ღამის წყვდიადი 17

რისი?
- რა სხვანაირი ხარ.
გავუღიმე და ნიშნის მოგების მიზნით უკან გავტრიალდი.
- თავს მარიდებ?
- შეიძლება მასეც ითქვას.
- მოკლე-მოკლე პასუხები, რამდნეი ხანია არ მინახიხარ, იქნებ მოხვიდე და გადამეხვიო..
- რატომ? შენ ხომ არ გინდა რომ გული მატკინო, მაგას რატომ მთხოვ?
- ზურიმ გითხრა არა? მოშმუშნა ტუჩები.
- ანუ მართალია? ჰო ზურიკომ მითხრა, განა ცუდად მოიქცა? მე რარაც არა მგონია, ისე დროულად წახვედი.
- რა გინდა მაგით რომ თქვა?
- შეიძლება მერე შენი წასვლა მასღტლაც გვიანი ყოფილიყო.
- ძალიან გალამაზდი, დაიხვეწე.
- თემას ნუ უხვევ, მასე იყო თუ არა? შენი იმდროინდელი საქციელი მხოლოდ შენი გართობის და თამაშის ერთ-ერთი ნაწილი იყო?
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და თავი დახარა, გულში გავიფიქრე” ყოჩაღ” და თავი მეც ძირს ჩავქინდრე, ვიყავით ასე მანამ სანამ არ დაარღვია სიჩუმე.
- გამომყევი..
- სად?
-იქით.
- რატომ?
- გამომყევი თქო.
მეც ნელი ნაბიჯებით ანერვიულებული გავყევი უკან..
მივდიოდით, ის სვლას არ წყვეტდა ”ნეტავ საით?” ვდარდობდი ჩემთვის, დიდი ხნის სიარულის შემდეგ როგორ იქნა მივედით მის მიერ შეთავაზებულ ადგილას..
- სილამაზეა.
მან გამომხედა და სიგარეტს მოუკიდა.
- მოგწონს?
- კი.
- მე შენ, ქალაქის ლამაზი ხედი და დიდი ღამის წყვდიადი.
ამაკანკალა, ამაცახცახა და გავჩუმდი, მოაჯირს დავეყრდენი და ”მოვიბუზე”..
- გცივა არა?
- ჰო.
როდესაც მოსაცმელის გახდა დაიწყო შევაჩერე.
- არ გინდა.
- კი მაგრამ, გცივა.
- მე შენი არაფერი არ მინდა.
ვუპასუხე უხეშად და გამოვლილი გზა უაკნ გავიარე, მივდიოდი, არც კი დამინახავს გამომყვა თუ არა ის. შემდეგ გავჩერდი და უკან მოვტრიალდი.
- არ მოდიხარ?
შევძახე ცოტა ხმამაღლა, რათა გაეგო. იგი გამოტრიალდი, სიგარეტი მოაჯირს ჩააწვა და ჩემკენ წამოლასლასდა, რომ დავინახე რგოორ მიახლოვდებოდა იმდენსაც ვერ მივხვდი რომ მეც წინ წავსულიყავი.
ვიდექი და ველოდი, იგი ჩემს წინ ბოძივით გაშეშტა, ხელები ლოყაზე ”დამავლო” და მაკოცა, გაოგნებული ერთ ადგილზე გავშრი, გავშეშდი, ოროსანი ბავშვივით მის ხელებს დავეყრდენი და ავიტუზე.
რომ მომცილდა ისეთი სილა ვუწილადე რომ ისიც ჩემსავით გაშეშდა.
- მეორედ არ მომეკარო.
ის დუმდა და ხმას არ იღებდა, არ დააყოვნა ჩემს დათქვამს რომ იმ წამსვე ხელახლა მომიახლოვდა, ხელები მკავებზე დავავლე და მკაცრად ვუთხარი.
- ეცი ჩემს სიტყვებს პატივი და ნება დამრთე რომ წავიდე აქედან.
- გაჩერდი.
მითხრა ჩუმად, აქეთ-იქით დავიწყე თავის რხევა, ცოტა ავწუწუნდი მაგრამ ხელები ვერ გავაშვებინე.
- ვიტირებ იცოდე, დამანებე თავი..
ნეტავ რისი შემეშინდა იმ დროს, უბრალოდ გუგა გამახსენდა და ასე მეგონა ტრაგედია მეორდებოდა. მის თვალებს რომ ავხედე ჩემგან ცოტა ზემოთ გუგები ”ჩამოჭკნობოდათ” და თვალის დაუხამხამებლად უყურებდნენ ჩემს სახეს, რომელიც არაფრის გამომეტყველებით იყურებოდა აქეთ-იქით.
