მთავარია ცხოვრებაში იცოდე რა გინდა

ცხოვრება უამრავ გამოცდას გვიწყობს, გვაიძულებს ცხრა მთა და ცხრა ზღვა გადავიაროთ იმ იდეალიზმის საპოვნელად რომელიც სინამდვილეში ჩვენშია.ბოლოს კი მივდივართ იმ დასკვნამდე, რომ სინამდვილეში ჩვენივე სიმშვიდე, სამყაროს ჩვენეულ აღქმაზეა დამოკიდებული.
რაღაცის დაუოკებელი წყურვილი მოსვენებას მიკარგავდა.გადავწყვიტე ჩემს მამა–პაპეულ სახლში წავსულიყავი, აუცილებელი ნივთები ავიღე და გავემგზავრე. უნდა მეპოვა პასუხი, თუ ვინ ვიყავი მე.
რვა საათიანი მგზავრობის შემდეგ როგორც იქნა მივაღწიე დანიშნულების ადგილს.ცენტრალური გზიდან სულ ცოტა ოცი წუთი მაინც უნდოდა სახლამდე მისვლას.მეც მშვიდად გავუყევი გზას.როგორ მომნატრებია აქაურობა,აღარც მახსოვდა ასეთი ლამაზი თუ იყო.რაც ბებიაჩემი გარდაიცვალა მას შემდეგ რამდენიმე წელი აღარ ჩამოვსულვარ.მეზობლის ჭიშკარს მივადექი.
–რომელი ხარ შვილო?
–ბებია მართა მე ლენას შვილიშვილი ვარ
–უი დედა რას მოვესწარი,რომელი შვილიშვილი?როგორც იქნა გადმოუგდიხართ ქარს აქეთ –ბარბაცით გამოვიდა მოხუცი,რომელმაც მიუხედავად იმისა, რომ ვერც კი მიცნო,ძლიერად მიმიკრა გულზე და თან საყვედურიც არ დაიშურა
–მართლა ვერ მიცანით?
– კი ბებია,გიცანი, თქვენს თავს რა დამავიწყებს–თვალი აუცრემლდა მოხუცს–ეჰ,ჩემი ლენა გხედავდეს ეხლა, როგორ გაზრდილხარ და დამშვენებულხარ.
–თქვენც გადასარევად გამოიყურებით.
მოხუცს გაეცინა–რას ამბობ შვილო,ხორცი მე აღარ მივარგა და ძვალი
–ბებია მართა სახლის გასაღები მინდა
–კი შვილო ეხლავე გამოგიტან,მაგრამ მანამდე დაგესვენა ჩვენთან
–დიდი მადლობა,მაგრამ მირჩევნია სახლში დავისვენო
–კაი შვილო როგორც გენებოს.
….
სახლი, რომელიც მთელი ბავშობა უზარმაზარი ჩანდა, ეხლა რატომღაც თვალში ძალიან მეპატარავა.შევაღე თუ არა კარები სიცარიელე ვიგრძენი,იგივე მდგომარეობა იყო, რაც ჩემს სულში.შევუდექი მის დალაგებას,ნელ–ნელა ბებიის დროინდელ მდგომარეობას უბრუნდებოდა,ჩემს გონებაშიც დასუფთავდა აზრები,ეხლა მთავარი იყო მათი დალაგება.
ეზოში ბებიას სავარძელი გამოვიტანე,მისი პლედი მოვიხვიე და კმაყოფილი ჩავჯექი მასში.ჩემს წინ უმშვენიერესი ხედი იშლებოდა. სახლის ეზოდან მოჩანდა ტბა,მის თავზე მწვანე მთები გადაშლილყო,ერთერთს ჯილდოდ ეკლესიის ტაძარი ამშვენებდა,ტბისა და ეკლესიის შორის, პატარა ცისფერი სახლი იდგა.ბავშობიდან მხიბლავდა მისი არსებობა.ყოველთვის მაინტერესებდა ვინ იყო მისი მფლობელი,ჩემი ცნობებიდან კი მხოლოდ სავარაუდოდ ვიცოდი, რომ სახლი ტბის მესაკუთრესი უნდა ყოფილიყო.ბუნების წარმტაცი მშვენება თავის საქმეს მშვენივრად ასრულებდა,სიმწვანე სილურჯეს ერწყმოდა და შიგადაშიგ ყვითელი ნათებები ამშვენებდა.მე მის უკიდეგანო სივრცეში ვიჭრებოდი და სიამონებით ვუწვდიდი სულს, რათა გაბატონებულიყო მასზე.ყველაფერს მოვწყდი,მისმა მშვენებამ ყველა საფიქრალი მომტაცა,სადღაც ღრუბლებში გამაქროლა და მხოლოდ ნეტარებით ტკბობას განვიცდიდი.რამოდენიმე საათმა წუთებში გაირბინა,სიგრილემ ისევ ჩემს საწყის ადგილას დამაბრუნა და შინ შევედი. ბებიის ნაქონი ჭრაქი ავანთე და ლოგინში შევწექი.
