რა გაფრთხილებას აძლევს ეკა მიშველაძე შვილის, მაკო კვიტაშვილის, თაყვანისმცემელ ბიჭებს

ტელეჟურნალისტი ეკა მიშველაძე მისმა უმცროსმა ქალიშვილმა, მაკო კვიტაშვილმა, ერთ მშვენიერ დღეს გაკვირვებისგან პირდაღებული დატოვა. ეს მაშინ მოხდა, როცა აღმოჩნდა, რომ მაკო შესანიშნავად მღეროდა და აპირებდა, საკუთარი თავი სცენაზეც გამოეცადა. მერე იყო პირველი მარცხი "ჯეოსტარის" ტურში, შემდეგ კი – წარმატება და "დაშოკილი" ჟიური პროექტში "ახალი ხმა". ამ დროს დედა კულისებში იდგა და ცრემლების შეკავებას ცდილობდა, მაგრამ ამაოდ.
დამოუკიდებელი, მიზანდასახული გოგონა თინეიჯერული ბობოქარი ხასიათით ეკა მიშველაძეს, რა თქმა უნდა, ბევრ საფიქრალს უჩენს, მაგრამ დედა შვილისგან ყოველ მორიგ სიურპრიზს მოთმინებით და გაგებით ეკიდება. მან ყველაზე კარგად იცის, რა ხდება მაკოს თავში, მის გემოვნებას, პრინციპებს პატივს სცემს და ამიტომაც კონფლიქტები არასდროს აქვთ, გარდა ერთი შემთხვევისა, როცა საქმე ეკას გარდერობს ეხება.
– ეკა, რა ასაკიდან ამღერდა თქვენი ქალიშვილი და საერთოდ ელოდით თუ არა, რომ ერთ მშვენიერ დღეს სცენაზე იხილავდით?
ეკა: მაკოს რომ სიმღერა შეეძლო, ბავშვობიდან ვიცოდი, მაგრამ არასდროს მიფიქრია, თუ სწორედ სიმღერით შეძლებდა საზოგადოებისთვის თავის გაცნობას. მაკო ერთი წლით ჰოლანდიაში იყო სასწავლებლად წასული და, მგონი, იქ დარწმუნდა, რომ სიმღერა უნდოდა. სწორედ იქ, სკოლის ტალანტების შოუში მიაღწია პირველ წარმატებას. როდესაც ჰოლანდიიდან თავისი ნამღერი ვიდეო გამომიგზავნა, გაკვირვებული დავრჩი. თან მაკო ძალიან უკომპლექსო და ლაღია, ეს კი სიმღერაშიც ეხმარება. იქიდან დაბრუნებული სახლში რომ ამღერდა, ყველა პირდაღებული შევყურებდით.
საქართველოში პირველი ნაბიჯების გადადგმა მაკომ "ჯეოსტარში" სცადა, მაგრამ მესამე შესარჩევი ტური ვერ გადალახა. სხვათა შორის, მე სასტიკი წინააღმდეგი ვიყავი, რომ "ჯეოსტარში" წასულიყო. ალბათ ყველა მშობელი გამიგებს, როდესაც არ გინდა, რომ შენმა შვილმა სერიოზული სტრესი მიიღოს. მინდოდა, საკონკურსო ტკივილისა და განცდებისგან დამეცვა, მაგრამ მაკომ თავისი გაიტანა. "ჯეოსტარის" შემადგენლობაში რომ ვერ მოხვდა, მეგონა, საერთოდ შეეშვებოდა მუსიკალურ პროექტებს, მაგრამ პირიქით, მასში უფრო მეტმა მონდომებამ გაიღვიძა.
– მაკო, მაინცდამაინც ჰოლანდიაში რატომ მოგინდათ მღერა?
მაკო: ჰოლანდიაში სასწავლო პროგრამით წავედი და იქ შემოქმედი ადამიანების გარემოცვაში მოვხვდი. ყოველთვის ვიცოდი, რომ მათემატიკოსი და ფიზიკოსი ვერ გამოვიდოდი, მუდამ ხელოვნების სფეროები მომწონდა. ჰოლანდიაში თავიდან მეგობრებთან ერთად დავიწყე სიმღერა, შემდეგ კი ტალანტების შოუშიც გავედი დუეტში და გავიმარჯვე. ამან დამარწმუნა, რომ შემეძლო, მაყურებლის წინაშე მემღერა. მერე ერთი თვე ესპანელ პედაგოგთანაც დავდიოდი ვოკალზე. თბილისში რომ დავბრუნდი, სამხატვრო აკადემიაში დიზაინის ფაკულტეტზე ჩავაბარე, მაგრამ სიმღერაც სულ მინდოდა. ამ სურვილმა არ გამიარა. "ჯეოსტარზე" სრულიად მოუმზადებელი გავედი. ალბათ დედაჩემისთვის უნდა დამეჯერებინა, მაგრამ არ ვნანობ. ჩემი აზრით, ამ ტიპის კონკურსები ადამიანს ზრდის.
