ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული III

დილას ჩვეულ დროს გამეღვიძა. საერთოდ ყოველთვის ერთსა და იმავე დროს მეღვიძებოდა, არანაირი გარემოება არ მოქმედებდა ჩემს ბიოლოგიურ საათზე. ზუსტად 05:45! დილის პროცედურებიც უცვლელი იყო - სახის გაგრილება, აივანზე ვარჯიში, აბაზანა, საუზმე... დღესაც ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში გავაკეთე. იმ სხვაობით, რომ საუზმისას საქმის დეტალებს ვკითხულობდი.
რატომღაც დედა გამახსენდა... ალბათ გამიჯავრდებოდა, ჭამის დროს კითხვა არ შეიძლება,- მისაყვედურებდა თავისი ალერსიანი ხმით, მერე კი გულში ჩამიკრავდა. ძალიან მენატრებოდა დედა და მისი ალერსი. მადლობელი ვიყავი მისი, მან მე მხოლოდ 16 წელში იმაზე მეტი მომცა, ვიდრე სხვა მშობლები აძლევდნენ (და დღემდე აძლევენ) თავის შვილებს.
მე ცხოვრებისეული რეალიებისაგან საკმაოდ შორს ვიზრდებოდი, სპეციალურად შერჩეულ წრეში (ვგულისხმობ ბაღსა და სკოლას, სადაც არ იყო საუბარი ძალადობასა და სიღარიბეზე და ფაქტიურად ვარდისფერი სათვალეებით ვიზრდებოდით). თუმც იყო ამაში დიდი მინუსიც. მიუხედავად ჩემი ფიზიკური და გონებრივი სიძლიერისა, არ გამაჩნდა ფუნდამენტალური საწყისები ადამიანის ფსიქოლოგიის გაგებაში. მაგრამ ეს ნიშნავდა იმას, რომ ვერავინ შეძლებდა ჩემით მანიპულირებას, რადგან არ შეიძლებოდა ჩემს სისუსტეებზე თამაში, მე ისინი უბრაოდ არ გამაჩნდა. მაგრამ იყო კიდევ ერთი რამ... მე შემეძლო შემედგინა ნებისმიერი სცენარი ჩემი ქმედებებისათვის, გამომეცნო შედეგები, მაგრამ არ გამეთვალისწინებინა იმ ადამიანების ემოციები ვისაც მისდა უნებურად ჩავრთავდი ჩემს სცენარში. საერთოდ ვცდილობდი ნაკლებად მქონოდა ურთიერთობები თუ ეს აუცილებლობით არ იყო გამოწვეული (როგორც მაგალითად გიორგისთან ურთიერთობა). ასე რომ უბრალო ადამიანური ურთიერთობებისათვის უბრალოდ მზად არ ვიყავი. ვთვლიდი, რომ ესეც თავისებური გამოცდილება იყო, მარტო ყოფნა. მართლა ვერ ვხედავდი ვერანაირ სარგებელს და აუცილებლობას ადამიანებთან ურთიერთობაში.
ეს თანდათან პრობლემა ხდებოდა ჩემს პროფესიულ საქმიანობაში. რადგან მე ვთვლიდი, რომ თუ არ შეიძლება გაიგო მისი ხმა, შეიგრძნო მისი გემო ან სუნი, არ შეგიძლია შეეხო ე.ი. ეს რაღაც არ არსებობდა, ამიტომაც არ ვითვალისწინებდი ასეთი ფაქტის არსებობას. ალბათ ამიტომაც მიმამაგრეს გიორგის, ის ხომ პირველ რიგში ადამიანურ ფაქტორს ითვალისწინებდა. რაც შემეძლო სრული ინფორმაცია შევაგროვე მასზე და გამაოცა იმ ფაქტმა, თუ რამდენად მაღალი იყო მის მიერ გახსნილი კოეფიციენტი. ხოლო ერთადერთმა ადამიანმა, რომელსაც პატივს ვცემდი განყოფილებაში, უკვე საკმაოდ ასაკოვანმა ვალერი კასიაკოვმა ასე ამიღწერა:
ნებიერიძე გიორგი: ასაკი 27 წლის, უცოლო, უშვილო, გამომძიებელი, გენიოსი - ცოცხალი, ხორცითა და სისხლით ხელოვნების გასაოცარი ნიმუში.

