ღამის წყვდიადი 15

სახეზე ფერი გადამივიდა, მამას ცუვად გავუღიმე და საწოლიდან წამოვხტი.
- გისმენთ.
- გუგა ვარ.
მომეშვა გულზე.
- ჰო გუგა, მოხდა რამე?
- მოხდა? არა, არაფერი.. უბრალოდ შენი ნახვა მინდა პატარა საქმე მაქვს.
”როგორ ’მეზარები’” გავივლე გონებაში და დავეთანხმე..
მამას დავემშვიდობე და გარეთ გავედი, გაბრუებული ”ჩავლასლასდი” კიბეებზე და ის რომ დავინახე მიმიკაც კი არ შემიცვლია.
- მოწყენილი ჩანხარ.
- დაიწყე და დაამთავრე მალევე.
- არ გვინდა კატეგორიულობა.
სასეირნდ მანიშნა გავიდეთო და მეც უყოყმანოდ გავყევი, მისი თბილი ხელები ისე უხეშად შემეხო ყელის არეში რომ ზიზღის მთელი კორიანტელი შემომაწვა. ”გაწიე ხელები” გონებიდან ეს სიტყვები არ ამომვარდნია..
რაღაც მომენტში დაიწყო ლაპარაკი და ისიც თავისთვის, ყური არც შემიბერტყია. მერე ხელი დამავლო მკლავზე და მძლავრად ”შემანჯღრია”..
- ჰეი, მეტკინა.
- მოდი აზრზე, მე რაღაცას გეუბნები იქნებ ყური დამიგდო.
- ჰო, ჰო გისმენ.
თვალებში შევხედე და ვუცქირე ასე რამოდენიმე წამი, მანამ სანამ ისევ არ გავითიშე.
ფიქრებსი წასულმა მისმა ბოლო რამოდენიმე სიტყვამ მომიყვანა გონს.
- რაღა დავაყოვნო და მგონი დროა გაგიმხილო ჩემი გრზნობა შენსადმი.
- ჰა? ბატონო?
- განა გიკვირს? ჩამიცინა და ხელი ლოყაზე ”გამიხახუნა”..
- არა მე ვიცოდი.
მან გაკვირვებულმა შემომხედა და მივხვდი რომ რაღაც ზედმეტად წამომცდა.
- არა, სხვა რამეზე ვფიქრობდი, განაგრძე, რას ამბობდი?
- უკვე რამდენი ხანი გავიდა, დავიჯერო ჩემს მიმართ არანაირი გრძნობა არ გაგიჩნდა? მე არ მჯერა.
- არა.
მივუგე მკაცრად და ფეხზე წამოვდექი.
- საით?
- სახლში...
ის მიყურებდა, არ ამბობდა სრულიად არაფერს, სახე ”მოღუშა” და სევდიანი თვალები მომაბყრო, იმ წამს მართლაც შემეცოდა მაგრამ ერთი ჩავისუნთქე და გამოვტრიალდი.. ”რას აკეთებ მაიკო?!” შევყვირე გულში ჩემს თავს და გზა განვაგრძე.. ისიც მომდევდა უკან, უარაფროდ, ყველანაირი სიტყვების გარეშე..
შენობას რომ მივუახლოვდით ცოტა სვლა შევანელე მაგრამ ლუსის სახის დანახვისას მაშინვე ავუჩქარე.
მან შემაჩერა.
- რა მოხდა რა? გითხრა? შემომციცინა გახარებული თვალებით.
- არა რა თქმაუნდა, განა არ იცოდა ჩემი გრზნობების შესახებ მისადმი? შენ ყველაფერი იცოდი, მაგრამ მას მაინც ატკინე გული..
მშვიდად ვუთხარი და გვერდი ავუარე, რატომღაც ამ ყველაფრამდე რაღაცამ მიბიძგა გულიდან. მეც უყოყმანოდ ვმორჩილდებოდი შინაგან სამყაროს და განვაგრძობდი გზას თვალების დაუხამხამებლად..
”როდის გნახავ?” გავიფიქრე და სახლის კარები შევაღე.
შეშფოთებული მეგობარიც უკან შემომყვა, მამას მიესალმა და ოთახში გამომყვა, დავჯექი თუ არა საწოლზე მომმვარდა და მითხრა.
- გაწყენინე არა?
- მიხვედრილი ხარ.
- მორჩი, მასთან ყოფნას გირჩევ.. დაფიქრდი კიდევ ერთხელ, რაზე ფიქრობ?
- მხოლოდ იმაზე რომ.
