ოცდამეხუთეს ეფექტი - ტავერნა "ალბა" (ეპიზოდი XVII)

ქუჩა, სადაც ტავერნა "ალბა" ვიპოვე, თამაზის სახლიდან საკმაოდ ახლოს აღმოჩნდა. ფეხით რომ წამოვსულიყავი, დაახლოებით 10-15 წუთი დამჭირდებოდა იქ მისასვლელად.





ქუჩის სახელწოდება დავიმახსოვრე. რაღაც უნდა მომეფიქრებინა, რომ მეორე დღეს ერთი საათით მაინც გამოვსულიყავი გარეთ.

ისიც ვიფიქრე, მძღოლს მანქანას გავაჩერებინებ-მეთქი, მაგრამ კიდევ კარგი, თავი შევიკავე და დავფიქრდი. ჩემი საქციელი ეჭვს გამოიწვევდა და შეიძლება ყველაფერი გამეფუჭებინა. გარდა მაგისა, 19:05-საც საკმაოდ გადაცილებული იყო... თან, ცოტა არ იყოს, შემეშინდა კიდეც მარტოს იმ უცნაურ შენობაში შესვლა.

გვანცამ აღელვება შემატყო. უცებ ისღა მოვიფიქრე, თითქოს ქუჩის სახელი მეცნო... ვუთხარი, რომ ჩემი ბავშვობის მეგობარი გამახსენდა, რომელიც ნეაპოლში, სწორედ ამ ქუჩაზე ცხოვრობს და წლებია, არ მინახავს - ჩავიბურდღუნე; - კარგი იქნებოდა, ხვალ ცოტა ხნით მაინც მენახა-მეთქი.

ამჯერად სასადილო ოთახში ვივახშმეთ, რომელიც იტალიური რენესანსის სტილში იყო გადაწყვეტილი. ჭერი ანგელოზებით მოეხატათ. ეს ოთახი სახლის მთლიანი დიზაინიდან შესამჩნევად განსხვავდებოდა.

ისევ რეკლამაზე ვსაუბრობდით. ყველა დეტალი განვიხილეთ. ვახშამს სანდრო არ დასწრებია, ალბათ, არ იყო სახლში.

ვახშმის შემდეგ "მოსასვენებელ ოთახში" გადავინაცვლეთ, სადაც კარგა ხანს დავყავით. მამაკაცებმა ბილიარდის თამაში რომ წამოიწყეს, მე და გვანცამ მოვუბოდიშეთ და ჩვენი ოთახებისკენ დავიძარით.

მსახურს ჩემი საყიდლები ოთახში შემოეტანა და საწოლზე დაეწყო. ბევრი არც არაფერი მიყიდია, - სამი ცალი შარფი (ერთი თათიასთვის, ერთი ლალისთვის და ერთიც ჩემთვის), პატარა ჩანთა, ჟაკეტი დიდი კაპიუშონით, რომელიც ზუსტად ტავერნაში წასასვლელად გამომადგებოდა და რა თქმა უნდა, ფარანი.

შხაპი მივიღე, თმა საშრობით გავიშრე და დავწექი. თორმეტი საათი ხდებოდა. მაღვიძარა დილის ოთხ საათზე დავაყენე, ფარანი ბალიშის ქვეშ შევაცურე და ფიქრებში წავედი.

ქვემოდან ჯერ კიდევ ისმოდა კაცების ლაპარაკი და ბილიარდის ბურთების კაკუნი. გვანცამ თავის ოთახში ტელევიზორი ჩართო. მეც არ ვიცი, როდის ჩამეძინა. დამესიზმრა, ვითომ გადაღება გვქონდა და შადრევანთან ნიღბიანი ადამიანები ირეოდნენ. რატომღაც ყველას მზერა ჩემკენ იყო მომართული. მე კამერით ხელში ვიდექი და ვცდილობდი, ლამაზ კაბაში გამოწყობილი პაოლა გადამეღო...

ყველა მე მეჯახებოდა. როგორც იქნა, შადრევანთან მივაღწიე. ქალთევზებს, ლამაზი და უდარდელი სახეების ნაცვლად, შემზარავი გამომეტყველება აღბეჭდვოდათ... ვიგრძენი, რომ ხეებიდან ვიღაც მითვალთვალებდა და ამ სიზმარშიც ზუსტად იგივე განცდა დამეუფლა, რაც იმ ღამეს, კლუბში... თითქოს აქ მყოფ ადამიანებს ჩემთვის რაღაც ცუდის გაკეთება უნდოდათ... ვიღაცამ მოულოდნელად მხრებზე ხელები მომკიდა და შიშისაგან შევყვირე...