….
დილას ჩიტების საამურმა ჭიკჭიკმა გამაღვიძა.ჩემს დაბნეულ სულს მათმა ჟღურტულმა ღიმილი მოჰფინა.გარეთ გამოვედი,აივანზე, ღრუბლებს თვალი გავუსწორე,რაც შემეძლო ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და თითქოს გვერზე ვინმე მდგარიყო ისე წარმოვთქვი:
–როგორ შეიძლება ასეთ დროს ღმერთის არ გწამდეს.
ჩავფიქრდი…
ადამიანი ყველა დაბრკოლებას უმკლავდება,შესწევს ძალა ყველაფერს გაუძლოს, სანამ ერთ დღეს მის სიმშვიდეს და გამძლეობას უცხოს შვილი არ მოუღებს ბოლოს.ვაკვირდებოდი ყველას და ჩემდა გასაკვირვად უამრავი ადამიანია გზა–კვალ არეული.თითოეული სული ცდილობს ცხოვრება აიწყოს,გონივრული ნაბიჯებით იაროს,ასეც არის, სანამ მის ცხოვრებაში უცხო ადამიანი არ შემოიჭრება,შემდეგ კი ყველაფერი თავდაყირა დგება.ხანდახან ისეც ხდება რომ სანამ ცხოვრების გააზრებას დაიწყებ ადრეულ ასაკში გიყვარდება და იწყება შენს სულში სრული ქაოსი.ყველაფერი უფასურდება,ახლობლების სიყვარული ხუნდება და ის ვიღაც შენი ცხოვრების აზრი და მიზანი ხდება.დაუოკებელი წყურვილი გკალვს მასთან ყოფნისა.
სიყვარულზე ვერ იტყვი გაამართლებს თუ არა.
წარუმატებლობის შემთხვევაში რამდენიმე წელი ვკარგავთ სიშვიდეს,ფუჭად ვლევთ თითოულ წუთს,შემდეგ ახალ საფეხურზე გადავდივართ,თითქოს დარდ მორეული ,მაგრამ თავს თითოეულ ნაბიჯზე ვიტყუებთ,სიმშვიდე უცხოს შვილთან ერთად რჩება შორეულ წარსულში.
გამართლების შემთხვევაში, რჩეულის გვერზე, გარკვეული პერიოდის ცხოვრებისას თავისდა უნებურად ხუნდება და უფასურდება ისე რომ თავადაც ვერ ვამჩნევთ,მანამდე სანამ ფაქტის წინაშე ხელმოცარულები არ აღმოვჩნდებით.
ეს არის თავიდათავი ჩვენი დაკარგული სამყაროსი,სადაც საკუთარ თავს ვკარგავთ და მას შემდეგ გაფაციცებით ვეძებთ ჩვენს ადგილს.
წამალი არსებობს,ისევ იგივე სენით უნდა დაავადდე.უცხოს შვილით!
აქ სიყვარულს არ გამოვქცევივარ,თუმცა არც უმაგისობაა,თავადაც არ ვიცი რას გამოვექეცი,სიყვარულს,ცხოვრებას,ადამიანებს თუ რას?გარკვეულმა გამოცდილებამ დამაბნია,გრძნობების მართვა და კონტროლი კი ვისწავლე მაგრამ…არვიცი,მხოლოდ ის ვიცოდი რომ მარტო ყოფნა მჭირდებოდა,საკუთარი თავის პოვნა,სურვილებში გარკვევა..
ოქროს შუალედი ვიპოვე მასში მშვიდად ვცხოვრობდი, მაგრამ მაინც გამოჩნდა უცხოს შვილი და ყველაფერი ამერ–დამერია.
ღმერთან ყოფნა მინდოდა.
ასეთ ადგილებში მასთან თავს ახლოს ვგრძნობ.უფლის ყოველთვის მწამდა,მისი მჯეროდა და ვგრძნობდი მის სიყვარულს,მაგრამ აქ ამ შთამბეჭდავ სილამაზეში, როცა მისივე ბოძებულ მიწაზე ფეხშველა დავაბიჯებ, ცვრიან ბალახზე, უძლური ვარ მისი დიდების წინაშე.ხოდა მეც მოვაკითხე, როგორც ყოველთვის, პასუხი მჭირდებოდა მისგან.
