ოცდამეხუთეს ეფექტი - ბაუტას ნიღაბი (ეპიზოდი XIX)

სად იყავი, ლამაზო? - მკითხა სანდრომ და მომიახლოვდა.
- არსად! - ვუპასუხე და წასვლა დავაპირე, მაგრამ ხელი მკლავზე მომკიდა და შემაჩერა.
- არსად?

- ანგარიში უნდა ჩაგაბარო, სადაც წავალ?

- რატომ ბრაზობ? არ უნდა ჩამაბარო, მაგრამ ჩვენი ოჯახი აქ ყოველთვის ყურადღების ცენტრშია... ბუნებრივია, მტრებიც გვეყოლება. შენ ჩემი სტუმარი ხარ, ამიტომ არ მინდა, რომ მძღოლის გარეშე გარეთ გახვიდე, მით უმეტეს, ღამით.

- კარგი, თუ ასეა, აღარ გავალ. ჩემი ბავშვობის მეგობარი მოვინახულე უბრალოდ... აქ, ახლოს ცხოვრობს...

- რაც აქ ჩამოხვედი, სულ გაკვირდები და...

- რა?

- არ ვიცი, უცნაური ხარ...

- რაში გამოიხატა ჩემი უცნაურობა?

- იმ ძველმა სახლმა დაგაინტერესა, მერე ღამით ბაღში შემხვდი ფარნით...

- სიძველეები ყოველთვის მაინტერესებდა. რომ მიცნობდე, აღარ გაგიკვირდებოდა...

- გაინტერესებს, რა არის ფლიგელში?.. მე შემიძლია, ჩაგიყვანო და დაგათვალიერებინო...

- არა მგონია, კარგი იდეა იყოს...

- რატომ? შენ არ მითხარი, სიძველეები მაინტერესებსო?.. ხომ არ შეგეშინდა?

- რისი უნდა შემშინებოდა?

- ჩემთან ერთად იქ მარტო ჩასვლის. გეშინია, რამე არ დაგიშავო, არა?

- შენ მე ვერაფერს დამიშავებ, სანდრო! - ვუთხარი და სახლის მიმართულებით გადავდგი ნაბიჯი. წინ გადამიდგა და ისევ შემაჩერა.

- შენი სიტყვები გამოწვევასავით ჟღერს...

- ან შენი მდიდარი წარმოსახვის ამბავია.

- რა თქმა უნდა, შენ არაფერს დაგიშავებ, ყოველ შემთხვევაში, შენი ნების გარეშე. - მითხრა და გამომწვევად ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, მზერით გამაშიშვლა კიდეც.

- ვერც ნებით და ვერც უნებლიეთ...
ამჯერად, როგორც იქნა, დავიძვრინე თავი და ჩქარი ნაბიჯით წავედი სახლისკენ.

- ფლიგელის ნახვას თუ გადაწყვეტ, მხოლოდ მანიშნე! - მომაძახა სანდრომ. სახლში რომ შევედი, ყველა მისაღებ ოთახში იყო. ვენეციური საკარნავალო ნიღბები და კოსტიუმები მოეტანათ და დივანზე, სავარძლებსა და სკამებზე გადაეფინათ. კოსტიუმების სილამაზემ თვალი მომჭრა.

- კარგ დროს მოხვედი, ლუ! - მითხრა თამაზმა და ხელი დამიქნია. მასთან მივედი და გვერდით დავუდექი.

- რა სილამაზეა!

- ეს ვენეციური საკარნავალო ნიღბებია! ყველას თავისი ისტორია აქვს... ახლა ვაპირებდი, რამოდენიმე მათგანზე მომეყოლა გვანცასთვის... დაინტერესდა. კარგი იქნება, შენც თუ მოისმენ!

- სიამოვნებით... - ვუთხარი და გვანცას გავხედე. აღფრთოვანებული უყურებდა კაბებს. მერაბი და ლევანი მოშორებით იდგნენ და რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ.

