ღამის წყვდიადი 6

სამწუხაროა, არადა ალბათ ვაპირებდი თქმას, შენ არ დამაცდიდი.
- მე შენთან საუბრის დროს შენთვის მაგის დისკომფორტი არ შემიქმნია, ასე რომ თავს ნუ გაიმართლებ.
- ალბათ გეძინება და გაწუხებ ხომ?
- სულაც არა, მაგრამ გირჩევ დაიძინო და გამოფხიზლდე.
- განა არ იცი რომ მთვრალი კაცი ამ საკითხში ყველაზე კარგად მაშინ აზროვნებს როდესაც ნასვამია??
- მე ერთადერთი რამ ვიცი, ის რომ მთვრალი კაცი ვერცერთ საკითხში გონივრულად ვერ აზროვნებს, ძალიან გთხოვ, დაიძინე, თავს ნუ მომაბეზრებ შენი ასეთი საუბრით.
- ნუთუ თავს გაბეზრებ?
- შეიძლება ითქვას მასეც.
- მთვრალი ვარ და ერთ საკითხში ახლა მართლაც საღად ვიაზროვნებ და ასე გეტყვი, შენ როგორ დაგირეკე?
ჩამიცინა და გამითიშა, ტკივილმა ამიტანა, რაღაც საგრძნობლად დიდი სიმძიმე ჩამომეკიდა გულზე და ღამე გამათენებინა.
გაოგნებული ვიყავი, თვალი ერთი ორჯერ თუ მექნებოდა მოხუჭული, ყველაფრის მიუხედავად არ ვთვლიდი იმას რომ ზედმეტი მომივიდა.
ახლა გასაგები იყო ის ფაქტი რომ ქალაქელები ჩვენზე მაღლა იდგნენ, და ესეც მხოლოდ მითვის, სწორედ ისეთი მდაბიო ადამიანი თუ იფიქრებდა რომ მე მასზე რაიმეთი დაბლა ვიდექი.
მას შემდეგ გავიდა რამოდენიმე დღე, ის აღარ გამოჩენილა და ცოტა არ იყოს ინტერესი გამიჩნდა.
ნელ-ნელა მეც ვუახლოვდებოდი ”წასასვლელ დღეს”.. ნელ-ნელა წასვლის სურვილიც კი მიქრებოდა, მაგრამ მე მამას გულს ვერ გავუტეხავდი.
რაც დრო გადიოდა, ვხვდებოდი რა რადიკალურად ვიცვლებოდი, ვიხვეწებოდი, პატარ-პატარა ელემენტები ჩემში საოცარ ადამიანს ქმნიდა, რომელიც ჩემს ოცნებაში ყოველთვის არსებობდა.
ყველაფრის მიუხედავად არ მქონდა სურვილი წავსულიყავი ბებიის უნახავად, მასთან ხომ ნახევარზე მეტი სიცოცხლე მქონდა გატარებული, ალბათ ეს იქნებოდა ჩემი ბოლო სურვილი.
1 კვირა ჩიტივით გამიფრინდა, ნელ-ნელა პატარა პატარა დეტალებს ჩემოდანში ვალაგებდი რომ არ დამრჩენოდა.. ბოლოს კი ასეთი რამ გადავწყვიტე.
- დედა.
- ჰო მაიკო რა იყო?
- სანამ მამა ვიზას აიღებდეს ხომ არ აჯობებდა უკან დავბრუნებულიყავი, წასვლამდე ერთი ორი დღით ადრე, ბებიასაც ვნახავდი, იმედია მიხვდი რასაც ვგულისხმობ.
- არ ვიცი, მერე რომ ვერ მოიასწრო მომზადება?
- კარგი რა, ვითომ არ იცოდე რომ ეგ გასამართლებელი საბუთი არაა, მომენატრა ის ქალიც, თან ცოდოა მარტო რომ არის.
- მოდი მაშინ არ ვქნათ, რაიმე პრობლემა რომ არ შეგექმნას მე და მამა წაგიყვანთ და მეორე დღესვე უაკნ დაბრუნდი.
