ღამის წყვდიადი 1

ზაფხულია, როგორ მიყვარს ეს სეზონი, ჩემი ფავორიტია.
აქ გამუდმებით ველი ჩემს მეზობლად ერთ მაღალ შავგვრემან ბიჭს რომელიც ყოველთვის ახერხებს ჩემს მოხიბვლას, რატომღაც არც ისე ახლო ურთიერთობა გვაქვს მაგრამ ვცდილობ კონტაქტში შევიდე.
თითქოს მის გამო გაწელილ დღეებს ვითვლი, ყოველი დღის ტანსაცმელს კარადაში ვალაგებ და ვარცხნილობას ფურცლებზე ვხატავ, სხვა რა საქმეა, გამუდმებით ასე ვერთობი.
საქმეების გამო ბებიამ მომწყვიტა ჩემს ფიქრებს და თავისთან მიმისაკუთრა.
დედაჩემი უკვე 5 წელია ქალაქში ცხოვრობს და ცდილობს აქეთ გვარჩინოს, მამა საფრანგეთშია და მე სამწუხაროდ ვცხოვრობ ამ უღრან ტყეში, რომელსაც ხალხი სოფელს უწოდებს.
ქალაქში არც თუ ისე ბვერჯერ ვარ ნამყოფი, თუმცა დედა დამპირდა რომ აუცილებლად გადამიყვანდა მასთან, ამ ოცნებას ის ჩემი ზემოთხსენებული ფიქრები ემატებოდა და მთლიანობაში დიდი კოშკი მქონდა გონებაში აგებული.
- ადექი! გაიპარები, გადადი თაიასთან და ყავა გამოართვი, მეზობლები არიან.
- შენ გადადი, გთხოვ.
- ესენი აქ დავტოვო? ნუ უზრდელობ, გადადი მეთქი, მოგეტანა გუშინ და, ტრაკის აწევა რომ გეზარება საწოლიდან.
ავბობღდი, თვალები მოვიფშვნიტე, წელში ტკივილი ვიგრძენი, აშკარად კიდევ მეძინებოდა, რაც ხელში მომხვდა ჩავიცვი და გარეთ გავედი ვცდილობდი არავის დავენახე, ამ დროს ყოველთვის ასეთი მოუწესრიგებელი ვიყავი.
მათ ჭიშკარში ფეხის შედგმა და ჩემი გაშეშება ერთი იყო.
ფეხის კანკალით მივუახლოვდი თაიას სახლს, ისიც შემომეგება და მითხრა:
- რამ შეგაწუხა ბებია?
- ისა, ყავა მინდა, ცოტა და აუცილებლად დაგიბრუნებთ
- არა გრცხვენია? შდი სამზარეულოში, ჩემი შვილიშვილი ჩამოვიდა და ვწრიალებ, რამდნეიც გინდა აიღე.
- განა მე უნდა შევიდე? სირცხვილი არ იქნება?
- არა, შედი.
ვფიქრობ, ”არ შემეფეთოს სადმე, ჩემი ასეთი სახე რომ არ დაინახოს”
ალბათ ყველაფერს უნდა ბედი, სამზარეულოში მისი სახე დავინახე რომელიც მზის სხივებისგან უფრო გამუქებული იყო, იმხელა ნერწყვი გადავყლაპე კინაღამ ხორხიც მივაყოლე, მასთან ერთად 2 ახალგაზრდა იჯდა და მიყურებდა.
- როგორ ხარ?
დასტურის ნისნად რომ კარგად იყო თავი გამიქიცინა.
რა სიუხეშეა? გავიფიქრე მე და ყავის კოლოფს მივუახლოვდი.
სიცილი მომესმა, ვცდილობდი სწრაფად ამომეღო ყავა კოლოფიან თუმცა მაინც და მაინც მაშინ ’გაცელქდა’ დალფეტკი, უკან გამოვტრიალდი და ერთ-ერთი ახალგაზრდა დავინახე რომ ნამეტანი სიცილისგან ცრემლებს იმშრალებდა.