- რაზე? მეტყვი? მე არ მინდა დაგაძალო რაიმე, რაც შენთვის კარგია იმას გირჩევ, კარგი, მე მაპატიე დღევანდელი საქციელი, მართლაც რომ გუგას მე ვურჩიე შენთვის რომ ეთქვა ყველაფერი იმიტომ რომ ჯერ კიდევ 1 თვის წინ ვიცოდი ეს ამბავი მაგრამ არ გეუბნებოდი, მეგონა შეგიყვარდებოდა, თავს ძალა უნდა დაატანო და იფიქრო მასზე.
- მე მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ თუ როგორ მინდა ვუყვარდე ”მას”
- არ უყვარხარ ჰომ ხედავ? დაგივიწყა სულ.
- ნუ მტკენ გულს, მერე რა? პირველად ჰყვარებიათ ცალმხრივად?
- მას სხვა უყვარს და საქციელზეც ეტყობა.
- არა, არა და არა, არ მომატყუებდა.
- მოგატყუა, მიეცი მას ერთი შანსი.
- მოვიფიქრებ.
გვერდზე ”მიგდებულ” დათვს ხელი დავავლე და გულში ჩავიკარი.
ის რომ წავიდა ფიქრებს მივანდე საკუთარი თავი, ისე თითქოს არასდროს მიფიქრია და პირველად გამომეცადოს.
ცოტახანში მობილურის ხმა მომესმა, დავხედე და დედა იყო, სიხარულით გამეღიმა და აუღელვებელი ხმით ვუპასუხე.
- დედი.
- ძალიან მომენატრე მაიკო.
- მეც..
- მალე გნახავ და ჩაგეხუტები.
- რა საყვარელი ხარ დედი, მეც ჩაგეხუტები.
- რა გაგიხარდება ყველაზე მეტად?
- შენი ნახვა.
მასაც ჩაეცინა და დიდი ხნის საუბრის შემდეგ გამითიშა და მომცა საშუალება რომ ისევ გადავვარდნილიყავი იმ დიდ უფსკრულში..
საღამომდე რომ გითხრათ ისე უაზროდ ვიყავი მეთქი მოგატყუებთ.
იცით მე ყველაფრის მიუხედავად არ გავმხარვარ ერთი ღონემიხდილი ადამიანი რომელიც სასოწარკვეთილებას მიეცემა ხოლმე და ცხოვრებაზე ხელს იქნევს, რატომღაც მხრებში გავიშალე და ბავშვობას გადავაბიჯე.
დრო გადიოდა და ნელ-ნელა ყველაფერი თავის საწყის პერიოდს უბრუნდებოდა.
- მზად ხარ?
- ჰო.
ჩემს ოთახს შევხედე რომელიც უჩემოდ ძალიან სევდიანი მომეჩვენა, კარები გამოვიხურე და დიდ ჩემოდანს დავავლე ხელი,.
- მომენატრება აქაურობა.
ჩავიბუტბუტე და მამასთან ერთად გარეთ გავედი.. ღამის 11 საათი იყო, ძალიან მეძინებოდა.
კარებს ვკეტავდით როდესაც ლუსი გამოვარდა სახლიდან და მომეხვია.
- წინასწარ გილოცავ.
თვალებზე მომდგარი ცრემლები ვერ შევიკავე და უხმოდ ავტრიდი.
გულის რომელიღაც ნაწილი მაინც მრჩებოდა აქაურობასთან ერთად.
- მაიკო ქვემოთ გელოდები, იჩქარე.
დამიძალა მამამ და იქაურობას მოწყდა..
- იცი? შენ ჩემთვის პირველი ”შორეული მე” იყავი, და ხარ.. რაც არ უნდა დიდი ხანი გავიდეს იცოდე არ დაგივიწყებ, და თუ ეს მოხდება შეგიძლია იფიქრო რომ ნამუსი დავკარგე. მე ან შენ აუცილებლად ჩავალთ ერთმანეთთან და ამ ტკივილს აღვადგენთ. გპირდები.
ბოლოჯერ გადავეხვიე და ნელ-ნელა კიბეებისაკენ დავიძარი..
ისევ შავ სივრცეს რომ ვხედავდი გული ”მიფაცცქალებდა”..
კიბეზე ფეხი დამიცდა და ცოტა ხმამაღლა ვთქვი:
- ჯანდაბა მე!
სადაც იყო გავიდოდი, როდესაც კედელზე ატუზული გუგას ლანდი დავინახე, თვალები გამიფართოვდა, მინდოდა ისე გამევლო როგორც არაფერს მაგრამ ვერ მოვახერხე.
- გაჩერდი.
- მეჩქარება.
- მიდიხარ ჰომ? არადა როგორ გთხოვე, ღმერთმა იცის ვნახავთ თუ არა ერთმანეთს, იქნებ ბოლოჯერ გადამეხვიო.
