ყველაფერი წუთმა შეცვალა

ცხოვრების ლაბირინთში ყოველი სულიერი დააბიჯებს.ემოციების ქსელში გახვეულები დაიარებიან მასში.ზოგი იშორებს მას,აწუხებს,ზოგი წლებია დაირება ასე ქსელ მოხვეულ–შეგუებული,ზოგი ძალით იხვევს,ზოგი კი მთელი ძალისხმევით ცდილობს მოიშოროს და ასე, რას გაიგებ ვის რა უნდა. საკმარისია ერთმა მაინც წარმოთქვას თავისი გულის ნადები,წამსვე გააწყვეტინებენ და იმ სიტყვას თავიანთ გულის ნადებს დაუკავშირებენ,შემდეგ იწყებენ თავისი ამბების მოყოლას,შემდეგ ჩაერევა ერთი,მეორე და გვერდიდან რომ შეხედო ყველა ლაპარაკობს, მაგრამ არავინ არავის არ უსმენს.
დღეს გამოყარა ნიამ ნაწილი თავისი ემოციებისა…ცოტათი დაიცალა.ხალხს ნია მთვრალი ეგონა,არადა წვეთიც არ ქონდა დალეული,საერთოდ არ სვავდა ნია.
–”გაკვირვებული თვალების შიგნით
უცნაურ ფიქრებს ვიკითხავ ცინვით”
წაიბუტბუტა ნიამ თავისივე ლექსი და ჩაფიქრდა.წლებია ჩემთან არიან, ერთად ვსვავთ,ვჭამთ,ვსწავლობთ,ვმეგობრობთ,ვმეზობლობთ,ვმუშაობთ და არ მიცნობენ…არ უნდათ ჩემი დანახვა,ისეთად მხედავენ როგორადაც თვითონ უნდათ.გაიძულებენ რომ ნიღბით იარო რათა მიგიღონ…უნდა ატყუო რომ გაღიარონ…”მიეცი კეისარს კეისრისა” სხვა გზას არ გიტოვებენ,უნდა მისცე…
სახლში მივიდა თუ არა ნია შეწვა ლოგინში და ჩაეძინა.
თვალი გაახილა..სიცოცხლით სავსე ქვეყნიერება უკვე განათებული იყო.ნია ტკივილამდე გამჯდარი დაღლილობით ადგა და შეუდგა ამა სოფლისგან დაკისრებულ ვალდებულებებს.
ავად იყო ნია.ფიქრის სენით იყო ავად.
დადიოდა ნია და ყოველდღე მრავალ ადამიანთან ურთიერთობაში, საქმეების მოგვარებაში თუ საერთოდ ქვეყნიერებესთან კონტაქტში, დადიოდა ნია,იღიმოდა, ლაპარაკოდა და ყოველი გამოხედვა თუ ღიმილი ძალიან სტკიოდდა..გამუდმებით საკუთარ თავთან ძიებაში თუ ბრძოლაში, თავში უტრიალებდა ერთი კითხვა რატომ? რატომ დაიღალა ასე ტკივილამდე?
სისუფთავის სუნი აღარ სცემდა ნიას.მაინც არ ნებდებოდა.ყოველდღე დგებოდა და თავგამოდებით ალაგებდა ყველაფერს.გააპრიალებდა ყველაფერს და როცა ქანც გამოცლილი ბრწყინვალებას დაუბრუნებდა ყველაფერს თვალის დახამხამებაში სიბინძურე შთანთქავდა.ნია კი ისევ უხმოდ იწყებდა ლაგებას.
არ ნებდებოდა ნია..აძლევდა კეისარს კეისრისას…ასე გრძელდებოდა დიდხანს….
ელოდა ნია ჯერ რაღაცას მერე კი მიხვდა რომ დასარულს ელოდა….სულერთი გახდა ყველაფერი….
უყვარდა მარტო სეირნობა და ორ გამორჩეულ ადამიანთან ყოფნა და ლაპარაკი. მარა ყველფერი ისე არ ეწყობოდა როგორც უნდოდა.ამიტომ იმას ჯერდებოდა რაც ჰქონდა.სხვა გზა არ იყო,რადგან ერთი დრომ წაართვა მეორე კი თავისით ქრებოდა დროდადრო.მხოლოდ მათთან შეეძლო ისეთი ყოფილიყო როგორიც იყო.
