ოცდამეხუთეს ეფექტი - გალია (ეპიზოდი XVIII)

დაახლოებით ორ საათში ტავერნა "ალბა" დავტოვე და ქუჩაში გამოვედი. ღამე იყო. თავს ძალიან სხვანაირად ვგრძნობდი... ქუჩა გადავჭერი და მეორე სართულის აჭედილ ფანჯრებს ავხედე.

ვგრძნობდი, რომ რომელიღაც ფანჯარასთან იდგა და ფიცრების ღრიჭოებიდან მიყურებდა...

ეს ყველაზე ემოციური ღამე იყო ჩემს ცხოვრებაში. მისი ყოველი შეხებისას ვგრძნობდი, რომ ის, რაც ჩვენ ორს შორის ამ წუთამდე წვეთ-წვეთად გროვდებოდა, უკონტროლო გახდა...

შეხება ხომ ადამიანის გრძნობათა სიღრმეს გამოხატავს... მე თავი მის მკერდზე მქონდა მიდებული, ის კი აუჩქარებლად მეფერებოდა. მის სუნთქვასაც ვგრძნობდი... კისერზე სასიამოვნოდ მიბერავდა თბილი ჰაერის სუსტი ნაკადი...

ჟაკეტი გამხადა, თან გაუჩერებლად მკოცნიდა.

- ასეთი რამ არავისთან განმიცდია, მაგნიტივით მიზიდავ...

მგონი, ჩემს სხეულში, ყოველი ნერვის დაბოლოება გაასმაგებული ძალით გადასცემდა ჩემს ტვინს მის თითოეულ შეხებას... ორი ურთიერთსაპირისპირო ენერგია რომ დაეჯახება ერთმანეთს, ისე იყო ჩვენს შემთხვევაშიც...

ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ თითქოს რაღაც ახალი სარკმელი გაიხსნა ჩემში და დაგროვილი ენერგია ძლიერი ნაკადით გამოიჭრა გარეთ...

მისი გასაპარსი წვერი სახეს ოდნავ მიკაწრავდა, მაგრამ ესეც კი მსიამოვნებდა. უცებ ხელები გამიშვა და შემომხედა.

- ლუ... შენ ალბათ სულ სხვა გარემოში და სხვანაირ ვითარებაში წარმოიდგენდი ამ მომენტს... მინდოდა, რომ როდესაც ჩვენს შორის ეს წუთი დადგებოდა, შენთვის...

პირზე ხელი მივაფარე.

- ჩვენ ვაქციოდ ეს დრო შესაფერისად...

- ზუსტად ამ პასუხს ველოდი შენგან... - გამიღიმა და ისევ მაკოცა. მერე ხელში ამიყვანა და საწოლზე დამაწვინა...

გარეთ დაბნელდა. აჭედილი ფანჯრიდან ლამპიონის ყვითელი სინათლე შემოდიოდა და საწოლზე ზოლებად ეცემოდა. ქუჩიდან ნასვამი კაცების ხმამაღალი ლაპარაკი ისმოდა. ეტყობა, "ალბას" შესასვლელთან იდგნენ და რაღაცაზე კამათობდნენ... მერე მოტოციკლეტები დაქოქეს და ხმაურით დატოვეს ქუჩა...

მალე მუსიკის ხმა გაისმა. ტავერნაში ქალი მღეროდა - "სოლო ნოი"-ს. ეს სიმღერა ბავშვობიდან მახსოვს... "მხოლოდ ჩვენ", - ასე ითარგმნება ქართულად...

ეს დრო მართლაც ჩვენი იყო, მხოლოდ ჩვენი...

ყველაზე იდუმალ კუნძულზე მდებარე ძვირფას სასტუმროს ნომერსაც კი, წითელი ვარდის ფურცლებით მოფენილი საწოლით, სანთლებითა და ჩაციებული შამპანურით, არ გავცვლიდი ამ მიტოვებული სასტუმროს ძველ ნომერში გატარებულ წუთებზე...

