ღამის წყვდიადი 5

ბოლოს მშვენიერი იყო მისი ბედნიერი სახის დანახვა, მიყურებდა არც თუ ისე მშვიდად, აბარბაცებული თვალებით..
ღვინისაგან დასველებული ოდნავ წითელი ტუჩები გამუდმებით რაღაცას აცმაცუნებდა პირში, ეტყობოდა რომ მოსვენება ჰქონდა დაკარგული..
გავიდა, გავიდა ძალიან ბევრი საათი..
მახსოვს გაიღო თუ არა სახლის დიდი კარები დედასკენ გავიქეცი და მთელი ძალით მოვეხვიე..
როგორი დახვეწილი, მშვენიერი, ლამაზი.. ო, რა საოცრად მომეწონა მე ის.
ხოლო მამა, მისი დანახვა ისე გამიხარდა რომ ცრემლები წამსკდა თვალებიდან, მისმა ტკივილით სავსე სიტყვამ:
- მომენატრე.
სულიერ სამყაროში რაღაც დიდი აღმოფხვრა და ამატირა.
გვერდზე რომ შემოვატრიალე თავი ბიჭები დავინახე, ვგრძნობდი რომ მათთან ერთად მხიარულ ღამეს ვეღარ გავატარებდი, ამიტომ გული მწყდებოდა.
მე ისიც კარგად მახსოვს როგორ მოვეხვიე ბებიას და წარმატებები ვუსურვე, თუნდაც რამოდენიმე დღით, თუმცა მე ისე ვერ გავძლებდი რომ ბიჭები არ მენახა.
მათთან მივედი, კარები შევაღე, სამივეს სახე ჩამოსტიროდა..
- მე წავედი.
ვთქვი და გადაკოცნელად გავიწიე როდესაც დაჩი ფეხზე წამოდგა და გადამეხვია.. არც თუ ისე დიდი ხნის დუმილი იყო მაგრამ მაინც კარგად მახსოვს როგორ მოასწრო და ჩამჩურჩულა.
- მალე ჩამოდი, ყველაფრისთვის მადლობა.
მეც გამეღიმა და მოვიცილე, გამოვტრიალდი და ფიქრებით მათთან დავრჩი, მაშინ მივხვდი რომ მართლაც ძალიან მომენატრებოდნენ.. სანამ კარებიდან გავიდოდი რაღაც გამახსენდა.
- ჰო მართლა, დაჩი..
- გისმენ.
- ჩემი ნომერი ჩაიწერე და იმედია კონტაქტი გვექნება, თუ რა თქმა უნდა პრობლემებს არ შეგიქმნი.
- ნუ მაცინებ, მითხარი.
მეც სწრაფად ვუკარნახე და მაშინ კი უკანმოუხედავად გავიქეცი იქიდან.
მანქანის კარები გაიღო და ჩავჯექი, იმ წამს წასვლა გადავიფიქრე თუმცა ვეღარაფერს ვიზამდი, ასე მეგონა რომ ოცნებებს არ ჯურღმულს ვუტოვებდი.
- დედა, სიურპრიზი?
- მოითმინე, მივიდეთ სახლში.
ინტერესისაგან ძარღვები შემეკუმშა.. ”ნეტავ რა არის?” საკუთარი თავი ამ კითხვისგან შევაწუხე.
როგორც იქნა ჩავედით, იქაურობა ბევრად ლამაზი იყო ვიდრე მაშინ როდესაც ბოლოს ვიყავი, ბევრად მშვენიერი ვიდრე ის მიდამო სადაც ასფალტი წელიწადში უამრავჯერ დამიტკეპნია.
.. მაგრამ, სრული დისკომპორტი იყო იმ სახლის ჩახუთული სივრცე, რომელიც ყელში მქონდა მობჯენილი, ის ჰაერი მართლაც ჯობდა ამ სიბინძურეს..
მივლაგდით, მაგრამ ერთი კითხვა დამებადა.
