ღამის წყვდიადი 13

ნუ მაცინებ, მე არ ვიკბინები, თუ არ გინდა არ მოგეკარები.
- ეგ მინდა ზუსტად, რომ აღარ მომეკარო.
ნელიბანიჯებით ავედი მომდევნო სართულზე, თან ერთ თვალს სიბნელეში ვაპარებდი.
- გთხოვ ადი და ჩამოდი.
- არა, აღარ მინდა შენი ნახვა.
- ერთი წუთი, არ გაიქცე.
ისევ მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ძალიან ახლოს ვგრძნობდი. ვდუმდი, თვალები ამიცრემლიანდა, ასეთი საშინელი განცდა არასდროს მქონია, ზიზღი ხომ საერთოდ.
- გამიშვი, მამაჩემი მელოდება.
- ძალიან მომწონხარ.
ასე სწრაფად მოჯახებულმა გრძნობამ საგრძნობლად დამაბნია, მისი სიტყვები გავიმეორე და მეტი ვერაფერი მოვიფიქრე.
- არა.
- რა არა?
- არ მინდა მოგწონდე, დაივიწყე ყველაფერი, გთხოვ, ის კოცნა ხომ შემთხვევითი იყო.
- რას ეძახი შემთხვევითობას? განა არ გრცხვენია?
- ძალიან, ახლა გამიშვი და აუციელებლად ჩამოვალ საღამოს, გპირდები.
მან თავი დამიქნია და კიბეებზე უკან ჩაირბინა, მეც სახლის კარები შევაღე და გაფითრებული შევედი სახლში, მამას არაფერი შეუმჩნევია უბრალოდ ადგა და გამიღიმა..
იმ წამს წამოვიდა ჩემში გრძნობა, განცდა ”მე საქართველოში მინდა”, არადა ვერ ვბედავდი რომ ეს ყველაფერი მისთვის მეთქვა.
- მამა, წინ ჩავალ.
- ამოდი მალე, დღეს ადრე უნდა დავიძინო ხვალ ადრე ვარ წასასვლელი.
- კარგი.
დავეთანხმე და კარები გავაღე, სწრაფად, ძალიან სწრაფად ჩავირბინე კიბეები რომ ის შიში აღარ მეგრძნო.
კიბეებზე ჩემს შემდეგ ლუსიმ ჩამოირბინა და გახარებულმა მითხრა.
- შევრიგდით.
- ახლა მის სანახავად მისიხარ?
- ჰო.
გვერდზე რომ გავიხედე სტასი და გუგა მოდიოდნენ, გუგას სახე ჩამოსტიროდა და თვალს არ მაშორებდა, საით უნდა გავქცეულიყავი? ვერსაით.
გუგა მომიახლოვდა მისი მზერა უფრო ახლოდან მეცა სახეში, ხელი ჩამკიდა და მათთან ერთად წავედით, ასე მშვიდად.
იგი გზაში ხმას არ იღებდა მე კი ძალიან მინდოდა რომ გამომლაპარაკებოდა.
მათ გზა გააგრძელეს, წუთების მიწურულს გუგამ მითხრა.
- მოგწონთ მათი წყვილი?
- ძალიან.
- ვიღაცისთვის ჩვენც შეიძლება კარგი წყვილი ვიყოთ.
- არ მინდა, ნუ მელაპარაკები მაგ თემაზე.
- ნუ გაურბიხარ ამ ყველაფერს, რა ჯანდაბაზე ფიქრობ? გამაგებინე, ამიხსენი და გავიგებ.
- არ ვიცი.
თავი ძირს დავხარე და ისიც გვერდზე მომიჯდა, ხელი ნაზად შეახო ჩემს ხელებს და გაჩუმდა.
- შენ ძალიან ლამაზი ხარ.
ჩაილაპარაკა და მეც თვალები დავხუჭე.. ”ღმერთო ახლა მომეცი ძალა” გავიფიქრე და ისევ მას დავუგდე ყური..
ირგვლივ ყველაფერი ჩანდა მისი სახის გარდა, თავი ჩემს თითებში ქონდა ჩაქინდრული და ჩუმად მკოცნიდა.. ”რას აკეთებს ღმერთო?”
იმ წამს ძალიან მინდოდა ვყოფილიყავით ისე საუკუნე, მიუხედავად იმისა რომ მასზე ძალიან ნაწყენი ვიყავი.
- წავიდეთ, ვეღარ ვჩერდები.
- არა, ცოტა ხანიც.
- არა, წავედით.
ისიც ფეხზე წამოდგა და ერთად გავუყევით ისევ ნაცნობ გზას, სადაც იყო ნაცნობ შენობაში შევაბჯებდით როდესაც დაჩიმ დამირეკა.
