არ დამტოვო! (3)

ტელეფონი გავთიშე და დავიძინე.
დილით კი როგორც ყოველთვის კომპანიაში წავედი.ცოტა ვიმუშავე,მერე ანას დავურეკე რესტორანში დავპატიჟე,ისიც დამთანხმდა.საღამოს მის სახლში წავედი,კარებზე დავაკაკუნე მოახლემ გამიღო,სასტუმრო ოთახში შემიპატიჟა. ანას მშობლები სახლში არ იყვნენ,ამიტომ მას დავუწყე ლოდინი.
ანამაც არ დააყოვნა და მალევე კიბეებზე ჩამოვიდა.მე გაშტერებული ვუყურებდი ალბათ 10 წუთი მაინც თვალს ვერ ვწყვეტდი.შემდეგ ანამ გამომაფხიზლა.
–ლუკა კარგად ხარ?
–არა ცუდათ ვარ
–რა გჭირს?
–შენნმა სილამაზემ გადამრია
–კარგი გეყო ხუმრობა,მე მართლა ცუდათ იყავი მეგონა
ანამ ტუჩები მობუსა
–კარგი რა გამიბრაზდი?
–არა რატომ უნდა გავბრაზებულიყავი?
–რავი ეს შენ უნდა იცოდე
–ხოდა არ ვარ გაბრაზებული
–კარგი არ შემჭამო ოღონდ
–არ გჭამ.წავიდეთ?
–კი წამოდი
ანას მაქანის კარი გავუღე,ისიც ჩაჯდა მეც მალე ჩავჯექი ჩემს ადგილას და რესტორნისკენ ავიღეთ გეზი.
საღამომ კარგად ჩაიარა ბევრი ვისაუბრეთ,არც ისე ბევრი საერთო გვქონდა, მაგრამ ეს მომწონდა კიდეც.ერთი რაც ყველაზე მნიშვნელოვანი საერთო იყო ჩვენს შორის,ეს ის არის რომ ორივე COLDPLAY-ს ფანები ვართ.როგორც აღმოჩნდა ხშირად დადის ხოლმე მათ კონცერტებზე.
რესტორანში ერთი საათი ვიყავით,შემდეგ ანას დაურეკეს და მთხოვა სახლში წავეყვანე,მეც დავთანხმდი.მთელი გზა ხმას არ იღებდა,მეც არაფერი მითქვამს. ვხვდებოდი რაღაც ხდებოდა მის თავს,დღეს სხვანაირიი მომეჩვენა.ცოტა არ იყოს სევდიანი,ტელეფონის ზარმა კი ყველაფერი უცებ შეცვალა მისი ცოტათი მომყიმარი სახე საერთოდ გაქრა.მეგონა ცოტა და ატირდებოდა,მაგრამ ასე არ მოხდა სახლში მივიყვანე,თბილად დამემშვიდოდა და მანქანიდა გადავიდა.
მე კი სახლში წავედი,ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ მალევე ჩამეძინა.

უკვე სამი დღე გავიდა რაც ანა არ მინახავს ძალიან მაკლია.ბოლოს გუშინ მელაპარაკებოდა ტელეფონით,ხვალ კი უკვე ქორწილია.არ ვიცი რატომ ვფიქრობ ასე,მაგრამ მეშინია რამე არ მოხდეს.იმ დღის შემდეგ სულ სევდიანი ხმა აქვს, რაღაც ხდება მის თავს და არ ამბობს.მე კი ძალიან მინდა რომ გავიგო და დავეხმარო.თუ რა თქმა უნდა შემიძლია დახმარება.