წამით გავჩერდი მაგრამ მერე ნელ-ნელა მივუახლოვდი, კრთოდა, ისე როგორც პატარა ბავშვი, გადავეხვიე თუ არა მაშინვე ხელები მომხვია და ღრმად დაიწყო სუნთქვა.
- ო, ღმერთო.
ავილაპარაკე ჩემთვის.
- კარგი, გეყო, წავედი.
- ძალიან მიყვარხარ იცოდე.
წაიბუტბუტა და ზევით აირბინა, გარეთ რომ გავედი შენობას ავხედე ერთი და ჩავფიქრდი.. გონს მამას ყვირილმა მომიყვანა
- ჰეი, დაგვაგვიანდა მაიკო.
- მოვდივარ.
მანქანაში ჩავჯექით თუ არა დიხარულით გული ამევსო მაგრამ დიდი ტკივილით იყო ამ ყველაფერთან ერთად, ალბათ ისე არასდროს არაფერი მტკენია როგორც იმ დღეს ლუსის დატოვება.
ვხვდებოდი როგორ ვტოვებდი გულის ერთ ნაწილს მასთან და მაინც არ ვაპირებდი იქ დარჩენას.
აეროპორტში რომ მივედით, იქაურობა ხალხით იყო გადაჭედილი, საკუთარ თვირთმფრინავს ვერ ნახავდა ადამიანი, როგორც იქნა იქამდე ”მივბობღდით” და ადგილები დავიკავეთ..
დრო გაიწელა, გამუდმებით საათს დავცქეროდი, აი, აი.. გავიძახოდი ჩემთვის.. სულ რაღაც 1 საათი და სრულწლოვანი გავხდები მეთქი.
მამაც მიყურებდა და დარწმუნებული ვარ ისიც ითვლიდა წამებს რადგან გადამხვეოდა და პირველი ყოფილიყო ვინც კი მომილოცავდა.
თვირთმფრინავი რომ აფრინდა ადრენალინმა ისე მკვეთრად იმატა რომ გვერდზე გადავტრიალდი და შევეცადე დამძინებოდა, არ ვიცი რატომ მაგრამ მაინც ”ჩამთვლიმა”..
- მაიკო.
- ჰო.
ვუპასუხე და ისევ გადავტრიალდი მეორე გვერდზე.
- მაიკო.
- ჰო.
- გაიღვიძე, გილოცავ.
თვალები ისე გახარებულმა ”დავაჭყიტე” რომ რემენი ავწყვიტე კინაღამ.
სიხარულის ცრემლები წამსკდა და მამას ხელი მოვუჭირე ხელზე, რადგან სხვაგვარად არ გამოვიდოდა.
რატომღაც ბოლო გონებაში გაიელვა ერთმა ფიქრმა:
- ნეტავ ის თუ მომილოცავს..
ხასიათი შემეცვალა და ცოტა ხნით ვიყავი ისე.. ბოლოს ჩამეძინა და გონს რომ მოვედი უკვე დღე იყო..
არც ისე მშრალი ამინდი არ ჩანდა, ალბათ წვიმას აპირებდა, ამან განსაკუთრებით იმოქმედა ჩემს ხასიათზე და საბოლოოდ ის დღე თითქოს ჩამშხამდაო.
”დავეშვით” თუ არა ძირს ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და თვირთვმფინავიდან პირველი ჩამოვხტი, ისე განსხვავებულად მომეჩვენა ჰაერი რომ თითქოს პირველად ჩავისუნთქეო.
ფილტვებმაც იგრძნო ალბატ და უფრო ღრმად დავიწყე სუნთქვა
- დედა.
ერთი გავიფიქრე და მამას ხელი დავავლე.. პატარა ბავშვივით ”მივათრევდი” მას და ვთხოვდი რომ ეჩქარა.
მამამ პირველივე ტაქსში ამომაყოფინა თავი და სულ რაღაც რამოდენიმე წუთში იქ გავჩნდით სადაც რამოდენიმე დღე გამითენებია, დედა ხელებს უხახუნებდა ერთმანეთსალბათ მასაც ჩემსავით ციოდა..
დამინახა თუ არადაავიწყდა ყველაფერი და ჩემკენ გამოიქცა.
- გილოცავ.
მითხრა და ძლიერ გადამეხვია..
ეს სცენა ყველაზე ემოციურ ეპიზოდად მახსენდება რატომღაც..
სახლში ასულები დიდი ხანი მოვუნდით დალაგებას.. დედას გაუჩერებლივ ”ვეტლიკინებოდი” იქაურ ამბებს ვუყვებოდი და ისიც უკომენტაროდ მისმენდა.
