ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(4)

ნოემ ბანკეტისთვის უღიმღამოდ შეარჩია შავი შარვალ-კოსტუმი და მუქი წითელი პერანგი, მისთვის ზედმეტად სერიოზული სახით მოირგო ტანზე, სარკეში ჩაიხედა და თავი შეათვალიერა...
-ანეტა,სად გაქ გოგო თვალები?!-თქვა ირონიით და საკუთარ სიტყვებზე გაეღიმა. სახლიდან გასვლისას რაღაც საოცრად მოუნდა დედამისისთვის ეკოცნა შუბლზე, მაგრამ ის, როგორც ყოველთვის სამსახურში იყო. ნოე უკვე შეჩვეულიყო დედის მხოლოდ ღამით ნახვას სახლში, მაშინ როცა დაღლილ-დაქანცული ბრუნდებოდა და ერთადერთი რაც გულით სურდა დაძინება იყო, მაგრამ სახლის საქმეები ჰქოდა მოსაწესრიგებელი და მისჯილივით ალაგებდა ოთახებს. მერე საჭმელს აკეთებდა უხალისოდ, და ბოლოს გათიშული ეხეთქებოდა საწოლზე. არავინ იცის რამდეჯერ შეპარულა ნოე დედის ოთახში, ჩამუხლულა და უცქერია მძინარესთვის დაუფარავი სიყვარულით... ნოეს დედა განსაკუთრებით უყვარდა...
პატოვს სცემდა და ქალის იდეალი იყო მისთვის,მაგრამ ხშირად ჩხუბობდნენ და ეს ყოველთვის ეკლად ესობოდა გულზე,მაგრამ ვერაფერს ცვლიდა...დედას არ ესმოდა მისი,თავად კი ცდილობდა მაინც გაეგო მისთვის...
კიბეები სწრაფი ნაბიჯით ჩაიარა, გარეთ გასულს ნიავმა დაუბერა და სიასიამოვნოდ მოეფერა გრძელ თმაზე... ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, მაგრამ არ ესიამოვნა, თითქოს ფილტვებმაც იგრძნეს რომ გადაშენების ზღვარზე იყო ჟანგბადი. ეზოს თვალი მოავლო, ვერავინ დაინახა... არ უყვარდა ხალხმრავლობა,არც ის როცა ინტერესით ათვალიერებდნენ,მაგრამ მაინც ყოველთვის ცდილობდა გაორჩეული ყოფილიყო,ეს ალბათ იმისთვის რომ კაცობრიობას გამოყოფოდა... ყოფილიყვნენ "ის" და "სხვა დანარჩენები" და არა ყველანი ერთად...
ილიას უნდა მიეკითხა(მამამისმა უყიდა მანქანა სკოლის დამთავრების აღსანიშნავად) აბა თავად მანქანა სად ეყოლებოდა,როცა თავს ძლივს ირჩენდნენ?! დედამისი,რიგითი მოქალაქის მსგავსად მეტროთი დადიოდა, ხან კი ყვითელი ავტობუსით,რომელიც გამუდმებით ხალხით იყო გადაჭედილი(იმის მიუხედვაად რომ მგზავრობა გააძვირეს) და სუნთქვაც კი სჭირდა, განსაკუთრებით მაშინ, როცა წვიმდა,ციოდა და ყველას იქ მიეჩქარებოდა სადაც სითბო ეგულებოდა...
მობილური ამოიღო და ილიას გადაურეკა. ნოე და ილია პირველი კლასიდან მოყოლებული მეგობრობდნენ,თავიდან ერთ მერხზე ისხდნენ,მაგრამ მერე ორივემ დაანება სკოლაში სიარულს თავი და ათასში ერთხელ თუ შეირბენდნე, თუმცა ერთმანეთი არ დაუკარგავთ და ხშირადაც ატარებდნენ ერთად დროს, მაგრამ რაც ბაია გარდაიცვალა ნოე ძალიან შეიცვალა და ურთიერთობა გაუცივდათ.
