ღამის წყვდიადი 4

ჰეი, ჩვენ?
- თქვენ არაფერი.
თქვა სიცილით ზურიკომ და ბნელ გზას გავუყევით, სადაც მხოლოდ თეთრი ზოლი მოჩანდა ისიც ასფალტზე, მივდიოდით უსაყმურად, თითქოს ყველა თავის სტიქიაში იყო მაგრამ შიგა და შიგ მაინც ვეკონტაქტებოდით ერთმანეთს.
მეორე დღე ძალიან მოსაბეზრებელი და ამავე დრო სასიამოვნო იყო..
ისევ ბებიას კივილმა გამაღვიძა..
”ო, რა მოსაბეზრებელია” გავიფიქრე და ძლივს ავდექი საწოლიდან.
დილიდან რატომღაც ჩემი სახე ღიმილს არ ’გაკარებია’, სახეც არ მომიჭმუხნია, ისეთ ხასიათზე ვიყავი, თითქოს სულში ეშმაკი შეუჩნდაო, 9 საათიდან მოუწესრიგებლად გამოვიყურებოდი, ო, რომ მახსენდება.. წარმომიდგენია იმ დროს რა საშინელი შესახედაობის ვიყავი.
ძილისაგან ჩასიებული თვალები, ბალაშზე ’გაბრტყელებული’ თმები, საბანში ’მიკუჭული’ სახე და ასე შემდეგ..
გონს მაშინ მოვედი როდესაც ბიჭებმა შემომძახეს:
- მაიკო!
- რა იყოთ?
- წამოდი, ჩავიდეთ ქვევით.
- არა, ცივა, ახლა რა დრო ბანაობაა.
- არ ცივა, წამოდი რა.
- არა, არა, წყალში ასეთ ამინდში ვერ გავძლებ.
დიდი ხნის ხვეწნის შმდეგ მაინც არ გავყოლილვარ, ჩემ ოთახში ხის პოლზე ’დავენარცხე’ და უაზროდ წავედი ფიქრებში...
დედას დაპირების შემდეგ ის ოცნება თავიდან არ ამომვარდნია.
’მალე წაგიყვან ქალაქში..’ ვითომ რა არის იქაურობა? არც არაფერი, უამრავი მანქანის ’ბრდღვიალი’ და საშინელი აურა, მაგრამ მაინც ძალიან მინდოდა იქ.. ოღონდაც კი ამ ყველაფერს მოშორებოდი.. ალბათ უამრავი მეგობარი და სამეგობროდ დაყოფილი ჯგუფები.. უამრავი, უამრავი, ვფიქრობდი ჩემთვის, როდესაც ისევ აუტანელი ბებიას კივილმა გამომაფხიზლა ხელმეორედ:
- დედაშენი გირეკავს.
ტელეფონთან მივვარდი, გული რატომღაც ამიჩუყდა და წყნარად ვუთხარი.
- ჰო, დედა, როგორ ხარ?
- კარგად შენ როგორ ხარ? ბებიას ხომ არ აბრაზებ?
- არა, რათქმაუნდა.
- მაზეგ მამაშენი ჩამოდის, შენთან ამოვალთ და წამოგიყვანთ.
- რას ქვია წამომიყვანთ?
- ბებიას დატოვებ, მამასაც ნახავ, მეც ჩამეხუტები და, ნუთუ არ მოგენატრეთ?
დავიბენი და ვუთხარი:
- ძალიან.
- ჰოდა წამოგიყვანთ, თან შენთვის საჩუქარი მაქვს.
- რა?
ვეღარ მოვითმინე.
- აქ რომ ჩამოხვალ მაშინ გეტყვი, დამიჯერე ძალიან გაგიხარდება.
ვილაპარაკეთ, არც ისე ბევრი, თუმცა ვილაპარაკეთ.. ჩემს ბედნიერებას ჩემს იქით საზღვარი არ ქონდა.. ისე ვიყავი თითქოს ჩამოუშლელი ფრთები შემასხეს და გაფრენა შემომთავაზეს.
ბებიამ მომიგო:
- რაო? რა მინდაო? უკვე გითხრა რომ მიდიხარ?
