უცნაური სიყვარული (5) დასასრული.
2 874 ნახვა
მოსკოვის დროით დილის ცხრა საათი იყო.ელენე საძინებლიდან ჩუმად გამოვიდა და იმ იმედით რომ გიორგის ჯერ კიდევ ეძინებოდა,სამზარეულოში შეიპარა.მაცივრის გვერდით იატაკზე მოკალათდა და ახლად გამოღებულ იოგურტს შეექცა. ესიამოვნა.მაგიდაზე აიპოდი დარჩენოდა გიორგის.ელენე ბავშვივით გაახარა აღმოჩენამ.ყურსასმენები იმის საშუალებას მისცემდა გიორგი არ გაეღვიძებინა და თან პარალელურად მუსიკით დამტკბარიყო.
რიჰანა ჯადოქარივით შეიჭრა ელენეს ქვეცნობიერში და გამოაცოცხლა.გოგონამ აიპოდი შორტში ჩაიმაგრა,წამოდგა და რითმებს აჰყვა,ვაუ არაჩვეულებრივად ირხეოდა მისი ტანი,ფეხები ტვინს აღარ ემორჩილებოდნენ … ბრეიკის გაკვეთილები გაახსენდა,მაშინ მაგრად გამოსდიოდა.ეხლაც სცადა იმ ილეთების გამეორება.შინაგანად ორგანიზმი აუხურდა და იგრძნო როგორ დაეუფლა მის “მეს” თავისუფლების გრიგალი,აიტაცა და სადღაც გადააგდო.
ელენეს მოეჩვენა რომ ეს კოხტად მოწყობილი კედლებიც კი ეცეკვებოდნენ.ორი თითი ტუჩთან მიიტანა ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ვითომდა დამსწრე საზოგადოებას და მკვეთრი ბრუნით კარებისკენ შემოტრილდა.უცებ შეცბა,აწითლდა,იქ გიორგი მდგარიყო და გაღიმებული ტაშს უკრავდა.ელენემ ყურსასმენები გამოიძრო და თავის გასამართლებლად წაილუღლუღა:
–ისა მაგიდაზე იდო,იცი,უკითხავად არ უნდა ამეღო,უბრალოდ სიმღერის მოსმენა მომინდა და..
გიორგიმ ტუჩებთან თითი მიიტანა “ჩუუო” და იქვე მდგარ ცენტრზე კნოპკას თითი დააჰკრა. ვალსის სასიამოვნო მელოდიის ფონზე,ელენეს მიუახლოვდა,გოგონამ იგრძნო როგორ შეეხო ზურგზე ბიჭის მკვრივი კაცურად დაკუნთული ხელი და ორი სხეული როგორც ერთი მთელი ისე დატრიალდა სამზარეულოს ცენტრში.ელენე ვერ გრძნობდა როგორ ან რამდენ ხანს ცეკვავდნენ..ის გიორგის თვალებში ჩაძირულიყო…ეხლა მხოლოდ ორნი იყვნენ ამ ქვეყნად და ყველაფერი სხვა მეორე ხარისხოვანი გამხდარიყო მისთვის.
მუსიკა მინელდა,გიორგიმ ხელი დაავლო ელენეს და მისაღებში გააქანა.იქ რაღაც ფერადი ყუთები დახვდა,ერთზე LV ამოიკითხა ,გიორგი ელენეს აღარ დაელოდა .მივარდა გახსნა დაიწყო.
–მოდი რა ელ,აქ სხვადასხვა ფირმის ქალის სამოსია,ზომებით შენ უნდა გქონდეს კარგად.ნუ მიყურებ ასე,თუ არ მოგეწონება ბეზ პრაბლემ,მივალთ და ავირჩევთ რაც გინდა და როგორიც გინდა.მინდა ჩემგან სამახსოვროდ გქონდეს რა იყო?
–კი მაგრამ ამდენი ფული საიდან გაქვს? ღმერთო ეს ორიგინალია.როგორ მომწონს ….ეს ძალიან ძვირი ღირს–ელენეს ენა დაბმოდა და ქალის სამოსს სათუთად ათვალიერებდა–საიდან გაქვსმეთქი? როდის მოასწარი ყიდვა კაცო?
–კაი ხო ..წარმოვიდგინოთ რომ მე მსხვილ ბიზნესში ვტრიალებ,და სოლიდურ ფირმებში მეწილეც ვარ,ჩემთვის საკმარისი მხოლოდ ხელის გატკაცუნება და ყველაფერი აქ ისე იქნება როგორც ვისურვებ.მოსკოვი ჩემი ქალაქია აქ როგორც მინდა ისე ვარ.
–გიიო შენ თბილისშიც ისე ხარ როგორც მოგესურვება,შენ მე მაოცებ ადამიანო როგორ ახერხებ ამას? რაც გინდა ყველაფერს აღწევ..ყველაფერს ყველაფერს…..–თქვა ელენემ და ლამაზი საღამოს კაბა პირდაპირ შორტზე გადაიცვა.გიორგი შეჰყურებდა აღფრთოვანებით.ელენე ულამაზესი იყო.
–მართალი ხარ ყველაფერი მაქვს და ყველაფერს ვაღწევ აქამდე ასე მეგონა,მაგრამ ელე ეხლა თითქოს ყველაფერი თავზე დამემხო,შენთან სიახლოვემ…..თუმცა ამაზე საღამოს ვისაუბროთ,სიურპრიზი მაქვს,ასე არ ღირს .
–საღამოს? რა ხდე–ბააააა?
–რაა დაააააა ჩემს უალამაზეს ქალბატონთან ერთად ტბაზე უნდა გავისეირნო–თქვა გიორგიმ და თვალი მოჭუტა.ელენე შეხტა და ტაში შემოჰკრა.
გიორგიმ ცივი წყალი გადაასხა მის აღფრთოვანებას:–რა გაგიხარდა შენ იცნობ ჩემს ქალბატონს? მდააააააა იცი რა ლაამაზია? უხხხხ…
ელენეს მოღუშულ სახის დანახვის შემდეგ გიორგიმ საუბარი გააგრძელა:–ისეთი ლამაზია…მმმმმმ….ეხლახან ჩამოვიდა მოსკოვში შორეული მხარიდან….თუ გინდა გაგაცნო შეტრიალდი ნახე.ელენემ უკან გაიხედა და სარკეში თავის ანარეკლს მოჰკრა თვალი.უცებ გაბრაზდა.გიორგის ხელი ჰკრა,ფეხის წვერებზე შედგა ლოყაზე აკოცა ბიჭს,ტანსაცმელს ხელი დაავლო და საძინებელისკენ გავარდა . გაღიმებული გიორგი უყურებდა როგორ არბოდა,ქალღმერთის სილამაზის გოგონა მინის კიბეებზე.ცხოვრებაში პირველად ეგრძნო აბსოლიტური ბედნიერება.
შეგიგრძვნიათ გაზაფხულის თბილი საღამოს სურნელი?სიგრილე და სითბო ერთმანეთს რომ ერწყმის,მზე ჩადის და ვარდისფერ,იასამნისფერ სხივებს ირგვლივ უხვად რომ ისვრის…ხოდა წარმოიდგინეთ ასეთი საღამო…ირგვლივ სიმშვიდე,სხეული სითბოთი და სიყვარულით გაქვთ სავსე,იყურებით წინ და ხედავთ ტბის პაწაწინა ტალღებზე როგორ ლივ–ლივებს მზის სხივები…ირგვლივ კი კოხტად გაკრეჭილი ბუჩქები და დეკორატიული ჯიშის მცენარებია…ქალაქის ხმაურიან სიტუაციისგან თავის დასაღწევად მოხუცი თუ ახალგაზრდა აქ რომ შეყრილან,ზოგი ხასხასა მინდორზე წამოწოლილა და წიგნს კითხულობს,ზოგიც სიმღერას უსმენს,იქეთ ცოტა მოშორებით მოხუცი კაცები ჯადრაკს და ნარდს თამაშობენ,და სიცოცხლის დღეებს ასე იხალისებენ.
ასეთი სიტუაცია დახვდა ელენეს როდესაც გიორგის კაბრიოლეტის კარი გამოაღო.
–სად ვართ?რა ლამაზი ადგილია გიოო.
–ელ მოდი სადმე დავაყენოთ,აქ ისეთი გადაჭედილია ხოლმე იმედია ადგილი იქნება,რომ სადმე “ჩავაკვეხო”ჩემი ჯაბახანა.
–ჰმ, რატომღაც “ჯაბახანა” მეგონა უვარგისი ნივთი,ეს მანქანა კი …..გიო რამდენი მიეცი? –იკითხა ელენემ და კაბრიოლეტის სალონი ისევ შეათვალიერა აღფრთოვანებულმა.
–ელ თბილისში რომ ჩახვალ,მოველაპარაკები და ერთ კვირაში ზუსტად ასეთი ჩამოგივა,ნუ მიყურებ გაკვირვებული…ვიცი იმ ნერვიულობას რაც შენ გადაიტანე ეს ვერ დაგავიწყებს მაგრამ დამნაშავედ ვგრძნობ თავს შენ წინაშე ….ლევანი ვიცი უარს იტყვის ამ საჩუქარზე მაგრამ ისე გავაკეთებ თითქოს მოიგე …ეხლა ნურაფერს იტყვი,ერთადერთი რასაც გთხოვ გადმოდი და დღევანდელი საღამო ჩემთან ერთად გაატარე.–გიორგიმ მანქანა შეასრიალა გაჩერებაზე.
ბავშვებს,რომლებიც მოპირდაპირე მინდორზე თამაშობდნენ,თამაში შეეწყვიტათ და მანქანიდან გადმოსულ გოგონას მისჩერებოდნენ.შავი გრძელი კაბა სხეულზე,რომ შემოჰკვროდა,შავი სწორი თმა მაღლა აეწია,ყურებთან ჩამოშლილი თმის ღერები დახვეოდა.მრგვალ და მოყვანილი ტუჩებს საოცრად უხდებოდა ტუჩის საცხი.გოგონას სადა მაკიაჟი მის ბავშვურად ლამაზ სახეს ხაზზს უსვამდა და მნახველს გულგრილად ვერ ტოვებდა, გოგონამ ხელი დაუქნია გაოგნებულ ბავშვებს და იმათაც ისე გაუხარდათ,თითქოს ზღაპრის ფერია ენახათ.
–Танюша глянь…он тоже какой красивый…прям как принц и принцесса-პატარა გოგონა ,წლოვანებით ხუთი –ექვსი წლის,თავის მეგობარს,მთელ ხმაზე გაჰყვიროდა და გიორგისკენ იშვერდა თითს.მაღალი,შავ შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილი ბიჭიც შემოტრიალდა .გაუღიმა და შემდეგ მის გვერდით მდგომ ლამაზ თანამეგზურთან ერთად იზმაელოვსკის პარკის ბილიკებს გაუყვა.ტბის მიმართულებით მიდიოდნენ.ელენემ დაინახა გედები და სხვადასხვა ჯიშის იხვები როგორ დაცურავდნენ ტბაში,ორგანიზმი აევსო რაღაც სასიამოვნო გრძნობით,გიორგის ხელმკლავი გამოსდო და ბიჭის მკვრივ მხარს თავი დაადო.
