სიყვარულის ფერები

-ყოველი ადამიანი, რომელიც დედამიწაზე დააბიჯებს, უძლურია ერთი გრძნობის წინაშე და ამაში ნურავინ შემედავება –საინტერესოდ დაიწყო მაიკომ. ნია შედავებას არც აპირებდა,მას სიამოვნებისგან თვალები გაუფართოვდა. მასთან სამსახურში ერთფეროვნება გამეფებულიყო,მაიკო კი მისი პაციენტი, შვებასავით ევლინებოდა დრო და დრო და თავისუფალ დროს, სიამოვნებით ატარება მასთან საუბარში.
საოცრად ჭკვიანი მაიკო, რომელიც ნიაზე ორჯერ უფროსია,ძალიან განათლებული ადამიანი,მასთან საუბარი გარდა იმისა რომ ბევრის მომცემი იყო ძალზედ სასიამოვნოც გახლდათ.
–ის ყველაზე მრავალფეროვანია და საოცრებებს გვაკეთებინებს–გააგრძელა მაიამ–გსმენია ნია სიყვარული როგორ შეიქმნა?
ნიამ უხმოდ თავი გაუქნია არას ნაცვლად.
–როდესაც უფალმა სამყარო შექმნა,შემდეგ კი ადამიანი, მიხვდა, რომ მისთვის გრძნობები უნდა ჩაექსოვა,რაღაც განსაკუთრებული უნდოდა რომ ჰქონოდათ მათ..დააბიჯებდა ამ ფიქრებით და უცაბედად თვალი მოჰკრა ჰაერში მოცურავე უამრავ ფერთა პალიტრას,ეს მისი საყვარელი ქმნილება იყო,რომლის ცქერით არასოდეს იღლებოდა,რომლის დანახვისას თვალთა არედან ქრებოდა ყველაფერი და ყველაფერი კარგავდა ფასს. არაფერი იყო მისი სადარი. მაშინ უფალს აზრი მოუვიდა, ამ საოცარი ქმნილებიდან თითოელ ფერს შეგრძნება მიანიჭა, მას სიყვარული დაარქვა და ჩვენ გვიბოძა –აი ასე ნია
–მაი მაინც საიდან იცი ეს ყველაფერი.ასეთ ამბებს სად კითხულობ?
მაიკოს გაეღიმა და კვლავ განაგრძო მოყოლა
–შემდეგ აიღო სიყვარულისგან შვიდი ფერი და შექმნა ცისარტყელა, უფალმა იგი ჩვენი ცხოვრებისთვის შექმნა,რათა დაგვანახოს და გვახსოვდეს, რომ ყველაზე მძიმე წუთებში, ისევე როგორც ბუბებაში ხდება, ავდრის შემდეგ,ნუგეშად ულამაზესი ციარტყელას გვეფინება. ასევეა ჩვენს ცხოვრებაშიც, ყოველი განსაცდელის შემდეგ გვევლინება ნუგეში. იცი მერე ცისარტყელა როგორ ქრება?უფალი ამ ფერთა პალიტრას ატრიალებს ჩვენს გარშემო და იქმნება ნაცრისფერი ფერი და მთლიანად გვეფინება. ასეა ჩვენი ცხოვრებაც ნია, იგი ულამაზესი ფერებისგან შედგება,მთლიანობაში კი გვაქვს ერთი დიდი ნაცრისფერი სამყარო.ზოგი ერთ ფერში ცხოვრობს,ზოგი რამოდინემეში, ზოგი ყველაში….ზოგი კი საერთოდ ვერ ამჩნევს მათ…როცა ყველა ფერში ცხოვრობ,ეს კარგია,მაგრამ ამავდროულად რთული, ფერები ერთმანეთში ირევა და გამოდის, რომ ცხოვრობ ერთ დიდ ნაცრისფერ სამყაროში,რომელშიც უნდა შეძლო და დაალაგო ფერები. აი ზუსტად ეს წუთები გაგრძნობინებს, რომ ყველაფრის მიუხედავად ცხოვრება მშვენიერია და ის სიყვარულის რამდენიმე ფერისგან შედგება..
გაისმა ტელეფონის ზარი..მაიკომ ნიას ბოდიში მოუხადა, რადგან სასწრაფოდ უნდა წასულიყო.
