. ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(8)
1 585 ნახვა
ცუცას ისე ხშირად აღარ ვხვდებოდი,როგორც უწინ,რადგან უმეტესად მთელი დღის განმავლობაში მეძინა,მხოლოდ ღამღამობით გავდიოდი გარეთ.
ერთხელ სამსახურიდან შინ დაბრუნებულმა ზეკომ ჩანთა აგრესიულად მოისროლა და ოთახის კარი დაუკაკუნებლად შემომიღო. მათემატიკის მასწავლებლიდან იმ წუთის დაბრუნებული ვიყავი, კომპიუტერი ჯერ არ ჩამერთო.
-დედი...-ვთქვი კითხვის ინტონაციით და სახეზე დავაკვირდი,რომელზეც ფერმკლთალად დაქროდა მრისხანება. აშკარად გაბრაზებული იყო, ქვედა ტუჩი უთრთოდა.
-ნოე! ჩვენმა მეზობლის ქალმა...-დაიწყო თუ არა მივხვდი რა ხდებოდა.-მითხრა,რომ თურმე შუა ღამისას აივნიდან ძვრებოდი და დაგინახა...შენი შეჩერება უცდია,მაგრამ ყური არ გითხოვებია,ჩამხტარხარ ქვემოთ და გაქცეულხარ სადღაც...ამ ამბის შემდეგ მთელი სამეზობლო ჩვენზე ჭორაობს! არ იცი ხალხის ამბავი?!ოღონდაც სასაუბრო თემა მიეცი და ენაზე ტყავის გადაძრომამდე არ გაჩუმდებიან. უვარგისი დედა გამომოიყვანეს, ან იქნებ მართლაც ვარ! შვილი მეპარება ღამით გარეთ,მე კი ლოგინში მშვიდად მძინავს და თავად ღმერთმა უწყის სად დადის! სად დაეთრევი?! ხვდები ვინმეს?! რა დაგრჩენია გარეთ?! ხომ იცი ისედაც ყველა ეჭვისთვალით გვიყურებს,სულ ჩურჩულებენ ზურგსუკან!აღარ ხარ პატარა ბიჭი რამეს,რომ ვერ მიხვდე! რატომ არ მიწევ ანგარიშს?! სად დაძვრები?! კარი არ აქვს ჩვენ სახლს თუ რად სარგებლობ აივნით,თითქოს კარები იყოს,სადარბაზოში გაასვლელი?! რა გინდა,გისოსები გავუკეთო ფანჯრებს და აიავნს,ისე თითქოს ცხოველს ვამწყვევდე?!-კედელს მიეყრდნო,ცახცახებდა,თვალებზე ხელი ისე აიფარა,თითქოს ცრემლებს მიმალავდა და გულამოსკვნით აქვითინდა.
-დედი...-მივმართე ისე,უსათუოდ იგრძნობდა,რომ უსიტყვოდ ვემუდარებოდი, ნუ ტირიხართქო...მზარავდა მისი ცრემლები, ვერ წარმომედგინა როგორ უნდა მეპატიებინა საკუთარი თავისთვის მისი ატირება...
-ცუდი დედა ვარ?-მკითხა წუთიერი დუმილის შემდეგ და თვალებიდან ხელი მოიშორა. მე წინ ვედექი,თავი მქონდა ჩაქინდრული,თმა სახეზე ფარდასავით ჩამომფარებოდა.
-არა,რას ამბობ...
ხელი ჩაიქნია,ერთიც შემომხედა შევარდისფრებული ქუთუთოების მიგმა ჩასევდიილი გუგებით და ოთახიდან გავიდა.
-საუკეთესო დედა ხარ, ზეკო! გესმის?-მივაძახე,მაგრამ თავი ისე დაიჭირა,თითქოს არ გაუგონია....
*****
მათემატიკაზე ჩემთან ერთად სამი ბავშვი დადიოდა: ბორისი,ნუნუ და მარგო. ბორისი გენიოსი იყო,არასდროს შემხვედრია მასავით ინტელექტუალური,ნაკითხი და განათლებული თანატოლი,მაგრამ ზემდეტად ბანალური მსოფმხედველობა ჰქონდა,ასე რომ ვერაფერს ვხედავდი მასში საინტერესოს, რაც არ უნდა ეთქვა-ყოველი ფრაზა ნაცნობი მეჩვენბოდა, ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უწინ გაგონილი მქონდა იგივე. წიგნს ჰგავდა,რომელიც იმდენჯერ იმდენჯერ წამეკითხა უწინ,რომ გადათვალიერებისას ყოველ გვერდს ვცნობდი და ვიცოდი,რომელი აბზაცით რა იწყებოდა.
ნუნუს ბევრი ლაპარაკი უყვარდა,მკვეხარა ქოთანი იყო, იმ კასრს მაგონებდა,რომელიც ცარიელია და ბევსრ ხრიგინებს. ერთადერთი რაც მასში მომწონდა კურნოსა ცხვირი გახლდათ.
მარგოს თმა ვარდისფრად ჰქონდა შეღებილი,თვალები მუდამო ამოშავებული-ფანქრით, მისი მაკიაჟი უჩვეულო ინტერესს აღძრავდა ჩემში,ჩემ ყურადღებას იქცევდა და სურვილს მიჩენდა უბრალოდ მეცქირა მისთვის,ხმაამოუღებლად. მარგო იმ მცირე რიცხვს მიეკუთვნებოდა ვისთან ურთიერთობაც ძალიან მსიამოვნებდა, მაგრამ ცოტას თუ ვსაუბრობდით, ეს იმიტომ,რომ არცერთ ჩვენგანს უყვარდა ლაპარაკი.
