ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(12)

-ნათესავებმა დაგვპატიჟეს ქობულეთში და წასვლას ვაპირებთ მე და მამიდაჩემი...-თქვა ცუცამ,მაშინ,როცა ნოეს მის კალთაში ედო თავი და თვალები დაეხუჭა. ბიჭს ხმა არ ამოუღია, საყვარელთა იყო,მაგრამ ფიქრებით სულ სხვაგან დაქროდა და თითქოს მართლაც მომწყდარიყო იქაურობას,გადახვეწილიყო ცუცასგან შორს, ადგილას სადაც ნოე უწარსულო ადამიანი იყო,მომენტით რომ ცხოვრობს.სიჩუმე კარგა ხანს გაიწელა,ბოლოს ცუცამ ვერ მოითმინდა და დაარღვია:
-გაიგონე რა გითხარი?
-რა?-კითხვაზე კითხვით უპასუხა ნოემ და თავი წამოწია.
-არ მისმენდი?
-კი,როგორ არა.
-მატყუებ!
-არა,არ გატყუებ...გისმენდი....
-ხო?“ფიცი მწამს ბოლო მაკვირვებსო!“
-შემჩნეული გაქვს,რომ სულ ამ ანდაზას გაიძახი?
-და თავად შემჩნეული გაქვს,რომ სულ მატყუებ?!
ნოემ თავი კვლავ დაწია,ცუცას კალთა ეგულებოდა,მაგრამ გაბრაზებული გოგონა გაიწია და თავი მწარედ დაარტყა კიბეს.
-ჯანდაბა!
-დიახაც!ჯანდაბა შენ თავს!-ცუცა ფეხზე წამოიჭრა და შორტი დაიფერთხა.
-აუცილებელი იყო ასე შეშლილივით წამოხტომა?
-თუ გვერძე გაწევა?!
-ორივე!
ცუცამ თავი გადააქნია და კიბეებზე ჩაირბინა.
-საით?-მიაძახა შეყვარებულმა.
-სახლში!
-მოიცადე!
-რას დაველოდო?
-დედაჩემი მალე მოვა და გასაღებს მოიტანს.
გოგონამ მობეზრებული სახით დახედა ვარდისფერ საათს,ხელზე,რომ ეკეთა.
-ამ სიტყვებს მეუბნები დაახლოებით ორი საათია უკვე!
-ჩემზე ხომ არ არის დამოკიდებული,არა?
-ხომ გქონდა თავადაც გასაღები,სად წაიღე?!
-ხომ გითხარი დამეკარგათქო!
-უფრო ყურადღებიანი უნდა იყო!
-არ გადამრიო.-ჩაიქირქლა ირონიით და ცალი ლოყით გაიღიმა.
-დღეს გასაღები დაკარგე,ხვალ მე დამკარგავ!-ხელი ჩაიქნია და სადარბაზოდან გავიდა.
-არა ცუცა,ცდები...ის „ხვალ“,რომელსაც შენ ამბობ არასდროს დადგება....-თქვა ნოემ,წამოდგა,შარვალი დაიფერთხა,მაგრამ არ დადევნებია.
-სად შეიძლება იყოს გასაღები?-იკითხა თავისთვის და ცადა გაეხსენებინა ბოლოს როდის ეჭირა ხელში ან სად წაიღო.


*********
-რატომ არ იღებდი აქამდე მობილურს?-ნოეს გაბრაზებული ხმა ქონდა, ცუცას თვალწინ წარმოუდგა მისი განრისხებული სახე და კობებშეყრილი შუბლი,რომელსაც ნაოჭი გასჩენოდა.
-არ მეცალა.
-ეგ როგორ გავიგო?
-ბარგს ვალაგებდი.
-მიდიხარ სადმე?!
ცუცამ უცნაურად ჩაიცინა,მაგრამ ეს ჩაცინება ის არ ყოფილა,რაც ჩანდა.
-მივდივარ კი, შენ ალბათ პირველად გესმის ეს,ხომ მართალი ვარ?
-სად მიდიდხარ?
-დასაკარგავში! მივდივარ და აღარ დავბრუდები!
-ცუცა,არ ვარ ხუმრობის ხასიათზე! ნორმალურად მიპასუხე შეკითხვაზე.
