ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული II

თავი ავწიე საქაღალდიდან, რომლის შესწავლასაც ვცდილობდი. საათს კომპიუტერის მონიტორზე შევხედე. 00:54 მამცნო დრო ცისფერმა ეკრანმა. უკვე საკმაოდ დიდი ხანი გავიდა რაც მასალებს ვკთხულობდი. მისაღებ ოთახში ფაქტიურად ბნელოდა, შუქის ერთადერთი წყარო ჩემი კომპიუტერი იყო. სახლში სრული სიჩუმე სუფევდა, ამ სიჩუმეს მხოლოდ კონდენციონერის ხმა არღვევდა.

...

გიორგის ხელის შეხებამ უცნაურად იმოქმედა ჩემზე. ალბათ იმიტომ, რომ ორი წლის განმავლობაში აბსოლუტურად გადავეჩვიე ფიზიკურ კონტაქტს. ვერ ვხვდებოდი რა იყო ასეთი განსაკუთრებული (თუ არ ჩავთვლით მის გარეგნობას) მასში, მაგრამ მაგნიტივით მიმიზიდა და ძალიან მიჭირდა ამ მაგნიტთან მოშორება...
მის მანქანასთან მივედით. კარი გამოაღო მგზავრის მხრიდან და იქიდან საბუთები აიღო:
-დღევანდელი დღე და ღამე გაქვს ამ მასალების შესასწავლად. ხვალ დანაშაულის ადგილას მივალთ უშუალოდ.
-შენ უკვე ნამყოფი ხარ ხომ?- ვუთხარი გაღიზიანებულმა. მინდოდა რაც შეიძლება მალე მენახა დანაშაულის ადგილი და იქიდან დამეწყო მასალების შესწავლა, არ ვენდობოდი სხვის ჩანაწერებს.
-შენ იქ იქამდე ვერ წახვალ, სანამ ამ ყველაფერს არ შეისწავლი და არ მეტყვი რატომ გადავწყვიტე, რომ ღამურა მოკლულია,- ეს მითხრა და კარი ხმაურით დაკეტა. სახე შემეცვალა, მაგრამ არაფერი ვუთხარი.
-ხვალ პასუხით მოვალ.- მუქარას უფრო ჰგავდა ჩემი სიტყვები.
-დილის 8 საათზე გნახავ აქ, მე აგიყვან საჭირო ადგილას.- მითხრა და კარი გამოაღო მძღოლის მხრიდან.- ახლა კი ბოდიში, საქმეები მაქვს,- ამ სიტყვების შემდეგ მანქანაში ჩაჯდა, დაქოქა და იქამდე მოსწყდა ადგილს, სანამ გამოვფხიზლდებოდი და პროტესტს გამოვთქვამდი.
დეგენერატი...- ვთქვი და ჩემს მანქანაში ჩავჯექი. იმ დღეს უკე თავისუფალი ვიყავი სხვა ყოველგვარი საქმიანობისაგან. დანარჩენი სახლში უნდა შემესწავლა... სიჩუმესა და სიმყუდროვეში. ჩემს პატარა სამყაროში.

...