- იყოს მასე,
უკან გამოვბრუნდი და მონატრებამ იმატა ჩემს სხეულში, საოცარი გრძნობა დამეუფლა.
საღამო ხანს მამა დაბრუნდა, ის რა თქმა უნდა თანახმა იყო იმაზე რომ დედამისთან წავსულიყავი 1 დღით, რათა მისი მონატრებაც დამეკმაყოფილებინა ჩემს მიმართ.
გასული კვირიდან რამოდენიმე დღეში მე მამა და დედა მანქანაში ჩავჯექით და ბებიასკენ დავიძარით..
ნელ-ნელა ვხედავდი როგორ იშლებოდა ჩემს წინ ნაცნობი პეიზაჟი, რომელსაც დღეში რამოდენიმეჯერ ვხედავდი, როგორ მატულობდა სიხარული და მონატერება, როგორ მწყდებოდა გული ამ ყველაფრის დატოვებისათვის და ასე შემდეგ.
როგორ იქნა მივედით, ჩემთვის ყველაზე ნაცნობი კარები შევაღე და ბებიას გადავეხვიე.. სასწრაფოდ შევვარდი ჩემს ოთახში, იქაურობა თითქმის ჩემსას აღარ გავდა, მეტკინა გული, ძალიან, ძალიან..
დედა და მამა მალევე გაბრუნდნენ, ბიჭების ხმა აღარ ისმოდა, ვიფიქრე ისინი უკვე წავიდნენ თქო, ბებიას ვეღარ ვკითხე მომერიდა, დარეკვაზე კი არც კი მიფიქრია..
უაკნ წასასვლელი ტანსაცმელი საღამოს გავამზადე და აივანზე გავედი..
ისევ ის ნაცნობი გამერო, როგორ მომნატრებია, ეს ყველაზე დიდი ლამაზი განცდა იყო რაც კი აქამდე გამუფლებია..
ის ნიავი რომელიც სწორედ ამ დროს გამუდმებით მიწეწავდა თმას, ის რაღაცნაირი მშვიდი გარემო ღამის საათებში რომელიც მძირავდა ოცნებათა მორევში..
თითქოს არც ისე დიდი დრო არ გასულა, რაც მე აქედან წავედი, თუმცა მაინც მეჩვენება მე საუკუნედ, აი ხვალიდან კი სამუდამოდ წავალ, ალბათ ღმერთმა იცის როდის დავბრუნდები უკან.
დაგუბებული სივრცე რომელიც მოგონებების გახსენებაში ძალიან სასიამოვნო მელოდიას მიკრავდა გონებაში ერთმა პირუტყვმა დამირღვია.
ისინი ისევ ისხდნენ ჩემი სახლის წინ, ისე რომ ბებიას არ აწუხებდნენ, ისხდნენ და რაღაცას ბუტბუტებდნენ, დაჩი ისევ ბოლთას სცემდა, ღმერთმა იცოდა რაზე ფიქრობდა, თავი ვერ შევიკავე და მშვიდი ნაბიჯებით მათკენ წავედი.
დარწმუნებული ვარ მათ ჩემი ლანდი აშკარად დაინახეს მაგრამ ყურადღება არ მიუქცევიათ, კარები გავაღე და გარეთ გავედი..
მომაჩერდნენ, ისე თითქოს უცხოპლანეტელი ვიყავი, ფეხზე წამოდგნენ და გადამკოცნეს, ახლაც მშვენივრად მახსოვს ცაჩის ”გაშტერებული” სახე, როგორ მიყურებდა თავისი თაფლისფერი თვალით..
- როგორ ხარ?
მკითხა მან, მორიდებული და ჩუმი ხმით..
- მშვენივრად, განა არ მეტყობა? და შენ? ნუთუ არა გრცხვენია რომ ერთი სოფლელი გოგონას სახლის წინ ზიხარ, მე მგონია უნდა გეთაკილებოდეს.. შენს ადგილზე ალბათ მე თვითონ შემრცხვებოდა, თუმცა შენ მაინც ზიხარ აქ, და ღმერთმა იცის რაზე ფიქრობ..