...

-დილა მშვიდობისა,- გავიგე გიორგის ხმა ზურგს უკან. საკუთარ მანქანაზე მიყრდნობილი ნელა ვსვამდი ცხელ შოკოლადს.
-დაგაგვიანდა,- მხოლოდ ეს ვუპასუხე გაღიზიანებულმა.
-10 წუთით,- ჩემს წინ დადგა და თავზე შემოიწყო ორივე ხელი ჩემმა კოლეგამ.
-45,- ვუთხარი და მზერა ავარიდე. აშკარად ეტყობოდა დაგვიანების მიზეზები. გამოუძინებლობისაგან ამღვრეული თვალები, შავი წრეები თვალებს ქვეშ და ყელზე ნაკბენი, თან ისე ძლიერად, რომ ალბათ სისხლიც ადინეს. სადისტი!
-მაპატიე,- მითხრა ისეთი ხმით, რომ ძალა უნბურად შევხედე და აქ დავუშვი დიდი შეცდომა. მიყურებდა А-ЛЯ ჩექმებიანი კატა... და მეც მაშინვე დავნებდი. ამოვიოხრე:
-შენი მანქანით წავიდეთ, თუ ჩემით?
-ჩემით,- გაიბადრა გიორგი. ხმის ამოუღებლად ჩავჯექი მანქანაში და ღვედი გავიკეთე. ნებიერიძე მიხვდა, რომ ნაწყენი ვიყავი, ამიტომაც დრო მომცა შესაგუებლად და ისე ჩაჯდა და დაძრა მანქანა, რომ მისი ხმა არ გამიგია. მისთვის არ მიკითხავს ისე რადიომიმღებს დავწვდი და ჩავრთე. ჩემდა გასაოცრად ბარბარა სტრეიზანდის სიმღერა გადიოდა, გავიღიმე, საზურგეს მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე.
-მოვედით,- მამცნო გიორგიმ.
ღვედი გავხსენი, კარი გავაღე და გადავედი. რა თქმა უნდა მთაწმინდის პარკში ისეთ დროს არავინ იყო. მიმოვიხედე, მერე კი კითხვით სავსე მზერა მივაპყარი გიორგის.
-აი იქ იდგა მანქანა,- მაჩვენა ხელით.
-იდგა...- ცალი წარბი ავწიე.- და აქ რისთვის ამომიყვანე? პარკის სანახავად?- ვიგრძენი, რომ წყობიდან გამოვდიოდი.
-სუფთა ჰაერზე უკეთ ფიქრობ,- მხრები აიჩეჩა კოლეგამ, მე კი სურვილი გამიჩნდა, რომ იარაღი ამომეღი და იქვე დამეცალა მასზე მთელი მჭიდი. არაადამიანური ძალიასხმევით შევიკავე თავი.- ახლა მითხარი, რატომ გადავწყვიტე რომ მოკლულია?
-იმას აღარ ჩამოვთვლი რაც თვალში საცემია, კერძოდ კი თავის გადარჩენის სურვილს. მე სხვა რამ უფრო მაინტერესებს. ჩანაწერებში თვითმხილველი ამბობს, რომ გამომძიებელმა, რომელიც შენამდე მოვიდა სიგარეტის ნამწვავები იპოვა, მაგრამ არ შეინახა, გასამართლებლად კი გამოაცხადა, რომ ეს პარკია და აქ უამრავი ადმიანი ეწევა.
-მერე?- გიორგის თვალები უელავდა, ანუ სწორი მიმართულებით მივდიოდი.