უკვე ბნელოდა,საღამოს განათებბა ჩაერთოდ,ტბასთან ელენემ ნავი შენიშნა,ვიღაც კაცი ეტყობოდა ელოდა მათ გამოჩენას.გიორგიმ თავი დაუკრა.კაცმა შეანათა თვალები გოგონას და გიორგის გადახედა,თითქოს არჩევანი მოუწონა. მოტორიანი ნავი დაიძრა სადღაც ტბის შუა ნაწილისკენ.გოგონამ ტივის მსგავსი რაღაც შენიშნა,სადღაც შორს ..არა ტივი არ იყო,უფრო დიდი იყო,ამდაგვარი რაღაც მტკვარზე ენახა..ოღონდ ეს უფრო დიდი მოეჩვენა.როდესაც მიუახლოვდნენ ელენეს გაეცინა.თუ ადრე ტივი მოეჩვენა,ეხლა დაინახა დიდი ხის კონსტურქცია ტბაზე ტივ–ტივებდა.ცენტრში ორ კაცზე სუფრა გაეშალათ.მაგიდასთან ცოტა მოშორებით ოფოციანტის და სხვა მომსახურე პერსონალის დახლი მდგარიყო.ტივი გადახურულად პატარა გემთან იყო როგორც ჩანს დაკავშირებული და ელენემ დაინახა ,როგორ გამოიაარა გემიდან ტივამდე ოფიციანტმა გზა და სტუმრების დასახვედრად მოემზადა.
–Привет Саш …-გიორგი მიესალმა ახალგაზრდა ოფიცციანტ ბიჭს და ელენეს ასვლაში დაეხმარა.ოფიციანტმა ანიშნა ,ყველაფერი ისეა როგორც მიბრძანეო .
გიორგიმ ელენე მიაცილა მაგიდამდე.ელეგანტურად სკამი გამოსწია და გოგონას დაჯდომაში დაეხლარა.ოფიციანტმა სხვადასხვა სახეობის საჭმელი შენოიტანა.მეორემ კი ორნაირი ღვინო .ელენემ ამოიკითხა” ხვანჭკარა” და გაეღიმა.
სასიამოვნო მელოდიის ფონზე ელენე გაჰყურებდა ამ სილამაზეს და ხმის ამოღებისაც კი ეშინოდა,არ უნდოდა ეს მყუდროება დაერღვია.
–ელ მიდი რა დაგაიღე ეს უგემრიელესია..აქ მარტო მოვდივარ ხოლმე,საშკა ჩემი უახლოესი მეგობარია,დიდი ხანია ჩემთან მუშაობს,ეხლა რაც შემოიტანეს ჩემი გემოვნებით არის შეკვეთილი,იმედია მოგეწონება.
–ვნახოთ აბა …–თქვა ელენემ და დაგემოვნებას შეუდგა.
ორი საათია რაც ტბაზე ტივტივებდნენ.გიორგი უამრავ სახალისო ისტორიას ჰყვებოდა,მთლიანად გახსნილიყო ელეენეს წინაშე და სურდა რაც კი გულში ჰქონდა ყველაფერი გოგონასთვის გაეზიარებინა.მთელი მისი ცხოვრება თვალწინ გადაეშალა და მოეყოლა ყველაფერი რაც ამდენი ხნის განმავლობაში გულით ატარა.
–გიო …ღმერთო რა კარგად ვარ …..ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი თუ რა სასიამოვნოა იმ ადამიანის გევრდით ყოფნა ვინც შენთვის…–უცებ ელენე გაჩერდა,ღვინოს ცოტა გაეთამამებინა.ენაზე იკბინა,კინაღამ სყვარული არ ავუხსენი,რა ჩურჩუტი ვარო და სიტუაციიდან გამოსასვლელად ტბას გახედა.
–ელ …მე არ ვიცი ეხლა რისი თქმა გინდოდა,მაგრამ თუ ის უნდა გეთქვა რაც მგონია,იცოდე რომ მე ეხლა უბედნიერესი ვარ …შენ ჩემთვის ხარ ის მზის სხივი ,რომელიც გაყინულ ხის ტოტებს გაათბობს და სიცოცხლის სულს ჩაჰბერავს.არ ვიცი უშენოდ რა მეშველება.თურმე შენ მჭირდებოდი…შარშან უფლის საფლავზე ვვიყავით წასული,და უფლისთვის მინდოდა მეთხოვა რაღაც და ვერ მოვიფიქრე მაშინ ყველაფერი მქონდა მეგონა,ეხლა ვხვდები თურმე არც არაფერი არ მქონია,თურმე ღარიბი ვყოფილვარ ამდენ ხანს და ვერ გამეგო.ეხლა რომ დავკარგო ყველაფერი ვიცი რომ გადავიტან,მაგრამ იცოდე შენ შენი წასვლით ჩემს სულს და გულს წაიღებ..არ ჰქნა ეს გთხოვ,გთხოვ დარჩი ჩემთან.
გიორგი წამოდგა და მუხლი მოიდრიკა ელენეს წინაშე.თავი მის კალთაში ჩადო და ფეხებზე ხელი მოჰხვია.ელენეს თავი ზღაპარში ეგონა.მისი რჩეული ეხლა მის ფერხ ქვეშ ყოფილიყო და სიყვარულს ეფიცებოდა.
გოგონას გრძელ წამწამზე გაჩერებულიყო ბედნიერების პაწაწინა ცრემლი.ჩამოვარდნასაც რომ არ აპირებდა..შემოსკუპებულიყო და აამაყად იცქირებოდა ზემოდან.
–გიო …მე მჯერა შენი სიტყვების,მაგრამ არ გეტყვი მეც ასე მიყვარხართთქო რადგან არ ვიცი შენ ზუსტად მანდ შიგნით რას გრძნობ,ამიტომ ვიტყვი მე შენ იმაზე მეტად მიყვარხარ,ვიდრე შენ გგონია რომ გიყვარვარ…მიყვარხარრრრრრ დაიძახა ხმამაღლა ელენემ და მისი ხმა ტბის ტალღების ხმაურს და კლასიკური მელოდიის ჰანგებს შეერწყა.
გიორგიმ თავი ასწია და ელენეს ქვემოდან ამოხედა.თვალები სველი ჰქონდა და ტუჩები უთრთოდა.ელეენე მიხვდა ბიჭი ძალიან ღელავდა,როგოც ჩანს ელენეს პასუხს არ ელოდა და მოულოდნელად მოსულ სიხარულს ცრემმლები გამოეწვია.
გიორგი წამოდგა.ელენეს გაუღიმა ,დაიხარა შუბლზე ნელა აკოცა.შემდეგ საშას რაღაც დაუძახა.გოგონამ ბიჭის სახეზე ეშმაკური ღიმილი ამოიცნო.გოგონამ უკან მოიხედა და წყილს ბურანის დანახვაზე გიორგის შეშინებულმა გადახედა.
–გიო ..შენ რა ფიქრობ რომ დიორის კაბით ამ რაღაცას შემოვაჯდები და …არა გეხვეწები …ვაიმე – ელენემ საუბარი ვერ დაამთავრა გიორგიმ ხელი დასტაცა და ცოტახანში გოგონა გიორგის წინ იჯდა,წყლის შხეფები ესხმოდა , შორს მიჰქროდა და მხიარულად გაჰკიოდა.
–რას ისურვებდი პატარა ქალო? ჰეი, მითხარი მე შენ სამ სურვულს უპირობოდ შეგისრულებ.–თქვა თეთრწვერამ და გოგონას გადახედა.
–მეე? მე მინდა ბედნიერი ვიყო…გესმით?
მინდა …შემისრულებთ?
რატომ გეცინებათ?
რა ვთქვი ასეთი სასაცილო?–პატარა არსებამ მოიწყინა.
–შენ პატარა ხარ, თუმცა ბრძენივით აზროვნებ გატყობ,შენ შეგეძლო გეთხოვა ნებისმიერი რამ,შენი წონის ოქრო ვერცხლს მოგცემდი,სასახლეებს აგიგებდი,მაგრამ შენ…ვფიქრობ სწორი არჩევანი გააკეთე,მატერიალური ფასეულობის ქონა არ ნიშნავს რომ ადამიანი ბედნიერი იქნება…შენ იმსახურებ ამ გრძნობას..ითხოვდეთ და მოგეცემოდათ–თქვა მოხუცმა და გაქრა… ელენეს გაეღვიძა.
თვალი რა გაახილა,სიამოვნების გრძნობა დაეუფლა.
ფუმფულა ბალიში რომელზეც თავი ედო ,ხელში აიღო და საწოლზე წამომჯდარი ბალიშს მაგრად ჩაეხუტა.
გიო ალბათ უკვე ადგა,გაიფიქრა გულში,ის კაცი სიზმრიდან ნეტა რას გულისხმობდა?
ბედნიერება მოითხოვე და მოგეცემაო,ვის უნდა მოვთხოვო მე ჩემი ბედნიერება?
ეს გაიფიქრა და გვერდზე კომოდზე ტელეფონი აწკრიალდა.საათს გახედა ცხრა სრულდებოდა,გუშინ ლევანმა უთხრა ხვალ დილით დაგირეკავთო ,ალბად მამააო გაიფიქრა და ტელეფონს გახარებული დაეტაკა.
–ალო …დე დე შენ ხარ?–ელენე ნუკის ხმის გაგონებაზე შეხტა საწოლზე.აპარატი ხელში აიტაცა,საწოლიდან ფანჯრის დიდ რაფაზე ისკუპა და მინას აეკრა , ქვემოთ სულ ქვემოთ გადაიხედა.მანქანები და ხალხი ამ სიმაღლიდან ,სათამაშოებს ჰგავდნენ,პატარა კაცუნები და ავტომობილები მოძრაობდნენ ქაოსურად.
–ნუკ დე ..ასწორებს რომ დამირეკე, იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი,არ დაიჯერებ..არა დე მომისმინე,აუ რომ იცოდე გგუშინ მე და გიო სად ვიყავით,არა არა … რა ავაზაკი,მომისმინე..ის ისეთი კარგია ..ვაიმე დე რომ იცოდე სულ ასეთზე ვოცნებობდი,გახსოვს ადრე მითხარი,რომ შენ ჩემს ნებისმიერ არჩევანს მომიწონებდი ..დე მომისმინე…
–ელენე რას ამბობ მაგ გაიძვერა ახლოს არ გაიკარო ,ნუ გადამრევ გოგო ამ სიბერეში..ვაიმე..
–დედა მორჩი რა და მომისმინე,რატომ არ შეგიძლია გამიგო,დე ..რატომ?
–რა არ შემიძლია გაგიგო გოგო ? რაა?–ქალს ხმა გაებზარა.
–დე რადა გიორგი ..დე მე გიორგი …–ელენე გაჩუმდა.ტელეფონის მეორე მხრიდან ნუკის განწირული ხმა შემოესმა.
