ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(5)

ნოეს ერთი კლასელი ყავდა-ცუცა. ბავშვობიდან მოყოლებული თმას იზრდიდა და სწორედ მით მოჰქონდა თავი ყველგან და ყოველთვის. ნოეს ნერვებს უშლიდა ხოლმე მისი მატრაკვეცული გამოხტომები, ერთხელ მაკრატლითაც გაეკიდა, უნდა დაგაჭრა ბუწუწებიო, მაგრამ ატირებულმა ცუცამ დამრიგებელთან მიირბინა და ეს ამბავი ნოეს მშობლის სკოლაში დაბარებით დაგვირგვინდა.
ცუცას საბანკეტოთ დახვეული თმა საჯდომს უფარავდა, ყვითელი კაბა ეცვა, შავი ზოლებით,თიტქოს ბილაინს უკეთებდა რეკლამას.მაკიაჟი ცოტა ზედმეტი მოსვლოდა, მისი შემხედვარე ნოემ,ვერაფრით გადაწვიტა გაეცინა თუ პირიქით, შესცოდებოდა.
-როგორ გამოვიყურები?-კითხა ცუცამ დარბაზში ასვლისას და ხელმკლავი გამოდო.
-გულახდილი პასუხი გაინტერესებ?
-რათქმაუნდა...
-საფრთხობელსავით!
-რა ენა მწარე ხარ!
-ახალი თქვი შენ რამე!
-ნახე, სურათს იღებენ ბავშები! როგორ მომწონს ნანობაშვილის „ქენონის“ გადამღები!-წამოძახაა ცუცამ აღტაცებით და კლასელებისკენ გაიქცა.
როგორი უინტერესო იყო ნოესთვის ეს ყველაფერი... და საერთოდ ცხოვრება... მხოლოდ ერთმა იცოდა, თავად ნოემ... ბიჭმა ცუცას თვალი გააყოლა , ჩაფიქრდა რამ გააკეთებინა ასეთი მაკიაჟი,ან ყვითელი კაბა რატომ ამოარჩიაო და სურათის გადასაღებად შეკრებილი სკოლადამთავრებულებისკენ წავიდა...
ცუცას ბავშვობიდანვე უყვარდა ნოე,მაგრამ არასდროს არავისთვის გაუმხელია. საიდუმლოდ ინახავდა ამ გრძნობას. აი,უკვე სკოლას ამთავრებდა,ერთ თვეში სტუდენტი უნდა გამხდარიყო,მაგრამ შეყვარებული არ ყოლია. ნოეს ელოდა...ელოდა მოთმინებით...მშვიდად,რომ მერე ერთბაშად მიეცა გრძნობებისთვის თავისუფლება!
რამდენჯერ უფიქრია ცუცას ყოველ დილას საუზმეს,როგორი სიამოვნებით მოუმზადებდა ,ნეტავ ხელს თუ შეუქებდა? ნათქვამია კაცის გული კუჭზე გადისო,მაგრამ ნოე ხომ სხვას არავის გავდა. მათი სიყვარული სამარადისო უნდა ყოფილიყო. გრძნობა,რომელიც გასტანდა სამუდამოდ,მაშინაც კი თუ მარადიული არაფერია.
ნეტავ, გამომიცეკვებს? გაიფიქრა და სიყვარულის სადღეგრძელო შესთავაზა კლასელებს.
-მეგობრებო-თქვა და წამოდგა-იქნებ უჩვეულოა ჩემგან ასეთი ინიციატივა,მაგრამ მოდით, ეს იმ გრძნობას გაუმარჯოს,რომელიც მთელი ღამე არ გვაძინებს ოცნებაში ჩაძირულს და ყოველ დილით სიხარულით სავსე გვაღვიძებს, იმაზე ფიქრში,რომ შეიძება შევხვდეთ ჩვენთვის განსაკუთრებულ ადამიანს და თუნდაც ერთი წუთით გამოველაპარაკოთ.
-რა ჭირს ამას,დათვრა?-იკითხა ნოემ ღიმილით.