ეკა: მაკო ამ პროექტით ძალიან კარგ მუსიკალურ წრეში მოხვდა, დაუმეგობრდა გიგი ვანდერს და მასთან ერთად ბევრ კლუბში გამოდის. მუსიკალურად ფორმაში ჩადგა და სიმღერით ფულის გამომუშავებაც კი დაიწყო. დღემდე სულ მოთხოვნადია თბილისის კლუბებში მისი გამოსვლა. ამ ყველაფერმა კი დახვეწა, როგორც მომღერალი.
მაკო: "ჯეოსტარში" ჩემი მარცხი გამოუცდელობის შედეგი იყო. დიდმა სცენამ თავიდან ისე შემაშინა, შეუძლებელი იყო, ჟიურის მოვწონებოდი. მათ სწორი გადაწყვეტილება მიიღეს და ამის შედეგია, რომ დღეს უფრო დიდ წარმატებას მივაღწიე.
ეკა: მაკო "ჯეოსტარზე" რომ გასულიყო, იქაც იტყოდა თავის სიტყვას. "ჯეოსტარის" მიღმა დარჩენით მან ნაკლები დაკარგა, კონკურსმა კი, მგონი, იზარალა.
მაკო: მჯერა, ცხოვრებაში ერთხელ თუ წააგებ, მეორედ აუცილებლად მოიგებ. ჩემი პრინციპია, რომ ერთხელ დაშვებული შეცდომა არ გაიმეორო.
– მაკო, რას გრძნობდით, როდესაც "ახალ ხმაში" ზურგშექცეულ ჟიურისთან მღეროდით, ძალიან ნერვიულობდით?
მაკო: ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე რთული მომენტი იყო. როდესაც გამოდიხარ სცენაზე, ვიზუალსაც იყენებ, რომ მსმენელის ყურადღება მიიპყრო. თანაც, მეც ვიცი, რომ გასაგიჟებელი ვოკალისტი არ ვარ. ვემზადებოდი იმ შოკისთვის, რომ შეიძლებოდა არც ერთი შემობრუნებულიყო, მაგრამ უფრო დიდი შოკი მივიღე, როცა შემობრუნდნენ. ასევე ძალიან საინტერესო იყო კონკურენტთან დუეტში სიმღერა. ძალიან გამიმართლა, რომ ამ პროექტში ორი ეტაპი გადავლახე და დათო ფორჩხიძის გუნდის წევრი ვარ.
– ეკა, ეკრანზე გეტყობოდათ, რომ ემოციებს მართავდით, არაფერს იმჩნევდით, მაგრამ ახლა გამოტყდით – ხომ ნერვიულობდით?
ეკა: კი, სწორად შენიშნეთ. სანამ ჟიური მაკოს აირჩევდა, ტირილი მინდოდა! ცრემლებიც წამომივიდა და ძალიან შემრცხვა. ჩემს თავს ვეუბნებოდი, ეკა, თავი ხელში აიყვანე, არ იტირო, თავი არ შეირცხვინო–მეთქი. საბედნიეროდ, შემიძლია თავშეკავება, მათ შორის – ნერვიულობისას, სამაგიეროდ შინაგანად ვინგრევი. ასე იყო ამ პროექტის კულისებში ყოფნის დროსაც. მაკოს ვუთხარი კიდეც, რომ აღარ მივალ სტუდიაში, მირჩევნია, ეკრანიდან ვუყურო. ამგვარ ნერვიულობას მეორედ ვეღარ გადავიტან!
მაკო: ბრმა კასტინგზე გაყოლა არც მითხოვია, რადგან პირველივე ტურზე მარცხს უფრო ადვილად გადავიტანდი. მეორე კასტინგზე კი ყველა ვარიანტში მინდოდა, სცენიდან ჩამოსულს კულისებში ყველაზე ახლობელი ადამიანი, დედა დამხვედროდა.
– ეკა, მაკო თქვენს ბავშვობას და თინეიჯერობას გახსენებთ? თქვენ როგორი იყავით ამ ასაკში?
