ღამის წყვდიადი 16

მაიკო. უპასუხა ზურიკომ სიხარულით..
გავითიშ, მეგონა რაღაცის ეტაპი დასრულდა. ცოტახანში ზურიკო მეუბნება.
- გამითიშა..
ამ სიტყვებმა მომიკლა გული, რატომღაც იგი გადამეხვია და თითქოს მითანაგრძნოო.
- არაუშავს, ნუ ინერვიულებ, უკეთესიც გამოჩნდება.
- ვერ მიგიხვდი.. განა მე მეტყობა რომ ვნერვიულობ?
- შენი ლოყევი ისეთი აღაჟღაჟებულია წითლად რომ აშკრად განიცდი რაღაცას, ასეც ვიცოდი, მე დაჩიმ მითხრა რომ არ უნდოდა შეგყვარებოდა.
- რეებს ამბობ? ამიხსენი უფრო გასაგებად ძალიან გთხოვ.
- მას შენ არ უყვარდი, ალბათ შენც ხვდებოდი.. (მიცინოდა და თითქოს მამხნევებდა კიდეც) აბა განა გჯეროდა რომ ამ სიშორეზე გაწვდებოდა მისი გრძნობა? ეჰ, შენ კიდევ არ იცნობ მას, ბოლომდე მეც კი არ ვიცნობ, არადა რამდენი ხანია ერთად ვართ.
- და მხოლოდ მაგის გამო გაწყვიტა ჩემთან ურთიერთობა?
- დიახაც, მხოლოდ მაგიტომ, მე მითხრა რომ არ მინდა ბოლოს გული ვატკინოო..
ვისაურეთ, ეს ყველაზე მწარე სიმართლე იყო რაც კი ოდესმე მსმენია, არ მეგონა თუ ეს ყველაფერი ასე მატკენდა გულს.. საკუთარ სახლში დავბრუნდი, გული ისე მიცემდა ისე რომ.. ”ნეტავ საერთოდ არ მომესმინა” ვფიქრობდი ჩემთვის.
საღამო ხანს იქიდან წამოვედით.. ნაცნობ პეიზაჟს რომ გავცდით ქალაქში მისულები ვიყავით უკვე.
სავალ გზაზე ფიქრები არც ისე სასიამოვნო მელოდიებს უკრავდნენ ჩემს გონებაში და ვერც კი გადავითვლი სახლამდე რამდენჯერ შევაკავე ცრემლი რომელიც ცდილობდა ლოყაზე გადმოგორებას.
რომ მივედით არაფრის ხალისი რომ არ მქონდა ამას დედაც მიხვდა, მაგრამ არაფერი უკითხავს, ალბათ იფიქრა რომ იქაურობა მომენატრა საიდანაც რამოდენიმე საათის წინ დავბრუნდი.
7 8 საათისთვის დედამ წამოიძახა:
- წავიდეთ და სადმე მშვიდ ადგილას ავღნიშნოდ ჩვენ სამმა მაიკოს დაბადების დღე.
- არ მინდა დედი.
- მაიკო, რა გჭირს? განა მართლა ჩემს სანახავად ჩამოხვედი მხოლოდ?
გავჩუმდი მაგრამ მამამ არ დააყოვნა, თავზე ხელი გადამისვა და კარებისკენ მანიშნა.. ”არ მაქვს არაფრის სურვილი” ვფიქრობდი გამუდმებით..
სახლიდან რომ გავედით სიმწრის ნერვები ყელში მქონდა მობჯენილი, ალბათ რაიმე პატარა წაკამათება და ჩემებზე უაზროდ ვიყრიდი ჯავრს.
გზაში ჩემი მობილური რომ აწკრიალდა ამ ფაქტმა უფრო გამაღიზიანა.
- გილოცავ.
მომწერა ვიღაცამ.. არ დავაყოვნე და ვკითხე თუ ვინ იყო ის.
პასუხმა მოლოდინს გადააჭარბა.
- დაჩი.
- მადლობა.