... და მაინც,დრო გამოშვებით ვაცილებდი ხოლმე სახლამდე.
-ზეგ არ ვიქნები შინ,ამიტომ ხვალ მოდით სამ საათზე,კარგი?
-მე არ მცალია,ინგლისური მაქვს-მიუგო ნონამ ნაზი მასწავლებელს და ჩანთა გადაიკიდა.-უფრო გვიან,რომ მოვიდე?
-კარგი. ხუთზე მაშინ. არ გამიცდინო! შენ ბორის?
-მოვალ.
მერე მე და მარგოს გადმოგვხედა.
-ბავშვებო,თქვენ?
მარგომ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.
-როდის გამიცდენია,მაწ?!-ვკთხე ირონიით და რვეულს ვსტახცე ხელი. სკამი გავწიე და მარგოსკენ გავაპარე თვალი.ვიცოდი,გრძნობდა ჩემ მზერას,მაგრამ ყურადღებას არ მაქცევდა,მინდოდა შემოეხედა,მაგრამ სურვილი სურვილად დარჩა.
მასწავლებლის სახლიდან გასულმა ფეხი მაინც არ მოვიცვალე და კარებთან დავეყუდე. მარგოც მალე გამოვიდა,ჩემი დანახვა საერთოდ არ გაკვირვებია. თავით მანიშნა გავედითო და სადარბაზოს კიბეებს ჩავუყევით.
-ახალი ტატუ გაქვს?
-ხო...შეგიმჩნევია უკვე..-ხელზე ჯვარს დავხედე.
-სად გაიკეთე?
-იქ,სადაც წინათ... კარგი ხელი აქვს, მომეწონა ზურგზე დახატული ფენიქსი, კარგად გამოუვიდა...
-ფენიქსი უკვდავების სიმბოლოა...
-მე კი უკვდავი ვარ....
მარგომ ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო,ერთი მე მომცა,მეორე თავად ჩაიდო პირში და მოკიდა. თითქმის მთელი დარჩენილი გზა ხმა არ ამოგვიღია,მაგრამ არც იყო საჭირო, მე ხომ მასთან ყოფნა სწორედ იმიტომ მსიამოვნებდა,რომ უფრო ხშირად დუმდა,ვიდრე ლაპარაკობდა...
-ნოე,მარტოსული ადამიანი მგონიხარ...-დაიწყო უეცრად,მაშინ როცა სადარბაზომდე ათი მეტრიც კი არ იყო დარჩენილი.
-ხო?-გამიკვირდა ამაზე,რომ გადაწყვიტა საუბრის წამოწყება.
-შენ ალბათ,იცი...რომ არებობენ ადამიანები...-შეყოყმანდა. აშკარად სხვა რაღაცის თქმა სურდა მაგრამ სხვაგვარად დაამთავრდა-რომლებიც გაგიგებენ...
-მოდი,პირდაპირ თქვი მარგო,საით მიგყვას საუბარი?
-ხომ იცი არსებობს დაჯგუფებები...ახალგაზრდები იკრიბებიან და...მოკლედ...მათ საერთო ინტერესები აერთიანებთ...მსგავსი სურვილები აქვთ...შენი არ იყოს არც ღმერთის სწამთ...
-აჰა...-სიგარეტი გავაბოლე,არაჩვეულბრივად მესმოდა რის თქმასაც ცდილობდა,მაგრამ ვაწვალებდი,მინდოდა თვითონ მიეყვანა ბოლომდე დაწყებული საქმე.-ახლა შენ ის მითხარი თავად თუ ხარ მათ რიგში...
გაჩუმდა. არაფერი უპასუხია. ალბათ ვერ გადაწყვიტა რა ეთქვა.
-ეცადე გულახდილი იყო...
მაინც არ გაუღია ხმა. მის გადაწყვეტილებას პატივს ვცემდი, არ ჩავციებივარ.
-კატებს ატყავებთ?-ვკითხე საგარბაზოში მდგარმა,სიცილით,რომელიც აშკარად მოხვდა გულზე.
-მე ჯერ კატებზე არ მიცდია...ძაღლები მირჩევნია..ფისოები მეცოდება... ძაღლები კი საძაგლები არიან...-ისევ ჩავიცინე, ის ღამე გამახსენდა, ძაღლი საკუთარი ხელით ჯერ რომ დავახრჩე,მერე კი ავკუწე და საფლავებს საჩუქრებად ჩამოვურიგე.
მარგო ლიფტის ღილაკს დააწვა და უხერხულად მოიფხანა ცხვირი.
-მარგო,არ მიხუმრია...მართლა.
ლიფტის კარი გაიღო თუ არა გოგონა სასწრაფდ შევიდა, და ის იყო კვლავ უნდა დახურულიყო,როცა მივაძახე:
-შეიძლება შემოგირბინოთ კიდეც...ვიცი სადაც იკრიბებით...
******
ღამით დაძინებას ვცდილოდი დედასთან მომხდარი ინციდენტის შემდეგ,მაგრამ არაფრით გამომდიოდა,ვბორგავდი,ვწრიალებდი,ვერაფრით ვჩერდებოდი.