სკოლის დამთავრებაზე მიდგა თუ არა ჯერი, ნოემ ჩანთა აიღო,წიგნები ჩაუძახა და მასწავლებლებთან დაიწყო სიარული. მხოლოდ მათემატიკასა და ქართულში ემზადებოდა, დანარჩენ ექვს საგანს სკოლაში სწავლობდა და მონდომებით გადიოდა აბიტკურსებს.... ადამიანს სწავლა თუ უნდა, ყველგან ისწავლისო ნათქვამია... ნოე ცოცხალი მაგალითი იყო ამის! გაჭირვება დამანახე და ნემსის ყურში გავძვრებიო! დაგვიტოვეს წინაპრებმა...
საატესტატო გამოცდებმა მშვიდობით ჩაიარა. მონდომებას ყოველთვის თუ არა,უმეტეს შემთხვევაში მაინც,სასურველ შედეგამდე მივყავართ და ეს იმიტომ,რომ არაფერირჩება დაუფასებელი ამ ქვეყნად...
როგორც იქნა ჩაიარა წვალების წელიწადმა და ბანკეტამდე მიაღწია... დედა მთელი წელი უგროვებდა ფულს... ადრე იშვიათად ფიქრობდა ხოლმე რას იგრძნობდა როცა ეს დღე დადგებოდა,რადგან მეტად ბევრი სადარდებელი ჰქონდა ისედაც.
ნოე ექვსის იყო მამა, რომ გარდაეცვალა,ბუნდოვნად ახსოვდა მისი სახე...მხოლოდ ფოტოებში ნახულობდა და უკვირდა, რა საოცრად ჰგავდა მას, სახის ნაკვთებითა და ფერებით... თვალებიც კი მსგავსი ჰქონდათ, მაგრამ სხვადასხვა ემოციით სავსე. ბიჭს 9 წელი უსრულდებოდა როცა დედა მეორეჯერ გათხოვდა, მაგრამ არჩევანში შეცდა და იმ დღიდან დაიწყო აყალმაქალი! გაუთავებელი ჩხუბი, გინება, ცემა-ტყეპა... ვერაფრით ეგუებოდა ნოე საზარელ სურათებს, როგორ გამეტებით სცემდა მამინაცვალი დედას, ერთხელ სულ მთლად ბავშვმა მაკრატელი ჩაარტყა თავში მამინაცვალს, როელიც ისე სცემდა, რომ ლოგინიდან ვერ დგებოდა ხანდახან... წარსულში არაფერი ყოფილა კარგიო, ეუბნებოდა ხშირად ანეტას... სორედ ამიტომ არასდროს, არაფერს უყვებოდა მასზე... რა უნდა ეთქვა, ბავშვობა არ მქონდაო?! დედაჩემის გადარჩენის მიზნით ლამის ხელში შემომაკვდა მამაინაცვალიო?!
ერთ ღამეს, გოგიტა ძალიან გვიან დაბრუნდა სახლში, ნასვამი იყო(საშინელი სიმთვრალე ქონდა)ნოეს არ ეძინა, დედამისს კი მეურლის ლოდინში ცასძინებოდა დივანზე. ნოე შეღებული საძინებლის კართან იდგა და გაფაციცებით უსმენდა მამინაცვლის ნაბიჯების ხმას.
-ქალო! აქ რას გაშხლართულხარ, ლოგინს ვერ მიაგენი?!-გოგიტას ყვირილი და ზეკოს შეხტომა ერთი იყო. ქალი გონს უცბად ვერ მოვიდა, თვალები კი გაახილა, მაგრამ სიბნელე იყო და ვერაფერი გაარჩია, შეშინებული წამოხტა, წაბარბაცდა და ქმარს მიეჯახა. გოგიტამ ხელი კრა, ზეკომ წოასწორობა ვერ შეინარჩუნა, მძიმედ დავარდა და ვაიო წამოიყვირა.
-დაბრუნდი?!
-ვერა ხედავ?!