მან თვალები ”მოჭუტა”, ისე თითქოს ფერფლი შეაყარეს სახსი და ვერ მიხვდაო, რაღაცის სათქმელად ერთი ამოიხვნეშა მაგრამ მე მაშინვე რეზიკოს მივუბრუნდი..
- როგორ ხარ?
რეზი მომიტრიალდა და მიპასუხა:
- კარგად, შენ როგორ ხარ? აბა 3 დღეში ჩამოვალო?
- აა დაჩიმ არ გითხრათ?
დაჩი ვახსენე თუ არა ის პირუტყვიც მაშინვე მომიტრიალდა და აღრიალდა:
- დაჩი არ ჭორაობს.
ისევ დაარტყა ნაპასი და გაჩუმდა, ალმაცერად გავუღიმე და იქვე გადაჭრილ ხეზე ჩამოვჯექი.
რეზიკოს მივმართე ხელმეორედ და დამამული ინფორმაცია ვუამბე.
- ანუ მიდიხარ?
- ჰო, მივდივარ, როგორც იქნა.
- მე არ ვიცოდი თუ აქაურობა არ გიყვარდა.
- მიყვარდა კი არა მიყვარს, მიყვარს როგორ არა მაგრამ..
- მესმის შენი.. ახლა როდის მიდიხარ?
- ხვალ, და მერე მაზეგ წავალ.
- რაღაც ამ მომწონს შენი განწყობა, განა არ გიხარია?
დაჩიმ ჩაახველა და ჩემს მაგივრად გასცა პასუხი:
- როგორ არ მოიწყებს, ტოვებს ეტყობა საქართველოში ვიღაცას.
ისევ ნაპასი დაარტყა და ამ დროს არც ისე მაღალი ტონით მივუგე მე.
- როდესაც არ გთხოვენ ხმა არ უნდა ამოიღო, და თუ ენა გექავება მარილი მოიყარე.
- აქაოდა ქალაქში გაათენე ერთი ღამე...?
- შენგან განხვავებით ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს ღამეს აქ გავათენებ თუ იქ, ადამიანობას ნუ აყენებ მაგ საკითხთან, და კიდევ, ქალაქში პირველად არ ვყოფილვარ.
- ნუ ბრაზდები.
- რა გინდა? შემეშვა შეგიძლია?
- კი, აი უკვე ჩუმად ვარ.
იმ მომენტის გახსენება არც მინდა, მიყურებდა და მიღიმოდა, რა ჯანდაბა აცინებდა ნეტა საერთოდ? ამაზრზენი იყო მისი ასეთი საქციელი, ენა მაინც გამოეყო, წავიკითხავდი რა უნდოდა, საზიზღარი.
მალევე შევბრუნდი სახლში, არც ისე გამწარებული მაგრამ ყელზე მაინც რაღაც მქონდა მობჯენილი.
მალევე დავიძინე და მეორე დილას დაველოდე, მაინც მოველოდი რაღაცას განსაკუთრებულს, ბოლოჯერ გავაღე ჩემი სახლიდან გასასვლელი შავი კარები და მოვწყდი იქაურობას.
განსაკუთრებით კარგად მახსოვს ბებიას ცრემლები, რომლებიც არ ჩერდებოდნენ და მის თვალებს ეთამაშებოდნენ.
გავცდი გზას და საბოლოოდ გავიარე ჩემს მიერ დატკეპნილი ნაცნობი გზები, უკნიდან კი ბიჭები დამედევნენ.
- მაიკო! დაიცადე.
”ოღონდ ეს არა.” გავიფიქრე და გავჩერდი.
- დაიცადე, მიდიხარ უკვე?
- ჰო, თქვენ საით?
- გაგაცილებთ, თან ცოტას გავისეირნებთ.
- კარგი.
იბოდიალეს, გაერთნენ, ერთი ორჯერ მეც კარგად გამაცინეს და ბოლოს როგორც იქნა მივუახლოვდით ტრანსპორტს.
