ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(13)

ერთ კვირაზე მეტი გავიდა...ნოეს ძალიან უნდოდა ფიქრიას ნახვა,მაგრამ ცოცხალი თავით არ მიდიოდა. მისი უბნის სიახლოვესაც კი არ გაუვლია...უცნაურია გინდოდეს ადამიანთან შეხვედრა,მაგრამ მთელი მონდომებით გაურბოდე ამას...
ნოე მეტროში იდგა, დედამისის უცნაურ საქციელზე ფიქრობდა,ეჭვებში იყო ჩავარდნილი,აღარ იცოდა რა ეფიქრა,წინა ღამით ჩანთა გაუჩხრიკა,მობილური დაუთვალიერა,მაგრამ ვერაფერი აღმოუჩინა,რასაც დამამტკიცებელ საბუთად გამოიყენებდა...თუმცა თავადაც არ იცოდა რის დამტკიცებას ცდილობდა. სამსახურში ხშირად დაუწყო მიკითხვა, რაც აზას ძალიან აფორიაქებდა,მაგრამ არ იმჩნევდა,ოსტატურად მალავდა ყოველ გაჟრჟოლებასა და წამით გაჩერებული გულის მობრუნებისას დახარჯულ ძალისხმევას.
„კარები იკეტება...შემდეგი სადგური თავისუფლების მოედანი....“-ჩაესმა ნოეს ყურებში შორიდან. ხმამ თითქოს შეაფხიზლა,თვალები გახელილი ქონდა,მაგრამ აქამდე ვერ ხედავდა,ახლა კი ცხადად დაინახა მისკენ თავქუდმოგლეჯით გამოქცეული ფიქრია,რომელმაც ძლივს შემოასრო,შემოვარდა თუ არა მეტეორივით ვაგონში,კარი დაიკეტა, მეტრო დაიძრა, წაბორძიკდა და ლამის წაიქცა.
-ფრთხილად!-წამოიძახა ნოემ და ხელი სტაცა.
დიდხანს უყურებდნენ ერთმანეთს. გაოცებული,თვალებგაფართოებული,გულამოვარდნილი ფიქრია და ფარულად გახარებული ნოე.
-ყოველთვის,როცა ფეხი მიცდება და მგონია დავვარდები....-დაიწყო გოგონამ.
-მე ხელს გიწვდი და გიჭერ....-შეაწყვეტინა ბიჭმა.
-მაშველად მუშაობ?
-პერსონალურ მაშველად...-ჩაეცინა ნოეს და ხელი უშვა.
-როგორ ხარ?
-რავიცი.როგორც მიყურებ ისე...
-ნოე,მადლობა...ყველაფრისთვის...მთელი ღამე ტკბილად მეძნა,დილას თვალი,რომ გავახილე შენი ნაყიდი მალამოები დამხვდა და...
-ძალიან გაგიკვირდა?
-ძალიან გამიხარდა....
-არ გეგონა თუ წამლებსაც ამოგიტანდი?
-ვერ წარმოვიდგენდი თუ დღეს,აქ, ამ დროს შეგხვდებოდი...
-მგონი ფორმაში აღარ ვარ...
-რატომ,წინასწარ ვერ ხვდები რის თქმას ვაპირებ?
-ხო...
-სხვა შემთხვევაში ყველასთან მიმართებაში გამოგდის?
-უმეტესწილად...
-რატომ დაიკარგე?
-დარწმუნებული იყავი,რომ კიდევ მოგაკითხავდი?
-არა,ვიმედოვნებდი....ვერაფერს იტყვი დარწმუნებით,როცა საქმე ადამიანს ეხება და მითუმეტეს თუ იმ ადამიანს არ იცნობ...
-ანუ გინდოდა მოვსულიყავი?-კითხა ნოემ და თვალებში დააკვირდა...
-უცნაური თვალები გაქვს,ნოე...
-და,მაინც როგორი?