ლოგინში წამოვჯექი. გული გამალებით მიცემდა. მივაყურადე, - სახლში სიჩუმე იყო. ფანჯარასთან მივედი და გავიხედე. ბაღში სინათლეები ჩაექროთ, მხოლოდ სახლის სიახლოვეს ენთო რამდენიმე ლამპიონი. საათს დავხედე, მალე მაღვიძარაც დარეკავდა.

"ალარმი" გავაუქმე. მერე ბალიშიდან ფარანი გამოვიღე და ჯიბეში ჩავიდე. კედები ჩავიცვი და ოთახიდან ფეხაკრეფით გავიპარე.

ყველას ეძინა. ბაღში უკანა კარიდან გავედი, რომელიც პირდაპირ აუზთან გადიოდა. კორტებსაც გავცდი და იმ ძველი შენობის მიმართულებით წავედი. სიბნელეში ეს ზღაპრული ბაღიც კი საშიში მეჩვენებოდა.

სახლის კარი ღია იყო. ძველი ხის იატაკი საშინლად ჭრაჭუნობდა. იქაურობა აბლაბუდის ქსელით იყო სავსე.

ოთახების დამაკავშირებელი არც ერთი შიდა კარი აღარ იყო შემორჩენილი. ოთახები სწრაფად დავიარე, ყველა ცარიელი იყო. მხოლოდ ერთ ოთახში წავაწყდი უცნაურ კედლის ღუმელს. ამავე ოთახში ძველი, მტვრიანი ხალიჩა ეგდო. ლიფტის მსგავსი ვერსად ვერაფერი ვიპოვე. არადა, გეგმაზე მახსოვდა, რომ ჩასასვლელი ლიფტის შახტიდან იყო.

ღუმელს ბევრი ვუტრიალე, მაგრამ კარის ან სახელურის მსგავსი ვერაფერი ვუპოვე. რომ გამოვბრუნდი, ფეხი ხალიჩას წამოვდე და კინაღამ წავიქეცი.

ოთახიდან რომ გამოვედი, უცებ თვალწინ ის ხალიჩა წარმომიდგა. რისთვის დატოვეს ამ ცარიელ სახლში ეს ერთი ხალიჩა?.. ღუმელიან ოთახში შევბრუნდი, ხალიჩა გადავწიე და სწორედ ის დავინახე, რისი იმედიც მქონდა, -სარდაფში ჩასასვლელი ლუკი.

მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან მეშინოდა, ჩემი თავი ვაიძულე, რომ ძალა და გამბედაობა მაქსიმალურად მომეკრიბა. გამოუვალ მდგომარეობაში რომ არ იყოს გიორგი, ტყუილად არ მომწერდა იმას, რომ მისი დახმარება მხოლოდ მე შემიძლია! ვინ იცის, იქნებ მისი გადარჩენის ერთადერთი შანსი მე ვარ?..

ფარანი ძირს დავდე და ორივე ხელით ავწიე ლუკი. ჩავიხედე და რკინის კიბე დავინახე, რომელიც ვერტიკალურად ეშვებოდა ქვემოთ. გარშემო რკინის ბადე ჰქონდა წრიულად შემოვლებული. პირჯვარი გადავიწერე, ანთებული ფარანი კბილებით დავიჭირე და კიბეზე ჩასვლა დავიწყე.

დაახლოებით ოთხი-ხუთი მეტრი იქნებოდა სიღრმე. ფეხი მიწაზე დავდგი და ფარანით მოვათვალიერე იქაურობა. ვიწრო და დაკლაკნილ კორიდორში აღმოვჩნდი. ჩემს თავს ზემოთ დიდი თუნუქის სავენტილაციო მილები დავინახე. ნესტის და მტვრის სუნი მაშინვე ცხვირში მეცა.

ბუნკერს ძალიან სქელი კედლები ჰქონდა. ძირს არც ფილები ეგო და არც იატაკი, - მიწური იყო. კედლებზე დაწყვეტილი დენის კაბელები იყო ჩამოკონწიალებული.

ერთმანეთში გამავალ "ოთახებს" კარი არ ჰქონდა. გეგმა დაახლოებით მახსოვდა და დაკარგვის არ შემშინებია. მეშინოდა, რომ რამე ქვეწარმავალს არ გადავყროდი.