- დროა, რაღაცეები შენც გაიგო, ლუ! - მითხრა მან და მაკოცა. ორივე საწოლზე ვიწექით, მე თავი მის მკერდზე მედო. ყველაზე მეტად წასვლა არ მინდოდა, მაგრამ ორივემ კარგად ვიცოდით, რომ დრო ძალიან ცოტა გვქონდა. ამჯერადაც მომიწევდა მასთან დაშორება, თანაც, ვინ იცის, რამდენი ხნით...

მუცელზე გადავბრუნდი და ბალიშს იდაყვებით დავეყრდენი.

- გისმენ...

- ყველაფერი ძალიან რთულადაა... გარკვეული მიზეზების გამო ვერ გიყვებოდი ვერაფერს. არ მქონდა გარისკვის უფლება. მით უმეტეს მას შემდეგ, რაც გამოვიარე... შენ არ იცი, რას ნიშნავს, იყო ცოცხალი და ამავე დროს, მკვდარი... ვერ აკეთებდე იმას, რაც ძალიან გინდა, რომ გააკეთო; იყო ადამიანებთან, რომლებიც გიყვარს... იცხოვრო იმ აზრთან ერთად, რომ სრულიად დაუმსახურებლად, უსამართლოდ დაგენგრა ცხოვრება და ამას უდანაშაულო ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა... ახლა ძალიან ვნანობ, რომ შენ გაგრიე ამ ყველაფერში...

- მე ჩემი სურვილით გავერიე... და არ ვნანობ!

- სამწუხაროდ, შენ ჩემი ერთადერთი შანსი იყავი...

- გინდა თქვა, რომ ჩვენი შეხვედრა კლუბში შემთხვევითი არ ყოფილა?.. - საწოლზე წამოვჯექი.

- არ იყო შემთხვევითი!.. -მიპასუხა და წამიერი პაუზა გააკეთა. - გახსოვს ის რეკლამა, არასრულწლოვანი რომ გადაიღე?

- უგო... კი, როგორ არ მახსოვს!

- ყველაფერი წინასწარ იყო დაგეგმილი. ძალიან რთული გეგმა გვქონდა... ჯერ სარეკლამო კომპანია შევარჩიეთ, რადგან ახალგაზრდა გოგო უნდა ჩაგვერთო საქმეში, თანაც ისე, რომ მას არაფერი სცოდნოდა... დიდხანს ვარჩევდით, ფოტოგრაფები ძირითადად კაცები იყვნენ. გოგონა სულ რამოდენიმე აღმოჩნდა.

მათ შორის ერთ-ერთი შენ იყავი. ყველას მონაცემებს გადავხედეთ... მერე საიტი ვნახე, სადაც წავიკითხე შენი ნაწერები და მივხვდი, რომ სწორედ შენ იყავი ის, ვისაც ვეძებდით...

- ვინ თქვენ?.. - ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს გამომიყენეს... ეჭვი კი მქონდა, რომ კლუბში არ მოვიდა შემთხვევით, მაგრამ რაღაცნაირად გული დამწყდა...

- ცოცხალი რომ ვარ, მხოლოდ სამმა ადამიანმა იცის... გიორგი ანდრიაძემ, გამომძიებელმა, რომელიც ამ საქმეს უძღვება და შენ!

- მამაშენმაც არ იცის?

- არა! მამასთვის რომ მეთქვა, ვერ მოითმენდა და დედას ეტყოდა... თან, სიმართლეს რომ გაიგებდა, შეიძლება თავი ვერ შეეკავებინა და ყველაფერი წყალში ჩაეყარა... იმ კომპანიის მარკეტინგის მენეჯერს, რომელმაც დაგიკვეთათ ეგ რეკლამა, სოლიდური თანხა გადავუხადეთ იმისთვის, რომ თქვენი კომპანიისთვის მოემართა. მან იცოდა, რომ სარჩელს შევიტანდით, მერე ისევ გავაუქმებდით...