-საით?-მკითხა ხალათშემოცმულმა ზეკომ,როცა შუქჩამქვრალ შემოსასვლელში,კარისკენ მივიპარებოდი.
-დედი,არ გძინავს?!-გამიკვირდა მისი ხმის გაგონება,რატომ არ ეძინა?ხომ არ შეშინებია რამის ან იქნებ ჩემსავით ძილი არ მიეკარა?!
-არა...-მიპასუხა და წინ გადმოდგა ნაბიჯი, ახლა უფრო მკვეთრად ვხედავდი მის სილუეტს.
-მითვალთვალებ?-ვფიქრობ, სავსებით ბუნებრივი შეკითხვა დამებადა.
-გგონია მაგისი ოვსილა მაქვს?!
-აბა მყარაულობ?
-მორჩი ლაყბობას და ის მითხარი საით გაგიწევია ასეთ დროს!
-აფთიაქში...
-ხო?-ეჭვისთვალი შემავლო და შუქი აანთო.-რა გინდა აფთიაქში?
-"დიმედროლი"-მოვუჭერი მოკლედ. ვიცოდი ჩემი არცერთი სიტყვის არ ჯეროდა,მაგრამ არაფრის მტკიცებას ვაპირებდი.
-მალე მოვალ...
-არამგონია...
-იქნებ,მართალიც ხარ...
-ნოე,არსადაც არ წახვალ!
-რატომ?
-იმიტომ!
-მსგავს პასუხს ბავშვობაშიც კი არ ვიღებდი შენგან, ყოველთვის მიხსნიდი რა რატომ ან რისთვის ხდებოდა,როცა გეკითხებოდი.
-არ მინდა ჩემი ერთადერთი ვაჟი გვიან ღამით გარეთ დაყიალებდეს!
-ნუ გავიწყდება, რომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ!
-ჩემთვის მუდამ პატარად დარჩები...
კარი გავაღე.
-ნოე,არ წახვიდე...-თქვა და გაჩერდა. კარები გამოვაღე და სადარბაზოში გავედი.
-გთხოვ...-დააყოლა ბოლოს,ისე რომ ძლივს გავიგონე. დავაჭირე თუ არა ღილაკს თითი ლიფტი გაიღო და მასში დაკიდებულ სარკეში ჩემი თავი დავინახე... შევცქეროდი და დაბნეულობას ვგრძნობდი,იმის მიუხედავად,რომ ხშირად ვუყურებდი საკუთარ თავს სარკეში და არც არასდროს ამირიდებია მისთვის თვალი. ვერ გადამეწყვიტა რა მექნა, წავსულიყავი თუ დავრჩენილიყავი, გარეთ ხომ იმდენი თავგადასავალი მელოდა რამდენი ღერიც მაქვს თმაზე,სახლში კი-სევდა დამახრჩობდა,ნაღველი შემომაპხურებდა წარსულის ტკივილებით გაჟღენთილ სუნამოს და არასასიამოვნოდ გამაბრუებდა.
-გინდა ერთად დავიძინოთ?-გავიგონე ზეკოს ხმა. ისიც სადარბაზოში გამოსულიყო.
-ერთად?-შევცბი.
-ხო...
მე და დედას ბოლოს ერთად როდის გვეძინა არც კი მახსოვდა. ეს მოგონება ისე შორიდან მიქცერდა,თავი ევერესტის ძირში მდგომი ბავშვი მეგონა,მაღლა რომ იყურება და წვეროს დანახვას ცდილობს.
ჩემ საძნებელში არ შევსულვართ... ვერაფრით დავაწვენდი იმ ლოგინში სადაც ცუცასთან ერთად სექსით ვკავდებოდი, ან უწინ ანეტას ვეალერსებოდი. ზეკომ ლოგინი,რომ გადაშალა წუთით შევყოვნდი,ნუთუ ნორმალური იყო ამხელა ბიჭს დედასთან ერთად დამეძინა,ისე როგორც პატარა ბავშვს,რომელსაც ოთახში მარტო დარჩენისას ლოგინის ქვეშ შეხედვის ეშინია...
დედა მსუბუქი ნაბიჯებით მიუახლოვდა საწოლს. ხალათი გაიძრო და სკამზე გადაკიდა,მერე ბალიში ააფუა და ჩაწვა, მე კი ისევ ისე-გაშეშებული ვიდექი.
-რას ელოდები?-მკითხა და თავქვეშ ამოიდო ცალი ხელი.
-რამდენი ხანია ერთად არ გვიძინია...-ვუპასუხე წყვეტილ-წყვეტილ და ლოგინზე ჩამოვჯექი.
-შარვალი გაიხადე და ისე ჩაწექი.-მთხოვა ზეკომ თბილი,მოსიყვარულე ხმით. -შენ ალბათ,გგონია,რომ შენთვის ვეღარ ვიცლი,არა?-დაამატა სევდით და თვალი ამარიდა.
-ცხოვრებამ მოიტანა...
-მინდა იცოდე,რომ ყველაფერს შენთვის ვაკეთებ...შენ ხარ ჩემი ცოხვრების აზრი,ნათელი სხივი,ნუგეში და იმედი!
