არის რაღაცა, რასაც “ლამაზი წუთები” ჰქვია
2 102 ნახვა
არაფერია…….არაფერია….მხოლოდ წვიმაა
არავის ძალუმს წვიმის ხმაში თუნდაც ოცნება
არის რაღაცა, რასაც არ ჰქვია სულ არაფერი,
სულს კი მიორებს,
არის პატარა ფიქრის საბაბი…….
არის რაღაცა,მაგრამ თითქოს არც არის იგი,
გულს კი მიღონებს.
არის პატარა ფიქრის საბაბი…….
(ანა ჩანგაშვილი)
ადამიანები ამბობენ, რომ წვიმის დროს არავის ძალუმძს ოცნება,ალბათ იმიტომ, რომ ამ დროს ოცნებებს იხდენენ, ან იქნებ იმ დროს, ხდება რაღაც ოცნებაზე უფრო ლამაზი.
გაზაფხულის მზიან დღეს ღრუბლებმა წვეულება გამართეს,ერთად შეიკრიბნენ და წამი–წამზე კოკისპირულ წვიმას შემოსცხებდნენ,ქარიც ესტუმრა მათ წვეულებას და კარგადაც მოილხინა.
გარეთ უამრავი ადამიანი დაიარებოდა,არე–მარე ხალხით იყო სავსე,ამინდი ნელ–ნელა ირეოდა,რატომღაც წასვლა არავის სურდა და იმედით ელოდნენ ბუნების დამშვიდებას.
გაზაფხულის სითბოს ნელ–ნელა სიცივე შეეპარა,ამინდი აირია,წამი–წამზე გაწვიმდებოდა,ერთ–ერთ სკვერში,ერთ სკამზე, ორი ახალგაზრა იჯდა და წასვლის სურვილი სულაც არ ეკარებოდათ.
–ნია, მგონი დროა მოვიფიქროთ წვიმას სად შევაფაროთ თავი–ფეხზე წამოდგა ბიჭი,ქურთუკი შემოიცვა,რომელსაც დიდი ჯიბეები ჰქონდა და ისევ ჩამოჯდა
–ეს რა საინტერესო რამე გაცვია
–იცი რატომ აქვს დიდი ჯიბეები?
–არა
–მმ……..მე ხომ ადამიანი ვარ,რომელსაც ლიტერატურა უყვარს,ეს დიდი ჯიბეები კი წიგნების ჩასადებად არის საჭირო
ნიას გაეღიმა,მისი ქურთუკის დიდრონ ჯიბეებს შეავლო თვალი და რაღაც წიგნის მაგვარს მოჰკრა თვალი.
–ეს რა არის? მართლა წიგნი გიდევს?
–არა,ჩემი ჩანაწერების ბლოკნოტია
გოგომ ბლოკნოტს ისე შეხედა თითქოს მის წინ უძვირფასესი განძი იყო.ხანდახან სახელს დიდი მნიშვნელობა აქვს,უბრალო ბლოკნოტს, რომელსაც მისი ჩანაწერების რვეული ერქვა, ნიასთვის ყველაზე ღირებული იყო და არ არსებობდა ფასი, რომლითაც მისი შეფასება შეიძლებოდა.
–წამიკითხავ?–მორიდებით იკითხა და თან თავს იმშვიდებდა,რადგან უარის შემთხვევაში შესაძლო გულის წყვეტას როგორმე გამკლავებოდა
–კი–კიდევ კაი მალევე უპასუხა მან და ნიამაც შვებით, კმაყოფილმა ამოისუნთქა. იმ წუთიდან მისი მთელი ცნობიერი მხოლოდ წაკითხვის სურვილმა შეიპყრო.
–მგონი ეხლა ძაან გაწვიმდება
–იმედი მაქვს მალე გადაიღებს.
