ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(9)

ცუცა,რომ გავაცილე გვიანი იყო. დედაჩემი დაქალთან რჩებოდა იმ ღამეს(ანუ შემეძლო ღამე სახლში არ დავბრუნებულიყავი)... გული უნცაურად მეთანაღრებოდა,რაღაცას მიგრძნობდა,მაგრამ ვერ გამერკვია რას,ამიტომ გადავწვიტე ზეკოსთვოს მიმეკითხა და წამომეყვანა ან თუ გამიჯიუტრებოდა,მცოდნოდა მაინც რომ კარგადაა და არაფერი უჭირს.
შემოსახვევში ისე შევედი,თითქოს არც ვყოფილიყავი იმ ქვეყნად. კი არ დავიდიოდი,დავილანდებოდი. ისეთი სიჩუმე იყო ჩამოწოლილი მე რომ მიყვარდა,ბინებს ეძინათ, ღრმა,უსიზმრო ძილით. სიჩუმეს ვუგდებდი ყურს და მისთვის ჩვეული დუმილით ვტკბებოდი. დუმილის მიღმა ხომ იმაზე გაცილებით უფრო მეტი რამ ხდება ხოლმე,ვიდრე წარმოუდგენიათ... სწორედ დუმილი შეიძლება იყოს ყველაზე ხმაურიანი,საშიში და დამთრგუნველი,მასში შეიძლება აღმოაჩინო ერთად მოჩურჩულე მთელი მსოფლიოს ადამიანებსი ხმა,კივილი და გმინვა. დიდი ხანი იყო გასული რაც ბოლოს შორენასთან ვიყავი ასული,სტუმრად ამიტომ ზუსტად არ მახსოვდა რომელ სადარბაზოში ცხოვრობდა. სანამ იმას ვარკვევდი სად უნდა შევსულიყავი ჩემი აფორიაქებული სიმშვიდით შეფერადებული სიჩუმე დაირღვა და განწირული ყვირილი გავიგონე,რომელიც ისე შემოიჭრა ჩემ სხეულში,როგორც მკაცრი ზამთრის სუსხი ვნებისგან გახურებულ სხეულში და დამბურძგლა.
-მიშველეთ!მიშველეთ!-ვიღაც განწირული ითხოვდა შველას...
იმდენი რაღაც ვიფიქრე,ათასმა აზრმა გამიელვა თავში ერთად.გონებაში უმარავი სურათი დამეხატა და ერთმანეთში აირია,სრული აურზაური შეიქმნა,ქაოსი,რომელიც მაბნევდა და თითქოს ერთ ადგილას მიჯჭვულს მხდიდა.
-დამეხმარეთ!გადამარჩინეთ!- განწირული ყვიროდა გოგონა,ისეთო სასოწარკვეთა და შიში იგრძნობოდა მის ხმაში გული შემიტოკდა და არსებაში რაღაც,ჩემთვის უსახელო,სიმი შემენძრა. მის გაბზარულ კივილს ვუდგებდი ყურს და ვაცნობიერები,რომ მაშინ, მხოლოდ მე შემეძლო დამეხსნა იგი...
*****
-ანეტა?!-შევძახე ელდანაცემმა,როცა ჩემ ფეხებთან გართხმულ უცნობში ანეტას სახე აღმოვაჩინე...გაოცების დაფარვა შეუძლებელი იყო... ისეთი საწყალი ჩანდა,ადრე წარმოდგენასაც რომ ვერ მოვახერხებდი,ოდესმე ისეთ დღეში ჩავარდნილს,თუ ვიხილავდი. მუხლები გადაყვლეფოდა,ცხვირიდან სისხლი სდიოდა, მაღალქუსლიანი ეცვა ცალ ფეხზე,ისიც ქუსლმოტეხილი, მარჯნისფერი კაბა-შემოხეული,თმა გაჩეჩილი...
-ნოე!ნოე!ნო!!!-გაჭუჭყიანებულ სახეზე ცრემლები ისე ტოვებდნენ კვალს,თითქოს ანეს ლოყები მიწა ყოფილიყო,რომელზეც ნაკადულები მოედინებოდნენ...