კედელზე დენის ჩამრთველს მოვკარი თვალი. ფრთხილად ავწიე ზემოთ. ფლიგელში ალაგ-ალაგ, დაბალი ინტენსივობის, მბჟუტავი ნათურები აინთო. შიშის შეგრძნებამ იკლო. ფლიგელი დავიარე და ერთ ოთახს მივაგენი, სადაც მაგიდა და რამოდენიმე სკამი იდგა. მაგიდაც და სკამებიც დასაკეცი იყო, როგორც ჩანს, მერე ჩამოიტანეს... მაგიდაზე გაზეთები ეყარა, ზოგი გაყვითლებული...

გადავათვალიერე.

ყველა მათგანში კომპანიის შესახებ სტატია იყო დაბეჭდილი. თამაზის და ვიღაც სიმპათიური კაცის სურათი ვნახე, რომელსაც ქვეშ ეწერა: - თამაზ გელაშვილი და დავით კვეზერელი. როგორც ჩანს, გიორგი მამას ჰგავს...

სტატიაში ეწერა, როგორ გაუჩნდათ იდეა და როგორ დააარსეს კომპანია "თეთრი არწივი"... ბოლომდე არ წამიკითხავს. მეორე გაზეთში სანდროს, გიორგის და ვიღაც ქერა გოგონას სურათი იყო დაბეჭდილი. ამ სტატიაში გიორგის და სანდროს ინტერვიუ იყო.

"ჩემი ნება რომ იყოს, საქართველოში გავყიდდი საწარმოს და მთლიანად ბიზნესს და აქ, იტალიაში გავაკეთებდი ღვინის ქარხანას. ღვინო, ძირითადად, რომში გაიყიდებოდა. რომის ღვინო შედარებით დაბალი ხარისხისაა და აქაურები უპირატესობას ფლორენციულ ღვინოს ანიჭებენ. ვფიქრობ, ეს იდეა გაამართლებდა. მაგრამ, სამწუხაროა, რომ ამ აზრს მხოლოდ მე და მამაჩემი ვიზიარებთ... " -ამბობდა სანდრო.

ამის შემდეგ გიორგის კომენტარი იყო, სადაც საპირისპირო აზრს გამოხატავდა. ორივეს სიტყვებში დაძაბულობა აშკარად შეინიშნებოდა... სტატიაში ჟურნალისტის შეკითხვაც ვნახე, გიორგის ეკითხებოდა, აპირებდა თუ არა დაქორწინებას ახლო მომავალში. გიორგის პასუხი იყო ის, რომ ამ საქმეში აჩქარება არ ვარგა.

როგორც მივხვდი, სწორედ ეს ქერა გოგონა იყო ანა იაშვილი, რადგან სტატიაში ეგვიპტეში ერთად წასვლაც იყო ნახსენები.

მაგიდის უკან დიდი რკინის სეიფი იდგა, მასიური, მრგვალი მოსატრიალებელი სახელურით, რომელიც გემის შტურვალს წააგავდა. წრიულად ციფრები ეწერა. როგორც ჩანს, კოდის შესაყვან მექანიზმთან მქონდა საქმე. რამოდენიმეჯერ ვცადე და სხვადასხვა კომბინაცია ავკრიფე, მაგრამ ამაოდ. საინტერესოა, რა უნდა იყოს ამ სეიფში და სად შეიძლება ინახავდეს კოდს ბატონი თამაზი...

მივხვდი, რომ ამის გაგება ფაქტობრივად შეუძლებელი იყო ჩემთვის. იმასაც მივხვდი, რომ გიორგის სწორედ ის სჭირდება, რაც ამ სეიფში ინახება. იქნებ თვითონ იცოდეს კოდი? თამაზმა ხომ თქვა, რომ გიორგის იდეა იყო ბუნკერის საცავად გამოყენება?

სეიფი საკმაოდ ახალია და შესაბამისად, ალბათ, მერე ჩამოიტანეს აქ. ცოტა იმედი მომეცა. ხვალ, 19:05 სთ-ზე ტავერნა "ალბაში", სავარაუდოდ, ვნახავ გიორგის და ყველაფერს მოვუყვები...

უკან ისევ იმავე კიბით ამოვედი, ლუკი დავხურე და ფარდაგი გადავაფარე. ბაღი სირბილით გადავჭერი და აუზთან რომ მივედი, სახლთან გაჩერებული ყვითელი lamborghini დავინახე. ცხადად მახსოვს, სახლიდან როცა გამოვედი, არ იდგა.

მანქანის ყურებაში სანდროს შევეჩეხე. გაკვირვებულმა შემომხედა.

- ასე გვიან რა გინდა აქ? - მკითხა და ფარანს შეხედა, რომელიც ხელში მეჭირა.

- მედალიონი დავკარგე... ალბათ, დღისით მომძვრა ბაღში...

- მერე, იპოვე?

- ვერა...

- ამ სიბნელეში რას იპოვიდი?!

