ღამის წყვდიადი 12

მას უკვე ძილისპურული ქონდა, თვალები მოეხუჭა და ვიცოდი რომ არ ეძინა, შემრცხვა გამოღვიძების მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა.
- მამა, ლუსიმ მთხოვა გამოდი ჩემთანო, გავალ კარგი? და დილით ადრე შემოვალ.
- ოხ მაიკო.
დთანხმობად მივიღე ეს სიტყვები და სახლიდან გავედი.. ”დიდება ღმერთს” ვთქვი და კიბეებზე სწრაფად ჩავირბინე.
გარეთ ტრომ აგვედი ერთ ადგილზე გავშეშდი, შემრცხვა მასტან მისვლა, მერე ხელი დამიქნია და სირცხვილით წავედი მათკენ.
- გამარჯობათ.
როგორც ჩანს იქიდან მხოლოდ 2 ლაპარაკობდა გამართული ქართულით, ხოლო დანარჩენმა ორმა ენა მოიტეხეს.
- ბიჭებო წავალ მე.
ადგა და უკნიდან მომეხვია.. ”გაწიე ხელები” ვფიქრობდი ჩემთვის.
ხელი ჩამკიდა და ისევ გავუდექით გზას.. ”რას ვაკეთებ?” გამამწარა ფიქრებდა.. გზაში ისევ ის დუმილი იყო, დრო ვიხელთე და ვუთხარი.
- ძალიან გთხოვ, მეორედ ასე აღარ მოიქცე.
- შენ რა, გეწყინა?
- არა, არ მესიამოვნა
ამ დროს გავჩერდით, ცოტა წავკამათლით, მერე ლოყებზე მომიჭირა ხელები და მითხრა:
- ნუ ხარ კომპლექსიანი.
- კი, მაგრამ..
- რა მაგრამ? აბა თქვი, არ არის ეგ სასირცხვილო.
- მე შენ ნორმალურადაც არ გიცნობ, აქაც ვდგავარ და გისმენ ახლა, არასწორად ვიქცევი.
დადუმდა და ჩემკენ მოიწია.
თვალის დახამხამებაში მაკოცა, უცბად დავიბენი, ვერაფერი მოვიფიქრე და შემოვარტყი, თვალები ამემღვრა, სირცხვილის გრძნობამ ბოლო მომიღო, ბოლოს ავტირდი თავი რომ ვეღარ შევიკავე და უკან გამოვიქეცი, დამედევნა, ჩემი სახელიც წამდაუწუმ მესმოდა.
”ღმერთო, მომკალი ახლა.” ვფიქრობდი ჩემთვის, ბოლოს დამეწია და მკლავზე მომიჭირა ხელი.
- შემეშვი, თავი დამანებე, გაწიე ხელები.
- განა გაგიკვირდა? ჩემთან ერთად დასეირნობ გარეთ ამ დროს, ატყუებ მამაშენს, და კიდე შენ გაქვს პრეტენზიები?
ყბა ჩამომივარდა, სახეზე გავთეთრდი, ფეხები ჩაკეცვას ”მთავაზობდნენ”, გული გამალებით მიცემდა, ტკივილი მატულობდა, შიში თავისას აკეთებდა ჩემში, და ბოლოს თავბრუ დამეხმა, იქვე დიდ ქვაზე ჩამოვჯექი და ცრემლებით შარვლის მუხლები დავასველე.
- ნუ ტირი.
- გაჩერდი, არ მომეკარო, გაიწიე იქით.
თავი გავაქნიე და ნელი ნაბიჟებით წამოვედი სახლისაკენ..
შენობას რომ მივუახლობდი, ნაბიჯებს ავუჩქარე და კიბეები ავირბინე, სახლში დაკაკუნება დავაპირე მაგრამ ტირილი ”ამივარდა”, გვიანი კი იყო მაგრამ ლუსისთან დავაკაკუნე, ჩემდა ბედად ეღვიძათ.
- ამ დროს შენ აქ?
- შემოვალ რა, გთხოვ.
- იტირე? რა მოხდა? შემოდი.