თვალს ვერ ვაშორებდი...
-ანე...-წამომცდა სახელი რომელსაც ადრე იმაზე ხშირად ვამბობდი ვიდრე „გამარჯობას“. მან თავი ჩაქინდრა და ხელები სახეზე აიფარა. გულისმომკვლელად ქვითინებდა,თითქოს საკუთარ თავს დატიროდა...
თავი უკან მივაბრუნე. შავებში ჩაცმული კაცი თავგახეთქილი ეგდო ასფალტზე და შინდისფერი სისხლით რწყავდა იქაურობას.
-მოკალი?-მკითხა აკანკალებული ხმით ანეტამ ხუთწუთიანი დუმილის შემდეგ.
თვალწინ გამირბინა,როგორ გამოვვარდი სიბნელიდან,უეცრად დავაცხერი თავს ქორივით და წუთის წინ ავტროფარეხთან მიგდებული ქვა თავში ლაზათიანად ვუთავაზე,ჯერ ერთხელ, მერე კი მიყოლებით მეორედ და მესამედ,იქამდე სანამ თავი არ გაუსკდა და სისხლი არ წამოკდა ჩანჩქერივით.
ანეტას მკლავში ჩავავლე,წამოვაყენე,მაისური გავიხადე და ჩავაცვი.
-ნუ მეკითხები იმას,რაზეც პასუხს არ გაგცემ... - დამძიმებული მეჩვენა,ძლივს იდგა ფეხზე,მეგონა სულს თუ შევუბერავდი წავიქცეოდა. თრთოდა,ისევ სდიოდა ცრემლები,ცდილობდა თვალებში შეეხედა ჩემთვის,მაგრამ ვერ ბედავდა,თითქოს ეშინოდა,რომ რაღაცაში გამოვიჭერდი.
-აქედან უნდა წახვიდე...-ვუთხარი ისე,რომ თვალი არ მომიშორებია მისთვის.
-ვიცი.
-და ნუ იტყვი რა გადაგხდა თავს...-დავარიგე მასწავლებლის ტონით.
-წამიყვან?-მკითხა და თვალი იმ კაცისკენ გააპარა ცტა ხნის წინ ნამუსის ასახდელად რომ მისდევდა.
-ვერა... ამას უნდა მივხედო...-ვუთხარი და გონდაკარგულს გავხედე,იქნებ მკვდარიც კი იყო..
-ნო,გემუდარები,არ გამიშვა მარტო...
მიმოვიხედე. არავინ იყო. ბინების ყვითლად წამონთებულ ფანჯრებსაც შევავლე თვალი, მერე დამნაშავის ნაბიჯებით მივუახლოვდი უახლოესი სადარბაზოს სარდაფს, ბოქლომი გავაღე და სხეული შიგ შევაგდე.
-როგორ გგონია,აქ სადმე წყალი იქნება?
-კი,როგორც მახსოვს,ახლოსაა...-მართლაც სადღაც ოც მეტრში ონკანი აღმოვაჩინე,სავსებით მშვიდად მოვუშვი და ქვას სისხლი მოვაშრე, მერე ბუჩქებში ვისროლე,სველი ხელები შარვალზე შევიწმინდე და მობილური ამოვიღე,ძნელი მისხვედრი არ იყო,რომ ტაქსის გამოძახებას ვაპირებდი.
არასდროს დამავიწდება,როგორი თვალებით შემომცქეროდა ანეტა... შიში,პანიკა,გაურკვევლობა,დაბნევა,ყველაფერი ერთად იკითხებოდა მის ორ ცისფერ სფეროში...
-შენ რომ არა...-კრუსუნებდა და თავს აქნევდა მრავლისმთმელად.
-მე რომ არა...-გავიმეორე მოსალოდნელი კმაყოფილებით მეც და მივუახლოვდი.
-რა მეშველებოდა?!-ამოიგმინა და ჩემსკენ წამოვიდა,რომ დამყრდნობოდა,მაგრამ უკან გავიწიე.