’გავიძურწე’
- ნახვამდის
მივაძახე და გამოვბრუნდი, ყურები დავხუჭე რომ მატი სიცილი მეორედ აღარ მომესმინა და მათ სახლს გავცდი.
სახლში მისული საშინელ ფიქრებში გადავვარდი, მივხვდი რომ მე დამცინოდნენ რამაც საოცრად იმოქმედა ჩემს განწყობაზე.
დაღამდა.
არც ისე აზრიან ფიქრებში ჩამეძინა და დილით ისევ ბებიამ გამაღვიძა
- ჯანდაბა.
გავიფიქრე ცუმად ჩემთვის.
- რომელი საათია?
- 10 ის ნახევარია, რა უბედურებაა, დაწექი ხოლმე მალე.
- ბებია, ნუ როგორ უნდა ჩხუბობდე? ნუ დამღალე, შემეშვი.
მან თვალები დამიბრიალა და გატრიალდა.
სინანული ვიგრძენი, საკუთარ თავს ავყევი და საბრალო ქალი საშინელი სიტყვებით შევამდე, ვთქვი ჩემთვის.
- მაიკო..
ყვირის ვიღაც, ჩემთვის ნაცნობი ხმა ნაზად ჩამესმა ყურში და ფეხზე ლასლასით წამოვდექი
- მოვდივარ.
ისევ ის სამარცხვინო მომენთი, შეუფერებელი გარეგნობა და საშინელი ფიქრები, უკვე ყელში მქონდა ამოსული ამ ბედის ირონია, სიფრიფანა ხალათი მოვიცვი და გარეთ გავედი.
- გაგაღვიძე?
- არა, რამ შეგაწუხა?
- აქ რომ გოგოები ჩამოდიან ხოლმე, ისინი ხომ არ იცი არ ჩამოსულან?
- როგორც ვიცი არა.
- აა, კაი.
სწორედ მაინც და მაინც ამ დროს დაიყვირა ბებიამ:
- მაიკო, ქათმებს აჭამე.
ჰოი სირცხვილო, ისევ გუშინდელი სიცილი მომესმა და ბრაზ მორეულმა იმ უცნობებს მივმართე
- რამე იყო სასაცილო?
- და ვინ გითხრა რომ შენ დაგცინეთ?
- განა გიჟს ვგავარ?
- არა, არა, მაგდაგვარიც არაფერი მიკადრებია თქვენთვის, სულ სხვა რამეზე გავიცინეთ.
- გუშინაც?
- მგონი გითხარი ჩემი სათქმელი და წიწილები მოძებნო გირჩევნია.
- წიწილები ჰომ?
- ხო.
მიპასუხა და გატრიალდა.
”თავხედი, უზრდელი, უნამუსო, გარეწარი, უსინდისო, მატრაკვეცა, მეტიჩარა, უხ.”
ვფიქრობდი და ამაღლებულ ტალღას წიწილების დევნაში ’ვისუსტებდი’.
მეორე დილით ტუ კი შეიძლება ამას დილა ეწონოს ბებია ჩემს ოთახში შემოვიდა და მითხრა:
- თაიას შვილიშვილი და ის უცნობები მიდიან ქვევით საბანაოდ, სულ რომ მეხვეწებოდი გამიშვიო, ახლა წადი მათთან ერთად.
- უი ბებია, ალბათ ხუმრობ, არა შენ აშკარად ცდილობ იუმორით მელაპარაკო, არა, არა შენ არაფერი გამოგდის, ახლა გგონია იმ ჩემთვის უცნობებთან ერთად წავალ საბანაოდ?
- რა მოხდა? თაიას შვილიშვილი უცხო არაა შენთვის, ნახევარი ბავშვობა ერთად გაქვთ გატარებული, უბრალოდ ახლა უცხოობთ.
- ჰოი საოცრებავ.
- ჩაიცვი და წადი.
- სირცხვილია ქალო, სად წავიდე.
- სულ იმაზე წუწუნებ, ამ სოფელში არავინ არისო, გამოგიჩნდა სამეგობრო და ახლა უარესად წუწუნებ?
- ჰო ბებია, სამეგობრო.