ყველაფერი საკმაოზე მეტად ნათელი იყო, ჩანაწერები მართლა ღირსეული აღმოჩნდა.
თუკი ღამურა თავს იკლავდა არ ეცდებოდა ფანჯრის გაღებას უკვე სისხლიანი ხელებით, არ ეცდებოდა მანქანიდან გადმოსვლას და რა თქმა უნდა 112-ში არ დარეკავდა შველის სათხოვნელად (სამწუხაროდ ჩანაწერის ასლი არ იყო ჩადებული მასალებში). ეჭვი მაქვს, რომ არც საბავშვო მოედანზე არ დატოვებდა მანქანას ისეთი ადამიანი როგორიც ღამურა იყო. მის სიმღერებში აშკარად გამოსჭვიოდა დიდი პატივისცემა მოხუცების და ბავშვების მიმართ. ბავშვები უყვარდა, რადგან მარტო მათში ხედავდა სიწმინდეს და სისუფთავეს, ხოლო მოხუცებს პატივს სცემდა მათი სევდიანი თვალების და ცხოვრების გამოცდილების გამო. ასევე ბევრი შეუსაბამობა იყო სამხილებში...
არა, ცოტა დასვენება მჭირდება, თორემ რაიმე გამომრჩება და გიორგისთან შევრცხვები. მის ხსენებაზე პულსი ამიჩქარდა. წამოვდექი, გავიზმორე და სამზარეულოსაკენ ავიღე გეზი. ნამდვილად არ მიჭირდა სიბნელეში ორიენტირება, ამიტომაც შუქი არ ავანთე. როდესაც მაცივრის კარი გამოვაღე კაშკაშა სინათლემ თვალი მომჭრა. ალუბლის წვენი გამოვიტანე და პირდაპირვე ბოთლიდან მოვსვი, მესიამოვნა ცივი, მომჟავო სითხე.
ტელეფონის ხმამაღალმა ზარმა ისე შემაკრთო, რომ ლამის ბოთლი დამივარდა. კიდევ კარგი ყოველთვის კარგი რეაქცია მქონდა, თითქმის ხელიდან გავარდნილი ბოთლი კარგად დავიჭირე და უკან, მაცივარში ჩავდევი. მობილური სამუშაო მაგიდაზე მედო, ამიტომ სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე მისაღებისაკენ. ზედმეტი სისწრაფისაგან შემთხვევით ფეხი კარს მივარტყი. უფრო სწორად ფეხის პატარა თითი.
-ოხ შენი,- ხმამაღლა შევიგინე (რის უფლებასაც იშვიათად ვაძლევდი თავს). როგორც იქნა მივაღწიე ხტუნვა-ხტუნვით მობილურამდე რომელიც ჯიუტად განაგრძობდა რეკვას. ეკრანს დავხედე, უცხო ნომერი იყო. ერთი წამით ისიც გავიფიქრე, რომ ვიღაც უსაქმური იყო და არ მეპასუხა, მაგრამ ცნობისმოყვარეობამ მძლია (რადგან სანერვიულო აღარავის გამო აღარ მქონდა) და ვუპასუხე:
-გისმენთ.- თან ჯანმრთელ ფეხზე განვაგრძობდი ხტუნვას.
-ნინა ხომ არ გაგაღვიძე?- გავიგე მამაკაცის საკმაოდ სასიამოვნო და სექსუალური ხმა.
გამაჟრჟოლა. საინტერესოა ამ ხმაზე იმუნიტეტის გამომუშავება შეიძლება თუ ყოვლთვის ასეთი რეაქცია მექნება?
-არა,- ვუთხარი რაც შემეძლო მშვიდად, ეს კი, ოხ, როგორი ძნელი იყო.- არ ველოდი შენს ზარს.
-მაინტერესებდა როგორ მიდიოდა საქმე.
-და ამის გასარკვევად ღამის პირველ საათზე დამირეკე?- ყურმილის მეორე მხარეს რამდენიმე წამს ფიქრობდა გიორგი ჩემს სიტყვებზე, მერე კი გარკვევით მითხრა თითოეული სიტყვა.
-ნინა, ჩემი აზრით ადამიანებში საკმაოდ კარგად ვერკვევი, შენ კი ისეთი ადამიანების ტიპს მიეკუთვნები, რომლებიც სანამ ყველაფერს ფრიადზე არ გააკეთებენ, არ ისვენებენ.- მე მხოლოდ გამეცინა, მეტი არაფერი. ის მართლაც კარგად ერკვეოდა ადამიანებში. ან მე ვიყავი უბრალოდ მეტისმეტად მარტივი წასაკითხი. როდესც ჩემგან პასუხი ვერ მიიღო ჩაიცინა (დარწმუნდა რომ მართალი იყო) და მკითხა:- შენგან პასუხი არ მიმიღია. როგორ მიდის საქმე? დახმარება ხომ არ გჭირდება?
-არა!- თავი გავაქნიე ისე, თითქოს ამას დაინახავდა.- ხვალ დილას ყველაფერი ფრიადზე იქნება შესრულებული.
-იმის იმედი უნდა მქონდეს რომ დღეს დაიძინებ?- თვალები დავქაჩე.
-არ ვიცი... შეიძლება.