-არც არაფერი...-ცივად ვუპასუხე. მინდოდა ისე მოვქცეოდი,რომ გული მეტკინა, როგორ შეიძლებოდა სითბო გამომეჩინა ქალისადმი,რომელმაც მიმატოვა ისე,რომ ნორმლაურად არც არაფერი აუხსნია. რატომ უნდა მეზრუნა ადამიანზე,რომელიც არ იმსახურებდა ამას?! რად უნდა მეთქვა მისი მისამართით თანაგრძნობის სიტყვები,რომელიც დაამშვიდებდა მას, განა საკმარისი არ იყო მისი ღირებისა და იქნებ სიცოცხლის ხნსაც კი?!
-ხო...არაფერი,საერთოდ არაფერი მეშველებოდა!-გააგრძელა ბუტბუტი.
-ნუ სულელოაბ ანეტა! მე თუ არა ვინმე სხვა იქნებოდა!
-არა! შენ..ხომ ხედავ,შენ იყავი და არა სხვა!
-და ეს გეწყინა?!
-რა შემატყვე...პირიქით...
-თუმცა,მაგას ახლა რა აზრი აქვს?!
-არ გაინტერესებს რა მოხდა?-მკითხა და უხერხულად შეიშმუშნა.-რატომ არაფერს მეკითხები.
-არ მაინტერესებს.-მოვუჭერი მოკლედ.
-ჯერ კიდევ გაბრაზებული ხარ ჩემზე?
-არა.
-მაშ,რატომ მექცევი ასე.
-როგორ ასე?!
-ცივად...
-და ელოდებოდი სხვას ჩემგან რამეს?
უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა.
-ტაქსი მალე მოვა?
თავი დავუქნიე. ალბათ იფიქრა ხმის გაცემაც აღარ უნდაო.
-აქ რა გინდოდა?-ცადა ისევ საუბრის წამოწყება.
-საქმე მქონდა.
-რათქმაუნდა,უბრალოდ არ გამოისეირნებდი ამ შუა ღამეს...
-რატომ გგონია მასე?
-გიცნობ..
გადავიხხარხარე.
-არა გეთაყვა,პირიქით შენ სულ არ მიცნობ! და საერთოდაც,რატომ აქვს ყველას დაჩემებული გიცნობო?!-ისევ გამეცინა. თითქოს შეურაცწყოფილად იგრძნო თავი,მიხვხვდი,მაგრამ არ შემიმჩნევია. ერთი მე მკითხოს რა ვიგრძენი მაშინ,ჩემგან როცა წავიდა...
ტაქსი მოვიდა თუ არა კარი გავუღე და ჩავსვი, წამით შევყოვნდი, გადავიფიქრე წაყოლა,მაგრამ ანეტამ მთელი მუდარით შემომანათა თავლები და მორიდებით მომკიდა მაჯაზე ხელი.
ტაქსი დაიძრა...ისე მისრიალებდა ქუჩაში,თითქოს ციგა ყოფილიყო,თოვლიან დაღმართზე. ვდუმდით.
-რას უზამ იმას?-ჩამჩურჩულა, და ამ ჩირჩულზე გამახსენდა ღამღამობით, როგორ უყვარდა ხოლმე ჩაძინებამდე ჩურჩულით ლაპარაკი.
-შენ ნუ იდარდებ მაგაზე. სულ დაივიწყე მომხდარი.
-არ მინდა შარში გაგხვიო.
-არც გამხვევ..და საერთოდ,რომ ცადო,მაშინაც კი არ გამოგივა ეგ...
-ასეთი ხელშეუხებელი ხარ?
-ხელშეუხებელი არა,უფრო ყველაფერზე წამსვლელი...
-ვისთვის?
-საკუთარი თავისთვის და ზეკოსთვის...
-სხვა არავისთვის?
-არავისთვის...
ტაქსიდან გადმოვაცილე და მძღოლს ვთხოვე დამელოდეთქო.
-მოგიწევს ჩემს გარეშე ახვიდე სახლში,არ ვაპირებ სადარბაზოში შემოსვლას.
-რატომ,გეშინია?
-როგორ ფიქრობ,რისი უნდა მეშინოდეს?
-ჩემი...
-შენი?-ჩამეღიმა.
