ღამის წყვდიადი 8

სასაცილოა, მეც ისე გითხარი თითქოს არ მცოდნოდა რომ არ ვიცის მიპასუხებდი.
- შეგიძლია მელაპარაკო ირონიის გარეშე?
- რათქმაუნდა.
- მაშინ განაგრძე.
- რა განვაგრძო? შენ ამბობდი რაღაცას.
- განა მახსოვს?
- სამწუხაროა, მე უნდა წავიდე, იმედია შენც მომიკითხავ ხოლმე.
- ეს შენი ნომერია?
- არა, მამასი, ალბათ ამ დღეებში ავიღებ მეც.. კარგად იყავი.
- კარგი კარგად, გამაგებინე შენი ნომერი და აუცილებლად დაგირეკავ ხოლმე.
გავთიშე და პატარა ბავშვივით მობილური გულში ჩავიკარი, გავიღიმე და მისაღებში გავედი.
- მამა, შენი მობილური.
- ვის ელაპარაკებოდი?
მკითხა დაინტერესებულმა..
დავიბენი, ვერაფერი მოვიფიქრე, შევყოყმანდი და ოთახში შევვარდი, კარები მივიჯახუნე, გული გამალებით მიცემდა, მერე შუქები ჩაქვრა და მივხვდი რომ მანაც დააპირა დაწოლა.
მთელი ღამე ვბორგავდი, საშინებელა იყო.. ისევ ყიჟინი და აუარებელი ბავშვის თავგამოდებული ხმაური.
”არა, აქ მე ჭკუიდან შევიშლები” გავიფიქრე და თავი ბალიშში ჩავრგე.
დილით რომ გავიღვიძე, სრული სიჩუმე იყო, ეზოდან არავის შემაწუხებელი ხმა არ ისმოდა, გარეთ გავიხედე და წვიმდა.
არც ისე მწარედ მაგრამ ”ჟინჟლავდა”, მამას უკვე ეღვიძა რადგან ტელევიზორი ცოტა არ იყოს ”ხმაურობდა”..
ხელები ბოლომდე გავშალე და ერთი მადლიანად დავამთქნარე.
”როგორ მენატერაბ ყველა” გულში გავიფიქრე და ფეხზე წამოვდექი.
მისაღებში მამა იჯდა და მემელოდებოდა.
- სად მიდიხარ?
- სამსახურში, დღეს უნდა გავიდე.
- რა? მე აქ მარტო? მამა!
- განა არ დარჩენილხარ მარტო? რა გჭირს? სულ რაღაც 2 3 საათით გავალ რადგან გამოვცხადდე და პრობლემები არ შემექმნას.
- მამა მეშინია!
- მეზობელ გოგონას დავუძახებ გინდა?
- რას ამბობ? უცხოს? მეშინია მეთქი.
- გოგონა არ შეგჭამს.
გავიდა, სანამ მამამ ის ”უცხო გოგო” მოიყვანა თავი მოვიწესრიგე და საწოლი ავალაგე.
უკან რომ გამოვბრუნდი კარების მიჯახუნების ხმა გავიგე..
ოთახში შემოვიდა ვიღაც, საშუალო სიმაღლის, შავთმიანი გოგონა, რომელიც გაუჩერებლივ მიღიმოდა..
- ლუსია, ეს ჩემი გოგონაა, მაიკო, ახლა მე უნდა წავიდე, ძალიან გთხოვ 2 3 საათი გამოყავი მისთვის, მარტო ეშინია.
- არაუშავს.
”განა ამ გოგომ ქართული იცის?” ვფიქრობდი ჩემთვის.
მამა სახლიდან გავიდა, თვალი ჩამიკრა და კარები გაიჯახუნა.
- ძალიან კარგი მამა გყავთ.
- მე მაიკო.
- სასიამვონოა.
- ჩემთვისაც, მოდი დაჯექი, ალბათ გაგეცინება და მართლა ძალიან მეშინია.
- არაა გასაკვირი, თავიდან მეც მასე ვიყავი მაგრამ მაშინაც კი მეშინოდა როდესაც სახლში უამრავი კაცი იყო.
- შენზე რას მეტყვი?
- მე დაბადებიდან ვცხოვრობდი საქართველოში, როგორც მამაშენმა მითხრა გუშინ ჩამოხვედი აქ, არცაა გასაკვირი, პირველად გხედავ.. 14 წლის ვიყავი აქ რომ ჩამოვედი, მას შემდეგ..
- მოგწონს აქაურობა? მე მხოლოდ ვიზუალური ეფექტი მხიბლავს.
- გაგიკვირდება და უამრავი გარეუბანია სადაც ქართველები ცხოვრობენ ამიტომ არ გაგიჭირდება საერთო ენის გამონახვა.