……
ტბის ნაპირას ვსეირნობდი.მზეს დაღლილ სულს ვუშვერდი და ვგრძნობდი ნელ–ნელა როგორ მათბობდა.დამავიწყდა თუ საერთოდ არსებობდა სამყარო, მხოლოდ საკუთარი თავი,მზე,ტბა და ღმერთი მახსოვდა.სეირნობით და ღმერთან დავით ისე გავერთე, რომ ცისფერ სახლს შეუმჩნევლად მივუახლოვდი.ახლოდან არც ისე ლამაზი ჩანდა,კედლებიც დაბზაროდა,ეტყობოდა რომ სახლი საკმაოდ ძველი იყო.თავიდან შესვლა არც მიფიქრია,მაგრამ კარგად რომ შევათვალიერე შევატყვე დიდი ხნის მიტოვებული უნდა ყოფილიყო,მორიდებული გამბედაობით შევაღე კარები და ყოველი შემთხვევისთვის დავიძახე არის აქ ვინმე თქო? პასუხი რომ არ მივიღე უკვე თამამად შევედი შიგნით.
მიტოვებულ სახლში საოცარი სიმშვიდე სუფევდა.ფანჯრები შევაღე თუ არა ტბის ქარმა თამამად დაიწყო ქროლვა.
მეორე დღეს კიდევ მივედი.თან ყვავილების თაიგული წავიღე,მაგიდაზე მდგარ ლარნაკში ჩავდე და კმაყოფილებისგან სულელური გამომეტყველება მივიღე,გამეცინა,რა მინდოდა,რატომ მიმიწევდა ამ მიტოვებული სახლისკენ გული, თავადაც ვერ გამეგო.
კარადა გამოვაღე,ცარიელი იყო,თაროზე რამდენიმე თეფში და ჭიქა იდო.მის გვერდზე რუსული სამოვარი შევნიშნე,ისე გამეხარდა მისი დანახვა თითქოს განძი აღმოვაჩინეო,მტვერი გადავწმიდე და მაგიდაზე დავდგი, ყვავილების გვერდით.თვალი შევავლე საკუთარ ნამოქმედარს,მივხდი, რომ რაღაც აკლდა,გონება წამიერად გამინათდა, კარადიდან ორი ჩაის ფინჯანი გამოვიღე,ლამბაქებიც შევურჩიე და ჩემს წინ ისეთი ლამაზი კომპოზიცია შეიქმნა, ვინანე ხატვის ნიჭი რატომ არ გამაჩნდა.
იქვე ტუმბოზე რამდენიმე რუსული წიგნი იდო.შევათვალიერე,მაგრამ ჩემთვის ღირებული არცერთი არ აღმოჩნდა,ალბათ ამიტომაც შემორჩენოდა ამ სახლს.მე ისინი ლამაზად დავაწყვე,მტვრისგან ვიხსენი და პატივისცემით მივმართე კიდეც,ვფიქრობ, რომ შიგნით რა რიგ უინტერესო მასალაც არ უნდა ყოფილიყო,მაინც პატივისცემას იმსახურებდნენ,რადგან ისინი ხომ ყველაზე დიდებული საგანძურის სახელს და გარეგნობას ატარებდნენ.
ჩემს მაგიდას მივუჯექი,ფანჯრისკენ გამექცა თვალი,ბინდი ისე მომპარვოდა ვერც კი შევამჩნიე.სახლში დავბრუნდი.
მესამე დღეს შუადღისას ვესტუმრე ჩემს გაწყობილ სახლს.ამჯერად ისე თამამად შევაბიჯე თავი საკუთარ სახლში მეგონა.ტუმბოდან ყველაზე სქელი წიგნი ავიღე და მაგიდას მივუჯექი
– დიახ,დღეს ჩაისთან ერთად პოეზიით დავტკბებით,მიირთვით,მოგეწონათ?––გმადლობთ,ფრიად სასიამოვნოა–
საკუთარი სისულელით ისე გავერთე რომ ხარხარი ვეღარ შევიკავე.
ჩვენს ილუზიებში ყველას გყვავს იდეალი, რომელთანაც სვავ ჩაის,ცეკვავ,სეირნობ,მასზე ოცნებობ,გეუბნევა სასიამოვნო კომპლიმენტებს,გესაუბრება საინტერესო თემებზე,სინამდვილეში ხარ შენ. ოღონდ სხვა სახით და საპირისპირო სქესით.ამიტომაც ვაწყდებით იმედგაცრუებას სხვაში,რადგან ის უცხოა.
წამოვდექი და ჩემს უჩინარ ჩაის მსმელთან ერთად ვალსის ცეკვა დავიწყე.ბზრიალისგან თავბრუ დამეხვა და ძირს დავეცი.საკუთარმა სისულელემ კვლავ გამამხიარულა შესანიშნავ განწყობაზე დამაყენა.
