"მამაჩემის საფლავზე ბავშვის ტანსაცმელს ვპოულობთ"
4 340 ნახვა
არ ვიცი, ეს ამბავი, რაც ახლა უნდა მოგიყვეთ, რამდენად არის ყურადსაღები და მნიშვნელოვანი, მაგრამ მთელი ოჯახი ძალიან შეგვაშფოთა. არც ძალიან მორწმუნე ვარ და არც მკითხავებისა და მაგების მჯერა მაინცდამაინც, მაგრამ რაც მოხდა, მაინც არ მესიამოვნა. რა თქმა უნდა, მსგავსი რაღაცეები გაგონილი კი მქონდა და ყოველი მათგანის მოსმენისას ცუდი შეგრძნება მიჩნდებოდა. ვცდილობდი, მათთვის მნიშვნელობა არ მიმენიჭებინა, მაგრამ, როცა ეს შენს თავზე ხდება, უკვე სხვანაირად იწყებ ფიქრს და ვერ ახერხებ, გულთან ახლოს არ მიიტანო.
მაისში მამა გარდამეცვალა. ჩემი ოჯახი ერთ–ერთ სოფელში ცხოვრობს. ახლა იქ დედაჩემი, ჩემი ძმა, რძალი და ძმისშვილი არიან. სასაფლაო ჩვენს სახლთან ახლოსაა და ძალიან ხშირად დავდივართ, საფლავს ვასუფთავებთ და სანთელს ვანთებთ.
ზაფხულში შვებულება მქონდა და სოფელში ჩავედი. ერთხელ მე და ჩემი რძალი სასაფლაოზე წავედით, საფლავი ბალახებისგან გავწმინდეთ და მიწა მოვასწორეთ. მიწას რომ ვასწორებდით, ხელში რაღაც მომხვდა. ამოვიღე, გავშალე და ასე, 3–4 წლის ბავშვის ჩასაცმელი იყო. ძალიან გამიკვირდა, ვერ მივხვდი, იქ საიდან აღმოჩნდა, მაგრამ ამისათვის დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია. ეს რა არის–მეთქი, ვთქვი და მიწით მოსვრილი და ფერდაკარგული ჩასაცმელი შორს მოვისროლე.
სოფლიდან წამოვედი. ეს ამბავი მალე მიმავიწყდა და ალბათ არც გამახსენდებოდა, რომ არა კიდევ ერთი შემთხვევა: რამდენიმე დღის წინ ჩემი რძალი სასაფლაოზე ავიდა და საფლავის გაწმენდა რომ დაიწყო, ისევ წააწყდა მიწაში ჩამარხულ იმავე ასაკის ბავშვის ჩასაცმელს. ჩემი რძალი ძალიან შეშინდა და ტანსაცმელი იქვე დაწვა, დედაჩემს კი არაფერი უთხრა, არ ინერვიულოსო. მეზობელ ქალთან გაიქცა და იმას მოუყვა ორივე შემთხვევის შესახებ. იმ ქალს უთქვამს, ვიღაც თქვენს ოჯახზე ჯადოს აკეთებსო და წყევლა დაუწყია, ყველაფერი იმ ჯადოს გამკეთებელს მიუვაო.
უკვე მეც ავფორიაქდი და რაღაცეები გავიკითხე. მითხრეს, პირადად თქვენზე არაფერს აკეთებენ, ეს იმ ბავშვზეა გათვლილი, ვისი ტანსაცმელიც იპოვეთო. ჩვენი ბავშვები შედარებით დიდები არიან და არც მათი პატარაობის ტანსაცმელი გვაქვს შემორჩენილი, რომ რამე ვიფიქრო. მრცხვენია, ასეთ რაღაცეებს რომ ვიჯერებ და, მით უმეტეს, ამას საჯაროდ რომ ვწერ, მაგრამ საოცრად აღშფოთებული და დათრგუნული ვარ.
მერე რა, თუ პირადად ჩვენკენ არაა მომართული ეს ჯადო თუ რაღაც ჯანდაბა, ამას რა მნიშვნელობა აქვს? ვიღაცას ხომ უკეთებენ? თან პატარა ბავშვს და იმ ვიღაცას ხომ სჯერა, რომ ამით იმ ოჯახს ცუდს შეამთხვევს. განა როგორი ბოროტი უნდა იყოს ადამიანი, რომ ასეთი რაღაც ჩაიდინოს? განა როგორ უნდა გამწარდეს, რომ სრულიად უდანაშაულო პატარა ამისთვის გაიმეტოს?
არ ვიცი, ამის დაწერას აზრი აქვს თუ არა, არა მგონია, ჩემმა სიტყვებმა ამის გამკეთებელი შემოაბრუნოს, მაგრამ ნუთუ არასოდეს გაუგონია, რომ ჯადოს გამკეთებლები თავადვე ისჯებიან? ვერ ვხვდები, როგორ არ ეშინიათ ღვთის რისხვის ან სინდისი როგორ არ შეაწუხებთ.