–მეც
………
არსებობენ ადამიანები,რომლის გვერძეც უბრალოდ მშვიდად ხარ,ხან ბევრს ლაპარაკობ,ხან ჩუმად დაიარები და იცი, რომ ორივე შემთხვევაში, მას შენი არც ლაპარაკი აწუხებს და არც დუმილი.გიყვარს მასთან საუბარი,მოსმენა,დავა, მისი აღშფოთებული სახე, როცა მის საწინაამღდეგო აზრს იცავ.
მშვიდად ხარ,ეს მოგწონს და სხვას, სხვას უტოვებ საფიქრლად.ასე იყო ნია მის გვერძე.
ავდარმა არ აცალათ არც წაკითხვა და არც ფიქრი თუ სად შეეფარებინათ თავი.თავის საქმე დაიწყო.გაიქცნენ და უახლოეს შენობის კართან დადგნენ,რომელსაც პატარა სახურავი ჰქონდა გადახურული.დროდადრო წვიმას ალმაცერად ახედავდენენ და ერთმანეთს დამაჯერებლად ამშვიდებდნენ–მალე გადაიღებსო..იმდენჯერ უთხრეს ერთმანეთს, რომ ყოველ ამ ფრაზაზე თავადაც გულიანად ეცინებოდათ.ძირითადად ჩუმად იდგნენ.
ავდარმა ნამეტანი მოიქნია კუდი.ისე რომ ორივე ფურცელივით აეკვრნენ კარებს.თავიანთ გალუპულ ფეხებს დახედეს, ერთმანეთს შეხედეს და ის იყო ჩვეული ფრაზით უნდა დაემშვიდებინათ ერთმანეთი, რომ თვალებში დანახულმა გადაწურულმა იმედმა ორივე გულიანად გააცინა,გათამამდნენ, ვიღაცის კარები შეაღეს და შევიდნენ. პატარა სადარბაზოსავით იყო, ზევით ასასვლელი რამდენიმე კიბე და ორი ხის კარი.ასევე ქვევით სარდაფისკენ ჩამავალი რამდენიმე საფეხური.სულ ეს იყო და მაღალი ჭერი.რომელზეც ვერ გაარკვიეს კარგი აკუსტიკა ჰქონდა სიმაღლის გამო თუ ცუდი,ან საერთოდ რა იყო აკუსტიკა.
კარიდან ქალი გამოვიდა.ნია მიესლმა, რაზეც ბიჭს გაეღიმა.
–მივესალმე,მაინც,სადარბაზოში შევეჭერი და სალამიც არ მეთქვა?
–კი უნდა გეთქვა,მომეწონა რომ მიესალმე,
სალაპარაკო თემა ვერ წამოჭრეს,ალბათ არცერთი არ იყო ლაპარაკის ხასიათზე.ან იქნებ წვიმის დროს ლაპარაკიც ისევე უფასურება, როგორც ოცნება.ერთხანს იდგნენ კარებთან და ქუჩაში მიმავალ გალუმპულ მგზავრებს თვალს ადევნებდნენ.
ნია ვერაფერზე ფიქრობდა, გარდა იმისა თუ როდის შესთავაზებდა ჩანაწერების წაკითხვას.რაღაც ინტუიციით გრძნობდა, რომ არ წაკითხვის საშიშროება დგებოდა,შეიძლება ინტუიცია არც არაფერ შუაში იყო,უბრალოდ ვეღარ უძლებდა მოლოდინს.