ბევრი იარა დღეს ნიამ.ჩამოჯდა..როგორ უნდოდა დღეს ეფიქრა, მაგრამ რამდენი იარა და ვერაფერზე ვერ იფიქრა..ასეც ხდებოდა ხოლმე..
–გოგონა დიდი ხანია აქ ცხოვრობ?–შეეკითხა მას შუა ხნის ქალმა
–აქ?არა მე აქ არ ვცხოვრობ
–ვიცი შვილო–დარწმუნებით უპასუხა ქალმა
ნიას ცოტა გაუკვირდა ასეთი პასუხი, მაგრამ ყურადღება არ მიაქცია.
–ცოტა ხანს ჩამოვჯდები,ხომ არ შეგაწუხებ?
–არა,რას ბრძანებთ ქალბატონო,დაბრძანდით–ნიამ დარწმუნებით უპასუხა,თუმცა არ ესიამოვნა მაგრამ,ამას როგორ იტყოდა.ამიტომაც იყო რომ როდესაც ნიას ვინმე უმტკიცებდა რომ საერთოდ არ იტყუებოდა გულიანად გადაიხარხარებდა ხოლმე.არ არსებობს ადამიანი რომელიც არ იტყუება.ის იყო ნიამ გადაწყვიტა წასვლა, რომ ქალი გამოელაპარაკა
–მთელი ცხოვრება მეგონა რომ სიკვდილი წერტილი იყო დასასრული ყოველივესი..
ნიას გაკვირვებისგან თვალები გაუფართოვდა,მაგრამ ხმა არ ამოუღია და უხმოდ გააგრძელა ქალის მოსმენა.
–სულმოუთქმელად ველოდი ამ წერტილს,სინამდვილეში კი სიკვდილი დასაწყისი ყოფილა შვილო.დასაწყისი უსასრულობისა. როცა ეს გავაცნოებიერე შემეშინდა და ყოველი წამის დაფასება დავიწყე.ჩემმა ღრმად მოხუცებულმა ბებიამ სიკვდილის წინ მითხრა:სულ ეს იყო ცხოვრებაო?ვერ მოვასწარი,ვერაფრით ვიმყოფინეო.ვიფიქრე ნეტა რა არ ეყო,ან მე მაცოცხლა ამდენი წელი თქო.მაშინ ვერ მივხდი რას გულისხმობდა…. ცხოვრება წამი ყოფილა!თითოეულ ჩვენთაგანს გვეძლევა ცხოვრება რათა გავიკვლიოთ გზა დასაწყისისკენ და ეს ისე მალე გადის რომ თვალის დახამხამებასაც ვერ ვასწრებთ.არ მესმის რატომ ატარებს მას ხალხი ფიქრში.დღეს ყოველი ჩემი თვალის დახამხამება მაბედნიერებს,არაფერია სიმშვიდის ფასი და მისი მოპოვება თითოეულ ჩვენთაგანს შეუძლია.ამისთვის მხოლოდ მონდომებაა საჭირო და რწმენა.უნდა გინდოდეს,საკუთარ თავს უნდა დააჯერო,ეს ძალა უნდა იპოვო შენში და როდესაც ეს მოხდება დამიჯერე მისით მოპოვებული ნეტარება არაფერს შეედრება.რატომ ხარ უბედური?რატომ? ამ კითხვამ შეგაწუხა? პასუხი ერთია, იმიტომ რომ შენ ასე გინდა.არ შემედავო! არ მისცე შენს მტკინვეულ ემოციებს წუთზე მეტი გასაქანი და თავადაც ნახავ. აწყმოში ცხოვრება ბევრად იოლია, შეეშვი წარსულს, იმიტომ რომ ვერ შეცვლი და მომავალს, იმიტომ რომ ის არაპროგნოზირებადია, თანაც შეიძლება მომდევნო წუთმა მთელი ცხოვრება შეგიცვალოს.სიყვარული გტანჯავს?ვითომ?თუ კი გყვარებია და ეს სასწაული გრძნობა შენ განგიცდია ესეიგი ბედნიერება რა ხანია შენში შემოსულა.რატომ იტანჯები?როგორ შეიძლება ამან დაგტანჯოს.დამთავრდა და ამიტომ?ან ისე არ გაგრძელდა როგორც გინდოდა?ყველაფერს აქვს დასწყისი და დასარული.მარდიული არაფერია,ისიც იმიტომ რომ მარადიულობა მოსაბეზრებელია.ამიტომ დატკბი იმით რაც გაქვს.