აი დადგა ქორწილის დღეც.როგორც შეთანხმებულები ვიყავით მარტო ხელს მოვაწერდით.საქორწინო ცერემონია კი ანას მშობლების სახლში ჩატარდებოდა ღია ცის ქვეშ,საღამოს კი საფრანგეთში უნდა გავფრენილიყავით.
ჩემს ანას ველოდები,ის რა თქმა უნდა ემზადება.ეხლა ყველაზე მეტად მინდა ანას,რომ ვუყვარდე და ბედნიერები ვიყოთ.ალბათ სხვა სიტუაციაში რომ გაგვეცნო ერთმანეთი,შეიძლება ერთმანეთი შეგვყვარებოდა.ნუ მე შემიყვარდებოდა და მისი არ ვიცი.
ფიქრებში გართულმა კიბებზე ანა შევნიშნე.უალმაზესი იყო თეთრ კაბაში.ეხლა უფრო დავრწმუნდი,რომ მის შესანარჩუნებლად ყველაფერს გავაკეთებდი.ამასობაში ანა მომიახლოვდა,მე ლოყაზე ვაკოცე და ყურში ჩავჩურჩულე
–ულამაზესი ხარ
მანაც ძალიან ჩუმად თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა
–მადლობა
ქორწილმა ნორმალურად ჩაიარა.სიმართლე გითხრათ ყველაფერი ძალიან ლამაზად იყო მოწყობილი.მართლაც რომ ამდენი ფული ტყუილად არ დამიხარჯავს.არც ვნანობდი მაგრამ მაინც.
ყველაზე მეტად ქორწილის ის მომენტი მომეწონა როდესაც გვთხოვეს,რომ ერთმანეთისთვის გვეკოცნა.ეს მართლაც სხვანაირი კოცნა იყო,მე მთელი გული და სულით ვკოცნიდი და მისგანაც რაღაც სიყვარულის ნაპერწკალს ვგრძნობდი,მაგრამ ეს კოცნა ძალიან ხანმოკლე აღმოჩნდა.
ქორწილიც მალევე დამთავრდა და პირდაპირ აეროპორტისკენ წავედით. საფრანგეთში ერთი თვე უნდა გაგვეტარებინა.მთელი დღე არაფერი არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის,საფრანგეთშიც ჩავფრინდით და იქაც არაფერი უთქვამს.სასტუმროში ერთი ნომერი გვქონდა აღებული და ვხედავდი ანას დაწოლა,რომ არ უნდოდა ალბათ ეგონა რომ რამე მოხდებოდა.
–ანა დაწექი დაიძინე დაღლილი იქნები,მე მდივანზე დავიძინებ.
–მართლა?
–ხო ჩვენ ხომ შეთანხმებულები ვიყავით,მე კი არასდროს ვარღვევ შეთანხმებას.
–ძალიან კარგი ადამიანი ხარ ლუკა იმედია,რომ გავეყრებით მერე იპოვი ისეთ ადამიანს რომელსაც მართლა ეყვარები.
–მე უკვე ვიპოვე ასეთი ადამიანი,ეხლა კი დაიძინე.
–კარგი ძილინებისა
–ძილინებისა ანგელოზო
მთელი ღამე არ მეძინა,ჯერ ერთი მეორე ოთახში ანა რომ იყი მაგიტომ,მეორე ის რომ მდივანზე ძილი საშინელება იყო.
გამთენიისას როგორც იქნა ჩამეძინა.12 საათი იყო რომ გავიღვიძე,ჩემს ანგელოზს კიდევ ეძინა ამიტომ ფრთხილად დავდიოდი ოთახში.საუზმეც შევუკვეთე და ანას გაღვიძებას დავუწყე ლოდინი.ანამაც არ დააყოვნა ნახევარ საათში გაიღვიძა.ალბათ ჯერ არ ქონდა გაცნობიერებული ერთად,რომ ვიყავით. ამას იმიტომ ვამბობ რომ საღამურის ამარა გამოვიდა ოთახში სიარული დაიწყო მერე მე რომ შემნიშნა სახეზე ფერი წაუვიდა.
–ლ უ კ ა ?
–ხო ანა რა მოხდა?
–შენ აქ რა გინდა?საერთოდ სად ვართ?
–დაგავიწყდა სულელო გუშინ ქორწილი გვქონდა.ეხლა კი თაფლობის თვე გვაქვს
–აუ ეს სულ დამავიწყდა,მგონი გუშინ ბევრი დავლია
–არც ისე
–უნდა მივეჩვიო იმას,რომ უკვე გათხოვილი ვარ თუნდაც ცოტა ხნით
–ხო,მიდი გამოიცვალე ვისაუზმოთ და ქალაქი დავათვალიეროთ
–კარგი
ანა მალევე მოემზადა ვისაუზმეთ და ქალქის დასათვალირებლად წავედით.მთელი საფრანგეთი ფეხით მოვიარეთ შემდეგ ეიფელთანაც მივედით. ზევით ავედით და ვიყურებოდი,ანა ვერ იხედებოდა სიმაღლის მეშინიაო.მე კი საფრანგეთის სუნ შევიგრძნობდი,სიყვარულით აღსავსეს,ანა კი მიყურებდა.არ ვიცი იმ დროს რა ვიგრძენი,მაგრამ ძალიან მომინდა რომ მეკოცნა მისთვის.ასეც გავაკეთე.მივედი ხელი წელზე შემოვხვიე,ჩემსკენ მივიზიდე და ვაკოცე.ისიც არ გამძალიანებულა,პირიქით მანაც მაკოცა.ასე ვიდექით ცოტა ხანს მერე ფოტოაპარატის ხმამ გამოგვაფხიზლა.ანა სასწრაფოდ მომშორა.მე კი პატარა ბავშვს შევხედე რომელმაც სურათი გადაგვიღო,მას ეღიმებოდა.ახლოს მოვიდა ჩემთან,ხელით მანიშნა ჩამოიწიეო,მეც ასე მოვიქეცი.მან კი ყურში ჩამჩურჩულა ფრანგულად
–Aimez-vous?გიყვართ?
–Oui, je t'aime დიახ ძალიან მიყვარს
–Prends soin de lui გაუფრთხილდით მას
ეს სიტყვები მითხრა,სურათი მომცა და გაიქცა.ანა კი გვიყურებდა და ეღიმებოდა. ვერ მივხვდი ეს ღიმილი რას ნიშნავდა,მეგონა მეჩხუბებოდა,რომ ვაკოცე მაგრამ ასე არ მოხდა
–ფრანგული იცი?
–კი
–ბავშვმა რა გითხრა?
–გიყვარსო
–შენ რა უპასუხე?
–მე...
სიტყვის თქმა ვერ დავამთავრე,რომ გამოაცხადეს ქვევით ჩავსულიყავით.
ანასაც არაფერი უთქვამს და ლიფტისკენ დავიძარით.უამრავი ხალხი იდა რიგში დიდხანს ვერ მოვითმინე და ანას შევთავაზე კიბებით ჩავსულიყავით
–ანა მოდი კიბებით ჩავიდეთ,თორემ მთელი დღე მოგვიწევს აქ ყოფნა.
–კარგი შენ როგორც გინდა
კიბებებს ნელა მივუყვებოდით,ანა არაფერს ამბობდა.ასე ხმის ამოუღებლად ჩავედით ქვევით.ანა წინ მიდიოდა მე კი უკან.უცებ ანა გაჩერდა ჩემსკენ შემოტრიალდა მეც გავჩერდი,ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით
–ანა რამე მოხდა?
–ლუკა მითხარი რომ არ გიყვარვარ
–რაა?
–გთხოვ მითხარი რომ არ გიყვარვარ
–ანა ვერ მოგატყუებ მე შენ მიყვარხარ
–არა ოოღონდ ეს არა
–ანა რა მოხდა ?
–ლუკა არ მინდა გული რომ გატკინო
–წესიერად ამიხსენი ამას რატომ ამბობ?
–მართლა არ მინდოდა ასე რომ მომხდარიყო
–რა მოხდა ანა?მეტყვი?
–ლუკა მე ფეხმძიმედ ვარ

