ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(11)

მშვიდი ღამე იყო. ნოე უჩვეულოდ აფორიაქებული მიუყვებოდა ქუჩას,რომელიც ძილის ამოუცნობ ბურუსში შესულიყო და მშვიდად თვლემდა.
-ან ცუცაა ყოჩაღი, ან მე ვარ იმდენად ძლიერი,რომ ანეტას გულიდან ამორეცხვა მოვახერხე...-გაიფიქრა ხმამაღლა და სულ შემთხვევით აღმოაჩინა,რომ ცუცას უბანში ამოეყო თავი,იმ ქუჩაზე სადაც მისი საწყალი შეყავრებული ცხოვრობდა მარტოხელა მამიდასთან ერთად. იქ, სადაც სრულიად უცნობ გოგოს გული გაუხეთქა ლამის. გაეღიმა. ახლაც,რომ გადაყროდა სადმე, იცნობდა ნეტავ ის ქალიშვილი? თუ იცნობდა უსათუოდ შეშნდებოდა,დაიბნეოდა ან ყვირილს დაიწყდებდა: „მიშველეთო!“ ამ სიტყვის გაგონებაზე ნოეს უკვე არასასიამოვნოდ ბურძგლავდა. ანეტას ახსენებდა.ისიც ითხოვდა მაშინ შველას,მაგრამ ისეთი ჩახლეჩილი ხმით, ჩუმად და გაუბედავად,რომ მართლაც მხოლოდ და მხოლოდ ღმერთი თუ გაიგონებდა ან ადამიანი,რომელიც სადარბაზოში ფეხაკრებით მიიძურწებოდა,რაიმეს შიშით(გაფაციცებით რომ უსმენს სიჩუმეს),მაგრამ იმ ღამით მხოლოდ ნოე იყო მასთან ერთად, ბიჭი,რომელიც ღამის კოშმარად ექცა.
ნაცნობი შესახვევი გზას გავდა ტყეში გაკაფულს,მაშინ როცა ერთი მხრიდან ბინები დაცქეროდნენ,მეორე მხრიდან კი ავტომანქანის ფარხთა გრძელი მწკრივი უმშვენებდა გვერდს,თავისი პასტელისებრი ფერებითა და სიძველეშემოპარული იერით... ჯერ პირველი სადარბაზო შეეგება ღამის მოგზაურს,მერე მეორემ ჩაუკრა თვალი,მესამემ თავი დაუკრა,მეოთხემ კი თვალი ისე აარიდა თითქოს ნოეს დანახვაც კი არ სურდა... ეს ის სადარბაზო იყო,რომლის კედლებსაც მოგონებების სურნელი სდიოდა.
-ახლახანს გავაცილე დედაჩემი ,ისე ინერვიულა თითქოს პირველად მტოვებდეს მარტოს სახლში. როდის ჩამოვა? მითხრა ერთ კვირაშიო. მიყვარს როცა საზღვარგარეთ მიდის,სულ ჩამოქვს ხოლმე რაღაცები. მამა? მამა მორიგეა. არ გამოხვალ შენ ხვალ ჩემთან?- მესამე სართულიდან ფიქრიას ხმა ისმოდა. ფანჯრის რაფაზე იჯდა,ცალი მხრით მობილური მიეტანა ყურთან, ერთ ხელში ჭიქა ეჭირა,რომელშიც ნაყინით გავესო და გემრიელად შეექცეოდა ლაპარაკთან ერთად. ნოე გასუსული უგდებდა ყურს. ვაჟს თითქოს სულ არ გაკვირვებია,როცა აღმოაჩინა,რომ მობილურით მოსაუბრე სწორედ მისი იმღამინდელი მსხვერპლი აღმოჩნდა, ვისმა დაფარულმა ნახვის სურვილმაც მიიყვანა იმ სადარბაზოსთან.
ქალიშვილს უცნაური ხმის ტემბრი ქონდა,ძლიერი და მუსიკალური,მჭექარე და თან ტკბილი,აი ისეთი ნოეს უწინ,რომ არ გაეგონა,მის ბაგეს მოწყვეტილი ბგერები შემოქმედებითი ჰარმონიულიულობით ისმოდა.