- სად მივდივარ? ქალაქში? ჰო, ჰო.. და აუცილებლად ამოვალ, უბრალოდ ნახვა მინდა მათი.
გამიღიმა, მის ღიმილში დიდი სევდა იკითხებოდა, მივხვდი რომ არ უნდოდა დამეტოვებინა, თუნდაც რამოდენიმე დღით.. მივხვდი რომ უჩემოდ ვერ გაძლებდა და მეც ძალიან მომანტრებოდა ეს აუტანელი ქალი, რომელიც მაინც ძალიან მიყვარდა.
საღამო ხანს მე და ბიჭები ისევ ერთად შევიკრიბეთ, გულში დატეულმა სიხარულმა აღმოფხვრა დაიწყო და სწრაფად ’ავკაკანდი’.
- რამოდენიმე დღეში მივდივარ დედასთან და ცოტახნით მოგიწევთ უჩემოდ ყოფნა.
გავუცინე.. იმ დღეს დაჩი ჩემსავით მოუსვენრად მოწყენილი იყო..
თავი მუხლებში ქონდა ჩაქინდრული, ჩემი ალაპარაკება და მისი გაოცება ერთი იყო.
- მართლა?
- ჰო.
დაბალი ტონით მივუგე მეც.
- ანუ ვრჩებით მარტო?
- სულ ცოტა ხნით, მანამდე ხომ შეიძლება ის გოგონები ჩამოვიდნენ?
- იმედია.
გამიღიმა და ისევ დახარა თავი..
არ ვიცი, როგორ საიდან ან რატომ მაგრამ მე და დაჩი ერთად დავრჩით.. იგი სახლში მაცილებდა..
დიდი ხნის ბოდიალის შემდეგ გადავწყვიტე მისთვის მეკითხა:
- დღეს მოწყენილი რატომ ხარ?
ტუჩები ააცმაცუნა და გაჩუმდა.
- ნუ დუმხარ, მიპასუხე.
ჩავაცივდი ’ჭინკასავით’.
- არაფერია, დილიდან ასე ვარ, რაო რას ამბობდი? მიდიხარ ხომ?
- კი.
ხმაში სიხარული შემერია.
- იმედია დაბრუნდები, და როდის?
- მაზეგ.
- უი, ჯერ კიდეც დიდი დროა, იმედია მოკითხვის საშუალება გვექნება.
- მალე ჩამოვალ, უჩემოდ არ მოიწყენთ.
- ალბათ, მაინც კარგია ვინმე აქაური, ის სულ სხვაა.
- ვერ მიგიხვდი.
- არაფერი, კარგი პიროვნება ხარ თქო.
- დიდი მადლობა.
ბედი ჩემი ღამე იყო, ლოყები ”ამიღაჟღაჟდა.”
- მაპატიე დღეს ჩემი უხასიათობა, თათიას ხელიც ’ბლომად’ ურევია, მაგრამ სანამ წახვალ აუცილებლად გამოვკეთდები, რომ არ დაგიტოვო ცუდი შთაბეჭდილება.
თქვა და გამიცინა.
- დიდი მადლობა, მაგრამ თუ თათიას გამო ხარ მასე დიდად იმითაც ნუ დათრგუნავ იმ დედაკაცს რომ სახლამდე მიმაცილე.
- არა, რა სისულელეა, მაგას არც ვეტყვი, მითუმეტეს ხომ გითხარი, მთლად ისეთიც არ არის როგორიც ჩანს.
- ჰო იმედია, მაგრამ იცოდე მიუხედავად იმისა რომ არ მიკითხავს რა მოხდა და მაინც რა არის შენი უხასიათობის მიზეზი არ მინდა რომ ინერვიულო, ამითომ დაწყნარდი, მოდი ხასიათზე და ბიჭებს შეუერთდი, მარტო ორნი ცოდოები არიან, იმედია მიხვდი რა გითხარი.
ღიმილით მივუგე და ’დიდი კარები’ ხელის მსუბუქი ნარნარით შევაღე.
