არ დამტოვო! (6) დასასრული

სამი დღე გავიდა რაც ანა გონს ვერ მოდიოდა.ელენე კი ყოველ დღე მელაპარაკებოდა,რომ დედა ენატრებოდა.

"მა დედა სადაა?"

"მა დედა როდის ჩამოვა?"

"მა დედიკო მენატრება"

"მა დედიკოს სულ არ ვენატრები?"

გული მწყდებოდა ელეს რომ ვხედავდი,სულ ტიროდა დედა ენატრებოდა.
მე კი ანას პალატაში ვათენებდი და ვაღამებდი.

ორი კვირა ისე მალე გავიდა ვერც შევამჩნიე.
ისევ და ისევ ანას პალატაში ვიყავი და ველაპარაკებოდი როდესაც თვალები გაახილა.
ვერ წარმოიდგენთ რა დამემართა,ცოტა მაკლდა და ალბათ სიხარულისგან ხტუნვას დავიწყებდი.
მივვარდი და კითხვები მივაყარე
–ანა ანა ჩემო ანა როგორ ხარ?როგორ მანერვიულე ჩემო გოგო

ანა გაშტერებული მიყურებდა,თითქოს ვერ მცნობდა.უხეშდ მომიშორა და რასაც ყველაზე ნაკლებად ველოდი ის მითხრა
–ვინ ხარ?

ამ სიტყვების თქმის შემდეგ გარე სამყაროს მოვწყდი.ვერ ვუჯერებდი ჩემი გოგო ჩემი ანა,რომ ვერ მცნობდა.

–ანა ლუკა ვარ შენი ქმარი როგორ თუ არ გახსოვარ?
–ქმარი?მე გათხოვილი ვარ?
–კი ანა ჩვენ პატარაც გვყავს ელენიკო როგორ თუ არ გახსოვართ?
–რაღაცას მატყუებთ მე გათხოვილი არ ვარ მითუმეტეს შვილი არ მყავს

ამის შემდეგ საუბარი ანასთან არ გამიგრძელებია,არ მინდოდა კიდე დამეშინებინდა.ექიმთან გავედი ყველაფერი ვუთხარი,ის მაშინვე პალატაში შევიდა.მე კი არ შევყოლილვარ,ცოტა ხანში ექიმიც გამოვიდა.

–ექიმო ანას რა სჭირს?
–მეხსიერება დაკარგა,ეხლავე თავის ტომოგრაფია უნდა გადავუღოთ
–რამე საშიშია?
–არამგონია

ექიმი წავიდა მე კი ერთ ადგილას ვიდექი და ვერ გადამეწყვიტა პალატაში შევსულიყავი თუ არა.ცოტა ხანს ვყოყმანობდი,მერე კი შევედი ანას მშვიდად ეძინა.ნელა მივუახლოვდი და ჩურჩულით ვუთხარი

–ანა გთხოვ შენ მაინც არ მიმატოვო,ვეღარ გავუძლებ მეტს.მე შენ მჭირდები გთხოვ გამიხსენე გამიხსენე გამიხსენე გამიხსენე გამიხსენე გამიხსენე გამიხსენე

პალატაში ცოტა ხანში ანას მშობლები შემოვიდნენ.დედამისი ნამტირალევი იყო შვილს მივვარდა,მაგრამ მძინარე რომ დაინახა უკან დაიხია.

–როგორ არის?
–კარგად
–არაფერი უთქვამს?
–მოდით გარეთ გავიდეთ და იქ გეტყვით ყველაფერს

პალატიდან გავედით,ანას მშობლებს ყველაფერი მოვუყევი.გაოცებულები იდგნენ ქალბატონ მაიას ისევ ტირილი აუტყდა.

-ქალბატონო მაია დაწყნარდით ყველაფერი კარგად იქნება

ყველას იქით ვაწყნარებდი თითქოს არაფერი არ მომხდარიყო,მაგრამ ჩემს გულში რა ხდებოდა არავინ იცოდა.
დღები დღეებს მისდევდა ანას არავინ ვახსოვდით.გული მტკიოდა,მაგრამ ვუძლებდი მე ხომ მამაკაცი ვარ ტირილს ვერ დავიწყებდი.თუმცა ტირილი არაკაცური საქციელი არ არის,კაცებსაც გვტკივა,კაცებიც განვიცდით,მაგრამ არასდროს ვაგრძნობინებთ ჩვენს ირგვლივ მყოფებს,რომ ჩვენც გვტკივა.თითქოს ყველას კედელი გვაქვს ჩვენი გრძნობების წინ აგებული და ამიტომაც არ ვამჟღავნებთ სილიერ ტკივილს.
რამოდენიმე დღეში ანა გამოწერეს.
ჩვენს სახლში წავიყვანე,ელენიკომ ანა რომ დაინახა მივვარდა და ნახევარი საათი კოცნიდა.
ანა კი ზრდილობის გულისთვის არ იშორებდა ბავშვს,ალბათ არ უნდოდა პატარასთვის რომ ეწყენინებინა.
როდესაც ელემ იჯერა დედასთან ხვევნა კოცნა მოშორდა მას და ჩემთან მოვიდა.მეც დიდხანს მეხუტებოდა,მერე ანას მიუბრუნდა და დიდი ქალივით უთხრა:

-დე შენ არ ინერვიულო ლაზო უფალთან უკეთ იქნება

ჩემი პატარა გოგო რამდენს ხვდება.ვერაფერი ვთქვი ლაზოს ხსენებაზე ცუდათ გავხდი.ანამ კი კითხვის ნიშნიანი თავლებით შემომხედა.მე კითავი დავუქნიე იმის ნიშნად რომ მერე მოვუყვებოდი.
შემდეგ თავისი ოთახი ვანახე ის მალავე დაწვა მე კი ელენიკოს ოთახში შევედი

-მა დედას არ ვუყვარვარ?
-არა პატარა ეს საიდან მოიტანე?დედას ყველაზე მეტად უყვარხარ
-არა არ ვუყვარვარ მე ვიცი რომ არ ვუყვარვარ
-ნუ სულელობ პატარა
-მა შენ მაინც ხომ გიყვარვარ?
-ყველაზე მეტად მიყვარახრ ჩემო ლამაზო
-მეც მიყვარხარ
-არა მე
-მე უფრო მაა
-ჩემი ლამაზი გოგო
-ჩემი სიპაწიკური მამაიკო
-ჩემი ჭკვიანი სიპაწიკური კი არა სიმპატიური
-ვიცი ვიცი
-მეტი რა იცი?
-ის რომ ბებიები კრისები არიან
-რაა?
-ბაბუებმა მითხრეს შენი ბებიკოები კრისები არიანო
-ოხ შენს ბაბუებს რას ვუზამ მე
-მა კრისა რა არის?
-ელენიკო ნუ ხარ ცნობის მოყვარე დაიძინე ლამაზო
-კარგი მა მიყვარხარ
-მეც მიყვარახრ ძილინებისა ლამაზო
-ძილინებისა მა,დედას ჩემს მაგივრად აკოცე

ელენიკოს შუბლზე ვაკოცე და გამოვედი მისი ოთახიდან.ანას ოთახში შესვლა მინდოდა,მაგრამ არ შემეძლო ბოლოს გამბედაობა მოვიკრიბე და კარებზე დავაკაკუნე.ოთახიდან კი ანას ტკბილი ხმა მომესმა

-შეიძლება
-შემოდი
-ანა მინდოდა დღევანდელზე დაგლაპარაკებოდი
-მეც მინდოდა ლუკა
-ელენიკო ჩვენი შვილია გახსოვს საავადმყოფოში რომ გიყვებოდი
-კი მახსოვს ის მართლაც ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი ბავშვია
-ხო სილამაზითაც და ჭკუითაც შენ გგავს
-ალბათ
-შენთან რაღაც თხოვნა მაქვს
-რა ?
-ძალიან გთხოვ ელენიკოს თბილად მოექეცი ის ძალიან მგრძნობიარეა
-კარგი ლუკა კიდე რამე გინდა?
-არა არაფერი
-მაშინ დაძინება მინდა თუ არ შეწუხდები
-ვხვდები ვხვდები მე მისაღებ ოთახში დავიძინებ თუ რამე დაგჭირდეს დამიძახე
-კარგი მადლობა
-არაფრის

ანას ოთახიდან გამოვედი და ჩემს ეგრედწოდებულ საწოლ ”დივანზე” წამოვწექი.
ვფიქრობდი ყველაფერზე თან არაფერზე.
მინდოდა ანას ყველაფერი გახსენებოდა,მაგრამ ექიმმა როგორც თქვა შეიძლება ყველაფერი ერთ წამში გახსენებოდა ან არასდროს.
ყველაზე ცუდ დღეში ვიყავი ალბათ,მაგრამ რამეინაირად გადავიტანდი.თუ ანას არაფერი გაახსენდებოდა მაინც არ დავნებდებოდი ყველაფერს ვიზამდი მას რომ ელენიკო მაინც გახსენებოდა ის ხომ მისი შვილია,ჩემი და მისი.

