ღამის წყვდიადი 9

გისმენთ.
მიპასუხა მან, თრთოლვამ ამიტანა, ავძაგძაგდი და ძლივს ვუპასუხე.
- როგორ ხარ?
მობილურის მეორე მხრიდან ისე მისი ხა გავიგე, გული სიხარულით ამევსო, თვალი ერთ ჩაბნელებულ წერტილს გავუშტერე და საკუთარი გონებით ვფიქრობდი როგორ გამენათებინა.
- არ ვიცი, ცოტა არ იყოს თავი მისკდება, შენ?
- ცოტა დავლიე და, თავბრუ მეხვევა.
- ტუტუცო.
მითხრა მან და გემრიელად ჩამიცინა.
- არ ვარ, სახლში ხართ?
- სამწუხაროდ მე ქალაქში ჩამოვედი, შეუძლოდ ვარ ეს 2 3 დღეა, შენ კი არც კი დაგირეკავს.
- განა სულ მე უნდა გირეკავდე? ეს ბოლო იქნება იცოდე.
- ნუ სულელობ, ბავშვებთან ავალ მალე ალბათ..
- სხვა ?
- არაფერი, ახლახანს ვნახე თათია, შენ?
- თქვენ ისევ ერთად?
ენა ჩამივარდა.
- რათქმაუნდა, რატომ არ უნდა ვიყოთ?
- არა, არა ეს უკვე მეტისმეტია, საოცრებაა, განა შენ არ იყავი ის ბიჭი მისი სახელის ხსენებას რომ მიკრძალავდა? მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემთან რაღაცა ზღაპარი დაეწყო.
- რატომ უწევ ხმის ტონს?
- უბრალოდ ამაზრზენია შენი ტყუილების მოსმენა.
- რა მოგატყუე? დაგიმალე რაიმე?
- კი, არ ვიცი, არა? კარგი.
ხმაში ტკივილი შემერია, იმდროეინდელმა სისუსტემ ძლია ჩემს ”სიმთვრალეს” და ცოტა არ იყოს გონს მომიყვანა, თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა, ალბათ ნამეტანი ემოციის ბრალი იყო, იმ პირუტყვმაც ალბათ შეამჩნია და მკითხა:
- შენ რა ტირი?
- არა, ვფსლუკუნებ, ბედნიერებისაგან.
- რა გიხარია მასე ძალიან?
- შენი და თათიას ამბავი.
- ნუ მატყუებ და ირონიულად ნუ უდგები ამ ყველაფერს, ამიხსენი ნორმალურად, რას გავს შენი საქციელი.
- არაფერს.. უბრალოდ ტკივილია და მეტი არაფერი, ალბათ ცალმხრივობამაც იცის.
ბოლო სიტყვები ჩემთვის ჩავილაპარაკე თუ მისთვის აღარ მახსოვს, უბრალოდ მკაფიოდ აღმებეჭდა დღემდე გონებაში თუ როგორ გავთიშე მობილური და ლუსიას გადავეხვიე..
- ჰომ გეუბნებოდი, პირუტყვია.
- რა მოხდა? განა პირველად უყვარდებათ ცალმხრივად?
- ნუ გამასულელებ ახლა მთლად, მე არ მითქვამს მიყვარს მეთქი.
- ტირი, შენს თავს შეხედე, ცოტაც და ”შემოიპუტავ” ყველაფერს.
დაუჯერებლად მეჩვენა ეს ყველაფერი, სასწრაფოდ გადავბრუნდი და ისევ ავსლუკუნდი, ჩუმი ტემპით.. რა ჯანდაბა მატირებდა, მე თვითონაც არ ვიცოდი, ”ვითომ ასე შევიჭერი მის დადგმულ სპექტაკლში და როლი რომელიც მან მარგუნა მართლა შევიფერე?” - ვფიქრობდი.
მეორე დილით მზის სხივმა გამაღვიძა, თავი ავწიე თუ არა ცოტა მაკლდა და დავიყვირებდი.