-ნაკაშიძე ძილი გჭირდება,- მითხრა ხმით, რომელიც აპელაციას არ ექვემდებარებოდა.- ეგ ყველაფერი ხვალამდე მოიცდის.
-ჩემთვის არა,- გიორგიმ ამოიოხრა.
-უძილობა გაწუხებს?- მიხვდა ამასაც მაშინვე. წარმოუდგენლად მიხვედრილი ადამიანია.
-კი.
-წამლებს იღებ?
-არა.
-რატომ?
-და შენ რატომ ინტერესდები ამ საკითხით? ეს შენ არ გეხება მგონი,- მწარედ ვუთხარი მე.
-ვწუხვარ შენს საქმეში რომ ვერევი, მაგრამ შენ უკვე ჩემი კოლეგა ხარ და ამიტომაც შენი ჯანმრთელობის შესახებ ძალიან ვწუხვარ. და ასე იქნება დღეიდან მანამ, სანამ მე შენს ცხოვრებაში ვიქნები ნაკაშიძე ნინა.
ისევ გამაჟრჟოლა. რა სასიამოვნოდ ჟღერდა ჩემი სახელი მისი ბაგებიდან. რა ღვთაებრივი ხმა ჰქონდა... მუცელში ვიღაცამ თითქოს კვანძი შემიკრა და ეს კვანძი უფრო და უფრო მიჭერდა. გემუდარები, კიდევ ერთხელ წარმოთქვი ჩემი სახელი და გვარი,- ჩუმად ვემუდარებოდი გიორგის.
ნებიერიძის გაცნობამდე არც ერთი ბიჭი არ მიზიდავდა. საერთოდ მეგონა, რომ ეგ ფუნქცია ჩემში მოშლილი იყო. ფუნქცია იმისა, რომ მე პირველ რიგში ქალი ვიყავი და მამაკაცის ყურადღება და სითბო მჭირდებოდა, მაგრამ აი გამოჩნდა გიორგი და მთელი ჩემი სამყარო სულ რამდენიმე წუთში თავდაყირა დააყენა. როგორც კი მან თქვა რომ ერთგულება ყველაზე მნიშვნელოვანია ამ ქვეყნად მე ვაღიარე საკუთარ თავთან, რომ ის უნიკალური იყო და ეს სიმართლე აღმოჩნდა.
მე ის მინდოდა - ამაში უკვე ეჭვი აღარ მეპარებოდა. მინდოდა გამეგო როგორი გემო ჰქონდა მის ბაგეებს, მინდოდა ხელით შევხებოდი მის გრძელ თმებს და გამეგო, თუ როგორ მეჩურჩულებოდა ვნებისაგან დამთვრალი სასიყვარულო სიტყვებს. მინდოდა მასზე მომეხდინა ისეთივე ზემოქმედება, როგორსაც ის ახდენდა ჩემზე.
მაგრამ ეს არაფერს მომიტანდა გარდა იმისა, რომ პარტნიორს დავკარგავდი და მის სიაში უბრალოდ ‘’კიდევ ერთი’’ გავხდებოდი.
არადა როგორ მინდა რომ მოხვიდე და ლოგინში ჩამაწვინო, გვერდით მომიწვე. მერე კი მთელი ღამე შენს მკერდზე მედოს თავი და შენი გულის თანაბარ ცემას ვისმენდე. იმის წარმოდენაზე, თუ როგორ გამოიყურებოდა გიორგი ძილისას, ნერწყვი გამომეყო დიდი რაოდენობით.
-ვაუ.
თვალები დავახამხამე, ამ ხმამ ფიქრებიდან გამომიყვანა.
-რა მოხდა?
-რა რა მოხდა ნაკაშიძე. ეს შემოთავაზება იყო?
-რა იყო შემოთავაზება ნებიერიძე?
-ახლახანს ინატრე რომ შენთან მოვიდე და ლოგინში ჩაგაწვინო. ეს რა შემოთავაზება იყო?
გავშრი. ჯანდაბა! ნუთუ ხმამაღლა ვთქვი?
-ნებიერიძე... მე...
-ნინა დამშვიდდი. უბრალოდ გაბრაზებ.- გაიცინა ჩემმა კოლეგამ.
ამოვისუნთქე, მაგრამ ნერვებს მიშლიდა იმის უცოდინარობა, თუ რას მიპასუხებდა გიორგი მართლა რომ შემეთავაზებინა რაიმე მსგავსი.
ორივენი მივხვდით, რომ ჩვენი საუბარი საკმაოდ შორს წავიდა, ამიტომაც სწრაფად დავემშვიდობეთ ერთმანეთს და გიორგიმ პირველმა გათიშა ტელეფონი. მე კი კიდევ კარგა ხანს ვუსმენდი გათიშული ტელეფონის ზუმერს. მხოლოდ ერთ რაიმეზე ვფიქრობდი - თუ ვინ იქნებოდა ის ბედნიერი, რომელსაც გიორგი თავისი ცხოვრების თანამგზავრად აირჩევდა.
საქაღალდე დავხურე, დილას ადრე ავდგები და წავიკითხავ,- დავარწმუნე ჩემი სინდისი, რომელიც დიდად არ შემწინააღმდეგებია. სააბაზანოში გავედი, ძილისათვის მოვემზადე და საძინებელში დავბრუნდი. საწოლზე წამოვწექი, მაგრამ თვალწინ ჯერ კიდევ ნებიერიძის სახე მედგა, ხოლო მუცელში ის უცნაური შეგრძნება არ მასვენებდა.
ეს ყველაფერი ჩემთვის ახალი იყო, სიახლეები კი ძალიან მაშინებდა აგერ უკვე ორი წელი იყო...