ადგილზე გავშრი, მაგრამ მაინც ვუპასუხე.
- გისმენთ.
- უკვე 3 დღეა ვცდილობ არ დაგირეკო, გულმა წამსძლია და მაინც ვეღარ გავძელი და დაგირეკე, უბრალოდ შენი ხმაც ძალიან მომენატრა.
მე გუგასკენ გავტრიალდი და გავჩუმდი.
გავჩერდი, ირგვლივ ყველაფერი დამებურა, იგი არც ისე მშვიდი სახით მიყურებდა, იმ წამს გუგა მთლიანად დამავიწყდა როდესაც მისი ხმა გავიგე.. გულმა მკაფიოდ ”დაიღრიალა” ჩუმად.. მიყვახარო.. და მერე გაჩუმდა.
- დაგირეკავ მე, დამელოდე
ვუთხარი და გავუთიშე.
- ვინ იყო?
- მე არაფერს არ გეტყვი, უბრალოდ წყნარად გიპასუხებ, თავი დამანებე და საშუალება მომეცი ვიყო მშვიდად თორემ არცერთ დღეს არ დავაყოვლენ და წავალ აქედან.
- რა ხდება? გაგაფრთხილეს თუ რა ზარი იყო ეგ?
- მე გითხარი.
უნამუსოდ ავუარე გვერდი და სახლში სიხარულით ავედი, მისაღებში რომ მივედი მივხვდი რომ მამას ეძინა ამიტომ შევვარდი საძინებელ ოთახში და დავურეკე.
- მაპატიე, წეღან საშუალება არ მქონდა რომ ლაპარაკი გამაგრძელებინა, რას ამბობდი?
ისე მოვიტყუე თავი თითქოს არაფერი არ მახსოვდა.
- ვერ გავძელი და დაგირეკე, ნუ იქცევი მასე, აი, როგორ გითხრა მეტნაირად?
- რა უნდა მითხრა, განა რაიმეს თქმა გინდა და მიმალავ? ისევ თავი მოვიკატუნე.
- ჰო მინდა, მინდა და ვერ გეუბნები.
- მითხარი, როდიდან გერიდება..
- პირობა მომეცი რომ აუციელბლად ჩამოხვალ და გეტყვი.
- მე პირობას გაძლევ რომ 7 თვეში ჩამოვალ.
- უფრო მალე, დამპირდი.
- მე მეტს ვერაფერს დაგპირდები.
- მაშინ მეც არაფერს არ გეუბნები..
- კარგი..
დუმილი იყო, კარგად მახსოვს, ისიც ჩუმად იყო და მეც, ძალიან მიდნდოა კიდევ ერთხელ გამეგო მისი მკაფიოდ ჟღერადი მამაკაცური ხმა, მაგრამ ის ისევ ჩუმად იყო..
”არ”ლაპარაკში თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა და ამ დროს მისი ხმა გავიგე.
- მე მას დავშორდი.
- რატომ?
- შენ ერთის გამო, ახლა ახსნას ნუ მომტხოვ, ვერც აგიხსნი, მითუმეტეს მობილურით, ვერც იმას აგიხსნი ასე ახლა რატომ ვიქცევი და რატომ გეხვეწები მელაპარაკე და არ გამითიშო თქო.
- იცი? მომენატრე..
ვთქვი თუ არა თვალები დავხუჭე და გულში საოცარმა გრზნობამ ხელმეორედ გაინავარდა.. მივხვდი რომ ესიამოვნა და გამორიცხული არ არის ის რომ ანალოგიურად მოქცეულიყო ისიც.
”ამოიღე ხმა” ვგუგუნებდი ჩემთვის გულში.. ”მიდი,მიდი”
- აი სწორედ ახლა მგონი მეც იმიტომ მენატრები რომ ჩემგან ძალიან შორს ხარ.
- ნუღარ გააგრძელებ, გული მტკივა.
მასინ მივხვდი რომ მასთან დარჩენა უკეთესი იქნებოდა ვიდრე აქ ყურყუტი, მალევე მოვრჩით საუბარს, ყველაფერთან ერთად ისიც დავპირდი რომ მეორე დღეს აუცილებლად დავურეკავდი.. მშვიდად გადავბრუნდი თბილ საწოლში და გაუთავებლივ დავიწყე ფიქრი მასზე.
იმ ღამიდან დავიწყე 7 თვის ათვლა უკუღმა, ერთი სული მქონდა როდის გამითენდებოდა ის დღე, მაგრამ მანამ არაფერი იყო გამორიცხული, როდის რომელი შავი ღრუბელი დამეცებოდა რეალობაზე წარმოდგენა არ მქონდა, უბრალოდ ვცდილობდი მეცხოვრა იმ ლამაზი მომენტით..