- ესე იგი, მეც გეგმის ერთ-ერთი ნაწილი ვარ... - ვთქვი და იატაკზე დაყრილ ჩემს ტანსაცმელს გავხედე.

- გარკვეულწილად, ასეა... მაგრამ ის გრძნობა, რომელიც შენს მიმართ გამიჩნდა, გულწრფელია. არც ერთი წამით არ დაუშვა იმაზე ფიქრი, რომ მოგატყუე და გამოგიყენე, გესმის?

- მაგრამ ერთი რაღაც ვერ გავიგე... ის სასამართლო დავა რა საჭირო იყო? პირდაპირ არ შეგეძლოთ მოგემართათ ჩვენი კომპანიისთვის და შეგეკვეთათ #25-ის რეკლამა?

- ახლა ვერ აგიხსნი ყველაფერს... დროთა განმავლობაში ყველაფერს გაიგებ, გპირდები... ახლა ყველაზე მნიშვნელოვან საკითხებზე გავამახვილებ შენს ყურადღებას, რადგან დრო ცოტა გვაქვს... ერთი რამ მინდა გითხრა - ჩვენი გაცნობა, წესით, ხომ არ უნდა ყოფილიყო შემთხვევითი? მაგრამ შემთხვევითი აღმოჩნდა...

- ეგ როგორ?

- თავიდანვე უცნაური რამ მოხდა, გაუგებრობა! შენი სურათის ნაცვლად, შეცდომით შენი თანამშრომლის ფოტო გამომიგზავნეს... დაბადების დღე რომ ჰქონდა იმ დღეს...

- მარიტასი?

- ჰო, მარიტასი... კლუბში მოსვლითაც ვრისკავდი, რადგან შეიძლებოდა ვიღაცას ვეცნე, მაგრამ უკეთესი შანსი შენს გასაცნობად, ალბათ, კარგა ხანი აღარც მომეცემოდა... იმ ღამეს უნდა გამეცანი შენ, ანუ მარიტა... ჯერ შორიდან გიყურებდით, მერე შესაფერისი მომენტი შევარჩიე, ცეკვის დროს უნდა მივსულიყავი... მივდიოდი კიდეც, მაგრამ ამ დროს შენ დაბრმავდი...

- იმიტომ იყავი ჩუმად მანქანაში?.. ხმა რომ არ ამოიღე...

- შენ რომ მიგიყვანე, კლუბში დავბრუნდი და მარიტა მაინც გავიცანი. თავისი სახელი რომ მითხრა, დავიბენი... მერე დანარჩენი ორიც გავიცანი და შენ გიკითხე, მეოთხე სად წავიდა-მეთქი... დაბნეულები ერთმანეთს ეკითხებოდნენ... ასე გავიგე შენი სახელი... მივხვდი, რომ ლუ ის გოგო იყო, რომელიც ჩემს მანქანაში იჯდა... მე კიდევ გავუშვი... და ეს ძალიან უცნაური იყო...

- ჩემი სახლში წაყვანა არ იყო აუცილებელი...

- ვიცი, მაგრამ რატომღაც არ მინდოდა შენი გაშვება... ადრეც გითხარი, რომ შენი ნახვის პირველივე წუთიდან რაღაც დამემართა... ძალიან მომეწონე. ვიფიქრე, რომ სახლში მიყვანით შენს მისამართს მაინც გავიგებდი და ვინ იცის, იქნებ როდისმე მომეძებნე კიდეც... მერე ამას შენი ახალი პოსტი მოჰყვა, იმ სიზმარზე და "თამაშმაც" სხვა ფორმა მიიღო... არ ვიცი, რა დამემართა... საერთოდ, ემოციური არ ვარ, მაგრამ შევიცვალე...

- ფოტოგრაფი გოგონა რაში გჭირდებოდათ?

