ღამის წყვდიადი 11

ისიც დუმდა, ცუმად იყო, ადგილიდან არ იძვრებოდა, ხელებზე მისი ”მოჭერა ვიგრძენი” და სასწრაფოდ გავუშვი ხელები.
- ცუდად ვარ.
- ნუ კანკალებ, ახლა მშვიდად წავალთ სახლში.
- მამაჩემი ძალიან გაბრაზებულია?
- ჰო.
აი მაშინ კი უფრო შევშინდი, არადა მისი შიში არასდროს მქონია, ცოტახანში მანაც გადმომირეკა და როგორც იქნა დავამშვიდე..
მივაბიჯებდით უხილავ ასფალტზე, სადაც ის თეთრი ზოლიც არ მოჩანდა..
- ამ სიბნელეში მხოლოდ გიჟი თუ ივლის გარეთ.
- მე რომ გამოვედი ნათელი იყო, და მე გიჟი ვარ?
მისი სახე არ დამინახავს, მხოლოდ ჩაცინება მომესმა, მერე ხელი ჩამკიდა და ხმა აღარ ამოუღია, მეც ყოველ ნაბიჯში ვკრთოდი და ვკანკალებდი..
როგორც იქნა მივედით, იმავე სართულზე გაჩერდა სადაც მე.
- აბა შენ იცი, წარმატებებს გისურვებ.
ლოყაზე მაკოცა და გატრიალდა, მისი სახლის კარები რომ გაიღო სანთლის შუქი მოჩანდა.
”ეს მეორე იდიოტი..” გავიფიქრე და კარები შევაღე, წინასწარ მქონდა ძალა მოკრეფილი მისი მაღალი ტონისათვის, თვალ;ები დავხუჭე და ეჭვმიტანილივით დავხარე თავი.
- სად იყავი?
- მამა, ვსეირნობდი.
- მე შენ რა გითხარი?
- მაპატიე..
მეტი აღარაფერი უთქვამს, ჩემი ოთახისაკენ მივდიოდი როდესაც ყველაფერი განათდა..
”ბედის ირონია”- ვთქვი და ოთახში შევედი.
საწოლზე წამოვწექი და განუწყვეტლივ დავიწყე ფიქრი, სიმართლე გითხრათ არც კი ვიცი რაზე, მალევე ჩავაქრე ანთებული სუი და საწოლში ”შევწექი”.. იქაურობა ძალიან ცივი იყო..
არ ვიცი რატო მაგრამ შუადღის 2 მდე მეღინა, რომ არ გამომეღვიძა ალბათ უეჭველად გავიპარებოდი, ერთი გავიზმორე, ძვლები ”მივტეხ-მოვტეხე” სხეულში და წამოვდექი..
მხოლოდ მამის დანატოვარი ფული დავინახე მაგიდაზე და მერე სამზარეულოსაკენ გავედი.
იქაც სიწყნარე იყო, კუჭს შიმშილი მოვიკალი და საძინებელში ტანსაცმელი გამოვიცვალე..
ვიჯექი ჩემთვის სულელივით, ვიფიქრე ლუსისთან გავალ და გუშინდელის გამო ვუთანაგრძნობ მეთქი მაგრამ გადავიფიქრე, შევაწუხებ მეთქი, ვიცოდი რომ მას ასეთი ტკივილის დროს მარტო დარჩენა ერჩივნა.
დღე ძალიან გაიწელა, როგორც იქნა ჩამობნელდა და მამაც მოვიდა.
ჩვეული რიტმით ჩაიარა ჩემმა გამასპინძლებამ მისსადმი..
9 საათზე ფეხის ჩუმი ნაბიჯებით მივუახლოვდი მას.
- წავალ გარეთ.
- არა!
- შენ თავს ვფიცავარ, აქ ვიჯდები წინ.
- არა!
- შენ თავს ვფიცავარ მეთქი.
- გადი, იცოდე სადმე წახვალ კიდე და ეზოს დაემშვიდობები.
- კარგი, კარგი, მაგრამ ნუ მემუქრები მასე.
გაიცინა..
- როდის დაგმუქრებივარ, ამხელა გოგოს რომ მასე გელაპარაკო..
სახლიდან აგვედი და მართლაც წინ ”დავენარცხე”.. ბავშვები ისე განაგრძობდნენ ჩვეული რიტმით თამაშს, ყურები კი მათი ყიჟინით მქონდა დაგუბებული, ზემოთ როპმ ავიხედე მამა იყო გადმომდგარი აივანზე და მე მიყურებდა, ერთი ხელი დავუქნიე და სახლში შევიდა..
”რა კარგია გრილი ჰაერი”.. ვფიქრობდი უაზროდ..
რაღაც მომენტში იმ ფოთლების ნაზი შრიალი და ბავშვების გაუთავებელი ყიჟინი ლამაზ მელოდიათ ჩამესმოდა ყურებში..
ბოლოს ამ მელოდიაზე მორგებული ფიქრები მაინციმ რეგვენს მივუძღვენი და ცოტა არ იყოს ხასიათი გამიფუჭდა.. ”რა გჭირს თავო?!” ისევ ვფიქრობდი გონებაში..
ფეხზე წამოვდექი, კინაღამ ფეხები გამექცნენ ისევ შენობის გარეთ როდესაც უკნიდან გუგას ხმა გავიგე..
- თუ ისევ წასვლას და დაკარგვას აპირებ, რავიცი, წამოდი ერთად დავიკარგოთ..
გამიცინა.
- წამო.
მეც ვუთხარი, არც კი ვიცი რატომ, აივანს ავხედე და ორივე გავცდით ნაცნობ შენობას.