–რა გიქნა შვილო არ დამიმალაო,ძალა იხმარა დედა? ..ვაიმე ღმერთო ოღონდ ეგ არა…ნუ გეშინია შვილო ნუუუ…–ნუკი ლამის ტელეფონიდან გამომძვრალიყო.
–აუ კაი რა დე…ეგ როგორ იფიქრე..ადამიანო რატომ უკეთებ შენებურ ინტერპრეტირებას…გიორგის ეგ არც გაუფიქრია დამერწმუნე..თორე აქამდეც ბევრჯერ იზამდა რაა….მინდოდა მეთქვა რომ გიორგი მე მე…დე მე ის მიყვარს–თქვა ელენემ და თავი მინას მიადო,თვალები და ტუჩები შეჭმუხნა და მხრებში მოიხარა,პასუხის მომლოდინეს ისე შეეშინდა თითქოს დედამისი აგერ გვერდში მდგარიყო და დასჯილი ბავშვივით აიტუზა.
–…..ელენე შვილო მიხარია დედა რომ გიორგი კარგი ადამიანია,მჯერა როგორც შენ ამბობ ,რადგან კარგადაც გიცნობ,რამე რომ გიჭირდეს მანდ არც გაჩერდებოდი და ასეთი მშვიდი ხმა არც გექნებოდა..რაც შეეხება სიყვარულს მომისმინე კარგად,გატყობ გიორგიმ თავისი კარგი მანერებით თავბრუ დაგახვია და გგონია რომ ეხლა ის გიყვარს,მაგრამ დედა ასე უცებ მოსული სიყვარული მალევე გაქრება ….–ნუკი დიდხანს საუბრობდა.
ელენე დაორთქლილ მინაზე თითით გულს ხატავდა და ყურმილი უხასიათოდ ეჭირა.ნუკის ბოლო ნათქვამმა ელენეს მთლად ხალისის უნარი წაართვა:–ლევანი დღეს დილით გამოფრინდა ,ალბად 4საათში მანდ იქნება და შენ წამოგიყვანს,ხვალამდე ვერ დავიცდიდით შვილო ..რაც შეეხება პასპორტს და ვიზას ლევანის ძმაკაცები დააეხმარებიან ამაში,ნუ გეშინია გიორგის არ ვუჩივლებთ,ძნელი იქნება რაღაც დაუმტკიცო რუსეთი მოქალაქეს,რომელსაც მთელი გავლენა აქ როგორც გავიგეთ…ჩამო დე და ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდი…დედა გესმის?
–ხო დე..მესმის…ხო ალბათ ასე აჯობებს..მეც გკოცნი–ელენემ ტელეფონი გათიშა და მინას მიეყრდნო.შიშველ ფეხებზე ეცემოდა წვიმის მსგავსი პატარა წვეთები.გოგონა ტიროდა ჩუმად თავისთვის…ტიროდა და თან იმ ბედნიერ წამებს იხსენებდა გიორგისთან ერთად ეს ორი დღე რომ შეეგრძნო.
კარებზე კაკუნის ხმა შემოესმა…ელენე ჩამოხტა რაფიდან,ეხლავეო დაიძახა , საღამურები გაიძრო ,გიორგის ნაჩუქარი ჯინსი ამოიცვა,მაიკაც მოირგო და კარადის სარკეში საკუთარი თავი შეათვალიერა.მაკიაჟის გარეშე უფრო მოსწონდა თავისი თავი…
–ელ მე ვარ ..რო მორჩები ,ჩამო რა ქვემოთ მაგარ რაღაცას ვაკეთებ…აუ ეე წავედი დამწვრის სუნი გაუშვა ამ დედა აფეთქებულმა..–დაიძახა გიორგიმ და ელენემ გაიგონა როგორ გიჟივით ჩარბოდა კიბეებზე. გოგონას გაეღიმა,როგორ უყვარდა ეს სიტუაცია,ეს სახლი ეს კედლები უკვე მის ნაწილად რომ ქცეულიყო…როგორ უთხრას გიორგის,რომ სულ რაღაც 4 საათი დარჩათ….სარკეში თავისი ორეული დაინახა,მივიდა ,შეხედა,თმაში ხელი წაივლო და მაგრად მოქაჩა.–იდიოტი ხარ შენ იდიოტი “კრისა” ბავშვი–დაეჭყანა თავის თავს და საწოლის გასწორებას შეუდგა.
ერთი საათის შემდეგ გოგონა გიორგისთან ერთად სუფრას უჯდა ,ნახევრად დამწვარ კექსს შეექცეოდა და ბევრს იცინოდა.
–ელ დაანებე მაგას თავი აგერ ძაან მაგარი ნამცხრის ნაჭრებია…
–აარა გიო მაცა,რა ეგეთს ყოველთვის შევჭამ,აი შენი გამომცხვარი დამწვარი კექსსს კი..მმმმმმ… სულ სხვანაირი გემოსია..და მოკეტე ..ეგრე ნუ მიყურებ,მაინც არ გაჭმევ..–სიცილით უთხრა ელენემ და ბიჭს ხელზე დაჰკრა.
–ელე ხვალ რომ ჩაგიყვან თბილისში ..მე და შენ …თუ შენ და მე …რალამაზად ჟღერს ხო? ისე მიხარია როდესაც ვამბობ სიტყვა “ჩვენს” …
–გიო მოიცა რა სერიოზულად მაინტერესებს.. შენ როგორ ჩახვალ თბილისში იქ ხომ დაგიჭერენ? პოლიციას უკვე ექნება შენი ფოტორობოტი ..და ადვილად ამოგიცნობენ..გიოოო მისმენ რატო მაიმუნობ კაი რა …დადე ეს ლიმონი რა–ელენე გიორგის შეჰყურებდა,ბიჭს 2 ლიმონის ნაჭერი თვალებში მოექცია და ელენეს მთელი სერიოზულობთ შეჰყურებდა.
–ელ აი ასეთი თვალები აქვს ჩემს გულს ..მიდი შენც გააკეთე რა მოგიხდება მე ფოტოს გადაგიღებ..კაი რა ..გაიღიმე..ხო კაი სერიოზულაძე ვიქნები–გიორგიმ უკნიდან კეფაზე ხელი დაირტყა და თვალებიდან ლიმონის ნაჭრები გადმოსცვივდა..ელენემ გულიანად გაიღიმა.–ხო რას მეკითხებოდი? კაი დავაკმაყოფილებ შენს ცნობისმოყვარეობას..კაროჩე, მე სხვა სახელი და გვარი მაქვს .მე აქ “გეორგი”კლიჩკას პონტში მაქვს ახლობლობაში,თორე ისე ვლადიმერ კოვალენსკი ვარ,დაბადებული ქალაქ გროზნოში და გაზრდილი მოსკოვში .რაც შეეხება თბილისში ჩემს გამოჩენას,მე ხშირად დავდივარ მანდ საქმიან შეხვედრებზე,როგორც “ღრმად პატივცემული” ინვესტორი…ფულად დაბანდებას ვაკეთებ მე ჩემს სამშობლოში…სახეზე შეიძლება მიმამსგავსონ იმ ბანდიტს,მაგრამ ვერავინ ვერ იფიქრებ რომ გუჩის შარვალ კოსტუმში გამოწყობილი პიროვნება,რომელიც თორმეტი მილიონის ინვესტირებას აკეთებს თბილისში ის ავაზაკია.რომც მიხვდნენ პრესტიჟის საქმეა ,არავინ არ გაახმოვანებს…ნუ მიყურებ ეგრე გაკვირვებული..ეს პოლიტიკა ჩემო კარგო პოლიტიკა შავი საქეეებით…
–გიო შემპირდი რომ მე თუ შენთან არ ვიქნები ,შენ შენს თავს გაუფრთხილდები და რომ გიო …–ელენე გაჩუმდა თვალები ძირს გახარა და წამწამები დაუსველდა–..რომ საფრთხეში თავს არ ჩაიგდებ,მე ისიც კი გამახარებს რომ გავიგებ შენ უსაფრთხოდ და კარგად ხარ ..თუნდაც ქვეყნის დასალიერში იყო.
–ელე..რას ამბობ რას ჰქვია,რომ შენ ჩემთან არ იქნები ? გინდა ეხლა გავაფრინო? –გიორგი წამოხტა ელენეს მიუახლოვდა და გულში სათუთად ჩაიკრა..ელენეს ლევანიზე არაფერი უთქვამს,არ სურდა გაეფუჭებინა ეს ბედნიერი წუთები.ბედს მიენდო და გიორგის მაგრად მოეხვია.
კაკუნი კარზე.კარის გაღება.ნაცნობი მზერა.საყვარელი და სათნო.უღიმის,გულში იკრავს,ვიღაც კაცებთან ერთად დგას.ისინიც უღიმიან.
–ყველაფერი რიგზეა მამა?
–კი მა –პასუხი მოკლედ და ლაკონურად,შიში იმისა რომ ესენი წაიყვანენ,შორს შორს,გულის სწორს მოაშორებენ,ღმერთო არ დაუშვა არა.. არ დაუშვა!.
უკნიდან საყვარელი ხმა,ტანში გაჟრჟოლება.ორგანიზმში სიყვარულის ცრემლების წვეთა.ისევ ეს უცნაური გრძნობა.”შენ ბედო,რას მემართლები,რატომ მეთამაშები,შეწყვიტე,გესმის?! ცოდვა ვარ ,ცოდვა ვარ !” პასუხსაც არავინ იძლევა..გულში დასმული კითხვები ისევ გულშივე რჩება…
გიორგის სახე და გაკვირვებული მზერა ლევანის დანახვაზე.
–რატომ შეწუხდით..ბატონო ლევან! მე თქვენ გიცანით ამდენი ხნის შემდეგაც არ შეცვლილხართ…ცუდ დროს შევხვდით ერთმანეთს.გამარჯობათ!ელენეს მე თვითონ ჩამოგიყვანდით…მობრძანდით,არ გელოდით.
ლევანის მკაცრი ხმა,გოგონა უკან იხედება ხედავს როგორ შორდება სიყვარულს.სტკივა შიგნით.ხალხო, რას უშვრებით?მას ის უყვარს…უყვარს!ის მისი ცხოვრებაა….ის მისი წარსულია,ის მისი აწმყოა,ის მისი მომავალია,…
–კარგი ჰქენი რომ ჩემს გოგონას არაფერი დაუშავე. სწორედ ამიტომ მე დღეს ცოცხალს დაგტოვებ…არ ყოფილხარ სულელი..ეხლა კი ბოლოჯერ გაფრთხილებ,ცხოვრებაში კიდეე ერთხელ გაეკარები ჩემს შვილს და იცოდე..–ვიღაც მეორე კაცი იარაღს იღებს,რა ხდება ღმერთო,არა!გიო ..გოგონა ხედავს როგორ უმიზნებს ის მეორე იარაღს,ის გარბის უსხლტება მამამისის ხელებს ,მათ შორის დგება,ტირის …არა, არა, გაიძახის მისი გული…ცრემლები არ აძლევს საუბრის საშუალებას…უნდა თქვას რაღაც და ეს საშინელი ქვითინი სლუკუნში გადაზრდილი…ხედავს როგორ ეშვება იარაღი ძირს,მეორე კაცი ხელს კიდებს და მამამისთან ერთად უჩინარდება.უკან იხედება ..კარი.. კარი კი იკეტება ….ღმერთო,გადმომხედე,გიო არ მიმატოვო გიო ..პირიდან ხავილი:–გამიშვით მე ის მიყვარს ,მამა გამიშვი,გიო მიშველე…
ნერვიული ცახ–ცახი,ტრიალებს ყველაფერი ,ტრიალებს ქანაობს..ქანაობს? არა ის ეხლა ატრაქციონზე არ არის,მას გასართობად არ სცალია,უნდა წავიდეს უნდა წავიდეს ,გაიქცეს მასთან დარჩეს.მაგრამ რა უდროოდ ითიშება,არა ოღონდ ეხლა არა..გაუძელი გულო არ გაითიშიოოოოოო….