-ერთი შეხედვით სულ სხვანაერი ჩანს და ღრმად,რომ ჩახედავ...
მეტრომ სვლა შეანელა...ფიქრიას წინადადება არ დაუმთავრებია.არც ნოე ჩაძიებია.
-როდის ჩადიხარ?-დაინტერესდა ბიჭი.
-ორი გაჩერების შემდეგ...
-დედაშენი ჩამოვიდა?
-კი...
მეტრო გაჩერდა. კარი გაიღო,ხალხის ნაკადმა დენა დაიწყო,ზოგი გარეთ გადიოდა,ზოგიც შემოდიოდა.
-ვიდგეთ თუ დავსხდეთ?-იკითხა ფიქრიამ და ჯერ კიდევ ცარიელ სკამებს გადახედა
-ვიდგეთ.
-დაახლოებით მასეთ პასუხს ველოდებოდი შენგან...
-მასეთს,როგორს?
-არაორდინალურს.
-მაგრამ მაინც მკითხე,არა?
-გსიამოვნებს,როცა სხვების აზრებს „კითხულობ“?
-შენ არ გესიამოვნებოდა?
„კარები იკეტება...შემდეგი სადგური ....“
-ალბათ კი...
ფიქრიას,რომ თვალი ედგა იმ სკამზე ორმოცდაათს მიტანებული,ლამაზი ქალი დაჯდა, გვერდით კი პატარა ბიჭი დაისვა,უსათუოდ შვილიშვილი უნდა ყოფილიყო.
-არც მამაშენს უწევს მორიგეობა ამ დღეებში?
ფიქრიამ გადაიკისკისა. ძალიან უხდებოდა სიცილი, ჩამწკრივებული მარგალიტებივით უჩანდა კბილები.
-სტუმრობას აპირებ,ნოე?
-დღეს სახლში იქნები?
-გვიან ვიძინებ...
ბიჭმა თვალი ჩაუკრა.
-ბოლოს და ბოლოს,ხომ უნდა გაიცნო შენი ღამის კოშმარი შედარებით ახლოს?
-ღამის კოშმარები კი მხოლოს ღამით მოდიან,არა?
-აივნის კარები ღია დატოვე,პატარავ....


****
თორმეტ საათს,რომ გადაცდა ამაყად მდგარი ბინის მესამე სართულის აივანზე შავებში ჩაცმული ბიჭი აძვრა. თმა შეკრული ქონდა და გიენას მზერით ათვალიერებდა მეზობელ ფანჯრებს,ამოწმებდა ვინმე ხომ არ უთვალთვალებდა.
-„სიფრთხილეს თავი არ სტკივაო“...მგონი ცუცას სენი გადამედო,აფორიზმებითა და ანდაზებით დავიწყე ლაპარაკი.-გაეღიმა. ტუჩების ბოლოები მიმზიდველად აეპრიხა და ნიკაპი იდუმალებით აუცახცახდა.
აივნის კარი ღია დახვდა,ისე,როგორც ფიქრიას დაუბარა. ესიამოვნა... კარებში ბაცი იასამნისფერი ფარდა ფრიალებდა,ისეთი ნაზი იყო და ქარქარა,მოჩვენების კაბას მიამსგავსა. ფიქრია საწოლზე იწვა,ნოესკენ ზურგით,წიგნს კითხულობდა,ისეთი ინტერესითა და მონდომებით ნოემ ისიც კი იფიქრა უკან ხომ არ გავბრუნდეო.
-მასპინძელო..-დაიძახა ჩურჩულით. ფიქრია ისე შეცბა,ლამის საწოლიდან გადმოვარდა.
-არ თქვა რომ შეგეშინდა...
-ნოე?!
-ხომ მელოდი?!
-შემოდი!-გოგონამ მუხლები შეიკეცა.-მალე,ვინმემ არ შეგნიშნოს!ნეტავ,იცოდე რა ჭორიკანა მეზობლები მყავს!