უცბად გადამეხვია და თავი მხარზე დამადო.
- რას აკეთებ?
ჩავჩურჩულე ჩუმად ყურში, რომელიც ჩემს ბაგეებთან ძალიან ახლოს იყო.
- დამშვიდდი.
მომიგო მან და გაყინული ტუჩები ყელზე შენახო.. ”ღმერთო ჩემო”.. ჩვენს ირგვლის არავინ არ იყო, ჩვენ ორნი ვიდექით იმ წყვდიადში და ჩუმად ვეჩურჩულებოდით ერთმანეთს.
სიმყუდროვე მე დავარღვიე.
- რას მაკეთებინებ? თამაშს აგრძელებ?
მკაცრად მოვიშორე ხელმეორედ მისი სახე, ხმა რომ არ გამცა უკან გამოვტრიალდი და უკანმოუხედავად დავადექი გზას რომელიც თითქმის აღარ მახსოვდა.
”რას აკეთებ შენ ამ ბოლო დროს? გასულელდი ხომ? დაუფიქრებელო გოგონა” ჩავყივლე ჩემს თავს და თვალები ამემღვრა.
”ახლა საით?” ვფიქრობდი ჩემთვის.
გავჩერდი, უაკნ რომ მოვიხედე ის აღარ მოდიოდა.. ”სად გაქრა” შიშმა შემიბყრო, მერე მამა გამახსენდა რომელიც რამოდენიმე წუთის წინ ძალიან მთვრალი იყო.. ”ის მე ნამდვილად მომკლავს..”
ნაბიჯებს მოვუჩქარე, ფეხები ამიკანკალდა და ლამის წავიქეცი.
ირგვლივ არავინ იყო, როდესაც გვერდით მიმავალი მოხუცი დავინახე მისკენ სწრაფად გავიქეცი და ვკითხე
- მაპატიეთ, მთავარ გზაზე როგორგავიდე?
- სად შვილო?
- რა ქვია, ხომ ხვდებით?
- პარკამდე?
- თუნდაც.
მან ხელით მანიშნა ბილიკი და გვერდი ამიარა.. მეც ნელ-ნელა დავიძარი იმ მხარეს, ეს ის გზა აშკარად არ იყო რაც მე და დაციმ რამოდენიმე წუთ წინ გამოვიარეთ..
აქა-იქ ენთო ლამპიონები, ამიტომ სიარული არ გამჭირვებია ”არა, რა გავაკეთე” ვიფქრობდი მაინც..
უკან ვიღავის აჩქარებული ნაბიჯების ხმა მომესმა, რომ გავტრიალდი ის ჩემთან უკვე ძალიან ახლოს იყო..
დაჩიმ გამწარებულმა შემომხედა და მკლავებში ხელი დამავლო. მოაჯირზე ”მიმახეთქა” და კბილების ”კრაჭუნით” გაფოცებულმა მკითხა.
- მიპასუხე ახლა ამ კითხვაზე და თავს დაგანებებ, გიყვარვარ ?
არა.
ხელები ცივად გავიშვა, ერთი დაიღრიალა და გამცილდა.
- დაიცადე. შევაჩერე მე ის რადგან იქ მარტო დარჩენის მეშინოდა.
- რა გინდა?
- იქნებ მიმაცილო იმ ადგილამდე საინაც წამოვედით.
- წამოდი, იარე.
- ნუ უხეშობ.
მივუგე ცხვირ აბზეკით, ის მიდიოდა.. მას შემდეგ ხმა არ ამოუღია..
იმ ადგილამდე რომ მივედით მან გაიარა და მერე მოტრიალდა.
- სწორედ აქედან წავედით..
სიგარეთის ”ბიჩოკი” წინ დამიგდო და სახეში შემომაბოლა.
- ეი.
- წადი, არ მიდიხარ?
მითხრა ამპარტავნულად..
- დიახაც.
გავუღიმე და უკან წამოვედი, ”მიბრუნდი და უთხარი რომ გიყვარს” მეუბნებოდა გული, გონება კი თავისას განაგრძნობდა და მადგმევინებდა ნაბიჯებს, ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ.
უკან არ მომიხედავს, არ მინდა მისი სახის დანახვა თუმცა დარწმუნებული ვიყავი რომ ის უკვე იქ აღარ იდგებოდა.
გზაში მობილური რომ აწყკრიალდა გული გადამიქანდა, ვიფიქრე მამა იქნება მეთქი მაგრამ ჩემდა ბედად დაჩი იყო, ინტერესმა ისე სწრაფად იფეთქა სხეულში რომ მაშინვე გავხსენი.