-ის არის? ხო,ხო,ნამდვილად!-ხმით კი არა სახით იცნო ბიჭმა ფიქრია. იმ ღამით,როცა პირველად შეხვდა მთვარის შუქი ანათებდა და უფრო აფერმკთალებდა ისედაც შეშინებულსა და თვალებგაფართოებულს. ახლა კი მშვიდი გამომეტყველება ქონდა, იცინოდა, ტუჩები ნაყინით მოსვროდა,ბავშვს წააგავდა, ან იქნებ იყო კიდეც?! მაგრამ გაახსენდა თუ არა ნოეს მის მკერდზე შეხება,მისი სხეულის მხურვალება,თრთოლვა და სინაზე გადაიფიქრა, უსათუოდ ქალიშვილი უნდა ყოფილიყო,მომწიფების პერიოდში ან იქნებ უკვე მომწიფებულიც კი. ლოყები რომ აულოკა და მარილიანი ცრემლები მოაშორა,იგრძნო როგორ აუდუღდა სისხლი თხელ ძარღვებში.
-კარგი,დაგემშვიდობები ახლა ანი,თორემ თვალები მეხუჭება,არ მინდა გაღებულ ფანჯრის რაფაზე მჯდარს დამეძინოს-გადაიკისკისა ფიქრიამ.-ის იყო უნდა გაეთიშა და თავი მხარს მოაშორა,როცა მობილური დაცურდა და ეზოში გადაეშვა.
-ვაიმე!-წამოიკივლა,შეხტა,წონასწორობა ძლივს შეინარჩუნა,ლამის თავადაც გადავარდა,ხელი უცბად წაავლო ფანჯრის რაფას,თავი გაიმაგრა და ოდნავ გადაიწია,იქნებ რამის დანახვა მოეხერხებინა.
-ამისი დედა ვატირე!-გაიგონა გინება,რომელმაც მობილურის დაცემის ყრუ ხმა გადაფარა.-რად უნდა ამ ხალხს მობილური,მაინც თუ ფანჯრიდან აგდებენ?!
-თავში მოხვდა?!-გაიფიქრა და უხერხულად შეიშმუშნა.-არაუშავს,გადაიტანს,მე ვიკითხო თორემ,მაგას რა უჭირს?! ერთი პატარა კოპი არ მოკლავს!გატყდებოდა ჩემი ნოკია...-დარდით იკბინა ტუჩზე.-რა ვუთხრა ახლა ჩემებს?! როგორ გავამხილო ფანჯრიდან გადამივარდათქო?!-რათქმაუნდა მობილურზე დარდობდა და არა უცნობზე,რომელსაც მისი გასატყდომად განწირული მობილური მოხვდა.
-ცოტა ფრთხილად არ უნდა იყო,პატარავ?!-ასძახა ნოემ და ზურგით დადგა, ლამპიონისკენ ქონდა სახე,ისე,რომ გოგონას,მხოლოდ მისი მუქი ნაცრისფერი ჯინსისა და კაპიუშონიანი, შავი მაისურის დანახვა შეძლებოდა.
-უკაცრავად?!
-არ ჩამოხვალ მობილურის ასატანად?
ფიქრია დაიბნა. ავადსახსნეებელი შემთხვევის შემდეგ ღამით გარეთ გასვლას ერიდებოდა.
-არა,იყოს...-თქვა წუთიერი დუმილის შემდეგ მობილურის პატრონმა.
-გეშინია?ნუ ღელავ,არაფერს დაგიშავებ.-დაუწყო დარწმუნება დაზარალებულმა.
-არა,არ მეშინია.-განუცხადა მოჩვენებითი თავდაჯერებულობითა და სითამამით.
-აბა?
-დალეწილი იქნება და რა აზრი აქვს?!
ნოე დაიხარა,მობილურის ნაწილები აკრიფა და დაკვირვვება დაუწყო.
-სხვათაშორის, გადარჩა მგონი შენი ძვირფასი მობილური.-სიტყვა ძვირფასს განსაკუთრებით გაუსვა ხაზი.
-ჩამოდი და აიტანე, დამიჯერე აწი იმაზე მეტად დაგჭირდება ეს მობილური,ვიდრე უწინ...