-როგორ დაგაგვიანდა....
-რა მერე?!
-ვნერვიულობდი...
- რა განერვიულებდა?! განა რა უნდა მომსვლოდა ამხელა კაცს?! სახლს ვერ მოვაგნებდი თუ რა იყო?!
ზეკოს აღარაფერი უთქვამს,შვილის საძინებლისკენ წამოვიდა. ბავშვს მისი მძიმე და დაღლილი ნაბიჯების ესმოდა ხმა და ნელ-ნელა უკან-უკან მიიწევდა, თან ისე რომ ოდნავაც კი არ ეხმაურა, ყოველ ნაბიჯს მილიმეტრებში თვლიდა.
-მოიცა, საით?!-კითხა გოგიტამ, ხელი ჩასჭიდა და მოაბრუნა. პირში შეასუნთქა, საშინლად ყარდა,მთელი ორგანიზმი ალკოჰოლით ჰქონდა გაჟღენთილი. დედას საუბრის გაგრძელება არ უნდოდა, მაგრამ გოგიტა იყო სამაგიეროდ ლაპარაკის ხასიათზე.
-ნოეს უნდა დავხედო....
-შენთან საუბარი არ დამიმთავრებია!
-კიდევ რა გაქვს სათქმელი?! გთხოვ, მალე დაამთავრე, ძალიან დაღლილი ვარ და ხვალ მილიონი საქმე მაქვს!
-ჩემზე მნიშვნელოვანი განა რა არის შენს ცოხვრებაში?!
(თვითკმაყოფილი ეგოსიტი!)
-არაფერი... არაფერი კაცო..
(მორჩილი კრავი, ამდენი ორომტრიალისგან გადაღლილი)
-რამე პრეტენზია თუ გაქვს პირდაპირ მითხარი, რა შორიდან მივლი!
-მეძინება, გოგიტ....
-რას ქვია გეძინება?!
-რა არის ამაში უჩვეულო?! ადამიანებს ჩვეულებრივ ეძინებათ ხოლმე, ღამით...
-არ მომწონს შენი "რაღაცნაერი" ტონი...
-გინდოდა გეთქვა გადაღლილიო?
საცემ მიზეზს ეძებდა გოგტა,მაგრამ ზეკო არც კამათში აყოლია, არც ჩხუბში,მციხე-სიმაგრის კედელივით იყო, რომელსაც მტერმა ვერაფრით შემოუარა ირგვლივ და ვერც შეაღწია მასში. ქალს მშვიდად და მორჩილად ეჭირა თავი და ეს კიდევ უფრო აღიზიანებდა მის აღრენილ მეუღლეს.
-რამ დაგღალა ერთი გამაგებინა!
-ხვალ ვილაპარაკოთ ამაზე, მოდი...
-არა! დღეს მინდა მე!
-დღეს?
-ხო!
-კარგი....
სახეზე ემოციაგადაცრეცილმა ხელი გაინთავისუფლა და სავარძელში ჩაეშვა, დარდით ამოიოხრა და თავი უკან გადაწია. გოგიტა სისულელებს როშავდა, უაზროდ მიედ-მოედებოდა, დიასახლისი კი ყველაფერზე ეთანხმებოდა და თავს უქნებდა... მისთვის ხომ უკვე სულერთი იყო ქმრის ნათქვამი ყოველი სიტყვა... ბოლოს, პირგამშრალმა გოგიმ საათს გახედა, მართლა რა დრო მოსულაო ჩაიბურტყუნა და ბანცალით წავიდა საძინებლისკენ, ძლივს ინარჩუნებდა წონასწორობას. ნოეს უნდოდა გასულიყო,კარებში დამდგარიყო, ჯერ დაეცინა, მერე კი გემრიელად ამოერტყა პანღური.
-წამოდი შენც!-მიაძახა იქვე მისვენებულ ზეკოს. ნოე ვერ ვიტანდა დედამისთან ლაპარაკისას ხმას რომ უწევდა მისი მამინაცვალი, უნდოდა ენა ამოეგლიჯა მისთვის და უკვირდა აქამდე რომ არ გააკეთა ეს. დედა არ განძრეულა. იქვე ჩასძინებოდა.