- რა ვიცი... ძალიან მიყვარს ეგ მედალიონი, დედამ მაჩუქა... ვერ მოვითმინე დილამდე...

- დილით ვეტყვი მებაღეს ან მსახურებს და მოგიძებნიან! - მითხრა და თავიდან ფეხებამდე კარგად ამათვალიერ-ჩამათვალიერა.

- მადლობა... ძილი ნებისა! -ვუთხარი და გაცლა დავაპირე, მაგრამ ხელი მკლავში მომკიდა და შემაჩერა.

-გინდა, დავლიოთ რამე?..

-არა, მადლობა... ჯობია დავიძინო... ძილი ნებისა! - ხელს ისევ არ მიშვებდა.

-ნუ ხარ დაძაბული, მოეშვი!

-აუცილებლად მოვეშვები, ჩემს საწოლში! ღამე მშვიდობისა, სანდრო! - მტკიცედ ვუთხარი და ხელი გავაშვებინე. კიბეები ავირბინე, ჩემს ოთახში შევვარდი და კარი შიგნიდან გადავკეტე. გული ისე მიცემდა, ლამის ამომივარდა.

დიდი ფურგონი სახლს დილით ადრე მოადგა და ხელოსნებმა ინვენტარის გადმოზიდვა დაიწყეს. მთელი დღის განმავლობაში აწყობდნენ რკინის რელსებს, რომლებიც კამერის სამოძრაოდ იყო განკუთვნილი.

განათების მოწყობილობაც დაამონტაჟეს, რითიც გადასაღებ მოედანს გაანათებდნენ ღამით. მერაბი და ლევანი ბაღში იყვნენ და რაკურსებს არჩევდნენ. ჩემს საქმეს რომ მოვრჩი, თამაზს ვთხოვე, რომ საღამოს ერთი საათით გავეშვი. მძღოლის მომსახურება შემომთავაზა, მაგრამ უარი ვუთხარი.

მასაც იგივე მოვუყევი, რაც გვანცას. შვიდს რომ თხუთმეტი წუთი დააკლდა, თამაზის სახლი დავტოვე და ქუჩაში გამოვედი. პარალელური ქუჩა ფეხით გადავჭერი და იქ შევუხვიე, სადაც ტავერნა "ალბა" მეგულებოდა.

ქუჩის ბოლოში შენობაც გამოჩნდა. შესასვლელთან რამოდენიმე მოტოციკლი იდგა და სამი ზორბა, წვერებიანი კაცი ლაპარაკობდა. მე ჩემი დიდი კაპიუშონი წამოვიფარე და "ალბას" კარი შევაღე.

ძველებურ ვესტერნებში რომ მინახავს, ისეთი გარემო იყო. დიზაინი ძველებურ, ამერიკულ სტილში იყო გაკეთებული. ტავერნაში 90% მამაკაცები იყვნენ, რომლებიც ხის დაბალ მაგიდებთან ისხდნენ და ლუდს მიირთმევდნენ. გრძელ ბართან ახალგაზრდა გოგო ტრიალებდა. მეც ბართან მივედი და მაღალ სკამზე დავჯექი. კაპიუშონი არ მომიხდია...

-che cosa vuoi? -მკითხა ბარში მომუშავე გოგომ მომღიმარი სახით. ეს ფრაზა მაღაზიებში სიარულის დროს დავიმახსოვრე, -"რას ინებებთო". ვიცოდი, რომ მომიწევდა აქ რაღაცის შეკვეთა, ამიტომ მომზადებული მოვედი და მეც ღიმილით ვუპასუხე:

-Birra, prego... -ვუთხარი და თან კასრზე მივუთითე, საიდანაც ლუდს ასხამდა.

იქაურობა მოვათვალიერე. გიორგი არსად ჩანდა. იქნებ არც არის აქ და იქნებ ვიღაც სხვა უნდა ვნახო "ალბაში"?..

ჩემი ლუდის ჭიქა ავიღე და კუთხეში, პატარა ხის მაგიდასთან დავჯექი.

- alba, vieni qui, per favore!

მომესმა ბარმენი გოგონას ხმა. ბარის უკანა კარიდან შავგვრემანი ქალი გამოვიდა. ძალიან მაღალი და მსხვილძვალა იყო, თან რაღაცნაირი დიდი კბილები ჰქონდა. სავარაუდოდ, ბარის მეპატრონე უნდა ყოფილიყო. სახელსაც თვითონ დაარქმევდა...