- ეს პაოლას კოსტიუმია, - "ლედის ნიღაბი" ჰქვია. მეთექვსმეტე საუკუნის ქალების ხასიათს გამოხატავს, რომლებიც მხოლოდ ძვირფას ქსოვილებში იმოსებოდნენ და საკუთარ თავს მდიდრული სამკაულებით ანებივრებდნენ. დღეს ეს ნიღაბი ყველაზე ლამაზი და პოპულარულია ვენეციური კარნავალის ნიღბებს შორის.

- ულამაზესია! - თქვა გვანცამ და ნიღაბი ხელში აიღო.

- აი იმას ჯოვანი გაიკეთებს, რომ იცოდე... პაოლას ეგრეთ წოდებული მიჯნური. - ნიღაბს "ვოლტო" ჰქვია, ანუ "მოქალაქე". ამას ჩვეულებრივი, რიგითი მოქალაქეები ატარებდნენ ნებადართულ დღეებში. ის "გატოა", იგივე კატა. მასაც ძალიან საინტერესო ისტორია აქვს!

- მოგვიყევით რა, ბატონო თამაზ... - სთხოვა გვანცამ.

- ვენეციაში ძალიან ცოტა კატა იყო. ამიტომაც მათ პატივს სცემდნენ. არსებობს ერთი ლეგენდა კაცზე, რომელიც ჩინეთიდან ჩამოვიდა. მას ერთი გროშიც კი არ ედო ჯიბეში, მხოლოდ ერთი ბებერი კატა ჰყავდა. მისმა კატამ მთელი სასახლის თაგვები დააფრთხო, რითაც ვენეციის რესპუბლიკის მმართველი დოჟი ძალიან გაახარა.

კატა ვენეციაში დაიტოვა, ჩინელი კი სამშობლოში დაბრუნდა გამდიდრებული. ამ კაცის მეზობელს უფიქრია, კატაში თუ ამდენი გადაუხადეს, მაშინ ჩემს აბრეშუმის ნაჭრებზე სულ გაგიჟდებიანო და გაემგზავრა თვითონაც. დოჟს ძალიან მოეწონა ნაჭრები და ვაჭარს დაპირდა, რომ სანაცვლოდ ყველაზე ძვირფას რამეს მისცემდა! გამოიცანით, აბა, რა მისცა?

- კატა! - წამოიძახა გვანცამ და გაიცინა.

- მართალია! აი, ასეთი ლეგენდა აქვს "გატოს". ჰო, იმ ნიღაბს ჰქვია "მორეტა". ვენეციელი ქალბატონები იკეთებდნენ, როდესაც მონასტერს სტუმრობდნენ ხოლმე. შავი ველვეტისაგან მზადდებოდა.

- ეს რა საშინელი კოსტიუმია და ნიღაბიც... ასე ჩაცმული რომ ვნახო ვინმე შემთხვევით, გულიც გამისკდება! - გვანცა სკამზე გადაკიდებულ შავ მოსასხამთან მივიდა, რომელსაც უცნაური ნიღაბი ედო ზემოდან.

- ეგ "ბაუტაა", ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული და გავრცელებული ნიღაბი. ბაუტას უფრო პიროვნებისა და სოციალური წარმომავლობის შესანიღბად იყენებდნენ. ეს ნიღაბი საშუალებას აძლევდა ნიღბის მტარებელს, რომ თავისუფლად ეკონტაქტა სხვა ფენის წარმომადგენლებთან.

ნიღაბი ემსახურებოდა სხვადასხვა მიზნის მიღწევას, მაგალითად, არაკანონიერის, კრიმინალურის, ასევე, რომანტიკულისაც. "ბაბაუ" იტალიურად დაახლოებით იგივეა, რაც ქართულად "ბუა". ამით აშინებდნენ ხოლმე იტალიელები ბავშვებს, "შე ნონ სტაი ბრავო ვიენე ილ ბაბაუ ე ტი პორტა ვია..." - ანუ, თუ ცუდად მოიქცევი, მოვა ბუა და წაგიყვანსო.

- აი, ეგ ნიღაბი ჩემზეა ზედგამოჭრილი! - ზურგს უკან სანდროს ხმა გავიგე. ისიც ოთახში შემოვიდა.

