ღამის წყვდიადი 3

საღამო ხანს აივანზე ვიყავი ’წამოსკუპებული’, ისეთი მშვიდი საღამო იყო, ისეთი ნათელი..
ხმა მომესმა.. ჩემი სახლის წინ 2 ახალგაზრდას ’მშვენიერი ხედი’ გადაიშალა, სინათლეს მოვეფარე.. ისინი ტანის ნაზი ნარნარით მისეირნობდნენ, ის ვაჟბატონი გაუჩერებლივ უღიმოდა მის გვერდზე მდგარ გოგონას რომელსაც რამოდენიმე საათის წინ საშინლად ვეჩხუბე.
მაშინ რაღაც ჩამყივლა გონებაში:
”ყველა გჯობია.” უბრალოდ გავყევი ჩემს ცოცხალ-მკვდარ სიტყვებს და გავჩუმდი, ვდუმდი, ამ დროს თითქოს დუმდებოდა ყველაფერი, ნაიას სახლიდან ყიჟინის ხმა გამოდიოდა, რა აზრი ქონდა იმ ყველაფერს? იმ მარტოობას? იმ რეალობას? არანაირი.
ჯობდა სულ მარტო ვყოფილიყავი, აზრი მათი გამოჩენის? ისევ ასე ვარ.
ის არ იყო საწყენი რომ სოფლელი ვიყავი, ის უფრო საწყენი იყო რომ ვერსად ვერ ვჩანდი, განა სოფლელები ქალაქელებზე არ თხოვდებიან? ზუსტადაც რომ კი.
უკან მომავალი ორი ახალგაზრდას სილუეტი ამ ფიქრებში გართულს სახეში მეცა, შემდგომ მამაკური ხმა მომესმა და ყური დავიგდე:
- მაიკო.
- რა იყო?
- კარტი ვითამაშოთ, არ გინდა?
ჯერ კიდევ ზრდილობიანია, გავიფიქრე მე.
- ნუთუ ამანაც ჩვენთან ერთად უნდა ითამაშოს.
მან იმ ქალბატონს თვალები აუბრიალა და გააჩუმა.
- მე ამას ჩავაცილებ და შენც გადმოდი.
- მე მარტო ვერსად ვერ გადმოვალ, არ მინდა.
დავუყვირე ნიშნის მოგების მიზნით.
- რომ ჩავაცილებ ამოვალ და შენც ჩაგიყვან
- კარგი.
გავუღიმე და უაკნ გამოვტრიალდი, პატარა მისაღებში შევვარდი და ბებიას მივმართე
- ნაიასთან მივდივარ.
- ახლა ძაღლები აშვებული ეყოლება, ბაღში მარტო არ გადახვიდე.
- შესასვლელიდან შევალ.
ვაკოცე და მას დაველოდე.
- მაიკო, გამოდი.
მეც მშვიდად გავედი.
ვდუმდი, მას კი თავისი ბოხი ხმით სიმშვიდე დაარღვია.
- სახელით რატომ არასდროს მომმართავ?
- არ ვიცი, იქნებ არც ვიცი.
- დაჩი მქვია.
- ა, ჰო.
- აბა მომიყევი რამე შენზე? დღევანდელზე ვწუხვარ.
- არაუშავს.
- მინდოდა გამომეცილებინე მაგრა..
შევაწყვეტინე.
- მაგრამ მასთან დარჩენა ამჯობინე, ეგრე იქით ქალაქელებმა.
ხმაში სევდა შემერია, სულ ასეთი გულჩვილი ვიყავი, მან გამაჩერა და მითხრა.
- იცოდე ქალაქელებს არასდროს ვარჩევ სოფლელებისგან, იმ კალოშების დაცინვისთვისაც მაპატიე, არ ვარ ეგეთი ამაზრზენი, და შენც მიმართ არანაირი უარყოფითი ურთიერთობა არ მინდა შენი ფიქრების გამო.
თითქოს დავმშვიდდი.
- ალბათ მას ეწყინა, ახლა ჩემს წამოსაყვანად რომ წამოხვედი
- კი, ეწყინა, ცოტა ისეთია, მაგრამ არაუშავს.
გავუღიმე, სადაც იყო მივუახლოვდებით სახლს რომელსაც უზარმაზარი კარები ”მოუსვლელში” ქონდა.
- აბა თქვი რაიმე შენზე, რაღაც მორიდებული ჩანხარ და მაინც სადღაც გულის სიღრმეში თამამი.
- შეიძლება.
ვუპასუხე მოკლედ.
- როგორი ბიჭები მოგწონს თქვი ეხლა.
მიცინოდა.
მეც სულელივით დავუწყე აღწერა.