-აწიე ქალო ტრაკი და წამოეთრიე!-დაუყვირა მთვრალმა. ძლივს შეიკავა თავი ნოემ, ოთახიდან რომ არ გავარდნილიყო და ხელში მოხვედრილი პირველივე საგანი ძლიერად არ ეხეთქა მისთვის თავში, მერე კი ენა იმ დანით მიეჭრა რამოდენიმე დღის წინ რომ გალესა, ხორცის დასაჭრელად. ზეკოს ან არ გაუგონია კაცის ხმა ან წამოდგომის თავი არ ჰქონდა.
-ქალო! რა გითხარი?! რა გითხარითქო?!-უკან ელვისებური სისწრაფით მობრუნდა გოგიტა, ბავშვს გულწრფელად გაიკვირა მისი წონის კაცმა, როგორ მოახერხა ისეთი სისრაით დატრიალება,დედამისს ხელი ჩაავლო და ფეხზე წამოაგდო . ამდენი ხვანცალისგან წონასწორობა დაეკარგა, წაბარბაცდა და დაეცა, ცოლიც ძირს ჩაიყოლა. ვაიმეო წამოიყვირა საწყალმა ზეკომ ა და გული ხელით დაიჭირა.
-რამხელა ხარ ქალო! რას ჭამ ამდენს?!-დაუბრიალა თვალები და გინება დაიწყო გოგიმ. ვინ იყო მისი საგინებელი?! ნოეს დედა?! ვერ მიართვა! ისედაც გაძვალტყავებული იყო ქალი. ქმართან გაშორების შემდეგ ცოტა მოიმატა და დაემსგავსა ადამიანს, მოუხდა მარტოობა, უფრო სწორად მამაკაცისგან დამოუკიდებლად ცხოვრებ, მოზარდ ვაჟთან ერთად... ნოემ კარის სახელურს ხელი ჩაავლო და ის იყო უნდა გაეღო როცა დედის ხმა გაიგონა:
-რას უნდა ვჭამდე?!რაც სახლში მოგაქვს ყველაფერს იყვედრები! დამადლების მეტი არაფერი გიკეთებია! ყოველ ლუკმაზე პირში მიძვრები და მითვლი!-მოთმინების ფიალა აევსო ქალს და თვითონაც აყვირდა. რასაც ეუბნებოდა ყველაფერი სიმართლე იყო.
-ნოეს გამო ვარ შენთან! ნოეს რომ არ წამოძახონ ცუდად რამე! ნოეს რომ ქონდეს სახლ-კარი და საჭმელ-სასმელი! ხალხში გასვლის არ ცხვენოდეს,უპატრონო ვარო არ გაიფიქროს!
-უმადურო! ბოზო!
-პირუტყვო!
ნოეს გაუხარდა დედა თავს რომ იცავდა! აი , ასეთი იყო სინამდვილეში დედამისი! და არა კრავი, რომელიც ყველაფერს თავს უხრიდა.
-გენაცვალე დედი!-ამ სიტყვების გაფიქრება და სახეში სილის გაწნის ხმის გაგონება ერთი იყო. ისეთი სიმწრით გაარტყა გოგიტამ მეუღლეს,რომ მიწას დასცა.
-ვის უბედავ ყვირილს?! ვინ გგონივაღ? ძაღლი ვარ თუ კაცი?!
-და მე?! მე ვინავარ?! ცოლი თუ...-გოგიტამ წინადადების დამთარება არ აცადა ისე დაუყვირა:
-კახპა! ძუკნა ხარ!
ვაჟს აღარ შეეძლო მოთმენა, მამინაცვალის უმსგავსობა ყველა დასაშვებ თუ დაუშვებელ საზღვარს გაცდა...ვეღარ მოითმენდა ვერცერთი წამი! ოთახის კარი გამოაღო და დაიბღავლა:
-ზეკოს შეეშვი,შე ნაბიჭვარო!