–მოდი, მაინც არაფერს ვაკეთებთ და წავიკითხოთ,ამასობაში წვიმაც გადაიღებს–შესთავაზა ნიამ
–კარგი–მან ამოიღო ბლოკნოტი და ხელებში ჩაუდო–შენ წაიკითხე
ნია დაიბნა,წესით არ უნდა დაბნეულიყო,არფერი იყო აქ დასაბნევი, მაგრამ ეს მისი ჩვეული დაბნეულობა თითქმის ხასიათში გამჯდარი, მაშინ სტუმრობდა როცა გაეხარდებოდა და არა მაშინ როცა საჭირო იყო.ხელში ეჭირა ბლოკნოტი,რომელსაც თეთრი ფითქინა ყდა ჰქონდა.ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა, თითქოს ხელში მისი სული ეჭირა და ის თეთრი თოვლივით ფითქინა იყო.გულში საოცარი სითბო და სიყვარული ჩაეღვენთა.ეს ხომ ყველაზე დიდი პატივია, როცა ადამიანი საკუთარი სულის ჩანაწერებს გიზიარებს,გადაშლას ვერც კი ბედავდა, ასეთი წუთების აღწერა ძნელია, რადგან სიტყვებმა შეიძლება გააუფასუროს იგი.ერთის თქმა კი ნამდვილად შეიძლება, ნამვილი ბედნიერება ასეთ წუთებს უხვად მოაქვს და ასეთი პატივი ყველას არ აქვს.
არ ელოდა ნია თუ იგი საკუთარ სულს ხელში ჩაუდებდა.
დიდხანს იდგა ასე თუ წამები …….ვინ იცის..ბოლოს გონს მოეგო და სთხოვა
–მემგონი აჯობებს შენ წაიკითხო
მან გამოართვა ბლოკნოტი,კიბეზე ჩამოჯდნენ და ………ის იყო კითხვა უნდა დაეწყოთ…
წკაპ………
შუქი ჩაქრა.
ასე რატომ ხდება ხოლმე?ყველაზე შთამბეჭდავ წამებში, რაღაც ყოველთვის ცდილობს გააფუჭოს მშვენიერება.მას გული დაწყდა,ერთი კი თქვა მაინც წავიკითხავო,მაგრამ მომენტმა ბიჭის განწყობა აშკარად გააფუჭა.
ნიამ შეატყო, რომ იგი წამკითხავი აღარ იყო. ასეთ წუთს როგორ გააფუჭებინებდა რამეს,არავითარ შემთხვევაში!ამიტომ შეუტია და მან კითხვა დაიწყო.
მთელი გულით,სულით და თუ კი რამ ყურადღება გააჩნდა ნიას ყველაფერს, თავი მოუყარა და უსმენდა.
სადღაც სხვა სამყაროში აღმოჩნდნენ ნია და ის.
მის სამყაროში.რომელიც ძალიან ლამაზი,ცოტა სევდიანი მაგრამ იმედებით სავსე იყო. დააბიჯებდა და გზადაგზა უამრავ აღმოჩენებს აწყდებოდა,მისი სულის სიფაქიზე მშვენიერ სურნელს აფრქვევდა და არე–მარეს ატკბობდა ნიას ჩათვლით. იმ წუთებში ნია პეპელას ჰგავდა,რომელიც თამამად დაფარფატებდა მისთვის გაღებულ სამყაროში,ტკბებოდა სურნელით და სულაც არ ადარებდა დათვლილი წუთები,რომელიც ამ ყველაფრისთვის ღირდა.
გაზაფხული იყო..
გარეთ წვიმდა..
ისინი კიბეზე იჯდნენ
შუქი არ იყო……..
მის ლექსებს კითხულობდნენ.
მშვენიერება იმ წუთას მათთან იყო და მეფობდა.
მერე სინათლე მოვიდა,
ხან ნია კითხულობდა ხან ის…….
დრო და დრო შუქი ისევ ქვრებოდა…
კითხვაც წყდებოდა……..
დრო გადიოდა……..
წვიმაც ნელ–ნელა წყდებოდა.
ნია გრძნობდა, რომ იქ ყოფნის წუთები დათვლილი იყო და გული წყდებოდა,რადგან მის წაკითხვას ბოლომდე ვერ მოასწრებდა.იფიქრა ვთხოვ იქნებ სახლში გამატანოსო, მაგრამ მივხდა რომ სითავხედეს ექნებოდა ადგილი, რაგან ჯერ იმ დიდი პატივისთვის არ ჰქონდა მადლობა გადახდილი და ეს ნამეტანი არ მომივიდესო. შეეშინდა ამით ბიჭი არ გაენაწყენებინა.