„რატომ უნდა ასე ძალიან ჩემი ქვემოთ ჩასვლა?“... ისეთი ეჭვიანი იყო გამხდარი ფიქრია,ყველასა და ყველაფერში საფრთხეს ხედავდა.
-გინდა ამოგიტანო?
-არა!
-თუ არ გჭირდება წავიღებ მაშინ...
ფიქრიას არაფერი უპასუხია.
-წავიღო?
-არა...
-ჩამოდი და აიტანე მაშინ,ან მე ამოგიტან...
-წაიღე,წაიღე,მადლია,თუ მართლა მუშაობს!-თქვა,ფანჯარა დახურა და გაშორდა. წინ და უკან დაიწყო სიარული. „მთავარია უსაფრთხოება... მე ვიყო კარგად, ჯამრთელად და მობილური ჭირსაც არ წაუღია?“ თვალი მაინც ფანჯრისკენ ეპარებოდა. „იქნებ ვთხოვო ამომიტანოს და კართან დამიტოვოს?“-ერთი პირობა ამ აზრმაც გაუელვა გონებაში და ფანჯარა ისევ გამოაღო,მაგრამ არა თავდაჯერებულად,თუმცა უცნობი ყმაწვილი უკვე აღარ იყო...
-წასულა...-თქვა დარდით და იდაყვით ჩამოეყრდნო რაფას.-წავიდოდა, აბა რა იქნებოდა...-ამოიოხრა.-იქნებ სულ ტყულად ჩავვარდი პანიკაში?!-თვალები აუწყლიანდა, ის იყო ცრემლები უნდა წამოსკდომოდა, როცა მოულოდნელად ზარის ხმა გაისმა მთელ სახლში.
-არ მჯერა..-თქვა თავისთვის და სასწაფოდ წამოდგა, გული ისე აუჩქარდა, რომ კარებთან მისულს უკვე მისი ხმა ორგანიზმში დაკრული დოლის მსგავსად ესმოდა ყურებში. რათამაუნდა ვერ იჯერებდა,რომ უცნობი მისი მობილურით ხელში იდგა მისივე სახლის კარის წინ,მაგრამ სხვა არაფერი მოდიოდა თავში.
ნოე კედელს მიყუდებოდა. ფიქრიას დამბრთხალი ნაბიჯებსი ხმა ესმოდა და ფიქობდა: „ გააღებს თუ თავს შეიკავებს?“ კაპიუშონი უფრო გადმოიწია,რომ მთელი სახე დაეფარა.
-რომელი ხართ?-იკითხა გოგონამ,ყური კარებს მიადო,მაგრამ საჭვრეტში არ გაუხედავს.
-მე.
-შენ?
-აი ის ტიპი,შენი მობილური,რომ უდევს ჯიბეში.
-მეგონა წახვედი...-მაშინ,უკვე ცალი თვალი დახუჭა, მეორეთი კი საჭვრეტში გაიხედა. თითქოს ამოწმებდა,მართლა ხომ აქ დგას და არ მელანდებაო.
-შენ მობილურთან ერთად,არა?
-ხო.
-მასეც უნდა მოვქეულიყავი,ტვინი,რომ მქონდეს თავში. გააღებ კარს?მალე მოიფიქრე,მოცლილი არ ვარ,წასასვლელი ვარ.
-გეჩქარება?
-არა, შენმა მზემ,გათენებამდე ვიდგები აქ.
-მობილური მანდ დატოვე და წადი.
-შევთანხმდით.
-მიდი ჰე,რას ელოდები?
-რომელი საათია?
-ორია დაწყებული.-ნოემ გაიფიქრა ნეტავ ცუცას ხომ არ გაღვიძებია და ხომ არ მეძებსო.
მობილური უხმოდ ამოიღო ჯიბიდან და კარებთან დადო. მერე ნელა წამოდგა და კიბეებს ჩაუყვა.
-ლიფტი მუშაობს!-მიაძახა ფიქრიამ.
-ვიცი. ლიფტით ამოვედი.-უპასუხა ნოემ და ჩაიცინა.

