"ენაჭარტალა მეზობლები მე და ჩემს დას გვემტერებიან"
2 309 ნახვა
მანიას, ტანიას, თამარას, ვერიჩკას და საერთოდ ყველა ჩემს მეზობელს, ავსა და კარგს, კეთილსა და ბოროტს მოგმართავთ, თავი დამანებეთ, რა! ამ სახელების დაბეჭდვის არ შეგეშინდეთ, უცებ რაც დამეწერა, ის ჩამოვაწიკწიკე. სინამდვილეში ჩემს მეზობლებს სხვა სახელები ჰქვიათ, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს? მათზე მინდა დავწერო და დიდი ეჭვი მაქვს, რომ ძალიან ბევრი მათში საკუთარ სამეზობლოს ამოიცნობს.
ჩემს სადარბაზოში ჭორბიუროთა ბუდეა. ორი დანი ვართ და ორივეს გვემტერებიან. მიტინგები რომ ტარდებოდა, დასვენებული ვიყავით, მათი ყურადღება იქით იყო გადატანილი. ჩვენი მუცლის გარშემოწერილობის დადგენისთვის არ ეცალათ, დიდი საქვეყნო საქმეებით იყვნენ დაკავებული. როგორც კი ქვეყანა კარგ პატრონს ჩააბარეს, მთქნარებას ხომ არ დაიწყებდნენ, მაშინვე გამოძებნეს საქმე და იერიში ჩემს დაზე გადმოიტანეს.
ზაფხულში ერთი ამბავი ატეხეს, ჭორი გაავრცელეს, რომ ჩემი და ორსულად იყო. ვერ მოინელეს, რომ მას შეყვარებული ჰყავს. იმ ბიჭის შესახებ წესიერად ჩვენ არ ვიცოდით არაფერი, მათ კი ყველაფერი გაარკვიეს. ბიცოლები და დეიდებიც არ დარჩენიათ შეუსწავლელი. მერე საცეცები იქამდე გაშალეს, რომ ჩემი დის შეყვარებულის ოჯახს ჩვენზე ათასი ცუდი რამ უთხრეს. მიკვირს, რომ უკვე ასაკში შესული ქალები ასეთ სიბოროტეს ჩადიან. როგორც ჩანს, ცხოვრებისგან ვერაფერი ისწავლეს, ვერ მიხვდნენ, რომ ბოროტება ყოველთვის ისჯება.
ჩემი დის "ორსულობის" ამბავი მამაჩემსაც შეატყობინეს. კაცს ლამის ინფარქტი დაემართა. ჩემი და საშინელ დღეში ჩააგდო. ცხოვრებაში არ მახსოვს, მამას ჩვენთვის ხელი დაერტყა, იმ დღეს კი ორივეს საშინლად მოგვექცა. არ იკითხავთ, მათი ეჭვის საფუძველი რა გახდა? ფრიალა სარაფანა, ფართხუნა შარვლები და განიერი მაისურები. ჩათვალეს, რომ ასეთ ტანსაცმელში წამოზრდილ მუცელს ფარავდა.
ზაფხულში ერთი ბიჭი გავიცანი, რომლის მიმართაც გულგრილი არ ვარ. მასაც ძალიან მოვწონვარ და ერთად დიდ დროს ვატარებთ. რამდენჯერმე სახლამდე მომაცილა და სამეზობლოს მადლიც მოვისხი, საჭორაო მივეცი. ამას წინათ ბებიაჩემს დაურეკეს და უთხრეს, შენს შვილიშვილს მიხედე, იმ ბიჭს ფსიქიკურად ავადმყოფი დეიდა ჰყავს და ბავშვი არ დაღუპოთ, იმას არ გააყოლოთ ცოლადო. ჯერ ერთი, გათხოვებას არ ვაპირებ, მეორეც, როდის აქეთ გახდნენ ჩემი გულშემატკივრები?! ან სხვისი ოჯახის საქმეებში რატომ ყოფენ ცხვირს?!
რატომღაც ჩვენს ოჯახს განსაკუთრებით ემტერებიან. ალბათ იმიტომ, რომ მათ არც ბებიაჩემი უყადრებს თავს და არც დედაჩემი. კიდევ არის ერთი მიზეზი – მათი შვილიშვილებიც ვერ გვიტანენ. მე და ჩემი და ახალ ტანსაცმელს რომ ჩავიცვამთ, იმის განხილვაში არიან, როგორ არ გვიხდება...