წვიმამ თითქმის გადაიღო,ნიამ იგრძნო წასვლის მოახლოება,გულ დაწყვეტილი მოაჯირს მიეყრდნო და უკანასკნელად გადახედა იმ ორ ლექს, წაკითხულებიდან ყველაზე მეტად რომ მოეწონა. ბიჭი მოუახლოვდა,ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და თავის სულს ჩახედა, რომელიც გოგოს ხელში ეკავა….
ასეთი წუთები……..
ასეთი განცდები…
ასეთი წამების დაჭერა ცხოვრებაში ნეტარებაა!
კარი გაიღო,
ქალი გამოვიდა,
უკაცრავად მაგრამ კარი უნდა დავკეტოვო,მოუბოდიშა.
რაღაცამ შთამბეჭდავი წამები კვლავ გააფუჭა.
წამოვიდნენ.
გარეთ ცოტა კიდევ წვიმდა.
ბიჭი გზადაგზა ცეკვავდა.
გოგო მშვიდად მოჰყვებოდა შთაბეჭდილებებით სავსე.
–მშვენიერი დღე გამოვიდა,მისი დაწერა შეიძლება,შთამბეჭდავი გამოვიდოდა,მაგრამ საინტერესოა როგორ უნდა დაბოლოვდეს?–თქვა მან
ნიას არაფერი უპასუხია, უხმოდ მოჰყვებოდა.
მეტროში ჩავინენ.
მან სიმღერა წაიმღერა,რომლის მხოლოს ერთი სიტყვა იცოდა “თოლია”და რომელსაც პარამ–პარამში დროდადრო აკვეტებდა.ასე გააცილა ნია.
P.S. გაზაფხულია……..
მშვენიერი ამინდი ათასობით ადამიანს სულს უთბობს,ისევე როგორც მე.ასეთი განცდის ჩასაწერად აუცილებლად შესაფერისი ადგილია საჭირო.ასეთი ადგილი ვიპოვე,ჩამოვჯექი,ჩემს გარშემო ანცი ნიავი დაჰქრის,რომელიც დროდადრო თავხედდება და ქარში გადაზრდას ცდილობს,ბაბუაწვერებს თამამად აცლის სამოს და მწვანე ბიბინა ბალახზე თოვლივით აფენს.ხეებში შემოჭრილი მზის სხივის სვეტები ალაგ–ალაგ ეცემა და მშვენიერ სანახაობას ქმნის.რამდენიმე წუთის წინ ჟუჟუნა წვიმაც იყო სტუმრად,ვთხოვე წასულიყო, რათა წერაში ხელი არ შეეშალა,მან თხოვნა შემისრულა.მუზისთვის საოცარი სურნელი და ულამაზესი ცისარტყელა დამიტოვა.
განა ასეთ ლამაზ დღეს ასეთი ამბავი არ უნდა დამეწერა?
ხოდა მეც დავწერე, ისე როგორც იყო დაბოლოვების გარეშე..
ხანდახან არის რაღაც, რასაც არ ჰქვია სულ არაფერი…….გულს კი გვიშფოთებს………….
არის რაღაცა, პატარა ფიქრის საბაბი………რომელიც სულს გვიორებს……..
ხანდახან ვწერთ და დაბოლოებას მკითხველს ვუტოვებთ……….
ალბათ იმიტომ რომ სიტყვებმა არ გააუფასუროს იგი……..
ან იქნებ იმიტომ რომ ამ ამბავს ჯერ არ აქვს ბოლო……..
ვინ იცის…..
ადამიანები ამბობენ, რომ წვიმის დროს არავის ძალუმძს ოცნება,ალბათ იმიტომ, რომ ამ დროს ოცნებებს იხდენენ, ან იქნებ იმ დროს ხდება რაღაც ოცნებაზე უფრო ლამაზი!
რასაც ლამაზი წუთები ჰქვია.