- მამა, არ შეიძლება მე ვიყო ეგ "ბაუტა"? - გაიცინა და ნიღაბი ხელში აიღო.

- იყავი რა... მაინც ვერავინ გიცნობს! - გაეცინა თამაზს და მერაბისა და ლევანისკენ გაემართა, რომლებიც მოშორებით იდგნენ და საუბრობდნენ.

- გოგოებო, შეგიძლიათ მოისინჯოთ ნებისმიერი კაბა! სხვა დროს იქნებ არც მოგეცეთ საშუალება...

- მართლა? შეიძლება? - გაუხარდა გვანცას და "ლედის ნიღბის" ფორმას დასტაცა ხელი.

- თქვენ, ქალბატონო ფოტოგრაფო? - მკითხა სანდრომ და ირონიულად გაიღიმა.

- მე არ მინდა, მადლობა...

- როგორი მორიდებული ხართ, მადამ... არადა, მოგიხდებოდათ! - მითხრა და ბაუტას ნიღაბი სახეზე მიიფარა.

- მე სხვა დროს მოვიზომებ! - ვთქვი და გვანცას გავყევი, რომელიც კაბით ხელში თავისი ოთახისაკენ მიემართებოდა.

- ჩემი წინადადება ისევ ძალაშია! - მომაძახა სანდრომ, მაგრამ პასუხი აღარ გავეცი.

- რომელ წინადადებას გულისხმობდა? - მკითხა გვანცამ, როცა მის ოთახში შევედით. თან ტანსაცმლის გახდა დაიწყო.

- იმ ძველი სახლის სარდაფს დაგათვალიერებინებო, შემომთავაზა...

- ჰოო? რა უთხარი?

- რა თქმა უნდა, უარი!

- კარგი გიქნია, ეგ იქ სხვა რამის დათვალიერებასაც შემოგთავაზებდა... - მითხრა ეშმაკურად.

ორივეს გაგვეცინა. მე კაბის ჩაცმაში დავეხმარე, თან ექსპრომტად შეთხზულ ისტორიას ვუყვებოდი, როგორი დრო გავატარე ჩემს ბავშვობის მეგობართან...

როგორც იქნა, ჩემს ოთახამდეც მივაღწიე. ადრე მინდოდა დაწოლა. შხაპის ქვეშ კარგახანს ვიდექი და გონებაში ტავერნაში გატარებულ ყოველ წუთს და ყოველ წამს ვიხსენებდი... თითქოს კადრებადაც დავინახე ყველაფერი...

ნეტა ვინ დაიქირავა ფლიგელში ჩასასვლელად?..

სააბაზანოდან რომ გამოვედი, ყოველი შემთხვევისთვის, კარი შევამოწმე, ნამდვილად დავკეტე თუ არა. რა აუტანელი ვიღაცაა სანდრო, ისე იქცევა, ვითომ არაფერი მომხდარა... თუ აქამდე გაუცნობიერებლად ვაკეთებდი ყველაფერს, ახლა უკვე შეგნებულად მომინდა ამ გეგმაში მონაწილეობის მიღება. ყველაფერს გავაკეთებ, რომ რაც შეიძლება, მალე დაისაჯოს!

ჩანთიდან მობილური ამოვიღე და ჩავრთე. ორი შემოსული ზარი იყო. გადავრეკე...

- ლუ...

- შენ ხარ, ლაშ...

- რატომ მანერვიულებ? ვერაფრით ვერ დაგიკავშირდი და ლამის ფეხით წამოვედი მანდ!

- მაპატიე... სულ გადამავიწყდა ეს მობილური... ბევრი საქმე გვაქვს აქ...

- ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ლომის ხახაში გაგიშვი...

- არაფერი არ ხდება ისეთი... თამაზი ძალიან კარგი კაცია, კარგად მიგვიღო... ხვალ გადაღების პირველი დღეა. ზეგ კასტელ დელ მონტეში მივდივართ...

- მიხარია, რომ კარგად ხარ! თავს გაუფრთხილდი, კარგი?