-გადახედე ყველანი მთვრალები არიან და ცუცასი გაგიკვირდა?-უპასუხა ილიამ და ხაჭაპური მოკბიჩა.
-ისე აქამდე,რატომ არ დავლიეთ სიყვარულის სადღეგრძელო?
-შენც კარგ ჭკუაზე ხარ რა! აბა,ის რა იყო მეგობრობის სადღეგრძელოს მერე,რომ დავლოცეთ?
-სიყვარული?
-კიბატონო!
-მაგრამ არა ქალ-ვაჟური!
-ყველანაერი!
დაიწყეს ლექსების გახსენება,ვიღაცას გალაკტიონი მოაგონდა,სხვას-გრანელი, ერთმა იაშვილის სტრიქონები წამოსროლა,მეორემ გაფრინდაშვილის. იყო გალექვს-გამოლექსვა!
-ადე ერთი,გამოიცეკვე ცუცა,ნახე როგორ აპარებს შენკენ თვალს! თან დღეს ყველა ვეცეკვეთ შენ გარდა!
-მართლა?არც შემიმჩნევია....
ნოე წამოდგა და ღვინის ცარიელი ჭიქა მაგიდაზე დადგა. კოსტუმი დიდი ხნის გახდილი ჰქონდა, ღილები შეიხსნა და გულზე ამოსული თმა გამოუჩნდა, კუნაპეტივით შავი. მაგიდას შემოუარა და ცუცას სკამთან მივიდა,გოგონა გამალებული ლაპარაკობდა, აშკარად ძალიან ცხელოდა,მთელი სხეული ოფლის წვრილი წვეთებით ქონდა დაფარული. თმა უკან გადაეშვა. ნოემ წამით ყური დაუგდო მერე კი ნელა დაიხარა და ყურში ჩასჩურჩულა:
-ვიცეკვოთ?
ქალიშვილი ჯერ შეკრთა,მერე-სიტყვა გაუწყდა.
-ჩვენ?
-ხო,მე და შენ...
-რატომაც არა...
-თუ დიდი სიამოვნებით?-კითხა გამოწვევად,დაბალი ხმით,ისე სხვას რომ ვერავის გაეგონა და თმა გადაიწია, მასაც ძირში ნამი შეპარვოდა.
ცუცა წამოდგა,ვაჟმა სკამი გამოუწია.
-საიდან ამდენი თავაზიანობა?
-თან ერთბაშად მოვარდნილი,ხო?
-დიახ.
-ასეც ხდება ხოლმე...
გოგონას ხელისგულები ნამიანი ჰონდა და მოერიდა ხელის ჩაკიდება. დაიბნა, ვერ მოისაზრა უცბად, რა ექნა...
-როგორ ცხელა,არა?-აღნიშნა ნოემ,რომელიც ადვილად მიუხვდა ფიქრებს.
-ხო,ნამდვილად....
ბიჭმა თავად ჩაკიდა ხელი და თავისკენ მიიზიდა,მეორე-წელზე შემოხვია და ნელა დაიწყო მოძრაობა.
-ეს ვალსია,ხო?
-კი,შემდეგი კი უსათუოდ ტანგო იქნება!
-მე არ ვიცი ტანგოს ცეკვა...
-არაუშავს,მე ვიცი სამაგიეროდ! როცა, კაცმა ცეკვა იცის აბსურდია
ქალი ვერ ააცეკვოს...
და მართლაც,საოცარი დახვეწილობით,პლასტიკით,სურვილითა და ვნებით ცეკვავდა ნოე,ისე ნებისმიერ მოცეკვავეს,რომ შეშურდება...

*****************

-ცუცას მე გავაცილებ-თქვა ნოემ და ხელი გადახვია. თმა მანტიასავით შემოეხურა გოგონას,მაგრამ ბიჭი მაინც გრძნობდა მისი სხეულის სიმხურვალეს.
-რომელი საათია?-იკითხა ცუცამ და ჩანთაში ჩაგდებულ მობილურს დაუწყო ძებნა.
-სამი სრულდება...-თქვა ნოემ და დასაზუსტებლად ხელზე გაკეთებულ საათს დახედა.
-გვიანია....