-დედუ,ჩვენ არც არასდროს ვყოფილვართ ახლოს... მაგრამ ეს არ გვიშლიდა ერთმანეთის სიყვარულსა და ნდობაში ხელს. და კიდევ...არასდროს ვყოფილვართ რიგითი,ჩვეულებრივი დედა-შვილი... ვიცი ეს მე, შენც იცი და კიდევ წარსულმა...
-შეიძლება მასეცა არის,მაგრამ ახლა მაინც განსაკუთრებულად დავშორდით...ხომ ატყობ?
-ვატყობ.
-ძალიან ვდარდობ...
შარვალი გავიხადე თუ არა ჩავწექი. ორივე გულაღმა ვიწექით და ჭერს ისე ვუცქერდით თითქოს ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა იყო.
-ნუ დარდობ ამაზე,დედი... ისედაც არ გაკლია სადარდებელი.
ზეკო ცოტახანს დუმდა. მინდოდა სიჩუმითაც გვესაუბრა,გვეთქვა ის,რასდაც ვფიქრობდით,ჩვენ ხომ ერთმანეთთან ნორმალური ურთიერთობისთვის თითქმის "აღარ გვეცალა". ნეტავ,რას ფიქრობდა მაშინ,დედაჩემი,ან რას განიცდიდა?!
-მე არასდროს მესმოდა შენი,ნოე,მაგრამ ვცდილობდი მაინც გამეგო..არ მესმოდა,მაგრამ ვიცოდი ვინ იყავი,ახლა კი აღარ ვიცი ვინ ხარ...
მთელი ღამე ზეკოს სუნთქვა ჩამესმოდა ყურში,მეძინა,მაგრამ მაინც... და ამ სუნთქვაში მთელმა წარსულმა გაირბინა, შეუძლებელი იყო ვერ გამეცნობიერებინა რომ დედაჩემი იმაზე მეტად მიყვარდა ვიდრე მეგონა...
******
-ამას ვის ხედავს ჩემი თვალები!-წამოიძახა მარგომ და ტუჩებში მაკოცა.
-უჩვეულოდ თბილი შეხვედრაა!-ავღნიშნე და შავი პომადა მოვიშორე ტუჩებიდან.
-თბილი კი არა ემოციური!-"ემო" განსაკუთრებით გამოკვეთა საუბრისას.
-ახალი ტატუ გავიკეთე,კოჭთან,ამონ "რა"-ს თვალი,აქვეა ატელიე, გამოსვლისას შენი მიპატიჟება გამახსენდა და შემოგირბინეთ.
-მგონი მალე მთელ სხეულს ტატუების გალერიათ აქცევ!
-და ეს ცუდია?
-არა,რას ამბობ! მე მინდა ახლა ერთის გაკეთება,ძუძუზე.
არ დავინტერესებულვარ რისი.
-მოდი,ბავშვებს გაგაცნობ!-მითხრა და ხელი ჩამკიდა,დავინახე მარცხენა ხელი სულ მთლად დასერილი ჰონდა.
-ეს თავად გააკეთე?-მკლავზე ვანიშნე.
-ხო!ხომ კითხარი შენნაერები ვართთქო!-ჩაიცინა.
-ცდები,მარგო,ჩემნაერი სხვა არავინაა...მე ერთადერთი ვარ!
*******
მომწონდა მათთან ერთად დროის ტარება და სწორედ ამიტომ ჩამოვშორდი ცუცას,თუმცა მისი დათმობა მიჭირდა და არ დავშორებულვარ,უბრალოდ იმდენ დროს ვუთმობდი "ჩემნაერებთან" ერთად ათასი სუსილელის კეთებას,რომ ცუცა ჩემს ცოხვრებაში მოსალოდნელზე უფრო მეტად გაფერმკლთალდა.
-როგორ იქცევი?-მკითხა იმედგაცრუებულმა ერთხელ,როცა სალხში ამომაკითხა,სრულიად მოულოდნელად დამადგა თავზე და მათემატიკის გაცდენა მომიწია.
-მაინც როგორ?
-აღარ გიყვარვარ?
-და როდესმე მითქვამს,რომ მიყვარხარ?
ცუცა ადგილზე გაიყინა. მერე სკამზე მოწვეტით დაეშვა და შემომხედა.
-ვეღარ გცნობ!
-ისე ამბობ,თითქოს ოდესმე მიცნობდი...
თავი ჩაქინდრა და გრძელი თმის დასწორება დაიწყო.
-კარგია...-ვთქვი მე იმ ხმით,რომელიც უწინ არასდროა გაეგონა ცუცას.
- რა არის კარგი?
- რომ არ ტირი...
-„ადამიანმა ორ რამეზე არ უნდა იტიროს,ერთი-რასაც ეშველება, მეორე-რასაც არ ეშველება.“
-და ეს რომელი შემთხვევაა?
-ალბათ სადღაც შუაში... შეიძლება ეშველოს და არ მინდა, ან არ შეიძლება ეშველოს და მინდა..-წამოდგა და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა შემოსასვლელში.
-ახლა ელოდები,რომ გამოგეკიდები?-მივაძახე გაღიზიანებულმა.
-ხო...-გავიგონე სუსტი,მიმხდარი ხმა. მინდოდა მეთქვა ძალიან ცდები,მართლა ასე თუ გგონიათქო,მაგრამ ავდექი და დავედევნე...