-როცა გიყვებოდი არ მისმენდი!
-გეკითხები სად მიდიხართქო!
-ქობულეთში.
-როდის ჩამოხვალ?
-არ ვიცი ზუსტად.
-კარგი.-ნოე გათიშვას აპირებდა,როცა ცუცამ შეაჩერა.
-გასაღები იპოვე?
-ვერა. ჩემი ჭირიც წაუღია!

* * *
ნოეს თავიდან არ ამოდიოდა ფიქრია,ის ღამე,როცა მისმა მობილურმა კინაღამ თავი გაუტეხა(რეალურად კი ლაზათიანი კოპით დაასაჩუქრა),მის სახლში შეჭრა და მასში პატარა ექვსკურსია,ფიქრიას გაცნობა,ექიმთან წაყვანა,მათ შორის გამართული დიალოგები,რამდენი რამ მოხდა ერთ ღამეში...
-ნოე!ნოე! სახლში ხარ,დე?-შემოესმა ფიქრებში გართულ ბიჭს დედის ხმა.
-აქ ვარ!-გაძახა თავისი ოთახიდან ვაჟმა,შინ დაბრუნებულ ზეკოს,ისე რომ კომპიუტერის ეკრანს არ მოშორებია.(კომპიუტერომანია,ხომ ოცდამეერთე საუკუნის წამყვანი სენია).
-ამას წინათ ავტობუსში გუცი დამემგზავრა,ჩვენი ნათესავი...
-ექიმი,რომ არის?
-ხო,აი ეგ.
„ნეტავ,მოუყვა იმ ღამეს ძალიან გვიან,რომ შევაწუხე,თან გოგო მახლდა და გავასინჯინე?! არამგონია,ხომ დამპირდა სიტყვა არავისთან დამცდებაო...“
-მერე?
-შენზე მითხრა რამხელა ბიჭი გაზრდილაო.
-რაო?
-ხო.
„მაინც ჩავუშვივარ იმ ბებერ მთხლეს!“
-სიმპატიური ახალგაზრდა ყმაწვილიაო.
-არა და იმედი მქონდა,ენას კბილს დააჭერდა.-თქვა თავისთვის. გონებაში უკვე გეგმას აწყობდა ღამე,როგორ დასხმოდა თავს და ენა ამოეგლიჯა.
-რა,დედი?
-არაფერი.
ზეკო ოთახში შემოვიდა,ხელები დაებანა,იმშრალებდა.
-ვკითხე საიდან იცით,ბოლოს ხომ ორი წლის წინ ნახეთთქო.
ნოე facebook-იდან გამოვიდა.
-და რა გიპასუხა?-კითხა მოჩვენებითი სხვათაშორისობით.
-ჩემმა შვილიშვილმა მანახა ინტერნეტში მისი სურათებიო.
ბიჭმა ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო და შვებით ამოისუნთქა.
-სამსახურში რა ამბებია?-ცადა თემის შეცვლა.
-რავიცი,მძიმე დღე იყო...-ამოიოხრა დაღლილმა ქალმა.
-შენი ყოველი დღე მძიმეა,დედა....
-რას ვიზამთ,ასეა ეს ცოხვრება მოწყობილი...
-„ტანჯვაა წუთისოფელი....“-ჩაეღიმა ნოეს.
დედამ თავზე ხელი გადაუსვა,რაღაცის თქმას აპირებდა,მაგრამ მობილურის ხმა გაიგონა.
-მირეკავენ...-თავის გამართლების თონით თქვა,სიყვარულით სავსე თვალები შეანათა შვილს და შემოსასვლელისკენ ისეთი სწრაფი ნაბიჯით წავიდა,ლამის გაიქცა.
-ვინმეს ზარს ელოდებოდი?!
-არა...-გამოძახა ზეკომ და საძინებელში შეიკეტა.
-უცნაურია...-გაიფიქრა ბიჭმა,კომპიუერიდან წამოდგა და ფეხაკრებით გავიდა დერეფანში,რომლის ბოლოს დედამისის ოთახის კარი იყო მიკეტილი.