- იცი მე არასდროს არავინ მომწონებია, ხომ იცი სოფლელებს არ აქვთ ამის უფლება..
გავუღიმე.. მან ისევ თავისი ომახიანი ხმით დამამშვიდა.
- რაც შეეხება ზოგადად? ხომ იცი ყველას ყავს საკუთარი ’პრინცი’, საკუთარ გონებაში.. ჰოდა მეც მყავს, ის რაღაცნაირი მაღალი, შავგვრემანი, თაფლისფერ თვალება და საოცრად კარგი პარტნიორი წარმომიდგენია ცხოვრებაში..
იგი მისმენს და იცინის.. მეც მას შევუბრუნე კითხვა:
- და შენ?
ამ დროს უკვე სახლში შევედით, მისი ღიმილი რაღაც სხვის თქმას ცდილობდა.
- რა იყო? არ მოგეწონა ჩემი პრინცი? შენ თქო?
ჩავაცივდისავით, რაც არასდროს მჩვევია.
ხელმეორედ მომაბყრო თავისი ღიმილი და მითხრა:
- ასე მეგონა მიყურებდი და ჩემს თავს მიღწერდი.
სახეზე ფერი შემეცვალა, აღარაფერი მითქვამს, თითქოს ყველაფერი თავზე დამემხო.. ისიც კი გავიფიქრე ”საკუთარ თავში კარგად დარწმუნებული იდიოტი თქო” მაგრამ ეს მხოლოდ ფიქრებში.. მას ოთახში შევყევი და იმ გაცოფებული ქალბატონის თვალები სახეში ელდასავით მეცა.
მაინც შეცბუნებული სახით შევედი ოთახში, 3 გოგოს და 3 ბიჭს თვალი ავავლ-ჩავავლე, სულ დავდუმდი.
- ნუ მჭამ თვალებით.
მითხრა განრისხებულმა ქალბატონმა.
- რას მომშტერებიხარ მერე?
- ისეთი მზერით შემოხვედი, შემეშინდა თმაში არ მწვდეს თქო.
- არ მაქ შენი განწყობა.
- დამიხედე სოფელას.
- მიყურე და დატკბი.
მოვუჭერი ჩემებურად.
- სახეზე გეტყობა რაც ხარ, სოფლელი.
- სოფლელებს პირადად შენზე დიდი ადამიანობა გაგვაჩნია, შენ ხომ არ დაეცემი ჩემს დონეზე? ჰოდა შემეშვი.
- ამასთან ერთად მე კარტს არ ვითამაშებ.
- არ ითამაშებ? გაიხედე რამხელა გასასვლელია, იმის იქით გივლია.
გაეცინა, და დაჩის მიმართა:
- გააჩერე.
- რას ქვია გავაჩერო? ამის მე არავინ ვარ.
ამაყად გავიღიმე და თვალი ჩავუკარი.
მომგებიანი ღიმილით გავაგრძელე მისი მზერის ცქერა, რომელიც მაინც და მაინც მიბყრობდა თავისკენ..
საბოლოოდ ხელი წავაგე და სურვილები იმ დედაკაცთან მომიწია. დასწყევლოს ღმერთმა, გაიძახოდი ყოველ ათ წუთში ერთხელ.
- სურვილი მზადაა მაიკოსათვის.
გამიღიმა და მითხრა:
- სახლში წადი!
- ეგ შენს სურვილებში არ შედიოდა.
- რატომ შენს ძალებს აღემატება?
- არა, არანაირად, ალბათ მაგაზე ადვილი შეიძლება ვერც ვერაფერი მტხოვო მაგრამ არა.
- ნუ იპრანჭები, ზედმეტად ვერ გრძნობ თავს?
- არანაირად, შენს მიხვრა მოხვრას მე ნუ მაწერ.
მხარი დაჩის მიარტყა და დაიბურღუნა რაღაც..
- ნუ ჩურჩულებ, შენი ყეფა ჩემამდე მაინც მოდის, რა თქვი?
- გოგო ხარ და გეწყინება.
- ჰოისაოცრებავ, ეგ ამპარტავნობა დაგღუპავს.
- ნუმაცინებ, დაჩი, დაჩი მეთქი, ნახე როგორ გიყურებს.
ხმამაღლა გადაიხარხარა, სახეზე ფერი შემეცვალა, გავწითლდი, ენა იმ წამს გადავყლაპე, ადგილზე გავშეშდი და გავშრი, დაჩიმ თავი გააქნია და გაიღიმა,
- ტუტუციხარ.
უთხრა დედაკაცს და ლოყაზე აკოცა, აი ამ დროსაც გადამიარა თავზე იმ უნამუსომ და ურეაქციოდ გაჩუმდა..