- მადლობა, რომ ჩემზე ყოველთვის ზრუნავ...

- ძალიან მომენატრე...

ვერაფერი ვეღარ ვუპასუხე.

- კარგი, ლუ... აბა, კარგად იყავი!

- დროებით, ლაშა...

ტელეფონი გავთიშე და დავწექი. ძილის წინ გიოზე ვფიქრობდი... ნეტა როდის შევძლებ კიდევ მის ნახვას?.. 27 წლის გავხდი და აქამდე მსგავსი არაფერი განმიცდია! საოცარი ლტოლვა მაქვს... ეს სიტუაციაც ასმაგად მიმძაფრებს ამ გრძნობას... - ვერ ვნახავ, როცა მომენატრება... ვერ დავურეკავ, ვერ მივწერ... სანამ თვითონ არ გამოჩნდება...

მასზე ფიქრებში ჩამეძინა. დილით გვანცამ გამაღვიძა, საუზმის დროაო. დამელოდა, სანამ ჩავიცმევდი და დაბლა ერთად ჩავედით.

მსახურები ბაღს რთავდნენ. სასადილო ოთახში ვისაუზმეთ, თან დეტალებს განვიხილავდით. ამ სცენაში პაოლა და ჯოვანი ხვდებიან ერთმანეთს. საუზმის მერე ბაღში ფოტოაპარატი ჩავიტანე და რაკურსებს ვარჩევდი.

კამერა რელსებზე იყო დამონტაჟებული. პლატფორმაზე ლევანი იჯდა და აპარატურას ტესტავდა. მერაბიც იქ იყო და მონიტორში უყურებდა ლევანის აღებულ კადრებს.

გადაღებისთვის საჭირო ყველა ინვენტარი ჩავიტანე და ერთ ადგილას დავაწყე. თამაზი არ იყო სახლში. მერაბმა განათების შემოწმება დაიწყო. გვანცა დაყვებოდა და რაღაცებში ეხმარებოდა. მე შადრევანთან ჩამოვჯექი და სახლს ავხედე. მეორე სართულის აივნიდან სანდრო იყურებოდა. ტრუსებით იდგა და სიგარას ეწეოდა. როგორც კი ავიხედე, თვალი ჩამიკრა.

მზერა ქალთევზებზე გადავიტანე. ნეტა რატომ უნდა მეცხრე ფლიგელში ჩემი ჩაყვანა?.. ალბათ, დარწმუნებულია, რომ სწრაფი სექსით დაკავდება ჩემთან. ეტყობა მიჩვეულია. ყოველ ღამე თავისი "ლამბორჯინით" მიდის სადღაც და გამთენიისას ბრუნდება...

სადილისთვის თამაზიც დაბრუნდა და ყველა ერთად შევიკრიბეთ. ამჯერად სანდროც ჩამოვიდა. კარგ ხასიათზე ჩანდა.

- ჰო, მართლა, ლუ! ის წიგნი მოგიძებნე, ტამპლიერებზე... სადილის შემდეგ შემახსენე და მოგცემ, ჩემს კაბინეტშია. - მითხრა თამაზმა.

- ტამპლიერებით დაინტერესდი? - მკითხა სანდრომ.

- დიახ... - ვუპასუხე და წვენი მოვსვი.

- მერე, რად გინდა წიგნი? მე მოგიყვები ყველაფერს! ზეპირად ვიცი... ჩემზე კარგად, მგონი, არავის აქვს შესწავლილი ეგ თემა!

- არ მინდა, დრო წაგართვა, ან შეგაწუხო... თან წიგნის კითხვა ძალიან მიყვარს...

- შენთვის შევწუხდები, არ არის პრობლემა!

- კარგი აზრია, ხო იცი! კასტელ დელ მონტეშიც წაყევი, მამა და დაათვალიერებინე ლუს იქაურობა. შენ ბევრჯერ ხარ ნამყოფი მანდ!

- ასწორებს! თან როგორი იდუმალი ადგილია მერე, ოოო... შეიძლება დროში და სივრცეში დაიკარგო.