დასასრული
არავის ძალუმს წვიმის ხმაში თუნდაც ოცნება
არის რაღაცა, რასაც არ ჰქვია სულ არაფერი,
სულს კი მიორებს,
არის პატარა ფიქრის საბაბი…….
არის რაღაცა,მაგრამ თითქოს არც არის იგი,
გულს კი მიღონებს.
არის პატარა ფიქრის საბაბი…….
(ანა ჩანგაშვილი)
ადამიანები ამბობენ, რომ წვიმის დროს არავის ძალუმძს ოცნება,ალბათ იმიტომ, რომ ამ დროს ოცნებებს იხდენენ, ან იქნებ იმ დროს, ხდება რაღაც ოცნებაზე უფრო ლამაზი.
გაზაფხულის მზიან დღეს ღრუბლებმა წვეულება გამართეს,ერთად შეიკრიბნენ და წამი–წამზე კოკისპირულ წვიმას შემოსცხებდნენ,ქარიც ესტუმრა მათ წვეულებას და კარგადაც მოილხინა.
გარეთ უამრავი ადამიანი დაიარებოდა,არე–მარე ხალხით იყო სავსე,ამინდი ნელ–ნელა ირეოდა,რატომღაც წასვლა არავის სურდა და იმედით ელოდნენ ბუნების დამშვიდებას.
გაზაფხულის სითბოს ნელ–ნელა სიცივე შეეპარა,ამინდი აირია,წამი–წამზე გაწვიმდებოდა,ერთ–ერთ სკვერში,ერთ სკამზე, ორი ახალგაზრა იჯდა და წასვლის სურვილი სულაც არ ეკარებოდათ.
–ნია, მგონი დროა მოვიფიქროთ წვიმას სად შევაფაროთ თავი–ფეხზე წამოდგა ბიჭი,ქურთუკი შემოიცვა,რომელსაც დიდი ჯიბეები ჰქონდა და ისევ ჩამოჯდა
–ეს რა საინტერესო რამე გაცვია
–იცი რატომ აქვს დიდი ჯიბეები?
–არა
–მმ……..მე ხომ ადამიანი ვარ,რომელსაც ლიტერატურა უყვარს,ეს დიდი ჯიბეები კი წიგნების ჩასადებად არის საჭირო
ნიას გაეღიმა,მისი ქურთუკის დიდრონ ჯიბეებს შეავლო თვალი და რაღაც წიგნის მაგვარს მოჰკრა თვალი.
–ეს რა არის? მართლა წიგნი გიდევს?
–არა,ჩემი ჩანაწერების ბლოკნოტია
გოგომ ბლოკნოტს ისე შეხედა თითქოს მის წინ უძვირფასესი განძი იყო.ხანდახან სახელს დიდი მნიშვნელობა აქვს,უბრალო ბლოკნოტს, რომელსაც მისი ჩანაწერების რვეული ერქვა, ნიასთვის ყველაზე ღირებული იყო და არ არსებობდა ფასი, რომლითაც მისი შეფასება შეიძლებოდა.
–წამიკითხავ?–მორიდებით იკითხა და თან თავს იმშვიდებდა,რადგან უარის შემთხვევაში შესაძლო გულის წყვეტას როგორმე გამკლავებოდა
–კი–კიდევ კაი მალევე უპასუხა მან და ნიამაც შვებით, კმაყოფილმა ამოისუნთქა. იმ წუთიდან მისი მთელი ცნობიერი მხოლოდ წაკითხვის სურვილმა შეიპყრო.
–მგონი ეხლა ძაან გაწვიმდება
–იმედი მაქვს მალე გადაიღებს.
–მეც
………
არსებობენ ადამიანები,რომლის გვერძეც უბრალოდ მშვიდად ხარ,ხან ბევრს ლაპარაკობ,ხან ჩუმად დაიარები და იცი, რომ ორივე შემთხვევაში, მას შენი არც ლაპარაკი აწუხებს და არც დუმილი.გიყვარს მასთან საუბარი,მოსმენა,დავა, მისი აღშფოთებული სახე, როცა მის საწინაამღდეგო აზრს იცავ.