ნია ჩაფიქრდა…
..სამყაროს ფერებში დატრიალებულს მეც ცისარტყელასავით ყველა ფერი ამერია და ალბათ ამიტომაცაა ჩემი სამყარო ნაცრისფერი…
ნიას სამუშაო დრო დამთავრდა.
გამოვიდა გარეთ და მიხვდა, რომ სახლში წასვლა არ უნდოდა. ეს ნაცნობი განცდა… გაეღიმა, გადავიდა გზის საპირისპირო მხარეს და გაუყვა მას ფეხით.
შეესია ფიქრები…..
მიჰყვება მრავაჯერ გავლილ ქუჩას და თავისი ადგილი ვერ უპოვია,ყველგან და ყველაფერს ერგება,აქვს პროფესია, სამსახური, რომელიც უყვარს,მშვიდი გარემო,პერიოდულად ქარიშხალიც გადაუვლის ხოლმე მის ცხოვრებას,მაგრამ საკუთარი ადგილი დღემდე ვერ იპოვა..
სიყვარული…სიყვარული….ფერებისგან შექმნილი სიყვარული…
ფიქრებიდან მობილურის ზარმა გამოაფხიზლა.
–ლევან შენ ხარ?! დღეს რა საოცრება ხდება, რამ გაგახსენა ჩემი თავი?
–კაი ნია ნუ მსაყვედურობ,ხომ იცი გამოუსწორებელი ვარ,მაგრამ ისიც ხომ იცი, რომ ძალიან მიყვარხარ. როგორ ხარ?
–ვიცი..ვიცი… მეც ძალიან მიყვარხარ
–სად ხარ? თუ გცალია გნახავდი….
–რა კარგია,სახლში წასვლა არ მინდოდა,ეხლახანს გამოვედი სამსახურიდან,სად შევხდეთ?
–ისევ მარტო სეირნობ ხომ?
–გამოიცანი–გაეღიმა ნიას
–შენც კარგი გამოუსწორებელი ხარ. ჩვენს ადგილას მოდი და ჩვენს ჩვეულ ბაღში გავისეირნოთ..რას იტყვი?
–კარგი. მე 20 წუთში ვიქნები
–მეც..
………
ცხოვრებაში თურმე ასეც ხდება,ხვდები ადამიანს, რომელზეც ვერ იტყვი რომ გგავს,მაგრამ უყურებ და გონია რომ სარკეში იყურები,შენს თავს ხედავ,განსხვავება კი მხოლოდ ისაა რომ მას სხვა სახე აქვს.ერთნაირად ფიქრობთ,ერთნაირად განიცდით და ყველაზე საოცარი კი ის არის, რომ გაცნობის პირველი წუთიდან, გეუფლება შეგრძნება, თითქოს იგი უცხო არასოდეს ყოფილა შენთვის.ნიაზე 9 წლით უმცროსი იყო ლევანი, მაგრამ ნია არ შეხვედრია მასზე უფროს და მასზე უმცროს,მასზე ჭკვიანს და მასზე სულელს,მასზე მხიარულს და მასზე სევდიანს.უსმენდა ნია ლევანს და გაოგნებული იყო,რადგან ის იგივე ფიქრებს უყვებოდა, იგივე განცდებით და იგივე აზრებით რაც მას გააჩნდა.ცხოვრებისეული ეტაპების კი მსგავსი ჰქონდათ,ალბათ ამიტომაც ფიქრობდნენ და გრძნობდნენ ერთნაირად, ვინ იცის…..უამრავჯერ დაუსწრია იმის გაკეთება რასაც ნია აპირებდა,ბევრჯერ დაუსწრია მისი ფიქრების თქმა…თითქოს მის აზრებს ურცხვად იპარავდა.
იყურებოდა ნია ლევანის თვალებში და მასში თავის სამყაროს ხედავდა თავისი მნათობებით და ვარსკვლავებით,ამიტომაც ლაღად და მშვიდად დაიარებოდა მის გვერდზე,თავისუფლად გამოთქვამდა სიტყვებს,ტაბუ დადებულ აზრებს,მასთან თავისუფლად როშავდა ათას სისულელეს,რადგან თავის თავსაც ისეთივეს ხედავდა მის თვალებში როგორიც იყო. ნია ფიქრობდა რომ ის ერთ–ერთი ყველაზე ნორმალური ადამიანი იყო.ძალიან უყვარდა ლევანი.თავის რჩეულ საყვარელ ადამიანთა სიაში შედიოდა.
