ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(7)
1 814 ნახვა
-ღმერთო შენ მიშველე!-მოესმა ნოეს კარის მეზობლის კივილი,ღამის სამ საათზე აივანზე სარეცხის გასაფენად რომ იყო გამოსული.
"გააჩუმოს ახლა ვინმემ ეს დედაკაცი,სანამ თავად დამიდუმებია სამუდამოდ!"-გაიფიქრა და პირველი სართულის მოაჯირს ხელი უშვა,ძირს მსუბუქად დახტა და გაიქცა... მეზობლსი ქალი კიდევ დიდხანს გაიძახოდა რაღაცას,მაგრამ ბიჭი ვერ არჩევდა რას...
ნოე ქუჩაში მშვიდად მისეირნობდა,ლანდივით დაიძურწებოდა წყნარ ადგილებში,როცა მაწანწალა ძაღლი აედევნა.
-გადი!გადითქო, ძუკნავ!
არაფრით შორდებოდა ცხოველი. მაშინ ნოემ ჯერ ფეხი დაუბაკუნა,მერე მხეცივით შეუღრინა,ბოლოს ქვას დასწვდა და ცხვირში გაარტყა. ძაღლი ჯერ აწკმუტუნდა ტკივილისგან,მერე ღრენა დაუწყო,ბოლოს დაუყეფა და მისკენ წაიწია.
-შენი დედა ვატირე! კაცი მყავს მოკლული ისე,რომ ხელი არ ამკანკალებია და შენ დაგტოვებ ცოცხალს?!-უთხრა ხმადაბლა,მაგრა დაუოკებელი აგრესიით და ზიზღით. მერე ჩაიცინა და მივარდა. ცოხველმა უცბად იქცია ზურგი და უკანმოუხედავად გაიქცა. ნოემ თავი გადააქნია,წარბი შეკრა და ადამიანისთვის უჩეულო სიჩქარით დაედევნა.
-სად გამექცევი,სადაო? სად წამოხვალო?!-ეძახდა და იცინოდა.
მაწანწალამ ბინებს ჩიხში შეირბინა და თვალს მიეფარა.
-ძუკნა!მაინც გიპოვი!
ნახევარ საათში ღამის მოხეტიალეს ხელში ქამარი ეჭირა,ბოლოში საკუთარი მარჯვენით დამხრჩვალი ძაღლი მება და მიათრევდა გზაზე.
სად მიდიოდა ამ შუა ღამეს?
გალურჯებულ ცაზე იდუმალებით სავსე მთვარე, დაღლილი ჩამომჯდარიყო და ბოროტი ღიმილით დასცქეროდა დედამიწას. ბიჭმა ახედა,თვალი ჩაუკრა და სასაფლაოსკენ მიმავალ გზას დაადგა.
მარადიული ძილის სამფლობელო არც ისეთი მარტოსული ჩანდა როგორც ხალხს ეჩვენბა ხოლმე, ერთი შეხედვით. პირიქით იქ გაცილებით უფრო მეტი სიცოცხლე იყო ნოესთვის,ვიდრე ღობის გადაღმა-კაცობრიობის ცეცლზე მდგარ ქვაბში. საფლავებში მწოლი სხეულები ბუნებას საიქიოს ამბებს უყვებოდნენ. ნოე ჩვეულებრივი ადამიანისგან შორს იყო და კარგად ემსოდა მათი ენა... იცოდა რა ადარდებდათ მტვრიანი საფლავის ქვეშ მსუნთქავ ძვლებს და რას უჩიოდნენ მიწამიყრილი კუბოს ფიცრებს.
ბიჭმა ჯიბიდან დანა ამოიღო და ძაღლს თავი წააცალა, ძირს დაგდებული ნაწილი ხელში აიღო და მწვეთარე სისხლით ბილიკის მორწყვა დაიწყო.
-წითელ ხალიჩას გიგებთ!-დაიყვირა და გადაიხარხარა. თითქოს წუთით მთელი სასაფლაო გაირინდა,მერე იწყინეს და ერთად შეუტიეს! ქარი ზმუოდა,საფლავები აქა-იქ ფოსოფისფრად ანათებდნენ,ისე თითქოს ცოტაც და მიწიდანა მოყოფილი თავი ან რომელიმე კიდური გამოჩნდებაო...
