ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული I

ალბათ ცოტას გამართლებია ცხოვრებაში ისე, როგორც მე... დავიბადე საკმაოდ ცნობილი ექიმების ოჯახში, მშობლები მაღმერთებდნენ, მქონდა ყველაფერი რასაც ვნატრობდი და მქონდა სრული ჰარმონია გარშემო სამყაროსთან და საკუთარ თავთან. ცხოვრება მიყვარდა და მადლობელი ვიყავი ყოველი დღის...
მაგრამ ეს ყველაფერი 16 წლამდე გაგრძელდა...
უბრალოდ ერთ დღეს მშობლებმა მითხრეს, რომ ერთი თვით აფრიკაში მიემგზავრებოდნენ პატარა ბავშვების სამკურნალოდ. მეც სიხარულით გავაცილე ისინი, ხოლო ჩემთან დედიკოს ბავშვობის მეგობარი, Missა-->Miss დარჩა.
ზუსტად ორი კვირის თავზე ჩამოასვენეს ჩემი მშობლები აფრიკიდან. ქოლერამ იმსხვერპლა ორივე... ისე სწრაფად მოუღო ორივეს ბოლო, რომ მსოფლიოს ყველა კუთხიდან ჩასულმა ექიმებმაც ვერაფერი უშველეს. მათ გარდა კიდევ 20მდე ექიმი დაიღუპა...
ეს იყო და ეს... იმ დღის შემდეგ დავრჩი მარტო, ჩავიკეტე საკუთარ თავში და ყველას ჩამოვშორდი. მშობლებმა საკმარისზე მეტი დამიტოვეს იმისათვის, რომ უზრუნველად მეცხოვრა, გარდა ამისა სახელმწიფოსაგანაც ვიღებდი დახმარებებს, ასევე დავდიოდი ყოველ სეზონზე საზღვარგარეთ, მაგრამ ჩემთვის ყველაფერმა ხალისი დაკარგა და ვერც კი მივხვდი როდის გადავიქეცი წიგნის ჭიად და უბრალოდ ზომბად.
სკოლა დავამთავრე და პოლიციის აკადემიაში ჩავაბარე (მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები ბავშობიდან ექიმად მზრდიდნენ! უკვე აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა). უკვე ერთ წელიწადში კი დეტექტივის თანაშემწედ დამნიშნეს, რადგან იმის სწავლას, რასაც სხვები წლებს ანდომებდნენ, მე თვეები მოვანდომე.
ჩემს მეთვრამეტე დაბადების დღეზე დამიბარეს უფროსობასთან. ჩვეულ ფორმაში გამოვცხადდი დანიშნულ დროს. მეცვა ლურჯი შარვალი, ლურჯი პერანგი, ხოლო პიჯაკი ხელზე მქონდა გადაკიდებული. თმები გადავარცხნილი და უკან კოსად აწეული, სახეზე არც ერთი გრამი მაკიაჟი.
-გამარჯობა, რანდევუ მაქვს 12 საათზე ბატონ შალვასთან,- ვუთხარი კლოუნივით დათხაპნილ მდივანს. განა რად უნდა 22 წლის გოგოს ამდენი მაკიაჟი? ან საერთოდაც, რატომ აიყვანეს ეს დათხაპნილი მაიმუნი მდივნად? მიკვირდა ჩუმად.
-რა თქმა უნდა, შებრძანდით,- მითხრა გადაპრანჭული ხმით. ასეთი გოგოები ჩემში მხოლოდ ზიზღს იწვევდნენ. ზიზღს და სიბრალულს...
კარი ამაყად შევაღე. ალბათ განცალკევებით ცხოვრებამ გამხადა ასეთი. ამაყი და ზედმეტად თავდაჯერებული. ოდესმე დაგღუპავს ეს თვითდაჯერებულობა,- ვუთხარი ერთხელ ჩემი სარკის ანარეკლს დაუფიქრებლად და იმის შემდეგ სულ ამ სიტყვებზე ვფიქრობდი.
-ნაკაშიძე,- მომესალმა ბატონი შალვა თავისი ხრინწიანი ბარიტონით.- გერმანული სიზუსტით მოხვედი,- მის ხმაში სიამაყე ისმოდა. ნეტავ რა ეამაყება?
-რა თქმა უნდა ბატონო შალვა, დრო ყველაზე მეტად ფასობს ჩვენს დროში.
-კარგი ნათქვამია, მაგრამ ვერ დაგეთანხმები, არის რაღაც, რაც დროზე მეტად ფასობს.- გავიგე უცნობი ხმა. შეფარვით ლაპარაკობდა, მის ხმაში საოცარი სიმტკიცე ისმოდა. სიმტკიცე და ტკივილი.
-მაინც რა?- ვკითხე გამოწვევით უცნობს, რომელიც ჩრდილში იდგა და სახეს არ მაჩვენებდა.
