ღამის წყვდიადი 7

როგორც იქნა ჩავედი, იმ დასასწვავ ქალაქში.
ახლა არც ისეთი ბედნიერი სახე აღარ მქონდა როგორიც ადრე.
უბრალოდ მინდოდა დავრჩენილიყავი და მის უმსგავსო თამაშს ავყოლოდი, ნეტავ სადამდე ”გაქაჩავდა” მისი ფანტაზია.
რომ ჩავედი ნახევარზე მეტი ტანსაცმელი ჩალაგებული დამხვდა, ოთახიდან გამოვედი და სამზარეულოში დედას მივმართე:
- განა ზეგამდე ვერ მოვასწრებდი ჩალაგებას?
- მამაშენმა ვიზა აიღო.
- მერე? ეგ რა შუაშია?
- იმ შუაშია რომ ხვალ მიდიხართ.
- რა იყოთ ხალხნო სად გეჩქარებათ?
- ვერ გცნობ, განა შენ არ იყავი წასვლას რომ მევედრებოდა? რას გავს შენი საქციელი?
თავი დავხარე და მის ხმამაღალ ტონს დუმილით ვუპასუხე.
- მაპატიე.
ვთქვი თუ არა ოთახიდან ”გავიძურწე”, თვალები ცრემლებისგან დამიგუბდა, დავხუჭე და ცრემლი წამსკდა.. სწრაფად მოვიწმინდე, არ შემატყოს მეთქი და საკუთარი თავი თვითონ დავაწყნარე.. მართლაც რომ, განა ჩემი სურვილი არ იყო იქ წასვლა? ჩემთვის ხომ არავის არაფერი დაუძალებია.
მეორე დილით უკეთეს ხასიათზე გავიღვიძე, მაგრამ მაინც დავლასლასებდი.
დღე არ გაწელილა, 24 საათმა სწრაფად გაიელვა გონებაშიც და რეალობაშიც, მამა მოვიდა შემომხედა და ლოყაზე მომეალერსა.
- იმედია კმაყოფილი იქნები.
- იმედია.
გავუღიმე და ისევ თვალზე მომდგარი ცრემლები შვიმშრალე, რა ჯანდაბა მჭირდა ნეტა ვიცოდე.
ჩემს ოთახში უხმოდ ვიჯექი, იმ წამს ველოდებოდი დედა რომ დამიძახებდა და ერთად წავიდოდით აეროპორტში.
იცით? ეს ყველაფერი ერთ ლამაზად დადგმულ ზღაპარს გავდა, სადაც ოცნებები ხდება მაგრამ მე მაინც ”უბედურების” როლში ვიყავი.
მობილურის ხმა გავიგე, უკან გამოვბრუნდი და ჩუმი ხმით ვუპასუხე.
- გისმენთ.
- რა ხმა გაქვს? ტირი?
- არა, როგორ ხართ თქვენ?
- ჩვენ ნორმალურად, მითხარი მოხდა რამე?
- არაფერი თქო, დღეს ღამე მივდივარ, იქ შესაბამისად სხვა ნომერი მექნება და მოგიკითხავთ ხოლმე შეძლებისდაგვარად.
- ანუ მიდიხარ მაინც?
- ჰო, რა თქმაუნდა, განა გიკვირს?
- რაა გასაკვირი, არაფერი, როდის ჩამოდიხარ?
- რატომ მეძიები? არ ვიცი, ალბათ რამოდენიმე დღეში, თვეში, წელში, არ ვიცი.
ტირილს მოვუმატე და ცრემლიანი თვალები სალფეთკით შევიმშრალე.
- ნუ ტირი, ან რა გატირებს?
- არ მინდა წასვლა.
- რატომ?
- არ ვიცი.
- არც მე მინდა რომ წახვიდე.
- რა თამაშს მეთამაშები? შენი საქციელის ვერც მიზეზს ვხვდები და საერთოდ ვერაფერს.
- განა მე ვიცი გგონია?
- საშინელება ხარ, წავედი მე, როგორც კი მოვახერხებ დაგიკავშირდები, ბოლოს და ბოლოს კომუნიკაცია ჰომ არ გადაშენებულა..
ისე ვუთხარი თითქოს რაიმე გამეგებოდა იმ ყველაფრის.
- კარგი, მომენატრები ძალიან, და თუ ჩემზე ნაწყენი ხარ, რაიმე მიზეზით, მაპატიე.
გავუთიშე, ”ესღა მაკლდა” გავიფიქრე და ოთახიდან გავედი.
მამამ აშკარად შემატყო ნამტირალევი სახე და დაუყოვნებლივ მკითხა.