******
ფიქრიამ ხელის კანკალით გადაატრიალა გასაღები, დიდხანს იკრებდა გამბედაობას კარი,რომ გაეღო და ბოლოს როგორც იქნა მოახერხა, სასწრაფოდ სწვდა მობილურს და კარები რაც შეიძლებოდა სწრაფად დახურა. ჩქარა სუნთქავდა და გულზე ისე ქონდა ხელი მიდებული,თითქოს იჭერსო.
-ყველაფერი კარგადაა-დაამშვიდა საკუთარი თავი და მობილური ჩართო. ეკრანი აინთო, ციფრებიც უპრობლემოდ აკრიფა.-გადავრჩენილვარ!-ამოისუნთქა შვებით. სამზარეულოში შევიდა,კრანი მოუშვა,ჭიქა წყლით აავსო და ამოუსუნთქავად დალია.
-ნეტავ წავიდა? წავიდოდა რათქმაუნდა...რამდენი ხნის წასული იქნება..-თავის თავს ელაპარაკებოდა ფიქრია.-აბა რა უნდა ახლა აქ, რა დარჩენია?
მაინც მიუახლოვდა ფანჯარას, მზერა მოავლო ნახევრადგანათებულ ქუჩას,არავინ დახვედერია ლამპიონის,ნაგვის ყუთისა და გვერძე სადარბაზოებთან მდგარი მანქანების გარდა.
-ჰო..რას ველოდებოდი, ნეტავ?-თავი მრავლისმთქმელად გააქნია და ფარდა ჩამოაფარა.

*****
საწოლ ოთახში შესულმა ფიქრიამ ლოგინს დახედა თუ არა მიხვდა ძილი არ მიეკარებოდა, ამიტომ კარადიდან ორი ბამბის პირსახოცი გამოიღო,ერთი-ამერიკის დროშის მსგავსი,მეორე კი-სადა ყვითელი და სააბაზანოში შევიდა. ყვავილებიანი ცისფერი სარაფანა გაიხადა და „ვანაში“ ჩადგა. ფარდა გადაწია, წყალი მოუშვა და თავი შეუშვირა...სასიამოვნო იყო მისთვის ნელთბილ წყალში ბანაობა.
„მაღალი იყო... ნეტავ, რატომ იდგა ამ სიცხეში კაპიუშონით... ალბათ,არ უნდოდა მისი სახე დამენახა... და რომც დამენახა, რა მერე?“-ღრუბელი აიღო და სურნელოვანი საპნით ააქაფა.
-იქნებ?!..არა,არა-თავი გააქნია-სისულელეა! შიზოფრენიკად ვარ ქცეული...მაგრამ გამოროცხული არ არის ის ყოფილიყო... მომაკითხა?! კი,მაგრამ რა უნდა?!არა...არამგონია...როგორი დაშინებული ვარ...-უცნაურად ჩაესმა საკუთარი სიტყვები ფიქრიას. უჩვეულოდ აუწრიალდა სხეულში ყველაფერი. შეეშინდა. უსაფრთხოდ აღარ გრძნობდა თავს საკუთარი სახლის სააბაზანოში. გაახსენდა,როგორ აგულიანებდა დედას-რისი გეშინია,დე?! პირველად ხომ არ ვრჩები სახლში მარტო?! მე საერთოდ არ ვნერვიულობ!-ერთი საათის წინ იქნებ მართლაც არ ნერვიულობდა,მაგრამ ახლა უწინდელი სიმშვიდის არაფერი შერჩენოდა. (იქნებ დედას წინასწარ უგრძნი გულმა,რომ მის ქალიშვილს რაღაც საფრთხე ელოდა?!) გულის სიღრმეში ალბათ, მაშინაც ქონდა შიში,მაგრამ არ იმჩნევდა და ეგონა თუ ყურადღებას არ მიაქცევდა, განთავისუფლდებოდა მისგან. კანკალმა აიტანა,წყალიც უფრო ცივი ეჩვენა... გააცხელა, ორთქლი უცბადვე ავარდა...ჰაერი აღარ ყოფნიდა,დაცხა... მუხლები და ხელები უთრთოდა, ძლივს გამოაღო სარკმელი,რომ ჰაერი შემოეშვა, მაგრამ ვაი,რომ ზაფხული იყო და დედაქალაქი სულ მთლად ჩახუთულიყო ისე, რომ ვერაფრით ერეოდა ხანდახან წამოქროლილი ნიავი და ქარიც კი.