- ახლა გამახსენდა, ამდენი ტანსაცმელი, ეს ჩემი ოთახი, ვერ მივხვდი, მე რა სამი დღის არ წამოვედი? არადა რაც მქონია უკლებლივ ყველაფერი აქაა.
დედამ გაკვირვებულმა შემომხედა და მითხრა:
- განა შენ არ გინდოდა ეს ყველაფერი?
- როგორ არა.
დავიბენი.
- სიურპრიზი?
- მოუთმენელო, ჯერ მომიყევი რაიმე საინტერესო, მაგ თემაზე მე თვითონ დაგელაპარაკები.
- არა, ახლავე, ნუ მომკალი, მაინტერესებს.
როგორც იქნა მამამ ხმა ამოიღო და მითხრა:
- აქაურობა მოგწონს?
- კი, ძალიან, მაგრამ ეს ჩახუთული სივრცე მაინც უკომფორტულობაა.
- ვიცი, მიჩვეული არ ხარ, ცოტა ძნელიც არის, და მთავარი..
- რა?
- ჩემთან ერთად წამოხვალ საზღვარგარეთ?
სახეზე ღიმილი შემაშრა, ყბა გამომივარდა, გავოგნდი.
ენა ჩამივარდა, იმ წამს ყველანაირი დისკომფორტი დამავიწყდა, რამოდენიმე წამიანი უჰაერობაც ვიგრძენი, აშკარა იყო რომ თვალები გამიფართოვდა.
- მე მამა?
- ჰო შენ, მოიფიქრე, 2 კვირაში მივდივარ და წაგიყვან თან, დედას სანახავად აუცილებლად ჩამოვალთ ხოლმე, მე ხომ ვიცი რომ იქიდან წამოსვლა შენი ოცნება იყო, არ გინდა აგიხდეს?
ჯერ კიდევ გაოგნებული მე მას მივუახლოვდი და გადავეხვიე..
- მინდა რა თქმა უნდა.
ოცნება, ოცნებას ემატებოდა.. კოშკი ნელ-ნელა დიდებოდა, იმასაც კი ვფიქრობდი არ დაინგრეს თქო..
საღამოს როდესაც უცხო გარემოში მომიწია დაძინება, და თან ეს ბევრად კომფორტული საწოლი დავინახე სიმარტოვე ვიგრძენი, ირგვლივ მხოლოდ ნათელი კედლები და თაროები იყო, თვალს რომ ააყოლებდი დიდ ჭაღს დაინახავდი რომლის ფუფუნებაც მე არასდროს მქონია, თუმცა სიმართლე გითხრათ ამ ყველაფერს უკვე ის ყველაფერი მერჩივნა რაც ადრე მქონდა, ახლა ისინიც სწორედ ისე მენატრებოდნენ როგორც რამოდენიმე დღის წინ ჩემი მშობლეში..
ცივ საწოლში დავწექი .. ”ნუ დარდობ გულო!” ვამშვიდებდი ჩემს თავს..
თვალები დავხუჭე თუ არა ძილი მომერია, მობილურის წკრიალმა კი გამომაფხიზლა.
- თითქოს უშენოდ აქაურობა დადუმდაო, როგორ მოვიწყინეთ. დაჩი
გამეღიმა, შორიდან მაგრამ მასთან სიახლოვე მაინც ვიგრძენი.
- გამაღვიძე, რატომ? გადით ’ღრმა’ სოფელში და ნახავთ ვინმეს.
- შენნაირს? რაღაც არა მგონია.
რას მივაწერო შენი ასეთი თავაზიანობა და ქება?
- შენდამი სულ მცირედ სიმპატიას.
- რა სასაცილო ხარ ნეტა იცოდე, ალბათ დალიე ისევ არა?
- არა.
- მაშ?
- უბრალოდ იმდენად საყვარელი ხარ მომენატრე.