- უკან არ მობრუნდები? იქნებ დამემშვიდობო მაინც.
გულში ჩამეცინა, მართლაც მოვიხედე უკან, ის ზუსტად იმ ადგილას იდგა სადაც წამების წინ დავტოვე, მეორე ღერს ეწეოდა და ხელით მანიშნებდა მოდიო.
”სასოწარკვეთილებას კაცი არ მოუკლავს” ვთქვი ჩემთვის და ისევ წინ გავაგრძელე გზა..
მინდოდა ამკიდებოდა მაგრამ ამაოდ.. მას შემდეგ მას აღარც მოუწერია და დარეკვაზე ჰომ ზედმეტია ლაპარაკი.
სახლში რომ მივედი მამას უკვე ეძინა, დედა სამზარეულოში იჯდა და მელოდებოდა, რომ შევედი გახარებული სახით შემომხედა.. მერე მეც გვერდზე ჩამოვუჯექი და ყველაფერი დაწვრილებით ვუამბე, კოცნამდე რომ მივედი ცოტა შევყომანდი.
- მერე? მკითხა განცვიფრებულმა.
- ვაკოცე თუ მაკოცა, არ ვიცი.
თავი მაგიდაზე დავდე და მის რეაქციას დაველოდე.
- გაგიჟდი არა?
- ვიცი.
ვუპასუხე და სახე თითებით ”ჩამოვიხოკე”.
- დაუფიქრებლად მოიქეცი, გამოგიყენებს.
- ნუ ფიქრობ მასე. დავამშვიდე.
- გამოგიყენებს მეთქი, აი დაიმახსოვრე, მასე არ იქცევიან.
- კი მაგრამ, ვიცი დედი.
აცრემლიანებული თვალებით ოთახში შევვარდი და ავტირდი.
”ჯანდაბა შენს თავს.” ვიმეორებდი წამდაუწუმ.
ტირილით რომ თავი ვიჯერე ძალიან დავიბოღმე, ვიფიქრე სამაგიეროს გადავუხდი თქო მაგრამ მეგონა რომ ამდენს ვერ შევძლებდი, ამიტომ ჩუმად გადავტრიალდი და დავიძინე.
ღამის 4 5 საათი იქნებოდა როდესაც მისმა ზარმა გონს მომიყვანა.
- გისმენ.
- მაპატიე დღევანდელი საქციელი.
- არა.
- მაპატიე მეთქი.
- არა, ნუ მელაპარაკები მბრძანებლური ტონით.
- მიყვარხარ მაიკო, გამიგე რა.
- სიყვარული რომელიც მე ვერ მაფასებს არ მჭირდება, სხვას გაუნაწილე.
- გამოვასწორებ.
- მე შენი არ მჯერა.
- აი ნახავ.
- არა, მე დალოდებას არ ვაპირებ და გაიგო იქნებ, ძალიან მეძინება, ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა როდესაც დაუფიქრებლად დგამდი ნაბიჯებს.
- ხვალ გნახავ და ვილაპარაკოთ.
რატომღაც დავთანხმდი და საწოლში მშვიდად გადავტრიალდი.
მეორე დილით ისე ვიყავი მეგონა სიზმარი ვნახე თქო, ამიტომ სწრაფად გადავხედე მობილურში შემოსულ ზარებს და შემდეგ დავმშვიდდი.
რომ ავდექი მამა სახლში არ იყო, ამან უფრო გამახარა რადგან მინდოდა მისი კითხვებისათვის თავი ამერიდებინა. დედა ისევ და ისევ სამზარეულოში იჯდა, ისიც კი ვიფიქრე ღამე აქ ხომ არ ეძინა თქო მაგრამ ეს წარმოუდგენელად მომეჩვენა .. ამიტომ გავჩუმდი და უბრალოდ გადავკოცნე.
მთელი დღე მის ზარს ველოდებოდი. ბოლოს როგორც იქნა 7 საათზე დამირეკა.
- შეგიძლია სადმე გამოხვიდე რომ გნახო?
- სად მაინც?
ქუჩის სახელი არ მეცნო, ამიტომ ცოტა შევიშმუშნე..
- არა მგონია, გვიანია.
- გამოდი და მე მიგიყვან
- კარგი.
ვუთხარი მშვიდად და ფეხის კანკალით გამოვედი დედასთან .. მშვიდად ჩამოვუჯექი გვერდზე.
- მამზადებ?
- მკითხა მან.
- რისთვის კიმაგრამ.