მის ოთახში შევედით და ყველაფრის მოყოლა დავიწყე, ცრემლები არ შემშრობია.
- და მერე რა გატირებს?
- შენ რა, ხუმრობ? რა რა მატირებს, ჩემი ბრალია.
- ნუ კგიკვირს, აქ მასეა.
- არაა მასე, ნუ ცდილობ ტყუილიც დამამშვიდო, ის ქართველია.
- მერე რა, მიჩვეულია მასეთ ცხოვრებას.- ისიც კი მითხრა რომ არ უნდა გამკვირვებოდა, იმიტომ რომ ღამე მასთან ერთად ვსეირნობდი და მამასაც ვატყუებდი.
- მანდ მართალი გითხრა, მართლა რა გეგონა.
- ნუღარ გააგრძელებ თორემ გავგიჟდები, შეურაწყოფაა ეგ და მეტი არაფერი, თავი ბალიშში ჩავრგე და არც ამიწევია..
მობილურის ხმა რომ გავიგე ლუსიმ შემაჩერა და მითხრა ჩემიაო.
- მაიკო, გუგამ მთხოვა მაიკოს ნომერი მომეციო, რა ვქნა?
- არც გაბედო, ეგ მე აღარ დამენახოს, ეგეთი შეურაწყოფა იმას მიაყენოს ვისაც უნდა ჩემს გარდა, გაფუჭებული.
”დავიღრინე” და ისევ ბალიშში ჩავრგე თავი.
ცოტახანში ჩემი მობილურის ხმა გავიგე ..
- გამოდი ცოტა ხანი, აგიხსნი ჩემს საქციელს.
თვალებზე სწორედ მაშინ შემაშრა ცრემლები როდესაც ლუსის გავხედე, ვითომ რომ ეძინა.
- შენ რა გაგიჟდი? ჰომ გითხარი არ მისცე თქო.
კარგი რა, მართლა რატომ ბავშვობ, არ მომხდარა ისეთი არაფერი, უბრალოდ გაკოცა.
- გაჩუმდი, აღარ გაიმეორო, ჩუმად იყავი თორემ გაგგუდავ დედას გეფიცები.
- ჩადი და ნახე.
- გასულელდი გოგო? გინდა ჭკუიდან გადამიყვანო? ახლა ეს ამბავი რომ მამას ყურამდე მივიდეს, არა, მომკლავს, ნამდვილად არ მაცოცხლებს.
- ჩადი და ნახე, ბოლოჯერ გეუბნები.
- არა, შენ ერთხელ უკვე დაგიჯერე, მეორედ აღარ ვაპირებ.
- რომ გაუგბები გაიგე, ცუდს არაფერს არ იზამ, დაელაპარაკე, იქნებ გითხრას რომ ცუდად მოიქცა.
გარეთ მაინც გავედი, დავიძინე ოღონდ მშვიდად არა.
დილით რომ ავდექი თავი ძალიან მტკიოდა, მისკდებოდა ფაქტიურად.
ფეხზე წამოვდექი და თხელი ხალათი მოვიცვი..
ხასიათი ისევ გაფუჭებული მქონდა, ხალისი? ეგ არც კი ვიცი სად დამეკარგა, მგონი მასთან დამრჩა, იმ წამს არავინ არ მახსოვდა, მხოლოდ ჩემს გუშინდელ საქციელზე ვფიქრობდი, ლუსიმ კარებამდე გამაცილა და დამამშვიდა, კარები რომ გაიღო წინ გუგა ამესვეტა, სწრაფად მივხურე კარი და უკნიდან ავეყუდე.
- ახლა სად ჯანდაბაში წავიდე? სირცხვილო.
- გააღე კარი და გადი! სწრაფად.
შემოვტრიალდი და კარი გავაღე.
- გამატარე.
- ერთ წამს დამელაპარაკე.
- ქართული ჰომ იცი? გამატარე მეთქი.
იგი გაიწია და გამატა, სწორედ ამ დროს ლუსიმ მიხურა კარები და დავრცი მასთან ერთად, სახელური რომ ჩამოვწიე მივხვდი რომ მამა სახლში არ იყო, უკვე წასულა, ამიტომ ერთი მადიანად ამოვიხვნეშე..
