ღამის წყვდიადი 14

ის ხმას არ მცემდა, არ ვიცი რა ჭირდა, მეც უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე და უცბათ გავუთიშე, არც ის არ ვიცი ეს ბედნიერების გამო მოხდა თუ უბედურების, საერთოდ დავიბენი იმ წამს, გადარეკვაც კი ვეღარ მოვიფიქრე, თუმცა იმ დროს ჩემი საქციელი სწორად მიმაჩნდა..
უკან წამოვედი, მთელი ემოცია გულზე მქონდა ”შემომსკდარი”.. მივუახლოვდი თუ არა შენობას გუგა დავინახე კედელზე აყუდებული რომელიც გაუჩერებლივ სცემდა ბოლთას, ძალიან მინდოდა ავრიდებულიყავი მაგრამ არანაირად არ გამომივიდა, ელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი და გვერდი ავუარე, მერე მისი ხმა მომესმა.
- დაიცადე.
გავჩერდი, ის იმდენად მშვიდი ჩანდა რომ ასე ვამჯობინე.
- რა გინდა?
ვუპასუხე მკაცრად, ერთი წარბი მკაფიოდ ავუწიე მაღლა მანაც მშვიდად მომიგო:
- რას გავდა შენი წეღანდელი საქციელი?
- დამანებე თავი.
- ნუ სარგებლობ იმით რომ მომწონხარ.
- ეგ არც გამიფიქრია.
- შენ რა სხვა გიყვარს?
შევყოყმანდი, დაჩისთან საუბარი გამახსენდა, მცირე იმედი ჩამესახა და თავდახრილმა ჩუმი ხმით ვუპასუხე.
- კი.
თავი გააქნია და ორი წუთი იდგა ჩუმად, მერე გავტრიალდი და კიბეებზე არბენა დავაპირე როდესაც მითხრა:
- აი თურმე რატომ იქცეოდი მასე, ბავშვივით.
- არა, ის ბავშვური საქციელი არ ყოფილა, ჰომ ხედავდი რომ არ მომწონდა შენს გვერდზე სიახლოვე, თუმცა არც გინდოდა ამ ყველაფრის გაგება, შენი გინდოდა გაგეტანა, მე იმ საქციელის დავიწყებაც მინდოდა მაგრამ არ მაცალე.
- კარგი, მე იმ ყველაფერს შემთხვევითობას მაინც ვერ დავარქმევ, ვფიქრობ რომ შენც გინდოდა.
- რა? ნუ მასულელებ, არ მდომებია,დამანებე თავი.
ხმა აღარ ამოუღია სწორედ ეს მივიღე იმის ნიშნად რომ მას სათქმელი აღარაფერი ქონდა, მშვიდად ავედი მეოთხე სართულზე და სახლში შევედი..
მასთან განშორებისას სიხარული ვიგრძენი, მაგრამ მაინც რაღაცა მტკენდა გულს, ცოტახანში ლუსიმ დამირეკა და მითხრა.
- შენთან გამოვალ რა, ბებიას ვეჩხუბე.
- კარგი, მიდი.
რადგან მამას ეძინა მალევე გავიქეცი კარებისაკენ და გავაღე, ისიც თავისი თხელი ხალათით ამესვეტა წინ.
- შემოდი.
- ვუთხარი მშვიდად და ჩემი ოთახისაკენ ვანიშნე.
ისიც გამომყვა ჩუმად და საწოლზე ჩამოჯდა, დიდი ხანი ვილაპარაკეთ მერე რატომღაც შემომიტრიალდა საწოლში გადატრიალებული და მკითხა:
- ახალი შენსკენ? რატომღაც სულ მე ვლაპარაკობდი.
- დაჩიმ რაღაც ”წაიყროყინა” წეღან.. მიყვარხარო, არ ვიცი რამდენად მართალი იყო მაგრამ მესამოვნა.
- მე ვბრაზდები შენზე, რომც უყვარდე აზრი მითხარი?
- აზრი? მე აქ სამუშაოდ არ ვარ ჩამოსული და შემიზლია მივატოვო ეს ყველაფერი, გაფრთხილებულიც კი ვარ, და ძალიან გთხოვ მხარს ნუ უჭერ გუგას.
- ვუჭერ? დიახაც, მხოლოდ იმიტომ მაინც რომ ეს ყველაფერი შეიძლება რაიმე კარგით დასრულდეს, ფუჭად უნდა იოცნებო იმ ქალაქელზე, რომელთანაც არ გამოვია საერთოდ არაფერი, მას კი მე დიდი ხანია ვიცნობ და ვიცი რა ხელშიც შეიძლება ჩავარდე დროთა განმავლობაში, უბრალოდ ახლა ვერ ხვდები შენ არ ყველაფერს, ძნელი მისახვედრი არ არის ის რომ გუგას მოსწონხარ, და ცოტას თუ დაუფასებ არაფერს წააგებ.