-რა გწყინთ თქვენი დედა ვატირე! კაცი პატივს გცემთ, ესაა თქვენი მადლიერება?! ფუი თქვენ, წაგბილწოთ უნდა ერთი! განა ღირსი არ ხართ?!-ისევ აროხროხდა, იმ ხმით საუბრობდა,რომლითაც საკუთარ თავს ელაპარაკებოდა და ის უცნობი ქალისვილი შეაშინა მაშინ,სადარბაზოში.
ძაღლის თავი ერთ საფლავზე გადააგორა. ტანი აკუწა და სხვებს ჩამოურიგა,თითქოს მიცვალებულებს აბრაზებდა,აქეზებდა, იწვევდა.
-ამოდით ერთი,დამენახეთ ვინ რა კაცია! ვინმეს რამე პრეტენზია თუ აქვს?!-ღნაოდა,ეს არ იყო ადამიანური ხმა.
სისხლიანი ხელებით შარვალი გაიხსნა ასო ამოიღო და მიაფსმოაფსა.
-აი ეს თქვენ! სუფთა დემონური შარდი! თქვენი აყროლებული მმძორები უნდა დავნამო! მოვრწყა ბალახი,რომელსაც შეჭამს აქ შემოპარული ძროხა, მერე ვიღაც დედაბერი,თავზე თავსაფარგაკრული,გაუხეშებული ხელებით მივა ჯიქანთან,მოწველის და მაწონს დააყენებს.-ხაოდა და პენისსგადმოგდებული დარბოდა სისხლიან გზაზე.
-აჰა,თქვენი წითელი ხალიჩაც მოვსპე!-იქაც დააფსა,მოურიდებლად და თამამად. ისე იქნევდა ასოს,თითქოს შლანგი ყოფილიყო და ყავილებს უსხამდა წყალს,ბაღში მოყვანილს და ლამაზად გაფურჩქნულს.
სახლში ექვსი საათისთვის დაბრუნდა. უკვე თენდებოდა,ცას ლურჯი მაინტია შემოეხსნა და ვარსკვლავებისთვის მიებარებინა. მზის პირველი სხივები თავმომწონედ წამოჭიმულიყვნენ მის კაბადონზე. ახალი დღე იწყებოდა... ნოე აივნიდან შევიდა სახლში,მზის სინათლემ მკლავები და ზურგი აუწვა.სასწაფოდ ჩამოაფარა ფარდა და ლოგინზე დაეხეთქა...ხელებზე შემხმარი სისხლი დაყნოსა და ჩაეძინა...
"გააჩუმოს ახლა ვინმემ ეს დედაკაცი,სანამ თავად დამიდუმებია სამუდამოდ!"-გაიფიქრა და პირველი სართულის მოაჯირს ხელი უშვა,ძირს მსუბუქად დახტა და გაიქცა... მეზობლსი ქალი კიდევ დიდხანს გაიძახოდა რაღაცას,მაგრამ ბიჭი ვერ არჩევდა რას...
ნოე ქუჩაში მშვიდად მისეირნობდა,ლანდივით დაიძურწებოდა წყნარ ადგილებში,როცა მაწანწალა ძაღლი აედევნა.
-გადი!გადითქო, ძუკნავ!
არაფრით შორდებოდა ცხოველი. მაშინ ნოემ ჯერ ფეხი დაუბაკუნა,მერე მხეცივით შეუღრინა,ბოლოს ქვას დასწვდა და ცხვირში გაარტყა. ძაღლი ჯერ აწკმუტუნდა ტკივილისგან,მერე ღრენა დაუწყო,ბოლოს დაუყეფა და მისკენ წაიწია.
-შენი დედა ვატირე! კაცი მყავს მოკლული ისე,რომ ხელი არ ამკანკალებია და შენ დაგტოვებ ცოცხალს?!-უთხრა ხმადაბლა,მაგრა დაუოკებელი აგრესიით და ზიზღით. მერე ჩაიცინა და მივარდა. ცოხველმა უცბად იქცია ზურგი და უკანმოუხედავად გაიქცა. ნოემ თავი გადააქნია,წარბი შეკრა და ადამიანისთვის უჩეულო სიჩქარით დაედევნა.
-სად გამექცევი,სადაო? სად წამოხვალო?!-ეძახდა და იცინოდა.
მაწანწალამ ბინებს ჩიხში შეირბინა და თვალს მიეფარა.
-ძუკნა!მაინც გიპოვი!
ნახევარ საათში ღამის მოხეტიალეს ხელში ქამარი ეჭირა,ბოლოში საკუთარი მარჯვენით დამხრჩვალი ძაღლი მება და მიათრევდა გზაზე.
