ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(3)

არაფერი ხდება უმიზეზოთ... ფიზიკის კანონია: „ქმედება იწვევს უკუქმედებას.“ უკუქმედებაც, ხომ ქმედებაა, არა?
ღმერთმა ყველაფერი იცის... ნათქვამია, თუ გინდა უფალი გააცინო, "გაუმხილე" მას შენი ფარული გეგმებიო.
ალბათ, ყველა ადამიანს მთელი სიცოცხლის განმავლობაში ერთხელ მაინც გასჩენია შეკითხვა თუ რისთვის მოჰყავს უფალს(იქნებ ზოგს სიტყვა "ბედისწერა" გამოეყენებინა ასეთ შემთხვევაში) ჩვენს ცოხვრებაში ადამიანები, რომლებიც დროის სვლასთან ერთად მიდიან ჩვენი ცოხვრებიდან და წარსულის მოგონებებად იქცევიან, ჩვენი ცნობიერების განუყოფელ ნაწილად, რომელსაც ვითომ და სხვათაშორის, რეალურად კი მთელი მონდომებით მივჩქმალავთ ხოლმე გოებისა და გულის მიყრუებულ კუნჭულში და თავს ვაჯერებთ რომ შევძელით მისი თავიდან მოშორება...
ყველა ადამიანი თავისი მისიის შესასრულებლად მოდის ამ ქვეყნად და შეასრულებს თუ არა მას წუთისოფელს ემშვიდობება. იქნებ სწორედ ამ მისიის შესასრულებლად საჭიროა ჩვენ გზებს დროებით კვეთდნენ ისინი, ვინც მეტეორივით გაიელვებენ და მერე იკარგებიან.
მთელი ღამე შფოთავდა ნოე. ცივი ოფლი ასხამდა ტანზე. გამთენიისას თხელ საბანს ფეხი კრა და საწოლიდან გადააგდო, გვერდი იცვალა, ზეწარიც კი ნამიანი იყო, მძიმედ ამოისუნთქა და ოფლი მოიწმინდა შუბლიდან. გრძელი, კუნაპეტივით შავი თმაც სულ მთლად სველი ჰქონდა, განსაკუთრებით კეფასთან და წინ, ჭუბლთან. ვერ მოისვენა გვერდულად და გულაღმა ამოტრიალდა. ხელის გულები ერთმანეთს გაუსვა და ისეთი განცდა დაეუფლა, თითქოს მათ შორის გველი გასრიალდა, სლიპინა კანით.
მუქი ლურჯი, ბარხატის ფარდები ისე იყო ჩამოფარებული აივანზე გასასვლელ კარზე, რომ მზის თამამ სხივებს ვერ შემოეღწიათ ოთახში, მაგრამ განთიადის ფერს მაინც მოეხერხეინა შემოპარვა. ნოეს წამოწევა არ უჩქარია, მეტიც განძრევა სულაც არ სურდა, მაგრამ ცალი ხელი მაინც წაიღო თმისკენ, ჯერ გადაიწია მერე კი ზემოთ აიწია და გაიფიქრა, ნეტავ თმისამაგრი სად არისო.
-გათენებულა... საინტერესოა,დედა სამზარეულოშია თუ წავიდა უკვე?-გაიფიქრა, მაგრამ მშობლისთვის არ დაუძახებია. ხმის ამოღების თავი არ ჰონდა, მთელი ღამის განმავლობაში ციბრუტივით ბრუნავდა, ვერაფრით მოისვენა, სიზმრად გასული წლებიდან გამოპარული ბაია ეწვია და სიმშვიდე დაუფრთხო... წამიერი სიმშვიდე, რომელიც დაძინებისას ეუფლებოდა ხანდახან.
-ისევ... ისევ შენ! ბაი.... მართალი იყო ილია, რომ მითხრა, რაც არ უნდა ეცადო არ გამოგივა მისი დავიწყებაო... ხომ ახერხებენ ადამიანები ცხოვრების გაგრძელებას ყველაფრის მიუხედავად?! მეც მათიანი ვარ... ხომ ხედავ უშენოდ არ მოვმკდარვარ! ცოცხალი ვარ, ბაი! დავიჯერო გინდა ერთ დღეს ბოლო მომიღოს შენზე ფიქრმა, დარდმა და შენმა მონატრებამ?! რამდნეი ხნაია არ დამსიზმრებიხარ.... რაც ანეტა გამოჩნდა... იცი? გამიჭირდა მასთა დაწოლა.. შენ გამო... შენი სახე წარმოვიდგინე და... გავცივდი, გესმის?! არა,შენ ვერ გაიგებ! ბაი, ანეტა მიყვარს, მართლა მიყვარს! პირველად დამეუფლა მსგავსი შეგრძნება ოთხი წლის მერე... გამათბო.... გამალღო...-ნოეს ცრემლები მოაწვა. უკუნეთის ფერ თვალებზე ხელი აიფარა და ბაიას სახე წარმოუდგა თვალწინ. ბაია... მისი ბაია... მხოლოდ მისი! (ნოე ყოველთვის გრძნბდა რა მესაკუთრე იყო! ) ბა-ი-ა! ყველაზე ლამაზი იყო და არის... არის?! სადღაა....