- შენ გასულელდი, გეფიცები, როგორ ვიყო იმასთან ვინც სრულიად არ იბყრობს ჩემს ინტერესს, შენ იქნები იმასთან ვინც არ გიყვარს?
- შენს სიტუაციაში კი.
- მეგობარიც შენ გქვია.
რატომღაც უხეშად გადავტრიალდი საწოლში და მისი წუწუნის მიუხედავად მისთვის ყური აღარ დამიგდია, ამ საკითხე აღარავის რჩევის მოსმენა აღარ მინდოდა, ჩავთვალე რომ ის ყველაფერი იყო მხოლოდ ჩემი და მანამ სანამ ჩემ სიტუაციაში არ ჩადგებოდნენ ვერაფერს ვერ გაიგებდნენ, სწორედ ასეთი აღმოჩნდა ლუსიც, ვითომ თვიონ არ სცოდნოდა რომ უსიყვარულოდ ვერ გაჩერდებოდა ვერავისთან..
მე კი არც გუგას ნაჩუქარი საჩუქრები არ მინდოდა და არც მისი გრზნობა ჩემ მიმართ, ამაზრზენი იყო უბრალოდ ეს ყველაფერი.. თან მისი დაუვიწყარი სიტყვები... ო, რა საშინლად მახსენდება ახლა.
დილით რომ გავიღვიძე 7 საათი იქნებოდა, შევეცადე დამძინებოდა მაგრამ ვერ მოვახერხე, მობილურს დავხედე რომელიც ბალიშის ქვეშ საკუთარი თავით მქონდა ”გაბრტყელებული” ..
დაჩის მოწერილი რომ ვნახე გული გადამიცივდა.
- დაივიწყე რაც გითხარი, და მაგ საკითხს აღარ შეეხო.
”რას გავს მისი საქციელი” გავიფიქრე და თავი ბალიშზე გადავწიე.. ”ეს უკვე მეტისმეტია”..
თვალებიდან ცრემლები გადმომცვივდა, ბაკების მიწურულს ”მეღიტინებოდა” ამიტომ სწრაფ-სწრაფად ვიმშრალებდი სახეს..
სწორედ მაშინ გამახსენდა რომ მე მისთვის პასუხი არ მიმიწერია.
- რატომ?
ვუპასუხე და მის პასუხს დაველოდე, მერე საათს დავხედე.. ”რამ გამომასულელა”..
მას ეძინა რადგან არ მოუწერია.
11 საათი რომგახდა ცოტა ნამძინარებს გამომეღვიძა და სწრაფად ვეცი მობილურს, რომელიც აღარც კი მახსოვდა სად მედო, მერე მივხვდი რომ ბევრ ფიქრში ჩამძინებია, ამიტომ თვალები მოვიფშვნიტე და დავხედე.
”არმოუწერია” გავიფიქრე და გადავწყვიტე რომ გადამერეკა.
სამწუხაროდ ჩემდადბედად მას მობილური გამორთული ქჰქონდა, ავნერვიულდი ცოტა არ იყოს და ისევ კედლისკენ გადავბრუნდი.. ”არა ღმერთო”.. ამოვისლუკუნე და გავჩუმდი..
ლუსის რომ გაეღვიძა 12 სრულდებოდა, მეც უცბათ წამოვხტი ფეხზე და სახლში გავედი.. მოწყენილობა იყო, ისეთი ისეთი რომ..
იმ დღეს ის არ გამოჩენილა..
იმ დღეს? საერთოდ აღარ გამოჩენილა, დაკავშირებაც კი შეუძლებელი გახდა.. რამდენმა არარეალურმა ფიქრმა გადამიქროლა გონებაში თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ.. ზოგჯერ იმასაც ვფიქრობდი მოკვდა თქო.. ტუმცა ამ ფიქრს წრაფად ვიგდებდი გონებიდან..
იცით? მე რაღაც შემომაკლდა იმ პერიდში, საოცრად მომენატრა მისი ბოხი ხმა რომელიც ეკალივით მესობოდა ხოლმე გულზე, მისი უხეში ლაპარაკი და თბილი სიტყვებიც კი მენატრებოდა მაგრამ ეს ყველაფერიც ამაო იყო.. საბოლოოდ რაც დრო გადიოდა და მისი ხმა აღარ მესმოდა ვუჯერებდი ლუსიას რომ იმ ყველაფერს უბრალოდ აზრი აღარ ქონდა. ვცდილობდი მაქსიმალურად რომ მასზე აღარ მეფიქრა მაგრამ გუგასთან გვერდზე მჯდომი მასზე ფიქრები თავიდან არ მცილდებოდა.. ”სად დაიკარგე დაჩი” გავიფიქრებდი ხოლმე და რატომღაც გუგას შემოვეხვეოდი ხოლმე .. ისიც ბედნიერების ნიშნად შუბლზე მკოცნიდა და უამრავ რამეს მპირდებოდა, რაც უბრალოდ ჩემთვის არ იყო მისაღები...