-ეჭვი არ მეპარება,შენ ჩემი უნდა ნახო.
-ნუთუ ყველგან მასეა?!-გადაიკისკისა გოგონამ,წიგნი დახურა და გვერძე გადადო.
-ვინ იცის...უცხოეთში ალბათ ნაკლებად...
-ჩამოჯექი.-ხელი გადაუსვა მასპინძელმა ლოგინს.
-რას კითხულობ?-საწოლს დაახტა ბიჭი და გადაკოტრიალდა,თან წიგნს წვდა და გადაათვალიერა.
-ჰემინგუეის „მშვიდობით იარაღოს!“
-მშვიდობით ცხოვრებავ!
-რა პესიმისტი ხარ,ნო..
სტუმარი წამოჯდა,კეხიანი პროფილი მამაკაცურობას მატებდა, ფიქრიასკენ არ გამოუხედავს ისე თხოვა მასე ნუ მომმართავო.
-რატომ?რაშია საქმე?
-არ მსიამოვნებს...-უხეშად და მკვახედ გამოუვიდა ეს სიტყვები,არ უნდოდა,მაგრამ მაინც...
-თუ გაღიზიანებს აღარასდროს დაგიძახებ....-ხმა გაებზარა გოგონას და ის ცრემლები მოაწვა თვალებზე,რომელშიც უეცრდ სარკე აღმოაჩინა ვაჟმა.
-რატომ მიყურებ ასე?-შეიშმუშნა ფიქრია,ბალიშს წვდა და ჩაიხუტა.
-ისე....
-უმიზეზოდ არაფერი ხდება...
-მე კი მგონია რომ ბევრი რამ არსებობს რასაც ვერ ახსნის ადამიანი...-თქვა ნოემ იდუმალი ხმით,ისე,რომ ფიქრიასთვის თვალი არ მოუშორებია.
-აღარ გეშინია ჩემი?-კითხა უეცრად ბიჭმა,წუთიერი დუმილის შემდეგ...
-არა....
-სულ არა?
-იქნებ ცოტათი...
-როცა პირველად გნახე მინდოდა ჩემი შეგშინებოდა,მაგრამ ახლა აღარ...არ მინდა გეშინოდეს...
ბიჭი გულდაღმა იწვა და იდაყვებით ეყრდნობოდა რბილ საწოლს.
-არ გინდა კარი ჩაკეტო?
-რას გულისხმობ?!
-კარი გადაკეტო,გასაღებით...რა ვთქვი გასაოცარი?
-იქნებ არ ღირს?!
-აბა რა სჯობს კარი შემოგიღონ შენმა მშობლებმა და საწოლზე წამოსკუპული უცხო ახალგაზრდა ყმაწვილი დაინახონ?
-უცნაურია არა?
-ჩემთვის არც ისე,მაგრამ მგონი,რომ შენებისთვის სავსებით მიუღებელი...
ფიქრია სასწაფოდ წამოდგა, კარებთან მიცუნცულა და გადაკეტა.
-ესეც ასე!
-ესეც ასე,პატარავ!-გაიმეორა ღიმილით ბიჭმა და გადატრიალდა,ახლა უკვეგულდაღმა იწვა და იმ ბალიშზე ედო თავი,ცოტა ხნის წინ ფიქრიას,რომ ჩაეხუტებინა.
-ნოე,რატომ დაგარქვეს ეს სახელი?
-არასდროს გამჩენია მსგავსი შეკითხვა დედაჩემთან...შენ რაღატომ ხარ ფიქრია?
-დედაჩემს ბევრი უფიქრია თურმე რა შეერჩია და ბოლოს ფიქრიაზე გაუკეთებია არჩევანი.
ქალიშვილი ღამის სტუმარს გვერდით მიუჯდა და გამჭოლი მზერით შეავლო თვალი.
-ვინ ხარ,ნოე?