ნოეს ისე ცხადად ახსოვდა ყველაფერი,თითქოს გუშინ მომხდარიყო:
„უცბად მიიქცია ჩემმა რეპლიკამ მისი ყურადღება. შუბლზე ძარღვი ჰქონდა გადამსკდარი, მე კი ცეცხლზე ნავთს ვასხამდი, მაგრამ არ მინანია.
-ბოზიშვილო!-გამომეხმაურა წამში და გინება დამიწყო, ეს ხომ ყველაზე კარგად ეხერხებოდა! დედაჩემს თმაში ჩაავლო კოტოტა თითები და ზევით აწია. ზეკოს ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ცრემლები, რა დამავიწყებს მის თვალებს...
გავცეცხლდი! თავი დავკარგე! თითქოს სატანა დაეპატრონა ჩემ გონებას, სხეულს და მარიონეტივით აათამაშა. მძულდა გოგოტა! მზიზღდა! მინდოდა მომეკლა, ისე მსურდა მისი სისხლით ხელების გასვრა,როგორც ომში წასულ შვილს დედის ნახვა და ჩახუტება. თითქოს შუბლზე გადაჭიმული ძარღვი გამიწყდა და ადამიანური სახე ჩამომაგლიჯა რეალობამ.
-ხელი გაუშვითქო!-ვუყვირე იოგების დაწყვეტამდე არაადამიანური ხმით,მისკენ თავით გავექანე,დავეტაკე და წავაქციე. დედაჩემს ხელი უშვა და ძირს გაიშხლართა. დავახტი გასიებულ ღიპზე,ლამის გული აერია და შადრევანი ამოაფრქვია, ვურტყი და ვურტყი სახეში, რაც ძალა და ღონე მქონდა. თვალებგაფართოებული დედაჩემი გშეშებულიყო, გონს ვერ მოდიოდა, ვერაფრით დაეჯერებინა რომ მის თითისტოლა შვილს ამხელა ძალა ჰქონდა. ცხვირიდან სისხლი წამოსკდა, საოცრად მესიამოვნა წითელი სისხლის დანახვა, ხელები გავისვარე და სახეზე წავისვი.
-შეხედე ახვარო, შენი სისხლია!
ტუჩიც გავუხეთქე, ხელის გულები ამოვისვარე მისგან წამომსკდარ სითხეში და სიცილი დავიწყე. საუკეთესო საბრძოლო სტრატეგია ხომ მოულოდნელობაა და მართლაც გაშტერებული ეგდო „გაუმასტიკებელ“ პარკეტზე და ვერ ხვდებოდა მის თავს რა ხდებოდა... გრძნბდა ტკივილს, თბილ სისველეს და ჩემი სიცილი ესმოდა... ბოლოს გამოიბრძოლა, მაგრამ შეტევები მოვიგრიე, ისეთი აწყვეტილი ვიყავიმ მეგონა ვერაფერი და ვერავინ შემაჩერებდა.
მე რისი ნოე ვიქნებოდი ან რა კაცი დადგებოდა ჩემგან საკუთარ, გამზრდელს თუ ვერ დავიცავდი?! მის ღირსებას და თავმოყვარეობას?!
-მოგკლავ!ჩაგაძაღლებ!სულს ამოგხდი!ძაღლო!ღორო! გგონია დამენანები?! 4 წელია დედაჩემს ტყავიდან აძვრენ, ჯოჯოხეთად უქციე სიცოცხლე!-ჯიბიდან ქუჩაში ნაპოვნი ჯაყვა ამოვიღე და დაუფიქრებად გამოვუსვიკისერში . ჯერ წითელი რკალი გაჩნდა, მერე სისხლი წამოსკდა...
-გამოგგლეჯ მაგ ყელს! ახვარო!-ვუღრიალე და კიდევ გამოვუსვი, ზუსტად იგივე ადგილას.