-ხო...ჩემი და ჩემდამი გრძნობების...
-გგონია მართლა დამრჩა რამე გულში?
-კი...მგონია კი არა დარწმუნებული ვარ...
-ხო? გულში რამე,რომ დაგრჩეს გული უნდა გქონდეს პირველ რიგში.-თვალი ჩავუკარი და ტაქისში ჩავჯეკი.
-მოიცა!-კარების დახურვა ვერ მოვასწარი.-ე.ი არაფერი დაგრჩენია არა? დამიმტკიცე!
-არავარ ვალდებული რამე გიმტკიცო.
ანეტა მანქანის სავარძელს მუხლით დაეყრდნო,ახლოს მოიწია, ისეთი სურნელი ქონდა მე,რომ მაბრუებდა... გამახსენდა,როგორ მიყვარდა მის სხეულზე ტუჩებით მოგზაურობა,ყოველ კუთზე-კუნჭულს იმაზე მეტად ვიცნობდი ვიდრე საკუთარს.
-მაკოცე...-თქვა ტუჩების ნელი მოძრაობით და ისე ახლოს მოიწია ჩემთან მის სუნთქვა სვგრძნობდი და მართლაც,ისე საოცრად მომინდა მისი კოცნა...დამეუფლა ეს სურვილი და თხემიდან ტერფამდე გიჟური თავაწყვეტით ჩაირბინა.
-ანეტა...-ვთქვი დაბალი ხმით. -მე ვთქვი,რომ ყველაფერი დამთავრდა...ე.ი ასეა!-ხელი მოვკიდე და მარჯვენა ამოვაწევინე.
-შეხედე ამას!-არა თითზე ბრილიანტის ბეჭედი ეკეთა.
-გგონია ვერ შევნიშნე?-გავუღიმე ირონიით სავსემ.
-ნო...
-ნუ მეძახი მასე!
-ნო,რომ არ ვიყო დანიშნული...
-მაინც არაფერი გამოგვივიდოდა!
მოიწია,კოცნა უნდოდა,მაგრამ მოვიშორე და კარები მვაჯახუნე.
-წავედით!-ვუთხარი მძღოლს.
-საით?
-იქ საიდანაც მოვედით.
მანქანაში ვიჯექი და მეგონა სხვაგან ვიყავი სადღაც... ყველაფერი ცხადი იყო ჩემთვის,როგორც იქნა იმ შეკითხვებზე ვიპოვე პასუხი,რომელიც შიგნიდან მღრნიდა და მაწავალებდა. ანეტა იმიტომ კი არ დამშორდა,რომ მასზე პატარა ვიყავი, ან იმიტომ რომ სიყავრულსა და სითბოს ვაკლებდი,ან ქალურ სურვილებს ვერ ვუკმაყოფილებდი! არა,საქმე მხოლოდ ერთში იყო-ფულში! ფული,ხომ დედამიწის ღერძია,მის გარშემო ბრუნავს ფულისსაჭრელ მანქანად ქცეული პლანეტა.
ის წავიდა ჩემგან,რომ მითხოვებოდა ფულის ტომარას,რომელიც ბროლის კოშკს აუგებდა და ცოხვრებას იმ კეთილ ზღაპრად უქცევდა,რომელიც „happy end-“ით მთვარდება,ეს ბენდიერება კი (მათთვის) ფულია.
ფანჯარა ჩავწიე და რატომღაც შვებით ამოვისუნთქე... ჩვენ დროში ყველაფრის საწყისი ფულია...ყველაფრის დასასრული კი სიკვდილი! რა ხდებოდა სიკვდილის მერე? მჯეროდა რომ მეორე სიცოცხლე იწყებოდა იქ,სადაც არსებობდა სიყვარული.
-როგორ გგონიათ რა აკლია ამ ოხერ დედამიწას?-ვკითხე მძღოლს,რომელიც თავის ვიფქრბში იყო გართული.
-რავიცი აბა....
-იქნებ სამართლიანობა?
-ალბათ.
-ან ერთგულება?
-შეიძლება.
-ან სიყვარული...