- იმედია, რამდენი წლის ხარ?
- 18 ვხდები 2 თვეში.
- ანუ 17? მეც 17 ის ვარ.. სამწუხაროდ რა დროს ჩემი დაბადების დღეა ჯერ, საქართველოში დაიბადე და რატომ ასეთი უცხო სახელი? ცუდად არ მინდა გამიგო.
- არა, ბებიას ერქვა, მაინც რას შვრება წარსულის პერიოდი, იგი არ იყო ქართველი და შესაბამისად..
დიდი ხანი ვსაუბრობდით, სხვათაშორის მინდა გითხრათ რომ საუბარში კარგი პარტნიორი გამოდგა, ალბათ მისმა ასეთმა საუბარმაც მხოლოდ იმიტომ მომხიბლა რომ ესეთი სითმო მე ”ვიღაცის” შვილისგან თითქმის საუკუნეა არ მღირსებია..
ვუსმენდი და ისიც ანალოგიურად, განა მე რა მქონდა მოსაყოლი, არც საინტერესო ისტორია და საერთოდ, არც არაფერი, აი მას კი განსაკუთრებულად მრავალფეროვანი ცხოვრება ჰქონია..
გავიდა 2 საათი და მეტიც, ავნერვიულდი მაგრამ ლუსიას სიტყვებმა რომ ”ის მალე დაბრუნდება” გამამხნევა.
- 17 წლის ხარ, სიყვარულის საქმეში ხომ არ მოიკოჭლებ?
- იცი აქ.. ერთი ახალგაზრდა მამაკაცი დადის, თითქმის სულ აქ არის ცოტა არ იყოს მის მიმართ ვარ დიდი სიმპატიით განწყობილი, ხოლო სიყვარულით? არა, არავინ, შენ?
- გგონია ვიცი? მე მაქვს სიმპატიები ერთი პირუტყვის მიმართ, მაგრამ ბედი მე მქონია, ის საქართველოშია..
- რა სამწუხაროა, რატომ ჩამოხვედი? სწავლას აპირებ?
- წამოსვლა მინდოდა, ახლა კი გმონია რომ ”ამგლიჯეს” იქაურობას.
- არაუშავს, დრო გავა და მიეჩვევი, თუმცა იმ შენი სიმპატიების ავტორზე რა გითხრა არ ვიცი..
”განა მე ვიცი?” გავიფიქრე.
ის დუმდა და მისმენდა..
როლებში აშკარად შევიჭერი და ზედმეტმა ემოციამ დავბრუ დამახვია..
შემდეგ რამოდენიმე წამიანმა დუმილმა ჩამოკრა ჩვენს შორის, მისი თვალები მიყურებდნენ და მაჩუმებდნენ.. ის ძალიან, ძალიან ლამაზი იყო.
იქაურობას მართლაც რომ მალევე შევეჩვიე.. არც ისე რთული ყოფილა..
ერთ საღამოს ლუსია ჩემთან შემოვიდა
- მაიკო..
მეძბდა ოთახებში, მორიდებულად.
- მეზობელ უბანში გადავიდეთ, დაბადებისდღეზე არ გინდა?
- ოო, რა სისულელეს ამბობ, მე არც კი ვიცნობ მას.
- მე გამომყევი, ჰომ იცი აქაურობა, არ იციან გაუცხოვება..
დიდი ხნის შემდეგ დავთანხმდი ამ სისულელეს, ასე ჩემს ცხოვრებაში არაფრის მიმართ მორიდება და სირცხვილი არ მიგრძვნია.
დაბადების დღეზე რომ მივედით საკმაოდ დიდი სუფრა იყო გაშლილი, ალბათ მამაჩემიც რომ წამეყვანა ფაქტიურად შეუძლებელი იქნებოდა მისი შემჩნევა..
ლუსია გვერდიდან არ მომცილებია, მოწებებული იყო ჩემზე.. მე კი მასზე.
იმ დღეს მგონიო პირველად დავლიე.. თავი საშინლად მტკიოდა, იმდენად საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი სახლში მისვლაც კი მომერიდა, იუბილარის სკამზე ჩამოვჯექი და თავი ძირს ჩავქინდრე, ძალიან მეძინებოდა..
ბალიში რომ დამენახა სადმე გვერდზე აუცილებლად ჩამოვდებდი თავს და ყველას კომენტარის გარეშე დავიძინებდი.. როგორც იქნა ბოლოს მივლასლასდი ლუსიასთან, რომელიც იუბილარს ეცეკვებოდა.
- ლუსი.
- მაიკო, რამდენი დაგილევია.