მან მკლავში ჩამავლო ხელი და მზერა პირდაპირ ”მესროლა”..
- გუგა, გთხოვ, რა, ძალიან.. დამანებე თავი, გუშინდელი დღის გახსენებაც არ მინდა.
- მაიკო, მომისმინე ერთ წამს, ცუდი არ მომხდარა არაფერი, ფაქტი სახეზეა, მოგწონვარ და მომწონხარ.
თვალები იმხელაზე გამიფართოვდა ჩამწვდა ფეხის კოჭებამდე. გაშტერებული ვუყურებდი და ველოდები კიდევ რაიმე ახალს, ერთი გემრიელად ამიტყდა სიცილი და ცოტა არ იყოს ვერ მივხვდი რა მაცინებდა.
- რა გაცინებს? განა მართალი არა ვარ?
- არა რა თქმა უნდა.
ცხვირი ავიბზუე და სახლში შევედი, ავკანკალდი, მეტი არ მინდოდა კარებზე დაეკაკუნა, ალბათ ტაფით ”გაუჩეჩქვავდი” თავს.
არა და არ მოსაღამოვდა, მაინც და მაინც მაშინ გაჩერდა საათიც და დღეც.
მაგრამ დრო არ ჩერდება და .. 9 საატისთვის უკვე სიბნელე იყო, მამა ჯერ კიდევ არ ჩანდა..
ვიჯექი ოთხ კედელში გამომწყვდეული და ვუყურებდი ტელევიზორს..
ცოტახანში სადარბაზოდან ფეხის ხმა გავიგე, კარების გასაღებად მოვემზადე და გავაღე კიდეც.
- მამა.
- მაიკო, პური დამავიწყდა, ჩადი ამოიტანე რა, დაღლილი ვარ.
მოსაცმელი მოვიცვი და ფული გამოვართვი.
- ქვევით შუქი არ ანთია, ფრთხილად ჩადი.
- კარგი.
ვუპასუხე და სახლიდან აგვედი, ცოტა არ იყოს შემეშინდა, მაინც და მაინც ახლა არ ჩანდა გუგა რომ ჩამომყოლოდა კიბეებზე, და მერე ჯანდაბამდე გზაც ჰქონია..
ქვევით ფეხების კანკალით ჩავედი, გარეთ გასვლისას ცივი ჰაერი სახეში ელდასავით მეცა, ცოტა არ იყოს გონს მოვედი და მაღაზიაშიც შევედი.
გამყიდველთან ცოტა შელაპარაკება მომივიდა, მე ქართულად ”ვყბედობდი” ის კი უცხოურად. ”ინჩი-ბინჩი” არ მესმოდა.. ეგ რა გასაკვირია და პური რომ მინდოდა ხელით ვანიშნე, ხურდები შუშის ”კარადაზე” დავუყარე და გამოვიქეცი.
უაკნ მოვბრუნდი.. ”ვაი ვეღარ ვხედავ მზეს” ჩემი საქმე სწორედ ასე იყო.. სადარბაზოში შევედი პური გულში ჩავიკარი და მობილურით ძლივს გავანათე იქაურობა..
ვიღაცის ფეხის ბაკუნი რომ გავიგე, სრაფად ავირბინე ორი ციბე, მერე ცივი ხელები რომ წელზე ”შემომერტყა” მივხვდი რომ ის იქნებოდა.
- ახლა კი ნამდვილად მოგვიწევს ლაპარაკი.
- ჰეი, მასხარავ, გაწიე შენი ხელები, სახლში მეჩქარება..
ღიმილი სახეზე შემაშრა როდესაც კედელზე აყუდებული აღმოვჩნდი, თავს ასკილივით აქეთ-იქით ვაქანავებდი და მაინც არ მეშვებოდა.. ბოლოს ემოციები ვეღარ მოვთოკე და ავტირდი.
- გუგა, მეშინია, დამანებე თავი თორემ ვიყვირებ.
- რისი გეშინია.
- შენი.
ვუთხარი და უკან დაიხია.

გაგრძელება იქნება