გული ამიჩქარდა, ფეხის თითებიდან ყინვა დამეწყო, გამუდმებით მობილურს ვუცქერდი და ჯანჯარაში თვალსაც კი არ ვყოფდი.
რომ მივედით ერთ მაგიდაზედავსხედით.. მართლაც რომ მშვენიერი გარემო იყო.. ისეთი მშვიდი.. რომანტიული..
- სად ხარ?
მომწერა მან ალბათ ასე 1 საათის შემდეგ.
- დედასთან და მამასთან ერთად.
- კი მაგრამ, სად?
- არ ვიცი.
- კითხე მამაშენს.
მეც მამას გადავჩურჩულე ჩუმად და მანაც მიპასუხა, ცოტა არ იყოს მის ტონს შეეტყო ინტერესი მაგრამ არაფერი უკითხავს, ისევ ჭიქას დაავლო ხელი და მოიყუდა.
- დიდი ხანია მანდ ხართ?
- არა, სადღაც 20 წუთის მოსულები ვიქნებით, რატომ მკითხე?
- იმედია სანამ მე მოვალ მანდ იქნები.
”რაჯანდაბა უნდა ნეტა ვიცოდე.” გავიფიქრე და უკან შეშინებული გამოვბრუბნდი.. ”მამა აშკარად გაბრაზდება”..
ცოტა ხნით სახეზე ფერი დავკარგე, როდესაც მშობლები მლოცავდნენ უაზროდ ვიღიმოდი და თავს ვუქნევდი მათ..
ვერაფერი შემატყეს აშკარა იყო იმიტომ რომ არაფერი ეტყობოდათ დაინტერესებულების, მეც ერთ ადგილზე ვიყავი გაშეშებული და მართლაც ველოდებოდი მას.
ტანისამოსზე ავიხედ-დავიხედე, თმა და მაკიაჟი შეძლებისდაგვარად გავისწორე და თავი მაგიდაზე ერთ წერტილს გავუშტერე.
- მაიკო.
- ჰოუ.
- შენ რა არ გვისმენ? მისაყვედურა მამამ.
მეც უკეთესად მოვკალათდი და ვითომ მშვიდად სკამში ”ჩავეშვი”..
”მამა უკვე ნასვამია, რა მეშველება” ლაპარაკობდა თავისთვის გული, რომელიც არადა არ მემორჩილებოდა..
ამდენ ფიქრში რომ მივიხედ მოვიხედე უამრავი ხალხი დავინახე რომლებიც ჩვენსავით ”შემორტყმოდნენ” ერთ მრგვალ მაგიდას და ზოგს წინ და ზოგს უკან ქალაქის სილამაზე ეშლებოდა, რა ლამაზი ყოფილა ღამე გვიან.. როდესაც ყველაფერი ისეთ მკვეთრ ყვითელში გამოიყურება რომ გულს უბრალოდ ბედნიერების წვეთებით აგივსებს..
ამ სილამაზეს ვინ ჩიოდა, ჩემი გამჭირვებოდა. აქეთ-იქით ვმოძრაობდი, არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა ბოლოს კი მოუსვენრობა დედამ შემატყო.
- მაიკო, გამაგებინე რა გჭირს? რას აცეცებ მაგ თვალებს აქეთ-იქით?
- თუ შეგიძლია გამომყევი. ვუთხარი დედას და სკამი უკან გავწიე რათა ავმდგარიყავი ფეხზე, ისიც ანალოგიურად მოიქცა და გვერდზე გავედით.
- დედი, ახლა იტყვი გიჟი არისო, მართლაც რომ მასეა მაგრამ შენთან ერთი სათხოვარი მაქვს.
5 წუთში ისე სწრაფად ვუამბე მთლიანი ისტორია, ნუ რაღაც რაღაცეების გამოკლებით რომ დარწმუნებული ვარ შინაარსი მაინც ვერ გამოიტანა.
- ჰოდა, ახლა დაჩი აქ მოდის, ნახე მამა როგორი მთვრალია, არ ვიცი რა ვქნა.