ეკა: მე და მაკო ბევრ რამეში ერთნაირები ვართ. ვინც ბავშვობიდან მიცნობს, ყველა აღნიშნავს, რომ მაკო ძალიან მგავს. მის ასაკში მეც ასეთი მიზანდასახული ვიყავი და ახლაც ვარ. ერთი ესაა, რომ მაკო ძალიან თამამია და შეიძლება ეს დრომაც მოიტანა. ჩემმა ორივე შვილმა მშობლებისგან საუკეთესო თვისებები აკრიფა. ასე მგონია, რომ ჩვენი შვილები ჩვენზე უკეთესები არიან. მაკო თამამია გადაწყვეტილებებშიც, მე კი მეტ დროს ვანდომებ, ბევრს ვფიქრობ და მერე ვწყვეტ. საბოლოო ჯამში, მაკო უფრო მოგებული რჩება. ამის მშურს კიდეც. ყოველთვის იცის, რა უნდა და ამ თვისებით მე მგავს, მაგრამ მიზნის მისაღწევად უკომპრომისოდ იბრძვის, მე კი მაინც მიწევს დათმობაზე წასვლა... შეიძლება აღარ მახსოვს და მის ასაკში მეც ასეთი ვიყავი.
– ალბათ ჰოლანდიაში გატარებულმა ერთმა წელმა გახადა დამოუკიდებელი.
ეკა: დიახ, ჰოლანდიაში წავიდა ბავშვი და იქიდან ჩამოყალიბებული დაბრუნდა, აბსოლუტურად სხვა მაკო ჩამოვიდა.
– აქტიურ თინეიჯერ ქალიშვილთან ურთიერთობა დედისთვის რამდენად რთულია?
ეკა: შვილებთან ამ ტიპის პრობლემები არასოდეს მქონია. არ ვიცი, ვისი დამსახურებაა – მათი თუ ჩემი. ყოველთვის პატივს ვცემ მათ ცხოვრებას, ამიტომ ურთიერთობაში პრობლემები არ გვაქვს. რა თქმა უნდა, მაქვს ჩემი ფასეულობები, რომლებიც ჩემმა შვილებმა ძალიან კარგად იციან. 19 წელია მაკოში ყოველდღიურად ვდებ ჩემს მთავარ პრინციპებს. ვიცი, რომ ის ამის წინააღმდეგ არ წავა.
– რა ღირებულებებსა და პრინციპებს გულისხმობთ?
მაკო: ეს დედამ და ჩვენ ვიცით, განსაკუთრებული არაფერია. ეს ის ჩვეულებრივი ოჯახური ტრადიციებია, რაც საჭირო და გასაგებია. ზუსტად ვიცი, რომ დედაჩემის მსგავსად მეც მექნება ოჯახში ამ ტიპის პრინციპები.
ეკა: ერთ–ერთი მთავარი პრინციპი ის არის, რომ არ უნდა მოიტყუო. მირჩევნია, მწარე სიმართლე მითხრას, ვიდრე ტყუილი. აბსოლუტურად თავისუფალია თავის შეხედულებებში, მაგრამ კარგის და ცუდის ერთმანეთისგან გარჩევა უნდა შეძლოს.
– ანუ სრულიად უკონფლიქტო დედა–შვილი ხართ?
ეკა: ჩვენი კონფლიქტები ყოფით საკითხებს უკავშირდება – "რატომ აიღე ჩემი ნივთი", "რატომ არ დევს თავის ადგილას" და "დაანებე თავი ჩემს გარდერობს!".
მაკო: მიუხედავად ყველაფრისა, ერთ შემთხვევასაც კი ვერ გავიხსენებ, როცა დედამ ვერ გამიგო. მე და ჩემი და ერთმანეთისგან განვსხვავდებით, მაგრამ დედას ორივესი კარგად ესმის. იცით, საკვირველი რა არის? ხანდახან თავადაც არ მესმის საკუთარი თავის, დედაჩემი კი ხვდება, რა მინდა იმ მომენტში.
ეკა: აბსოლუტურად მესმის ყველაფერი. მაკოს შეუძლია სახლში უცებ ისტერიკა მოაწყოს. ამ დროს ნერვებს არ ვყვები და ქვების სროლას არ ვიწყებ. ვიცი, რომ ეს მისი ხასიათის და ჰორმონების ბრალია და რამდენიმე წუთში გაუვლის.
– დედა–შვილს განსხვავებული ჩაცმის სტილი გაქვთ, დედას – კლასიკური, შვილებს – ავანგარდული. გასაკვირია, რატომ მოგდით ჩხუბი გარდერობის გამო.
ეკა: როგორც ჩანს, არც ისეთი განსხვავებული ჩაცმის სტილი გვაქვს, რადგან სულ ტანისამოსისთვის მიდის "ბრძოლა". ეკრანზე მაცვია კლასიკურად, თორემ ისე უფრო თავისუფალ სტილში ვიცვამ.