- წადი, წესიერად მოიქეცი და აღარ ხარ პატარა, თავი არავის ააგდებინო აბუჩად, იცოდე შემდგომ მე შენი მეგობარი აღარ ვიქნები.
ბოლოს მკაცრად მითხრა და მეც ფეხზე წამოვხტი, დედას მისამართი ვუთხარი მანაც წასვლა ტაქსით მირჩია.
რომ მოვემზადე ჯერ მარტო სარკის წინ ვიდექი კიდევ 15 წუთი, ისე უბრალოდ,რამოდენიმე წამით სსაკუთარ თავსაც გამოველაპარაკე.
მერე კარები გავაღე და სახლიდან აგვედი, ტაქსი უკვე შენობის წინ იდგა და მელოდებოდა.. მას მისამაღთი გავუწოდე, თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და გამიღიმა.
მთელი გზა გაბრუებული ვიჯექი, რაც უფრო ახლოს მიდიოდა დათქმულ ადგილას მით უფრო მიჩქარდებოდა გული..
როგორც იქნა მივედი, მანქანის კარები გავაღე და გადავედი, უკან რომ მოვტრიალდი დაჩი დავინახე ბიჭებთან ერთად, ცოტა ხნით სვლა შევაჩერე, მანაც რომ დამინახა ბეჭებს დაემშვიდომა და ჩემკენ წამოვიდა.
მიყურა, მიყურა, ხმა არ გამცა.
უბრალოდ პატარა ბავშვივით მივყვებოდი უკან, მერე ერთ ბნელ ადგილას გაჩერდა.
- აქ არ მინდა დგომა. მივუგე მკაცრად.
- შენ რა არ გესმის? არ მინდა აქ ყურყური, სადმე სხვაგან გავიდეთ.
- მე შენ მიყვარხარ.
ისეთი დაბალი ტონით მომახალა პირში რომ გული ამიჩუყდა და გავჩუმდი, მაშინ სწორედ ის დღე გამახსენდა პირველად რომ მოვისმინე ეს სიტყვები მისგან.
- მე..
დავიბენი.
სახეზე აშკარად ავწითლდი რადგან ლოყებზე სიმხურვალე ვიგრძენი, მცხელოდა, ისე, ისე რომ..
იგი ჩემს გაყინულ ხელებს ნელ-ნელა შეეხო და ბოლოს ჩამჭიდა, მისთვის სახეში არ შემიხედავს, თითქოს არც მინდოდა მისი დანახვა, უარაფრო მელოდია თავისით ღიღინებდა და დარწმუნებული ვარ ორივეს სხეულში ერთი და იგივე მელოდიას უკრავდა, რომელსაც ჩვენებურად ვყვებოდით.
ჩამეხუტა, რომ ვერ მივხვდი რა უნდა მექნა გუშინდელი დღე სულ დამავიწყდა და მეც ხელები შემოვხვიე, ვიდექით ასე რამოდენიმე წამით, მანამ სანამ მისი ხელები ჩემს ლოყებს არ შეეხო, იმ შვ სივრჩეშიც კი ვგრძნობდი როგორ მიახლოვდებოდა მისი სუნთქვა და გული პულსს აჩქარებდა.
თითქოს რარაცის თქმა დავაპირეო მაგრამ ამ დროს მისი ტუჩები მეტისმეტად ახლოს აღმოჩნდა ჩემს ტუჩებთან, ამიტომ იმ ყველაფერმა დუმილი გამოიწვია.
იმ წამს ალბათ ორჯერ ორი რომ გეკითხა ვერ გიპასუხებდი, გონება გათიშული ქმონდა, მაგრამ ერთ რამეზე მაინც ვფიქრობდი..
”რას ვაკეთებ”, როგორც ჩანს ამ ფიქრებს იმდენი ძალა არ ქონდათ რომ მას გავცილებოდი და თვალებში შემეხედა, მისმა უკვე ნაცნობმა კითხვამ კი ერთი პატარა პასუხი მოითხოვა.
- არ გიყვარვარ?
ვდუმდი.
ის ისე ახლოს ისე ჩემთან ისე რომ.. ფაქტიურად მის ჰაერს ვსუნთქავდი მეც.
- მაიკო. მომიგო ხელახლა ჩუმად.
- თუ არ გიყვარვარ, ნუ მაკეთებინებ ამას, გამეცი ხმა, ახლა არაფერს გრძნობ?
თვალები რომ ამემღვრა სწორედ მაშინ მიხვდა როდესაც ვუპასუხე:
- მიყვარხარ.
- არ იტირო.
მითხრა და ცრემლიანი თვალები თავისი გაყინული ხელებით შემიმშრალა.


გაგრძელება იქნება