ერთგულება, ანუ როგორ გავამთელოთ ნაწილებად ქცეული სული IV

-ახლა საით?- ვკითხე ჩემს კოლეგას თათბირის დასრულების შემდეგ.
-ავთანდილ შონიასთან,- ისე გადმომხედა, თითქოს პასუხი თავისთავადი იყო. ეს რა ხუმრობს?
-ნებიერიძე არ შეიძლება უბრალოდ ადგე და შონიასთან მიხვიდე.- თვალებში გაოცება დაეტყო. ეს მართლა ვერაფერს ხვდება.- გიორგი თუკი არ მოეწონა შენი ფიზიონომია, არც კი დაფიქრდება ისე მოგიქსევს თავისი პიტბულების მთელს არმიას.
ჩემი პარტნიორის თვალებში შიშმა გაიელვა, მაგრამ სულ ერთი წამით, მერე კი ისევ ის ცივი გამოხედვა დაუბრუნდა.
-ნაკაშიძე მე ვარ გამომძიებელი, შენ კი სტაჟორი და რასაც გეტყვი ის უნდა შეასრულო.
-დიახ უფროსო,- ხელი საფეთქელთან მივიდევი და გავეჭიმე. ამ საქციელმა (თუნდაც ირონიით გაკეთებულმა) იმდენად გამაოცა, რომ გავშეშდი. ხოლო როდესაც გამოვფხიზლდი მივხვდი, რომ მთელი განყოფილების ყურადღება მივიქციე. შესანიშნავია ნინა, ეს ბიჭი მართლაც საოცრად დადებითად მოქმედებს შენზე, რასაც ვერ ვიტყვი შენს რეპუტაციაზე.
გიორგი კი მაინც იდგა და ვერ ხვდებოდა რატომ არ უნდა წავსულიყავით შონიას სახლში (და თუ ხვდებოდა, ამას კარგად მალავდა იდიოტის ნიღაბის ქვეშ). ხელი ჩავიქნიე და პირველი გავედი განყოფილებიდან. ბევრი არც მიფიქრია ისე მივედი ჩემს მანქანასთან, სიგნალიზაცია გამოვრთე პულტით და შემოვბრუნდი. გიორგი ჩემს უკან იდგა. ხელის მსუბუქი მოძრაობით ვესროლე გასაღები და ადგილი დავიკავე. ხმის ამოუღებლად ჩაჯდა და დაქოქა მანქანა. მანქანა ადგილს მოსწყდა და კოჯორში გავემართეთ.
-რაზე ფიქრობ?- ვკითხე გიორგის ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ.
-შენს მანქანაზე.- პასუხმა გამაოცა.
-მაინც რას ფიქრობ ჩემს მანქანაზე?
-იმას, რომ ეს მანქანა საერთოდ არ შეესაბამება შენს ხასიათს.- მართალს ამბობდა! toyota celica, რომელიც მე მყავდა ნამდვილად არ ჯდებოდა არც ჩემს გემოვნებაში და არც ხასიათში. შეფარვით შევხედე გიორგის. საოცრად უხდებოდა სათვალეები, კარგად ჰქონდა არჩეული მოდელი, რეი ბან ავიატორი. თმები უკან ცხენის კუდად ჰქონდა შეკრული და წარბებს შუა ოდნავ ეტყობოდა ნაკეცი. გიორგი ნებიერიძე მართლა ყველაზე ლამაზი (და არა სიმპათიური) და ამავე დროს საოცრად მამაკაცური ბიჭი იყო, ვინც კი ოდესმე მენახა.
-ეს მანქანა მხოლოდ სამსახურისათვის არის,- ავიჩეჩე მხრები. სახეზე შოკი გამოეხატა.- პირადი სარგებლობისათვის კი audi a7 sportback მყავს.
-რად გინდა ორი მანქანა?
-იმიტომ რომ ყველა ელოდება ჩემგან იმას, რომ კლასიკური ავტომობილით ვივლი,- გამეცინა.- ჩათვალე, რომ ეს მოულოდნელობის ეფექტია. გარდა ამისა, მართლა სიმპათიური მანქანაა, არ გგონია?
-ძნელია არ დაგეთანხმო.- მითხრა და ისევ ჩაფიქრდა. მე კი აღარაფერი მიკითხავს, თუკი საუბრის წამოწყებას მოინდომებს მორიდებული არ არის და მეტყვის.