-გეჩხუბებიან სახლში?
-არა,მამიდას ეძინება უკვე...
-გამიკვირდა დღეს,რომ არ გამოგყვა...
-შეუძლოდ იყო და მეზობლის ქალებმა არაფრით გამოუშვეს. დროდადრო ვურეკავდი და ვეუბნებოდი არაფერი მიჭირსთქო.
ნოეს გაახსენდა, ცუცას რომ მარტოხელა მამიდა ზრდიდა,რომელსაც მზეც და მთვარეც მასზე ამოდიოდა,შვილივით უყავრდა და ზრუნავდა ძმისშვილზე. მისი ძმა მამა ნარკოტიკით ვაჭრობისთვის დაიჭირეს, დედა კი საზღვარგარეთ წავიდა და იქ გათხოვდა,ისე რომ ცუცა აღარც კი მოუკითხავს. საკვირველია,როგორ ახერხებენ ქალები დედობრივი ინსტიქტის ჩაკვლას საკუთარ თავში?! საცოდავ ბავშვზე მეურვეობა მისმა მამიდან აიღო და მფარველობის ფრთა უანგაროთ გადააფარა.
-სახლში მისვლამდე ცოტა,რომ გაისეირნო პრობლემა ხომ არ იქნება?-იკითხა ნოემ და მტკვარს გადახედა.
-არამგონია... ამ შემთხვევაში აზრი არ აქვს ნახევარი საათით ადრე მივალ თუ გვიან შინ,მამიდას მაინც ეძინება და ვერ გაიგებს...-უპასუხა გოგონამ და გვერდით ამოუდგა, იდაყვები მოაჯირზე ჩამოდო. ჰაერი ჩახუთულიყო,ოდნავი სიო კრთოდა,მაგრამ ვერაფრით ერეოდა ჩახუთულობას.
-მართლა საფრთხობელას ვგავარ?-იკითხა უეცრად ცუცამ,თითქმის ჩურჩულით,გულდაწყვეტა იგრძნობოდა მის ხმაში. ნოესკენ არ გაუხედავს,თითქოს ცრემლიანი თვალების არიდება სურდა. წუთით დუმილი ჩამოვარდა. ორივე მტკვრის დუდუნს უგდებდა ყურს და თითქოს თბილისის გულის ცემა ესმოდათ.
ნოე ძალიან მთვრალი იყო,მაგრამ ცდილობდა არ შეემჩნია. მთვარეს ახედა, ორად მოეჩვენა, გაეცინა. უხდებოდა სიცილი. ცუცა მოჯადოვებულივით შესცქეროდა და საოცრად ბედნიერად გრძნობდა თავს. ადამიანებს ინდივიდუალური მოთხოვნილებები გვაქვს ხოლმე ბენდიერებისთვის, ზოგს ფული სურს,ზოგსაც ოჯახი,კარიერა,სიმშვიდე ან სხვა რამ,ცუცასთვის კი ბედნიერება ნოეს სიცილი და მასთან სიახლოვე იყო.
-რა ლამაზი მთვარეა...-აღნიშნა ბიჭმა და ღიმილიანი მზერა ახლა მის გვერძე მდგომ კლასელზე გადაიტანა,მთელი ბავშობა ხელში რომ ყავდათ შეკლული და გაოცება ვერაფრით დამალა,როცა მასში ის სილამაზე აღმოაჩინა უწინ,რომ არასდროს ჰქონდა შემჩნეული.
-ნამდვილად...-დაეთანდხმა ცუცა და იგრძნო თუ არა ნოეს უჩვეულო,დაჟინებული მზერა უხერხულად შეიშმუშნა.
-რა ლამაზი ხარ,ცუციკო....-თქვა ისე,თითქოს მხოლოდ ცუცას კი არა საკუთარ თავსაც გამოუტყდა ამაში.
-საფრთხობელა კი არა დედოფალი ხარ!
-დედოფალი?-ლოყებზე ვარდის ფერმა გადაურბინა ქალიშვილს.