ოთახიდან გაბრუნდა და აღარაფერი უთქვამს
”წავიდე?” ვფიქრობდი ჩემთვის, ავდექი, საწოლი ავალაგე და ოთახის მილაგებას შევუდექი როდესაც ისევ ვიღაცის ხმა ჩამესმა ზარივით ყურებში.
- მაიკო, მოდიხარ?
ფანჯრიდან გადავიხედე და მათი სახეები დავინახე, როგორ შემოსცქეროდნენ ჩემს კარებს, ყელზე პირსახოცები ქონდათ გადაგდებული და ჩემს პასუხს ელოდებოდნენ.
ბევრი ვიყოყმანე..

ფანჯრიდან ’გადავვარდი’ და მეც შევძახე:
- დამელოდეთ.
სასწრაფოდ მოვემზადე, ელვისებური სისწრაფით ჩავიცვი საცურაო კოსტუმი და ფეხშიშველი გავიქეცი.
კარები გავაღე და მათ შევუერთდი, ჩემი ბავშვობის ’ვითომ’ მეგობარმა სიცილით მკითხა:
- ფეხზე? სახლში დაგრჩა არ გინდოდა?
- არაუშავს.
გავუღიმე და ის ირონია რომელიც მეც მაცინებდა არ შევიმჩნიე..
რგოროც იქნა მივედით, მხოლოდ ჩუმი ჩიტების ჭიკჭიკი ისმოდა, ხამებივით გაიქცნენ და წყალში შევარდნენ, მე ჩამოვჯექი ქვაზე და იმ წამეს ვწყევლიდი აქ წამოსვლა რომ გადავწყვიტე.
- არ შემოხვალ?
- რას მომშტერებიხარ, იქნებ მაცადო გახდა.
ისინი გატრიალდნენ და მეც პროცესს შევუდექი, თითქოს სირცხვილნარევი წყალი გადამავლეს ისეთი შეგრძნება მქონდა.
- უუ რა ცივია.
დავიკვარჩხნე.
- შენ საცურაო კოსტუმი გაცვია თუ შუბა?
- ვერ მიგიხვდი.
- მთელი ტანი დაფარული გაქვს რა იყო, ჰომ არ ვიკბინებით?
მის ხუმრობაში ხასიათი შემეცვალა.
- კიბორჩხალა!
განწირული ხმით ყვიროდა ის ახალგაზრდა რომელიც რამოდენიმე საათის წინ წიწილების გამო დამცინოდა, რაღაც საოცრად დიდი სისწრაფით გავექანე მისკენ და მისი ფეხების წინ ’გავიშხლართე’.
- რას აკეთებ?
- ნუ ნერვიულობ ახლავე მოგაცილებ.
იმ ქვეწარმავალს ფეხებზე ხელები დავავლე და შორს მოვისროლე, ამ დროს კი სევამჩნიე როგორ უნებურად მიღიმოდა იმ ბიჭის ცერა თითი.
- რა საზიზღარი თითი გავქს. ვუთხარი კომპლიმენტი ჩემს ჭკუაში
- რატომ რა არ მოგწონს?
- ჩლიქივითაა, დიდი და საზიზღარი.
- ეჰ.
ჩაილაპარაკა მან და მომცილდა, მე ჩემთვის გულში მეცინებოდა რაც საბოლოოდ ვერ მოვითმინე და ხმამაღლა ავხარხარდი.
ყელზე პირსახოცი შემოვიდე, წყალში შევედი და ფეხებზე გადავივლე.
ძალიან დახრილ ყელს პირსახოცი აუსხლტა და ჩავარდა.
- დასველდა
ვთქვი ჩუმად.
მთლიან ტანზე სველი დავრჩი, შემრცხვა, ისინი იდგნენ და მელოდებოდნენ, სისწრაფეში რამოდენიმე ეკალი ფეხში შემერჭო, ტკივილი არ შევიმჩნიე და გზა განვაგრძე.
ხმას არცერთი იღებდა მეც სიჩუმე არ დამირღვევია უჩვეულო კილოთი.
- ეს მობილური ვისია?
წამოვიძახე მე, რომელიც ხელში მეჭირა და ვუჩვენებდი მათ.