მაკო: მე ძველებური, ვინტაჟური სტილი მიყვარს. ხანდახან მსურს, ქალურად გამოვიყურებოდე და ამ დროს დედაჩემის გარდერობისკენ გავრბივარ.
ეკა: ჩემს გარდერობში არაფერი დარჩა ისეთი, რასაც არ იყენებს – ჟაკეტები, პიჯაკები, პერანგები, ბეჭდები და ჩანთებიც კი. კი არ მენანება, მაგრამ ვერ ვიტან, როდესაც რაღაცის ჩაცმას დავგეგმავ, მივალ ადგილზე და არ არის. ამ დროს "წითელი" მენთება. სამაგიეროდ, მე მაკოს გარდერობიდან არაფერს ვიყენებ.

მაკო: რა ვქნა, მიყვარს მრავალფეროვნება! როცა ჩემი ტანსაცმელი მბეზრდება, დედის სამოსზე გადავდივარ. იმდენი ფულიც არ მაქვს, ისეთი გარდერობი მქონდეს, სხვისკენ არ გავიხედო.
– ეკა, მაკოს უცნაური ვარცხნილობა როგორ მიიღეთ?
ეკა: ეს მისი არჩევანი და მისი სურვილია. მაკომ რაც თავისი ნებით გააკეთა, მე უნებურად დამემართა. ალბათ 14 წლის ვიქნებოდი, მშობლებთან ერთად პრაღაში რომ ვიყავი. ვარცხნილობის გაკეთება მომინდა და სილამაზის სალონს მივაკითხე. იქ განსხვავებული მოდა იყო და სილამაზის სალონიდან პანკური ვარცხნილობით გამოვედი. სანამ თმა არ გამეზარდა, ორი თვე სახლიდან აღარ გავდიოდი. დედაჩემი მაწყნარებდა, ასე ნუ ნერვიულობ, თმა გაგეზრდებაო. მაკომ კი ეს ყველაფერი თავისი ნებით გააკეთა.
მაკო: ჰოლანდიიდან რომ ჩამოვედი, ძალიან გრძელი თმა მქონდა. სალონში წავედი და მოკლედ შევიჭერი. დედამ რომ დამინახა, ერთი ის მითხრა, ასე თუ კიდევ ერთხელ შეიჭრი, სახლში აღარ შემოგიშვებო. როცა ეს ვარცხნილობა გავიკეთე, დედას სილამაზის სალონიდან დავურეკე და მხოლოდ იმას მეხვეწებოდა, თმის ნაწილი მაინც დაიტოვე თავზეო.
ეკა: მხოლოდ ვარცხნილობა კი არა, მაკოს ჩაცმულობაც ყურადღებას იქცევს. ამას წინათ მაღაზიებში ვიყავით გასული. ქუჩაში გოგომ გააჩერა, თუ შეიძლება სურათს გადაგიღებო. მაკომ გაკვირვებულმა შემომხედა, რა მჭირს ასეთი, ფოტოს რომ მიღებენო. იმ გოგომ თავად უპასუხა, ისეთი ჩაცმული ხარ, არ შემიძლია, არ გადაგიღოო. მე უკვე თვალში აღარაფერი მხვდება, რადგან მაკოს სტილს შევეჩვიე. ალბათ მშვიდად იმიტომ ვარ, რომ ვიცი, დროთა განმავლობაში გადაუვლის. ჩვენი ურთიერთობის იდილია იმაში მდგომარეობს, რომ შეიძლება არ მომწონს მისი სტილი, მაგრამ პატივს ვცემ.
– მაკო მომავალში დიზაინერობას აპირებს, ეს ვისი გავლენაა?
ეკა: პატარაობიდანვე ეს თვისება ჰქონდა. თოჯინა ბარბის ტანსაცმელს გახდიდა და სხვადასხვა ქსოვილებისგან ახალს უკერავდა. თოჯინებს თმას ჭრიდა. მე ბავშვობაში წიგნები მიყვარდა, მაკოს კი – თოჯინებზე ექსპერიმენტების ჩატარება. როცა წამოიზარდა, უკვე საკუთარი თავისთვის დაიწყო რაღაცეების შეკერვა. ზუსტად ვიცოდი, რომ დიზაინერის პროფესიას აირჩევდა.
– მაკო, როგორც დიზაინერი, დედასაც ხომ არ აძლევთ რჩევებს?
მაკო: ეკა გემოვნებიანი ქალია და ჩემი რჩევა არ სჭირდება.