-ხო,რა გიკვირს?! დე-დო-ფა-ლი!-დამაჯერებლად წარმოთქვა ნოემ, ხელი ჩაკიდა და იგრძნო როგორ თრთოდა. მისი ხელი ეჭირა და გარკვევით გრძნობდა პულსს. ქალიშვილს მასთან შედარებით ციცქნა ხელი ჰქონდა,სწორედ ისეთი,როგოიც შეეფერებოდა...
-წავიდეთ ჩემთან?-იკითხა რატომღაც, თვითონაც ვერ მიხვდა რატომ, ცუცას ხომ არანაერი საბაბი არ მიუცია?! რამ შემატა გამბედაობა? უბრალოდ, გაიფიქრა და წამსვე თქვა...
-წავიდეთ?-გაუმეორა შეკითხვა,უფრო თბილი ხმით.
-ნოე,რას ამბობ...
-წავიდეთ?-თავისას გაიძახოდა ბიჭი და ყოველ ნათქვამ სიტყვაზე უფრო და უფრო უახლოვდებოდა გახევებულ კლასელს,რომელსაც დაბნეულობისგან ცრემლები ქონდა თვალებზე მომდგარი.
-არა...
-თუ კი?
-თუ კი...-წაიჩურჩულა ცუცამაც. ნოემ მკლავი გაშალა,თავისკენ შეატრიალა და ჩაიხუტა.
-ცუციკო,როგორ კანკალებ!
-მართლა? ვერც კი შევნიშნე-იცრუა გოგონამ და უფრო ძლიერად მიეხუტა.
სახლში ბნელოდა... ნოეს შუქი არ აუნთია.ზურგზე ყავდა შემოსმული ცუცა და ფეხაკრებით მიიკვლევდა გზას საძნებლისკენ.
-დედა სახლშია?
-არ ვიცი,ცუც, რომც იყოს რა?
-სირცხვილია...
-ვერც კი გაიგებს,გპირდები...
ოთახში შესულმა კლასელი ჩამოსვა თუ არა კარი გადაკეტა და ფანჯარა გამოაღო. გოგონა გაუნძრევლად იდგა, არ იცოდა რა ექნა,რა ეთქვა ან ხელები სად წაეღო.
-ვახ! ახლა შევამჩნიე,კოსტუმი,რომ დამრჩენია რესტორანში...
-წამოიღებდა ვინმე, ვკითხოთ ხვალ ბავშვებს, თუ არა და გავიდეთ და მოვიკითხოთ...
-"თ"..."თ"...-გაეღიმა ნოეს,მაგრამ ცუცა ვერ მიუხვდა "თ"-ების აზრზს და თითქოს უფრო დაპატარავდა.
-ნუ მოიწყინე,ცუცი...-მიუხალოვდა ნოე და ცხვირზე აკოცა.
-გეშინია? გულახდილად მითხარი...
-ცოტათი...
-მე არაფერს გაძალებ...
-ვიცი...
-თუ გინდა ახლავე გავალ გვერძე ოთახში და იქ დავიძინებ,დივანზე....
-არა...
-მაშინ ჩამეხუტე...-ჩაურჩულა და თმა გადაუწია. პირველად ეხებოდა ესეთ გრძელ და მძიმე თმას...
ლიფი,რომ გაუხსნა ნოემ,ლოგინზე დაწოლილს,ცუცამ თვალები დახუჭა და შიშველ მხრებზე ხელი მოუჭირა,მერე კი უმნიშვნელო პაუზა და....
-მხოლოდ ეს მითხარი,იცოდი,რომ მიყვარხარ?
ნოეს ყურადღება არ მიუქცევია მისი შეკითხვისთვის ისე გადაისროლა უმისამართოთ ბუზჰალტერი და ეძგერა,შიშველ,ხელშეუხებელ მკერდს....