აი ეს, იყო თავის ტკივილი, არა ჭ....ტვა, რაც გინდათ დაარქვით, ლუსიას ხელი საწოლიდან გადავარდნოდა და იდაყვზე ”ხვრინავდა”..
მობილურს დავხედე, 2 ზარი იყო, ისიც მისი.
”იმედია მე ჭკუიდან არ გადავალ” გავიფიქრე და კედელს მივეყრდენი.. მაინც ვერ გამეგო რა გავაკეთე, ასე რატომ მოვიქეცი და მაინც ვიმართლებდი თავს.. ”ცოტა არ იყოს ნასვამი ვიყავი და მეპატიება”-მეთქი.
”ანუ რა გამოდის? მე მას ფაქტიურად ავუხსენი სიყვარული? არა, მე სულ გადავირიე, მე მართლაც შემშალა აქაურობამ, ვითომ სიშორემაც? ის ახლა ადგება, ჩაიცვამს და დიდი სიხარულით წავა იმ დედაკაცთან რომელიც ელოდება ხელგაშლილი.. საშინელებაა ღმერთო, გრძნობა თორემ ეს მგომარეობა არა, იქნებ დამეხმარო”..
სათხოვარი სიტყვებით მივმართე უფალს და ბალიშს მოვეხვიე, რომელიც ჩემი თავისაგან ”დაპრესილი” იყო.
მალე ლუსიამ ორივე ხელი გაშალა და გემრიელად ”გაიზმორა”..
- თავს უხერხულად ხომ არ გრძნობ?
- უკვე გღვიძავს? დაიძინე გოგო.
მომიგო მან და გადატრიალდა, ორი წამი არ იყო გასული აფთარივით შემომხედა თვალებში და მკითხა.
- შენ რა კიდევ ტირი?
- ჰო, გუშინდელის მერე, ასე გავაკეთე, ნუ სულელობ, ახლა ავტირდი.
მან დამამშვიდა და იმედი ჩამისახა, სულ მცირედისაც კი, ცოტახანში ტანსაცმელს ხელი დავავლე და ღუსის ხალათი მოვიცვი.
- გამოგიტან ცოტახანში.
ვუთხარი და სიცივისაგან ავკანკალდი.
კარები გავაღე თუ არა გავიზმორე, არა, ეს მე როგორ მომივიდა, იმხელაზე დავამთქნარე რომ ჩემს წინ მდგარი ორი ბიჭი კინაღამ გადავყლაპე.
თვალები გამიფართოვდა, მათი სიცილის გაგონებისას და ტუჩები ”მომეკვარჩხნა”.
- რა გაცინებთ? თქვენ დამთქნარება არ იცით?
ხმა არცერთს გაუცია, მერე მეც ვთქვი ხმამაღლა..
”ისე გითხარით თითქოს გაიგებდით”
სახელურს ხელი დავავლე, სადაც იყო ჩამოვწევდი როდესაც ადგილზე გავშეშდი
- ქართული ჩვენ იმაზე უკეთ ვიცით ვიდრე წარმოგიდგენია.
- რა იცი ჩემზე კარგად?
მოვტრიალდი ”ქოფაკივით”
- ქართული.
ჩამიცინა.
- რას მიცინიხარ? ან ფეხებზე რას მიყურებ?
- შენი ”ძაღლი ამუნიები” უფრო საყვარელია ვიდრე შენი უხეში საუბარი.
- განა ჩემი ძაღლები შენს ყელამდე მოჭერილ თასმებს არა ჯობია?
უარის ნიშნად თავი გამიქნია და გვერდზე მცხოვრებ მეგობართან შევიდა სახლში, დავრჩი იმ ადგილზე მარტო, ცხვირი ავიბზუე და სახლში შევვარდი.

შევედი და რას ვხედავ, მამა წასულა და მილაგებული დაუტოვებია ყველაფერი, რა იდეალური მყავს.. ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ფანჯარაში გავიხედე..
კიდევ ერთხელ, ლამაზი იყო იქაურობა, ამინდიც შესანიშნავი..