-ერთგულება,- მითხრა ხმადაბლა. მე გავშეშდი. ხელი ჩემდა უნებურად წავიღე მედალიონისაკენ, რომელიც გულზე მეკიდა. ჩემი მედალიონი წარმოადგენდა ოქროს იაპონურ იეროგლიფს, წარწერით - ‘’ერთგულება’’.
-ნაკაშიძე, მინდა შენი მომავალი კურატორი და კოლეგა გაგაცნო, გიორგი ნებიერიძე.- უცნობმა ნაბიჯი გადმოდგა და მკრთალი სინათლის შუქზე კარგად გავარჩიე მისი ნაკვთები. ის მაღალი იყო, დაახლოებით 185სმ.მდე, გრძელი თმები ჰქონდა, თითქმის წელამდე, საოცრად თეთრი კანი ჰქონდა, მაღალი ყვრიმალები, სწორი ცხვირი და ირონიულ ღიმილში გაჭიმული სტანდარტულზე ფუმფულა ბაგეები. ჩემი მომავალი კოლეგა მართლაც რომ სიმპათიური იყო... მაგრამ მისი შავი თვალები, ცივი, უძირო, ამაყი და ამავე დროს მათში თითქოს ელვა კრთებოდა,- გიორგი ეს არის ის გოგო მე რომ გეუბნებოდი, მან თავისი 18 წლის ასაკისათვის უფრო მეტი იცის, ვიდრე ბევრმა შენს ასაკში და ამიტომაც მინდა, რომ ერთად იმუშაოთ.
-გიორგი ნებიერიძე,- გამომიწოდა ხელი. გრძელი თითები ჰქონდა, ლამაზად გამოყვანილი.
-ნინა ნაკაშიძე,- ვუთხარი და ხელი ჩამოვართვი. თვალები დაქაჩა.
-პეტროვიჩ ჩვენ გავალთ, ახალი საქმის დეტალები უნდა გავაცნო ნაკაშიძეს.
-მიდით. და იმედია არ ვინანებ იმას, რომ ნაკაშიძე შენ მოგამაგრე გიორგი.- ბატონი შალვას ტონში მუქარა ისმოდა. ასევე ირონია და შეფარვითი ნამიოკი.
-ვერ ვხვდები რას გულისხმობთ,- გულუბრყვილოდ აახამხამა წამწამები ჩემმა ახლად გამომცხვარმა კოლეგამ. ბატონმა შალვამ ამოიოხრა და ხელით გვანიშნა რომ კაბინეტი დაგვეტოვებინა.
ჩვენც დავემორჩილეთ და გამოვედით. მდივანმა მაშინვე გადაიყარა თმები და ტუჩები დაპრუწა.
-გიო ყავა ხომ არ გინდა?- ჰკითხა გულის ამრევად ტკბილი ხმით.
-ჰმ,- ჩემთვის ვთქვი და სასწრაფოდ გავედი დერეფანში. რამდენიმე წამში ყურში ჩამჩურჩულეს:
-რა არ მოგეწონა?
-ვერ ვხვდები რას გულისხმობთ,- ზუსტად გავიმეორე მისი რამდენიმე წუთის წინანდელი ქმედება. ინტერესით აუელვარდა თვალები.
-მე რომ გითხრა რას გულისხმობდა პეტროვიჩი მეტყვი რა არ მოგეწონა?- წამოვიდა კომპრომისზე. ინტერესი მკლავდა, ამიტომ ამოვიოხრე და თავი დავუქნიე.- ჩემი წინა ორი მეწყვილეც გოგოები იყვნენ. საბოლოოდ ჩვენი ურთიერთ თანამშრომლობა ცრემლებითა და მათი გატეხილი გულებით დამთავრდა, რადგან ორივეს შევუყვარდი...
-შენ კი ამით ისარგებლე, მერე კი მიატოვე,- დავამთავრე მის ნაცვლად. ალბათ სახეზე გამომეხატა მთელი ზიზღი.
-ასეთი მკაცრიც ნუ იქნები,- მითხრა ირონიულად.- ჩემი ბრალი არ არის გოგოებს ასეთი რეაქცია რომ აქვთ ჩემზე.
-რა თქმა უნდა,- ვუთხარი ნახევრად ნერვიული სიცილით,- მაგრამ არ ინერვიულო, ჩემთან მსგავსი პრობლემები არ შეგექმნება.
-გამოწვევას ჰგავს.
-სულაც არა, უბრალოდ ჩემს გემოვნებაში არ ჯდები,- ეს სიტყვები მის თავმოყვარეობას შეეხო.
-შენ რა არატრადიციული ორიენტაციის ხარ?- მკითხა სერიოზული ტონით. მე გულიანად გამეცინა.
-აი ეგ შენი საქმე არ არის.
-მშვენიერია,- ჩაისისინა.- მაშინ პირობა შეასრულე და მითხარი...
