ღამის წყვდიადი 2

- ნუ წუწუნებ, რასაც გეუბნები გააკეთე.
უყოყმანოდ დავთანხმდი და მას გავყევი, დამღლელი დღე იყო, უფრო მოსაწყენი, როგორია? უთაქუნე ერთსა და იმავე ადგილას ის წყეული თოხი, შემდეგ მიწა მოასუფთავე ზედმეტი ბახალისაგან, საშინელებაა, მართლაც საშინელება.
ვისვენებდი, იქვე მშრალ მინდორზე ვიყავი წამოწოლილი, ფეხებზე მძიმე ტალახმა შემაწუხა და ფეხზე წამოვდექი.
ნეტა იმ წამს ყოფილიყო ყველაფერი სიზმარი.
- კალოშები.
გავიგე როგორ მკაფიოდ ჩამესმა ყურებში მდიდრონი ირონია, რამოდენიმე წამი სიმწრისაგან გადავყლაპე და არ შევიმჩნიე.
- გიკვირს?
- სასაცილოა უბრალოდ.
- მოდი აბა ერთ წამს.
ისიც ნელ-ნელა მომიახლოვდა, ისევ იმ ირონიით შემომხედა და ახლოს მოსულმა მკითხა.
- რა იყო?
თვალის დაუხამხამებლად დავიხარე ძირს, კალოშზე მიწებებული სველი ტალახი ავგლისე ხელზე და საროჩკაზე მივაგლისე.
ახლაც მახსოვს როგორ გაღიზიანდა, მისმა მდიდრონმა თვალებმა კი საშინელი აურა გადმომცა, ცოტა შემეშინდა, თუმცა მალევე დავშოშმინდი, საროჩკა გაიხადა და გამომიწოდა.
- ამას გარეცხავ და ისე მომიტან.
ამდენი რომ გაბედა საროჩკას ფეხებით გადავუარე.
- ვნახოთ ვისი აჯობებს.
- გარეცხავ და ხვალ ამ დროს მშრალს დამახვედრებ, თუ გინდა ენით გაწმინდე, რაც გინდა უქენი, ისეთივე ცისფერი იყოს როგორიც რამოდენიმე წუთის წინ, თორე მაგ კალოშებში ჩაგაყოფინებ ცხვირს, უზრდელი ხარ ამხელა გოგო, სად როგორ უნდა მოიქცე არ იცი.
- ჯანდაბაშიც წასულა შენი საროჩკა, უყურე ეხლა.
შეკრული ღილები სათითაოდ დავაცალე და საროჩკა შეძლებისდაგვარად გადავხიე.
განრისხებული ახალგაზრდა მომმვარდა და ხელით კინაღამ ცამდე ამწია.
- რას მესპორები ?
- არავინ არ გესპორება, დამსვი.
ხელი უარესად დამავლო და გვრდზე ’მიმათრია’
- ბოლოჯერ გაფრთხილებ, ჩათვალე არ გიცნობ და არ მიცნობ, გასაგებია? რაღაც ძალიან აგივარდა თავში ალბათ ეს ჩემი ღიმილი, ცოტა დაუფიქრდი, დიდი გოგო ხარ.
გავფითრდი, ერთიანად დამესხა თავს სირცხვილი.
მისი სიმწრით მოჭერილი ხელები ჩემს მდგომარეობას უფრო ამწვავებდა, ვეღარ მოვითმინე, უბრალოდ ვეღარ შევძელი და ძლივს წარმოვთქვი:
- მაპატიე.
თვალებიდან მხურვალე ცრემლები წამსკდა.
- არ მინდოდა, ძალიან გთხოვ ხელები გამიშვი მტკივა.
- სატირლად არ მითქვამს.
მან ხელები გამიშვა, მზერაც ავარიდე და სახლში უკანმოუხედავად გავიქეცი, ბებია სულ გადამავიწყდა, ასეთი ტკივილი ალბათ 16 წლის განმავლობაში არასდროს მიგრძვნია, ასე მეგონა სირცხვილის ულუფა გადამასხეს თავზე, ჯერ კიდევ ვიმშრალებდი ნამტირალევ თვალებს როდესაც ოთახში ’ჩემი მეგობარი’ შემოვიდა.