წამოდგომას ვაპირებდი,გულში გამკრა,ნეტავ ვინ ცხოვრობდა აქ თქო რომ ისევ წავბორძიკდი და ამჯერად საკმაოდ მწარედაც დავეცი.ტკივილს არ მივეცი უფლება ეს სასიამოვნო წუთები გაეფუჭებინა და ჩემს მოუხერხებლობას სიცილი დავაყარე.როცა წამოდგომას შევეცადე კარადის ქვეშ დავინახე რვეული ეგდო.მივედი მის გამოსაღებად,ხელით ვერ მივწდი.არ შევეშვი,მისი გამოღება დაბრკოლებად იქცა და მეც რა თქმა უნდა შევებრძოლე.დიდი წვალების შედეგად გამოვიღე.დამტვერილი, მაგრამ სამაგიეროდ გამარჯვებული წამოვდექი და რვეულიც დავფერთხე ჩემთან ერთად.ფურცლები გადმოცვივდა.ეს უკვე საინტერესოდ მეჩვენა.
ფურცლები ავკრიბე,ჩანაწერები აღმოჩნდა.ყველას ერთად მოვუყარე თავი და წაკითხვა დავიწყე.
“არაფერი ხდება ჩვენი და ღვთის ნების გარეშე,ცოტაოდენი რომ გწამდეს ღმერთის სულ ადვილად შეძლებდი საკუთარი თავის გაბედნიერებას.
არავინ იბადება ბედნიერი ან უბედური.
ყველაფერი ჩვენზეა დამოკიდებული.
მოიძიე საკუთარი თავი.თუ საკუთარ თავს თავად არ იცნობ,არ იცი რა გინდა,როგორ გინდა რომ ბედნიერი იყო?
რა სამწუხაროა რომ ჩვენი ბედი ჩვენს ხელთაა,რადგან გაუცნობიერებლად, საკუთარი ნებით,თავად გამოგვაქვს საშინელი განაჩენი”

მეორე ფურცელი გავშალე:
“მენატრები…
მე კი არც კი ვიცი სად ხარ.მხოლოდ ლოცვა შემიძლია შენთვის.ვიმედოვნებ რომ უფალი შეისმენს ჩემს ვედრებას და დაგიფარავს.
რა ხანია შენს შესახებ არაფერი მსმენია.მიუხედავად ამისა მგონია რომ ჩემთან ხარ,ალბათ იმიტომ რომ ჩემს გულში ხარ.ვემორჩილები შენს ნებას,უფალი მაძლევს ძალას რომ სიმშვიდე შევინარჩუნო და მეც ვცდილობ…
გელით…
მე და ღმერთი.
ღმერთმა დაგლოცოს და გაგაძლიეროს!
შემდეგი ფურცელი გადავშალე:
“არა არ მიყვარს!
არ შემიყვარდება!
გამუდმებით ვიმეორებ ამ ბოლო დროს გონებაში ამ ფრაზებს,მაგრამ ვაი რომ არაფერს ნიშნავს.
გაოგნებული ვარ.
მიყვარს!
თბილისიდან გამოვიქეცი.
სიმშვიდე მჭირდებოდა.გარშემო ყველა ამჩნევდა, რომ ჩემს თავს რაღაც ხდება,ამდენ კითხვებს ვეღარ გავუძელი და მეც აქ ვარ.
კიბეზე ჩამოვჯექი
აღელვებული ტბის თავზე ბრწყინავს მონასტერი.ულამაზესია.
რა ვქნა?
ძალიან მეშინია შენი სიყვარულის.
რატომ?რატომ?რატომ?”
ამ ჩანაწერს თარიღი არ ეწერა.
წამოვედი სახლში,თან წამოვიღე რვეული.
ბებიის სავარძელში ჩავჯექი და კითხვა დავიწყე.რვეულის თავფურცელზე დიდი ასოებით ეწერა:

განა უფალმა, სანამ რამეს შესთხოვ არ იცი რა გჭირდება?

კმაყოფილი ვიყავი ნაპოვნით.ეს სასწაულს ჰგავდა, მთელი სულით და გულით ჩავები მასში
პირველი ფურცელი:
” მე მაქვს სამყარო…
და იქ ერთად დავიარებით
თავბრუდამხვევი სურნელია მშვენიერების.
თვალებს დავხუჭავთ,
აღმოვჩნდებით წარმტაც მთის წვერზე,
სადაც ფრინველთაც გააბრუებს ნისლთა ზმანება.
ხელებს გავშლით..
ავღმოვჩნდებით ტრიალ მინდოზე,
სადაც სიმწვანე და სილაჟვარდე ერწყმის ერთმანეთს.
ჩაგეხუტები….
აღმოვჩნდებით ლამაზ ზღვის პირას,
სადაც მჩქეფარე ტალღის ლტოლვა სიმხნევეს მოგვცემს.
თვალს გავახელთ…
დაგვეცემა ზედ თოვლის ფიფქი
რომელიც ნაზად,მაგრამ მაინც დადნება თვალთან,
გადაიქცევა ცრემლის წვეთად,ტკივილის მეფედ,
რომელიც ჩვენი სიშორის გამო გამეფებულა.