……
–ლევანი, როგორ ხარ?
–კარგად.შენ არ ეშვები ხომ მარტო ხეტიალს?
–ისევე როგორც შენ….
–არა ჩვენი საშველი არაა…–გაეღიმა ლევანს–რა კარგია რომ გნახე…აბა რა ხდება შენსკენ?
–როგორც ყოველთვის…შენსკენ?
–ჩემსკენაც ეგრეა ნია, არაფერი საინტერესო,სამსახურში რა ხდება?
–დღეს მაიკო იყო,ხომ იცი ვიზეც ვამბობ?
–კი,საინტერესო ამბებით რომ გაოცებს ხოლმე
-კი ზუსტად გახსოვს, იცი დღეს მომიყვა როგორ შეიქმნა სიყვარული..
–მართლა?აბა მომიყევი
–გაინტერესებს?
–რა თქმა უნდა
–კარგი, თურმე ღმერთმა როცა შექმნა ადამიანი,იფიქრა, რომ მისთვის რაღაც განსაკუთრებული გრძნობა უნდა ჩაექსოვებინა..
–ხო აბა, ხომ უნდა გაეწამებინა ადამიანი.
–კარგი რა ლევან
–კაი,კაი გისმენ..
-ლევან რატომ არის სიყვარული ასეთი საამო, ტკბილი და ამავდროულად საშინლად მტკინვეული?
- აბა რა გითხრა ნია…ამიტომაც ვბრაზობ ღმერთზე,რატომ გვაწვალებს ის დალოცვილი…
–ამ თემაზე დღეს ნუ ვიკამათებთ,გთხოვ…..
–კარგი,როგორც გინდა
–ორივემ გამოვიარეთ ცალმხრივი სიყვარული და საკმაოდ ვიგემეთ მისი გემო,ერთი მაიკოს უნდა შევეკითხო ცალმხრივი სიყვარული რა ფერია–თქო?შენ გახსოვს ის პირველად როდის ნახე?
ლევანს გაეღიმა და ჩაფიქრდა..
–……ჩემი სკოლელი იყო და თავისთავად მოხდა ყველაფერი,შენ?
–მე კი, იცი გუშინდელივით მახსოვს,არადა 16 წელი გავიდა… სკოლის ხიდზე გადავდიოდით მე და ჩემი კლასელი,უცებ შევნიშნე როგორ მოაბიჯებდა ბორდოსფერ სვიტრში ჩაცმული ბიჭი.მომიახლოვდა და როდესაც შევხედე… მახსოვს თვალებში შევხედე… თაფლისფერი თვალები ჰქონდა, უცებ სამყარო გაიყინა… დრო გაჩერდა….. და მე, სადღაც უსასრულობაში დავიკარგე… ნია რა გჭირს გოგო,რა მოგივიდაო–მახსოვს კლასელის შეძახილმა გამომაფხიზლა.რავი ცირა მგონი ქვეყნის აღსასრული დადგა თქო,გაოგნებულმა ვუპასუხე მე.
იმ დროს ვერ მივხდი რა მოხდა,მაგრამ როცა ამ ბიჭს ვხედავდი ასე მემართებოდა და სახელად “უცნაური ბიჭი” შევარქვი.მერე მისი ძებნა დავიწყე,მასზე ყველაფერი ვიცოდი.რა უყვარდა,სად დადიოდა,ვისთან მეგობრობდა,აბსოლუტურად ყველაფერი,ყველა წვრილმანი დეტალიც კი ვიცოდი.მინდოდა ხშირად მენახა და ასე ერთი წლის მერე აღმოვაჩინე, რომ ყოველი ჩემი წუთი მას ეკუთვნოდა.ყოველ მის დანახვაზე ყველა გრძნობა ერთად იყრიდა თავს და გულთან ჩერდებოდა.მის დანახვაზე ენა მეყლაპებოდა, არც აზროვნება შემეძლო და არც ხმის ამოღება…ასე ვთქვათ სიდებილეს სინდრომი მემართებოდა. უცნაური შეგრძნებები მივლიდა მთელს სხეულში….ორი წელი ისე მიყვარდა რომ არ ვიცნობდი პირადად…სიტყვებს არ ძალუმთ ამ გრძნობის გადმოცემა
–ეჰ ნი,რომ იცოდე რა ნაცნობია ეგ გრძნობა ჩემთვის,წვიმაში თუ ქარბუქში,საშინელ სიცივეში..არ ჰქონდა მნიშვნელობა, მახსოვს, ვიდექი და ველოდი მის გავლას,უბრალოდ გავლას,რომელიც წუთზე ნაკლები შეიძლებოდა ყოფილიყო და მერე ველოდი მეორე დღეს,რადგან ისევ ამ ნახევარი წუთით დავმტკბარიყავი,ამით ვარსებობდი…..მუდმივად იქით მიიწევ სადაც შეიძლება რომ ის იყოს,სადაც მას გაუვლია.შეიძლება ვერც ნახო,არც გაქვს იმედი რომ ნახავ,მაგრამ მიდიხარ და ბედნიერი ხარ, რადგან იცი რომ მას აქ გავლილი აქვს.