ისიც გავიგე, ასეთ რაღაცეებს იმიტომაც აკეთებენ, რომ ვითომდა ვიღაც (ამ შემთხვევაში ალბათ ის ბავშვი) რაღაც "დაავადებისგან" იხსნან, რომელსაც ექიმები ვერაფერს უგებენ და მხოლოდ მაგებს და პარაფსიქოლოგებს შეუძლიათ "ავი სულით შეპყრობილის" განკუნება. თქვე დალოცვილებო, ვიღაც მჩხიბავებს თუ მიაგენით, ნუთუ მანამდე ის ვერ გაიგეთ, რომ სწორედ ამისთვის არსებობს ეკლესია და ლოცვები? დარწმუნებულები იყავით, რომ ეს უფრო შეეწევა ადამიანს, ვიდრე ვიღაცის საფლავზე დაფლული ტანსაცმელი.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
მაისში მამა გარდამეცვალა. ჩემი ოჯახი ერთ–ერთ სოფელში ცხოვრობს. ახლა იქ დედაჩემი, ჩემი ძმა, რძალი და ძმისშვილი არიან. სასაფლაო ჩვენს სახლთან ახლოსაა და ძალიან ხშირად დავდივართ, საფლავს ვასუფთავებთ და სანთელს ვანთებთ.
ზაფხულში შვებულება მქონდა და სოფელში ჩავედი. ერთხელ მე და ჩემი რძალი სასაფლაოზე წავედით, საფლავი ბალახებისგან გავწმინდეთ და მიწა მოვასწორეთ. მიწას რომ ვასწორებდით, ხელში რაღაც მომხვდა. ამოვიღე, გავშალე და ასე, 3–4 წლის ბავშვის ჩასაცმელი იყო. ძალიან გამიკვირდა, ვერ მივხვდი, იქ საიდან აღმოჩნდა, მაგრამ ამისათვის დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია. ეს რა არის–მეთქი, ვთქვი და მიწით მოსვრილი და ფერდაკარგული ჩასაცმელი შორს მოვისროლე.
სოფლიდან წამოვედი. ეს ამბავი მალე მიმავიწყდა და ალბათ არც გამახსენდებოდა, რომ არა კიდევ ერთი შემთხვევა: რამდენიმე დღის წინ ჩემი რძალი სასაფლაოზე ავიდა და საფლავის გაწმენდა რომ დაიწყო, ისევ წააწყდა მიწაში ჩამარხულ იმავე ასაკის ბავშვის ჩასაცმელს. ჩემი რძალი ძალიან შეშინდა და ტანსაცმელი იქვე დაწვა, დედაჩემს კი არაფერი უთხრა, არ ინერვიულოსო. მეზობელ ქალთან გაიქცა და იმას მოუყვა ორივე შემთხვევის შესახებ. იმ ქალს უთქვამს, ვიღაც თქვენს ოჯახზე ჯადოს აკეთებსო და წყევლა დაუწყია, ყველაფერი იმ ჯადოს გამკეთებელს მიუვაო.
უკვე მეც ავფორიაქდი და რაღაცეები გავიკითხე. მითხრეს, პირადად თქვენზე არაფერს აკეთებენ, ეს იმ ბავშვზეა გათვლილი, ვისი ტანსაცმელიც იპოვეთო. ჩვენი ბავშვები შედარებით დიდები არიან და არც მათი პატარაობის ტანსაცმელი გვაქვს შემორჩენილი, რომ რამე ვიფიქრო. მრცხვენია, ასეთ რაღაცეებს რომ ვიჯერებ და, მით უმეტეს, ამას საჯაროდ რომ ვწერ, მაგრამ საოცრად აღშფოთებული და დათრგუნული ვარ.
მერე რა, თუ პირადად ჩვენკენ არაა მომართული ეს ჯადო თუ რაღაც ჯანდაბა, ამას რა მნიშვნელობა აქვს? ვიღაცას ხომ უკეთებენ? თან პატარა ბავშვს და იმ ვიღაცას ხომ სჯერა, რომ ამით იმ ოჯახს ცუდს შეამთხვევს. განა როგორი ბოროტი უნდა იყოს ადამიანი, რომ ასეთი რაღაც ჩაიდინოს? განა როგორ უნდა გამწარდეს, რომ სრულიად უდანაშაულო პატარა ამისთვის გაიმეტოს?
არ ვიცი, ამის დაწერას აზრი აქვს თუ არა, არა მგონია, ჩემმა სიტყვებმა ამის გამკეთებელი შემოაბრუნოს, მაგრამ ნუთუ არასოდეს გაუგონია, რომ ჯადოს გამკეთებლები თავადვე ისჯებიან? ვერ ვხვდები, როგორ არ ეშინიათ ღვთის რისხვის ან სინდისი როგორ არ შეაწუხებთ.
ისიც გავიგე, ასეთ რაღაცეებს იმიტომაც აკეთებენ, რომ ვითომდა ვიღაც (ამ შემთხვევაში ალბათ ის ბავშვი) რაღაც "დაავადებისგან" იხსნან, რომელსაც ექიმები ვერაფერს უგებენ და მხოლოდ მაგებს და პარაფსიქოლოგებს შეუძლიათ "ავი სულით შეპყრობილის" განკუნება. თქვე დალოცვილებო, ვიღაც მჩხიბავებს თუ მიაგენით, ნუთუ მანამდე ის ვერ გაიგეთ, რომ სწორედ ამისთვის არსებობს ეკლესია და ლოცვები? დარწმუნებულები იყავით, რომ ეს უფრო შეეწევა ადამიანს, ვიდრე ვიღაცის საფლავზე დაფლული ტანსაცმელი.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
