არ დამტოვო! (5)

კარებისკენ წავედი,მაგრამ პოლიცილებმა შემაჩერეს.
–გამიშვით !!!
–არ გაუშვათ(დავითი)
–გამიშვით მეთქი!!! არ ვაცოცხლებ მაგ ბ....
–ლუკა დაწყნარდი პოლიცია მიხედავს მას(მამუკა)
–არა მე უნდა მოვკლა!!!
–ექიმო რამე დამამშვიდებელი გაუკეთეთ(მამუკა)
–ეხლავე (ექიმი)
პოლიცილები მამაგრებდნენ,მე კი გაქცევა მინდოდა.უცებ ექიმმა ნემსი გამიკეთა და გავითიშე.
აზრზე რომ მოვედი ჩემს სახლში ვიყავი,გვერდით ელენიკო მეწვა რომელსაც ტკბილად ეძინა.
სიმართლე გითხრათ გავიფიქრე რომ ყველაფერი სიზმარი იყო და ძალიან მინდოდა ეხლა ოთახში ჩემი გაბუშტული ანა შემოსულიყო და ეთქვა
"ლუკ ლაზარე მაწვალებს უთხარი რამე"
მე კი მივიდოდი და მუცელზე მოვეფერებოდი
"ლაზარე მა დედას ნუ აბრაზებ"
მერე ელემ მოვიდოდა და ეტყოდა
"ლაზო მიყვარხარ".
ასე ბედნიერად ვიყავით სანამ ის საშინელი დღე დადგებოდა,რომ მახსოვს ანა რა დღეში ვნახე გაქცევა მინდა და იმ ნაბი*ვარის მოკვლა,მაგრამ ის სიკვდილის ღირსიც არ არის უნდა დაიტანჯოს ციხეში.
ცოტა ხანში ელემაც გაიღვიძა და თავისი დიდი ცისფერი თვალებით შემომანათა
–მა გაიღვიძე?
–კი ჩემო ანგელოზო
–მე არასდროს დამტოვო კარგი ბებიასთან?
–რატომ მა?
–იმიტომ რომ შენ და დედიკო მენატრებოდით
–კარგი ცხოვრება აწი არასდროს დაგტოვებ ბებიასთან გპირდები
–მა დედიკო სადა?
–დედიკო მეგობართან ერთანდ არის წასული და მალე ჩამოვა
–მენატრება
–დღეს დავურეკავ და ვეტყვი რომ მალე ჩამოვიდეს კარგი?
–კარგი უთხარი და ისიც უთხარი რომ მიყვარს
–კარგი მა
–მა ლაზოს როდის მოიყვანთ სახლში
ეს რომ მითხრა ისევ გამახსენდა,ის საშინელი მომენტი და ექიმმა რომ მითხრა "მან ბავშვი დაკარგა"
მომინდა დამელეწა ყველაფერი.მე შვილი დავკარგე,ისიც ვიცი ის ჯერ არ იყო მოვლენილი ამ ქვეყანას,მაგრამ ძალიან მიყვარდა.
როგორ მახსოვს მე და ელე ანას მუცელზე რომ ვეფერებოდით და ლაზარეს ზღაპრებს ვუყვებოდით
ელე უყვებოდა ბაღში ბიჭები რომ აწვალებდნენ და ეუბნებოდა რომ ეცემა.მე და ანას ამაზე გვეცინებოდა.მასთან სალაპარაკო თემა კი ასეთი ქონდა
"ლაზო ხომ გახსოვს,რომ გეუბნებოდი ნიკა მაწვალებსთქო.იცი რა მითხრა მიყვარხარო,რომ გაჩნდები მერე ხომ ცემ?"
"ლაზო მე მანქანა გიყიდე და მერე გაჩუქებ,იცი როგორია ვარდისფერი"
"აუ ლაზო მალე გაჩნდი რა ნიკა ძალიან მაწვალებს"
ფიქრებიდან გამოვედი და ელეს ცისფერ თვალებს შევხედე,რომელებიც პასუხს ელოდებოდნენ
–იცი მა ლაზო სხვაგან წაიყვანეს
–სად მა?
–მაღლა ცაში
–და როდის მოვა?
–არასდროს
–რატომ მა?
და თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა ჩემს ანგელოზს
–არ იტირო ჩემო ფერია
–მა ლაზო ეხლა ვისთანაა?
–ეხლა უფალთანა ლამაზო და იქიდან გვიყურებს
–მართლაა?
–ხო ფერია
–დედიკო მეუბნებოდა,რომ თუ ადამიანი უფალთან მიდის იქ უკეთესადაა.მა მეც მინდა უფალთან
–არა ელე ჯერ ადრეა შენი უფალთან წასვლა
–მაგრამ მე ლაზოსთან მინდა ყოფნა
–ლაზოს ნახავ თავის დროზე
–კარგი მა
–ეხლა წამო თავი მოიწესრიგე და ბებოსთან წავიდეთ
–მა შენ ხომ დამპირდი რომ ბებოსთან არ დამტოვებ
–ცოტა ხნით,სულ ვერ შეამჩვენ ისე მოვალ
–მპირდები?
–გპირდები
ოთახიდან გამოვედით მე და ელე.ორივე ბებია სამზარეულოში დაგვხვდა.სახეზე ფერი არ ედოთ,მაგრამ ელესთან არ იმჩნევდნენ.მერე დედაჩეემა ელე გაიყვანა მე კი მაიას დავუწყე საუბარი.
–ქალბატონო მაია ანა რომელ საავადმყოფოშია?
–რესპუბლიკურში,ეხლა წახვალ?
–კი მისი ნახვა მინდა
–მეც წამიყვანე
–არა ქალბატონო მაია ეხლა თქვენ ელეს სჭირდებით
–ხო ლუკა შვილო მართალი ხარ,თუ რამეს გაიგებ მეც დამირეკე
–აუცილებლად ელე არ მიახვედროთ არაფერს კარგით?
–კარგი შვილო შენ არ ინერვიულო