ლუდს აუჩქარებლად ვწრუპავდი და თან ცალი თვალი მათკენ მეჭირა. ალბა ბარმენთან მივიდა, რომელმაც თვალებით ჯერ ჩემზე ანიშნა, მერე დახლის ქვედა უჯრიდან რაღაც ამოიღო და აჩვენა. შეიძლება ჩემი სურათი იყო... ალბა დაკვირვებით უყურებდა, მერე ჩემკენ გამოიხედა. მე უდარდელი სახით ლუდის სმა გავაგრძელე.

კედელთან დიდი ძველებური საათი ეკიდა. ისრები რვის თხუთმეტ წუთს აჩვენებდა. ალბა დიდი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემკენ, დაიხარა, მხარზე ხელი დამადო და ხმადაბლა "ვენგა კონ მი", თუ რაღაც ამის მსგავსი მითხრა. მივხვდი, რომ ჩემი სადღაც წაყვანა უნდოდა.

უკვე იმდენად შორს შევტოპე, რომ უკან დახევას არანაირი აზრი აღარ ჰქონდა. თითქოს უკვე მექანიკურად ვმოქმედებდი...

ალბას გავყევი. სამზარეულო გავიარეთ და უკანა კარიდან შენობის სადარბაზოში გავედით. წინ ალბა მიდიოდა. იმხელა ნაბიჯებს ადგამდა, რომ ძლივს ვეწეოდი. კიბე ავიარეთ და მეორე სართულის ჩაბნელებულ კორიდორში მოვხვდით. კარებებზე შემორჩენილი ოქროსფერი ნომრებით მივხვდი, რომ ეს ადრე სასტუმრო უნდა ყოფილიყო.

ალბა ერთ-ერთ ასეთ კართან მივიდა, მუსიკალურად დააკაკუნა და პასუხს აღარ დაუცადა, პირდაპირ შეაღო. "ავანტი ენტრი" მითხრა, გამიცინა და უკან გაბრუნდა.

კართან რამოდენიმე წუთი ვიდექი. მერე შევედი. რაც შეიძლებოდა, ნელა მივდიოდი ოთახისაკენ. ასე ძალიან არც მეცხრე ფლიგელში ჩასვლის დროს მინერვიულია...

კორიდორი გავიარე და ოთახის შესასვლელთან გავჩერდი. კედლებზე ძველებური შპალერი იყო გაკრული. ერთი ხის საწოლი იდგა, ერთი ტუმბო და ძველი ხის კომოდი. ოთახში მხოლოდ საწოლის თავზე მიმაგრებული ერთი ცალი პატარა ბრა ენთო, რომელიც მომწვანო მკრთალ შუქს გამოსცემდა.

ოთახში ნახევრად ბნელოდა და სიგარეტის სუნი იდგა. ფანჯარა გარედან იყო ფიცრებით აჭედილი.

- ვიცოდი, რომ მოხვიდოდი!

შევკრთი. მისი ხმა იყო. ახლა შევამჩნიე სავარძელი, რომელიც ოთახის ბნელ კუთხეში იდგა.

წამოდგა და ჩემკენ გამოემართა. როდესაც ოთახის განათებულ ადგილამდე მოვიდა, უკვე კარგად შევძელი მისი დანახვა.

შავი სვიტრი ეცვა და ჯინსის შარვალი... წვერი გასაპარსი ჰქონდა და თვალები ოდნავ ამღვრეული. ალბათ შემატყო, რომ შეშინებული ვიყავი და ჩემგან რამოდენიმე ნაბიჯის მოშორებით გაჩერდა.

მასთან მე თვითონ მივედი და წინ დავუდექი. მარჯვენა ხელი მკერდზე მივადე... მისი გახშირებული გულისცემა ვიგრძენი...

- ცოცხალი ვარ, ლუ! -მითხრა და ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა.

- ვიცი...

ვუპასუხე და ხელი გავუშვი. ახლა მან დამადო თავისი ხელი გულზე... სხეულში სითბო ჩამეღვარა, როგორც მაშინ, კლუბში...

- შენ სულ ასეთი ცხელი ხელები გაქვს? - ვკითხე და ხმა ამიკანკალდა.

- კი...

- მე კიდევ, ყოველთვის ცივი...

ჯერ გამიღიმა, ცოტა ხანს მიყურა, მერე უცებ ჩამეხუტა... ისე მაგრად მიჭერდა ხელებს, რომ კინაღამ სუნთქვა შემეკრა, მაგრამ სულ რომ გავეგუდე, ალბათ წინააღმდეგობის გაწევას მაინც ვერ შევძლებდი, რადგან ასეთი ძლიერი ემოცია ცხოვრებაში არასოდეს მქონია...
TAVERNA ALBA
გაგრძელება იქნება
თეა ინასარიძე