-მართალი ხარ...-ჩავჩურჩულე ყურში და უკნიდან ჩავეხუტე.
თათული ღვინიანიძე
ერთხელ სამსახურიდან შინ დაბრუნებულმა ზეკომ ჩანთა აგრესიულად მოისროლა და ოთახის კარი დაუკაკუნებლად შემომიღო. მათემატიკის მასწავლებლიდან იმ წუთის დაბრუნებული ვიყავი, კომპიუტერი ჯერ არ ჩამერთო.
-დედი...-ვთქვი კითხვის ინტონაციით და სახეზე დავაკვირდი,რომელზეც ფერმკლთალად დაქროდა მრისხანება. აშკარად გაბრაზებული იყო, ქვედა ტუჩი უთრთოდა.
-ნოე! ჩვენმა მეზობლის ქალმა...-დაიწყო თუ არა მივხვდი რა ხდებოდა.-მითხრა,რომ თურმე შუა ღამისას აივნიდან ძვრებოდი და დაგინახა...შენი შეჩერება უცდია,მაგრამ ყური არ გითხოვებია,ჩამხტარხარ ქვემოთ და გაქცეულხარ სადღაც...ამ ამბის შემდეგ მთელი სამეზობლო ჩვენზე ჭორაობს! არ იცი ხალხის ამბავი?!ოღონდაც სასაუბრო თემა მიეცი და ენაზე ტყავის გადაძრომამდე არ გაჩუმდებიან. უვარგისი დედა გამომოიყვანეს, ან იქნებ მართლაც ვარ! შვილი მეპარება ღამით გარეთ,მე კი ლოგინში მშვიდად მძინავს და თავად ღმერთმა უწყის სად დადის! სად დაეთრევი?! ხვდები ვინმეს?! რა დაგრჩენია გარეთ?! ხომ იცი ისედაც ყველა ეჭვისთვალით გვიყურებს,სულ ჩურჩულებენ ზურგსუკან!აღარ ხარ პატარა ბიჭი რამეს,რომ ვერ მიხვდე! რატომ არ მიწევ ანგარიშს?! სად დაძვრები?! კარი არ აქვს ჩვენ სახლს თუ რად სარგებლობ აივნით,თითქოს კარები იყოს,სადარბაზოში გაასვლელი?! რა გინდა,გისოსები გავუკეთო ფანჯრებს და აიავნს,ისე თითქოს ცხოველს ვამწყვევდე?!-კედელს მიეყრდნო,ცახცახებდა,თვალებზე ხელი ისე აიფარა,თითქოს ცრემლებს მიმალავდა და გულამოსკვნით აქვითინდა.
-დედი...-მივმართე ისე,უსათუოდ იგრძნობდა,რომ უსიტყვოდ ვემუდარებოდი, ნუ ტირიხართქო...მზარავდა მისი ცრემლები, ვერ წარმომედგინა როგორ უნდა მეპატიებინა საკუთარი თავისთვის მისი ატირება...
-ცუდი დედა ვარ?-მკითხა წუთიერი დუმილის შემდეგ და თვალებიდან ხელი მოიშორა. მე წინ ვედექი,თავი მქონდა ჩაქინდრული,თმა სახეზე ფარდასავით ჩამომფარებოდა.
-არა,რას ამბობ...
ხელი ჩაიქნია,ერთიც შემომხედა შევარდისფრებული ქუთუთოების მიგმა ჩასევდიილი გუგებით და ოთახიდან გავიდა.
-საუკეთესო დედა ხარ, ზეკო! გესმის?-მივაძახე,მაგრამ თავი ისე დაიჭირა,თითქოს არ გაუგონია....
*****
მათემატიკაზე ჩემთან ერთად სამი ბავშვი დადიოდა: ბორისი,ნუნუ და მარგო. ბორისი გენიოსი იყო,არასდროს შემხვედრია მასავით ინტელექტუალური,ნაკითხი და განათლებული თანატოლი,მაგრამ ზემდეტად ბანალური მსოფმხედველობა ჰქონდა,ასე რომ ვერაფერს ვხედავდი მასში საინტერესოს, რაც არ უნდა ეთქვა-ყოველი ფრაზა ნაცნობი მეჩვენბოდა, ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უწინ გაგონილი მქონდა იგივე. წიგნს ჰგავდა,რომელიც იმდენჯერ იმდენჯერ წამეკითხა უწინ,რომ გადათვალიერებისას ყოველ გვერდს ვცნობდი და ვიცოდი,რომელი აბზაცით რა იწყებოდა.
ნუნუს ბევრი ლაპარაკი უყვარდა,მკვეხარა ქოთანი იყო, იმ კასრს მაგონებდა,რომელიც ცარიელია და ბევსრ ხრიგინებს. ერთადერთი რაც მასში მომწონდა კურნოსა ცხვირი გახლდათ.
მარგოს თმა ვარდისფრად ჰქონდა შეღებილი,თვალები მუდამო ამოშავებული-ფანქრით, მისი მაკიაჟი უჩვეულო ინტერესს აღძრავდა ჩემში,ჩემ ყურადღებას იქცევდა და სურვილს მიჩენდა უბრალოდ მეცქირა მისთვის,ხმაამოუღებლად. მარგო იმ მცირე რიცხვს მიეკუთვნებოდა ვისთან ურთიერთობაც ძალიან მსიამოვნებდა, მაგრამ ცოტას თუ ვსაუბრობდით, ეს იმიტომ,რომ არცერთ ჩვენგანს უყვარდა ლაპარაკი.