დილით ელენიკოს ტირილმა გამაღვიძა უცებ წამოვხტი დავინახე ანა ელენიკოს ოთახის კართან იდგა და ვერ ბედავდა შესვლას

-რა მოხდა?
-არ ვიცი უკვე ნახევარიი საათია ტირის

კარები გავაღე,ჩემი ელენიკო კი ძირს ეგდო და ტიროდა.მივვარდი და ხელში ავიტაცე

-ელე მა რა მოგივიდა რატომ ტირი?
-მა ის აქ იყო
-ვინ მა?
-ურჩხული
-ვინ ურჩხული მა?
-მას დანა ეჭირა ხელში მითხრა რომ დედიკოს მოკლავდა
-მა არავინ არ მოკლავს შენს დედიკოს,ნუ გეშინია დაწყნარდი ლამაზო.ეს უბრალოდ სიზმარი იყო
-მა არ მინდა დედიკო რომ მოკვდეს
-არ მოკვდებ ლამაზო,აი მიდი და დედიკოს კითხე რას გეტყვის ნახე

ელემ ანას შეხედა რომელიც დანისლული თავლები უყურებდა მას და ვერ ბედავდა მასთან მიახლოვებას

-დე შენ ხომ არ მოკვდები?

ანა ცოტა ხანს დადუმდა,შემდეგ ჩვენსკენ წამოვიდა ელენე ხელში აიყვანა და ხმადაბლა უთხრა:

-არასდროს ჩემო სიცოცხლე

ანამ ტირილი დაიწყო ელეც აყვა,ერთად ტიროდნენ ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანები.

-გოგონებო მოვრჩით ეხლა ტირილს არ გინდათ გავისეირნოთ?
-კი მა მინდა
-შენ რას იტყვი ანა?
-დიდი სიამოვნებით
-მაშინ გამოიცვალეთ და წავედით პარკის დასაბყრობად

გოგონებს როგორც ჩვევიათ მომიწია ერთი საათი მათი გამზადების პროცესის ყურება. ელენიკო და ანა ერთნაირ სამოსში გამოეწყვნენ.კედები,დახეული ჯინსები და ცისფერი მაისური,მეც მათ მივბაძე.
სამივე ტყუპებივით მივდიოდით.
პარკში კარგად გავერთეთ.ალბათ ხალხს ეგონებოდათ გაგიჯდნენო სამივე ვხალისობდით.ანას სულ არ ეტყობოდა,რომ არ ვახსოვდით ერთ დღეში შემოგვეჩვია ისევ.ელენიკო კი ძალიან ბედნიერი იყო.

-ქალბატონებო თქვენი არ ვიცი და მე ძალიან მშია თუ დამეწვევით გამიხარდება
-დიდი სიამოვნებით ბატონო ლუკა
-მა მეც მშია
-მაშინ შენ ამოირჩიე ელე სად წავიდეთ
-არ ვიცი
-მაშინ მე არმოვირჩევ
-კარგი
-ესეიგი ჩვენ მივდივართ მაგდონალდში
-ურა მაგარია
-ანა შენ სად გინდა წასვლა?
-მნიშვნელობა არ აქვს ოღონდ ვჭამო და
-მაშინ გადაწყევტილია მივდივართ მაგდონალდში

დანაყრების შემდეგ სახლში დავბრუნდით.სამივე ძალიან დაღლილები ვიყავით ამიტომ უცებ ჩაგვეძინა.
ანა და ელენიკომ ერთად გადაწყვიტეს ძილი,მეც არაფერი მითქვამს.
შუა ღამეს გამომეღვიძა მომინდა ჩემი ანგელოზებისთვის მეყურებინა თუ როგორ ეძინათ,ოთახის კარები გავაღე ძალიან ჩუმად შევედი.

-ლუკა შენ ხარ?
-კი ანა რატომ არ გძინავს?
-ვერ დავიძინე შენ?
-მეც,შეიძლება თქვენთან ერთად დავწვე

ანა ცოტა ხანს ჩაფიქრდა

-შენ როგორც გინდა

ელენიკო ჩვენს შუაში იწვა და ტკბილად ეძინა,მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს.
ანა ჩემთან ძალიან ახლოს იყო,თან ძალიან შორს.
მინდოდა შევხებოდი მოვფერებოდი მის რბილს კანს და როგორც არასდროს ისე დავფლობელოდი მას,მაგრამ მე არ შემეძლო ეს.