ოხ, ეს სიშორე…
რომელიც ასე უსასრულოა,
მას მხოლოდ დრო კლავს,მაგრამ ეს დრო როდის გაივლის?
არ მოიწყინო!
თვალი დახუჭე..
წარმოიდგინე…
ჩვენი ძლიერი სიყვარული,ხომ გაძლევს ძალას?!
მე თვალებს ვხუჭავ …
ხელებს ვშლი …
და ვჩნდები შენთან!
მე მაქვს სამყარო
და იქ ერთად დავიარებით.

თარიღს დავაკვირდი,ფურცლებზე უფრო გვიანდელი ჩანაწერები იყო,ვიდრე რვეულში,წავიკითხე და მივხდი, რომ ეს ადამიანი საკუთარ თავს ებრძოდა რომ არ შეყვარებოდა ვიღაც.
შემდეგ კი მათი საოცარი სიყვარულის ამბავი ამოვიკითხე.
გოგო ელოდა თავის რჩეულს,სამწუხარო კი ის იყო რომ არცერთ ჩანაწერში არ ეწერა თუ სად იყო იგი.
…….
” ჩემი მონატრება უსაზღვროა..უშენოდ ვეღარ ვძლებ,დრო გადის და ის კი არ ანელებს ჩემს გრძნობას არამედ პირიქით უფრო მეტად მიჭირს გაძლება.
ისევ გამოვექეცი ქალაქს.
ეხლა იცი სად ვარ?
გაოცდები.
მზესუმზირებთან. ვდგავარ და ჩემს წინ გადაშლილია ასობით მეტრზე ულამაზესი ყვითელი ზღვა.სილამაზემ გამაბრუა,ჩამოვჯექი და მასში შენთან ერთად შევცურე…
ჩემთან არ ხარ.მაგრამ ჩემს სიყვარულს შესწევს ძალა უშენობა არ ვიგრძნო.
კითხვისას ჩამეძინა.
დილას ადრიანად გამომეღვიძა.ბებიას პლედი მოვისხი,რვეულს თვალი შევავლე,მისი გამოძახილს “წამიკითხეო” დიდი ვაი–ვაგლახით გავუმკლავდი,ფიჯანში ყავა დავისხი,რვეულს ხელი დავავლე,გარეთ გავედი, სავარძელში ჩავჯექი და გვერდით მოვიდე ჩანაწერები.ვიჯექი ნელ–ნელა ყავას ვწრუპავდი,ბუნების სილამაზით დამტკბარი და ჩიტების ჟღურტულით დამთვრალი გაბრუებული ვიყავი.ჩემი მზერა კი სადღაც უკიდეგანო სივრცეში იყო გამოკიდული.
გადავწყვიტე,ცისფერ სახლში წავსულიყავი და იქ წამეკითხა რაც დამრჩა.გზად ბებია მართას მოვკარი თვალი ეზოში ფუსფუსებდა.
–გამარჯობა ბებია მართა
–გაგიმარჯოს შვილო,საით გაგიწევია?
–ვსეირნობ
–ისეირნე ბებია ისეირნე,შემოგვიარე მერე
–აუცილებლად–უცაბედად გაყვავებულ მზესუზირებს მოვკარი თვალი,არც კი დავფიქრებულვარ ისე მოურიდებლად ბებია მართას შევძახე–მართა ბებია შეგიძლიათ სამი ცალი მზესუმზირა მომიწყვიტოთ?
მართამ გაკვირვებულმა შემომხედა–კი ბებია როგორ არა,მაგრამ გული რომ არ უვარგა ჯერ–ამის თქმა დასრულებული არ ჰქონდა, რომ მოწყვეტილ მზესუმზირებს უკვე მაწვდიდა.
–არაუშავს
–აიღე ბებია
–მადლობა
–არაფრის შვილო,რისთვის მიხდი მადლობას, გული მაგას არაა აქვს და..–ვერ გაეგო მართას რად მინდოდა და აღარც ჩამეძია–შემოგვიარე მერე–შემომძახა,რის შემდეგაც ჩუმად ჩაიბუტბუტა–რას გაუგებ ახალგაზრდებს.
სამი, ლამაზი მზესუმზირით ხელში, კმაყოფილი მივაბიჯებდი ცისფერი სახლისკენ.ისე გავერთე ამ ამბით რომ საკუთარი მიზანი და სულის მდგომარეობა ვერც კი შევამჩნიე რომ გადამავიწყდა.
მივედი.ფანჯრები გამოვაღე,ძველი ყვავილები ამოვიღე და სამი მზესუმზირა ჩავაწყე.მაგიდასთან ჩამოვჯექი,რვეული ამოვიღე და ის იყო კითხვა დავიწყე რომ კარი ვიღაცამ შემოაღო.