ზეკომ დილას საძინებლის კარის გაღება სცადა,მაგრამ ვერ მოახერხა და მიხვდა ჩაკეტილი, რომ იყო. დააკაკუნა. კაკუნმა ნოე შეაფხიზლა და სააქაოს მოაბრუნა,სადღაც შორს გადახვეწილი... როგორც ჩვეულებრივ თვალები იმწამსვე არ გაუხელია,თითქოს რაღაცას ელოდა... თუმცა, განა რას უნდა ელოდეს ძილის ბურუსიდან გამომავალი ადამინი თვალის გახელამდე? ყველაფერი უცნაური მის თავს,როგორ ხდება?! ან იქნებ ყველას გონია,რომ ყველაფერი უცნაური მას ემართება?! ნათქვამია არ არსებობს რაღაც მხოლოდ შენ გადაგხდეს,რადგან ცხოვრებაში სიტუაციები ყოველთვის მეორდება(სწორედ ამიტომ შეიძლება სხვისი შეცდომებიდან სწავლა,მაგრამ მე მაინც მგონია,რომ საკუთარ შეცდომაზე ნასწავლი უკეთესია),მხოლოდ მოქმედი გმირები იცვლებიან,თუმცა ყველაფერშია გამონაკლისი და სავარაუდოდ,ნოე სწორედ ამ კატეგორიას მიეკუთვნებოდა... ნოა არ ყოფილა ისეთი როგორიც ყველა... იმდენად სხვა ეგონა თავი,რომ ადამიანთა შორის არც კი უნდა მეცოხვრაო, ფიქრობდა ხშირად... „განსაკუთრებული კვალი უნდა დავტოვო დედამიწაზე..."-არაერთხელ შეუბყრია აზრს,ისე რომ სხვასთან კრინტიც კი არ დაუძრავს... უყვარდა ადამიანები რომლებიც გაცილებით მეტს დუმდნენ ვიდრე ლაპარაკობდნენ...
-ნოე...ნოე.....-გაიგონა ზეკოს ხმა, ინატრა ნუცას ნუ გააღვიძებსო, იცოდა,რომ უსათუოდ ვერ აცდებოდა უხერხულობას, მისი ღამის სტუმარი იგრძნობდა მენტალურ სირცხვილს,მაშინაც კი თუ მასპინძელი სულაც არ თვლიდა მის საქციელს სამარცხვინოთ. საბანი გადაიძვრო და წამოდგა. საცვალი ამოიცვა და მძინარე ცუცას დახედა. მას თვალები დაეხუჭა და მშვიდად, მონოტორულად სუნთქავდა.
-საინტერესოა ნასვამი,რომ არ ყოფილიყო თუ წამომყვებოდა... ალბათ არა, საიდან ცუცას ამდენი სითამამე და აღვირახსნილობა?!-ჩაეცინა ირონიულად და საათს დახედა,იქვე,ლოგინის გასწვრივ,რომ ეგდო. ცხრა სრულდებოდა.გაუკვირდა დედა,რომ შინ იყო. კარი გაააღო ,გავიდა და უცბადვე დახურა, ცუცა რომ არ შეემჩნია დედამისს.
-როგორი დრო ატარე?
-კარგი.
-რომელზე დაბრუნდი?
-არ ვიცი.
-ოთახში,რომ გოგონას ძინავს ვინ არის?
"ოხ, მაინც მოუსწრია თვალის მოკვრა, როგორ მოასწრო?! ვერაფერს ვერ გამოაპარებ ამ ქალს,გულით რომც მოინდომო"-გაკრა გონებაში...
-არის ერთი...
-კარგი,თუ არ გინდა ნუ მეტყვი.
-საშინელი "პახმელია" მაქვს,თავი მისკდება...ამომიტან ლუდს?
-მეჩქარება,დედი,ფულს დაგიტოვებ და გააგზავნე შენი გოგო, არამგონია უარი გითხრას. ისე რამსიგრძე თმა აქვს! "რაპუნცელს" უყურებდა ალბათ, ხშირად ბავშვობაში...
-გაგაცილებ,დე...
-გრძელი თმა...ძალიან გრძელი...-გაიმეორა ზეკომ.-მოიცა, ეგ შენი კლასელი, ცუცა ხომ არა არის?
-გეჩქარებოდა შენ დედი....
დედა გაისტუმრა თუ არა სააბაზანოში შევიდა და გუშინდელ,ძალიან უნაურ სიზმარზე დაიწყო ფიქრი.

თათული ღვინიანიძე