როგორც იქნა საჭირო აგარაკი გამოჩნდა. მაშინვე გაცოცხლდა ბავშვობის მხიარული დღეები. მე და მარიეტა დაქალები არ ვყოფილვართ, მაგრამ გასართობს ყოველთვის ვპოულობდით, მით უმეტეს ამხელა სახლში ყველანაირი კომფორტი იყო შექმნილი ბავშვებისათვის, აუზი, სათამაშო მოედნები და სათამაშოებით სავსე უზარმაზარი ოთახი... ალბათ ნებისმიერი ბავშვისათვის ეს სახლი ზღაპრული სასახლე იქნებოდა (და ასეც იყო მშობლების მეგობრების სხვა შვილებისათვის), მაგრამ არა ჩემთვის და მარიეტასთვის. ჩვენი ყველაზე საყვარელი გასართობი უფროსებზე თვალთვალი იყო. ამოვიჩემებით რომელიმე სტუმარს და მთელი ღამე კუდში დავყვებოდით.
ამ თამაშის შეწყვეტა მას შემდეგ მოგვიწია, რაც მიზანში მამამისი ამოვიღეთ, რომელსაც ძალიან შეზღუდული მოთმინება ჰქონდა. როდესაც დაიღალა ჩვენი დევნით (გამოდის საკმაოდ ცუდი დეტექტივები ვიყავით) დაგვემუქრა, რომ მთელი ღამით საკუჭნაოში ჩაგვკეტავდა. მე და მარიეტას შეგვეშინდა და თამაშზე უარი ვთქვით, ამის გარდა კი უბრალოდ სხვა საერთო ინტერესი არ აღმოგვაჩნდა და შევწყვიტეთ ერთად თამაში. მე ბიჭებს დავუმეგობრდი და ტირის სროლას ვსწავლობდი მაშინ, როდესაც ის ტანსაცმელების დიზაინს ჰქმნიდა (უკვე 8 წლის ასაკში საკმაოდ არაორდინალურ ჩასაცმელებს იგონებდა, უფრო სწორად უკვე არსებულის მიქსს აკეთებდა).
-ნინა ცუდად ხომ არ ხარ?- გავიგე გიორგის შეშფოთებული ხმა.
-არა, რატომ მეკითხები?- პირში მლაშე გემო ვიგრძენი. მე რა ვტირი? თვალებზე ხელი მოვისვი და სველ მკლავს დავხედე. ალბათ გიჟად მთვლის,- გამიელვა თავში.
-გინდა უკან გავბრუნდეთ?
-არა,- გავაქნიე თავი.
-მაშინ მარტო მე შევალ.
-არა, მეც მოვდივარ.
-კარგი, გავაჩერებ მაშინ ახლავე მანქანას.- სადგომი სავსე იყო მანქანებით, ამ მხრივ აქ არაფერი შეცვლილა. თითქმის ბოლოში მოგვიწია გასვლა თავისუფალი ადგილის სანახავად. როდესაც გიორგი დარწმუნდა, რომ საკმარისი ადგილი იყო მერსედესსა და აუდის შორის უკანა სვლით შევიდა სადგომზე. მე კი აღფრთოვანებული ვუყურებდი თუ როგორ მარტივად და დაძაბულობის გარეშე აკეთებდა ამ ყველაფერს ჩემი პარტნიორი.
მანქანიდან ერთდროულად გადმოვედით და შესასვლელთან მივედით. რა თქმა უნდა ვიცოდი რომ დაცვა ჰყავდათ, მაგრამ ამდენი? 15 კბილებამდე შეიარაღებული ამბალი იდგა კართან.
-გამარჯობა,- მიესალმა გიორგი,- მარიეტა კაშიას ნახვა გვინდა,- უთხრა და პოლიციელის ჟეტონი აჩვენა. ერთ-ერთმა ამბალმა რაცია აიღო და ინფორმაცია გადასცა ვიღაცას. რამდენიმეწუთიანი ლოდინის შემდეგ შეგვიშვეს.
კართან ახალგაზრდა გოგონა დაგვხვდა. უნიფორმის მიხედვით მოახლე იყო.