სახლში რომ შევედი თმები ჩამოვიშალე და საწოლში ’შევვარდი’
ციოდა, ცოტა არ იყოს, ნაია ბებიას სახლიდან ჯერ კიდევ იყო სინათლე .. ალბათ ჯერ კიდევ ეღვიძათ..
თვალი ერთ შავ წერტილს გავუშტერე, ტკივილი მომაწვა გულზე, მაშინ მივხვდი რომ მეც შემძლებია ამ გრძნობის განცდა, თავს ძალა დავატანე რომ დამძინებოდა, ამიტომ არაფრის მთქმელ ფიქრებს მივანდე თავი, მალევე ჩამეძინა და დილით მზის შუქმა გამაღვიძა.
რომ შევფხიზლდი, იმხელაზე დავამთქნარე თვალები ’ჩამეფუშა’
- ბებია..
- ჰო მაიკო, რა იყო?
- დედამ ხომ არ დარეკა?
- რა იყო მასე ძალიან გინდა წასვლა?
- მომენატრნენ.
ავდექი და ჩავიცვი, ეს ქალიც მეცოდებოდა, ასე მეგონა მხოლოდ ტკივილს ვუტოვებდი.
ჰომ სულ ასე ხდება, რასაც ძალიან ელოდები მაინც და მაინც ის ხდება ყველაზე გვიან.. დღე ისე გაიწელა, ისე რომ..
საღამოს მხოლოდ ერთი ლამპიონის ქვევით ოდნავ მოშორებით დაჩი შევნიშნე რომელიც ბოლთას სცემდა და თავი ცაში ქონდა აქინდრული, ჩემი არაფრისმთქმელი გამომეტყველება ჰქონდა, გვერდზე არავინ იყო, ალბათ ბიჭებს ელოდებოდა, ერთი ორჯერ თუ ჩახედავდა მობილურს, რაღაცას ეძებდა მასში, თუმცა მაინც რაღაცნაირი სახე ჰქონდა, მკდარივით იდო იმ იდგილას, ფეხს არ იცვლიდა და მხოლოდ ხელის მტევნებს აქანავებდა, ისიც მხოლოდ იმიტომ რომ ახალი სიგარეტი ამოიეღო.
დავტრიალდი, არც კი ვიცი რატომ და გარეთ გავედი, ჩემი ფეხის პაკუნმა გონს მოიყვანა და გამომხედა.
- აქ მარტო რას შვრები?
- არაფერს, ვზივარ.
მეც გვერდზე ჩამოვუჯექი, აი მაშინ კი მკაფიოდ ჩანდა მისი მომტირალი სახე.
- რატომ კანკალებ?
- ცივაცივა.
- რამე მოხდა? ბიჭები სად არიან?
- მოვლენ, ალბათ, არ ვიცი.
- რა კონკრეტული ხარ, არ მიამბობ?
- რა გიამბო, დღეს დედას დაბადების დღეა.
- უი, რა კარგია, მერე მასე უნდა მოიწყინო?
- არა, ვულოცავდი წეღან.
- ულოცავდი თუ მიულოცე?
- ორივე.
- რატომ არ ჩახვედი ქალაქში? სურპრიზს გაუკეთებდი.
ჩაეცინა, შემდეგ სახე მოღუშა და შემომხედა.
- დამიცნი არა?
- უკაცრავად?
- ის აქ არაა, შორსაა.
- ნუ ლაპარაკობ პატარა ბავშვივით, მითხარი ნორმალურად, სადაა?
- გარდაცვლილია.
სახეზე ხელები აიფარა და სიგარებს მაგრად მოუჭირა ხელი, გულში რაღაც ჩამწყდა, მივხვდი რომ მის ’ტკივილს’ შევეხე და ამით უფრო დავამძიმე.
სახე ამარიდა, ჩემგან საპირისპიროდ დაიჭირა, მისი ერთი ’ამოსლუკუნება’ რომ გავიგე თვალები დავხუჭე, ’ცრემლები წასკდა’ გავიფიქრე და სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე, იმის გარდა რომ უკნიდან მოვხვეოდი.
- ძალიან მეწყინა.
- ის საუკეთესო იყო.