თითქმის ერთი თვე გავიდა,არაფერი შეცვლილა ანას არაფერი ახსოვდა.
ძალიან ბევრჯერ ვიჩხუბეთ ამ პერიოდის მანძილზე,მე მინდოდა მალე გახსენებოდა მას ყველაფერი.
ეს დღე კი არ დგებოდა.თუმცა ბევრს ვცდილობდი,რომ ყველაფერი გახსენებოდა.დამყავდა იმ ადგილებში სადაც ხშირად მივდიოდით,მაგრამ არაფერი იცვლებოდა.

ერთხელაც ელენიკო ბებია და ბაბუსთან გვყავდა დატოვებული.მე სამსახურის საქმეზე ვიყავი, ანა კი შინ იყო.
სამსახურიდან სახლში გვიან დავბრუნდი.კარები გავაღე სამზარეულოსკენ ავიღე,გეზი მეგონა ანას უკვე ეძინა,ამიტომ ჩუმად დავდიოდი.მალევე საძილებელს მივაშურე.კარები გავაღე და ანა იქ არ იყო,გამიკვირდა კარადის კარიც ღია იყო ანას ტანსაცმლები კი არ იყო.საწოლს მივუახლოვდი და წერილი ვნახე.

”მაპატიე ლუკა რომ ასე დაუფირებლად მოვიქეცი,მე წავედი თქვენსგან.
უბრალდო არ შემიძლია,თქვენ ჩემთვის უცნობები ხართ და ალბათ არასდროს არ გამახსენდებით.
თუმცა ამ ერთი თვის მანძილზე ძალიან შეგეჩვიეთ და შემიყვარდით.არ ვიცი ელენიკოს გარეშე როგორ გავძლებ,მაგრამ იმედი მაქვს როდესმე გამახსენდებით და მე დავბრუნდები. ალბათ არც არასდროს მაპატიებთ რომ წავედი,მაგრამ მე მაინც დავბრუნდები.ელენიკოს უთხარი რომ დედიკოს ის ძალიან უყვარს.
მადლობელი ვარ ეს თვე რომ მიძლებდი.შენთან თხოვნა მექნება არ მომძებნო თუ საჭიროდ ჩავთვილი დავბრუნდები,შენ კი გირჩევ იცხოვრო უჩემოდ.დალოდებას არ გთხოვ,მე ამის უფლება არ მაქვს.მინდა იცოდე ძალიან მიყვარხართ და ჩემს გულში უდიდესი ნაწილი თქვენია.ბოლოს კი I am free, but my heart is broken ”

ჩემთვის ეს წერილი სიკვდილის ტოლი იყო.
როგორ უნდა ამეხსნა მშობლებისთვის ანას საქციელი.ან ელენიკოსთვის რა მეთქვა,რომ დედამ მიატოვა?
ყველაფერი თავდაყირა დადგა,მაგრამ სულით არ დავცემულვარ.ეს იყო ყველაზე რთული პერიოდი ჩემთვის.
მე და ელენიკო ცოტა ხანში საფრანგეთში გადავედით საცხოვრებლად.
ანა კი არ მომიძებნია მან მთხოვა,რომ არ მომეძებნა მე კი თხოვნა შევუსრულე.


მე და ელენიკო მშვიდად ვცხოვრობდით.ანას წასვლის შემდეგ 18 წელი გავიდა.
ელენიკო დიდი გოგოა,უნივერსიტეტი დაამთავრა.მან იცის ანამ რომ დაგვტოვა,მაგრამ მას ის ძალიან უყვარს და ესმის მისი როგორც მე.
18 წლის მანძილზე ანა არასდროს დამვიწყებია,ცოლიც არ შემირთავს.
ეხლა კი ჩემი შვილის ბედნიერებას ვიზიარებ.ელენიკო თხოვდება და მიყვება მართლაც,რომ ღირსეულ ადამიანს.
მე კი მარტო ვრჩები და სიკვდილამდე ანას დაველოდები.
მის შესახებ არაფერი ვიცი,თუმცა ვგრძნობ ის ოდესმე დაბრუნდება.მე კი მას მივიღებ და სიკვდილის ბოლო წუთამდე ერთად ვიქნებით.ბოლოს კი ვეტყვი:

დიდი ხანია ნაწამებ სულში
მხოლოდ ტკივილი და სიჩუმეა
მე გაგიცანი სადღაც წარსულში,
მაგრამ მიყვარხარ მთელი საუკუნეა....

მე კი მივდივარ გტოვებ,ჩემი გული კი რჩება შენთან!!!


დასასრული
იმედია მოგეწონათ