- სხვაგვარად თამაზის სახლზე არ მიგვიწვდებოდა ხელი... რეკლამის გადაღება კარგი ვარიანტი იყო. ამისთვის კიდევ ახალი ფიგურა იყო საჭირო, ვიზეც ეჭვს არავინ აიღებდა. რეკლამის სცენარი ჩვენ მოვიფიქრეთ. თამაზი გიორგიმ დაითანხმა, რეკლამის მის სახლში გადაღებაზე...

- მივხვდი... შენ გჭირდება ის, რაც იმ სეიფშია?

სეიფის ხსენებაზე გიო საწოლში წამოჯდა და გაკვირვებულმა შემომხედა.

- სეიფის შესახებ რა იცი?

- "მეცხრე ფლიგელი" ვიპოვე...

- როგორ იპოვე?

- შემთხვევით დავინახე. საღებავით დაწერილმა ცხრიანმა დამაეჭვა. მერე თამაზს ვკითხე, ის რა შენობაა-მეთქი და მომიყვა, შენ რომ გინდოდა მისი საცავად გამოყენება.

ღრმად ამოისუნთქა.

- გუშინ, შუაღამისას ჩავედი... როცა ყველას ეძინა...

შევატყვე, რომ ამას არ მოელოდა.

- არ მეგონა, თუ ჩახვიდოდი იქ, თან მარტო...

- რა დევს სეიფში?

- ის, რაც სიმართლის დამტკიცებაში დამეხმარება.

- მითხარი კოდი და მოგიტან, რაც გჭირდება!

- არა, ამას სხვა გააკეთებს...

- ვინ სხვა?

- რა მნიშვნელობა აქვს...

- ისევ გამოცანები... ის მაინც მითხარი, იცი თუ არა კოდი?

- ვიცი! შენ უნდა დამპირდე, რომ ფლიგელს აღარ გაეკარები სიახლოვეს! საერთოდაც, ეცადე, რომ ეჭვი არავის აღუძრა, გესმის? სანდრო ძალიან საშიში ადამიანია... იმაზე უფრო საშიში, ვიდრე ამის წარმოდგენა შეგიძლია...

- კარგი, არ ჩავალ ფლიგელში, გპირდები! ოღონდ მითხარი... სანდრომ მოაწყო ხომ შენი გატაცების ამბავი?..

- ჰო, მაგან მოაწყო... ბავშვობიდან ერთად ვიზრდებოდით. თამაზი და მამაჩემიც ბავშვობის მეგობრები არიან... ერთად დააარსეს "თეთრი არწივი". მერე თამაზი ოჯახით აქეთ წამოვიდა. კომპანია, ფაქტობრივად, მამაჩემს შეატოვა.

მარტო უძღვებოდა ყველაფერს... მაგრამ მოგებას მაინც თანაბრად უყოფდა... თამაზმა იტალიაში თავისი საკუთარი ბიზნესი წამოიწყო. სადისტრიბუციო ქსელი გააკეთა.

- და კომპანიიდან მაინც ნახევარს იღებდა?

- იღებდა, მაგრამ დისტრიბუციაშიც ეხმარებოდა კომპანიას, არაყი და კონიაკი გაჰქონდა რამოდენიმე ქვეყანაში. მე აქ ხშირად ჩამოვდიოდი ხოლმე, სანდროსთან. თვითონაც ჩამოდიოდა. მერე მე სასწავლებლად წავედი ამერიკაში. სანდრო ძალიან ცუდ წრეში მოხვდა, საეჭვო ხალხთან დაიჭირა საქმე. ერთი პერიოდი ნარკოტიკსაც იღებდა, თამაშიც დაიწყო...