-მეგონა ამ შეკითხვაზე პასუხი უკვე გქონდა....-თვალი ჩაუკრა ბიჭმა,შეკრულ,კუნაპეტივით შავ თმაში ხელი შეიცურა და ზედაპირულად მოიფხანა.
-შენ თუ იმას გულისხმობ ღამის კოშმარს,რომ გეძახი...
-და რა,არ ვარ თუ?-ცალი ლოყით გაიღიმა,ისე,როგორც სჩვეოდა.-დავიჯერო არ დაგსიზმრებივარ?
ფიქრიას თავში ამოუტივტიბვდა ყველა ის ღამე,როცა ნოე მისი სიზმრების მთავარი პერსონაჟი იყო. არაო უნდა ეთქვა,მაგრამ ბიჭმა დაასწრო:
-არ მიყვარს როცა მატყუებენ...
-არც ვაპირებდი მომეტყუებინე...
-ისევ ტყუილი...ფიქრი,თითქმის შეუძლებელია ჩემი მოტყუება,გახსოვდეს ეს...
-ყველა ადამიანი იტყუება, არ მეგულება მსოფლიოში კაცი ვისაც ტყუილი არ ეთქვას თავის დღეში...საქმე იმაშია რა სიხშირით იტყუება ან რატომ...
-მე ხშირად ვიტყუები,საჭიროება მოითხოვს ამას... ზოგჯერ ტყუილი საუკეთესო გამოსავალი და შველაც კია!
ნოემ ოთახი შეათვალიერა: კედლებზე იასამნისფერი შპალერი გაეკრათ ნაცრისფერი ყვავილებით გაწყობილი, იატაკის ერთ მეოთხედს ნაცრისფერი ხალიჩა ფარავდა,კედელი,რომლის წინაც საწოლის თავი ღობესავით აღმართულიყო ავანგარდისტული სურათით გაეფორმებინათ. ძირს ორი პუფი ეგდო, ერთი მუქი იასამნისფერი,მეორე ღია, ერთერთ მათგანში ჩაგდებული ჩანთა ისეთი მარტოსული ჩანდა,თითქოს ვინმეს მიეტოვებინოს. კომპიუტერის მაგიდა კარებთან ახლოს,კედელთან მიედგათ,გვერდით(ცოტა მაღლა) თაროები მიემაგრებინათ,რომლზებზეც ჩამწკრივებული წიგნები სიამაყით სავსენი იმზირებოდნენ.
-ვატყობ კითხვა გიყვარს...
-ძალიან...
-საყვარელი წიგნი?
-ერიხ მარია რემაკის „სამი მეგობარი“...შენ?
-მე? მე და წიგნი შორს ვართ ერთმანეთისგან...
-და მაინც,ხომ გაქვს რამე წაკითხული?
-ისეთები შენ რომ არ მოგეწონება...
-მაგალითად?
-არამგონია ღირდეს ამაზე ლაპარაკი...
-მეგონა იმისთვის მსტუმრობდი უკეთ,რომ გაგვეცნო ერთმანეთი...
-ბნელეთის წიგნები მიზიდავს....-თქვა თითქმის ურჩულით,ისეთი იდუმალი ხმით,როგორიც ახასიათებდა,საოცრად ბევრს რომ მალავს და ჩქმალავს უკუნეთის კუთხე-კუნჭულებში.
ოთახში ტანსაცმლის კარადაც იდგა... ნოე წამოდგა და მიუახლოვდა, უკითხავად გამოაღო და გადაათვალიერა.
-რას აკეთებ?
წითელ კაბას წვდა და გამოიღო,შეათვალიერა და გაიღიმა. ფიქრიას გული უჩქარდებოდა მის ყოველ გაღიმებაზე და ისეთი გაფართოებული და აღტაცებული თვალებით უყურებდა,ნოეს,რომ შეემჩნია უსათუოდ იფიქრებდა ხომ არ მოვეწონეო...