კარების ხმა ფიქრიას არ გაუგონია.. ნოეს კი საერთოდ არ გაჭირვებია სახლში შესვლა და ფეხაკრებით თითქმის ყველა ოთახის შემოვლა. „სიფრთხილეს თავი არ ტკივაო“ ნათქვამია. სამზარეულოში ბოლოს შევიდა იმის მიუედავად,რომ კართან ყველაზე ახლოს იყო, ატმისფერი კაფელით გაწყობილი იატაკი და კედლები გემოვნებით შეერჩია დიასახლისს,ან რემონტი იყო ახალი გაკეთებული,ან შესაშური მონდომებით უფრთხილდებოდნენ ოჯახის წევრები. მაცივარი მსუბუქად გამოაღო,შეათვალიერა, „კოკა-კოლა“ გამოიღო, ბოთლი გახსნა და მიიყუდა, მერე პირი ააწკლაპუნა და უკან შედო.
-სააბაზანოში შესვლის დროა...-ჩაიცინა და სახელიური ისეთი სიფრთხილით ჩამოწია ჭრაჭუნიც რომ არ ყოფილიყო.
ფარდის მიღმა შავი სილუეტი აღიმართა...ნოესი იყო...ფიქრია ზურგით იდგა,თვალები დაეხუჭა,გაქაფილ თავს იბანდა და ღიღინებდა.
-მალე მორჩები?-გაიგონა თუ არა ხმა, გაშეშდა პატარა მასპინძელი.
-მე ხომ კარები ჩავკეტე?-გაიფიქრა ხმამაღლა,გონება დაძაბა და სცადა გაეხსენებინა,როგორ გადაკეტა გასაღებით.
-კი,ნამდვილად ჩაკეტე....-უპასუხა ნოემ ღიმილით და ფარდა გადაწია.
ფიქრიამ წამოიკივლა და ჩაიკეცა.
„იგივე სახე...თმა...თვალები...ხმა!“-არ გასჭირვებია ნოეს ცნობა.
-შენ?!
-მე...
-კი,მაგრამ...როგორ?!
-ჩვეულებრივად...ხომ იცი დემონები ყოვლისშემძლენი არიან!
-და შენ დემონი ხარ?!
-მხოლოდ დემონი არა,შენი ღამის კოშმარიც!
ნოეს სახეს უწინდელისგან განსვავებით კარგად ხედავდა, გაკაშკაშებულ სააბაზანოში,ორთქლი მისტერიულ იერს უქმნიდა.
-ლამაზი სხეული გაქვს..-შეათვალიერა დაუპატიჟებელმა სტუმრამა და ენა გადმოუყო. ენის დანახვაზე ფიქრიას ისე დააჟრჟოლა თითქოს საშინლად ამაზრზრზენი სურათი იხილა და თვალები დახუჭა, გაახსენდა ამ სველი,სრიალა ენის მის ლოყებზე შეხება და სახე დაემანჭა.
-ვიცი რაზეც ვიფქობ, მე კი მეგონა გესიამოვნა...-ნოე აბაზანას ხელებით დაეყრდნო და თითები აათამაშა,შავი მანიკური ესვა ფრჩხილებზე.
ფიქრია თვალებს არ ახელდა,თავადაც არ იცოდა ეს რაში დაეხმარებოდა,თავი სირაქლემადაც კი წარმოიდგინა, თავს ქვიშაში,რომ მალავს და ჰგონია ვერავინ ხედავს.
-ადამიანები უცნაურად ვიქცევით ხოლმე,როცა კუთხეში მიგვიმწყვდევენ, ზოგი იქამდე იბრძვის სანამ ყველა იმედი არ გადაეწურება,ზოგიც ადვილად ნებდება,შენ რას შვები,პატარავ? გგონია თუ არ შემომხედავ გავქრები? არა, პაწუ, ისე მსიამოვნებს შენი თვალიერება,გარწმუნებ დიდხანს არ წავალ აქედან.
ფიქრია ისე მოიკუნტა,თითქოს დაპატარავდა. „მიშველეთ...გადამარჩინეთ...მიშველეთ....გადამარჩინეთ...“-ჩურჩულებდა და კრთოდა.