ბოლოს მამამ თქვა:
- მე ერთ კვირაში მომიწევს უკან დაბრუნდება, მაიკოს პირობა შევუსრულე და თუ არ შეგეზარებათ დედასთან ავიდეთ..
”ბებია..” გავიელვე გულში და პირველი ვიყავი რომელმაც იყვირა ხმამაღლა..
- როგორ დაგვავიწყდა, რა თქმა უნდა.
დიდი ხნის ”პორწიალის” შემდეგ მამა ფეხზე წაამოდგა და დედამისს სიურპრიზი გაუკეთა ჩემი სახით..
მას ხომ ძალიან ვენატრებოდი.
კიბეები ჩავირბინე და რატომღაც გული მომივდა იმ შენობას რომ ვეღარ ვხედავდი.. ისევ გავუბი ”ამინდს” ლაპარაკი და როგორც იქნა სულ ნაცნობ ადგილს მივუახლოვდი..
”მომნატრებიხარ” გავიფიქრე და ნაცნობი პეიზაჟის სურათის გადაშლისას გულზე რაღაც საოცრად მომხვდა, ეს ტკივილი იყო თუ სიხარული არ ვიცი..
ნაცნობ ბაღს რომ მივუახლოვდით სადაც უამრავჯერ დამირტყია თოხი და მიბარია გულში ჩამეცინა.
რომ გავიხედე ბებია დავინახე რომელიც ამ სიცივეში ოფლს იწმინდდა სახიდან და ბაღში მუშაობდა..
”შენ ისევ ისეთი ღონიერი ხარ” კომპლიმენტი ვუთხარი გულში მას და მანქანის გაჩერებისას კარები სიხარულით გავაღე.
მისკენ ისე გავრბოდი ისე რომ..
მან ერთი შემოგვკივლა.
- მაიკო, გოგო, როგორ გაზრდილხარ, ბებია, ბებია, როგორ მინდოდა დამერეკა, გილოცავ.
- დიდი მადლობა.
ვიტრიალე, ვიტრიალე და მაინც მონატრებულმა ცხოვრებამ გამიელვა წინ.. ”ნაია ბებია” გავიფიქრე და ნაცნობი ბილიკების გავლით ნაიას შვუარე.
მან იმხელაზე იკივლა მე რომ დამინახა თვითონ შემეშინდა, ისე გადამეხვია ცოტაც და გავიჭყლიტებოდი ალბათ..
- მომენატრე ბებია.
- მეც ძალიან მომენტარეთ..
- ადი ზემოთ, ზურიკოა.
- განა ამ დროს? რა უნდა?
- მეორე დღეა ჩამოსულია, ძინავს..
მისკენ სიხარულით გავიქეცი.. ”ერთ დროს ისიც აქ იყო” გავიფიქრე და დაღონებული ავედი მეორე სართულზე, რომელიც ისეთივე მდგომარეობაში იყო როგორც რამოდენიმე თვის წინ..
- ზურიკო, ზურიკო.
- მგონი გავგიჟდი.
თვალები სამჯერ ”მოიშვნიტა” და საწოლის საცვლისამარა წამოხტა..
- ჰეი ჩაიცვი.
თვითონაც შერცხვა და გვერდზე მიგდებული ხალათი მოიცვა..
- მომილოცე. ვახარე, თვითონ გახარებულმა
- შენ დღეს გაქვს დაბადების დღე?
- ჰო ჰო..
მოიწია და გადამეხვია..
- მოდი, ჩამოჯექი, მომიყევი ახალი ამბები, ჰო მართლა.. დაჩიმ იცის რომ ჩამოხვედი?
- არა.
კარგი.
მობილური მოიმარჯვა და დარეკვა სცადა.
- არა, ძალიან გთხოვ.
- ნუ ჭირვეულობ.
თავი მუხლებში ჩავრგე და დაველოდე.. ”ღმერთო”.. ავწუწუნდი გულში და მაშინ როდესაც მისი ბოხი ხმა მომესმა სადღაც ძალიან შორი მანზილიდან ჩემთვის ჩუმად გავშრი.
- დაჩი, რაღაც უნდა გითხრა?
- რა იყო?
უპასუხა მან შორიდან.
- ახლა იცის ვინ მიზის გვერდზე?
- ..
ალბათ მანაც უპასუხა ”ვინ”-ო?

ბოდიშს გიხდით მე თვითონ ვატყობ რომ ისტორიას აკლდება ემოცია და არ ვიცი რისი ბრალია, შევეცდები გამოვასწორო, მადლობა ერთგულ მკითხველს.

გაგრძელება იქნება