სულების სამყოფელი

– ცაცი !!
– რაა მოხდაა ??
– რაა უნდაა მომხდარიყოო ადეექიი ჩქარაა გაგვიანდებაა სკოლაშიი
– კარგიი რაა ნინაა!!
– ხოო კარგიი დამავიწყდაა რაა მოხდაა!
– ძლივეე მეღირსაა ძილიი დაა კიდეევ არ მასვენეებთ რა უნდა მომხდარიყოო არაფერი!!
– დაიძინეე დაიძინეე
– გაცლისს ვინმე?
– კარგიი ეხლაა გაჩუმდი
ავდექიი, რაღა დამაძინებდაა, არასოდეს გამომდიოდა ძილის შებრუნება. რააც ისინი წავიდნენ ამ ქვეყნიდან მის მერე აღარ მეკარება მშვიდი ძილი, გაგიკვირდებათ ალბათ ვის ვგულისხმობ, მათში ვგულისხმობ, დედას რომელიც ძალიან მიყვარდაა ვაღმერთებდი, მამას რომელსაც ყოველთვის შეეძლო გამოენახა დრო ჩემთვის, და პაპას, პაპას რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა, რომელიც ჩემთვის ყველაფერი იყო და ძმას რომელისთვისაც სიტყვები არ მყოფნის, ის იყო ჩემთვის დედაც, მამაც პაპაც და ძმაც. რომელიც ყოველთვის მისმენდა და რჩევებს მაძლევდა. თითქმის ყველა დავკარგეე მხოლოდ და დამრჩა – ნინა, რომელიც ჩემთვის ახლაა ყველას მაგივრობას წევს, მივლის, მაცმევს, ზრუნავს ჩემზე, იგი 3 წლით დიდია ჩემზე, მახოვს პატარები როგორ ვოცნებობდით როდის გავიზრდებოდით რომ ქმრები გვყოლოდა, ალბათ ყველას უნატრია თუმცაა იმ დასაწყელი დღის შემდეგ სიყვარული კი არა , არავითარი ემოცია არ გამომიხატავს, ალბათ ფიქრობთ ცდილობს გრძნობები დამალოსო, მაგრამ არა, მე უბრალოდ ისს პატარაა ნაწილიი ტვინში თუ გულშიი, ისს პატარაა ნაწილი რომელიც აკონტროლეებს როგორ უნდაა იგრძნოო, მე აღარ გამაჩნია, ჩემთვის აღარ არსებობს და სრულიად უფუნქციო გახდა. გაინტერესებთ ალბათ რა მოხდა? დეკებმერი იყო, წვიმდა, გარეთ სუსხიი იყო, ბნელოდა, მე ჩემს ოთახში ვიაყვი და მუსიკებს ვუსმენდი, ამ დროს რაღაც ყვრილის ხმა გავიგე თუმცა ყურადღება არ მიმიქცევია, საპირფარეშოში გავედი, მოგახსენებთ რომ არ ვცხოვრობდით მაშინ თბილიში, გქვონდა 2 სართულიანი დიდიი თეთრი სახლი, რომელსაც დაახლოებით 13 ოთახი ქონდა, საპირფარეშო გარეთ იყო ამიტომ უკანა კარებიდან გავედი, რომ მოვცილდიი სახლს სროლის ხმა გაისმა, გამიკვირდა, გული შემეკუმშა, ავნერვიულდი და სახლისკენ გავიქეცი და უცეებ სახლიი გაშავებულიყო, მისგან აღარაფერი დარჩა, აფეთქდა, მე აზრზე ვერ მოვედი რა მოხდა, მხოლოდ ის მახსოვს რომ თავში რაღაც დამარტყეს...
თვალები რომ გავახილე სავაადმყოფოში ვიწექი, პალატის გარეთ პოლიციელები იყვნენ, ალბათ ჩემს გამოფხიზლებას უცდიდნენ, როგორც კი დამინახა ერთერთმა პოლიციელმა მაშინვე შემოვარდა პალატაში და კითხვების დასმა დამიწყო:
– გოგონიი რა გქვიათ? მკითხაა და მეც ძლივს აოვილუღლუღე:
– ცაცი..