-პატარა თაგუნიასავით ხარ...ასე გეშინია ჩემი?
-„მიშველეთ....გადამარჩინეთ....“
-ცადე მაინც თავის დახსნა...
-„მიშველეთ...გადამარჩინეთ....“
-წამოდექი,დამარტყი! იკივლე,იწივლე! ნუ გადამრევ!-იყვირა ნოემ.
-„მიშველეთ....“
ნოე „ვანაში“ ჩავიდა.
-გამოფხიზლდი!ძალადობას აპირებენ შენზე,არ აპირებ თავის დაცვას?!
-„ღმერთო,შენი ჭირიმე...“-ცრემლები წამოსკდა ქალიშვილს.
-ხელი გაანძრიე,გოგო!
ნოე ზევიდან მოექცა შიშველ ქალიშვილს და მუხლებით დაუკავა ფეხები.
-იფართხალე მაინც,რომ დასაჭერი გამიხდე!
ფიქრიას დაბურძგლა, სულ მთლად შიშველი იყო ნოეს ხელში და ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ცრემლები დახუჭული თვალებიდან.
-გე-მუ-და-რე-ბი...
-რას მემუდარები?!
-არაფერი დამიშავო...
-დაგიშავო?! რას ამბობ! შენს მოსაფერებლად ვარ აქ მოსული!-ბოროტად ჩაეღიმა.
-გთხოვ...-ხმის კანკალით უთრხა,ძალიან საწყლად,დაუცველად,უმწეოდ.
ვაჟმა ხელი მკლავზე ჩამოუსვა,გოგონა თავმოჭრილი გველივით დაიკლაკნა . მაშინ, ბიჭმა ზურგზე დაუყო ფერება,ახლა უკვე აფართხალდა.მერე საჯდომზე ჩაუცურა ხელი და მაგრად მოუჭირა.
-ხელი გამიშვი!-იღრიალა ფიქრიამ(როგორც იქნა მოთმინების ფიალა აევსო),ნოე მოიშორა,წამოდგა და „ვანიდან“ გადავიდა. ის იყო გაიფიქრა,იქნებ მოვახერხო და თავს ვუშველოო,როცა ფეხი აუსრიალდა და მწარედ დაეცა.
-ვაიმე,დედა!-დაიძახა სიმწრისგან და ვეღარ წამოდგა. სამაგიეროდ,ნოეს არ გაძნლებია წამოდგომა,სულ მთლად სველი იყო,აბაზანიდან მსუბუქად გადმოვიდა და ძირს გათხლაშულს თავზე დაადგა. ფიქრია სველ,შავ კეტებსა და იგივე ფერის შარვლის ბოლოებს ხედავდა,ოდნავ მოცრეცილს.
-რა სულელი ხარ...-ჩაეღიმა ბიჭს, დაიხარა და ტკივილისგან გამწარებული გოგონა ხელში აიყვანა. ქალიშვილი ისე აფართხალდა,როგორც მდინარეში დაჭერილი თევზი.
-ნუ ფართხალებ თორემ გამივარდები და უარესად დაშავდები! რა გეტკინა?!
ფიქრიამ კბილებში გამოსცა კუდუსუნის ძვალი და ზურგიო,მაგრამ ნოეს არ გაუგია.
-რა?
მეორეჯერ გამეორების თავი ნამდვილად არ ქონდა,ხელით უნდოდა ენიშნებინა.
-საჯდომით დაეცი? არაფერი გიჭირს, მაშინ.
-კუდუსუნი!კუდუსუნი!
-რა სასაცილოა ისე ეს სიტყვა-გაეცინა ბიჭს,უკვე ფიქრიას საძინებელთან იყო მისული.
-და ზურგი!
-იცი რა კარგი მასაჟი ვიცი?!-ეტყობოდა მხიარულ განწობაზე იყო. ფიქრია კი ვერაფერზე ფიქრობდა,მხოლოდ ტკიოდა.
ოთახის კარი ნოემ ფეხით შეაღო და მსხვერპლი საწოლზე დააწვინა.
-როგორ გგონია, გატყდებოდა კუდუსუნის ძვალი?
-რომელი ექიმი მე მნახე?
-ხომ არ მითქვამს ზუსტად მითხარითქო!