მიუხედავად ამისა მე ჩემს ფიქრებს არ მივუტოვებივარ და ისევ იმ არაადამიანზე დავიწყე ფიქრი.
”რა მემართება? ჰო, ეს ყველაფერი გუშინდელი სულელური საქციელის ბრალია.
ვთქვი და უკან გამოვბრუნდი.. ”იქნებ დამერეკა?” მობილური ხელში ავიღე მაგრამ მაშინ ”დავანარცხე” დივანს რომელიც ჩემსგვერდით იდგა, ფანჯარასთან ძალიან ახლოს...
იმ წამს გამახსენდა რომ დილას მისი ნარეკები ვნახე.. ჰოდა მეც ხელმეორედ გადავურეკე.
გამითიშა, ”განა ბევრი აქვს სალაპარაკო?” ვფიქრობდი ჩემთვის, ცოტახანში მან დამირეკა.
- გისმენთ.
- რომელი ხარ?
- თათია შენ ხარ?
- კი, შენ რომელი ხარ?
- მაიკო ვარ.
- ისევ შენ?
- რას ქვია ისევ მე?
- მგონი გუშინ გასაგებად აგიხსნა დაჩიმ რომ აღარ უნდა დარეკო მასთან.
- ეს რა სიმკაცრეა? რა ირონია? განა მითხრა და აღარ მახსოვს?
გამითიშა, ”უზრდელი” ჩავილაპარაკე და ადგილზევე დავდნი, სირცხვილმა ამიტანა, ახლა ის დედაკაცი რას იფიქრებს მეთქი..
ცოტა არ იყოს ამდენ ფიქრში შემომაღამდა, მალე მამაც მოვიდა და ჩვეული ღიმილით მომხიბლა.
ისევ ფანჯრის რაფას დავეყრდენი და უაზროდ გავშტერდი.
- მამა.
- რა იყო?
- წინ ჩავალ რა.
- ლუსის უთხარი და ერთად ჩადით, მარტო რა გინდა?
- მამა გარეთ მინდა! თუ გამომყვება გამომყვეს, თუ არადა მარტო გავალ, აქვე წინ.
იყოყმანა, იმდენი, იმდენი რომ გასვლის სურვილი გამიქრა თუმცა მაინც გავედი, კარებზე დავაკაკუნე და ლუსის ბებიამ გამომხედა.
- სად არის? ჰომ არ იცით?
- აი აქ, მიაკაკუნე და გამოვა.
- არა იყოს.
- კარგა ხანია იქ არის, მიდი დაუძახე და შემოდით ჩემთან.
- კარგით.
მან კარები მიხურა და დამტოვა იმ სიბნელეში მარტო, ”განა აქ უნდა მივაკაკუნო?” ფეხებზე დავიხედე, ის ”ამუნიები” აღარ მეცვა, მშვიდად დავაკაკუნე და თვალებში სინათლე ”მეცა.”
- უკაცრავად, ლუსია აქ არის?
- კი, ვინ ხარ?
- მისი მეგობარი, გამოახედე რა, ძალიან გთხოვ.
- შემოდი, რაღაცას აკეთებს და..
გზიდან გამეცალა და სახლში შემიპატიჟა, უკან გამოვტრიალდი და ვკითხე საით უნდა წავსულიყავი, მანაც ზრდილობიანად მანიშნა მთავარი ოთახისაკენ და ერთად შევედით.
- ლუსი.
მივვარდი მას შეშინებული.
- რა გატირებს?
იგი ხმას არ იღებდა, ის ჩემთვის უცნობი ბიჭიც თავს დაგვტრიალებდა.
- მოხდა რამე?
მივუტრიალდი უცნობს.
- შენ ის არ ხარ? ”ამუნიები”
- სიცილის დრო არ არის, მიპასუხებ?
- კი, კი.. ისინი დაშორდნენ.
სახეზე ფერი გადამივიდა, ამის გაგონებაზე ლუსის უფრო წასკდა ცრემლები თვალებიდან და ხელში ჩაბღაუჭებულ დათვს უფრო მოუჭირა ხელი.