- მაიკო.
არ შემიძლია, ვფიქრობდი ჩემთვის, ნეტავ როგორ უნდა შემეხედა თვალებში.
- რა იყო?
- კიდევ ტირი? დამშვიდდი, უბრალოდ ისიც წყობილებიდან გამოიყვანე.
- არ მინდა ზურა, მართლა არ მინდოდა, ვიცი რომ ნამეტანი მომივიდა მაგრამ მისი ირონიაც ყელში ამოვიდა.
- დაველაპარაკები მე მას.
- არ მესმის რაა სათაკილო გინდ სოფლელობაში და გინდ იმ კალოშებში.
ამაზე თვითონაც გაეცინა მაგრამ არ შეიმჩნია.
- აი, ხედავ? შენც კი გეცინება.
- არა, არა მომისმინე.
ამ დროს ფეხის პაკუნი გავიგე.
- ალბათ ბებიაა, ახლა საყვედურები ნახე, შენთან ერთად შეიძლება არაფერი მითხრას მაგრამ შენი გასვლა და მისი ომახიანი ყვირილი ერთი იქნება.
ნელ-ნელა ავლასლასდი
- დამელოდე, მოვალ ეხლავე.
თვალების ფშვნეტით მივუახლოვდი ჩემი ოთახიდან გასასვლელ კარებს, იქ კი აყუდებული იყო ისევ იმ ახალზაგრდზას ნაცნობი სილუეტი და ბოლთას სცემდა.
- კიდევ ნაწყენი ხარ?
მეც იქვე ’ატუზულ’ კედელს მივეყრდენი და გავჩუმდი, გეხზე დავიხედე და ჩამეცინა.
- ახლა აღარ გეცინება ჩემს კალოშებზე?
მანაც ისე სასიამოვნოდ გამიღიმა მივხვდი რომ ის კომფლიქტი წარსულს უნდა ჩაბარებოდა.
- მაპატიე, კარგი?
- გაპატიებ, მაგრამ ქალის პატივისცემა ისწავლე ამის შემდეგ.
- ჰო.
გამიღიმა და დივანზე ჩამოჯდა.
- ზურიკო.
დავუძახე მე.
ისიც ოთახიდან გამოვიდა და მომაშტერდა.
- შერიგდით?
- ჰო.
თავი ძირს დავხარე, ის კი ლოყაზე ხელით მომეალერსა.
- ბავშვია ჯერ.
ჩამიცინა.
მალევე წავიდნენ, არ ვიცი მაგრამ ვიღაცის სითბომ გულში ყველაფერი გამითბო, ვიღაცის მეგობრობამ კი იმ დროის ხალისი შემძინა.
რამოდენიმე დღე მშვიდად გავიდა, ვგრძნობდი რა შეუმჩნევლად ეკიდებოდნენ ჩემს ’სოფლელობას’.. ამ სიტყვას მეც კი ვერ ვხსნიდი, რა იყო დასაცინი? განა სოფელში არ ცხოვრობენ ? განა ვინმეს ეთაკილება? საოცარია, ღმერთო.
ყოველ საღამოს ჩემი სახლის წინ ’პატარა ბირჟა’ იყო. იქ ჯდომა არც თუ ისე მეხალისებოდა მაგრამ იძულებული ვიყავი თავი რაიმეთი გამერთო.
- ბებია, რა ყიჟინია რა ხდება წინ?
- გადი და ნახე!
მომაძახა უმადურად.
რა ჭირს ამ ქალს, გავიფიქრე და კარები გავაღე.
-ოო მაიკო მოდის.
მივედი, იქ იმდენნი იყვნენ, თვალი მომეჭრა.
- უცნობებიც.
გავიღიმე.
ჩამოსულან ის ქალაქელები, ახლა 3 3 ზე იყვნენ, 7 მე ვიყავი, ისიც ალბათ ზედმეტი.