-ვატყობ ჩხუბის თავი გაქვს,ანუ ყველაფერი რიგზეა...
„როგორ იქნება რიგზე?!“-აეშალა დაზარალებულს ნერვები,მაგრა ხმა ვერ გაიღო,რადგან ძლიერი ტკივილი საუბრისას თითქოს უფრო უმწვავდებოდა.
-მტკივა...
-შენი პრობლემაა...-უპასუხა ცივად ბიჭმა და კარისკენ წავიდა .
-არ დამტოვო ასე...
ნოემ საძინებლი შტვენით დატოვა.
-ასე მიმატოვებ?-მიაძახა ტკივილისგან გაწამებული ხმით.
-რათქმაუნდა პატარავ,ჩვენ შორის ხომ ყველაფერი დამთავრდა! აწი აღარასდროს გამოვჩნდები შენს ცხობვრებაში!-აგდებულად ამბობდა, ცინიზმით სავსე იყო მისი სიტყვები,თავი ბრაზილიური ან მექსიკური სერიალის გმირი ეგონა.
-მარიო ჩიმარო ხარ ზუსტად რა!-ბოლოს ეს სიტყვები მიაწია ფიქრიამ და ხმა აღარ გაუღია.
-ჩემ ფიქრებს კითხულობს?! თუ ,მართლა ასე აშკარაა ჩემი სერიალის გმირის ტონი?!
კარი რომ გამოიხურა, ფეხისთრებით დაეშვა კიბეზე, გული ეთანაღრებოდა.
-ჯანდაბა!-გადააფურთხა სადარბაზოდან გასვლისას,მუშტი კედელს მიარტყდა და უკან შებრუნდა.

****
-რაო,ქალბატონო,ხომ არ ყოფილა მოტეხილობა?!დაგეჯერებინა ჩემთვის!-არ აჩერებდა ენას ნოე. ფიქრია დუმდა. ტაქსიში ისხდნენ.
-ფული არ მაქვს,რომ ის მალამოები ვიყიდო...-თქვა გოგონამ,ისე,რომ თვალი არ მოუშორებია ჩამოწეული ფანჯრის მიღმა გადაშლილი ქალაქისთვის.
-არ თქვა,რომ ჩემი იმედი გაქვს...-ჩაეცინა ვაჟს,მაგრამ ჯიბეში მაინც ჩაიყო შეუმჩნევლად ხელი.
-არა,არ მაქვს. მამაჩემს დავურეკავ.
-და რას ეტყვი?სიმართლეს?
-თუნდაც. მერე მამა პოლიციაში დარეკავს და გადიჭერენ.
-დააჭერინებ ჩემ თავს?
-დიახ!
-გამიმეტებ?!
-რატომ არა, რა დამაკავებს,უსირცხვილო!
-უმადურო!
-მე ვარ უმადური?!
-ექიმს გავასინჯინე შენი თავი(არ გაუმხელია,რომ ექიმი,მისი ნათესავი იყო),ტაქსითი წაგაბრძანე მასთან სახლში,ახლა შინ მომყავხარ და კიდევ მე ვარ უსირცხვილო და შენ არ ხარ უმადური?!
- ნუ შემოიჭრებოდი ჩემ სახლში და არაფერიც არ მოხდებოდა! შესაბამისად არც საზრუნავი გექნებოდა!
-დამიჯერე,მოხდებოდა! მაინც აგისრიალდებოდა ფეხი,დაეცემოდი და მარტო იქნებოდი სახლში,ვერც ვერავინ გიშველიდა!
-მამაჩემს დავურეკავდი!
-ან მიაღწევდი მობილურამდე ან არა!
-ისე ლაპარაკობ თითქოს ბედისწერის გჯეროდეს!
-იქნებ მჯერა კიდეც...
ბოლო სიტყვა ნოესი იყო,თემა თითქოს დაიხურა. მაშინ,ბიჭმა მობილური ამოიღო და ილიას მიწერა: „ილი,ვიცი გვიანია,ძმაო,იქნებ,გაგაღვიძე კიდეც,მაგრამ მაგრად მჭირდება შენი დახმარება,შეგიძლია მასესხო ასი ლარი? მექნება თუ არა ჩაგასესხებ“. ტაქსისტს მისამართი უთხრა,ჯერ აქ გავიაროთო და ილიას სახლისკენ წავიდნენ.