- განა ვერ მხედავდი? თავი მისკდება, წავიდეთ ძალიან გთხოვ, თან მამაც მირეკავს, გვიანიცაა, მეძინება.
- ასეთ მდგომარეობაში მამას როგორ უნდა დაენახო? ჩემი სირცხვილი, როგორ ვერ მოგაქციე ყურადღება.
- შენც არ სვამდი ჩემთან ერთად?
- განა მერე ყოველ სადღეგრძელოზე უნდა მოიყუდო თითო ჭიქა?
-ეგ ნამდვილად არ ვიცი, თან ამათი ენა, რა საშინელებაა, რა ვიცოდი თუ კი სადღეგრძელოს ამბობდნენ..
გავიცინე და ხელზე ჩამოვეკონწიალე, მან ხელი დამავლო და სახლის გზას ღიღინ-ღიღინით გავუყევით..
გზაში ”სლოკინი” ამივარდა..
- უპს.
- არაუშავს
მიცინოდა ის.
სახლში რომ შევედი მამა თვალები დამიბრიალა, მივხვდი რომ ნამეტანი მომივიდა, თავი დავხარე და თვალებდახუჭულმა ჩემი ოთახისაკენ მოვკურცხლე, მახსოვს კინაღამ შესასვლელ კარებს მივენარცხე..
საწოლი რომ დავინახე ისე გამიხარდა, ისე რომ..
- მაიკო!
მეძახდა განწირული ხმით ლუსია.
- რა იყო? მეძინება.
- წამოდი რა ჩემთან, მარტო მე და ბებია ვართ.
საწოლიდან წამოვფრინდი, მისაღებში მამასგან ნებართვა ავიღე და ახლა ლუსიას სახლში ”დავენარცხე” საწოლს..
მაინც სადღაც ფხიზელი გონებით ვფიქრობდი.. ”ეს რა საშინელება ყოფილა”
თბილ საწოლში დავწექით და ძილმორეული მეორე მხარეს გადავტრიალდი.
- მაიკო.
- რა გინდა?
- დაჩის დაურეკე.
- ხომ არ გასულელდი?
- უთხარი რომ მოგწონს.
- არა, შენ ნამდვილად გასულელდი.
- განა სირცხვილია? იქნებ თვითონ ერიდება?
- პირუტყვს თუ იმდენი მორიდება აქვს რომ პირველი არ გამოტყდეს მე რა?
- ნუ გგონია ანგელოზი თავი, დაურეკე, მოიკითხე მაინც.
- ნუ მაბეზრებ თავს! დაიძინე! არ ვურეკავ.
- მე შენს ადგილზე დავურეკავდი..
თავი მაღლა წამოვწიე და წამით დავფიქრდი..
- მართლა?
- ჰო, მართლა.. აზრი მითხარი? მაინც შორსა ხარ, რა მნიშვნელობა აქვს რა პასუხს მოისმენ მისგან?
- ჰოდა აზრი რომ არ აქვს მაგიტომაც არ ვრეკავ, გასაგებია ახლა?
- სულელი გოგო ხარ.
- მე ასეთი ვარ..
ჩემთვის რომ ჩავფიქრდი ამ ”გაღატაკებული” გონებით ძილმორეულ ლუსიას ხელი ”ვაჯახე”
- მომისმინე, ჰეი, გაიღვიძე.
- ურეკავ? სხვა შემთხვევაში მე არ გადმოვტრიალდები, დაფიქრდი რომ მასე ჯობია, წუწუნი მაინც არ მგოიწევს მერე, მოგწონს და ნუ იტყუებ თავს, მე მოვრჩი..
- რომ მიაყარე ვირის წიხდებივიტ, გადმომხედე იქნებ ცეცხლი მიკიდია.
- ჯერ მასე ძალიანაც არ მცხელა, ჰა ეხლა, ურეკავ თუ არა?
- კი! ჯანდაბა შენს თავს.
- ეუბნები იმას რასაც მე გეუბნები?
- სხვა გზას არ მიტოვებ..
მობილური ბალიშიდან გამოვიღე და ”მოჭუტული” თვალებით ძლივს მოვძებნე მისი ნომერი, ბოლოს ვიპოვე და დავურეკე, სანამ ზარი გავიდოდა ვიკვიბავდი ძალას რათა რაღაც ”წამომეროშა” მისთვის..
სანამ მიპასუხებდა ერთი გემრიელად ჩავრგე თავი ბალიშში და დავიბუტბუტე..
- ჰა ეხლა, მარტო ნუ მტოვებ.. არ დაგეძინოს.. რა მეშველება..
ეს ბოლო სიტყევბი იყო როდესაც ვიღაცის მშვიდი ხმა გავიგე..


გაგრძელება იქნება