არაფერი აღარ მითქვამს. საღამოს მსახიობები მოიყვანეს. უცებ შემოვიდა ყველა. ოცი კაცი მაინც იქნებოდა. მომსახურე პერსონალი ბაღში, მარმარილოს მაგიდებზე საჭმელებს ალაგებდა. განათებაც ჩართეს. თამაზის ბაღი ხომ ისედაც მშვენიერი იყო, ახლა საერთოდ ზღაპრულს დაემსგავსა...

პაოლა ვიტალი ძალიან მომეწონა. შავგვრემანი და ძალიან ეშხიანი გოგოა. მსახიობები ოთახებში განაწილდნენ, გამოსაცვლელად. მალე ბაღი აივსო საკარნავალო კოსტიუმებში გამოწყობილი ადამიანებით. განწყობისთვის მერაბმა მუსიკა ჩართო. თამაზი თვალყურს თავისი აივნიდან ადევნებდა, გადაღებაში არ ჩარეულა.

მონაწილეებმა ღვინით სავსე ჭიქები ხელში დაიჭირეს და შადრევნის გარშემო დაიკავეს თავიანთი ადგილები. თარჯიმანი მერაბის მითითებებს უთარგმნიდა მათ. გვანცას ამრეკლი დავაჭერინე და სურათების გადაღება დავიწყე. თითოეულ მათგანს ვაკვირდებოდი... წესით, რომელიღაცას მალე უნდა დაეტოვებინა გადასაღები მოედანი. სანდრო არსად ჩანდა.

მალე მსახიობებს "ბაუტას" შავ მოსასხამში და წვეტიან კაპიუშონში გამოწყობილი მამაკაცი შემოუერთდა. სხვა გზა არ იყო, უნდა დავრწმუნებულიყავი, სანდრო იყო თუ არა და მისკენ გავემართე. რომ დამინახა, თვითონაც წამოვიდა ჩემს შესახვედრად.

- რაო, ფისო... რამის თქმა ხომ არ გინდა ჩემთვის?

- მიდი, იმ ქერა გოგოსთან დადექი, გადაგიღებთ... რა იცი, იქნებ მერე იმან მოისურვოს შენთან ერთად ფლიგელში გასეირნება!

- მე ქართველი გოგონას კომპანია მომენატრა! შენ ხომ არ გგონია, რომ აქ ქალის პრობლემა მაქვს?

- ქალის არ ვიცი, მაგრამ სხვა, უფრო სერიოზული პრობლემა რომ არ შეგექმნას, აი, იქ დადექი და მაგ ქერა გოგონას ღვინო შესთავაზე...

- როგორც იტყვი, მადამ! - მითხრა და ქერა გოგონასკენ გაემართა. ასე გარკვეული პერიოდი კონტროლის ქვეშ მეყოლებოდა. მთავარია, იმ ვიღაცამ დროზე მოახერხოს ყველაფერი.

სანდრომ "ვენეციელი ქალბატონის" კოსტიუმში გამოწყობილ ქერა გოგონას წელზე ხელი მოხვია. რაღაცას ელაპარაკებოდა და აცინებდა. ღვინოც თავისი ბოკალიდან დაალევინა. მე სურათებს ვუღებდი, სანამ მერაბმა არ დამიძახა სხვა სცენების გადასაღებად.

ყურადღება გაასმაგებული მქონდა. ჩემს საქმესაც ვაკეთებდი და თან, სანდროსაც ვაკონტროლებდი. ჯერჯერობით მოდელ გოგონებთან საუბრით ირთობდა თავს.

პაოლას და ჯოვანის გადაღებაზე გადავედი. სანდრო მუდმივად მიზანში მყავდა ამოღებული. გადაღება დიდხანს გაგრძელდა. მერე მერაბმა დამიძახა, ცოტა ხნით გამოდი, საერთო ხედი უნდა ავიღოთო. მეც გამოვეცალე და ხეს მივეყუდე. ვიდექი და ვუყურებდი, როგორ იღებდნენ.