ოთახში ახალგაზრდა ბიჭმა შემოაბიჯა.
დავიბენი,ცოტა შემეშინდა და გაყინული ველოდი მის ემოციას,რომელიც ჩემს დანახვისთანავე გაუჩნდებოდა.ახაგაზრდამ რომ დამინახა არც კი აღელვებულა ისე მკითხა:
–თქვენ ვინ ბრძნდებით?
მისი საქციელიდან გამომდინარე ვიფიქრე რომ ისიც ისეთივე სტუმარი იყო ამ სახლის როგორც მე,დავიმშვიდე სინდისი და ცოტა თავხედურათაც კი ვუპასუხე:
–თქვენ თვითონ ვინ ხართ?
ბიჭს გაეღიმა ჩემს ყეყეჩობაზე და კვლავ მშვიდად მიპასუხა
–მე ამ სახლის პატრონი გახლავართ,იქნებ ეხლა მაინც მიპასუხოთ აქ რას აკეთებთ,ჩემს სახლში?
ამჯერად,ძალიან შემრცხვა,თვალებში შეხედვა ვერც კი გავბედე და რა მეპასუხა არ ვიცოდი,ვეძებდი დამაჯერებელ ტყუილს,აბა ხომ არ ვეტყოდი აქ ჩემს წარმოსახვასთან ერთა ჩაის ვსვავ,გიჟი ვეგონებოდი.
მიხვდა რომ არვიცოდი იქ ყოფნით თავი როგორ მემართლებინა
–ვხედავ აქ ჩაის მიირთმევთ,ხელი ხომ არ შეგიშალეთ უდროო სტუმრობით?თქვენი მეგობარი თუ რავი ვისთანაც ჩაის სვამთ სადაა?
სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი,ერთი ყეყეჩური პასუხი ნამეტანი ძვირი დამიჯდა.ერთი ორი წუთის შემდეგ მისი სიტყვები რომ ვეღარ გავიგონე,ავხედე და მას მზერა სამ მზესუმზირაზე გაშტერებოდა,მხოლოდ ეხლა შევნიშე მასაც ხელში სამი მზესუმზირა ეჭირა.
–ეს თქვენ დაალაგეთ?
–დიახ,ბოდიშს ვიხდი თქვენს სახლში რომ დაუკითხავათ შემოვიჭერი–ავდექი და დარცხვენილმა დავაპირე წასვლა.რვეულს თვალი შევავლე,ამას აქ არ დავოვებ გავიფიქრე და ის იყო ხელი უნდა წამევლო რომ მან შემაჩერა
–არ წახვიდეთ,თქვენ პასუხი არ გაგიციათ
–ბოდიში მოგიხადეთ უკვე,დიახ მე დავალგე და ყოველდღე მოვდიოდი
–მარტო?
–დიახ
–რისთვის?
–მაინც არ დაიჯერებთ
–მიპასუხეთ?
–ისე უბრალოთ,ვერთობოდი
–ეს სამოვარი?ორი ფინჯანი?
–ხომ გითხარით,ვერთობოდი
–მარტო?
–დიახ
–გიჟი ხართ?
–ასეც ვიცოდი რომ არ დაჯერებდით–გავბრაზდი,რვეული ავიღე და კარებთან მისულს ხელი ჩამავლო.გაოცებულმა შევხედე,ცოტა შემეშინდა
–ეს მზესუმზირები თქვენ მოიტანეთ?
–დიახ
–რატომ?
–ისე უბრალოდ
–ცოტა ხანს დარჩით,ესენიც ჩააწყვეთ თუ შეიძლება.
მე გამოვართვი ყვავილები და ლარნაკში ჩაწყობა დავიწყე
–თქვენ რატომ მოიტანეთ?
–ჩემს მშობლებს უყვარდათ
–აქ თქვენი მშობლები ცხოვრობდნენ?