- ნახვამდის.
ერთი ვთქვი და ცრემლიანი თვალებით კიბეზე ფეხი ავადგი.
- უკაცრავად, ახლავე გადის?
- 20 წუთში გავალთ.
მიპასუხა მძღოლმა.
ბიჭები ამოვიდნენ და გვერდზე მომიჯდნენ.
- აბა შენ იცი არ დაგვივიწყო.
ჩაიცინა რეზიკომ.. ”ოხ, რა სულელია” ვფიქრობ ჩემთვის გაუჩერებლივ.
გამოვიდა ისე რომ ბიჭები გავიდნენ მაღაზიაში და მე ისევ ამ რეგვენთან დავრჩი, ცხვირი ავიბზუე და ფანჯარაში დავიწყე ყურება..
- ნუ მარიდებ თვალებს, რა იყო, რა მოგივიდა, მართლა ეგეთი ნაწყენი ხარ?
შეეტყო სერიოზულობა.
- ცინიკოსი ხარ, ამხელა ბიჭი, თავში ჭკუა არ გაქვს.
- მე მწყინს რომ მიდიხარ.
- ჰოისაოცრებავ, დავიჯერო?
- ჰო, შენ ხომ ამბობ რომ ადამიანობა გაგაჩნია ამიტომ მეც ადამინურად გეუბნბეი, არ მეცინება, არცერთ ჩემს სიტყვაში ამავე დროს არ ვიყენებ ირონიას, მგონი ბევრი მიზეზი გაქვს იმისათვის რომ დაიჯერო.
- კარგი, გეყო, მიპატიებია, მიუხედავად იმისა რომ ბოდიში არ გითხოვნია, თათიასთან რას შვრები?
- ოხ ეს თათია, თათია, როდის უნდა მორჩე მასზე კბენას? დაანებე თავი, ნუ ახსენებ.
- რა აგრესიული ხარ მოხდა რამე?
- არა არაფერი, უბრალოდ ეჭვიანობ ტყუილ უბრალოდ, აღარ ახსენო მეორედ.
- როგორც იტყვი, რას ვიზამთ, მე ასეთი ვარ, ჰო, ჰო ეჭვიანი.
ჩემთვის ჩავიცინე და ღიმილი სწორედ მაშინ შემაშრა სახეზე როდესაც მისი არც თუ ისე თბილი ხელები ჩემს გახურებულ ხელებს შეეხო, თავი მაღლა ავწიე და მის მზერას ”გავკარი” თვალი.
- მართლა ნუ იქცევი ისე რომ ჩემი წასვლა არ გინდოდეს.
- გცხელა არა? მე მართლა არ მინდა რომ წახვიდე, მაგრამ არაუშავს, იქ ხომ სამუდამოდ არ მიდიხარ.
- იმდენად დიდი ხანი მომიწევს ალბათ წასვლა რომ შეიძლება ჩემი სახეც დაგავიწყდეს.
- გეგონოს მასე.
გამიღიმა და ხელზე მაკოცა.
”რას აკეთებს, ეს არანორმალური”, ისევ ჩემს ფიქრებს მივენდე..
- აუცილებლად შეგახსენებ თავს.
მომაძახა და კარები მიიჯახუნა.
იცით რა ? იგი ჩავიდა და რაღაც დიდი დატოვა ჩემში, რაღაც საოცრად ძლიერი, ეს ის მომენტი იყო როდესაც კითხვაზე
- დარჩები?
აუცილებლად ”კი”-ს ვუპასუხებდი.
მაშინ მართლაც ვინატრე სამყაროს გადატრიალება რადგან დავრჩენილიყავი და მთელი ძალით მოვხვეოდი მას, .. და მაინც, რა არის მამაკაცი?
ფიქრებიდან გამოსული უკვე სოფელს დიდი ხნის გაცდენილი ვიყავი, თუმცა ფიქრები ”ნეტავ რა თამაშს მეთამაშება?” მოსვენებას არ მაძლევდნენ..


გაგრზელება იქნება დგეს