თამაზი გიჟს გავდა... დამირეკა და ჩამოსვლა მთხოვა, იქნებ შენ გააგებინო რამეო... მოკლედ, რამოდენიმე თვის წინ რაღაც სერიოზულ შარში გაეხვა. ბევრ ფულს სთხოვდნენ... მამამისს ვერ ეუბნებოდა, ამიტომ მე მთხოვა სესხად... თან ისე, რომ თამაზს არაფერი გაეგო. მე უარი ვუთხარი. ის თანხა რომ მიმეცა, რასაც მთხოვდა, საწარმოს გაჩერება მოგვიწევდა... თან, არც მქონდა ქეშად მაგდენი თანხა...

- და მამამისს რატომ არ სთხოვა ფული?

- იმიტომ, რომ ძალიან კარგად იცოდა მისი ხასიათი. თამაზს ძალიან მტკიცე ხასიათი აქვს. სანდროს ციხეში ჩაჯდომას უფრო დაუშვებდა, ვიდრე კომპანიის ან სახლის გაყიდვას... იმიტომ კი არა, რომ შვილი არ უყვარს, ეგეთი ტიპია უბრალოდ, თავისი პრინციპები აქვს ცხოვრებაში... მოკლედ, სანდროს გარეკილი ჰქონდა და თვითონაც არ იცოდა, რას აკეთებდა... როგორც ჩანს, ემუქრებოდნენ.

- და გატაცება მოიფიქრა... ასე მიიღებდა იმ ფულს... თან, მშრალიც გამოვიდოდა ამ სიტუაციიდან...

- ანა მაგან გამაცნო, საქართველოში ჩამოიყვანა. რამოდენიმე წლის წინ, არაყი რუსეთში რომ გავუშვით, ეგ იყო ჩასული, როგორც წარმომადგენელი და იქ გაიცნო... მეგობრობდნენ ვირტუალურად. სურათებიც მაჩვენა ერთხელ. მიყვებოდა რაღაცეებს... მარტო ცხოვრობს და მოდელად მუშაობსო... ერთი ბებია ჰყავს მარტო და ისიც პოლონეთშიაო. მოკლედ, საქართველოში ჩამოიყვანა...

- და შეგიყვარდა...

- ძალიან მომწონდა, მაგრამ ამ ურთიერთობისთვის ოფიციალური ფორმის მინიჭებას არ ვჩქარობდი... უფრო ანა აქტიურობდა... თან ვერ გავარკვიე საბოლოოდ, სანდროს რა გრძნობა ჰქონდა მის მიმართ... ისიც სწორედ მაგ დროს გაეხვა იმ შარში...

- და ანაც გაწირა?

- არა მგონია, ეს შეგნებულად გაეკეთებინა... ანა, უბრალოდ, გამოიყენა, იცოდა, რომ ეგვიპტეში ვაპირებდით წასვლას... მე მაგ დროს გაწყვეტილი მქონდა ყველანაირი კონტაქტი სანდროსთან. ამიტომ ანასგან იგებდა ხოლმე რაღაცეებს...

მე და ანა ერთად გაგვიტაცეს, რაღაც ფარდულში დაგვამწყვდიეს. იქ ერთი კვირა დავყავით... გამტაცებლები ოთხნი იყვნენ და რიგრიგობით გვყარაულობდნენ ხოლმე. საშინელება იყო იმ გალიაში ყოფნა... ერთხელ გაქცევის საშუალება მომეცა, ერთ-ერთ მათგანს დანა წავართვი...

- მახსოვს, ეგ მაშინაც მითხარი... მაგრამ დრო მომატყუე...

- ჰო, არ გითხარი, რადგან შეიძლება გცოდნოდა გიორგი კვეზერელის სიკვდილის თარიღი... თავი დავიზღვიე უბრალოდ. ის კაცი ვერ მოვკალი... იქვე, თოკით დავაბი. ანაც ფარდულში დავტოვე და სიტუაციის დასაზვერად გამოვედი. მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ მარტო იყო. მანქანას მოშორებით აყენებდნენ ხოლმე.