როგორც ყოველთვის სამსახურიდან სახლში გვიან დავბრუნდი.
–ანა სახლში ხარ?
–კი ლუკ სამზარეულოში ვარ
–ჩემი ბუშტი როგორ ხარ?
–რავი ლუკ სულ მირტყამს ეს ბავშვი,რა დავუშავე ვერ გავიგე(სიცილით მეუბნებოდა ანა)
–კარგი არაუშავს ანგელოზომექიმმა ხომ თქვა ჩვეულებრივი მოვლენააო
–ვიცი მაგრამ რომ მტკივა?
–ცოტა კიდე გაუძელი
–ლუკ ძალიან მიყვარახრ
–მეც ანა
–ლუკ დედაჩემი ჩამოდის
–მერე?
–ამხელა მუცლით რომ დამინახავს რას იფიქრებს?მას გონია რომ 7 თვის ფეხმძიმე ვარ,თან დღე დღეზე უნდა ვიმშობიარო
–შენ არ ინერვიულო კარგი?რამეს მოვიფიქრებთ,იმედია ის რომ იქნება ისე არ დაგეწყება მშობიარობა
–იმედია მაგრამ თუ დამეწყო მერე რას ვამბობთ?
–ვითომ ბავშვი 7 თვიანი დაიბადა
–კი მაგრამ 7 თვის დაბადებული და 9 თვის ერთმანეთისგან განსხვავდება
–ეგეც ვიცი რამეს მოვიფიქრებთ ანგელოზი უფალი არ გაგვწირავს
–ჩემი ბიჭი მიყვარხარ
–მეც ძალიან მიყვარხარ
–ისე საჭმელი არ გინდა?
–კი მინდა
–მაშინ გამოიცვალე და ერთად ვჭამოთ
–კარგი ჩემო სიცოცხლე