დღეები ერთმანეთს ჰგავს,ახალგაზრდა გოგონა მოხუცს დამსგვასებია,არაფერი ახარებს.მომავლის იმედიც კი დაუკარგავს.იღიმება ძალდატანებით,ზრდილობის გულისთვის.ისევ იმ უნივერსიტეტში დადის,ისევ იქ.. სადაც ის ნახა ..ყველაზე საყვარელი.ყველაზე სათნო ,ყველაზე ..ყველაზე…
უკვე მერამდენედ შედის ამ დიდ აუდიტორიაში,უყურებს კედლებს,ცდილობს გაიხსენოს მისი სახე,მისი ქცევა.მხოლოდ ამ დროს იღიმის,გული ცოტათი ფრთხიალებს.შემდეგ კი კარი იხურება და ის ისევ მარტოა.მარტოა ამ საზიზღარ დედამიწაზე.
ნუკიმ ფანჯარა გამოაღო.გაზაფხული იწურებოდა და ზაფხულს ასპარეზსს უთმობდა.დილის საამო სურნელი ოთახში შემოიჭრა.ქალმა შეისუნთქა ჰაერი და შვილის საძინებლისკენ გაღიმებული გაემართა.
კარი ოდნავ ჩააღო და სლუკუნის ხმა შემოესმა.გაჩერდა უნდოდა შესვლა,მაგრამ გადაიფიქრა.სამზარეულოში დაბრუნდა და ქმრის გვერდით დაჯდა მაგიდასთან.ერთხანს დუმდა და შემდეგ კი ვეღარ გაუძლო და ლევანს უთხრა:
–ლევან..შენც ხედავ ალბად,ხედავ რომ ელენე დადნა.მას უყვარს ის …ვიცი მისი ხსენება არ გინდა.მაგრამ ეხლა რაღაც უნდა ვქნათ…იმ ამბიდან 2თვე გავიდა და არაფერი ცვლილება,მდგომარეობა უფრო და უფრო უარესდება…ლევან გესმის?
–ხო მესმის ნუკი..მესმის? გგონია მე მსიამოვნებს ჩემი შვილი რომ აღარ მყავს? ხო აღარ გვყავს ელენე სადღაც იქ მოსკოვში მასთან დარჩა და ჩვენ მისი ფიტული წამოვიღეთ..მეგონა რომ დავიბრუნეთ ,თურმე რა მწარედ ვცდებოდი….–ლევანმა ყავის ფინჯანი თეფშსს ნერვიულად დაახეთქა.
–ხოდა, ლევან რაღაც უნდა ჰქნა..გესმის? შენ უნდა დამიბრუნო ჩემი შვილი…ლევან ლევან ––ქალმა ტირილი დაიწყო .ლევანმა ქალის ხელები მუჭში მოიმწყვდია და ადგა.
–სად მიდიხარ?ლევან? დღეს ხომ საქმე არ გქონდა ?გესმის?
კაცი საძინებლისკენ გავიდა.ნუკი არ გაჰყოლია ჩუმად იჯდა და ვერც დაინახა,როგორ გაიხურა კარი,სპორტულად ჩაცმულმა ასაკოვანმა მამაკაცმა,გულის ჯიბეში პასპორტი რომ ჩაეტენა.
http://www.picgifs.com/glitter-graphics/glitter-graphics/flowers/glitter-graphics-flowers-285519.gif
მოსკოვის მყუდრო პარკში,ხის ძველებურ სკამზე ორი მამაკაცი იჯდა და ხმადაბლა საუბრობდა.ერთი უკვე ხნიერი სამოცსს მიღწეულიყო,მაგრამ მიუხედავად ამისა ფორმა არ დაეკარგა,ეტყობოდა სპორტს არ ღალატობდა.მეორე კი შედარებით ახალგაზრდა ,ასე ოცდაათს მიღწეული,ახოვანი და ძალიან სიმპათიური.გამვლელ–გამომვლელი ხარბად აკვირდებოდა ამ ორ მშვენიერ მამაკაცს.ყველას თვალში ხვდებოდა ქართული სილამაზე.
ისინი დინჯად საუბრობდნენ.შიგადაშიგ ბიჭი წამოდგებოდა და სიგარეტის მოწევას იწყებდა,ეტყობოდა საუბარი მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანს და პირადულს შეეხებოდა.
მოხუცი წამოდგა.ახალგაზრდამ გააჩერა და თავის მანქანაზე ანიშნა,თუმცა მეორემ იუარა და მეტროსკენ დააპირა წასვლა,სპორტული ჩანთა მხარზე გადაეგდო და ბიჭს თვალებში ჩასცქეროდა.ხნიერმა ნაბიჯი გადადგა,მხარზე შეხება იგრძნო და შემობრუნებულს მის უკან ის ბიჭი ედგა.კაცმა ვეღარ გაუძლო და ახალგაზრდა გულში ჩაიკრა.
ელენემ თვალი გაახილა.მშვენიერი დილა იყო.წუხელ გიორგი ესიზმრა.ისევ იმ ტბასთან იყვნენ ერთად.ყურში მისი ხმა ჩაესმოდა და ბედნიერების ბურუსში იძირებოდა.გოგონამ სიზმარს შეჰღიმა.წამოხტა.კუთხეში ხატებთან ჩაცუცქდა და ლოცვა დაიწყო.დასასრულს კი ჩაილაპარაკა:
–უფალო,გმადლობ რომ სიზმარში მაინც მაძლევ ნებას რომ ვნახო ხოლმე,გმადლობ უფალო.–თქვა და ხატებს ემთხვია.
ოთახიდან სამზარეულოში გავარდა.ნუკის წერილი დაეტოვებინა: “დე სასმახურში მაგვიანდება,მამაშენს ვურეკავ და არ იღებს გუშინდელიდან არ ჩანს,ვნერვიულობ,დე როცა მოვა დამირეკოს.ჭკვიანად,საუზმე მაგიდაზეა.”
ელენე შეტრიალდა და მაგიდაზე თერმოსით ჩაი და მისი საყვარელი “ნაპოლეონი” დახვდა.ჩაი ისე დაისხა ,ისე შეჭამა ვერც გაიგო,რობოტივით აკეთებდა ყველაფერს,მხოლოდ გიორგიზე ფიქრობდა და სიზმარზე ღმერთის საჩუქრად რომ ჩაეთვალა. კარებზე ზარის ხმა გაისმა,შემდეგ კი გასაღების “ჩხაკუნი”.კარი გაიღო და ლევანი შემოვიდა.ელენემ გახედა მამამისს და ჰკითხა:
–მამა ნუკის დაურეკე რა..სად დაიკარგე გუშინ დილიდან,გადარეულია დედა..შეჭამ რამეს?
კაცი ძალიან ჩქარობდა .ელენე გაკვირვებული უყურებდა.ლევანი შევარდა მის საძინებელში და ელენეს კარადიდან კაბების გადმოყრა დაიწყო.გოგონა წამოდგა და შეიხედა:მაა რას აკეთებ? კარგად ხო ხარ?–ელენე უკვე შეშინებულიყო და ფიქრობდა თუ ასე უცნაურად გაარძელებდა მოქცევას ლევანი, სასწრაფოს გამოძახევა მინიმუმ არ ასცდებოდა.
–მამა..მომისმინე ერთი ჩემი მეგობრის შვილი ჩამოვიდა..უნდა დავხდეთ..წამოდი და აქედან ყველაზე ლამაზი ჩაიცვი …აი მგონი ეს სჯობს,ძალიან მოგიხდება და ის წაისვი რაღაც როა”ბლესკი” თუ რაღაც მე რო არ მიყვარს –თქვა და ელენეს გახედა.
–აუ მა მოწეულში ხარ ?–ელენე უკვე სერიოზულად ღელავდა–რა მეგობარი რა ჩავიცვა შემეშვი რა…
კაცმა არ დაანება დაეტაკა და ძალით დაუწყო ტანსაცმლის გახდა.გოგონა არ მოელოდა მამისის ასეთ რეაქციას.გაუძალიანდა მაგრამ ამაოდ.ლევანს უცებ ჩამოეცვა შვილისთვის ლამაზი ვარდის ფერი სარაფანი და ეხლა იტალიური ბასანოჩკებსაც ფეხზე არგებდა.ელენეს სიცილი აუვარდა ,შეჰყურებდა მამამისს და ვერ გაეგო ამ კაცს რა დამართნოდა.
–კაი მა კაი ….წამოვალ მაგ ვიღაცასთან შესახვედრად,მაგრამ იცოდე თუ ცდილობ რომ გამირიგო მტკვარში გადავხტები ,არ მჭირდება არავინ იცი მგონი შენ–ელენემ ფეხსაცმლები შეიკრა.აბაზანაში შევიდა,თავი მოიწესრიგა , მზად ვარო მამამისს უთხრა.
ლევანი და ელენე უკვე ემელის ჯიპში იჯდნენ და უახლოვდებოდნენ აეროპორტს.ლევანმა მანქანა გააჩერა და გოგონას უთხრა შენობაში შესულიყო და ვესტიბიულში დალოდებოდა,მანქანას დააყენებდა და ეხლავე მივიდოდა მასთან.