დედა ამასობაში გონს მოვიდა და უკნიდან მომეხუტა, ჩემი დაწყნარება ცადა, მემუდარებოდა გაჩერდი, თავი დაანებეო,უკან მექაჩებოდა,მაგრამ ვერ მძრავდა,თითქოს კიდევ უფრო დავმძიმებულიყავი.
თითები ჭრილობაში ჩავთხარე, საშინლად დაიღმუვლა, შემზარავად,გულის გაამწვრილებლად, ფართხალებდა და ყველა იმ ხმას გამოცემდა უწინ ჩემ ყურს რომ, არ გაეგონა, რაღაც უხილავის ამოღებას ვცდილობდი მისი კისრიდან,ალბათ არტერიის ან ძარღვების.
-გეყოს! მოკლავ!
-უნდა მოვკლა!
-ნოე!
-ყელი გამოვგლიჯო და გამოვფატრო!
-ნოე,მართლა მოკვდება!
-მეც ეგ მინდა!
არ მახსოვს როგორ გაგვაშველეს... არც ის ვიცოდი ცოცხალი იყო თუ მკვდარი გოგიტა ორჯონიკიძე. მეორე დღეს გონს,რომ მოვედი ჩემი ტანსაცმელი ჩალაგებული დამხვდა, ბარგი საწოლის წინ იდო. სახლში მარტო ვიყავი. სამარისებურმა სიჩუმემ შემაძრწუნა. არ ვიყავი შეჩვეული დუმილსა და სიწყნარეს მამინაცვლის ხელში,რადგან როცა არ უნდა მოსულიყო შინ, სულ ჩხუბობდა,იგინებოდა და რაც ხელში მოხვდებოდა ამტვრევდა.
სააბაზანოში შევედი. ონკანი მოვუშვი,გავიხადე და წყლის ქვეშ დავდექი... წყალი ცივი იყო და ნემსებივით მერჭობოდა სხეულზე,მაგრამ მაზოხისტურად მსიამოვნებდა... მე ყოველთვის მწამდა რომ, ყველა ადამიანში ღვივის სადიზმისა და მაზოხიზმის ნაკვერჩხლები, რომელსაც სულ პატარა შანსი სჭირდება, ქარის დაბერვა, რომ აგიზგიზდეს... არ ვიცოდი რაზე მეფიქრა, ყველაფერი ერთმანეთში ირეოდა... ხელებს დავხედე,თითქოს გამიკვირდა სისხლიანი რომ არ მქონდა... გამახსენდა გუშინდელი ღამე და ისე ცხადად განვიცადე იგივე რაც მაშინ,რომ ბრიტვას ვტაცე ხელი... მინდოდა სისხლი დამენახა... ისევ სისხლი! სისხლი.... არ ვიცოდი გიჟი ვიყავი თუ ნორმალური, მაგრამ... უშიშრად,ხელის აუკანკალებლად გადავისვი ხელზე ბრიტვა..მეტკინა და სიამოვნებით ამოვისუნთქე... ამ ტკივილმა თითქოს გამაგებინა,რომ ცოცხალი ვიყავი, ვარსებობდი... ხელზე დედაჩემის სახელი ამოვიჭერი და ყურება დავუწყე იქამდე,სანამ გახელილი თვალების წინაშე გოგას ყელგამოჭრილი სხეული არ გაჩნდა... გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა,მაგრამ ვერ მივხვდი რაზე მერეოდა გული,ჩემ საქციელზე თუ დედაჩემის ამაზრზენ ქმარზე,ამ სიტყვის ყველაზე უბადრუკი გაგებით. ადრეც დამიშავებია გოგიტა... ზურგში ჩავარტყი რკინის ჯოხი, ერთხელ მაკრატლით გავუხეთქე თავი...სულ მინდოდა მისი მოკვლა,მაგრამ დედაჩემს ვერ ვიმეტებდი ამ სირცხვილისთვის.. წამოაძახებდნენ, ამ ქალს შვილი ყავს მკვლელიო, ქვრივია თან უკვე მეორედო...