- ალბათ შენს გარდა ამ ”წერილებს” ბევრი კითხულობს არა? შეიძლება გეცინებათ კიდეც, სხვა გასართობი ვერაფერი ნახე დავიჯერო?
- გასართობი ყველაფერია, არავინ არ კითხულობს ჩვენ ორის გარდა.
- რამ გამოიწვია ეს რადიკალური ცვლილება შენში?
- ეს ცვლილება სულაც არაა, მოგეწონა მანდაურობა?
- მეტნაკლება, ცოტა არ იყოს უხერხული გარემოა.
- მე დარწმუნებული ვარ შენ ყველაფერს გაათბობ.
- ალბათ მე ჭკუიდან გადავალ ახლა რომ არ დავიძინო, ძილინებისა.
სწრაფად გადავტრიალდი და ძილისთვის მოვემზადე, გაკვირვებაში ისიც კი დამავიწყდა რომ თვალები უნდა დამეხუჭა..
დავიწყე ფიქრი, ფიქრი გამუდმებით მასზე, ”სულელი და არანორმალური, როგორ მადებილებს”.. ”ოო მაიკო, ამოიგდე თავიდან, უხერხული ფიქრებია”..
გათენდა თუ არა უცხო გარემო უფრო უხეშად მომხვდა თვალებში, ”ო, რა საშინელებაა” .. ვფიქრობ, ვფიქრობ გამუდმებით..
- დედა!
- მაიკო, რა იყო? ხომ არ გეშინია?
- რისი? არა, მეთქი სად არის თქო.
გამიცინა და ოთახიდან გავიდა, ავბარგდი მეც.
- ჩაიცვი, მოწესრიგდი, ჭამე და საყიდლებზე წავიდეთ.
- რა უნდა ვიყიდოთ?
- ტანსაცმელი.
- განა მე თვითონ ბევრი არ მაქვს?
- მომისმინე, შენ არასდროს არ გყოლია მდიდარი დედ-მამა, არც ახლა არ გყავს, მაგრამ არა გრცხვენია?
- რისი? ეს რა ტანსაცმელი არაა?
- მაიკო! გთხოვ, შევიძინოთ ახალი რაიმე, გასახალისებლად მაინც.
როგორც იქნა დამიყოლია, მივადექი ნაჭრის დიდ ჩანთას, სადაც ჯერ კიდევ ჩემი ამოულაგებელი ტანსაცმელი იყო ჩაპრესილი.
სახლიდან გავედით, მშვენიერი ამინდი იყო, თუმცა ეს მხოლოდ გასვლისას, შუა ქალაქში საშინელი სიცხუნვარე იყო.
- საშინელებაა აქ ქყოფნა.
- ახლა ხელს რასაც დაადებ გიყიდი ყველაფერს, როგორც იქნა გეღირსა, შენც ხომ სულ ეს გინდოდა.
ლოყები ამიღაჟღაჟდა, ერთიანად დავიკვარჩხნე, შემრცხვა, დედას ლოყაზე ვაკოცე და გზას გავუდექით რომელიც არც კი ვიცოდი სად მიდიოდა.
შუა გზაში მობილურის ხმა გავიგე.
- დედა, იარე, დაგეწევი.
”ნეტავ რა ჯანდაბა უნდა?” გავიფიქრე და ვუპასუხე:
- ჰო დაჩი, როგორ ხარ?
- გუშინდელზე უარესად, რა მოსაწყენია ეს ყველაფერი.
- ახლა არ მითხრა მაკლიხარო..
- არ დამიჯერებ ჰომ? ამიტომ არ გეტყვი.
- განა თქმას აპირებდი?
- ვაპირებდი, შენ ალბათ ეხლა სახლში ხარ და ისვენებ.
- არა, დედასთან ერთად ვარ, საყიდლებზე გასული.
- რა კარგია, დამიჯერე მანდაურობას მალე შეეჩვევი, უფროსწორად შევეჩვევით, შენ ისევ აქ ჩამოხვალ, შემდეგ ერთად წავალთ და იმედია მანდ უკვე აღარ გაგვიწყდება ურთიერთობა.