ელენე გადმოვიდა მანქანიდან.დაბნეულიყო.აეროპორტის შესასვლელისკენ გაემართა.კიბეები ნელა აიარა,ბევრი ხალხი ირეოდა,მოსაცდელ დარბაზში დაჯდა და ლევანს დაუწყო ლოდინი.”ნეტა ვის უნდა შეხვდეს..უკან გაიხედა,სხავდასხვა რეისიდან დაბრუნებული მგაზვრები გრძელ ბორბლებიან ჩანთებს მოაგორებდნენ.ელენე გაერთო ..აკვირდებოდა ახლადჩამოსულებს.ნეტა ეხლა აი იმ ხალხში გამოჩნდეს ..ეხ რა შტერი ვარ ,ალბად აღარც ვახსოვარ,რათქმაუნდა თორემ ამდენ ხანს როგორ არ შემეხმიანებოდა…მაგრამ იქნებ და წარმოვიდგინოთ რომ ის მოდის და მე მას უნდა დავხვდე,ეს ხომ ჩემი ფიქრებია…რასაც მინდა იმას წარმოვიდგენ..ამაში მაინც არ ვარ შეზღუდული–ფიქრობდა ელენე და აქეთ მომავალ მგზავრებს გაჰყურებდა.უცებ სახე აუთრთოლდა სადღაც იქეთ შორს..ღმერთო ვაიმე სიზმარია?ღმერთო ისევ მესიზმრება? უფა
რიჰანა ჯადოქარივით შეიჭრა ელენეს ქვეცნობიერში და გამოაცოცხლა.გოგონამ აიპოდი შორტში ჩაიმაგრა,წამოდგა და რითმებს აჰყვა,ვაუ არაჩვეულებრივად ირხეოდა მისი ტანი,ფეხები ტვინს აღარ ემორჩილებოდნენ … ბრეიკის გაკვეთილები გაახსენდა,მაშინ მაგრად გამოსდიოდა.ეხლაც სცადა იმ ილეთების გამეორება.შინაგანად ორგანიზმი აუხურდა და იგრძნო როგორ დაეუფლა მის “მეს” თავისუფლების გრიგალი,აიტაცა და სადღაც გადააგდო.
ელენეს მოეჩვენა რომ ეს კოხტად მოწყობილი კედლებიც კი ეცეკვებოდნენ.ორი თითი ტუჩთან მიიტანა ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა ვითომდა დამსწრე საზოგადოებას და მკვეთრი ბრუნით კარებისკენ შემოტრილდა.უცებ შეცბა,აწითლდა,იქ გიორგი მდგარიყო და გაღიმებული ტაშს უკრავდა.ელენემ ყურსასმენები გამოიძრო და თავის გასამართლებლად წაილუღლუღა:
–ისა მაგიდაზე იდო,იცი,უკითხავად არ უნდა ამეღო,უბრალოდ სიმღერის მოსმენა მომინდა და..
გიორგიმ ტუჩებთან თითი მიიტანა “ჩუუო” და იქვე მდგარ ცენტრზე კნოპკას თითი დააჰკრა. ვალსის სასიამოვნო მელოდიის ფონზე,ელენეს მიუახლოვდა,გოგონამ იგრძნო როგორ შეეხო ზურგზე ბიჭის მკვრივი კაცურად დაკუნთული ხელი და ორი სხეული როგორც ერთი მთელი ისე დატრიალდა სამზარეულოს ცენტრში.ელენე ვერ გრძნობდა როგორ ან რამდენ ხანს ცეკვავდნენ..ის გიორგის თვალებში ჩაძირულიყო…ეხლა მხოლოდ ორნი იყვნენ ამ ქვეყნად და ყველაფერი სხვა მეორე ხარისხოვანი გამხდარიყო მისთვის.
მუსიკა მინელდა,გიორგიმ ხელი დაავლო ელენეს და მისაღებში გააქანა.იქ რაღაც ფერადი ყუთები დახვდა,ერთზე LV ამოიკითხა ,გიორგი ელენეს აღარ დაელოდა .მივარდა გახსნა დაიწყო.
–მოდი რა ელ,აქ სხვადასხვა ფირმის ქალის სამოსია,ზომებით შენ უნდა გქონდეს კარგად.ნუ მიყურებ ასე,თუ არ მოგეწონება ბეზ პრაბლემ,მივალთ და ავირჩევთ რაც გინდა და როგორიც გინდა.მინდა ჩემგან სამახსოვროდ გქონდეს რა იყო?
–კი მაგრამ ამდენი ფული საიდან გაქვს? ღმერთო ეს ორიგინალია.როგორ მომწონს ….ეს ძალიან ძვირი ღირს–ელენეს ენა დაბმოდა და ქალის სამოსს სათუთად ათვალიერებდა–საიდან გაქვსმეთქი? როდის მოასწარი ყიდვა კაცო?
–კაი ხო ..წარმოვიდგინოთ რომ მე მსხვილ ბიზნესში ვტრიალებ,და სოლიდურ ფირმებში მეწილეც ვარ,ჩემთვის საკმარისი მხოლოდ ხელის გატკაცუნება და ყველაფერი აქ ისე იქნება როგორც ვისურვებ.მოსკოვი ჩემი ქალაქია აქ როგორც მინდა ისე ვარ.
–გიიო შენ თბილისშიც ისე ხარ როგორც მოგესურვება,შენ მე მაოცებ ადამიანო როგორ ახერხებ ამას? რაც გინდა ყველაფერს აღწევ..ყველაფერს ყველაფერს…..–თქვა ელენემ და ლამაზი საღამოს კაბა პირდაპირ შორტზე გადაიცვა.გიორგი შეჰყურებდა აღფრთოვანებით.ელენე ულამაზესი იყო.
–მართალი ხარ ყველაფერი მაქვს და ყველაფერს ვაღწევ აქამდე ასე მეგონა,მაგრამ ელე ეხლა თითქოს ყველაფერი თავზე დამემხო,შენთან სიახლოვემ…..თუმცა ამაზე საღამოს ვისაუბროთ,სიურპრიზი მაქვს,ასე არ ღირს .
–საღამოს? რა ხდე–ბააააა?
–რაა დაააააა ჩემს უალამაზეს ქალბატონთან ერთად ტბაზე უნდა გავისეირნო–თქვა გიორგიმ და თვალი მოჭუტა.ელენე შეხტა და ტაში შემოჰკრა.
გიორგიმ ცივი წყალი გადაასხა მის აღფრთოვანებას:–რა გაგიხარდა შენ იცნობ ჩემს ქალბატონს? მდააააააა იცი რა ლაამაზია? უხხხხ…
ელენეს მოღუშულ სახის დანახვის შემდეგ გიორგიმ საუბარი გააგრძელა:–ისეთი ლამაზია…მმმმმმ….ეხლახან ჩამოვიდა მოსკოვში შორეული მხარიდან….თუ გინდა გაგაცნო შეტრიალდი ნახე.ელენემ უკან გაიხედა და სარკეში თავის ანარეკლს მოჰკრა თვალი.უცებ გაბრაზდა.გიორგის ხელი ჰკრა,ფეხის წვერებზე შედგა ლოყაზე აკოცა ბიჭს,ტანსაცმელს ხელი დაავლო და საძინებელისკენ გავარდა . გაღიმებული გიორგი უყურებდა როგორ არბოდა,ქალღმერთის სილამაზის გოგონა მინის კიბეებზე.ცხოვრებაში პირველად ეგრძნო აბსოლიტური ბედნიერება.
შეგიგრძვნიათ გაზაფხულის თბილი საღამოს სურნელი?სიგრილე და სითბო ერთმანეთს რომ ერწყმის,მზე ჩადის და ვარდისფერ,იასამნისფერ სხივებს ირგვლივ უხვად რომ ისვრის…ხოდა წარმოიდგინეთ ასეთი საღამო…ირგვლივ სიმშვიდე,სხეული სითბოთი და სიყვარულით გაქვთ სავსე,იყურებით წინ და ხედავთ ტბის პაწაწინა ტალღებზე როგორ ლივ–ლივებს მზის სხივები…ირგვლივ კი კოხტად გაკრეჭილი ბუჩქები და დეკორატიული ჯიშის მცენარებია…ქალაქის ხმაურიან სიტუაციისგან თავის დასაღწევად მოხუცი თუ ახალგაზრდა აქ რომ შეყრილან,ზოგი ხასხასა მინდორზე წამოწოლილა და წიგნს კითხულობს,ზოგიც სიმღერას უსმენს,იქეთ ცოტა მოშორებით მოხუცი კაცები ჯადრაკს და ნარდს თამაშობენ,და სიცოცხლის დღეებს ასე იხალისებენ.
ასეთი სიტუაცია დახვდა ელენეს როდესაც გიორგის კაბრიოლეტის კარი გამოაღო.
–სად ვართ?რა ლამაზი ადგილია გიოო.
–ელ მოდი სადმე დავაყენოთ,აქ ისეთი გადაჭედილია ხოლმე იმედია ადგილი იქნება,რომ სადმე “ჩავაკვეხო”ჩემი ჯაბახანა.
–ჰმ, რატომღაც “ჯაბახანა” მეგონა უვარგისი ნივთი,ეს მანქანა კი …..გიო რამდენი მიეცი? –იკითხა ელენემ და კაბრიოლეტის სალონი ისევ შეათვალიერა აღფრთოვანებულმა.
–ელ თბილისში რომ ჩახვალ,მოველაპარაკები და ერთ კვირაში ზუსტად ასეთი ჩამოგივა,ნუ მიყურებ გაკვირვებული…ვიცი იმ ნერვიულობას რაც შენ გადაიტანე ეს ვერ დაგავიწყებს მაგრამ დამნაშავედ ვგრძნობ თავს შენ წინაშე ….ლევანი ვიცი უარს იტყვის ამ საჩუქარზე მაგრამ ისე გავაკეთებ თითქოს მოიგე …ეხლა ნურაფერს იტყვი,ერთადერთი რასაც გთხოვ გადმოდი და დღევანდელი საღამო ჩემთან ერთად გაატარე.–გიორგიმ მანქანა შეასრიალა გაჩერებაზე.
ბავშვებს,რომლებიც მოპირდაპირე მინდორზე თამაშობდნენ,თამაში შეეწყვიტათ და მანქანიდან გადმოსულ გოგონას მისჩერებოდნენ.შავი გრძელი კაბა სხეულზე,რომ შემოჰკვროდა,შავი სწორი თმა მაღლა აეწია,ყურებთან ჩამოშლილი თმის ღერები დახვეოდა.მრგვალ და მოყვანილი ტუჩებს საოცრად უხდებოდა ტუჩის საცხი.გოგონას სადა მაკიაჟი მის ბავშვურად ლამაზ სახეს ხაზზს უსვამდა და მნახველს გულგრილად ვერ ტოვებდა, გოგონამ ხელი დაუქნია გაოგნებულ ბავშვებს და იმათაც ისე გაუხარდათ,თითქოს ზღაპრის ფერია ენახათ.
–Танюша глянь…он тоже какой красивый…прям как принц и принцесса-პატარა გოგონა ,წლოვანებით ხუთი –ექვსი წლის,თავის მეგობარს,მთელ ხმაზე გაჰყვიროდა და გიორგისკენ იშვერდა თითს.მაღალი,შავ შარვალ–კოსტუმში გამოწყობილი ბიჭიც შემოტრიალდა .გაუღიმა და შემდეგ მის გვერდით მდგომ ლამაზ თანამეგზურთან ერთად იზმაელოვსკის პარკის ბილიკებს გაუყვა.ტბის მიმართულებით მიდიოდნენ.ელენემ დაინახა გედები და სხვადასხვა ჯიშის იხვები როგორ დაცურავდნენ ტბაში,ორგანიზმი აევსო რაღაც სასიამოვნო გრძნობით,გიორგის ხელმკლავი გამოსდო და ბიჭის მკვრივ მხარს თავი დაადო.