ისე ნელ-ნელა გადიოდა დღეები, გული უფრო მიმძიმდებოდა, ერთი სული მქონდა როდის მოვწყდებოდი აქაურობას, გული გამალებით მიცემდა მათი სახეების დანახვისას..
ჰო, ის ღამე მახსოვს, როგორ მობლაყუნდა სამი სულიერი ჩემს სახლის კარებთან.
- წამოდი ჩვენთან ვითამაშოდ.
- ისინი?
- ქალაქში წავიდნენ, ამოეწურათ ვადა.
ირონიით გავუღიმე და ვუთხარი..
- ახლა ალბათ შესამჩნევი გავხდი, ნეტავ იცოდეთ რას გავდა თქვენი საქციელი, თქვენ ადამიანთან მოქცევა არ იცით, შენ დაჩი? რომ გკითხონ სოფლელებს არ დასცინი, გეტყობა რომ უარესი ხარ, ნეტავ რამდენჯერ გაგიცია მათთან ჩემზე.
- გითხარი არ ვარ თქო მაგხელა იუმორით სავსე თქო, არ დამიცინია.
ბიჭებმაც თავი იმართლეს, შემეტყო რომ გოგონების შენაცვლებამ ჩემზე ძალიან იმოქმედა, ამიტომ სათითაოდ ბოდიში მომიხადეს და სასეირნოდ დამპატიჟეს.
გავედით, ციოდა.
ნელი ნაბიჯებით ვუახლოვდებოდით სოფელის მთავარ ტრასას, სიცივე მაღლა და მაღლა უფრო მატულობდა, ვცდილობდი არ შემემჩნიამაგრამ მაინც საგრძნობლად ვკანკალებდი..
ჩვენ ოთხის თავზე დიდი მთვარე იყო ამოსული, ისეთი ქათქათა, ისეთი რომ..
მშვენიერი საღამო იყო, აქა-იქ თუ გაიგონებდა კაცი მანქანის ბღუილს ან მგლის ყმუის, სხვას ვერაფერს, ან ერთი ორჯერ თუ ჩაიბუტბუტებდა რომელიმე, რამოდენიმე წამი და ისევ სიმშვიდე ისადგურებდა.
- მაღაზიაში შევალთ.
- ჩვენც წამოვალთ.
-ამდენი კაცი რათ გვინდა.
- მაშინ მეც დავრჩები და მარტო წადი.
- ოო არა, მარტოც არ მინდა, წამომყევით რომელიმე..
დაჩი დარჩა და მცივანა ქათამივით იბუზებოდა.
- გცივა, არა?
- ჰო, ცოტა არ იყოს აცივდა, შენ?
- ჰო, მეც.
ჩუმად ვუპასუხე და თავი ხელებში ჩავრგე.
- რაღაც ძალიან უხასიათო ამ დროს ფიცხი და მშვიდი ჩანხარ.
- ასეთი ვარ.
- აქ ცხოვრობ? შენები სად არიან?
- დედა ქალაქში ცხოვრობს და მუშაობს, მალე მეც წავალ მასთან, მამა საზღვარგარეთაა და ისიც ცალკე მუშაობს.
- ანუ მალე აქ აღარ იქნები?
- სავარაუდოდ.
ვუპასუხე ისევ ჩუმად.
- გოგონები აღარ ჩამოვლენ?
- არ ვიცი, თუ არადა მე უნდა ჩავიდე.
- რა მკაცრი პასუხი იყო.
გამიცინა და მითხრა
- სხვა გზა არაა..
- რატომ?
- მე და თათია შეყვარებულები ვართ, ჯერ კიდევ არ იყო ზაფხულის სეზონი ერთად რომ ვიყავით, ამიტომაც ვერ ვიღებდი ხოლმე ხმას, ძალიან ცუდი ხასიათი აქვს, ახლაც რომ მიდიოდა გაცოფებული იყო.. თაზო და თათიას დაქალი ერთი და იმავე სოფლიდან არიან, ანუ აქედან, ამიტომ ჩამოვყევით ჩვენც.
გავუღიმე, სადღაც სევდამ ’ფრჩხილი’ გამკრა გულზე.
- ანუ დიდი ხანია ერთად ხართ? უხდებით..
- არც ისე, დიდი მადლობა.
- მას ეტყობა რომ ძალიან უყვარხარ, კლანჭებით გიცავდა ხოლმე, თან როგორი ეჭვიანია, მე არ ვიცოდი თორემ გვერდზე არც კი დაგიდგებოდი.
ჩავუცინე.
- ჰო, მიყვარს მეც, ხასიათი აქვს ეგეთი თორემ საყვარელია, ისინი მოდიან და იმედია მოგვიტანეს რაიმე.

გაგრძელება იქნება