... და მაინც,დრო გამოშვებით ვაცილებდი ხოლმე სახლამდე.
-ზეგ არ ვიქნები შინ,ამიტომ ხვალ მოდით სამ საათზე,კარგი?
-მე არ მცალია,ინგლისური მაქვს-მიუგო ნონამ ნაზი მასწავლებელს და ჩანთა გადაიკიდა.-უფრო გვიან,რომ მოვიდე?
-კარგი. ხუთზე მაშინ. არ გამიცდინო! შენ ბორის?
-მოვალ.
მერე მე და მარგოს გადმოგვხედა.
-ბავშვებო,თქვენ?
მარგომ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.
-როდის გამიცდენია,მაწ?!-ვკთხე ირონიით და რვეულს ვსტახცე ხელი. სკამი გავწიე და მარგოსკენ გავაპარე თვალი.ვიცოდი,გრძნობდა ჩემ მზერას,მაგრამ ყურადღებას არ მაქცევდა,მინდოდა შემოეხედა,მაგრამ სურვილი სურვილად დარჩა.
მასწავლებლის სახლიდან გასულმა ფეხი მაინც არ მოვიცვალე და კარებთან დავეყუდე. მარგოც მალე გამოვიდა,ჩემი დანახვა საერთოდ არ გაკვირვებია. თავით მანიშნა გავედითო და სადარბაზოს კიბეებს ჩავუყევით.
-ახალი ტატუ გაქვს?
-ხო...შეგიმჩნევია უკვე..-ხელზე ჯვარს დავხედე.
-სად გაიკეთე?
-იქ,სადაც წინათ... კარგი ხელი აქვს, მომეწონა ზურგზე დახატული ფენიქსი, კარგად გამოუვიდა...
-ფენიქსი უკვდავების სიმბოლოა...
-მე კი უკვდავი ვარ....
მარგომ ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო,ერთი მე მომცა,მეორე თავად ჩაიდო პირში და მოკიდა. თითქმის მთელი დარჩენილი გზა ხმა არ ამოგვიღია,მაგრამ არც იყო საჭირო, მე ხომ მასთან ყოფნა სწორედ იმიტომ მსიამოვნებდა,რომ უფრო ხშირად დუმდა,ვიდრე ლაპარაკობდა...
-ნოე,მარტოსული ადამიანი მგონიხარ...-დაიწყო უეცრად,მაშინ როცა სადარბაზომდე ათი მეტრიც კი არ იყო დარჩენილი.
-ხო?-გამიკვირდა ამაზე,რომ გადაწყვიტა საუბრის წამოწყება.
-შენ ალბათ,იცი...რომ არებობენ ადამიანები...-შეყოყმანდა. აშკარად სხვა რაღაცის თქმა სურდა მაგრამ სხვაგვარად დაამთავრდა-რომლებიც გაგიგებენ...
-მოდი,პირდაპირ თქვი მარგო,საით მიგყვას საუბარი?
-ხომ იცი არსებობს დაჯგუფებები...ახალგაზრდები იკრიბებიან და...მოკლედ...მათ საერთო ინტერესები აერთიანებთ...მსგავსი სურვილები აქვთ...შენი არ იყოს არც ღმერთის სწამთ...
-აჰა...-სიგარეტი გავაბოლე,არაჩვეულბრივად მესმოდა რის თქმასაც ცდილობდა,მაგრამ ვაწვალებდი,მინდოდა თვითონ მიეყვანა ბოლომდე დაწყებული საქმე.-ახლა შენ ის მითხარი თავად თუ ხარ მათ რიგში...
გაჩუმდა. არაფერი უპასუხია. ალბათ ვერ გადაწყვიტა რა ეთქვა.
-ეცადე გულახდილი იყო...
მაინც არ გაუღია ხმა. მის გადაწყვეტილებას პატივს ვცემდი, არ ჩავციებივარ.
-კატებს ატყავებთ?-ვკითხე საგარბაზოში მდგარმა,სიცილით,რომელიც აშკარად მოხვდა გულზე.
-მე ჯერ კატებზე არ მიცდია...ძაღლები მირჩევნია..ფისოები მეცოდება... ძაღლები კი საძაგლები არიან...-ისევ ჩავიცინე, ის ღამე გამახსენდა, ძაღლი საკუთარი ხელით ჯერ რომ დავახრჩე,მერე კი ავკუწე და საფლავებს საჩუქრებად ჩამოვურიგე.
მარგო ლიფტის ღილაკს დააწვა და უხერხულად მოიფხანა ცხვირი.
-მარგო,არ მიხუმრია...მართლა.
ლიფტის კარი გაიღო თუ არა გოგონა სასწრაფდ შევიდა, და ის იყო კვლავ უნდა დახურულიყო,როცა მივაძახე:
-შეიძლება შემოგირბინოთ კიდეც...ვიცი სადაც იკრიბებით...
******
ღამით დაძინებას ვცდილოდი დედასთან მომხდარი ინციდენტის შემდეგ,მაგრამ არაფრით გამომდიოდა,ვბორგავდი,ვწრიალებდი,ვერაფრით ვჩერდებოდი.