-სად მივდივართ?-იკითხა ფიქრიამ,როცა მიხვდა მის უბანში არ იყვნენ.
-უნდა მოგიტაცო.
-და გამოსასყიდი მოითხოვო?
-არა შენი თავი სატანას უნდა შევწირო.
-არაა სასაცილო.
-არც ვხუმრობ.
ბიჭი მანქანიდან გადავიდა, მეგობარი უკვე ეზოში ელოდებოდა.
-რა მოხდა,ნოე,მშვიდობაა?
-ჯერჯერობით გარკვევის პროცესში ვარ!
-ტაქსიში მარტო არ ხარ?
-რომ გითხრა მარტო ვართქო, რა აზრი აქვს,მაინც ხედავ,რომ არის ერთი...
-ვინ?
-ჩემი დიდი პრობლემა.
-და?
-და მის მოგვარებას ვაპირებ.
-შემიძლია ფულის სხვა რამით დაგეხმარო?
-კი,ცუცას არაფერი უთხრა.
-არა,რას ამბობ,როდის მითქვამს რამე?!
-მადლობა,ილი,“ჯიგარი“ ხარ!
ფული გამოართვა,ჯიბეში ჩაიდო და ტაქსიში დაბრუნდა.
-ვის ელაპარაკლებოდი?
-სატანისტთა ბელადს.
-არა და საერთოდ არ გავს...
-მე ვგავარ?
-შენ ვერ გავიგე რას გავხარ ან ვინ ხარ!
-წავედით,პირველად,რომ გითხარით იმ მისამართზე!-შეუძახა მძღოლს.
-რა გამოართვი იმ ტიპს?
-ნუ ხარ ასეთი ცნობის მოყვარე,თორემ...
-თორემ რა?
-მალე დაბერდები ან ცხვირს მიიმტვრევ.
-ვუფრთხულდები მე ჩემს ახალგაზრდობას და ცხვირს.
-კარგია.
ტაქსი,რომ გაჩერდა ფიქრია გადმოვიდა,დაუხმარებლად უნდოდა სახლში ასვლა,მაგრამ მისმა თანამგზავრმა გადაიხადა თუ არა ტაქსის ფული,წვდა და ხელში აიყვანა.
-დამსვი!
-ახლავე...-დათანხმდა,მაგრამ არ უდასვია.
-აკი დაგსვამო?!
-მასე ვთქვი?!
-ხო!
-არ დავკვირვებივარ.
-აწი დაუკვირდი რას ამბობ!
-სულ ჩხუბით რატომ ლაპარკობ?
ფიქრიას ხმა აღარ ამოუღია.
-საქმე საქმეზე,რომ მიდგება ხმას ვერ იღებ ხოლმე და საინტერესოა ახლა რამ გაგაგულისა!
სახლში შევიდნენ თუ არა ნოე უკან გაბრუნდა.
-სად მიდიხარ?!
-რაო?-წარბი აწია ბიჭმა.
-სად მიდიხართქო-გაუმეორა ფიქრიამ მომთხოვნი ტონით.
-აჩოტები გაბარო?გეგონა მთელი ღამე აქ ვიჯდებოდი თუ რა იყო?! შენ ის არ ხარ ახლა მამას,რომ უნდა დაურეკოს და ენა მიუტანოს?
-არ ვარ მე ენატანია...
-ენატანია ხარ,თან მამიკოსი...-უთხრა ვაჟმა,მობრუნდა და ლიფტში შევიდა. ფიქრიამ კარები დახურა,მაგრამ არ ჩაუკეტავს,თითქოს იმედი ქონდა ნოე დაბრუნდებაო.
15 წუთი გავიდა.თავის საძინებელში,ლოგინზე მიწოლილ ქალიშვილს ღრმად ჩაძინებოდა.
-მალამოები მოგიტანე,პატარავ...-თავი შემოყო ბიჭმა,მაგრამ დაინახა თუ არა თვალებდახუჭული „მსხვერპლი“ შუქი ჩააქრო, ტუმბოზე პრეპარატები დაუდო და ფეხაკრეფით დატოვა იქაურობა....