-რატომ იღიმი?
-დარწმუნებული ვარ საოცრად მოგიხდება ეს კაბა...
-ალბათ...
-მიდი,ჩაიცვი!-კაბა ესროლა.-დაიჭირე!
წითელი ნაჭერი საწოლზე დავარდა... მასპინძელი არ განძრეულა...
-ფიქრია!-დედის ხმა გაიგონა გოგონამ,შეცბა,ნოეც შეკრთა. მასპინძელი დაფაცურდა,არ იცოდა რა ექნა,აქეთ იქით იხედებოდა,დასამალ ადგილს ეძებდა სტუმარი თვალისთვის მიუწვდომელ ადგილას რომ შეეფარებინა.
-ფიქრია! გააღე კარი!-გოგონას დედა კარებთან იდგა და სახელურს ექაჩებოდა.-რატომ გაქვს ჩაკეტილი?! ვის ელაპარაკები მანდ?!
ნოე კომპიუტერს მივარდა,ისე,რომ ფეხის ხმა სულ არ ყოფილა. სასწრაფოდ შევიდა ქართულად ნათარგმნი ფილმების საიტზე და პირველივე ფილმი ჩართო online-ში,რომელიც თვალში მოხვდა. ფიქრია გაშტერებული უცქერდა.
-რას აკეთებ?-წაიჩურჩულა ნერვიულობისგან პირგამშრალმა. მის წინ მდგარმა ბიჭმა ტუჩებზე თითი ააფარა. ფიქრიას დედა ბრახუნს განაგრობდა,თან ქალიშვილის სახელს იძახდა აფორიაქებული.
-ჩუ...უთხარი,რომ ჩაგეძნა და ფილმი ჩართული დაგრჩა...-მერე კარადა გამოაღო და შეჯდა. ფიქრია კართან მივიდა და მოჩვენებითი სიმშვიდით გააღო,თან თვალებს იფშვნეტდა.
-რა ხდება, დედი?
-რას აკეთებდი აქამდე?!-უყვირა მშობელმა.
-მეძნა....
-გეძინა?
-ხო..მეძინა...ჩამეძინა ფილმის ყურებისას...
-ის ლაპარაკი,რომელიც მესმოდა?
-ფილმში იყო,დე....
-კარი რატომ გქონდა ჩაკეტილი?
-არც მახოსვდა თუ ჩავკეტე...
-გამორთე კომპიუტერი და ისე დაიძინე.
-ძილინებისა,დე...
-ძილინებისა,გოჭუ...
ფიქრიამ ოთახის კარი დახურა,მაგრამ ჩაკეტვა ვეღარ გაბედა...დიდხანს უსმენდა დედამისის ნაბიჯებს. იქამდე არ ამოისუნთქა შვებით,სანამ დედა საძინებელში არ შევიდა და მისი ნაბიჯების ხმა არ მიწყდა.
-კინაღამ გამოგვიჭირეს...-თქვა და კომპიუტერს მიუჯდა.
-კინაღამ მაშინ გამოგვიჭერდნენ კარები ჩაკეტილი,რომ არ გქვონოდა...-ნოემ პასუხი კარადიდან გასცა,მაგრამ წამშივე გამოვიდა ოთახში.
-არ ჩაიცმევ ამ კაბას?
-გადაირიე?!
-რატომ,რას გთხოვ შეულძებელს ან უკადრისს?
-არა,არ ჩავიცვამ.
კომპიუტერი გამორთო,წამოდგა და ნოესკენ მობრუნდა. ბიჭს წითელი კაბა ხელში ეჭირა.
-იცი,პატარავ,წითელი ჩემი საყვარელი ფერია...
-ეს კაბაც მოგეწონა,არა?
-კი და საოცრად მაინტერესებს შენს ტანზე....
-ოხ!
-ეს თანხმობას ნიშნავს?
გოგონა უსიტყვოდ წვდა კაბას.