-საით?-მკითხა ხალათშემოცმულმა ზეკომ,როცა შუქჩამქვრალ შემოსასვლელში,კარისკენ მივიპარებოდი.
-დედი,არ გძინავს?!-გამიკვირდა მისი ხმის გაგონება,რატომ არ ეძინა?ხომ არ შეშინებია რამის ან იქნებ ჩემსავით ძილი არ მიეკარა?!
-არა...-მიპასუხა და წინ გადმოდგა ნაბიჯი, ახლა უფრო მკვეთრად ვხედავდი მის სილუეტს.
-მითვალთვალებ?-ვფიქრობ, სავსებით ბუნებრივი შეკითხვა დამებადა.
-გგონია მაგისი ოვსილა მაქვს?!
-აბა მყარაულობ?
-მორჩი ლაყბობას და ის მითხარი საით გაგიწევია ასეთ დროს!
-აფთიაქში...
-ხო?-ეჭვისთვალი შემავლო და შუქი აანთო.-რა გინდა აფთიაქში?
-"დიმედროლი"-მოვუჭერი მოკლედ. ვიცოდი ჩემი არცერთი სიტყვის არ ჯეროდა,მაგრამ არაფრის მტკიცებას ვაპირებდი.
-მალე მოვალ...
-არამგონია...
-იქნებ,მართალიც ხარ...
-ნოე,არსადაც არ წახვალ!
-რატომ?
-იმიტომ!
-მსგავს პასუხს ბავშვობაშიც კი არ ვიღებდი შენგან, ყოველთვის მიხსნიდი რა რატომ ან რისთვის ხდებოდა,როცა გეკითხებოდი.
-არ მინდა ჩემი ერთადერთი ვაჟი გვიან ღამით გარეთ დაყიალებდეს!
-ნუ გავიწყდება, რომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ!
-ჩემთვის მუდამ პატარად დარჩები...
კარი გავაღე.
-ნოე,არ წახვიდე...-თქვა და გაჩერდა. კარები გამოვაღე და სადარბაზოში გავედი.
-გთხოვ...-დააყოლა ბოლოს,ისე რომ ძლივს გავიგონე. დავაჭირე თუ არა ღილაკს თითი ლიფტი გაიღო და მასში დაკიდებულ სარკეში ჩემი თავი დავინახე... შევცქეროდი და დაბნეულობას ვგრძნობდი,იმის მიუხედავად,რომ ხშირად ვუყურებდი საკუთარ თავს სარკეში და არც არასდროს ამირიდებია მისთვის თვალი. ვერ გადამეწყვიტა რა მექნა, წავსულიყავი თუ დავრჩენილიყავი, გარეთ ხომ იმდენი თავგადასავალი მელოდა რამდენი ღერიც მაქვს თმაზე,სახლში კი-სევდა დამახრჩობდა,ნაღველი შემომაპხურებდა წარსულის ტკივილებით გაჟღენთილ სუნამოს და არასასიამოვნოდ გამაბრუებდა.
-გინდა ერთად დავიძინოთ?-გავიგონე ზეკოს ხმა. ისიც სადარბაზოში გამოსულიყო.
-ერთად?-შევცბი.
-ხო...
მე და დედას ბოლოს ერთად როდის გვეძინა არც კი მახსოვდა. ეს მოგონება ისე შორიდან მიქცერდა,თავი ევერესტის ძირში მდგომი ბავშვი მეგონა,მაღლა რომ იყურება და წვეროს დანახვას ცდილობს.
ჩემ საძნებელში არ შევსულვართ... ვერაფრით დავაწვენდი იმ ლოგინში სადაც ცუცასთან ერთად სექსით ვკავდებოდი, ან უწინ ანეტას ვეალერსებოდი. ზეკომ ლოგინი,რომ გადაშალა წუთით შევყოვნდი,ნუთუ ნორმალური იყო ამხელა ბიჭს დედასთან ერთად დამეძინა,ისე როგორც პატარა ბავშვს,რომელსაც ოთახში მარტო დარჩენისას ლოგინის ქვეშ შეხედვის ეშინია...
დედა მსუბუქი ნაბიჯებით მიუახლოვდა საწოლს. ხალათი გაიძრო და სკამზე გადაკიდა,მერე ბალიში ააფუა და ჩაწვა, მე კი ისევ ისე-გაშეშებული ვიდექი.
-რას ელოდები?-მკითხა და თავქვეშ ამოიდო ცალი ხელი.
-რამდენი ხანია ერთად არ გვიძინია...-ვუპასუხე წყვეტილ-წყვეტილ და ლოგინზე ჩამოვჯექი.
-შარვალი გაიხადე და ისე ჩაწექი.-მთხოვა ზეკომ თბილი,მოსიყვარულე ხმით. -შენ ალბათ,გგონია,რომ შენთვის ვეღარ ვიცლი,არა?-დაამატა სევდით და თვალი ამარიდა.
-ცხოვრებამ მოიტანა...
-მინდა იცოდე,რომ ყველაფერს შენთვის ვაკეთებ...შენ ხარ ჩემი ცოხვრების აზრი,ნათელი სხივი,ნუგეში და იმედი!
