ღამის წყვდიადი 10

ეგ რა პასუხია?
მომიგო ჩუმად, მეც ვდუმდი, არც კი ვიცოდი რა მეპასუხა, ადგილზევე შევშოშმინდი, წამით გავჩერდი და სწრაფად ვუპასუხე.
- ისინი აღარ ჩანან, დაგვეკარგნენ.
- ვხედავ, მე რაღაც გკითხე.
- ნუ ჩამაცივდები ძალიან გთხოვ, ჯობია ვიპოვნოთ.
- მე მათ ძებნას არ დავუწყებ.
- ოხ.. სახლში მიმაბრუნე მაშინ და წინ დაველოდოთ.
- ვითომ? კარგი, სიმართლე გითხრა მეცნობი საიდანღაც.
- მაგის 1 პროცენტი შანსიც არ არსებობს.
- ვითომ რატომ?
- მე საქართველოში ვცხოვრობდი, მაგას პლიუს კიდევ ის რომ ქალაქში არ მიცხოვრია, სადღაც ჟურღმულში ვიყავი.
- მეც ქართველი ვარ, არ მეტყობა დავიჯერო ლაპარაკზე? არა, გეუბნები მეცნობი მეთქი, შენი სახე მაგონებს ვიღაცას.
- კარგი გეყოფა.
ვუთხარი და იქვე სახლის წინ ჩამოვჯექით, ვდუმდით ორივე ისევ ისე როგორც წეღან, რამოდენიმე წუთის წინ.
- რას მეტყვი შენზე?
მითხრა ჩუმად და ხელები გაუხახუნა ერთმანეთს, კბილები შეაჟრიალა და შემომხედა.
- რა ლამაზი თვალები გაქვს, რა გაინტერესებს?
ვუპასუხე მეც ჩუმად, მან კომპლიმენტის მოსმენისას გაიღიმა და ბოლოს ჩამიცინა.
- მადლობ, მე რაც გკითხე არ მიპასუხე იმაზე.
- არ მინდა მაგ თემაზე საუბარი.
- შეყვარებული ხარ.
- ვიცი.
თვალები ზეცას ”ავაბყარი”..
- მერე? აქ რატომ ზიხარ? სად არის?
- საქართველო.. ჩავილაპარაკე და თვალები ავუბრიალე.
- რა ცუდია, ნუ მოიწყენ, დრო მალე გავა..
ბეჭებზე ხელი გამიხახუნა და თანაგრძნობა მაგრძნობინა.
- შენ რას მეტყვი შენზე? მაგ საკითხთან დაკავშირებით?
- მე უკვე რამოდენიმე წელია მარტო ვარ, ჩემთვის, მხოლოდ იმიტომ რომ არავის სითბო არ მიგრძვნია.
- საინტერესოა.
- შეიძლება, შენ ჩემს გვერდით ცხოვრობ?
- მასე გამოდის.
- სასიამოვნოა შენთან საუბარი მაგრამ ისინი უკვე დაბრუნდნენ და ჯობია შევუერთდეთ.
უკან გავიხედე და ლუსია დავინახე რომელიც მარტო მოდიოდა.. ”აბა ისინიო?” ჩავილაპარაკე ჩემთვის, იგი მოვიდა და მთელი ძალით გადამეხვია, როგორ ჩანს ყველაფერი ისევ ისე დარჩა როგორც უწინ...
სამივე დავიშალეთ, სახლში მივლასლასდი, მამა ჯერ მოსული არ იყო, სადაა? გავიფიქრე და იქვე მდგარ დივანზე ”დავენარცხე”..
”რაჯანდაბა გავაკეთო?” ვთქვი და დედას გადავურეკე..
ის ისეთი სიხარულით შეხვდა ჩემს ზარს რომ ლამის მობილურში გამომიძვრა, აი აქ პირველად ვიგრძენი მისდამი დიდი მონატრება..
- შენთან მინდა..
დავილუღლუღე და გავუთიშე, თვალებზე მომდგარი ცრემლები წამწამების დახამხამების შედეგად გადმომივარდა, მეც ხელები მივაშველე და ვტიროდი რამოდენიმე წამი გაუჩერებლივ..
”არა, ის რა კარგი ახალგაზრდა იყო, ჩემი მოსაცმელი კი ”დაღეჭა” მაგრამ.”
ცოტახანში ზარი იყო.
- გიმსენთ.
- რატომ გამითიშე?
- ვიღაცასთან ერთად ვიყავი და არ მინდა შენი ხმის გაგონება, ნუ მირეკავ.
- მომისმინე ერთი წუთი, არ გცალია ჩემთვის? მაცადე!
- რა ჯანდაბა გინდა? ერთი არ გყოფნის? რას ღორობ?
- მისმინე მეთქი, ნუ მაღრიალებ შუა ქუჩაში, აგიხსნი მაგ ყველაფერს, ჩამოდი რა.
- შენ ალბათ ხუმრობს, არა ნამდვილად გაგიჟდი, ახლა გგონია მხოლოდ შენი თხოვნის გამო ჩამოვალ?
- კი ჩამოხვალ, ჩამოდი და მას დავშორდები.
- უი სულელო, კარგი შეთანხმებაა არა? არა არ ჩამოვალ რათქმაუნდა.
- ძალიან გთხოვ, რა გინდა მანდ? მარტო ხარ, აქ კიდე, შენ გვერდზე ვიქნები.