სახლიდან გამოვედი და პირდაპირ საავადმყოფოში,წავედი ყველა იქ დამხვდა.
–ლუკა მოხვედი გონს მამა?
–ეხლა თქვენთან ჩხუბი არ მინდა,ამიტომ არაფერს გეტყვით,რომ გამთიშეთ მაგაზე.პირდაპირ დაგისვამთ კითხვას ანა როგორ არის?
–ნორმალურადაა შვილო,მაგრამ ჯერ გონს ვერ მოდის ექიმებმა თქვეს რაღაც წამლებსაც უკეთებდაო
–ის ნაბი*ვარი სად არის?
–ციხეშია
–რატომ არ მომეცით უფლება რომ მომეკლაა ის ახ**რი?!
–ლუკა დაწყნარდი
მამაუკას სიტყვები წავიყრუე
–ანა რომელ პალატაშია?!
–105–ე პალატაშია

არაფერი მითქვამს ისე გავეცალე,პალატამდე მივედი კარი შევაღე.ჩემი ანა დავინახე რომელიც უგონოდ იწვა საწოლზე,ხელი გიფსში ქონდა და თავი ბინტით შეხვეული.სასუნთქ აპარატზე იყო მიერთებული,მივუახლოვდი ვეფერებოდი.ამასობაში ექთანიც შემოვიდა.
–უკაცრავად აქ თქვენი ყოფნა არ შეიძლება
–ვიცი მაგრამ მას მარტო ვერ დავტოვებ
–თქვენი მეუღლეა?
–დიახ
–ვწუხვარ ასეთი ტრაგედია რომ გადაგხდათ
–ეს აპარატი რაში სჭირდება?
–როგორც უკვე გითხრეს თქვენი ცოლი გონს ვერ მოდის,ეს კი იმისთვისა საჭირო რომ სუნთქვა არ გაუჭირდეს.მისთვის ეხლა არანაირი დატვირთვა არ შეიძლება
–და თავზე რას სჭირს?
–თავიც გატეხილი ქონდა.უმოწყალოდ ცემდნენ ბევრი სისხლ ჩაქცევა აქვს,ბავშვი რომ მოშორდა დენა ქონდა.უფალს მადლობას უნდა უხდიდეთ რომ ეხლა ცოცხალია
–მადლობა უფალს,რომ არაფერი დაემართა თორემ მაგ ნაბი*ვარს არ ვაცოცხლებდი
–ჯობია წახვიდეთ და დაისვენოთ თქვენი მეუღლე კიდე დიდხანს ვერ მოვა გონს
–არა აქ ვიქნები
–კარგით როგორც გინადთ