– დაინახეთ რაც მოხდაა თქვენს სახლში?? თითქმის ყვროდა ისე მეკითხებოდა, მაგრაამ მეე ისევ დავკარგეე გონება და გავითიშე..


მეორე დილით უკვე სახლში ვიყავი, ჩემი და ჩამოსული იყო, (საფანგეთში ცხოვრობდა) გამიხარდა მაგრამ როგორც კი გამახსენდა რაც მოხდა მაშინვე ის ღიმილი სახეზე შემაშრა,
– ნინნნ... ნინაა!
– გისმენ! და ცრმელები წამოუვიდა
– რაა მოხდაა??! სად არის დედა? მამა? გიო? პაპა??
– იციი ცაცი მესმის ჯერ 12 წლის ხარ და რთულის შენთვის გაიგო ეს ყველაფერი თუმცა, ჩვენ ცხორებაში დგებას ისეთი მომენტები როდესაც ყველაზე ძვირფასს ვკარგავთ, თუმცა ცხოვრება უნდა გავაგრძელოთ, ეს ყველაზე დიდი თუ არა ერთერთი დიდი ბარიერია რისი გადალახვაც უნდა შეგეძლოს...
– ნინა მითხარი რა მოხდაა!
– დედაა.. ისინი წავიდნენ
– კი მაგრამ სად წავიდნენ??!
– სულ სულ მაღლაა წავიდნენ, ანგელოზები გახდნენ..
– ნნნნნ..... ვეღაც ვთქვი ვეღარაფერი და დავი ბალიშში ჩავრგე, გულიი დამეწვაა, აიი იმ წაამს დავკარგეე ემოციებიი სამუდამოდ, ადუღებული ცრემლი წამოვიდა, ვერაფერი ვერ ვთქვი, უბრალოდ წინ დამიდგაა ყველა ის მომენტიი როცაა ბედნიერი ვიყავი, ახლაა კი ამ ამბავმა ყველაფერი გადახაზა, გული ამიჩქარდა, უცებ დავინახეე დედაა, შემეშინდა თუმცა მისკენ წასვლა მინდოდა,
– დედაა!!
– ცაციი!! დედაა აღარაა , მას ვეღარ ვნახავთ : (
– არაა იქ დედაა!
– სად?? დაფეთებულმა შემომხედა
– აიი იქ და ხელით ფანჯრისკენ ვანიშნე, წამოვდექი და ფანჯარას მივუახლოვდი, დავინახე დედა როგორ მიდიოდა
– დედაა არ წახვიდეე გთხოოვ არ დამტოვოო!!
გაგიკვირდებათ და შემომხედა, მასაც ცრემლი წამოუვიდა თუმცა ვერ წამოვიდა ჩემსკენ თითქოს რაღაც აკავებდა..
– დედაა მეეც წამიყვანეე
თითქოს უხილავიი კედელიი იყო აღმართულიი დააა ვერ მოდიოდა უკაან არადაა ძალიან უნდოდა, გავიგე როგორ ითხოვდაა მხოლოდ ერთი შანსი მომეცით ბოოჯერღა ვაკოცებო, მაგრამ არ გამოუშვეს..გადავდგი ფეხი მისკენ, კიდევ კარგიი 1 სართულზე ვიყავიით, მასთაან მინდოდაა, ფანჯრის რაფაზე ავძვერიი ბოლოს ამოვილუღლუღე
– დედა მეც მოვდივაარ
მიყურეებდაა და ტიროდაა, დიაახ შეიძლებაა გეგონოთ ჰალუცინაციებიი თუმცაა მე არასოდეს დამავიწყდება ის მომენტი გადავდგი ფეხიი და ფანჯრიდან გადავვარდი, თითქოს ეს დრო საუკუნედ გაიწელა, დავინახე დედაჩემიი როგორ ყვიროდაა და ტიროდაა, მერეე უცეებ თითქოს ნებაა მისცესოო და ჩემსკეენ წამოვიდაა დამიჭირაა, ასე მომეჩვენა თითქოს მითხრაა
– მე სულ შენთან ვიქნები
– კი მაგრაამ არ დამტოოო გთხოოვ
– მიყვარხარ ცაცი
– მეც მიყვარხარ დედა
ეს ვთქვი და ნინას ხმა გავიგე
– ცაციიიი
ამ დროს დედააც გაქრაა და გონება დავკარგე....