მიუხედავად ჩემი ამდენი პრობლემისა, თუ კი შეიძლება რომ პრობლემა ეწოდოს სიკვდილზე და სხვა ამდაგვარ ”ოცნებებზე” არ მიფიქრია..
ჰო, ოცნება როგორ არა, ბევრჯერ მქონია, ჩემი ოცნებაც ხომ ეს რეალობა იყო ამ გრძნობის გარეშე თუმცა იყო ერთი რამ რაც შემდეგ პერიოდში აუხდენელ რეალობად მიმაჩნდა. ”ის”..
მას შემდეგ იყო ბევრი ტკივილი, ბევრი ფიქრი, უამრავი ღამე ტირილში გატარებული და მოუთვლელი სევდიანი წამები..
სიშორემ მაინც თავისი ქნა, და განა სიშორემ? მაინც ვცდილოპბდი გამემრთლებინა მისი ”წასვლა” მაგრამ საბოლოოდ ვხვდებოდი რომ ის მიზეზი უაზრობა იყო, უბრალოდ უმიზეზობა, საშინელი დაღი იმან დამასვა რომ ის პირველი იყო და მეშინოდა რომ ისევ პირველად დარჩებოდა, ვხვდებოდი როგორ ”მითრევდა” თამაში უროლო სცენაზე.. სადაც მხოლოდ მე ვიდექი, ის კი ”რაღაცის” გამო იყო გადახვეწილი, ჩემგან ძალიან შორს..
მაგრამ ვიცოდი, ვიცოდი რომ ის ყველაფერი, მონატრებაც და სიყვარულიც მხოლოდ ჩემი იყო, ამიტომ ვცდილობდი გულში ჩამეკრა ის რეალობა და არავისთვის გადამეშალა ენციკლოპედიასავით.
- დედა მოგენატრა?
- რათქმა უნდა.
- სულ ცოტაც მოითმინე და..
- ამდენს გავუძელი და.. ვუპასუხე მამას სევდიანი ხმით, რომელიც მკაფიოდ შემეტყო, წამით შემოხმედა და თავი ისევ ”მობჟუტურე” ტელევიზორისაკენ გაატრიალა.
- რა გაგიხარდება ყველაზე მეტად?
- არ ვიცი.
- როგორ თუ არ იცი?! ნუ მაოცებ.
- არ ვიცი, ახლა მხოლოდ დედასთან მინდა ქალაქში, უზომოდ მომენატრა.
ხელებიდან კალამი ”გავაგდე” და ოთახის კარები მივიჯახუნე.. მე თვითონ ვერ ვხვდებოდი რატომ ვიყრიდი მამაზე ჯავს..
ოთახში შევედი და შევეცადე დავწყნარებულიყავი, მაგრამ არ გამომივიდა.
”იცი ჩემო თავო, ეს ყველაფერი ერთ ძველ ქართულ ფილმს მაგონებს, სასაცილოა არა? ჰო, ჰო სასაცილო (გამწარებული ხელებს ”ვუთაქუნებდი” ბალიშს, რომლის ბრალიც არაფერი ყოფილა) შეურიგდა არა? -აშკარად. ანდა აღარ ახსოვხარ.. ოო, ნუ იტყუებ თავს, თითქოს არ იცოდე თვითონ.. არაუშავს ჩახვალ და იგი ყველაფერს აგიხსნის. თუ არ აგიხსნის შენ მიხვდები რომ იგი შენი ღირსი არ არის და დაივიწყებ.. ნუ ისულელებ მეთქი თავს! ოხ, გული” ..
გადავიხვნეშე და დაწყნარებულმა თვალები დავხუჭე რომელიც ცრემლებისაგან უკვე ძალიან მეწვოდა.
ოთახში მამა შემოვიდა, შუქი აანთო და შეშფოთებული მომმვარდა.
- რა გატირებს?
- დედა მენატრება.
- ნუ იტყუები, განა წლები არ გაჩერებულხარ მის გარეშე?
თავი მუხლებში ჩავქინდრე და ხმა არ ამომიღია.
- შენ რა, შეყვარებული ხომ არ ხარ?
- ნუ სულელობ მამა.
ვუთხარი თავდაჯერებულად.
- კარგი, დაბრუნდები ქალაქში, სულ ცოტა დარჩა.
- სულ რაღაც რამოდენიმე კვირა.
აცრემლიანებული თვალებით შევხედე მამას და მერე გადავეხვიე.
ცოტახანში მამამ მითხრა.
- გირეკავენ.


გაგრძელება იქნება