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ჩვენი შველა ან მიტინგებს შეუძლია, ან სახლი უნდა გავყიდოთ. მე არც ერთი მინდა და არც მეორე, ამიტომ კიდევ ერთხელ გთხოვთ, ტანიებო, მანიებო და ასე შემდეგ, თავი დაგვანებეთ, რა!
"სარკის" მკითხველი, 18 წლის
ჩემს სადარბაზოში ჭორბიუროთა ბუდეა. ორი დანი ვართ და ორივეს გვემტერებიან. მიტინგები რომ ტარდებოდა, დასვენებული ვიყავით, მათი ყურადღება იქით იყო გადატანილი. ჩვენი მუცლის გარშემოწერილობის დადგენისთვის არ ეცალათ, დიდი საქვეყნო საქმეებით იყვნენ დაკავებული. როგორც კი ქვეყანა კარგ პატრონს ჩააბარეს, მთქნარებას ხომ არ დაიწყებდნენ, მაშინვე გამოძებნეს საქმე და იერიში ჩემს დაზე გადმოიტანეს.
ზაფხულში ერთი ამბავი ატეხეს, ჭორი გაავრცელეს, რომ ჩემი და ორსულად იყო. ვერ მოინელეს, რომ მას შეყვარებული ჰყავს. იმ ბიჭის შესახებ წესიერად ჩვენ არ ვიცოდით არაფერი, მათ კი ყველაფერი გაარკვიეს. ბიცოლები და დეიდებიც არ დარჩენიათ შეუსწავლელი. მერე საცეცები იქამდე გაშალეს, რომ ჩემი დის შეყვარებულის ოჯახს ჩვენზე ათასი ცუდი რამ უთხრეს. მიკვირს, რომ უკვე ასაკში შესული ქალები ასეთ სიბოროტეს ჩადიან. როგორც ჩანს, ცხოვრებისგან ვერაფერი ისწავლეს, ვერ მიხვდნენ, რომ ბოროტება ყოველთვის ისჯება.
ჩემი დის "ორსულობის" ამბავი მამაჩემსაც შეატყობინეს. კაცს ლამის ინფარქტი დაემართა. ჩემი და საშინელ დღეში ჩააგდო. ცხოვრებაში არ მახსოვს, მამას ჩვენთვის ხელი დაერტყა, იმ დღეს კი ორივეს საშინლად მოგვექცა. არ იკითხავთ, მათი ეჭვის საფუძველი რა გახდა? ფრიალა სარაფანა, ფართხუნა შარვლები და განიერი მაისურები. ჩათვალეს, რომ ასეთ ტანსაცმელში წამოზრდილ მუცელს ფარავდა.
ზაფხულში ერთი ბიჭი გავიცანი, რომლის მიმართაც გულგრილი არ ვარ. მასაც ძალიან მოვწონვარ და ერთად დიდ დროს ვატარებთ. რამდენჯერმე სახლამდე მომაცილა და სამეზობლოს მადლიც მოვისხი, საჭორაო მივეცი. ამას წინათ ბებიაჩემს დაურეკეს და უთხრეს, შენს შვილიშვილს მიხედე, იმ ბიჭს ფსიქიკურად ავადმყოფი დეიდა ჰყავს და ბავშვი არ დაღუპოთ, იმას არ გააყოლოთ ცოლადო. ჯერ ერთი, გათხოვებას არ ვაპირებ, მეორეც, როდის აქეთ გახდნენ ჩემი გულშემატკივრები?! ან სხვისი ოჯახის საქმეებში რატომ ყოფენ ცხვირს?!
რატომღაც ჩვენს ოჯახს განსაკუთრებით ემტერებიან. ალბათ იმიტომ, რომ მათ არც ბებიაჩემი უყადრებს თავს და არც დედაჩემი. კიდევ არის ერთი მიზეზი – მათი შვილიშვილებიც ვერ გვიტანენ. მე და ჩემი და ახალ ტანსაცმელს რომ ჩავიცვამთ, იმის განხილვაში არიან, როგორ არ გვიხდება...
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ჩვენი შველა ან მიტინგებს შეუძლია, ან სახლი უნდა გავყიდოთ. მე არც ერთი მინდა და არც მეორე, ამიტომ კიდევ ერთხელ გთხოვთ, ტანიებო, მანიებო და ასე შემდეგ, თავი დაგვანებეთ, რა!
"სარკის" მკითხველი, 18 წლის