მისი ხელები ჩემს ბეჭებს შეეხო, გაყინული ხელები ჰქონდა მაგრამ არ შემიმჩნევია, მისი გულის ცემა საგრძნობლად აჩქარებული იყო..
- ნუ კანკალებ, დაწყნარდი.
- მაიკო, ყველაზე დიდი ტკივილი ალბათ არ იცი რომ დედის დაკარგვაა და ღმერთმა არც გამოგაცდევინოს, იგი მკერდის კიბოთი გარდაიცვალა, ბოლო ამოსუნთქვა მისი ერთადერთი ვაჟის იყო, ხელებში ჩამაკვდა, ჩემი ერთადერთი ქალი, რომელიც ხელით საჩვენებელი იყო.
- არ ჩანხარ, თუმცა ემოციური ხარ ძალიან, ახლაც ნეტავ იცოდე როგორ ცემს შენი გული, სხვისი თვალით იმას მაინც ხედავდე როგორ გდის თვალებიდან ტკივილის ცრემლები.
- ნეტავ ვხედავდე და არ ვგრძნობდე.
ლაპარაკში მისი მეგობრები მოვიდნენ, მომესალმნენ და ფეხზე წამოაყენეს, რეზიკო მას გადაეხვია და სანუგეშებელი სიტყვები უთხრა, ალბათ უკვე მერამდენედ.
- რეზი.
დავუძახე მე ჩუმად.
- რა იყო?
- მისი გარდაცვლილი დედის სახელზე არ სვამთ?
- იქნებ და ეწყინოს? არც კი მიკითხავს.
- ეწყინოს? შენ გჯერა მაგის? მხარში ამოუდექით, ცოდოა, ვერ ხედავ რა დღეშია?
- არ ვიცი კარგი აზრია თუ არა.
- კი, ცოტა გადაუვლის, დაილოცება, გულზე მოეშვება, მოუხერხებთ რამეს.
- ეგ როგორ ვუთხრა?
- პირდაპირ.
- მართალი ხარ, წადი ჩემთან და ნაიას უთხარი.
მეც გავიქეცი, იმ წამს მისი დახმარება ყველაზე მეტად მინდოდა, ნაიასთან შევედი სახლში, ქალი დივანზე ჩამომჯდარიყო სა ტელევიზორს უყურებდა.
- ნაია ბებია.
- ჰო შვილო, რა იყო? ბიჭებს თუ ეძებ გარეთ არიან.
- ვიცი, სწორედ მაგის გამო მოვედი, დღეს ხომ დაჩის დედის დაბადების დღეა.
დასტურის ნიშნად თავი ჩაწია და მასაც შეეტყო ფერის გადასვლა სახეზე.
ყველაფერი სწრაფად ვუამბე, ბევრი აღარ მილაპარაკია, არ დამიმალია ის რომ ჩემი იდეა იყო ის ყველაფერი, თვითონაც გაუკვირდა რომ მისმა ’ლოთმა’ შვილიშვილმა ეს ყველაფერი ვერ მოიფიქრა, სასწრაფოდ დატრიალდა და მაგიდა გაშალა.
გარეთ გავედი, სადაც იყო მოვიდოდნენ, თუმცა რეზიმ მითხრა რომ დაჩი არსად წამოსვლას არ აპირებდა, არც ისე დინჯი ნაბიჯებით მივედი მასთან და ჩუმად ვუთხარი:
- წამოდი, დალიე, მოგეშვება.
- არ მინდა, აქ მირჩევნია.
- წამოდი, მე გთხოვ, თან მისავალი იქნება, სულ მცირედი მაინც, ნუ ჩამოგტირის სახე, იქნებ ეს ჩვენი ერთად შეკრების ბოლო და უკანასკნელი დღე იყოს, ამიტომ დამთანხმდი, ხომ იცი მივდივარ.
- გიჯერებ და მოვდივარ, მაგრამ გაფრთხილებ, არ მომეშვება.
- შენ მხოლოდ ცადე.
ბევრი ყოყმანის შემდეგ დავიყოლიე და სახლში შევიყვანე.

გაგრძელება იქნება