- რამე მოხდა?
- არაფერი მა, არ მივდივართ?
- ჯერ ცოტა ადრეა, იქ ხომ არ დავეყუდებით.
- მართალი ხარ.
- ვიცი მოხდა რაღაც და არ მეუბნები, მაგრამ თუ ეს მონატრების ბრალია დამიჯერე აუცილებლად ჩამოგიყვან მალევე.
თვალები გამინათდა.
- როდის მაინც?
- თუ გინდა შენს დაბადების დღეზე.
- ოოხ მამა, 8 თვეში? განა ამდენს გაუძლებს მონატრება?
- იქაურობა მოგეწონება, იქ ცხოვრებაც ძალიან კარგია, ისწავლი, და აი ნახავ!
- ვითომ მამა?
- ჰო, და თუ კი ჩამოსვლას მოინდომებ გეფიცები ჩამოგიყვან.
ვიცოდი რომ გამკეთებელი იყო, ის აუცილებლად ჩამომიყვანდა თუ კი მე უკომფორტულოდ ვიგრძნობდი თავს, არადა თითქოს ყველაფერი გათვლილი მქონდა, რაღაც სტიმული შემძინა მისმა სიტყვებმა რომ ”მე სწავლას დავიწყებდი”, თუნდაც ხელემორედ, დრო გავიდოდა და ჩამოვიდოდი საკუთარ დაბადების დღეზე, სადაც არა მგონია ვინმე ”ისეთი” დამხვედროდა..
გადიოდა წუთები და ამ სიტყვებით ვიმშვიდებდი თავს, როდესაც მამამ ხელი დამავლო და წავედით..
თვეების ძაღლივით ”ვხოკავდი” ფანჯრის რაფებს, თითქოს ვინმე მაძალებდა.. გზაში მამას სითბომ დამაწყნარა და აეროპორტსაც მივუახლოვდით.
რომ მივედით მობილური ხელმეორედ აწკრიალდა.
- ჰო დაჩი.
- აა, ესეიგი ჯერ არ წასულხარ.
- უკვე იქ ვარ, მამოწმებ?
- არა, უბრალოდ ბედნიერ მგზავრობას გისურვებ.
- დიდი მადლობა.
ვუთხარი და გავუთიშ, მაშინ მივხვდი რომ მე მას თამაშში ავყევი, და ”შემითრია” კიდევაც, დედას გადავეხვიე, ისე თითქოს ბოლო ნახვა იყო და თვირთმფრინავში ავედით.

მწარე იყო განშორება საქართველოსგან.
დაიძრა თუ არა თვირთმფრინავი ტკივილმა იმატა, მამას ხელები ჩავჭიდე და თავი მხარზე დავადე..
- მამა მეშინია..
- რისი?
ჩამიცინა.
- სიმაღლის, ნახე უკვე სად ვართ, არ შემიძლია.
- გაჩერდი, ნუ იყურები ქვევით, არაფერია საშიში.
გული გამალებით მიცემდა, მონატრებაზე მეტად უკვე შიშმა იმატა, მეგონა სულ ყველა ძირს ჩავცვივდებოდით..
საშინელება იყო ის განცდა, ალბათ უკან მხოლოდ ამ ყველაფრის გამო მაინც არ დავბრუნდებოდი, ასე მეგონა რომ ქვეყნად ვერანაირი გრძნობა ვერ მოერეოდა ამ შიშს.
ნელ-ნელა ხაზი წყდებოდა, და მორჩა, ყველანაირი კავშირი გაწყდა საქართველოსთან.
გზაში გამოძინება მოვასწარი, რომ გავიღვიძე მამას ჩემი ხელები ისევ ქონდა მიკრული გულზე და ისიც თვლემდა.
ჯერ კიდევ გზაში ვიყავით როდესაც ისევ ჩემს სასოწარკვეთილ ფიქრებს მივანდე თავი, ბოლოს როგორც იქნა ის შიში დამთავრდა და ძირს დაშვება დავიწყეთ..
ო, რა უცხო გარემო იყო, სად იყო ჩემი ლამაზი საქართველო? გაქრა, მორჩა..
თვალები ”ამემღვრა”, იქაურმა სანახაობამ მართლაც დაამშვება ჩემი გონების ერთი მხარე თუმცა მეორე მხარეს რაღაც ძაფი ჩამწყვიტა.
- მამა.
მივმართე ჩუმად, ისე რომ გაგებაც კი ვერ მოახერხა.
- მამა მეთქი.