მახსოვს იმ საღამოს მათი ხავერდოვანი განწყობა ჩემს ლაპარაკს არ დაურღვევია.
არც არავის ყურადღება არ მიგვრძნია.
მეორე დღის, შუადღისას ისევ შემომძახა ზურიკომ და საბანაოდ წასვლა შემომთავაზა.
- მოვდივარ.
დავუყვირე და სახლიდან გავედი,
ჰოი საოცრებავ, რას ხედავენ ჩემი დასაწვავი თვალები, მიდიან და არც კი მიცდიან, თითქოს ძალით მივყვებოდე, როგორც იქნა ჩავედით, ოხ ეს ქალაქელი დასაწვავები.
- ვაიმე.
კივიან ბოლო ხმაზე, თითქოს წვეტიან ქვაზე ჯერ ფეხი არ დაუბიჯებიათ, და ის უფრო სულელი სამეული.
- რამე ხომ არ გეტკინა?
რა ამაზრზენი იყო.
მივარდნენ წყალს, დამშეულები, უნახავები, ჩაცვივდნენ ღორებივით და ნაპირზე მარტო დამტოვეს.
- არ შემოხვალ?
მკითხა ერთ-ერთმა გოგონამ.
- ჯერ არა.
- თუ წავედით მერე დარჩი მარტო და იბანავე.
- ჩემო კარგო, მე აქ გასაგრილებლად ჩამოვდივარ და არა საბანაოდ, 3 კილო ჭუჭყის ჩამოსაცილებლად.
- ანუ ჩვენ მაგიტო ვართ ჩამოსულები?
- არაფერია გამორიცხული.
თავდაჯერებულად მივმართე
- სოფლელი.
- შენგან განსხვავებით ადამიანობა გამაჩნია, რომელსაც შენ მაინც და მაინც ვერ გატყობ.
- შენს დონეზე როგორ უნდა დავეცე, როგორ აგყვე.
გავღიზიანდი, ეს ნამეტან შეურაწყოფად მივიღე, არავინ გვაცუმებდა, ბიჭებიც გაშტერებულები შემოგვჩეროდნენ.
- არც მე ავმაღლდები შენსავით, თუ კი მაგას სიმაღლეს ეძახი.
- სოფლელი ხეპრე.
მომაძახა და გატრიალდა.
- სოფლელი ველური..
ვდუმვარ, ხმას არ ვიღებ ის კი გაუჩერებლივ მლანძღავს.
ფეხზე წამოვდექი, სიფრიფანა კაბა სწრაფად გავიხადე და სწრაფად ჩავედი წყალში..
მახსოვს როგორ ველურად ვეცი თვაში და დიდ გუბეში ჩავაყუდე.
- ველური ჰომ? ხეპრე ხომ? თავს უხერხულად ხომ არ გრძნობ მანდ.
თავი რომ ამოვაყოფინე მისი სახე არასდროს დამავიწყდება, სახე შეწითლებოდა, ჩახატული თვალები ჩამოთხაპვნოდა, ატუშული წარბები ერთმანეთს მიწებებოდა, სწორედ ამ დროს მომვვარდა ჩემთვის ნაცნობი სილუეტი და მითხრა:
- რას გავს ჩემი საქციელი.
- ადამიანის პატივისცემას რომ ისწავლით სულ ყველა მერე ’დამპატიჟეთ’ ხოლმე გასაგრილებლად.
ყელზე მობჯენილმა ტკივილმა თვალებამდე მოაღწია და ამატირა, საკუთარ პირსახოცს ხელი დავავლე და ბოლოჯერ შემოვიხედე უკან, ის ახალგაზრდა ქალაქელ ტურფას აწყნარებდა.
- ჯანდაბა.
გავიფიქრე და გამოვბრუნდი, თვალები ჩამიწითლდა და გავჩუმდი, ნელ-ნელა გავაგრძელე გზა, თუმცა მაინც მკაფიოდ ჩამესმოდა გოგონების კივილი.
- ააა, გაჩერდი, გეყოფა.

გაგრძელება იქნება