მშვიდად ხარ,ეს მოგწონს და სხვას, სხვას უტოვებ საფიქრლად.ასე იყო ნია მის გვერძე.
ავდარმა არ აცალათ არც წაკითხვა და არც ფიქრი თუ სად შეეფარებინათ თავი.თავის საქმე დაიწყო.გაიქცნენ და უახლოეს შენობის კართან დადგნენ,რომელსაც პატარა სახურავი ჰქონდა გადახურული.დროდადრო წვიმას ალმაცერად ახედავდენენ და ერთმანეთს დამაჯერებლად ამშვიდებდნენ–მალე გადაიღებსო..იმდენჯერ უთხრეს ერთმანეთს, რომ ყოველ ამ ფრაზაზე თავადაც გულიანად ეცინებოდათ.ძირითადად ჩუმად იდგნენ.
ავდარმა ნამეტანი მოიქნია კუდი.ისე რომ ორივე ფურცელივით აეკვრნენ კარებს.თავიანთ გალუპულ ფეხებს დახედეს, ერთმანეთს შეხედეს და ის იყო ჩვეული ფრაზით უნდა დაემშვიდებინათ ერთმანეთი, რომ თვალებში დანახულმა გადაწურულმა იმედმა ორივე გულიანად გააცინა,გათამამდნენ, ვიღაცის კარები შეაღეს და შევიდნენ. პატარა სადარბაზოსავით იყო, ზევით ასასვლელი რამდენიმე კიბე და ორი ხის კარი.ასევე ქვევით სარდაფისკენ ჩამავალი რამდენიმე საფეხური.სულ ეს იყო და მაღალი ჭერი.რომელზეც ვერ გაარკვიეს კარგი აკუსტიკა ჰქონდა სიმაღლის გამო თუ ცუდი,ან საერთოდ რა იყო აკუსტიკა.
კარიდან ქალი გამოვიდა.ნია მიესლმა, რაზეც ბიჭს გაეღიმა.
–მივესალმე,მაინც,სადარბაზოში შევეჭერი და სალამიც არ მეთქვა?
–კი უნდა გეთქვა,მომეწონა რომ მიესალმე,
სალაპარაკო თემა ვერ წამოჭრეს,ალბათ არცერთი არ იყო ლაპარაკის ხასიათზე.ან იქნებ წვიმის დროს ლაპარაკიც ისევე უფასურება, როგორც ოცნება.ერთხანს იდგნენ კარებთან და ქუჩაში მიმავალ გალუმპულ მგზავრებს თვალს ადევნებდნენ.
ნია ვერაფერზე ფიქრობდა, გარდა იმისა თუ როდის შესთავაზებდა ჩანაწერების წაკითხვას.რაღაც ინტუიციით გრძნობდა, რომ არ წაკითხვის საშიშროება დგებოდა,შეიძლება ინტუიცია არც არაფერ შუაში იყო,უბრალოდ ვეღარ უძლებდა მოლოდინს.
–მოდი, მაინც არაფერს ვაკეთებთ და წავიკითხოთ,ამასობაში წვიმაც გადაიღებს–შესთავაზა ნიამ
–კარგი–მან ამოიღო ბლოკნოტი და ხელებში ჩაუდო–შენ წაიკითხე
ნია დაიბნა,წესით არ უნდა დაბნეულიყო,არფერი იყო აქ დასაბნევი, მაგრამ ეს მისი ჩვეული დაბნეულობა თითქმის ხასიათში გამჯდარი, მაშინ სტუმრობდა როცა გაეხარდებოდა და არა მაშინ როცა საჭირო იყო.ხელში ეჭირა ბლოკნოტი,რომელსაც თეთრი ფითქინა ყდა ჰქონდა.ისეთი შეგრძნება ეუფლებოდა, თითქოს ხელში მისი სული ეჭირა და ის თეთრი თოვლივით ფითქინა იყო.გულში საოცარი სითბო და სიყვარული ჩაეღვენთა.ეს ხომ ყველაზე დიდი პატივია, როცა ადამიანი საკუთარი სულის ჩანაწერებს გიზიარებს,გადაშლას ვერც კი ბედავდა, ასეთი წუთების აღწერა ძნელია, რადგან სიტყვებმა შეიძლება გააუფასუროს იგი.ერთის თქმა კი ნამდვილად შეიძლება, ნამვილი ბედნიერება ასეთ წუთებს უხვად მოაქვს და ასეთი პატივი ყველას არ აქვს.