უკვე ბნელოდა,საღამოს განათებბა ჩაერთოდ,ტბასთან ელენემ ნავი შენიშნა,ვიღაც კაცი ეტყობოდა ელოდა მათ გამოჩენას.გიორგიმ თავი დაუკრა.კაცმა შეანათა თვალები გოგონას და გიორგის გადახედა,თითქოს არჩევანი მოუწონა. მოტორიანი ნავი დაიძრა სადღაც ტბის შუა ნაწილისკენ.გოგონამ ტივის მსგავსი რაღაც შენიშნა,სადღაც შორს ..არა ტივი არ იყო,უფრო დიდი იყო,ამდაგვარი რაღაც მტკვარზე ენახა..ოღონდ ეს უფრო დიდი მოეჩვენა.როდესაც მიუახლოვდნენ ელენეს გაეცინა.თუ ადრე ტივი მოეჩვენა,ეხლა დაინახა დიდი ხის კონსტურქცია ტბაზე ტივ–ტივებდა.ცენტრში ორ კაცზე სუფრა გაეშალათ.მაგიდასთან ცოტა მოშორებით ოფოციანტის და სხვა მომსახურე პერსონალის დახლი მდგარიყო.ტივი გადახურულად პატარა გემთან იყო როგორც ჩანს დაკავშირებული და ელენემ დაინახა ,როგორ გამოიაარა გემიდან ტივამდე ოფიციანტმა გზა და სტუმრების დასახვედრად მოემზადა.
–Привет Саш …-გიორგი მიესალმა ახალგაზრდა ოფიცციანტ ბიჭს და ელენეს ასვლაში დაეხმარა.ოფიციანტმა ანიშნა ,ყველაფერი ისეა როგორც მიბრძანეო .
გიორგიმ ელენე მიაცილა მაგიდამდე.ელეგანტურად სკამი გამოსწია და გოგონას დაჯდომაში დაეხლარა.ოფიციანტმა სხვადასხვა სახეობის საჭმელი შენოიტანა.მეორემ კი ორნაირი ღვინო .ელენემ ამოიკითხა” ხვანჭკარა” და გაეღიმა.
სასიამოვნო მელოდიის ფონზე ელენე გაჰყურებდა ამ სილამაზეს და ხმის ამოღებისაც კი ეშინოდა,არ უნდოდა ეს მყუდროება დაერღვია.
–ელ მიდი რა დაგაიღე ეს უგემრიელესია..აქ მარტო მოვდივარ ხოლმე,საშკა ჩემი უახლოესი მეგობარია,დიდი ხანია ჩემთან მუშაობს,ეხლა რაც შემოიტანეს ჩემი გემოვნებით არის შეკვეთილი,იმედია მოგეწონება.
–ვნახოთ აბა …–თქვა ელენემ და დაგემოვნებას შეუდგა.
ორი საათია რაც ტბაზე ტივტივებდნენ.გიორგი უამრავ სახალისო ისტორიას ჰყვებოდა,მთლიანად გახსნილიყო ელეენეს წინაშე და სურდა რაც კი გულში ჰქონდა ყველაფერი გოგონასთვის გაეზიარებინა.მთელი მისი ცხოვრება თვალწინ გადაეშალა და მოეყოლა ყველაფერი რაც ამდენი ხნის განმავლობაში გულით ატარა.
–გიო …ღმერთო რა კარგად ვარ …..ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი თუ რა სასიამოვნოა იმ ადამიანის გევრდით ყოფნა ვინც შენთვის…–უცებ ელენე გაჩერდა,ღვინოს ცოტა გაეთამამებინა.ენაზე იკბინა,კინაღამ სყვარული არ ავუხსენი,რა ჩურჩუტი ვარო და სიტუაციიდან გამოსასვლელად ტბას გახედა.
–ელ …მე არ ვიცი ეხლა რისი თქმა გინდოდა,მაგრამ თუ ის უნდა გეთქვა რაც მგონია,იცოდე რომ მე ეხლა უბედნიერესი ვარ …შენ ჩემთვის ხარ ის მზის სხივი ,რომელიც გაყინულ ხის ტოტებს გაათბობს და სიცოცხლის სულს ჩაჰბერავს.არ ვიცი უშენოდ რა მეშველება.თურმე შენ მჭირდებოდი…შარშან უფლის საფლავზე ვვიყავით წასული,და უფლისთვის მინდოდა მეთხოვა რაღაც და ვერ მოვიფიქრე მაშინ ყველაფერი მქონდა მეგონა,ეხლა ვხვდები თურმე არც არაფერი არ მქონია,თურმე ღარიბი ვყოფილვარ ამდენ ხანს და ვერ გამეგო.ეხლა რომ დავკარგო ყველაფერი ვიცი რომ გადავიტან,მაგრამ იცოდე შენ შენი წასვლით ჩემს სულს და გულს წაიღებ..არ ჰქნა ეს გთხოვ,გთხოვ დარჩი ჩემთან.
გიორგი წამოდგა და მუხლი მოიდრიკა ელენეს წინაშე.თავი მის კალთაში ჩადო და ფეხებზე ხელი მოჰხვია.ელენეს თავი ზღაპარში ეგონა.მისი რჩეული ეხლა მის ფერხ ქვეშ ყოფილიყო და სიყვარულს ეფიცებოდა.
გოგონას გრძელ წამწამზე გაჩერებულიყო ბედნიერების პაწაწინა ცრემლი.ჩამოვარდნასაც რომ არ აპირებდა..შემოსკუპებულიყო და აამაყად იცქირებოდა ზემოდან.
–გიო …მე მჯერა შენი სიტყვების,მაგრამ არ გეტყვი მეც ასე მიყვარხართთქო რადგან არ ვიცი შენ ზუსტად მანდ შიგნით რას გრძნობ,ამიტომ ვიტყვი მე შენ იმაზე მეტად მიყვარხარ,ვიდრე შენ გგონია რომ გიყვარვარ…მიყვარხარრრრრრ დაიძახა ხმამაღლა ელენემ და მისი ხმა ტბის ტალღების ხმაურს და კლასიკური მელოდიის ჰანგებს შეერწყა.
გიორგიმ თავი ასწია და ელენეს ქვემოდან ამოხედა.თვალები სველი ჰქონდა და ტუჩები უთრთოდა.ელეენე მიხვდა ბიჭი ძალიან ღელავდა,როგოც ჩანს ელენეს პასუხს არ ელოდა და მოულოდნელად მოსულ სიხარულს ცრემმლები გამოეწვია.
გიორგი წამოდგა.ელენეს გაუღიმა ,დაიხარა შუბლზე ნელა აკოცა.შემდეგ საშას რაღაც დაუძახა.გოგონამ ბიჭის სახეზე ეშმაკური ღიმილი ამოიცნო.გოგონამ უკან მოიხედა და წყილს ბურანის დანახვაზე გიორგის შეშინებულმა გადახედა.
–გიო ..შენ რა ფიქრობ რომ დიორის კაბით ამ რაღაცას შემოვაჯდები და …არა გეხვეწები …ვაიმე – ელენემ საუბარი ვერ დაამთავრა გიორგიმ ხელი დასტაცა და ცოტახანში გოგონა გიორგის წინ იჯდა,წყლის შხეფები ესხმოდა , შორს მიჰქროდა და მხიარულად გაჰკიოდა.
–რას ისურვებდი პატარა ქალო? ჰეი, მითხარი მე შენ სამ სურვულს უპირობოდ შეგისრულებ.–თქვა თეთრწვერამ და გოგონას გადახედა.
–მეე? მე მინდა ბედნიერი ვიყო…გესმით?
მინდა …შემისრულებთ?
რატომ გეცინებათ?
რა ვთქვი ასეთი სასაცილო?–პატარა არსებამ მოიწყინა.
–შენ პატარა ხარ, თუმცა ბრძენივით აზროვნებ გატყობ,შენ შეგეძლო გეთხოვა ნებისმიერი რამ,შენი წონის ოქრო ვერცხლს მოგცემდი,სასახლეებს აგიგებდი,მაგრამ შენ…ვფიქრობ სწორი არჩევანი გააკეთე,მატერიალური ფასეულობის ქონა არ ნიშნავს რომ ადამიანი ბედნიერი იქნება…შენ იმსახურებ ამ გრძნობას..ითხოვდეთ და მოგეცემოდათ–თქვა მოხუცმა და გაქრა… ელენეს გაეღვიძა.
თვალი რა გაახილა,სიამოვნების გრძნობა დაეუფლა.
ფუმფულა ბალიში რომელზეც თავი ედო ,ხელში აიღო და საწოლზე წამომჯდარი ბალიშს მაგრად ჩაეხუტა.
გიო ალბათ უკვე ადგა,გაიფიქრა გულში,ის კაცი სიზმრიდან ნეტა რას გულისხმობდა?
ბედნიერება მოითხოვე და მოგეცემაო,ვის უნდა მოვთხოვო მე ჩემი ბედნიერება?
ეს გაიფიქრა და გვერდზე კომოდზე ტელეფონი აწკრიალდა.საათს გახედა ცხრა სრულდებოდა,გუშინ ლევანმა უთხრა ხვალ დილით დაგირეკავთო ,ალბად მამააო გაიფიქრა და ტელეფონს გახარებული დაეტაკა.
–ალო …დე დე შენ ხარ?–ელენე ნუკის ხმის გაგონებაზე შეხტა საწოლზე.აპარატი ხელში აიტაცა,საწოლიდან ფანჯრის დიდ რაფაზე ისკუპა და მინას აეკრა , ქვემოთ სულ ქვემოთ გადაიხედა.მანქანები და ხალხი ამ სიმაღლიდან ,სათამაშოებს ჰგავდნენ,პატარა კაცუნები და ავტომობილები მოძრაობდნენ ქაოსურად.
–ნუკ დე ..ასწორებს რომ დამირეკე, იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი,არ დაიჯერებ..არა დე მომისმინე,აუ რომ იცოდე გგუშინ მე და გიო სად ვიყავით,არა არა … რა ავაზაკი,მომისმინე..ის ისეთი კარგია ..ვაიმე დე რომ იცოდე სულ ასეთზე ვოცნებობდი,გახსოვს ადრე მითხარი,რომ შენ ჩემს ნებისმიერ არჩევანს მომიწონებდი ..დე მომისმინე…
–ელენე რას ამბობ მაგ გაიძვერა ახლოს არ გაიკარო ,ნუ გადამრევ გოგო ამ სიბერეში..ვაიმე..
–დედა მორჩი რა და მომისმინე,რატომ არ შეგიძლია გამიგო,დე ..რატომ?
–რა არ შემიძლია გაგიგო გოგო ? რაა?–ქალს ხმა გაებზარა.
–დე რადა გიორგი ..დე მე გიორგი …–ელენე გაჩუმდა.ტელეფონის მეორე მხრიდან ნუკის განწირული ხმა შემოესმა.
–რა გიქნა შვილო არ დამიმალაო,ძალა იხმარა დედა? ..ვაიმე ღმერთო ოღონდ ეგ არა…ნუ გეშინია შვილო ნუუუ…–ნუკი ლამის ტელეფონიდან გამომძვრალიყო.