მედდა ოთახიდან გავიდა,მე კი იქვე სკამზე ჩამოვჯექი.ცოტა ხანს ვუყურებდი ანას როგორ ეძინა.მერე მივუახლოვდი და ფერება დავუწყე,ცრემლები თვითონ მომდიოდა,ვიცი კაცი ვარ კაცები კი არ ტირიან,მაგრამ ეხლა ყველაზე ნაკლებად ეს მაინტერესებდა.მერე გავჩერდი ცოტა ხნით გარეთ გავედი ექიმებს ველაპარაკე და ისევ პალატაში დავბრუნდი.უკვე თორმეტი სრულდებოდა,რომ გამახსენდა ელეს რომ დავპირდი ბებიასთან არ დავტოვებდი.პალატიდან გამოვედი და სახლისკენ წავედი.ანას მაინც ვერაფრით ვშველოდი და გონს თუ მოვიდოდა დამირეკავდნენ.სახლში რომ მივედი ელე ტიროდა,დამინახა ჩემსკენ გამოიქცა და შემომახტა
–მა მა მამიკო
–ჩემი გოგო,რა იყო პრინცესა რატომ ტირი?
–მენატრებოდი
–ჩემი ლამაზი უკვე შენი ძილის დროა
–მა დედიკო არ მოვა?
–ჯერ არა ელე
–აბა როდის ?მენატრება
–მალე მოვა ცხოვრება
–დილით რომ გითხარი ის უთხარი?
–კი ვუთხარი და მითხრა რომ მასაც უყვარხარ და ენატრები,კიდე ბებიებს დაუჯეროსო და მამიკო არ გააწვალოსო
–კარგი აწი არ გავაწვალებ
–ჩემი ჭკვიანი
უცებ სამზარეულოდან დედაჩემი და მაია გამოვიდნენ
–ლუკ შვილო მოხვედი რა ხდება ახალი?
–ნანა მერე დაგელაპარაკებით ეხლა ელე უნდა დავაძინო
–კარგი და არ გშია?
–კი
–მაშინ მალე გამოდი საჭმელს მოგიმზადებ
–კარგი,მამიკოს სიხარულო წამო ეხლა გამოვიცვალოთ და დავწვეთ კარგი?
–კარგი მა
ელეს ოთახში შევედით.ჩემი პრინცესა დაწვა მე კი ზღაპრებს ვუკითხავდი,უცებ ისეთი რამე მითხრა რამაც გამაოცა
–მა ხვალ ეკლესიაში წამიყვანე კარგი?მინდა ლაზარესთვის სანთელი დავანთო
–ჩემი პინცესა რა თქმა უნდა წაგიყვან და ვინ გითხრა რომ სანთელუ უნდა დაუნთო?
–ბებიამ
–კიდე რა კითხრა ბებიამ?
–მითხრა რომ როდესაც ღმერთთან მიდის ადამიანი მას სანთელი უნდა დავუნთოთ
–ჩემი ჭკვიანი ხარ ელე
–ვიცი მა
–და კიდე ტუტუცი
ტუჩები მობუსა ელენიკომ საყვარლად
–რატომ?
–იმიტომ რომ ტუტუცი ხარ ეხლა დაიძინე
–შენც აქ დაწექი კარგი?
–კარგი მა
გვერდით მივუწექი და მალევე ჩაგვეძინა.დილით კი ისევ ელენიკოს ტიტინმა გამაღვიძა
–მა მა მამა მამიკო მა ააააა მამიკო მააააა
–რა იყო ელე?
–ადექი ეკლესიაში უნდა წავიდეთ
–ასე ადრე ?
–აუ მა
–კარგი ხო ვდგები
მალევე გამოვიცვალე და წავედით ტაძარში.
ეს ბავშვი დღითიდღე მაოცებს.
სანთელი ხელში დაიკავა და რაღაცას ბუტბუტებდა.ცოტა ხნის შემდეგ შემომხედა და მითხრა
–მა მე იცი უფალს რა ვუთხარი?
–რა ელე?
–რომ შენ და დედიკო კარგად მყავდეთ და ლაზო დაგვიბრუნოს
–ელ ლაზო იქ უკეთესად არის
–ჩვენთან უკეთესად არ იქნებოდა?
ამაზე პასუხი ვერ გავეცი მერე შემომიბრუნდა
–მა წავიდეთ კარგი?
–კარგი პრინცესა
სახლში წავედით,ბებიებთან დავტოვე ელე.მე კი საავადმყოფოში წავედი.ანას მდგომარეობა არ შეცვლილა ისევ ისე უგონოდ იწვა ეს უკვე მაშინებდა.
სამი დღე გავიდა რაც ანა გონს ვერ მოდიოდა,ელენე კი ყოველ დღე მელაპარაკებოდა რომ დედა ენატრებოდა.
ერთხელაც ანას პალატაში ვიყავი როდესაც თვალები გააღო.ვერ წარმოიდგენთ რა დამემართა,ცოტა მაკლდა და ალბათ სიხარულისგან ხტუნვას დავიწყებდი მივვარდი და კითხვები მივაყარე
–ანა ანა ჩემო ანა როგორ ხარ? როგორ მანერვიულე ჩემო გოგო
ის გაშტერებული მიყურებდა, ბოლოს კი ისეთი რამ მითხრა რამაც გონება ამირია.
–ვინ ხარ?

გაგრძელება იქნება