მეორე დღეს ანას დედა ჩამოვიდა.ცოტა არ იყოს გაუკვირდა ამხელა მუცლით რომ დაინახა ანა,მაგრამ ისეთი ტყუილები შევთხზეთ საცოდავმა ქალმა დაჯერა.რამოდენიმე დღე დარჩა და მერე კი წავიდა.ჩვენ კი მშვიდად ვიყავით სანამ ერთი ჩვეულებრივი დღე არ გათენდა.გავიღვიძე არა უფროსწორედ ანას კივილმა გამაღვიძა
–ლუკა!!!
–ხო ანა რა მოხდა?
–ლუკა ვმშობიარობ
–რაა?
–ჩქარა ადექი საავადმყოფოში წამიყვანე
–ხო ხო მივდივართ უკვე შენ არ ინერვიულო
–ლუკა ჩქარა ძალიან მტკივა
როგორც იქნა მოვემზადე,ყველაფერი ავიღე რაც საჭირო იყო და მანქანისკენ გავირბინე.ჩავჯექი და მერე გამახსენდა რაღაც რომ დამავიწყდა,უფორსწორედ ანა დამავიწყდა.სწრაფად სახში შევბრუნდი ტკივილისგან გამწარებული ანა დამხვდა,ჩქარა ჩავიყვანე ქვევით და საავადმყოფიში წავედით.15 წუთში უკვე იქ ვიყავით.
–ჩქარა ექიმი გვჭირდება ჩემი ცოლი მშობიარობს
–ლუკ ლუკ
–ხო ანა?
–მითხარი რომ კარგად ვიქნებით?
–კარგად იქნებით ანგელოზო
–მიყვარხარ იცოდე
–მეც მიყვარახრ
ანა სამშობიაროში შეიყვანეს.2 საათის განმავლობაში არავინ გამოდიოდა და არავინ შედიოდა ბლოკში.მე კიდე ნერვიულობისგან კინაღამ მოვკვდი,ბოლოს ექთანი გამოვიდა და შესვლა მთხოვა.ჩემი ანა იწვა და გულზე პატარა გოგონა ეწვინა,ისიც ანასავით ანგელოზი იყო.
–ანა ეს
–ეს ჩვენი ელენეა
–ანგელოზია
–მიყვარხარ ლუკ
–მეც ანა.ეხლა ორი მყავხართ,ჩემი ცხოვრების აზრები ხართ,შენ და ელენიკო.