არ ვიცოდი რა მექნა, მე ხომ თბილი ადამიანი არასდროს ვყოფილვარ, მორცხვად შემოვეხვიე უკნიდან და ჩემს ჭკუაში დავაწყნარე.
- მომიყევი, რა მოხდა?
ის მაინც არ იღებდა ხმას, მე ხელს ვუხახუნებდი ხელზე და ვცდილობდი ცოტა დარდი გამექარვებინა.
იმ წამს ვიფიქრე ”იმედია ასეთ მდგომარეობაში კარგა ხანი არ მომიწევს კიდევ ჩადგომა” მეთქი..
ამ სიჩუმეში ის უცნობი ჩამოჯდა ჩვენთან ერთად დივანზე და ჩემი თხელი მოსაცმელი თავისი საჯდომით ”დაღეჭა”.
- დამაჯექი ბარემ თავზე, გაიწიე ცოტა, განა ვერ ხედავ რომ დიდი ადგილია?
- ახლა არც მაგის დროა, ვერ შევამჩნიე, უკაცრავად.
- ის ”ამუნიები” ხომ კარგად შეამჩნიე?
- ნუ მაცინებ, მერე მეტყვი სიცილის დრო არ ირისო.
- რა მოხდა ასეთი?
- სტასმა სთხოვა დროებით დაშორება..
სტას, ეს ლუსიას შეყვარებული, რომელიც იქაური იყო და საგრძნობლად კარგად იცოდა ქართული, პირობითად ვიცოდი ვინც იყო მაგრამ ვიზუალურად წარმოდგენაც არ მქონდა, ბოლოს აღმოჩნდა რომ ეს ის ბიჭი იყო რომელმაც ჩემს ”ამუნიებს” შეურაწყოფა მიაყენა თავისი სიცილით.
- დროებით დაშორება რას ქვია?
- პრობლემები შეექმნა.
- სად არის ახლა? დაამშვიდოს მაინც.
- ცადა მაგრამ.
ლაპარაკში ყველაფერი ”დავცინცლე”, ის ისევ დუმდა და ხმას არ იღებდა.
ცოტახანში ისევ დიდ დუმილში მისმა სიტყვებმა სიმყუდროვე დაარღვია..
- ჯანდაბა..
ისევ მწარედ აქვითინდა და გარეთ გავარდა ელვისებური სისწრაფით.
ნერწყვი ისეთმა შეშფოთებულმა გადავყლაპე რომ იმ ახალგაზრდა ხორხი მოხვდა.
მეც უკან დავედევნე, სადაც იყო მეც კარებში გავიდოდი როდესაც იმ ბიჭმა გამაჩერა.
- გაჩერდი.
- მირბის, ნეტავ სად ჯანდაბაში?
- ის დაურეკავდა.
- მერე რა საქციელია ეს? აეხსნა მაინც რამე.
უკმაყოფილო დავრჩი მისი ასეთი საქციელით, კარები გავიჯახუნე და მაინც ვცადე გაკიდება.
- დამელოდე, ერთად ვნახოთ.
- განა მე გზა არ ვიცი? ჩრდილს მაინც გავყვები.
- ის შენი მეგობარია, მისი შეყვარებული კი ასევე ჩემი მეგობარი, ასე რომ ნუ გაბრაზდები და მეც წამოვალ.
გავუღიმე და ერთად ჩავიარეთ კიბეები, რომელიც არც თუ ისე გრძელი იყო.
მობილურის ხმამ სწრაფი ტემპით სიარულის დროს ”ხმა დაკარგა” დაგვიან ვუპასუხე დანარეკს.
- გისმენთ.
- მინდა რომ დღევანდელის გამო ბოდიში მოგიხადო, თათიას მაგივრად.
- შენი ხმა არ გავიგო.
მივუგე მკაცრად და გავუთიშე..
- შენც არა?
მომიგო იმ ახალგაზრდამ..
- რა მე?
- შენც შეყვარებული ხარ?
შევყოყვმანდი..
- არ ვიცი.

გაგრძელება იქნება