–არა მაგრამ დრო და დრო ჩამოდიოდნენ,მათი საყვარელი სახლია
–მერე ასე რატომაა მიტოვებული?–საკუთარი საყვედური თავადვე გამიკვირდა და არ შევიმჩნიე.ხმა არ გამცა.მიუჯდა მაგიდას,ჭიქა აიღო,ჯერ სამოვარს შეუშვირა ვითომ დაისხა,შემდეგ მოსვა და
–მმ.. უგემრიელეს ჩაის ადუღებთ,რა ეგოისტი ბრძანდებით არავის რომ არ ასმევთ–გაეცინა
მე კი ხმა არ გამიცია,ჩემი მზერით კი მივახვედრე რომ მზად ვიყავი მისი დაცინვა ამეტანა
–თქვენ ალბათ სუპერ მარტოხელა ხართ
–სულაც არ ვარ მარტო
–კი დაგიჯერეთ
–თუ გინდათ ნუ დაიჯერებთ
–ალბათ ჩემი მოსვლა თქვენ ცხოვრებაში ყველაზე დიდ სასწაულად ჩაითვლება არა?როგორც იქნა ჩაის მიტოვებულ სახლში მარტო აღარ დალევთ
ძალიან გავბრაზდი
–მართალი ხართ,მიტოვებულ სახლში! თქვენაირი უვარგისი შვილი კი არ ვარ.ბრწყინვალე მშობლები გყავდათ და ასეთი უვარგისი შვილი რა საშინელებაა,მათი ყველაზე წმინდა ადგილი მიატოვეთ,გაანადგურეთ,იმის მაგივრად რომ აქაურობა მუზეუმად გექციათ.კი არ უნდა დამცინოდეთ ათას მადლობას უნდა მიხდიდეთ რომ აქაურობას მივხედე,
–თავს რის უფლებას აძლევთ!–თვალებში მრისხანების ცეცხლი აენთო,
–თქვენ?–უკან აღარ დავიხიე მეც
–რა იცით ჩემი მშობლების შესახებ,ან ჩემზე ასე რომ ამბობთ,სხვის სახლში შემოჭრილხართ და თავხედობთ კიდეც?
–მე იმაზე მეტი ვიცი ვიდრე გონიათ?
–ვინ ხართ,რას ამბობთ საერთოდ?აქედან წადით!
–არ წავალ!
–თქვენ რა მართლა გიჟი ხართ?–განრისხებული იყო,მაგრამ ეს განცდა სევდასთან ვერაფერს ხდებოდა და მის თვალებში გამარჯვებული უკვე მთლიანად გამეფებულიყო
–არა არ ვარ–წინ დედამისის რვეული დავუდე
გაკვირვებულმა დახედა,დედის ხელწერა იცნო–საიდან გაქვთ?
–უფრო ყურადღებიანი შვილი რომ ყოფილიყავით მე არ მექნებოდა–ბოლოში ხმას მოვურბილე, შემეცოდა
–გეყოთ
– თქვენ თავად გამომიყვანეთ წყობიდან,აქ ვიპოვე.საოცარი მშობლები გყოლიათ,ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი
–დიახ,ვერც კი წარმოიდგენთ როგორ
–წარმოდგენა არ მჭირდება რადგან ამ ჩანაწერებიდან ვიცი უკვე,გეყოთ ნუ მოიწყენთ,ჩაი გაგიცივდებათ დალიეთ–
მას გაეცინა–გიჟი ხართ?
–ალბათ ვარ –მეც გამეღიმა–აქ დიდი ხანია არ ყოფილხართ?
–იშვიათად მოვდივარ,დღეს მათი ქორწინების დღეა,მოუსვენრად ვიყავი,ძალიან მენატრებიან.ამიტომ აქ წამოვედი
–ეს სახლია ცოდოა მისატოვებლად
–მზესუმზირები დედას საყვარელი ყვავილია
–ვიცი
–ამ სახლს მივხედავ
ამ სიტყვების გაგონება ძალიან მესიამოვნა
–მომიყევით მათი ამბავი,ჩანაწერებიდან ჩანს რომ დედაშენი დიდხანს ელოდა მამაშენს,სად იყო?
–შეყვარებულები რომ იყვნენ,მამას სამსახურის გამო საზღვარგარეთ მოუწია წასვლა,რამდენიმე წელი დაიკარგა,მისი ამბავი არავინ იცოდა ეს ის წლებია… დედა ელოდა…შემდეგ დაბრუნდა ერთად ულამაზესი წლები გაატარეს.შემდეგ კი….–ვეღარ დაამთავრა ცრემლი მოაწვა ბიჭს
–შენ ბედნიერი ადამიანი ყოფილხარ.
–ვითომ?
–რა თქმა უნდა.რვეული მივაწოდე,ეს შენ გეკუთვნის–ამჯერად გული აღარ მწყდებოდა წაკითხვა რომ ვერ მოვასწარი
–იცი დედ–მამა ხშირად რას მეუბნეოდნენ?
–რას?
–საკუთარი სურვილებისთვის ყოველთვის იბრძოლე,არასოდეს დანებდეო
–მართალი უთქვამთ–მივხდი რომ იქ ჩემი ყოფნა უკვე ზედმეტი იყო,რადგან ბიჭს გულით ეწადა ტირილი და ჩემს წინაშე თავს ძლივს იკავებდა.დავემშვიდობე და გამოვედი.ეზოს რომ გამოვცდი უცაბედად უკან შემოვტრიალდი,სახლამდე სირბილით მივედი კარი შევაღე და
–წამობრძანდით ჩემთან ჩაის დაგალევინებთ,ამჯერად ნამდვილს
ბიჭმა გაკვირვებულმა შეხედა
–სიამოვნებით
მე გამეცინა მივუახლოვდი და ხელი ჩამოვართვი
–მე ნილე მქვია
–გიგა
–სასიამოვნოა
–იმედი მაქვს მეც მესიამოვნება თქვენი ჩაი
–ყეყეჩი ბრძანდებით
–მადლობთ,სასიამოვნოა ასეთი თავაზიანი გალანძღვა
მოვდიოდით და გზადაგზა ვარკვევდით ჩვენს საცხოვრებელ ადგილს,საერთო ნაცნობებიც აღმოვაჩინეთ,თბილისი ხომ პატარა ქალაქია და ადვილია გამონახო საერთო კაშირები,თუმცაღა სადაც არ უნდა ცხოვრობდე, საქართველოს ნებისმიერ კუთხეში კარგად თუ გამოვიკითხათ,ყველგან აღმოვაჩენთ ნაცნობებს.