გავედით და უკან მხოლოდ ერთხელ მოვიხედე, იმ წამს სინდისსაც არ შევუწუხებივარ, ისევ იმ მიმართულებით წავედით სადაც წინა დღეს დიდი შიში ”ვჭამე”..
სიმშვიდეს არ არღვევდა, მეც დამეზარა ლაპარაკი და ჩუმად ვიყავი, განათებულ ასფალტზე ვიყურებოდი და ვცდილობდი მისთვის მზერა ამერიდებინა რომელიც გამუდმებით ცდილობდა რომ შეეხედა მისთვის, ვერც ისეთი მომენტი დავიჭირე რომ ეს ყველაფერი მომეხერხებინა.
სიო ნელა დატრიალებდა იქაურობას, მეც გაშლილ თმებს აქეთ იქით შეუმჩნევლად მიწეწავდა, ყელზე ცივ ჰაერს ”მომაჯახებდა” ხოლმე და წამიერად გონებას გამითიშავდა ხოლმე.
მერე, მისი თბილი ხელები ჩემს ხელებს შეეხო. ”მორიგი თამაში, რა ჯანდაბას აკეთებს” გავიფიქრე და თვალები გამიფართოვდა, აი მასინ კი შევხედე თვალებში მაგრამ არც მაშინ უთქვამს რამე, ახლა მან ამარიდა მზერა და გზა განაგრძო.
ცოტახანში მამას ზარი იყო, ისევ შევკრთი. მან მობილური ხელებიდან გამომგლიჯა და უპასუხა.
- გამარჯობა.. მაიკო ჩემთან ერთადაა, ქვევით ვართ მარკეტში და მოვალთ მალე.
მობილური გათიშა და გამიღიმა.. მეც ტუჩები მოვშმუშნე და მადლობა გადავუხადე.
- ლამაზი საღამოა არა?
- ჩვეულებრივი დღეა, უბრალოდ შენთან ერთად.
- ალბათ ჩემთვის პირველი რომაა მაგიტომ.
- დავიჯერო?
- ჰო, ახლა შენი ხელი ჩემს ხელებს ეხება და, ეს მართლაც პირველი შემთხვევაა, თან არც ისე ახლოს ხარ.
- გავიცნობთ უკეთესად, ეგ არაფერი.
დამამშვიდა და ხელი გადამხვია.. ”უყურე ამას, სულელი” ..
”რა ვქნა მე? რა ჯანდაბა ვქნა?” ჩემთვის ჩავილაპარაკე გულში და ხელი წელზე მოვხვიე, ცოტახანი თვალები დავხუჭე, მის რეაქციას დაველოდე მაგრამ ამაოდ, იგი ოდნავ მოიწია ჩემკენ და ხმა არ ამოუღია.
- კარგი წავიდეთ.
იგი ხელით უკან შემოვატრიალე და ისევ უკუღმა განვაგრძეთ მოძრაობა.
როგორ იქნა შენობას მივუახლოვდით და ფანჯრიდან ლუსია დავინახე.
- მე ლუსისთან ავალ.
- როგორ გინდა.
მითხრა და მის კარებამდე მიმაცილა, სადაც იყო უნდა დამეკაკუნებინა როცა ხელი მკავზე დამავლო და მომატრიალა.
- ძალიან კარგი პარტნიორი ხარ საუბარშიც და ყველაფერშიც..
თვალები შესამჩნევად გამიფართოვდა, მან თვალი ჩამიკრა და ჩემს მაგივრად დააკაკუნა.
კარები რომ გააღო შეშინებული სახით ვიდექი და ლუსიას რეაქციას დაველოდე.
- ახლა როგორ ხარ?
- უკეთესად შეიძლება ასე ითქვას, თქვენ სად იყავით?
- აზრზე არ ვარ, ვსეირნობდით.
- თქვენ რაღაც ხომ იცი..
ჩამიცინა და პირნატლივ გადმომცა სათქმელი თავისი გაურკვეველი სიტყვებით.
- რა ჩვენ? ამიხსენი აბა.
- ეკეკლუცები როგორც ვხედავ.
- ახლა გულს ნუ გამიხეთქავ, ძალიან გთხოვ.
- შენ გგონია ცუდი ახალგაზრდაა? ცდები ჩემო კარგო.
- ეგ არ მითქვამს..
- კარგი, როგორც ჩანს მასზე საუბარს თავს არიდებ, მე აღარ შეგაბეზრებ თავს..
თავი ძირს დავხარე და გასასვლელისკენ გავედი..
დავემშვიდობე და ჩეი სახლის კარები შევახე.. მამა მიღიმოდა, არ უსაყვედურია, ძილინებისა მისურვა და თავის ოთახში შევიდა.. მე რომ საათს დავხედე 11 იყო ზუსტად, ფანჯარაზე ”ჩამოვდექი” და იქაურობას დაუწყე ცქერა, ბავშვები უკვე აღარ იყვნენ, ოდნავ შორს რომ ”გავწიე” მზერა გუგა დავინახე 2 3 ბიჭთან ერთად, რომელმაც მეც შემამჩნია და ხელით მანიშნა ჩამოდიო.
თავი ძალაუნებურად გავაქნიე და ბოლოს გავიფიქრე ”ღიირს მის გამო სიგიჟის ჩადენა თქო”.. ადგილზე ”ავღვანცალდი” და მამას საძინებელში შევედი.

გაგრძელება იქნება