ცოტა ხანში ანა პალატაში გადაიყვანეს.მეც იქ ვიყავი მალე პატარა შემოგვიყვანეს, ხელში დამაკავეს ისეთი პაწაწინა იყო მეშინოდა რამე არ დამეშავებინა მისთვის

–მიყვარხართ ლუკა
–ჩვენც გვიყვარხარ ანა
–ლუკ მშობლებს რა ვუთხრათ
–არ ვიცი
–მოტყუება გაგვიჭირდება
–ვიცი,მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ დაგკარგავთ თქვენ მე მაბედნიერებთ
–შენ კი ჩვენ ლუკ

იმ დღესვე დედას დავურეკე და ვუთხარი პატარა,რომ შეგვეძინა.გაგიჟებული იყო" ასე ადრე რატომ დაიბადაო რამე ხომ არ ჭირსო" მეც ყველაფერი ავუხსენი. ნუ სიმართლე არა,ის ტყუილი რომელიც შევთხზე და დაიჯერა.სამ დღეში უკვე სახლში ვიყავით,მე ანა და ჩვენი ელენიკო.მალე მშობლებიც ჩამოვიდნენ არ სჯეროდათ პატარა ჯამრთელი რომ იყო.
ერთ კვირში ყველა დაბრუნდა საქართველოში.ჩვენ კი ჩვეულებრივი ცხოვრება გავაგრძელეთ იმის განსხვავებით,რომ უკვე ელენიკო გვყავდა.საღამოობით სამსახურიდან რომ მოვიდოდი ვასეირნებდი ჩემს გოგოს.
შეიძლება ჩემი ღვიძლი შვილი არ იყო,მაგრამ ისე მიყვარდა როგორც საკუთარი და არასდროს არ ვაგრძნობინებდი მას,რომ ჩემი შვილი არ იყო.

........
უკვე ორი წელი გავიდა.ელენიკო გაიზარდა ლაპარაკობს კიდევაც.
უბრალოდ გენახათ პირველად მამა რომ დამიძახა სიხარულისგან დავხტოდი,ანა გაგიჟებული იყო ამ ციცქნა ბავშვა ქმარი გამიგიჟაო.
ცოტა ხნის წინ გავიგეთ,რომ მალე კიდე ერთი წევრი შემოემატება ჩვენ ოჯახს პატარა ლაზარე.ამის გამო გადავწყვიტეთ საქართველოში დაბრუნება,ასეც მოვიქეცით.
ერთი თვე სრულდება რაც საქართველოში ვცხოვრობთ.ელენიკო ბებიებს და ბაბუებს აგიჟებს ხოლმე,ისეთ რამებს ამბობს.2 წლის ბავშვისთვის ძალიან ჭკვიანია.
როგორც ყოველთვის სამსახურის შემდეგ ერთად ვსეირნობთ,დღესაც ესე მოვიქეცით.ცოტა გავისეირნეთ და მერე სახლში დავბრუნდით.მთელი სახლი შემოვიარეთ და ანა არ იყო,ვიფიქრე თავის მშობლებთან იყო წასული ვურეკავდი,მაგრამ არ აიღო.მერე მის მშობლებს დავურეკ მათთც არ იცოდნენ სად იყო.ავნერვიულდი იქით აქეთ დავიწყე სიარული,ელენიკოც დამყვებოდა. ამაზე გამეცინა ხელში ავიყვანე და მაგრად ვაკოცე,მან კი ძლივს თქვა
–მამიკო არ დამახრჩო
–არა ჩემო ანგელოზო
–მა დედიკო როდის მოვა?
–მალე მოვა ელე
–კარგი მაშინ დაველოდოთ
დივანზე ჩამოვჯექით და როგორც ყოველთვის მულტფილმების ყურება დავიწყეთ.მე და ელეს მალე ჩაგვეძინა დილით კი ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა
–გისმენთ
–ლუკა მე ვარ მიშველე
–ანა რა ხდება სად ხარ?
–ლუკ არ ვიცი დათომ მომიტაცა
–რაა?ნაძირალა მოვკლავ
–ლუკ გთხოვ წამიყვანე აქედან
–ანა დამშვიდდი წესიერად გაიხსენე გზა და ამიხწერე სახლი როგორია
ანამ ყველაფერი მითხრა რაც დაინახა,მერე კი დარტყმის ხმა გავიგე.ანა კიოდა მე კი ტელეფონიდან ვუყვიროდი მად ნაგავს,მაგრამ ვინ მისმენდა.შემდეგ ტელეფონი გამორთო მე გაცოფებული ვიყავი სახლში ყველაფერი დავლეწე ელენიკო შეშინებული მიყურებდა,ჩემს მშობლებთან წავიყვანე.მე კი პოლიციაში წავედი


გაგრძელება იქნება