გადასაღები მოედანი ისე იყო განათებული, რომ თუ იქ იდექი, ირგვლივ უკუნეთი მოგეჩვენებოდა. ხალხს ვათვალიერებდი და უცებ ერთი კოსტიუმი შევნიშნე, რომელიც აქამდე არ მომხვედრია თვალში. მამაკაცის კოსტიუმი იყო, პრიალა შავ მოსასხამში გამოწყობილი, შავი ქუდით თავზე.

ნიღაბი უცნაური ჰქონდა - წეროს ნისკარტივით ჩამოგრძელებული და საკმაოდ შემზარავი შესახედი იყო. ბოროტ ფრინველს წააგავდა.

უცებ გამახსენდა, რომ ადრე ასასინებზე ვნახე ერთი ფილმი, სადაც ასეთ კოსტიუმსა და ნიღაბში გამოწყობილი პერსონაჟი იყო. სახელიც კი გამახსენდა, - "შავი ჭირის მკურნალი". ეს იყო ექიმი, რომელიც ასეთი ნიღბით მკურნალობდა შავი ჭირით დაავადებულ ადამიანებს. ნიღბის გრძელ ცხვირში სხვადასხვა არომატის ზეთს ასხამდა ხოლმე, რომ თვითონ არ გადასდებოდა ავადმყოფობა.

მხოლოდ მას არ ეჭირა ღვინის ბოკალი. მომეჩვენა, რომ თითქოს იმ ნიღბიდან მე მიყურებდა.

ამ დროს გვანცა მომიახლოვდა.

- უჰ, დავიღალე! რა მაგარია, არა?

- ჰო...

- რა სილამაზეა, გადავირიე... პაოლა ძალიან მომეწონა და ჯოვანიც მაგარი ტიპია...

- კიი...

- სანდრო რა დღეშია, ნახე... თავის ამპლუაშია აშკარად. კიდევ ხომ არ უთქვამს რამე?

- არა, ისეთი არაფერი!

- წამო ერთი, მერაბთან მივიდეთ...

- ჰო, მიდი შენ და მეც მოგყვები.

გვანცა მერაბისკენ გაემართა, მე ნელი ნაბიჯით გავყევი უკან. სანდრო ადგილზე იყო. სამაგიეროდ, "მკურნალს" ვეღარ ვხედავდი.

ხალხის მასას შევერიე. მერაბი თარჯიმანს უხსნიდა რაღაცას. ცოტა ხანს შევჩერდი... უცებ თითქოს ნაცნობი სუნამოს სუნი ვიგრძენი... შეიძლება მომეჩვენა კიდეც... ყოველი შემთხვევისთვის გარშემო მიმოვიხედე. რამოდენიმე ნაბიჯის მოშორებით "შავი ჭირის მკურნალი" იდგა. ჩემი მზერა რომ დააფიქსირა, წამოვიდა. გული ამიჩქარდა.

მომიახლოვდა, ძალიან ოდნავ, სულ რამოდენიმე წამით შეჩერდა, ხელზე შემეხო... მივხვდი, რომ ის იყო...

სულ რაღაც სამი თუ ოთხი წამით შემეხო... რაღაც ჩამიდო და გამშორდა... სიბნელეს შეერია.

ხელში რაღაც პატარა, მეტალის ნივთი ვიგრძენი და ხელი მაგრად მოვუჭირე. გული საშინლად მიცემდა. მოშორებით დავდექი, რომ მენახა, რა მომცა... რატომ არ მითხრა, რომ ფლიგელში თვითონ აპირებდა ჩასვლას?..

მუშტი გავშალე. ხელისგულზე ერთი ევრო ცენტი მედო. ნეტა რას ნიშნავს... რის თქმას ცდილობს?.. ერთი ევრო ცენტი რას უნდა ნიშნავდეს?.. დროს ხომ არა... პირველი საათი... მაგრამ ამით რას მეუბნება?..

მონეტა გადმოვაბრუნე და უკანა მხარეს გამოსახული კასტელ დელ მონტეს ციხესიმაგრე ვიცანი...


TAVERNA ALBA
თეა ინასარიძე

გაგრძელება იქნება