-გადი აივანზე...
-რომ დამინახოს ვინმემ?
-მაშინ...-სკამზე გადაკიდებულ თეთრ ყელსახვევს წვდა და თვალებზე დაუწყო აკვრა.
-რას შვები?
-თვალებს გიხვევ...
-რომ არ დავინახო როგორ იცვლი?-გაეცინა ნოეს.
-დიახაც!-ორივე ჩურჩულით ლაპარაკობდა.-ახლა ზურგით შეტრიალდა და არ გამოიხედო თორემ ღორივით დაგკლავ!
-ვინ ვის დაკლავს განახებ,ნუ გამაბრაზებ იცოდე!
-შენ რა ხელს აიღებ ქალიშვილზე?
-ქალიშვილზეც და ქალზეც!
-ცოხველო!
-გეშლება,პატარავ...
-მაშ რა ხარ?-კითხა ფარდას ამოფარებულმა...სარაფანა უკვე გაეძრო,შავი საცვლები ეცვა.
-ჰა?ნოე,რა ხართქო?
სტუმარი არ გამოხმაურებია...
-ნოე?!-წითელი კაბის ჩაცმა ჯერ არ მოესწრო,როცა ნოემ ფარდა გადაწია და ხელებს შუა მოიმწვდია. თვალები ისევ გაკრული ქონდა.
-მე დემონი ვარ!
-დემონი....
-ამ „შარფს“ შენი სურნელი სდის...
ფიქრიას წითელი ნაჭერი აეფარებინა თითქმის შიშველ სხეულზე.
-და ამ კაბასაც...-ცალი ხელი კაბას ჩამოუსვა.
-ნუ მოდიხარ ასე ახლოს...
-თორემ გეკოცნება?
-ნოე!
-თქვი...
-გაიწიე...-ცალი ხელი კაბას მოაშორა და ბიჭის გაწევა სცადა.
-რომ არა?!
-გთხოვ...
ფიქრიას ჟრუანტელმა დაუარა და აათრთოლა.
-პატარავ...-ნოე იღიმოდა,ფიქრია კი თვალს ვერ წყვეტდა მის ღიმილს,თავს კი უმწეო თაგვად გრძნობდა,რომელიც კატამ კუთხეში მიიმწყვდია.
-ჩაიცვი...ჩაიცვი,ციცქნავ...ნუ გეშინია, ხელს არ დაგაკარებ,ჯერჯერობით...-გაეცინა, მკლავებში მოქცეულ ქალიშვილს გაშორდა და საწოლზე დაჯდა.
ფიქრია დიდხანს სუნთქავდა ნელა,გული ხელით ეჭირა და იმ გრძნობას ებრძოდა უწინ,რომ არასდროს წამოჭრილიყო მის არსებაში...
-ბოლოს და ბოლოს,გამოხვალ მაგ ფარდიდან თუ ძალით გამოგიყვანო?!-აევსო მოთმინების ფიალა ბიჭს...
-გამოვდივარ...-ფარდიდან გამოსულ,წითელ კაბაში გამოწყობილ ფიქრიას ნოე ისევ თვალახვეული დახვდა...
-მართლა არ გამოგიხედავს?
-მგონი შეცდომა დავუშვი,მოდი თავიდან გამოიცვალე და აუცილებლად გავახელ თვალებს...-სერიოზული გამომეტყველებით უთხრა ნოემ...
ფიქრიას გაეცინა,მიუახლოვდა და ყელსახვევი ნელა მოხსნა...ნოეს სუნთქვას მკერდზე გრძნობდა და ეღუტუნებოდა.
-რა ლამაზია...-თქვა ბიჭმა,მაგრამ კაბაზე - თუ მკერდზე თავად ვერ გაარჩია. ქალიშვილმა სამი ნაბიჯით უკან დაიხია და დატრიალდა.
-შეუდარებელია!
-დედაჩემმა ჩამომიტანა ახლახანს საზღვარგარეთიდან...