–აუ კაი რა დე…ეგ როგორ იფიქრე..ადამიანო რატომ უკეთებ შენებურ ინტერპრეტირებას…გიორგის ეგ არც გაუფიქრია დამერწმუნე..თორე აქამდეც ბევრჯერ იზამდა რაა….მინდოდა მეთქვა რომ გიორგი მე მე…დე მე ის მიყვარს–თქვა ელენემ და თავი მინას მიადო,თვალები და ტუჩები შეჭმუხნა და მხრებში მოიხარა,პასუხის მომლოდინეს ისე შეეშინდა თითქოს დედამისი აგერ გვერდში მდგარიყო და დასჯილი ბავშვივით აიტუზა.
–…..ელენე შვილო მიხარია დედა რომ გიორგი კარგი ადამიანია,მჯერა როგორც შენ ამბობ ,რადგან კარგადაც გიცნობ,რამე რომ გიჭირდეს მანდ არც გაჩერდებოდი და ასეთი მშვიდი ხმა არც გექნებოდა..რაც შეეხება სიყვარულს მომისმინე კარგად,გატყობ გიორგიმ თავისი კარგი მანერებით თავბრუ დაგახვია და გგონია რომ ეხლა ის გიყვარს,მაგრამ დედა ასე უცებ მოსული სიყვარული მალევე გაქრება ….–ნუკი დიდხანს საუბრობდა.
ელენე დაორთქლილ მინაზე თითით გულს ხატავდა და ყურმილი უხასიათოდ ეჭირა.ნუკის ბოლო ნათქვამმა ელენეს მთლად ხალისის უნარი წაართვა:–ლევანი დღეს დილით გამოფრინდა ,ალბად 4საათში მანდ იქნება და შენ წამოგიყვანს,ხვალამდე ვერ დავიცდიდით შვილო ..რაც შეეხება პასპორტს და ვიზას ლევანის ძმაკაცები დააეხმარებიან ამაში,ნუ გეშინია გიორგის არ ვუჩივლებთ,ძნელი იქნება რაღაც დაუმტკიცო რუსეთი მოქალაქეს,რომელსაც მთელი გავლენა აქ როგორც გავიგეთ…ჩამო დე და ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდი…დედა გესმის?
–ხო დე..მესმის…ხო ალბათ ასე აჯობებს..მეც გკოცნი–ელენემ ტელეფონი გათიშა და მინას მიეყრდნო.შიშველ ფეხებზე ეცემოდა წვიმის მსგავსი პატარა წვეთები.გოგონა ტიროდა ჩუმად თავისთვის…ტიროდა და თან იმ ბედნიერ წამებს იხსენებდა გიორგისთან ერთად ეს ორი დღე რომ შეეგრძნო.
კარებზე კაკუნის ხმა შემოესმა…ელენე ჩამოხტა რაფიდან,ეხლავეო დაიძახა , საღამურები გაიძრო ,გიორგის ნაჩუქარი ჯინსი ამოიცვა,მაიკაც მოირგო და კარადის სარკეში საკუთარი თავი შეათვალიერა.მაკიაჟის გარეშე უფრო მოსწონდა თავისი თავი…
–ელ მე ვარ ..რო მორჩები ,ჩამო რა ქვემოთ მაგარ რაღაცას ვაკეთებ…აუ ეე წავედი დამწვრის სუნი გაუშვა ამ დედა აფეთქებულმა..–დაიძახა გიორგიმ და ელენემ გაიგონა როგორ გიჟივით ჩარბოდა კიბეებზე. გოგონას გაეღიმა,როგორ უყვარდა ეს სიტუაცია,ეს სახლი ეს კედლები უკვე მის ნაწილად რომ ქცეულიყო…როგორ უთხრას გიორგის,რომ სულ რაღაც 4 საათი დარჩათ….სარკეში თავისი ორეული დაინახა,მივიდა ,შეხედა,თმაში ხელი წაივლო და მაგრად მოქაჩა.–იდიოტი ხარ შენ იდიოტი “კრისა” ბავშვი–დაეჭყანა თავის თავს და საწოლის გასწორებას შეუდგა.
ერთი საათის შემდეგ გოგონა გიორგისთან ერთად სუფრას უჯდა ,ნახევრად დამწვარ კექსს შეექცეოდა და ბევრს იცინოდა.
–ელ დაანებე მაგას თავი აგერ ძაან მაგარი ნამცხრის ნაჭრებია…
–აარა გიო მაცა,რა ეგეთს ყოველთვის შევჭამ,აი შენი გამომცხვარი დამწვარი კექსსს კი..მმმმმმ… სულ სხვანაირი გემოსია..და მოკეტე ..ეგრე ნუ მიყურებ,მაინც არ გაჭმევ..–სიცილით უთხრა ელენემ და ბიჭს ხელზე დაჰკრა.
–ელე ხვალ რომ ჩაგიყვან თბილისში ..მე და შენ …თუ შენ და მე …რალამაზად ჟღერს ხო? ისე მიხარია როდესაც ვამბობ სიტყვა “ჩვენს” …
–გიო მოიცა რა სერიოზულად მაინტერესებს.. შენ როგორ ჩახვალ თბილისში იქ ხომ დაგიჭერენ? პოლიციას უკვე ექნება შენი ფოტორობოტი ..და ადვილად ამოგიცნობენ..გიოოო მისმენ რატო მაიმუნობ კაი რა …დადე ეს ლიმონი რა–ელენე გიორგის შეჰყურებდა,ბიჭს 2 ლიმონის ნაჭერი თვალებში მოექცია და ელენეს მთელი სერიოზულობთ შეჰყურებდა.
–ელ აი ასეთი თვალები აქვს ჩემს გულს ..მიდი შენც გააკეთე რა მოგიხდება მე ფოტოს გადაგიღებ..კაი რა ..გაიღიმე..ხო კაი სერიოზულაძე ვიქნები–გიორგიმ უკნიდან კეფაზე ხელი დაირტყა და თვალებიდან ლიმონის ნაჭრები გადმოსცვივდა..ელენემ გულიანად გაიღიმა.–ხო რას მეკითხებოდი? კაი დავაკმაყოფილებ შენს ცნობისმოყვარეობას..კაროჩე, მე სხვა სახელი და გვარი მაქვს .მე აქ “გეორგი”კლიჩკას პონტში მაქვს ახლობლობაში,თორე ისე ვლადიმერ კოვალენსკი ვარ,დაბადებული ქალაქ გროზნოში და გაზრდილი მოსკოვში .რაც შეეხება თბილისში ჩემს გამოჩენას,მე ხშირად დავდივარ მანდ საქმიან შეხვედრებზე,როგორც “ღრმად პატივცემული” ინვესტორი…ფულად დაბანდებას ვაკეთებ მე ჩემს სამშობლოში…სახეზე შეიძლება მიმამსგავსონ იმ ბანდიტს,მაგრამ ვერავინ ვერ იფიქრებ რომ გუჩის შარვალ კოსტუმში გამოწყობილი პიროვნება,რომელიც თორმეტი მილიონის ინვესტირებას აკეთებს თბილისში ის ავაზაკია.რომც მიხვდნენ პრესტიჟის საქმეა ,არავინ არ გაახმოვანებს…ნუ მიყურებ ეგრე გაკვირვებული..ეს პოლიტიკა ჩემო კარგო პოლიტიკა შავი საქეეებით…
–გიო შემპირდი რომ მე თუ შენთან არ ვიქნები ,შენ შენს თავს გაუფრთხილდები და რომ გიო …–ელენე გაჩუმდა თვალები ძირს გახარა და წამწამები დაუსველდა–..რომ საფრთხეში თავს არ ჩაიგდებ,მე ისიც კი გამახარებს რომ გავიგებ შენ უსაფრთხოდ და კარგად ხარ ..თუნდაც ქვეყნის დასალიერში იყო.
–ელე..რას ამბობ რას ჰქვია,რომ შენ ჩემთან არ იქნები ? გინდა ეხლა გავაფრინო? –გიორგი წამოხტა ელენეს მიუახლოვდა და გულში სათუთად ჩაიკრა..ელენეს ლევანიზე არაფერი უთქვამს,არ სურდა გაეფუჭებინა ეს ბედნიერი წუთები.ბედს მიენდო და გიორგის მაგრად მოეხვია.
კაკუნი კარზე.კარის გაღება.ნაცნობი მზერა.საყვარელი და სათნო.უღიმის,გულში იკრავს,ვიღაც კაცებთან ერთად დგას.ისინიც უღიმიან.
–ყველაფერი რიგზეა მამა?
–კი მა –პასუხი მოკლედ და ლაკონურად,შიში იმისა რომ ესენი წაიყვანენ,შორს შორს,გულის სწორს მოაშორებენ,ღმერთო არ დაუშვა არა.. არ დაუშვა!.
უკნიდან საყვარელი ხმა,ტანში გაჟრჟოლება.ორგანიზმში სიყვარულის ცრემლების წვეთა.ისევ ეს უცნაური გრძნობა.”შენ ბედო,რას მემართლები,რატომ მეთამაშები,შეწყვიტე,გესმის?! ცოდვა ვარ ,ცოდვა ვარ !” პასუხსაც არავინ იძლევა..გულში დასმული კითხვები ისევ გულშივე რჩება…
გიორგის სახე და გაკვირვებული მზერა ლევანის დანახვაზე.
–რატომ შეწუხდით..ბატონო ლევან! მე თქვენ გიცანით ამდენი ხნის შემდეგაც არ შეცვლილხართ…ცუდ დროს შევხვდით ერთმანეთს.გამარჯობათ!ელენეს მე თვითონ ჩამოგიყვანდით…მობრძანდით,არ გელოდით.
ლევანის მკაცრი ხმა,გოგონა უკან იხედება ხედავს როგორ შორდება სიყვარულს.სტკივა შიგნით.ხალხო, რას უშვრებით?მას ის უყვარს…უყვარს!ის მისი ცხოვრებაა….ის მისი წარსულია,ის მისი აწმყოა,ის მისი მომავალია,…
–კარგი ჰქენი რომ ჩემს გოგონას არაფერი დაუშავე. სწორედ ამიტომ მე დღეს ცოცხალს დაგტოვებ…არ ყოფილხარ სულელი..ეხლა კი ბოლოჯერ გაფრთხილებ,ცხოვრებაში კიდეე ერთხელ გაეკარები ჩემს შვილს და იცოდე..–ვიღაც მეორე კაცი იარაღს იღებს,რა ხდება ღმერთო,არა!გიო ..გოგონა ხედავს როგორ უმიზნებს ის მეორე იარაღს,ის გარბის უსხლტება მამამისის ხელებს ,მათ შორის დგება,ტირის …არა, არა, გაიძახის მისი გული…ცრემლები არ აძლევს საუბრის საშუალებას…უნდა თქვას რაღაც და ეს საშინელი ქვითინი სლუკუნში გადაზრდილი…ხედავს როგორ ეშვება იარაღი ძირს,მეორე კაცი ხელს კიდებს და მამამისთან ერთად უჩინარდება.უკან იხედება ..კარი.. კარი კი იკეტება ….ღმერთო,გადმომხედე,გიო არ მიმატოვო გიო ..პირიდან ხავილი:–გამიშვით მე ის მიყვარს ,მამა გამიშვი,გიო მიშველე…
ნერვიული ცახ–ცახი,ტრიალებს ყველაფერი ,ტრიალებს ქანაობს..ქანაობს? არა ის ეხლა ატრაქციონზე არ არის,მას გასართობად არ სცალია,უნდა წავიდეს უნდა წავიდეს ,გაიქცეს მასთან დარჩეს.მაგრამ რა უდროოდ ითიშება,არა ოღონდ ეხლა არა..გაუძელი გულო არ გაითიშიოოოოოო….