როცა დავრწმუნდი, რომ დანარჩენები იქ არ იყვნენ, იმ მანქანისკენ გავიქეცი. დანა ჯიბეში ჩავიდე და მანქანა დავქოქე. გასაღები შიგნით იყო. დავძარი თუ არა, დავინახე რომ სხვებიც დაბრუნდნენ ჯიპით. ფარდულთან გაჩერდნენ. ძალიან შეშინებულები და დაბნეულები ჩანდნენ. თავიანთ ენაზე ლაპარაკობდნენ რაღაცას ნერვიულად...

ჩქარობდნენ. დაქოქილი მანქანა რომ დაინახეს, თავისიანად ჩამთვალეს. მე დავიბენი და მანქანა გავაჩერე. სამივე შეიარაღებული იყო. რომ დავენახე, ისევ დამიჭერდნენ. მე კიდევ იმედი მქონდა, რომ ფარდულში არ შეიხედავდნენ.

- მერე რა მოხდა?

- ჯიპი მეფარებოდა და ვერ ვხედავდი, რას აკეთებდნენ. საბარგულიდან რაღაც გადმოიღეს... მერე დავინახე, ბენზინს ასხამდნენ ფარდულის გარშემო. მანქანა დავქოქე და მათკენ გავაჭერი. შემამჩნიეს და სროლა ატეხეს. მერე ყველაფერი რაღაც წამებში მოხდა... ცეცხლი გაჩნდა. მე გადმოვედი მანქანიდან და ფარდულისკენ გავიქეცი. შემაჩერეს... ერთ-ერთმა თავში თავისი იარაღი ჩამარტყა და გონება დავკარგე. როცა გამოვფხიზლდი, მანქანის საბარგულში ვიწექი, ხელები შეკრული მქონდა. სადღაც მივყავდით...

- რა საშინელება გადაგიტანია...

- ეს კოშმარი კიდევ გაგრძელდა. სხვა დროს მოგიყვები, გპირდები! ახლა უნდა დაბრუნდე, ლუ... ხვალ ღამით, გადაღებაზე ბუნებრივად მოიქეცი! გააკეთე შენი საქმე და თუ შეძლებ, როგორმე ეცადე, რომ სანდრომ არ დატოვოს გადასაღები მოედანი... ხვალინდელი ღამე ყველაზე მნიშვნელოვანია! შენ სხვა არაფერი გევალება...

- გადაღების დროს ვინმე მოვა ისეთი, ვინც ფლიგელში ჩაიპარება?

- ჰო, კიდევ ერთხელ გაფრთხილებ! შენ არ დატოვო გადასაღები მოედანი... არავითარ შემთხვევაში! ახლა ჩაიცვი...

წასვლის წინ მაგრად ჩამეხუტა და დიდხანს მკოცნიდა. ერთმანეთთან დაცილება ძალიან გაგვიჭირდა.

თმა შევისწორე და ბოლოჯერ მოვათვალიერე ოთახი... მინდოდა ყოველი კუთხე და კუნჭული დამემახსოვრებინა...

- თუ ის ფული არ მისცა იმ ვიღაცეებს, მაშინ რანაირად დაიძვრინა თავი? - ვკითხე გასვლის წინ გიოს.

- უკვე გითხარი! სანდრო იმაზე საშიში ადამიანია, ვიდრე შენ წარმოგიდგენია-მეთქი... ყველაფერს თავისი დრო აქვს... ციხეში რომ ჩაჯდება, მერე გაიგებ ყველაფერს. პასუხი უნდა აგოს ყველაფერზე! განსაკუთრებით, ანას სიკვდილზე... შენ კი, ლუ... რაც ნაკლები გეცოდინება, მით უკეთესია შენთვის...

თამაზის სახლამდე გზა სწრაფი ნაბიჯით გავიარე და ჭიშკარში შევედი. ბაღში ცოტა ხნით შევჩერდი, რომ სული მომეთქვა და აზრზე მოვსულიყავი...

- სად იყავი, ლამაზო?

უკან მივიხედე და სანდრო დავინახე...

TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე

გაგრძელება იქნება