-თავს უფლება მივეცი და მერიაში დავრეკე.
-რისთვის?- აქ ცოტა დაიბნა უფროსი გამომძიებელი.
-რომ გამეგო როდის ასუფთავებენ პარკს. ღამურა იპოვეს დაახლოებით 04:35, ხოლო 03:50-ზე პარკი უკვე დალაგებულია. ანუ ლოგიკურად იქ სიგარეტები არ უნდა ყოფილიყო. ეს იმას ნიშნავს, რომ გამომძიებელმა გიგილოშვილმა უბრალოდ ყურადღება არ მიაქცია სამხილს, ან უარესი, მან უბრალოდ გაანადგურა სამხილი ვიღაცის გადასარჩენად. თითს არავის ვადებ, მაგრამ შეიძლება საკუთარი ტყავის გადასარჩენადაც.- დავამთავრე ჩემი ტირადა. გიორგი კიდევ რამდენიმე წუთს მიყურებდა შოკისაგან გაფართოებული თვალებით, მერე კი მითხრა:
-ახლა მესმის რატომ ამბობდა პეტროვიჩი, რომ პატარა შერლოკი ხარ.- გავწითლდი. არ მოველოდი ასეთ კომპლიმენტს.- აღფრთოვანებული ვარ... მაგრამ არის კიდევ...- დაიწყო, მაგრამ მე არ ვაცადე დასრულება.
-მისი მობილური. იქიდან მხოლოდ 112-ზე დარეკეს, მაგრამ იქამდე შესული იყო მოკლე ტექტსური შეტყობინება მისი საცოლის ნომრიდან, რომლის შინაარსიც ჩვენთვის უცნობია (რადგან წაშლილი იყო როგორც გოგონას, ისე ღამურას ტელეფონებიდან, ხოლო ქსელის მომსახურებისაგან ამონაწერის მიღებას ყველაზე ცოტა რამდენიმე დღე უნდა. მეზიზღება ბიუროკრატია!). ეს უკანასკნელი კი ამტკიცებს, რომ არანაირი ესემესი არ გაუგზავნია ღამურასათვის.
-ასევე ამტკიცებს, რომ მის მობილურზე ხელი არავის მიუწვდებოდა. არავის, გარდა ოჯახის წევრებისა.
-ვინ არის მისი საცოლე? მისი გვარი არსად შემხვედრია მასალებში.
-მამამისმა აგვიკრძალა მისი გვარის ხსენება,- ცალი წარბი ავწიე,- მისი სახელია მარიეტა შონია.
-ავთანდილ შონიას გოგოზე ამბობ?- საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი.
-იცნობ?
-ვიცნობდი... ჩვენს მშობლებს საერთო მეგობრები ჰყავდათ და ბავშვობაში ერთად გვიწევდა ხშირად ყოფნა.- ნებიერიძის სახეზე ინტერესი დაეტყო.
-მათ შესახებ რაც შეიძლება მეტი უნდა გავიგოთ. როგორც ვიცი მათ წრეში მოხვედრა საკმაოდ რთულია,- ალბათ იმის გამოცნობას ცდილობდა თუ ვინ იყვნენ ჩემი მშობლები.- ნაკაშიძე, შენი მშობლების ნახვა მინდა,- გამომიცხადა მოულოდნელად. ნუთუ ასეთი უინტერესოა? მე მის შესახებ ყველაფერი გავიგე, ამან კი...
-იარაღი მოგცე?- ვკითხე მოურიდებლად.
-რას გულისხმობ?- გულწრფელად გაუკვირდა.
-ჩემი მშობლები წლების წინ დაიღუპნენ, ამიტომ თუ მათი ნახვა გინდა...- აღარ დავამთავრე ფრაზა. ხასიათი წაუხდა. ამას აშკარად არ ელოდა და დაიბნა. პირი გააღო ბოდიშის მოსახდელად, მაგრამ მზად არ ვიყავი მისი ბოდიშების სასმენად, ამიტომ დავასწარი:- თათბირს დავაგვიანებით თუ არ ვიჩქარებთ.