არ ელოდა ნია თუ იგი საკუთარ სულს ხელში ჩაუდებდა.
დიდხანს იდგა ასე თუ წამები …….ვინ იცის..ბოლოს გონს მოეგო და სთხოვა
–მემგონი აჯობებს შენ წაიკითხო
მან გამოართვა ბლოკნოტი,კიბეზე ჩამოჯდნენ და ………ის იყო კითხვა უნდა დაეწყოთ…
წკაპ………
შუქი ჩაქრა.
ასე რატომ ხდება ხოლმე?ყველაზე შთამბეჭდავ წამებში, რაღაც ყოველთვის ცდილობს გააფუჭოს მშვენიერება.მას გული დაწყდა,ერთი კი თქვა მაინც წავიკითხავო,მაგრამ მომენტმა ბიჭის განწყობა აშკარად გააფუჭა.
ნიამ შეატყო, რომ იგი წამკითხავი აღარ იყო. ასეთ წუთს როგორ გააფუჭებინებდა რამეს,არავითარ შემთხვევაში!ამიტომ შეუტია და მან კითხვა დაიწყო.
მთელი გულით,სულით და თუ კი რამ ყურადღება გააჩნდა ნიას ყველაფერს, თავი მოუყარა და უსმენდა.
სადღაც სხვა სამყაროში აღმოჩნდნენ ნია და ის.
მის სამყაროში.რომელიც ძალიან ლამაზი,ცოტა სევდიანი მაგრამ იმედებით სავსე იყო. დააბიჯებდა და გზადაგზა უამრავ აღმოჩენებს აწყდებოდა,მისი სულის სიფაქიზე მშვენიერ სურნელს აფრქვევდა და არე–მარეს ატკბობდა ნიას ჩათვლით. იმ წუთებში ნია პეპელას ჰგავდა,რომელიც თამამად დაფარფატებდა მისთვის გაღებულ სამყაროში,ტკბებოდა სურნელით და სულაც არ ადარებდა დათვლილი წუთები,რომელიც ამ ყველაფრისთვის ღირდა.
გაზაფხული იყო..
გარეთ წვიმდა..
ისინი კიბეზე იჯდნენ
შუქი არ იყო……..
მის ლექსებს კითხულობდნენ.
მშვენიერება იმ წუთას მათთან იყო და მეფობდა.
მერე სინათლე მოვიდა,
ხან ნია კითხულობდა ხან ის…….
დრო და დრო შუქი ისევ ქვრებოდა…
კითხვაც წყდებოდა……..
დრო გადიოდა……..
წვიმაც ნელ–ნელა წყდებოდა.
ნია გრძნობდა, რომ იქ ყოფნის წუთები დათვლილი იყო და გული წყდებოდა,რადგან მის წაკითხვას ბოლომდე ვერ მოასწრებდა.იფიქრა ვთხოვ იქნებ სახლში გამატანოსო, მაგრამ მივხდა რომ სითავხედეს ექნებოდა ადგილი, რაგან ჯერ იმ დიდი პატივისთვის არ ჰქონდა მადლობა გადახდილი და ეს ნამეტანი არ მომივიდესო. შეეშინდა ამით ბიჭი არ გაენაწყენებინა.