-დედა რა პროფესიისაა?
-დიპლომატი. დედაშენი, დემ?
-დემ?
-ხომ მითხარი დემონი ვარო, შემოკლებით „დემ“...აწი ასე დაგიძახებ.
-არ ვარ წინააღმდეგი.
- ქუჩაში,რომ დაგიძახო მაინც გამომხედავ?
სტუმარმა თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად.
-დედაჩემი სარეკლამო კომპანიის მენეჯერია.
-როგორია?
-გარეგნულად?
-ხო.
-აი ისეთი,რომ დაინახავ უსათუოდ იტყვი ნოეს დედააო...
-ასე გავხართ ერთმანეთს?
-ძალიან...
-კიდევ დემ,კიდევ მომიყევი შენზე რაიმე!
-რა საჭიროა?
-მაინტერესებს... მინდა ბევრი ვიცოდე შენზე,ძალიან ბევრი...
-დამიჯერე არ ღირს... იქნებ სულ აღარ მოგინდეს ჩემთან ურთიერთობა ბევრს თუ გაიგებ...
-ასეთი საშნელი წარსული გაქვს?
-არამარტო წარსული,პატარავ,მთელი ცოხვრება...
უადგილო სიჩუმე ჩამოწვა, დიალოგი ისე გაწყდა,როგორც ძაფი ორ თოჯინას შორის ერთმანეთს,რომ მისი დახმარებით უკავშირდებიან...
ოთახში ბნელოდა... ნახევრად გადაწეული ფანჯრიდან შემოსული მთვარის სხივები ფიქრიას მხრებზე იღვრებოდა და ნელნელა მთელ სხეულზე მიცოცავდა. თმა უჩვეულოდ უბზინავდა, სახეზე სულ სხვა ფერი ედო,განა ისეთი ხორბლისფერი,როგორსაც ნოე უწინ ხედავდა,სავსებით განსვავებული,ბრჭყვიალა,მარმარილოსებრი და ოდნავ მოხორცისფრო. გოგონას თვალები ჭრელი ციცინათელებივით უნათებდა,ტუჩები ისე დაეშორებინა ერთმანეთისთვის თითქოს რაღაცის თქმას აპირებდა....
-არ გეძნება,პატარავ?-კითხა დემონმა,რომელიც ისე შეჰყურებდა გულღია მასპინძელს,როგორც ქალრმერთს ადამიანის სახით გამოცხადებულს.
-არა...-გაიგონა ფიქრიას მელოდიური ხმა- შენ?
-მე ღამის ცხოვრებით ვცხოვრობ...
-როგორია ღამის ცხოვრება?
-მოდი ახლოს და გეტყვი....-ხელი გაუწოდა ბიჭმა...ფიქრიას სუსტი მტევნები და გრძელი, ნატიფი თითები ქონდა,სორედ ისეთი,როგორიც მის სხეულსა და პიროვნებას შეეფერებოდა, გოგონა შეეხო თუ არა,ნოეს სითბომ დაუარა. ძლიერ ხელში სუსტი თითები ვერცხლის წყალივით შესრიალდა. ვაჟამ ოდნავ მოქაჩა და მისკენ მიიზიდა. ქალიშვილი ნოეს მუხლებს გრძნობდა და გული გამალებით უცემდა.
-ან მეჩვენება,ან მართლა ყოველთვის,როცა გეხები კრთი...-წაიჩურჩულა ბიჭმა და ღმად ჩაისუნთქა,თითქოს ჰაერს კი არა ფიქრიას ისუნთქვსო...
-დემ,როგორია ღამის ცხოვრება?
-საშიში...
-კიდევ?
-საინტერესო...
-და?
-სარისკო...
ფიქრიამ ხელს დახედა,ნოეს უკვე მისი სუსტი მაჯა ჩაებჭუჭა და გულის ცემას გრძნობდა.