-დედუ,ჩვენ არც არასდროს ვყოფილვართ ახლოს... მაგრამ ეს არ გვიშლიდა ერთმანეთის სიყვარულსა და ნდობაში ხელს. და კიდევ...არასდროს ვყოფილვართ რიგითი,ჩვეულებრივი დედა-შვილი... ვიცი ეს მე, შენც იცი და კიდევ წარსულმა...
-შეიძლება მასეცა არის,მაგრამ ახლა მაინც განსაკუთრებულად დავშორდით...ხომ ატყობ?
-ვატყობ.
-ძალიან ვდარდობ...
შარვალი გავიხადე თუ არა ჩავწექი. ორივე გულაღმა ვიწექით და ჭერს ისე ვუცქერდით თითქოს ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა იყო.
-ნუ დარდობ ამაზე,დედი... ისედაც არ გაკლია სადარდებელი.
ზეკო ცოტახანს დუმდა. მინდოდა სიჩუმითაც გვესაუბრა,გვეთქვა ის,რასდაც ვფიქრობდით,ჩვენ ხომ ერთმანეთთან ნორმალური ურთიერთობისთვის თითქმის "აღარ გვეცალა". ნეტავ,რას ფიქრობდა მაშინ,დედაჩემი,ან რას განიცდიდა?!
-მე არასდროს მესმოდა შენი,ნოე,მაგრამ ვცდილობდი მაინც გამეგო..არ მესმოდა,მაგრამ ვიცოდი ვინ იყავი,ახლა კი აღარ ვიცი ვინ ხარ...
მთელი ღამე ზეკოს სუნთქვა ჩამესმოდა ყურში,მეძინა,მაგრამ მაინც... და ამ სუნთქვაში მთელმა წარსულმა გაირბინა, შეუძლებელი იყო ვერ გამეცნობიერებინა რომ დედაჩემი იმაზე მეტად მიყვარდა ვიდრე მეგონა...
******
-ამას ვის ხედავს ჩემი თვალები!-წამოიძახა მარგომ და ტუჩებში მაკოცა.
-უჩვეულოდ თბილი შეხვედრაა!-ავღნიშნე და შავი პომადა მოვიშორე ტუჩებიდან.
-თბილი კი არა ემოციური!-"ემო" განსაკუთრებით გამოკვეთა საუბრისას.
-ახალი ტატუ გავიკეთე,კოჭთან,ამონ "რა"-ს თვალი,აქვეა ატელიე, გამოსვლისას შენი მიპატიჟება გამახსენდა და შემოგირბინეთ.
-მგონი მალე მთელ სხეულს ტატუების გალერიათ აქცევ!
-და ეს ცუდია?
-არა,რას ამბობ! მე მინდა ახლა ერთის გაკეთება,ძუძუზე.
არ დავინტერესებულვარ რისი.
-მოდი,ბავშვებს გაგაცნობ!-მითხრა და ხელი ჩამკიდა,დავინახე მარცხენა ხელი სულ მთლად დასერილი ჰონდა.
-ეს თავად გააკეთე?-მკლავზე ვანიშნე.
-ხო!ხომ კითხარი შენნაერები ვართთქო!-ჩაიცინა.
-ცდები,მარგო,ჩემნაერი სხვა არავინაა...მე ერთადერთი ვარ!
*******
მომწონდა მათთან ერთად დროის ტარება და სწორედ ამიტომ ჩამოვშორდი ცუცას,თუმცა მისი დათმობა მიჭირდა და არ დავშორებულვარ,უბრალოდ იმდენ დროს ვუთმობდი "ჩემნაერებთან" ერთად ათასი სუსილელის კეთებას,რომ ცუცა ჩემს ცოხვრებაში მოსალოდნელზე უფრო მეტად გაფერმკლთალდა.
-როგორ იქცევი?-მკითხა იმედგაცრუებულმა ერთხელ,როცა სალხში ამომაკითხა,სრულიად მოულოდნელად დამადგა თავზე და მათემატიკის გაცდენა მომიწია.
-მაინც როგორ?
-აღარ გიყვარვარ?
-და როდესმე მითქვამს,რომ მიყვარხარ?
ცუცა ადგილზე გაიყინა. მერე სკამზე მოწვეტით დაეშვა და შემომხედა.
-ვეღარ გცნობ!
-ისე ამბობ,თითქოს ოდესმე მიცნობდი...
თავი ჩაქინდრა და გრძელი თმის დასწორება დაიწყო.
-კარგია...-ვთქვი მე იმ ხმით,რომელიც უწინ არასდროა გაეგონა ცუცას.
- რა არის კარგი?
- რომ არ ტირი...
-„ადამიანმა ორ რამეზე არ უნდა იტიროს,ერთი-რასაც ეშველება, მეორე-რასაც არ ეშველება.“
-და ეს რომელი შემთხვევაა?
-ალბათ სადღაც შუაში... შეიძლება ეშველოს და არ მინდა, ან არ შეიძლება ეშველოს და მინდა..-წამოდგა და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა შემოსასვლელში.
-ახლა ელოდები,რომ გამოგეკიდები?-მივაძახე გაღიზიანებულმა.
-ხო...-გავიგონე სუსტი,მიმხდარი ხმა. მინდოდა მეთქვა ძალიან ცდები,მართლა ასე თუ გგონიათქო,მაგრამ ავდექი და დავედევნე...
-მართალი ხარ...-ჩავჩურჩულე ყურში და უკნიდან ჩავეხუტე.
თათული ღვინიანიძე