ყურადღებას ნუ მიაქცევ ერთის,ორის ან რამდენიმეს აზრს,მათით არ შემოიფარგლება სამყარო….მეტი გინდა? კი ბატონო მოინდომე.სიყვარულით უნდა გიყვარდეს და სანაცვლოდ არაფერს არ უნდა ითხოვდე! სიყვარული თუ გაუბედურებს მაშინ ის ჭეშმარიტი არ ყოფილა და უნდა მოისროლო.როცა ასეთ სიყვარულს ისწავლი ის უსაზღვრო ბედნიერებას მოგანიჭებს და ყოველ დილით შენი თვალების გახელა ბუმბულივით მსუბუქი იქნება.იგრძნობ როგორ მოყვება შენს გაღიმებას სითბო და ის შენს სხეულში ჩაიღვრება,ის მთელს გალაქტიკას მისწვდება და შენი ბედნიერება მარტო შენ კი არა სხვებსაც მოედება.შენ მის შენახვას ისწავლი და ის საუკუნოდ დარჩება შენში.თითოეული ვატარებთ ამ დიდ ძალას უბრალოდ სწორად გამოყენება არ ვიცით. –ქალმა მცირეოდენი პაუზა გააკეთა და გააგრძელა–მთელი ცხოვრება რაღაცას ვეძებდი,რაღაც არ მყოფნიდა ბედნიერებისთვის..ვგრძნობდი რომ რაღაც არსებობდა…ვეპოტინებოდი მრავალ ოცნებას ჩემი ფანტაზიებით მორთულს..ასეა ყველა და ატარებენ მის ძიებაში მთელს ცხოვრებას,ყოველ ადამიანს გონია რომ მარტო სულია და ასე მარტო სულობაში ატარებენ მთელს ცხოვრებას. უმრავლესობა უგუნურთა მხოლოდ სიცოცხლის ბოლო წუთს თუ აღმოაჩენს რომ წამი ყოფილა წუთისოფელი და ბედნიერება კი ჰაერი, რომელსაც ყოველ წამს ვსუნთქავდით, მაგრამ ვერ ვხედავდით.
ქალმა გაიღიმა.. –მეცინება..ყველა გაფაციცებით ეძებს რაღაცას,არის ჩოჩქოლი,წუწუნი,ხმაური…წინ უდევთ და ვერ ხედავენ,სხვისი უნდათ,გონიათ რომ ის რაც აქვს სხვას მას გააბედნიერებდა,ხოლო ის სხვა კი იგივეს ფიქრობს მასზე….რად ღირს ცხოვრება შვილო? შენთვის ღირს..შენი სიყვარულისთვის ღირს ისევე როგორც კაცობრიობა ღირს შენთვის.ადამიანები ვართ არ დაგავიწყდეს,შენ კაცობრიობად ღირხარ და კაცობრიობა ღირს შენით.თუ დაიღალე ასე იქნები დაღლილი მთელი ცხოვრება და თუ დაისვენებ ასე იქნები დასვენებული,იმიტომ რომ შენ ასე გინდა.ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული. როგორც შენ გინდა ისე იქნება ,ოღონდ უნდა გჯეროდეს საკუთარი ბოდვის.სიყვარული მრავლის მომცველია და იგი ერთი ადამიანის სიყვარულს არ ნიშნავს.
ნიამ შეხედა ქალს და მიუხედავად იმისა რომ არაფერი უთქვამს ქალმა უპასუხა:
–უცნაური ხარ ნია?ასეთივე უცნაურია სამყარო,ამიტომ მას კი არ უნდა გაეფინო მასზე შენ უნდა იარო,ირბინო, მართო!
ნიამ თავი დახარა და ის იყო ღრმა ფიქრებში უნდა შეჭრილიყო რომ გაიფიქრა–ნია დამიძახა,ნია დამიძახა..მე სახელი არ მითქვამს თავი აწია და ქალი იქ აღარ იჯდა.
ადგა ნია და გამოუყვა გზას.ფიქრებისგან ბორძიკიც კი დაიწყო,უცებ ყველაფერი გაქრა…..აღარც “რატომ” იყო.. გაქრა…ლოდინი ღირდა ამ წუთად..ნია შეიცვალა. ნიას ცხოვრებაც შეიცვალა.
ყველაფერი წუთმა შეცვალა.
დასასრული