- ვინ გითხრა რომ მარტო ვარ? საზოგადოება არსად არ კვდება.
როდის ჩამოხვალ?
- უკვე 7 თვეში, ჩემს დაბადების დღეზე.
- კარგი, დაგელოდები.
გამითიშა, ისე რომ არც დამშვიდობებია.. ”ჯანდაბამდე გზა გქონია” მივაღახე და გულმა რაღაც ”შემომჩივლა”..
მამა შემოვიდა ოთახში და გამიღიმა.
- სად იყავი?
- საქმეზე გავედი და შემოვედი.. წინ არ იყავი, სად გაქრი? ლუსია წეღან ცალკე შემხვდა.
დავიბენი.
- იცი ..
ავუხსენი ყველაფერი, საათს გავხედე და 10 იყო.. შემდეგ დაორთქიქ ფანჯარას ხელი გავუსვი და ყვითელი ლამპიონებით მორთული ეზო რომ დავინახე მამას ვუთხარი:
- წინ ჩავალ.
- რა გჭირს? რამე პრობლემაა? ვის ეძებ გარეთ..
- აქ? კარგი რა, ამოვალ მალე, გავისერინებ ცოტას.
- აქ იჯექი წინ, რომ გხედავდე.
თავი დავხარე და გარეთ გავედი, ”დიდი შენობიდან” ფეხი რომ გავადგი ის სილამაზე ხელმეორედ გადამეშალა თვალწინ, მამას სიტყვები წამით დავივიწყე და გზას დავადექი, რომელსაც ბოლო არ უჩანდა.. საკმაოდ შორს წავედი, წინ რომ გავიხედე სრული სიბნელე იყო..
”კრიზისი? ლამპიონები აღარ არის.”
ნელ-ნელა ჩემს გარშემოც ყველაფერი დაბნელდა, ასეთი შიში მგონი მეორედ ვიგრძენი ის მგზავრობის შემდეგ.
”რამეშველება ახლა?” გავიფიქრე და ნელი ნაბიჯებით დავიხიე უკან, მობილური ვერ ანათებდა ყველაფერს ასე რომ ვარაუდით დავდიოდი, არა.. მე მამა აუცილებლად მომკლავს.. გავიფიქრე და ნაბიჯებს მოვუჩქარე..
”ახლა წავიდა მაინც და მაინც ეს ოხერი შუქი.”
მივდიოდი, ვერც კი ვხედავდი სად, აქა-იქ თუ გაანათებდა ვიღაცის მანქანის ფარები და ისევ მოწყდებოდა ხოლმე ადგილს.
ცოტახანში მობილურის ხმა გავიგე, მამა.. გულმა გადამიფრიალა და ვუპასუხე.
- ჰო, მამა.
- სად ხარ? სად დაიკარგე? ვერ ხედავ? შუქი წავიდა, სად ზიხარ?
- ნუ გეშინია, მოვდივარ.
- სად იყავი? მე შენ რა გითხარი, სად გეძებო ახლა.
- დაწყნარდი მანდ ვიქნები მალე..
სად ვიქნებოდი ნეტა ვიცოდი, მგონი გზას საერთოდ ავცდი.
- ლუსიას გამოვგზავნი ფეხი არ მოიცვალო, გიპოვნოს იქნებ, რატომ მანერვიულებ.
- არ გინდა მოვაგნებ მე თვითონ.
- იყავი მანდსადაც ხარ.
გამითიშა, მივხვდი რომ ძალიან ანერვიულდა, ფეხებს უფრო მოვჩქარე, ყოველი ფოთლის შერხევისას უკან ვიხედებოდი, ვინმე ხომ არ მომდევს თქო, ასეთი რაღაცების ხომ ყოველთვის ძალიან მეშინოდა.
ცოტახანში ისევ აუტანელმა ზარმა მომიყვანა გონს.
- ჰო ლუსი.
- ლუსი არ ვარ, გუგა ვარ.
- ვინ ხარ?
- აი წეღან რომ ვსაუბრობდით, ზუსტად მითხარი სად ხარ?
- არ ვიცი, შენობას რომ გამოვცდი მარჯვნივ წამოვედი, ახლა კი..
- იქნებ მოგაგნო, მამაშენს სახეზე ფერი არ ედო ლუსისთან რომ შემოვიდა, გაჩერდი და წამოვალ.
- კარგი..
”მალე,მალე,მალე გუგა თორემ გავგიჟდები..” ავილაპარაკე და მართლაც გავჩერდი.. 10 წუთის განმავლობაში ვიდექი იქ, ალბათ იმ დროს 10 წლის სიცოცხლე მომაკლდა, ”ვერ მიპოვნა? სად დაიკარგა? თვითონაც აცდა გზას?” ვფიქრობდი როდესაც ვიღაცის მანქანამ ჩამიქროლა გვერდზე და ლამის მომაყოლა ბორბელს შუა.
ცოტა აცივდა, ის ჯერ კიდევ არ ჩანდა.
ზუსტად 15 წუთში ვიღაცის ფეხის ”ფაჩუნი” გავიგე.
შემდეგ დაძახება.
- მაიკო.
- აქ ვარ.
მომანათა და მომიახლოვდა, გულს ბაგა-ბუგი გაქონდა, ცოტაც და ფეხებში ჩავიკეცებოდი შიშისგან, მის ხელებს ვეცი და ორი წუთი ვიდექი ისე.

გაგრძელება იქნება