სად მიდიოდა ამ შუა ღამეს?
გალურჯებულ ცაზე იდუმალებით სავსე მთვარე, დაღლილი ჩამომჯდარიყო და ბოროტი ღიმილით დასცქეროდა დედამიწას. ბიჭმა ახედა,თვალი ჩაუკრა და სასაფლაოსკენ მიმავალ გზას დაადგა.
მარადიული ძილის სამფლობელო არც ისეთი მარტოსული ჩანდა როგორც ხალხს ეჩვენბა ხოლმე, ერთი შეხედვით. პირიქით იქ გაცილებით უფრო მეტი სიცოცხლე იყო ნოესთვის,ვიდრე ღობის გადაღმა-კაცობრიობის ცეცლზე მდგარ ქვაბში. საფლავებში მწოლი სხეულები ბუნებას საიქიოს ამბებს უყვებოდნენ. ნოე ჩვეულებრივი ადამიანისგან შორს იყო და კარგად ემსოდა მათი ენა... იცოდა რა ადარდებდათ მტვრიანი საფლავის ქვეშ მსუნთქავ ძვლებს და რას უჩიოდნენ მიწამიყრილი კუბოს ფიცრებს.
ბიჭმა ჯიბიდან დანა ამოიღო და ძაღლს თავი წააცალა, ძირს დაგდებული ნაწილი ხელში აიღო და მწვეთარე სისხლით ბილიკის მორწყვა დაიწყო.
-წითელ ხალიჩას გიგებთ!-დაიყვირა და გადაიხარხარა. თითქოს წუთით მთელი სასაფლაო გაირინდა,მერე იწყინეს და ერთად შეუტიეს! ქარი ზმუოდა,საფლავები აქა-იქ ფოსოფისფრად ანათებდნენ,ისე თითქოს ცოტაც და მიწიდანა მოყოფილი თავი ან რომელიმე კიდური გამოჩნდებაო...
-რა გწყინთ თქვენი დედა ვატირე! კაცი პატივს გცემთ, ესაა თქვენი მადლიერება?! ფუი თქვენ, წაგბილწოთ უნდა ერთი! განა ღირსი არ ხართ?!-ისევ აროხროხდა, იმ ხმით საუბრობდა,რომლითაც საკუთარ თავს ელაპარაკებოდა და ის უცნობი ქალისვილი შეაშინა მაშინ,სადარბაზოში.
ძაღლის თავი ერთ საფლავზე გადააგორა. ტანი აკუწა და სხვებს ჩამოურიგა,თითქოს მიცვალებულებს აბრაზებდა,აქეზებდა, იწვევდა.
-ამოდით ერთი,დამენახეთ ვინ რა კაცია! ვინმეს რამე პრეტენზია თუ აქვს?!-ღნაოდა,ეს არ იყო ადამიანური ხმა.
სისხლიანი ხელებით შარვალი გაიხსნა ასო ამოიღო და მიაფსმოაფსა.
-აი ეს თქვენ! სუფთა დემონური შარდი! თქვენი აყროლებული მმძორები უნდა დავნამო! მოვრწყა ბალახი,რომელსაც შეჭამს აქ შემოპარული ძროხა, მერე ვიღაც დედაბერი,თავზე თავსაფარგაკრული,გაუხეშებული ხელებით მივა ჯიქანთან,მოწველის და მაწონს დააყენებს.-ხაოდა და პენისსგადმოგდებული დარბოდა სისხლიან გზაზე.
-აჰა,თქვენი წითელი ხალიჩაც მოვსპე!-იქაც დააფსა,მოურიდებლად და თამამად. ისე იქნევდა ასოს,თითქოს შლანგი ყოფილიყო და ყავილებს უსხამდა წყალს,ბაღში მოყვანილს და ლამაზად გაფურჩქნულს.
სახლში ექვსი საათისთვის დაბრუნდა. უკვე თენდებოდა,ცას ლურჯი მაინტია შემოეხსნა და ვარსკვლავებისთვის მიებარებინა. მზის პირველი სხივები თავმომწონედ წამოჭიმულიყვნენ მის კაბადონზე. ახალი დღე იწყებოდა... ნოე აივნიდან შევიდა სახლში,მზის სინათლემ მკლავები და ზურგი აუწვა.სასწაფოდ ჩამოაფარა ფარდა და ლოგინზე დაეხეთქა...ხელებზე შემხმარი სისხლი დაყნოსა და ჩაეძინა...