ჩემი ეზოს ჭიშკარი რომ შევაღე ძირს ფურცელი ეგდო,ეტყობა რვეულიდან შუმჩნევლად გადმომივარდა.ავიღე და მას მივაწოდე
–ეს შენ გეკუთვნის
მან ფურცელი გაშალა და ხმადაბლა კითხვა დაიწყო:
“ოდესღაც ყველა ჩემს ჩანაწერს ვიღაც წაიკითხავს,ჩემი შვილი,ან შვილიშვილი,შეიძლება ნათესავმა ან ვინმემ უცხომ.ვინც არ უნდა იყო ეხლა,მთავარია რომ კითხულობ.მე მქონდა ბედნიერება ნამდვილი სიყვარულით მეცხოვრა,ამ სიყვარულისთვის ვიბრძოლე,ველოდე,ყველა მეუბნეოდა არაფერი გამოვაო,ცხოვრება რეალურად უნდა შეაფასო და ისე უნდა იცხოვრო.რეალურად შეფასებულ ცხოვრებაში შვებას ვერ ვხედავდი,ერთხელ ერთმა ასაკოვანმა ქალმა დამარიგა,შვილო საკუთარ სურვილებს მოუფრთხილდი,გააკეთე რაც გულით გწადია,გათამამდი! საკუთარ სულში ჩაიხედე და აკეთე ის რაც შენს სუფთა გულს სწადია.
მას მერე საუკუნე ველოდე მას.იმიტომ რომ ეს გულით მეწადა.
დაბრუნდა და…
მზესუმზირების ზღვა ოკეანედ მიქცია,მას მერე იქ მის სიღრმეში საუკუნეებია ვტკბებით.
მთავარია ცხოვრებაში იცოდე რა გინდა.
ღმერთი იყოს შენი მფარველი!ვინც არ უნდა იყო.”
ვუსმენდი და არვიცი… ეს რა არის. ვიღაც შეყვარებული ქალის აზრები,ჩემი ბედი თუ ღმერთის პასუხი ჩემს კითხვებზე.
მივხდი რომ სადაც არ უნდა წავსულიყავი,საკუთარ თავს ვერსად გავექცეოდი.მთელი ცხოვრებაა არ ვიცი ვინ ვარ.არვიცი რა მინდა,
სინამდვილეში ვერ გამიგია საკუთარ თავს გამუდმებით რატომ ვებრძოლები?
მე და ჩემმა სტუმარმა ჩაი ეზოში მივირთვით და ერთმანეთს ცხოვრებაზე შთაბეჭდილებები გავუზიარეთ
–ჩემი წასვლის დროა
–მიხარია რომ გაგიცანი გიგა
–მარტოხელას კვალობაზე მშვენიერ ჩაის ადუღებ,ყავასაც გავისნჯავდი სიამოვნებით
–სხვა მიტოვებულ სახლში რომ შევიჭრები ყავას იმის პატრონს დავალევინებ
– სასწრაფოდ ხალხი უნდა გავაფრთხილო სახლი უყურადღებოდ არ დატოვონ
გიგა ნილეს გადაეხვია
–საოცარი ადამიანი ხარ ,რომ ჩამოხვალ აუცილებლად შემეხმიანე
–კარგი,მაშინ დროებით
–დროებით.
…..
თბილისში დავბრუნდი.პირველი რაც გავკეთე ჩემს “უცხოს შვილს” დავურეკე და ვუთხარი რომ ძალიან მომენატრა,
მშვიდი საღამო იყო,გარეთ საამო სურნელი მათრობდა.არვიცი ეს ბუნების ბრალი იყო თუ ჩემი,თვალები გამიბრწყინდა რადგან ჩემსკენ მომავალი “უცხოს შვილი” მოაბიჯებდა.მისკენ გავემართე,ფეხს ავუჩქარე,გავიქეცი…
ჩავეხუტე!
როგორც იქნა გავაკეთე ის რაც მინდოდა.
მთავარია ცხოვრებაში იცოდე რა გინდა შენ.
დასასრული