-ამ... რა თქმა უნდა,- უხერხულად შეიშმუშნა.- დანარჩენი მერე განვაგრძოთ.

...

თათბირი ყოველდღე, 12 საათზე იმართებოდა. მე და გიორგი დაგვიანებით მივედით.
-ნებიერიძე შენ შედი, მე რამდენიმე წუთში მოვალ,- დილას დალეულმა 5მა ჭიქა შოკოლადმა თავი შემახსენა. როდესაც ყველაფერი მოვისტუმრე და კაბინეტში შევედი დავინახე გიორგის როგორ მიუჯდა გვერდით თინიკო კიკნაძე, რომელიც აშკარად მისი ყურადღების მიპყრობას ცდილობდა. მათთან ახლოს მივედი, მაგრამ ჯერ ვერც ერთი ვერ მხედავდა.
-გამარჯობა ლამაზო,- მიესალმა თინიკო. მე ჩამეცინა.
-შემიძლია რაიმეში დაგეხმაროთ?- გაისმა გიორგის პასუხი, რომელშიც არ იგრძნობოდა არც ერთი გრამი ინტერესი.
-სამწუხაროდ არა,- უპასუხა თინიკომ გულდაწყვეტილმა,- უბრალოდ მინდოდა მოგსალმებოდი. გავიგე რომ ახალი პარტნიორი გყავს, რომელზეც ნამდვილად ვერ იტყვი რომ პროფესიონალია,- გოგონამ გულისამრევად ჩაიქირქილა. სისხლი საფეთქლებში მომაწვა.
-თუკი საკუთარ თავს მთავაზობ მის ნაცვლად, მე ეს არ მაინტერესებს,- ცივად უთხრა გიორგიმ.
-ხუმრობ... ეგ კარგია. მაგრამ ეს მხოლოდ ხუმრობა იყო და არა საწოლში შეთრევის მცდელობა,- მაგრამ როდესაც მისმა ნამიაოკმა არანაირი ეფექტი არ გამოიღო, თინიკომ ბოროტად დააყოლა,- თუ ეგ მხოლოდ პარტნიორების პრივილეგიაა გიორგი?
-100 პროცენტით ვარ დარწმუნებული, ისე მოკვდები, რომ მაგას ვერ გაიგებ კიკნაძე,- ჩავერიე ბოლო-ბოლო. ორივემ უცებ შემომხედა. თინიკოს სახე წაეშალა. ეს გოგო ნამდვილად ვერ მიტანს... ნეტავ ეს მხოლოდ გიორგის უკავშირდება თუ კიდევ არის რაიმე რაც არ ვიცი?
-ეს რა მუქარაა გოგონა?- მუქარის კილოთი მკითხა გოგონამ.
-არც ასეთი მნიშვნელოვანი ხარ კიკნაძე შენზე რომ დავხარჯო ჩემი დრო და მუქარა. მომწყდი თავიდან,- თინიკომ მუშტები შეკრა და ალბათ საჩხუბრადაც წამოიწევდა კაპიტანი რომ არ შემოსულიყო.
ის წამოდგა და თავის ადგილს დაუბრუნდა, ხოლო მე ჩემს პარტნიორს მივუჯექი გვერდით, რომელიც მობლურში მთელი გულისყურით ავსებდა ‘’სუდოკუ’’-ს და ზედაც არ მიყურებდა. ნუთუ მთელი დღე ასე უნდა ვიყოთ?- ვფიქრობდი ჩემთვის. მერე კი გადავწყვიტე სიტუაციის გამოსწორება:
-ბოდიში, დავაგვიანე,- ვუთხარი ჩურჩულით.
-სიცოცხლის ბოლომდე ჩემი მოვალე იქნები,- მიპასუხა ასევე ხმადაბლა. მე ჩამეცინა. ყველაფერი კარგად იყო ჩვენს შორის...