მეამაყებოდა,რომ მე,არ მცხვენოდა საკუთარი თავის, მაგრამ ანეტას იმდენად შერცხვა,რომ ვერც კი გამიმხილა გათხოვებას,რომ აპირებდა, გამბედაობა არ ეყო ეღიარებინა,რომ ფულის მონა იყო და აქამდე თავს იკატუნებდა თავისუფალ ადამიანად. სიყვარული ამონებსო ნათქვამია, არა გეთქყვა,სიყავრული კი არა ფული ამონებს,ფული! (აბა სიყვარული სად არსებობს,რომ დაამონოს!)რომელზეც სულ რამოდენიმე დღის წინ ისეთი გააფთრებული ვიყავი კაცსაც მოვკლავდი ალბათ,მაგრამ ჩემდაუნებურად უეცრად გაიცრიცა ფულისადმი დაჟინებული ლტოლვა და მისი ადგილი დაიკავა დიადმა განცდამ,რომელსაც გაცილებით მეტი უნდოდა ვიდრე მხოლოდ კაცზე გაბატონებული ქაღალდი.
ტაქსიდან გადმოსულმა სიგარეტს მოვუკიდე და იქამდე ვიდექი გაუნძრევლად სანამ ყვითელი მანქანა თვალს არ მიეფარა. მერე მახვილი მზერა მოვავლე ჩაბნელებულ ქუჩას,რომელსაც საიდუმლოებით მოცული,უბრალოების საკინძედაბნეული ლამპიონები ანათებდნენ და იმ სარდაფში შევედი სადაც თავგახეთქილი კაცი მეგულებოდა. კარების გაღებისას წამით იმ აზრმაც გამიელვა თავში,რომ შეიძლებოდა გონს მოსულიყო და თავისთვის ეშველა,მაგრამ დავინახე თუ არა მისი მძორივით მიგდებული სხეული იმაზე დავიყე ფიქრი რა უნდა მექნა. ჩავიკუზე,პულსი გავუსინჯე,ცოცხალი იყო. შემეძლო იქვე დამეტოვებინა ისე,რომ ხელი არ მეხლო, არაფრის შიში არ უნდა მქონოდა,თუნდაც მხოლოდ იმიტომ,რომ ჩემი სახეც კი არ იცოდა. სარდაფში ბნელოდა, მობილურით გავანათე,სახეზე ვაკვირდებოდი,არ მეცნობოდა. ისეთი სიმშვიდით ქონდა თვალები დახუჭული,თითქოს საამურ სიზმარს ნახულობდა. არ მესმოდა,როგორ შეიძლებოდა ასეთი გამომეტყველება ჰქონოდა კაცს,რომელსაც ნახევარი საათის წინ, მისთვის ვიღაცის(ჩემთვის კი ერთ დროს საყავრელი ქალის) ბედი ეჭირა ხელში. რა ადვილია ზოგიერთისთვის სხვის ცოხვრებაში ხელებს ფათური და ყველაფრის ისე ოსტატურად არევდარევა,თითქოს სწორედ ამისთვის მოევლინენ ქვეყნად.
-რა გიყო ახვარო?-ვიკითხე უფრო ჩემთვის,ვიდრე მისთვის, ხმამაღლა.-მოგცე სიცოცხლის უფლება,რომ ცოდვებით შეკაზმულმა ათრიო ეგ აყროლებული სხეული და ტყუილ-უბრალოდ დაამძიმო ქვეყნნიერება თუ ამოვასუნთქო ეს შეშლილი მიწა?! განა რა დაშავდება თუ ერთით ნაკლები გარეწარი ისუნთქებს გადაშენების პირას მდგარი ჰაერით?
წამოვდექი იმ იმედით,რომ ტომარას ვნახავდი სადმე მიგდებულს და მართლაც ,იმედი გამიმართლდა. ხარახურა გადმოვყარე ტომარას ვწვდი და ჩემი გონებადაკარგული მსხვერპლი საგულდაგულოდ ჩავტენე მასში. თოხიც მოვიძიე და დავფიქრდი სად შეიძლებოდა დამემარხა ეს ჩემთვის ცოცხალი ლეში...