წვიმამ თითქმის გადაიღო,ნიამ იგრძნო წასვლის მოახლოება,გულ დაწყვეტილი მოაჯირს მიეყრდნო და უკანასკნელად გადახედა იმ ორ ლექს, წაკითხულებიდან ყველაზე მეტად რომ მოეწონა. ბიჭი მოუახლოვდა,ნიკაპი მხარზე ჩამოადო და თავის სულს ჩახედა, რომელიც გოგოს ხელში ეკავა….
ასეთი წუთები……..
ასეთი განცდები…
ასეთი წამების დაჭერა ცხოვრებაში ნეტარებაა!
კარი გაიღო,
ქალი გამოვიდა,
უკაცრავად მაგრამ კარი უნდა დავკეტოვო,მოუბოდიშა.
რაღაცამ შთამბეჭდავი წამები კვლავ გააფუჭა.
წამოვიდნენ.
გარეთ ცოტა კიდევ წვიმდა.
ბიჭი გზადაგზა ცეკვავდა.
გოგო მშვიდად მოჰყვებოდა შთაბეჭდილებებით სავსე.
–მშვენიერი დღე გამოვიდა,მისი დაწერა შეიძლება,შთამბეჭდავი გამოვიდოდა,მაგრამ საინტერესოა როგორ უნდა დაბოლოვდეს?–თქვა მან
ნიას არაფერი უპასუხია, უხმოდ მოჰყვებოდა.
მეტროში ჩავინენ.
მან სიმღერა წაიმღერა,რომლის მხოლოს ერთი სიტყვა იცოდა “თოლია”და რომელსაც პარამ–პარამში დროდადრო აკვეტებდა.ასე გააცილა ნია.
P.S. გაზაფხულია……..
მშვენიერი ამინდი ათასობით ადამიანს სულს უთბობს,ისევე როგორც მე.ასეთი განცდის ჩასაწერად აუცილებლად შესაფერისი ადგილია საჭირო.ასეთი ადგილი ვიპოვე,ჩამოვჯექი,ჩემს გარშემო ანცი ნიავი დაჰქრის,რომელიც დროდადრო თავხედდება და ქარში გადაზრდას ცდილობს,ბაბუაწვერებს თამამად აცლის სამოს და მწვანე ბიბინა ბალახზე თოვლივით აფენს.ხეებში შემოჭრილი მზის სხივის სვეტები ალაგ–ალაგ ეცემა და მშვენიერ სანახაობას ქმნის.რამდენიმე წუთის წინ ჟუჟუნა წვიმაც იყო სტუმრად,ვთხოვე წასულიყო, რათა წერაში ხელი არ შეეშალა,მან თხოვნა შემისრულა.მუზისთვის საოცარი სურნელი და ულამაზესი ცისარტყელა დამიტოვა.
განა ასეთ ლამაზ დღეს ასეთი ამბავი არ უნდა დამეწერა?
ხოდა მეც დავწერე, ისე როგორც იყო დაბოლოვების გარეშე..
ხანდახან არის რაღაც, რასაც არ ჰქვია სულ არაფერი…….გულს კი გვიშფოთებს………….
არის რაღაცა, პატარა ფიქრის საბაბი………რომელიც სულს გვიორებს……..
ხანდახან ვწერთ და დაბოლოებას მკითხველს ვუტოვებთ……….
ალბათ იმიტომ რომ სიტყვებმა არ გააუფასუროს იგი……..
ან იქნებ იმიტომ რომ ამ ამბავს ჯერ არ აქვს ბოლო……..
ვინ იცის…..
ადამიანები ამბობენ, რომ წვიმის დროს არავის ძალუმძს ოცნება,ალბათ იმიტომ, რომ ამ დროს ოცნებებს იხდენენ, ან იქნებ იმ დროს ხდება რაღაც ოცნებაზე უფრო ლამაზი!
რასაც ლამაზი წუთები ჰქვია.
დასასრული