-ღმერთო ჩემო! ნოე! ნოე!დედი!გონს მოდი!მითხარი რამე...-გავიგონე შორიდან ექოდ ზეკოს ხმა...
-დე....
თვალები გავახილე,მაგრამ მაინც სიბნელე იყო.
-დე...-ვიძახდი და ჩემი ბგერები სადღაც შორს იკარგებოდა...ქაოსს ერწყმოდა.
-სულელო,ბავშვო! ვის გაუგონია გაყინულ წყალში ბანაობა! რამდნეი ხანია აქ ხარ?! ხელზე რა გჭირს?! სულ სისხლიანია ვანა!-ისეთი შეშფოთებილი და შეშინებული ხმა ქონდა, მინდოდა ჩავხუტებოდი, მაგრამ სხეულს ვერ ვიმორჩილებდი. ვერ მიხვვდი როდის გავითიშე და დავეცი....
-თავი დაარტყი?
-არ ვიცი...
შუბლზე მაკოცა.
-ვერ ვხედავ,დედუ...-წავიჩურჩუულე და მეც შემეშინდა.“

*******************

როგორც იქნა სინათლე დამიბრუნდა. დედაჩემის კალთაში მედო თავი,საბნებში ვიყავი გავხეული და ვკანკალებდი.
-მაღალი სიცხე გაქვს, ნოე....-მითხრა აზამ,დაიხარა და შუბლზე მაკოცა, მიყვარდა ასე როცა იქცეოდა.
-მცივა...-ამოვიოხრე და ხავილი გავიგონე,ვერაფრით დავიჯერე რომ მე ვიყავი.
-შენ მოგიკვდი!
საოცრად მციოდა,მერე მცხელოდა,ცივი,ხანაც ცხელი ოფლი მასხამდა, ვერ გამეგო რა მჭირდა და რა მემართებოდა.

*****
-დედა....რა ბედი ეწია გოგიტას?-კითხა ნოემ ახალ სახლში გადასულმა ერთ საღამოს ზეკოს. ჩაის სვამდნენ. სამზარეულოში ჩამოწოლილ სიჩუმეს საათის წიკწიკი და გარედან შემოსული ბავშვების ჟივილხივილი არღვევდა,შიგადაშიგ ჭიქის ლამბაქზე დადგმის ხმაც...
-ნოე,დაივიწყე რაც მოხდა და აღარასდროს გაიხსენო....
-კი,მაგრამ,დედა...
-ნოე,გააკეთე რასაც გთხოვ...შენთვის გეუბნები, უკეთესი იქნება ასე,მენდე...გონებიდან ამოიშალე ყველაფერი ის,რაც იყო.... იცოხვრე დღევანდელი დღიღ და შეეშვი წარსულს,უბრალოდ ნუღარ მიიხედავ უკან,რადგან რაც იყო,იმას ვეღარ შეცვლი,რომც შეეცადო....
იმ საღამოს შემდეგ გოგიტაზე აღარ უსაუბრიათ. ნოემ იცოდა ცოცხალი,რომ არ იყო,მაგრამ წარმოდგენაც არ ქონდა რა უყო დედამისმა გვამს ან როგორ მოახერხა ამ ამბის მიჩქმალვა,უსათუოდ ვიღაც დაეხმარებოდა,მაგრამ ვინ?! და მაინც, იმის მიუხედავად,რომ ის საშინელი დღეები უკან ჩამოიტოვეს და შეეძლოთ ახალი ცოხვრება დაეეწყოთ,მაინც ელოდა, გულის სიღრმეში, რომ ადრე თუ გვიან მის საქციელზე პასუხის გება მოუწევდა...
საფრთხე არც ისეთი საშიშია,როგორიც შეიძლება მოგეჩვენოს, ეს მისი მოლოდინია გაუსაძლისი და შემაძრწუნებელი.


თათული ღვინიანიძე