-უბრალოდ არ მიყვარს ეგეთი გადაპრანჭული გოგოები, რომლებიც მარტო იმაზე ფიქრობენ, თუ როგორ შეაბან ბიჭი და თან რაც შეიძლება სარფიანად.
-შენი აზრით მე სარფიანი პრიზი ვარ?
-რამდენად შეიძლება პრიზი გეწოდოს არ ვიცი, მაგრამ დეტექტივი, თან ასეთი ახალგაზრდა და სიმპათიური... სარფიანი გარიგება იქნები.
-ანუ მაინც ფიქრობ რომ სმპათიური ვარ?
-უფრო ესთეტური,- ვუთხარი და თვალები დავქაჩე. ჩემმა სიტყვებმა ის ყველაზე ცოტა მორალურად გაანადგურა. როგორც სჩანს ის თავს ლოველასად და გულთამპყრობლად თვლიდა, ნამდვილ მამაკაცად... მე კი...- შენ ჩემთვის ახალი საქმის დეტალები უნდა გაგეცნო,- შევახსენე ჩვენი პირდაპირი მოვალეობა.
-რა თქმა უნდა,- მითხრა ცოტა დაბნეულმა, ჩემმა სიტყვებმა უბრალოდ მისი ბარიერი გაარღვია, მაგრამ ეს სულ რამდენიმე წამს გაგრძელდა, მან მალევე მოიშორა ეს დაბნეულობა და ისევ დაუბრუნდა მის თვალებს სიცივე და უცნაური ელვა.
მაშინ ამოვიცანი მისი პატარა საიდუმლო. ის თითქოს გულღია ადამიანი იყო, მაგრამ გულთან არავის უშვებდა, გულის გარშემო ჰქონდ აგებული კედელი და არა მთლიანად თავის გარშემო. მას ეშინოდა იმის, რომ ვიღაც გულს ატკენდა! ის მე მგავდა, მასაც აქვს რაღაც დიდი ტკივილი გადატანილი ცხოვრებაში... საინტერესოა...
განყოფილების კაფეტერიაში შევედით. მაშინვე დავიჭირე გოგოების შურიანი მზერა. ჰაჰ,- ჩავიცინე გულში, ნეტავ უკვე რამდენი გამარჯვება აქვს აქ? მხრებში გავსწორდი და ამაყად დავჯექი ყველაზე მოშორებულ მაგიდასთან. მე არ ვიქნები მისი მომდევნო გამარჯვება... თუმც უნდა ვაღიარო, რომ ეს საკმაოდ ძნელი იქნება.
-არაფერს მიირთმევ?- მკითხა გიორგიმ.
-არა გმადლობთ.
-მაშინ ჩემთვის ავიღებ რაიმეს და მოვალ,- მითხრა და დახლთან მივიდა. ცოტა ხანში ცივი ყავით დაბრუნდა. ჩემს პირდაპირ დაჯდა, ყავა მოსვა და მკითხა.
-ჩვენი ახალი საქმის მასალები მანქანაში მაქვს, მაგრამ სანამ გადახედავ ორიოდ სიტყვით გეტყვი. გუშინ ღამე გარდაცვლილი იპოვეს ახალგაზრდა მომღერალი, კობა ჯანაშია, იგივე...
-ღამურა,- ვთქვი შოკირებულმა. არანაკლებ შოკირებული იყო ჩემი კოლეგაც.
-შენ რა, ალტერნატიულ მუსიკას უსმენ?
-მხოლოდ ხარისხიანს.- მხრები ავიჩეჩე. გული დამწყდა, ღამურა და მისი ჯგუფი ‘’სალამანდრა’’ მართლა კარგ მუსიკას ქმნიდა.
-გასაგებია. მოკლედ ღამურა მკვდარი იპოვეს მთაწმინდაზე მანქანაში. უკანა სავარძელზე იწვა, ვენები ჰქონდა გადაჭრილი.
-და რამ გაფიქრებინათ ის, რომ მოკლულია?
-ეს, საქმეს რომ გადაიკითხავ, შენ უნდა მითხრა. შენი აზრი მაინტერესებს.
-გასაგებია,- უკვე ინტერესი მკლავდა, მაგრამ ჩემი კოლეგა არ ჩქარობდა ყავის დალევას.
-გემრიელია,- გამოაცხადა გიორგიმ.
-შევამჩნიე,- ვერ შევიკავე სარკაზმი,- იმიტომაც სვამ ასე ნელა.- ხმადაბლა გაიცინა. მერე გაშტერდა, სულ რამდენიმე წამით ჩაფიქრდა, შემდეგ კი გონს მოსულმა ჭიქა გადადგა და მითხრა:
-წავედით, შენი ნათლობის დროა გამოძიებაში.- წამოდგა და ხელი გამომიწოდა. მეც ჩამოვართვი და ნება მივეცი რომ დამხმარებოდა წამოდგომაში.