ეკა: ყველაზე მეტ შენიშვნას ჩემი შარვლები იმსახურებს. მაკო სულ მეუბნება, შენ რა სტილის შარვლებსაც იცვამ, უკვე მოდაში აღარ არისო. უნდა, რომ ულტრათანამედროვედ ჩავიცვა, მე კი ამაში უკვე გარეგნობა აღარ მიწყობს ხელს. ხანგრძლივი კამათის შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ უნდა წამიყვანოს და შარვალი თავისი გემოვნებით ამირჩიოს.
მაკო: დედაჩემი იდეალური ქალია, მაგრამ მინდა, მის ასაკში მე უფრო იდეალური ვიყო. მიუხედავად იმისა, რომ ერთმანეთს ძალიან ვგავართ, მის ასაკში ალბათ სხვანაირი ქალი ვიქნები.
– მაკო, მამასთანაც ისევე მეგობრობთ, როგორც დედასთან?
მაკო: მამა ჩემი ძალიან ახლო მეგობარია. მაქვს მომენტები, როდესაც რჩევებისთვის მამასთანაც მივდივარ. ყოველთვის ბევრი მეგობარი ბიჭი მყავდა და მათთან ურთიერთობისას მამის რჩევები უფრო მადგებოდა.
– როცა დედ–მამა ერთმანეთს გაშორდნენ, ძალიან განიცადეთ?
მაკო: მაშინ პატარა ვიყავი, კარგად არ მახსოვს, ალბათ 8–9 წლის. მშობლების დაშორება დიდად ვერ ვიგრძენი, რადგან ისინი მაინც მეგობრობენ და, თუ დასჭირდათ, ერთმანეთს რჩევებსაც ეკითხებიან. ორივე ძალიან მიყვარს და მათი ახალი ოჯახური ცხოვრების დიდი გულშემატკივარი ვარ.
– როდესაც პირველად მოგეწონათ ბიჭი, რჩევისთვის დედას მიმართეთ თუ მამას?
მაკო: ეს მომენტი კარგად მახსოვს. როცა პირველად მომეწონა ბიჭი, დედას გავუმხილე, მაგრამ ეს ამბავი მამამაც გაიგო. ასე მითხრა, ჩიტმა ამბავი მომიტანაო. ვიცი, ვინც იყო ის ჩიტი – ვისაც ვენდე. მახსოვს, რომ ორივემ ერთი და იგივე მითხრა, ვისთანაც თავს კარგად იგრძნობ, იმასთან უნდა იყოო.
– ეკა, რა ტიპის ბიჭები მოსწონს მაკოს, მისი არჩევანით კმაყოფილი ხართ?
ეკა: სავსებით მისაღები. რაც მთავარია, ცუდი ბიჭები არ მოსწონს. საბედნიეროდ, არ მოსწონს უსაქმური, ნარკომანი და ქუჩის ბიჭები.
მაკო: მაგრამ არ მომეწონება ბიჭი, რომელიც ცოტა ხანი მაინც არ მდგარა ქუჩაში, ანუ კაცად აღვიქვამ იმას, ვისაც ცხოვრებაში ყველაფერი აქვს გამოვლილი, მაგრამ ჩემი ასაკის ბიჭებში ასეთი რამ ნაადრევია. გოგოები უფრო ჭკვიანები და ჩამოყალიბებულები ვართ.
ეკა: მაკო, დამიჯერე, მთელი ცხოვრება სულ ასე იქნება. ბიჭების საყურადღებოდ ვამბობ, რომ მაკოსთან ურთიერთობა ძალიან რთულია, რადგან მამაკაცების მიმართ ისიც ჩემსავით ძალიან მომთხოვნია. თუ ადამიანი მის პრიცნიპებს არ აკმაყოფილებს, როგორც უნდა უყვარდეს, ახლოს არ გაიკარებს. ბიჭები მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეძლებენ მაკოს ყურადღების მიქცევას, თუ მის აზრებს და პრინციპებს პატივს სცემენ.
– ანუ არ ეთანხმებით იმ მოსაზრებას, რომ სიყვარული კომპრომისების ხელოვნებაა?
ეკა: მაკო არ ეთანხმება. საბოლოო ჯამში, ალბათ არც მე ვეთანხმები, რადგან კომპრომისზე წასვლა ყოველთვის ტოვებს ტკივილს. ეს კი ურთიერთობას აფუჭებს. იმდენად კარგად უნდა იცნობდნენ ადამიანები ერთმანეთს, იმდენად კარგად უნდა უგებდნენ, რომ კომპრომისებზე წასვლა არ დასჭირდეთ.
ავთო ჩიტიძე