-ეს ტატუა?-ხელზე გამოსახული ჯვარი შენიშნა მთვარის შუქზე მისმა ყურადღებიანმა თვალებმა.
-გახლავს. სხვაც ბევრი მაქვს...განახო?
-მანახე...
ნოე წამოდგა,ახლა კიდევ უფრო ახლოს იყო ფიქრიასთან, მაისური გაიძრო და შეტრიალდა.
-იცი ეს რა არის?!
ბიჭს მთელ ზურგზე ულამაზესი ფრინველი ეხატა,გაშლილი ხშირი ფრთებითა და გრძელი კუდით.
-ვიცი..ეს სფინქსია...
-უკვდავებისა და მარადისობის სიმბოლო....მოგწონს?
-პირველად ვნახე მსგავსი სვირინგი,მითუმეტეს ასე ახლოს...
-შეეხე თუ გინდა...
-არა...არ მინდა...
-ნუ ღელავ,არაფერს დაგიშავებს,ნახატია-გაეცინა ბიჭს.
-შენს ზურგზე...
-კიდევ მაქვს!-დაიხარა,შარვალი აიკეცა, კოჭზე ამონ რას თვალი დაეხატა. მკლავი ამოატრიალა, ფიქრიამ ინგლისურად დაწერილი სიტყვები ამოიკითხა „Forever young”. ბიჭი მობრუდა და შარვლის თავი ოდნავ ჩაიწია: “shut up! Go and Fuck Yourslef“-შავი მელნით გაკეთებული წარწერა ჩამჯდარიყო კანში.
-ძალიან მტკივნეულია ტატუს გაკეთება?
-მე ტკივილს ვერ ვგრძნობ...
-სვირინგები არარელიგიურია...
-მე არ მწამს ღმერთის...
-სატანისტი ხარ,დემ?
-დემონი და უფლის მოციქული გაგიგონია?
ფიქრიას თვალწინ ნოეს სხეულზე ნანახი ყველა ტატუ ერთად უტრიალებდა...
-ახლა ხელის გულზე ან მხარზე მინდა ჩონჩხის თავის გაკეთება...-განაგრძო ვაჟმა.
-გზას ხარ, დემ, აცდენილი...
-რომელ გზას?
-სწორს...
-შეიძლება,პატარავ,მაგრამ მთავარია ჩემ გზაზე მივდივარ...
-და სად მიგიყვანს ის?
-ის სადაც შენ არ მეყოლები...-თითქოს გაიფიქრა და შემთხვევით წამოცდაო,ისეთი ტონით წარმოთქვა,უკვე ოთხ კედელს შორის მომწვდეულ უსასრულობაში გაფანტული, სიტყვები...
-ჩემი წასვლის დროა...-თქვა სტუმარმა და ზედა გადაიცვა.
-დემ,როგორია შენი გზა?
-ბნელი და სისხლიანი...-ფარდა გადაწია ნოემ და აივანზე გავიდა,ფიქრია ნაბიჯ-ნაბიჯ მიჰყვა.
-უნდა გამაცილო,პატარავ?-გაეცინა ბიჭს.
-როდის მოხვალ კიდევ?
ორივენი აივანზე იდგნენ.
-რატომ გგონია,რომ ისევ მოგაკითხავ?
ფიქრიას ხმა აღარ მოუღია...
-ძილინებისა,პაწუ...-ბიჭმა ლოყაზე მოუსვა ხელი ქალიშვილს და მოაჯირზე ავიდა.
-ფრთხილად!
-ნუ ღელავ,დაოსტატებული ვარ აივნიდან გადაძრომაში!-თვალი ჩაუკრა ნოემ და მეორე სართულზე ჩაძვრა,მეორედან პირველზე და ბოლოს ჩახტა. ფიქრიას ერთხელ ამოხედა, ერთ ხანს უყურა,მერე კი სიბნელეში ნელი ნაბიჯით გაუყვა გზას...