დღეები ერთმანეთს ჰგავს,ახალგაზრდა გოგონა მოხუცს დამსგვასებია,არაფერი ახარებს.მომავლის იმედიც კი დაუკარგავს.იღიმება ძალდატანებით,ზრდილობის გულისთვის.ისევ იმ უნივერსიტეტში დადის,ისევ იქ.. სადაც ის ნახა ..ყველაზე საყვარელი.ყველაზე სათნო ,ყველაზე ..ყველაზე…
უკვე მერამდენედ შედის ამ დიდ აუდიტორიაში,უყურებს კედლებს,ცდილობს გაიხსენოს მისი სახე,მისი ქცევა.მხოლოდ ამ დროს იღიმის,გული ცოტათი ფრთხიალებს.შემდეგ კი კარი იხურება და ის ისევ მარტოა.მარტოა ამ საზიზღარ დედამიწაზე.
ნუკიმ ფანჯარა გამოაღო.გაზაფხული იწურებოდა და ზაფხულს ასპარეზსს უთმობდა.დილის საამო სურნელი ოთახში შემოიჭრა.ქალმა შეისუნთქა ჰაერი და შვილის საძინებლისკენ გაღიმებული გაემართა.
კარი ოდნავ ჩააღო და სლუკუნის ხმა შემოესმა.გაჩერდა უნდოდა შესვლა,მაგრამ გადაიფიქრა.სამზარეულოში დაბრუნდა და ქმრის გვერდით დაჯდა მაგიდასთან.ერთხანს დუმდა და შემდეგ კი ვეღარ გაუძლო და ლევანს უთხრა:
–ლევან..შენც ხედავ ალბად,ხედავ რომ ელენე დადნა.მას უყვარს ის …ვიცი მისი ხსენება არ გინდა.მაგრამ ეხლა რაღაც უნდა ვქნათ…იმ ამბიდან 2თვე გავიდა და არაფერი ცვლილება,მდგომარეობა უფრო და უფრო უარესდება…ლევან გესმის?
–ხო მესმის ნუკი..მესმის? გგონია მე მსიამოვნებს ჩემი შვილი რომ აღარ მყავს? ხო აღარ გვყავს ელენე სადღაც იქ მოსკოვში მასთან დარჩა და ჩვენ მისი ფიტული წამოვიღეთ..მეგონა რომ დავიბრუნეთ ,თურმე რა მწარედ ვცდებოდი….–ლევანმა ყავის ფინჯანი თეფშსს ნერვიულად დაახეთქა.
–ხოდა, ლევან რაღაც უნდა ჰქნა..გესმის? შენ უნდა დამიბრუნო ჩემი შვილი…ლევან ლევან ––ქალმა ტირილი დაიწყო .ლევანმა ქალის ხელები მუჭში მოიმწყვდია და ადგა.
–სად მიდიხარ?ლევან? დღეს ხომ საქმე არ გქონდა ?გესმის?
კაცი საძინებლისკენ გავიდა.ნუკი არ გაჰყოლია ჩუმად იჯდა და ვერც დაინახა,როგორ გაიხურა კარი,სპორტულად ჩაცმულმა ასაკოვანმა მამაკაცმა,გულის ჯიბეში პასპორტი რომ ჩაეტენა.
http://www.picgifs.com/glitter-graphics/glitter-graphics/flowers/glitter-graphics-flowers-285519.gif
მოსკოვის მყუდრო პარკში,ხის ძველებურ სკამზე ორი მამაკაცი იჯდა და ხმადაბლა საუბრობდა.ერთი უკვე ხნიერი სამოცსს მიღწეულიყო,მაგრამ მიუხედავად ამისა ფორმა არ დაეკარგა,ეტყობოდა სპორტს არ ღალატობდა.მეორე კი შედარებით ახალგაზრდა ,ასე ოცდაათს მიღწეული,ახოვანი და ძალიან სიმპათიური.გამვლელ–გამომვლელი ხარბად აკვირდებოდა ამ ორ მშვენიერ მამაკაცს.ყველას თვალში ხვდებოდა ქართული სილამაზე.
ისინი დინჯად საუბრობდნენ.შიგადაშიგ ბიჭი წამოდგებოდა და სიგარეტის მოწევას იწყებდა,ეტყობოდა საუბარი მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანს და პირადულს შეეხებოდა.
მოხუცი წამოდგა.ახალგაზრდამ გააჩერა და თავის მანქანაზე ანიშნა,თუმცა მეორემ იუარა და მეტროსკენ დააპირა წასვლა,სპორტული ჩანთა მხარზე გადაეგდო და ბიჭს თვალებში ჩასცქეროდა.ხნიერმა ნაბიჯი გადადგა,მხარზე შეხება იგრძნო და შემობრუნებულს მის უკან ის ბიჭი ედგა.კაცმა ვეღარ გაუძლო და ახალგაზრდა გულში ჩაიკრა.
ელენემ თვალი გაახილა.მშვენიერი დილა იყო.წუხელ გიორგი ესიზმრა.ისევ იმ ტბასთან იყვნენ ერთად.ყურში მისი ხმა ჩაესმოდა და ბედნიერების ბურუსში იძირებოდა.გოგონამ სიზმარს შეჰღიმა.წამოხტა.კუთხეში ხატებთან ჩაცუცქდა და ლოცვა დაიწყო.დასასრულს კი ჩაილაპარაკა:
–უფალო,გმადლობ რომ სიზმარში მაინც მაძლევ ნებას რომ ვნახო ხოლმე,გმადლობ უფალო.–თქვა და ხატებს ემთხვია.
ოთახიდან სამზარეულოში გავარდა.ნუკის წერილი დაეტოვებინა: “დე სასმახურში მაგვიანდება,მამაშენს ვურეკავ და არ იღებს გუშინდელიდან არ ჩანს,ვნერვიულობ,დე როცა მოვა დამირეკოს.ჭკვიანად,საუზმე მაგიდაზეა.”
ელენე შეტრიალდა და მაგიდაზე თერმოსით ჩაი და მისი საყვარელი “ნაპოლეონი” დახვდა.ჩაი ისე დაისხა ,ისე შეჭამა ვერც გაიგო,რობოტივით აკეთებდა ყველაფერს,მხოლოდ გიორგიზე ფიქრობდა და სიზმარზე ღმერთის საჩუქრად რომ ჩაეთვალა. კარებზე ზარის ხმა გაისმა,შემდეგ კი გასაღების “ჩხაკუნი”.კარი გაიღო და ლევანი შემოვიდა.ელენემ გახედა მამამისს და ჰკითხა:
–მამა ნუკის დაურეკე რა..სად დაიკარგე გუშინ დილიდან,გადარეულია დედა..შეჭამ რამეს?
კაცი ძალიან ჩქარობდა .ელენე გაკვირვებული უყურებდა.ლევანი შევარდა მის საძინებელში და ელენეს კარადიდან კაბების გადმოყრა დაიწყო.გოგონა წამოდგა და შეიხედა:მაა რას აკეთებ? კარგად ხო ხარ?–ელენე უკვე შეშინებულიყო და ფიქრობდა თუ ასე უცნაურად გაარძელებდა მოქცევას ლევანი, სასწრაფოს გამოძახევა მინიმუმ არ ასცდებოდა.
–მამა..მომისმინე ერთი ჩემი მეგობრის შვილი ჩამოვიდა..უნდა დავხდეთ..წამოდი და აქედან ყველაზე ლამაზი ჩაიცვი …აი მგონი ეს სჯობს,ძალიან მოგიხდება და ის წაისვი რაღაც როა”ბლესკი” თუ რაღაც მე რო არ მიყვარს –თქვა და ელენეს გახედა.
–აუ მა მოწეულში ხარ ?–ელენე უკვე სერიოზულად ღელავდა–რა მეგობარი რა ჩავიცვა შემეშვი რა…
კაცმა არ დაანება დაეტაკა და ძალით დაუწყო ტანსაცმლის გახდა.გოგონა არ მოელოდა მამისის ასეთ რეაქციას.გაუძალიანდა მაგრამ ამაოდ.ლევანს უცებ ჩამოეცვა შვილისთვის ლამაზი ვარდის ფერი სარაფანი და ეხლა იტალიური ბასანოჩკებსაც ფეხზე არგებდა.ელენეს სიცილი აუვარდა ,შეჰყურებდა მამამისს და ვერ გაეგო ამ კაცს რა დამართნოდა.
–კაი მა კაი ….წამოვალ მაგ ვიღაცასთან შესახვედრად,მაგრამ იცოდე თუ ცდილობ რომ გამირიგო მტკვარში გადავხტები ,არ მჭირდება არავინ იცი მგონი შენ–ელენემ ფეხსაცმლები შეიკრა.აბაზანაში შევიდა,თავი მოიწესრიგა , მზად ვარო მამამისს უთხრა.
ლევანი და ელენე უკვე ემელის ჯიპში იჯდნენ და უახლოვდებოდნენ აეროპორტს.ლევანმა მანქანა გააჩერა და გოგონას უთხრა შენობაში შესულიყო და ვესტიბიულში დალოდებოდა,მანქანას დააყენებდა და ეხლავე მივიდოდა მასთან.
ელენე გადმოვიდა მანქანიდან.დაბნეულიყო.აეროპორტის შესასვლელისკენ გაემართა.კიბეები ნელა აიარა,ბევრი ხალხი ირეოდა,მოსაცდელ დარბაზში დაჯდა და ლევანს დაუწყო ლოდინი.”ნეტა ვის უნდა შეხვდეს..უკან გაიხედა,სხავდასხვა რეისიდან დაბრუნებული მგაზვრები გრძელ ბორბლებიან ჩანთებს მოაგორებდნენ.ელენე გაერთო ..აკვირდებოდა ახლადჩამოსულებს.ნეტა ეხლა აი იმ ხალხში გამოჩნდეს ..ეხ რა შტერი ვარ ,ალბად აღარც ვახსოვარ,რათქმაუნდა თორემ ამდენ ხანს როგორ არ შემეხმიანებოდა…მაგრამ იქნებ და წარმოვიდგინოთ რომ ის მოდის და მე მას უნდა დავხვდე,ეს ხომ ჩემი ფიქრებია…რასაც მინდა იმას წარმოვიდგენ..ამაში მაინც არ ვარ შეზღუდული–ფიქრობდა ელენე და აქეთ მომავალ მგზავრებს გაჰყურებდა.უცებ სახე აუთრთოლდა სადღაც იქეთ შორს..ღმერთო ვაიმე სიზმარია?ღმერთო ისევ მესიზმრება? უფა