–მართლაც რა უცნაურია სიყვარული არა ლევან?ყველაფერი მას უკავშირდება და გაგონებს,ყველა სიტყვა თუ სიტუაცია.არავინ არ ჰგავს მას, მაგრამ ყველაში ნათლად ხედავ მის სახეს. ერთ წამს შეუძლია საუკუნედ იქცეს,მერე დაავადდები ფიქრის სენით,აღარავინ გინდა, ფიქრისა და მის გარდა,რადგან შენს ფიქრებში შეგიძლია მხოლოდ შენი იყოს.იგი ღმერთს უტოლდება და მის ადგილსაც კი იკავებს.
–გცივა ნი?
–არა,უბრალოდ როცა ამ თემაზე ვლაპარაკობ ყოველთვის მაციებს.
ლევანს გაეღიმა…ვინ იცის რატომ..
–ლევან, მე ვფიქრობ, რომ რაც არ უნდა იყოს ამ გრძნობისთვის ღირს სიცოცხლე,იცი, მე მას ვხედავ,ის ლამაზია,ფერადი და უზარმაზარი.მოდის და მის სივრცეში თვალდახუჭული ვეშვები.სიამოვნების უზარმაზარი ძალა სუნთქვას მიკრავს და მის სივრცეში ვტრიალებ,ვტრიალებ და მშვენიერება თავბრუს მახვევს.ყველაზე მაღალ მწვერვალზე ავყავარ,სადაც ღრუბლებთან შეხებაა შესაძლებელი,ხელებს მაშლევინებს და ვეშვები…ვიცი რომ წუთები დათვლილი მაქვს,მაგრამ მაინც ყოველი წუთი საოცარ ნეტარებას მგვრის,ძირს ვეცემი და ის ტკივილი ჩემთვის არაფერია,ვდგები და ისევ მზად ვარ ცხოვრებაში ასეთი დაცემისთვის…..–შენ ფიქრობ რომ სიყვარული მხოლოდ ერთხელ მოდის?
-კი ნია, იმიტომ რომ არა მგონია ასე შეყვარება კიდევ შევძლო…
-არა ლევან,ასე არაა მერწმუნე… თუ ასეთი სიყვარული ერთხელ შეძელი, აუცილებლად შეძლებ კიდევ შეყვარებას,იმიტომ რომ ის შენშია და შენ ხარ ასეთი…..
-საერთოდ არც კი ვიცი რისთვის ვცხოვრობ ნი…
-სიცოცხლისთვის ლევან…ყველაფრისთვის,თუნდაც იმისთვის რომ კიდევ ერთხელ განიცადო ეს საწაული გრძნობა…არ უნდა დანებდე …
-მითხარი ეს როგორ შევძლო…მითხარი და გპირდები ასე ვიზამ…ოღონდ მითხარი….
-რწმენა არ დაკარგო…რწმენა და სურვილი,მთავარი ესაა, ძალიან მინდა ბედნიერი რომ იყო…
-ჩემი წასვლის დროა …
-არ დამეკარგო…
-ძალიან მიყვარხარ…
-მეც…
…….
ჩემი ცხოვრება სასწაულებით არის სავსე….
ასეც ხდება ხოლმე…
დასასრული