ხმას მოვუმატე
- ჰო,ჰო გისმენ.
- რა ლამაზია არა? ჩვენ საით?
- ტაქსში ჩავჯდებით და მივალთ მალე, არც თუ ისე შორს ვართ..
- შენი მესმის, რატომაც არ გინდოდა აქედან წამოსვლა.
- წამოსვლა არ მინდოდა? ნუ მაცინებ, თქვენსკენ მქონდა გული მთელი 24 საათი..
- რა კარგია.
ვუპასუხე და გვერდზე მდგარ ტაქსში ჩავსხედით.
მთელი გზა თვალი არ მომიხუჭავს, გავყურებდი იქაურობას, რომ არ დაგიმალოთ იქაურობამ მართლაც დაიმსახურა ჩემი მოწონება, მაგრამ.. ეს ხალხი, ო, რა სხვანაირები იყვნენ, თეთრკანიანს ხშირად ვერ ნახავდი, სანთლით საძებნნი იყვნენ..
გადმოვედით, ჩემს წინ დიდი შენობა გადაიშალა, ”უდიდესი” ნერწყვი ჩავყლაპე და ენადაბნეულმა მამას მივმართე:
- მამა, სამოთხე.
გაეცინა, თავზე ხელი გადამისვა თოთო ბავშვივით და მომიგო:
- აქ უამრავი ადამიანი ცხოვრობს, უმეტესობა ქართველი, ამიტომ საერთო ენის გამონახვა არ გაგიჭირდება რადგან შენ მათი ენა არ იცი..
- მამა ცოტა არ იყოს იქნება მოწყენილობა არა?
- არა რატომ? შენი ხნის ბავშვებს თუ გულისხმობ დაგაწყანრებ და გეტყვი რომ მასეთი გასაჭირიც არ არის, განა აქ შენხელები არ იზრდებიან? ზოგი უცხოელი, ზოგიც ქართველი, არ მოიწყენ.
დამამშვიდა და სახლში შევედით, იქ აშკარად არ იყო განკუთვნილი ჩემთვის ოთახი მაგრამ მაინც გამოიძებნა მცირედი, სხვათაშორის სისუფთავე იგრძნობოდა შუა ქალაქშიც და გარე უბნებშიც, სადაც ჩვენ ვიყავით.. მართლაც რომ არნახულ სამოთხეს გავდა იქაურობა.
საღამო ხანს დასაძინებლად მოვემზადე, ყველაფერი მივალაგ- მოვალაგე და მშვიდად ჩავწექი ლოგინში..
ხმაური იყო, აქა- იქ ბავშვები ყიჟინობდნენ..
ჩემი ოთახის ფანჯარა პირდაპირ უყურებდა კორპუსში მოქცეულ დიდ ”მოედანს” (ეზო)
გადავიხედე თუ არა გული სიხარულით ამევსო.. ”ბავშვები” გავიფიქრე და ფანაჯარას ხელებით დავეყრდენი..
ყველაფრის მიუხედავად ის უცხო გარემო მოქმედებდა ჩემს შინაგან სამყაროზე, ამიტომ აფორიაქებული გამოვედი ოთახიდან და მამას ვუთხარი:
- მამა, შეიძლება შენი მობილურით ვისარგებლო? საქართველოში მინდა დარეკვა.
- რა თქმა უნდა, მაგრამ ბევრი არ ილაპარაკო, ცოტა ხვალისთვის გადადე, ახლა არც ისე ბევრია.
- კარგი..
ოთახში შევედი და დაჩის ნომერი ავკრიფე, თითო ზარის გასვლაზე გული მიკანკალებდა, ფიქრებში წასულს მისმა ხმამ გონს მომიყვანა.
- გისმენთ.
- დაჩი, მაიკო ვარ.
დუმილი იყო რამოდენიმე წუთიანი.
- არ გამცემ ხმას?
- როგორ არა, მე მეგონა დაგავიწყდებოდი და, შენ უკვე ჩახვედი?
- რაღა უკვე, იმდენი ხანი გზაში, ძალიან დაღლილი ვარ.
- ცუდია, დაისვენე, წეღან ბიჭები ”ვჭორიკნობიდით” შენზე?
- ოხ, რატომ? რას ამბობდით?
- არ ვიცი ზუსტად არ მახსოვს, მე ენა არ გამიჩერებია ”მომენატრა” მეთქი, იცი მართლა ძალიან მომენატრე.. ალბათ იმიტომ რომ მგონი ვეღარ გნახავ.
- რა გჭირს დაჩი?
- მე თვითონაც არ ვიცი.

გაგრძელება იქნება