2008 წელი იდგა... მთელი თბილისი შეეწუხებინა გაუსაძლის სიცხეს და თავს გაქცევით შველოდნენ. ბაიამაც თავის მამისეულ სოფელს ეწვია ივლისის ბოლო რიცხვებში... აგვისტოს რვაში ომი დაიწყო რუსეთ-საქართველოს შორის. ღმერთი გაუწყრა ალბათ, მის სოფელს და აგრესორმა დათვივით დაარტყა მძიმე თათი. გადაუარა ომმა და თითქმის აღარაფერი დარჩა ცოცხალი... ბაიაც დაიღუპა... მის მერე ოთხი წელი გავიდა... ოთხი მძიმე, მოუსვენარი, მშფოთვარე და მტკივნეული წელიწადი... მთელი არსება რომ დაჭრილი, აგონიაში ჩავარდნილი ცხოველივით უღმუოდა და მოგონებები თავს ბუზებივით დატრიალებდნენ. უჩვეულო გრძნობით უყვარდა ნოეს ბაია... მაშინ, ვერც აცნობიერებდა რამხელა იყო მისამი გრძნობა, ბევრსაც ჩხუბობდნენ, მაგრამ როცა დაკარგა... რატომა არის ასე, მაშინ ვაფასებთ ადამიანებს როცა ვკარგავთ... ბაია პირველი სიყვარული იყო, ყმაწვილური,გიჟური, ცოტათი ბავშვური, გამოუცდელიც ალბათ, სიყვარულს ხომ განსაკუთრებული გაბრთხილება სჭირდება, რადგან „რკინასავით ძლიერია, მაგრამ შუშასავთ მსხვრევადი“,სად აანალიზებდა მაშინ მაგდენს?! და მაინც, ის სიყვარული იყო, რომელმაც მთლიანად მოიცვა მისი არსება და ისე გაჟღინთა როგორც საწვიმრად გამზადებული ღრუბელი.
მისი სიკვდილის შემდეგ ნოე ძალიან შეიცვალა... ყოველთვის უცნაური იყო, მაგრამ ადამიანის სახე დაკარგა თანდათან და სხვას დაემსგავსა რაღაცას... ღმერთს ზურგი აქცია და ისე განუდგა თითქოს უფალს მის წინაშე რამე შეეცოდოს. რატომ მომიკალიო? კითხა ერთხელ და მის მერე გაბუტული ბავშვივით ხმა აღარ გაუცია... არ მჯერა ღმერთის არსებობისო ამბობდა ხშირად.
-ნოე, ათეისტია?-კითხულობდნენ ხანდახან. გამომეტყველებაზე მეტყობა თუ რა იყოო? ხუმრობდა თავად და გრძელ, გამომწვევ ენას ყოფდა გარეთ, მაშინ ყველას შეეძლო შეემჩნია მის ენაზე თავმომწონედ გაკეთებული პერსინგი.
-როდის გაიხვრიტე ენა?-კითხა ერთხელ ანეტამ, რომელსაც მასში ყველაზე მეტად იდუმალება, საიდუმლოებით მოცული წარსული(რომელზეც არასდროს არაფერს ყვებოდა) და მამაკაცურობა იზიდავდა. (ვინმეს ალბათ გაუკვირდეს კიდეც, როგორია პერსინგი და მამაკაცურობა ერთად...)
-რატომ მეკითხები პატარავ, კოცნისას ხელს ხომ არ გიშლის?-ჩაიღიმა ბიჭმა დაკბილებს შორის გამოასრიალა სველი ენა. ანეტამ გადაიკისკისა, წკრიალა, მსუბუქი სიცილით და თავი გააქნია უარის ნიშნად.
-სადღაც ორი წლის უკან... ან იქნებ ცოტა ნაკლებიც კი..
ბაიას გარდაცვალების ამბავი, ძალიან ძნელად გადაიტანა ნოემ, მაგრამ ცხოვრებას ფეხი აუწყო და წამოიმართა დაცემული მგელივით, რომელიც არ დანებდა... „ის რაც არ მკლავს,მაძლიერებს!“ უმეორება თავს.
-ყველაზე დიდი სისულელე? თვითმკვლელობა! ეს ლაჩრების საქციელი და არჩევანია, მე კი ლაჩრებს პატივს არ ვცემ, ისინი არარაობები გახლავთ და შეცოდებასც კი არ იმსახურებენ..-უთქვამს და სიგარეტი გაუბოლებია, ისე თითქოს დარდს ატანს კვამლსო.
-ჯერ შენ ბაი, ახლა ანეტა...ჯანდაბა! ამ ცხოვრების დედა ვატირე! ამასაც გავუძლებ! დიახ! რას ვიზამ აბა?!
წამოიწია. ლოგინის თავს მიეყრდნო ზურგით და გაუკვირდა ამ სიცხეში მაისურით რამ დამაძინაო. გაიხადა და იქვე, კარადასთან მიაგდო.

-ადამიანები?!-იკითხა თავისთვის დაღლილი ხმით, თითქოს მთელი ღამის ნაბრძოლველი ყოფილიყოს. -მოდიან...მიდიან! მოდიან და მერე ისევ მიდიან!-გაბრზებულმა ჩაიბუტბუტა და წამოდგა, სიგარეტი უნდა ყოფილიყო სადღაც. ახოსვდა, გუშინ კოლოფში ორი ღერი დატოვა...
-იმედია,დედას არ აუღია...


თათული ღვინიანიძე