-მობრძანდით,- ხელით გვანიშნა. გიორგიმ არ შეიმჩნია სახლში არსებული სიმდიდრე და ფუფუნება. ეს კი ძალიან უცნაური იყო თუ გავითვალისწინებთ ფუფუნების იმ მასშტაბებს რაც შონიების სახლში სუფევდა. უკვე ნაცნობი კაბინეტის კარი გაიღო. მაგიდასთან ბატონი ავთანდილი მუშაობდა, ჩვენ რომ დაგვინახა თავი ასწია და გაგვიღიმა. ხელის ჟესტით გვანიშნა რომ დავმსხდარიყავით.
-ქეთი ყავა მოგვიტანე თუ შეიძლება,- უთხრა ბატონმა ავთომ.- ან სხვა რაიმეს ხომ არ ინებებთ?- მოგვიბრუნდა ჩვენ.
-იყოს ყავა,- დაეთანხმა გიორგი.
-ნატურალური წვენი თუ შეიძლება,- ძლივს მოვაბრუნე ენა პირში.
-ახლავე,- თავი დაგვიკრა გოგონამ და გავიდა.
-რით შემიძლია დაგეხმაროთ?- ორივეს მოგვმართა, მაგრამ მე არ მაშორებდა მზერას.
-თქვენს ქალიშვილთან გვსურს საუბარი,- უთხრა გიორგიმ.
-სამწუხაროდ მარიეტა თავს ცუდად გრძნობს, დღეს ვერ დაგელაპარაკებათ.- უთხრა იმავე ტონით ბატონმა ავთომ ჩემზე თვალმოუშორებლად.
-ბატონო ავთანდილ, დღეს არაოფიციალურად მოვედით, რადგან გვესმის თქვენი ქალიშვილის ტკივილი, მაგრამ შეგვიძლია ხვალ ოფიციალური ორდერით დავბრუნდეთ...
-უკაცრავად ერთმანეთს სადმე შევხვედრილვართ?- მკითხა მე, გიორგის სიტყვები კი უკომენტაროდ დატოვა.
-კი,- არც მიცდია დამალვა,- მე სანდრო და მარია ნაკაშიძეების გოგო ვარ.
-ღმერთო, ნინა ხომ?- წამოიძახა გახარებულმა,- რამდენი ხანია არ მინახიხარ. რა ლამაზი ხარ, კოპიო დედაშენი.- გავწითლდი.
-დედა უფრო ლამაზი იყო,- ჩავიბურტყუნე ჩემთვის.
-ნება მომეცი არ დაგეთანხმო,- მითხრა ბატონმა ავთომ, რომელმაც გაიგო ჩემი ბურტყუნი.
ამ დროს მოახლე შემოვიდა. პირველი ჩემსკენ გამოიწია ნატურალური წვენის გადმოსაცემად და დავინახე როგორ ჰკრი ოდნავ ხელი გიორგიმ. გოგონამ წონასწორობა ვერ შეინარჩუნა და წვენი ზედ გადამექცა. ძლივს შევიკავე გინება.
-ოი, მაპატიეთ, მაპატიეთ,- შეშფოთდა ქეთი.
-არა უშავს,- ვცადე მისი დამშვიდება, მაგრამ გაბრაზებულს ეს ცუდად გამომივიდა.
-ნინა, შეგიძლია ქალთა ოთახით ისარგებლო, დაგელოდები,- მითხრა გიორგიმ აუღელვებლად. თავიდან ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა, მაგრამ მერე გონება გამინათდა, ის მე მარიეტას ნახვის შანსს მაძლევდა. მაშინვე ავდექი, ბოდიში მოვიხადე და ქეთის გავყევი. კიბესთან ჩამოვრჩი და ზედა სართულზე ავირბინე. მარჯვნივ მესამე კარი - ეს არის მარიეტას ოთახი.
კარი ოდნავ შევაღე და დავრწმუნდი რომ არ შევმცდარვარ. საწოლზე კითხვისნიშანივით მოხრილი მარიეტა იწვა, თმები გაჩეჩილი ჰქონდა, ტანსაცმელი შემოხეული. ნანახით შოკირებული მასთან ახლოს მივედი და სახეზე დავაკვირდი.
მის სახეზე არანაირი ემოცია არ ეწერა, თვალებში კი ნელ-ნელა ქრებოდა სიცოცხლის სურვილი...