მეორე დილით ისევ მარტომ ვიბოდიალე სახლში, მერე მოსაცმელი მოვიცვი და სიხარულით აღსავსე გარეთ გავედი, გავადგი თუ არა სადარბაზოდან ფეხი გუგა შემომეგება სულელის გამომეტყველებით..
- წამოდი იქით, ბავშვები არიან..
მეც გავყვები უყოყმანოდ, მხოლოდ ბავშვების ხათრით, იქ მისულს მხოლოდ ისევ ის რამოდენიმე ბიჭი შემომეგება..
- ბავშვები სად არიან?
გავჩუმდი, მას კი ხმა აღარ ამოუღია.. ბოლოს როგორც იქნა აათამაში პირში ენა და მეგობრებს მიმართა.
- ვუხდებით არა?
ის მომენტი სცენას უფრო გავდა, კარგად დადგმულს..
უყოყმანოდ მივტრიალდი მისკენ და ძალაუნებურად ვუთხარი:
- მორჩი, გეყოფა, სხვისი აზრი რა დასაჯერებელია როდესაც მე არ ვემხრობი მაგ დებულებას, რა ირონიული ხარ, ნუთუ ადამიანის მიერ არცერთი ნათქვამი სიტყვა და თხოვნა არ ჭრის შენზე, როდემდე გასტან მასე? გიფიქრია მაინც?
ყვაჩამოგდებული დავტოვე იქ და მე წამოვედი, ბოლოს ისიც კი დავინახე როგორ ”მოკუჭა” ტუჩები და გაბრაზებული მზერა მომაბყრო..
არ ვიცი რატომ მაგრამ მალევე ჩამობნელდა.. სახლში გვიან მივედი, მამას ჩვეულ რიგმში მოვუმზადე საჭმელი და ისევ გარეთ გამოვედი..
ბევრი სიარულის შემდეგ ისიც კი გაიხარდა რომ მე გუგა არ შემხვედრია, მობილური ამოვიღე და ისევ მას დავურეკე .. თავიდან კი ვიფიქრე ნამეტანი მომდის თქო მაგრამ სხვა ვერაფერი მოვიფქრე თავიას გასამართლებლად გარდა იმისა რომ მე გუშინ მას პირობა მივეცი..
იქვე გადაგორებულ ქვაზე ჩამოვჯექი, ირგვლივ არავის და არაფრის ხმა არ ისმოდა, ამიტომ მე ნაზად ავლაპარაკდი..
- მეგონა აღარ დამირეკავდი.
მითხრა მაშინვე.
- მე პირობა მოგეცი, ჰომ გახსოვს? განა დაგავიწყდა დავიჯერო?
- სწორედ მაგ პირობის იმედზე ვიყავი..
- სად ხარ? როგორ ხარ?
- კარგად, გარეთ ვარ და ვფიქრობ..
რა საოცრებაა, ანალოგიურ სიტუაციაში არის თქო გავიფიქრე და აღარ მიკითხავს თუ რამე ფიქრობდა იგი..
- ალბათ მოგაბეზრე თავი ჩემი სიტყვებით და თხოვნით მაგრამ რა ვუყო? კიდევ ერთხელ მომიწევს გამეორება, ჩამოდი რა.
- 7 თვე.
ჩუმად ვუთხარი და ერთი ამოიხვნეშა..
- არა, მე აშკარად გავგიჟდები, რა ჯანდაბა მჭირს ნეტა ვიცოდე.
- არაუშავს ..
- ნუ ხარ მასეტი მშვიდი, მითხარი რაიმე.
- შენ მითხარი, მე გისმენ, მე ვერაფერს ვერ ვფიქრობ ახლა რომ გითხრა.
- ჩემი სათქმელი 7 თვეს გაუძლებს.
- ვითომ?
- ჰო, ვითომ, მე ხომ გახსოვს გითხარი დაგელოდები თქო, ჰოდა დაგელოდება ჩემი გრძნობაც..
- რას გულისხმობ..
საოცარი გრძნობა მომაწვა გულზე.
- ნუ დუმხარ, მიპასუხე.
- ახლა ვინმე რომ მისმენდეს იტყვის გიჟიაო.
- რის გამო?
- მიყვარხარ.
- მე გისმენ და ვფიქრობ რომ მართლა გიჟი ხარ..
უბრალოდ ამ ბოლო სიტყვების გარდა სიხარულისგან ვერაფერი ვეღარ მოვიფიქრე..

მკითხველებო დიდი მადლობა, მაგრამ თქვენით უკმაყოფილოვარ.. მხოლოდ ეს ”გააგრძელე, გააგრძელე” რა არის? აზრი მაინტერესებს..

გაგრძელება იქნება