- არა, გაგიჟდი ხომ? აქ როგორ უთხარი მოდიო?
- არ მითქვამს თვითონ მოდის.
სახეზე მან შეატყო თუ როგორი სევდიანი გამომეტყველება მქონდა, ლოყაზე ხელი გადამისვა და ჩუმად მითხრა.
- გაიზარდე.
თვალებზე მომდგარმა ცრემლებმა გადმოვარდნა დაიწყო..
- დაიცადე, შენ შეხვედრას აპირებ, ამ დროს კი ტირი.. ვერ ხედავ, ”ჩამოგეთხაპნება” მაკიაჟი.
მის ასეთ ნათქვამდე იმდენად გამოვცდი რომ თვალები გამიფართოვდა.
- შეგეტყო როგორ გაგაოცა ჩემმა სიტყვებმა, შენ უბრალოდ უკვე დიდი ხარ, თან არ მინდა შენს დაბადების დღეზე გაწყენინო, შევეცდები მე მოვაგვარო ეგ საქმე.. ოღონდ თუ დამპირდები რომ ჩვენი წასვლიდან 1 საათში სახლში იქნები, ის მართლაც რომ მთვრალია და ძალიან გაგიბრაზდება, მისთვის ჯერ კიდევ პატარა გოგო ხარ რომელიც მის კოსტუმს პაწაწინა ხელებით ეკონწიალება და თამაშს თხოვს..
დედის ამ გამხნევებამ და მხარში დგომამ დიდი სტიმული მომცა, მისი იმედი მქონდა ამიტომ მაგიდასთან მშვიდად დავბრუნდით.
რაღაც მჭიდროდ და იმედიანად ”ჩავესვენე” სკამში..
- მაიკო. მომიგო მამამ.
- ჰო, გისმენ..
- ვიღაც ბიჭმა დაგირეკა, ვინ იყო?
სახეზე ფერი გადამივიდა, დედა ალბათ ჩემზე სხარტი აღმოჩნდა იმ მომენტში და უცბად მკითხა.
- მაიკო, სულ დაგავიწყდა მეთქვა, წეღანაც დაგირეკა მაგ ბიჭმა, ალბათ ის იქნებოდა, ვუთხარი გასულია მეთქი, ვიღაცის ნომერი უნდოდა.
ნისნად იმისა რომ ტყუილში ავყოლოდი თვალები გამიფართოვა და მეც ყველაფერს მივხვდი.
- უი, რატომ არ მითხარი?
- დამავიწყდა, გადაურეკე მიდი.
- ახლავე.
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე.. ”გადავრჩი” მეთქი.. და გვერდზე გავედი.
მისი ნომერი სწრაფად ავკრიფე და დავურეკე.
- დაჩი, წეღან გასული ვიყავი და გავიგე მამას უპასუხია.
- ჰო, სად ხარ აბა?
მისმა ამ ოთხრა სითყვამ ისე ამიჩქარა გული რომ რამოდენიმე წლის სიცოცხლე ერთად მოვიკელი..
ვიფიქრე თუ ის აქაა ცოტა უნდა მოვცილდე აქაურობას მეთქი და ადგილიდან გადავინაცვლე.
- არ ვიცი, როგორ აგიხსნა.
- დაგინახე მემგონი, მაგრამ..
ამ დროს გამითიშა, ისე რომ სიტყვა არ დაუმთავრებია, გვერდზე რომ გავიხედე მეც დავინახე მისი სილუეტი დიდი ხნის შემდეგ, დამცხა, იმ სიცივეში სხეულში ისეთი სიმხურვალე ვიგრძენი რომ ადგილზე დავდნი.. ”ღმერთო ახლა მომეცი ძალა” შევევედრე გულში და მეც მივუახლოვდი ნელ-ნელა.
ერთთანეთთან ახლოს რომ მივედით იგი ჩემკენ გადმოიწია და გადამკოცნა, მერე პირზე ხელი აიფარა, ჩაიცინა, თვალი თვალში ”გამიყარა” და მითხრა.
- არ მჯერა.

გაგრძელება იქნება