- ჩემია.
- რა ჯაბახანა ჩლიქიც გაქ ისეთივეა შენი მობილურიც.
- ნუ უზრდელობ და ნამეტანი ნუ მოგდის.
ეს სიტყვები გულზე მომხვდა, თან საშინლად, იმის მერე მართლაც აღარ ამომიღია ხმა მთელი დღე, საკუთარ თავს თეთრბილეთიანივით ველაპარაკებოდი და ბებიასაც წავებუტბუტებოდი ხოლმე ალაგ-ალაგ.
მეორე დილით ისევ მოხუცმა გამაღვიძა.
- ბებია, ძილი მაცადე, გთხოვ, რომელი საათია?
- 7 ის ნახევარი არცაა, მე და თაია ქალაქში მივდივართ, რაღაცეებვს მოვიტანთ და შუადღის რეისზე დავბრუნდებით, თაიამ გთხოვა ბიჭებს საჭმელი გაუცხელო.
- ბებია, ჩემთვის ვერ გამიცხელებია იმათთვის ვაცხელო ეხლა?
- მაიკო!
ისეთი ტონით მითხრა რაღას გავხდებოდი.. კარები გაიხურა და გავიდა.
9 საათზე მაღვიძარამ დარეკა, ფეხზე ავდექი და მათთან გადავედი.
კარებზე დავაკაკუნე, თუმცა არავინ გამიღო, მათი ბუტბუთის ხმა შემომესმა ამიტომ უფრო გამეტებით ვაკაკუნე.
- მოვდივარ.
- თაია და ბებია წავიდნენ ქალაქში და მალე დაბრუნდებიან, მერე მე აღარ მეცლება ამიტომ ჩამოდით ქვევით, საჭმელს გაგიცხელებთ და ჭამეთ.
- არ მშია, არც მომშივდება და საერთოდ მეძინება, გესმის?
- მე არც გამჩენია თქვენი მომსახურების სურვილი, თაიამ მთხოვა.
- ჩადი და ჩამოვალთ.
ქვევით ჩავედი, მეც ძალიან მეზინებოდა, მაგრამ შემდგომ ყანასი უნდა გავსულიყავით და ვეღარ მოვიცლიდი.
ბიჭები მალევე ჩამოვიდნენ, მომესალმნენ და მაგიდას მიუჯდნენ, იქაურობა ცოტა მივალაგე და წამოსვლა დავაპირე
- შენ? არ დაჯდები?
- არ მშია, კი არადა ჩემთან შევჭამ.
გავუღიმე და სახეზე ღიმილი შემაშრა კიდეც.
- შუადღისას ჩვენები რომ მოვლენ რა საქმე გაქ? წავიდეთ ქვევით და გავერთოთ.
- არა, ყანაში უნდა გავიდე.
ისევ იმ ’გაიძვერა’ ახალგაზრდას ისეთი სიცილი წასკდა პირში ჩადებული ლუკმა პირიდან გადმოუვარდა, სალფეთკით პირი მოიწმინდა და თქვა:
- მაპატიეთ ბიჭებო.
ამ დროს ოთახიდანაც გაიძურწა.
- თუ მომეხმარებით შეიძლება მალე მოვრჩე კიდეც და .. ვუღიმი.
- არა მადლობ.
ოთახიდან გავედი და დრო საოცრად გავწელე, ისინი აღარ მინახავს.
შუადღისას ბებია მოვიდა და მითხრა:
- იმდენი ხალხი იყო ბაზარში, იმდენი.
- მერე? გაგჭყლიტეს?
- არა, დიდება ღმერთს, მიდი მოემზადე და ბაღში წავიდეთ
- აბა ყანაო?
- ეგ მოიცდის, იქ უფრო მეტი საქმეა.
დავეთანხმე და ჩვეულ ფორმაში როგორც მებაღეს შეეფერა ჩავიცვი და წავედით
- დაიცადე.
- რა იყო?
- იქ ტალახია, კალოშები ჩაიცვი.
- ბებია!

თუ მოგეწონათ კომენტარი დატოვეთ და გავაგრძელებ....