- მანდ ჩამოსვლა მე აღარ მიწერია მემგონი, არც აქ გვიწერია მეგობრობის გაგრძელება, ამიტომ შეგვიძლია გვქონდეს ხშირი კონტაქტი ასე, უბრალოდ.
- მოხდა რაიმე?
- არაფერი, მხოლოდ ის რომ მამასთან ერთად მივდივარ.
- შენ რა.. ქალაქში არ რჩები?
- არა, შემოთავაზებას დავთანხმდი, განა არ გიხარია?
- როგორ არა..
აშკარად საგრძნობლად დიდი ნერწყვი გადაყლაპა.
- გოგონები ჩამოვიდნენ?
- არა.
- ალბათ ის ძალიან ბედნიერია, რომ შენ ხარ მარტო.
- არ შეგიძლია თათიას თავი დაანებო?
- არც ვეკიდები, უბრალოდ ვახსენე, არაა სიუხეშე საჭირო, კარგი ახლა მე უნდა წავიდე, საღამოს დაგირეკავ მე თვითონ.
დედას მივუახლოვდი, მისი რამოდენიმე არც თუ ისე მნიშვნელოვანი კითხვა სწრაფად დავაკმაყოფილე და ჩვენ საქმეს შევუდექით.. რა მრავალფეროვნება და სილამაზე იყო, მე ”ხამი” არასდროს ვყოფილვარ თუმცა საკუთარი თვალით ნანახმა რამოდენიმე დიზაინერის ტანის სამოსმა ძალიან მომხიბლა, თუმცა იმდენი შეგნება ყოველთვის მქონდა რომ ჩემი ემოციები დამემალა და სადმე მარტო დარჩენისას გამომეხატა..
უამრავი რამ, რაც ოცნებებშიც არ მინახავს, ერთ ალბათ ნებისმიერი ქალაქელი გოგონასათვის იყო ჩვეულებრივი დღე, აი ჩემთვის კი არაჩვეულებრივი იყო, რაღაც ნათელი და ბევრის მომცველი.
მამასთანაც ისეთი გახარებული მივედი როგორიც დედასთან ვიყავი რამოდენიმე საათის უკან..
საღამომდე ყველაფერს თავისი ადგილი მივუჩინე, ახლა კი სრული ბედნიერება ვიგრძენი, შეიძლება მთლად სრული არა მაგრამ ის პატარ პატარა ნაპრალები რაც მას გამთელებაში უნდა დახმარებოდა ჩემთვის უმნიშვნელო და შეუმჩნეველი იყო.
11 საათზე უკვე საწოლში ვიწექი, თითქოს გასართობიც არაფერი იყო.
ჩემს ფიქრებს ჩუმად მივენდე, გონს კი მალევე მოვედი.
რეკავდა.. ”სირცხვილი, როგორ დამავიწყდა”.. გავიფიქრე და ”დარცხვენილი” ხმით ვუპასუხე.
- შენ მახსოვს რომ უნდა დაგერეკა.
- მაპატიე, დამავიწყდა, რა ხმა გაქვს? ნასვამი ხარ.
- სულ ცოტათი.
- ნუ მატყუებ! მითხარი.
- ჰო ნასვამი ვარ, კარგად ნასვამი, შენგან განსხვავებით მე გამახსენდი.
- მაპატიე თქო, ხომ გთხოვე?
- კი, წევხარ?
- ჰო, შენ?
- მეც, გიკვირს არა ასე ადრე? შენთან ლაპარაკი მინდოდა.
”ამას რა ჭირს?” ვფიქრობი ჩემთვის..
- ჰოდა ჰომ მელაპარაკები?
- კი, მე შენთვის მითქვამს რომ ლამაზი ხარ?
- რაღაც არ მახსოვს.

გაგრძელება იქნება