-ახლავე გამოვალ სახლიდან!-ეს ფრაზა ჩაწვდა თუ არა კართან ატუზულ ნოეს,უკან დაიხია,აზა აქეთ-იქით აწყდებოდა,ფაციფუცობდა,ისეთი შთაბეჭდილება შეექმინა თითქოს რაღაცას ეძებდა,მერე ერთ ხანს მიყუჩდა,ბოლოს წამოდგა და კარისკენ გამოიქცა, ვაჟმა ძლივს შეასწრო სააბაზანოში.
-ჩემი თანამშრომელი გაუტანია მანქანას, ნონა დეიდა,ხომ გახსოვს,ნოე?! სასწრაფოდ უნდა მივიდე საავადმყოფოში!-დაუძახა ვაჟს,რომელიც საპირფარეშოს კედელს მიყუდებოდა და შუბლს იზელდა.
-წამოგყვები,შეიძლება?!-კითხა უეცრად და სააბაზანოდან თავი გამოყო.
-სხვა დროს იყოს,დე...-ჩანთას ხელი სტაცა და სახლიდან ისე თავქუდმოგლეჯით გაიქცა,კარი ღია დარჩა.
-რა ჭირს ამ ქალს?!-ხმამაღლა გაიფიქრა ნოემ,გასაღები აიღო,კარი ჩაკეტა და დედას დაედევნა.
„როცა მხეცი ხარ და მსხვერპლი გყავს მიზანში ამოღებული,იმაზე მეტად ფრთხილობ ვიდრე თავად ის, ზომავ ყოველ ნაბიჯს და მოქმედებას, გეშინია არ დააფრთხო ან არ გააქციო,აკვირდები,იმახსოვრებ მის მოძრაობებს,საქციელებს,ეცნობი შესაძლებლობებს და მხოლოდ ამის შემდეგ,საჭირო დროს და საჭირო ადგილას ესხმი თავს!“
ნოემ ლიფტი გამოიძახა, ძირს,რომ ჩავიდა,შორიდან დაინახა დედამისი უკვე ტაქსიში ჯდებოდა...

*********
-ვინ იყო ის გოგო,მაშინ ტაქსში,რომ იჯდა შენთან ერთად?-კითხა საწოლზე წამოწოლილმა ილიამ მეგობარს და ლობიანის უკანასკნელი ლუკმა გადაყლაპა.
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-როგორ არ აქვს!
-ფულს დაგიბრუნებ მალე...
-ეგ არ მიგულისხმია....
უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა.
-ცუცა რას შვება?
-ცუცა? ქობულეთში წავიდა...
-გააცილე?
-არა...
-შენ და ცუცა აღარ ხართ ისე ერთმანეთთან,როგორც უწინ,არა?
-ვინ იცის... nobody knows what happens between two person,eqtually when they are couple.
-შენი პირწმინდა,კლასიკური ინგლისური-გაეცინა ილიას.
-ნუ დასცინი შენ ჩემ არაჩვეულებრივ ინგლისურს,თორემ მოგხვდება ყბაში.
-ხომ იცი ხელის შემობრუნება ვიცი!
-ჩემგან ისწავლე შენ ეგ-ნოემაც გაიცინა.
-სხვათაშორის მეც ვაპირებ ქალაქიდან გასვლას ძმაო,შენ არა?
-არ ვიცი ჯერ,ზეკოს სიტყვა არ ჩამოუგდია ამ თემაზე. სად აპირებ წასვლას?
-ჯერ კიკეთში ავალ,ბიძაშვილებთან და მერე ალბათ მეც ზღვაზ წავალ.
-ანაკლია კარგად გააკეთესო ამბობენ.
-მე პირადად ბათუმში მინდა -მაგრამ ჩემ ბიძაშვილებს ქობულეთი ურჩევნიათ და არ ვიცი რას ვიზამთ...
-მაგრად ჩამოცხა ჩვენ ქალაქში...
-კიდევ უფრო გაუარესდება სიტუაციაო, აცხადებენ...
-საუნაში ამოვყოფთ ალბათ მალე თავს...
-ცხელი ზაფხული გვაქვს,შარშანდელის არ იყოს...
-უნარების ქულები დადებულა.
-ხო,ვიცი. შეამოწმე?
-არა.თავს ვიკავებ,რატომღაც....
-და რა აზრი აქვს? ადრე თუ გვიან მაინც ხომ გექნება სანახავი?
-შენ რამდენი აიღე?
-ორმოცდაცხრა.