ღამის წყვდიადი 18
1 945 ნახვა
იმ წამს ხმა არცერთს არ ამოგვიღია, არც კი მინდოდა ის დუმილი დარღვეულიყო.
რომ ვერ მოვითმინე ჩავჩურცულე.
- მომეცი უფლება ვიყო ბედნიერი.
- მე შევეცდები. მიპასუხა და თავი შუბლზე მომადო, მისი გაყინული ტუჩები ისევ ნელ-ნელა მეხებოდნენ სახის არეში.. ის ისე კრთოდა, ისე რომ..
ალბატ ცივა მეთქი გავიფიქრე და მოვეხვიე, მისი გულის ფეთქვა ახლაც შთამბეჭდავად მახსოვს.. როგორი მკვეთრი იყო.. ”ღმერთო ჩემო”.. მერე მიყურა, მიყურა.. მზერა არ აურიდებია, მერე ძირს დავიხედე, ცოტა არ იყოს შემრცხვა.. მან თავი უფრო ჩამოწია ქვემოთ და ძლივს წარმოთქვა.
- მიყვარხარ.
გული გამალებით მიძგერდა, ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, სინაგანი ექო გაჩერებლივ დაძრწოდა ჩემს გულში და ჩუმად ყვიროდა, მოწოლილი გრზნობა და ემოცია ჩემში სრულ ტრაგედიას იწვევდა, ვეღარ გამეგო მეტირა თუ უბრალოდ სიხარულისგან დამეწყო ყვირილი.
მან გაყინული ხელები ჩამკიდა და სასეირნოდ ”დამპატიჟა” ..
”ჩვენ-ერთი” ვფიქრობდი გზაში და მის მხრებს ნაზად ვადებდი თავს.
ბოლო საათს დავხედე და მივხვდი რომ გვიანი იყო ..
- უნდა წავიდე
გადავჩურჩულე და მანაც წინააღმდეგობა არ გამიწია.
სახლში მშვიდად მიმიყვანა, მანქანიდან რომ გადმოვედი პირჯვარი გადავიწერე და სახლში ავედი, კარი მამამ გამიღო.
- სად იყავი?
- მეგობართან.
- შენ მეგობრები არ გყავს, რატომ მატყუებ?
- ვითომ რატომ?
ვუპასუხე და ფეხსაცმელი გავიხადე.
- სად იყავი?
ხმის ტონს აუწია.
- მე პასუხი უკვე გაგეცი, რა საჭიროა სიუხშე ვერ გამიგია.
ავიბზიკე ცხვირი.
ცოტა ხანში დედა ჩაერია და გადავრჩი, ჩემს ოთახში შევედი და საოცარ ოცნებებში გადავეშვი მასთან ერთად, რეალური ზრაპრიდან გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა.
- შემოდი.
- რა მოხდა.
თინეიჯერივით მომმვარდა დედაჩემი, გვერდზე ჩამომიჯდა და ხელები ჩამკიდა.
მე როგორც ყოველთვის ვუამბე ყველაფერი, რატომღაც მაინც არ დარჩა ბოლომდე კმაყოფილი, შევატყე მაგრამ ალბათ მიხვდა რომ მისი უადდგილო კომპლიმენტი დაჩის მიმართ მე ხასიათს გამიფუჭებდა ამიტომ გაჩუმდა.
დრო გავიდა.. სამწუხაროდ მე მაინც აჩმოვჩნდი ლუსიას მიმართ უნამუსო, ამიტომ სინდისის ქენჯნამ შემაწუხა.
- ლუსი.
- ჰოისაოცრებავ, ნუთუ შენ ცოცხალი ხარ?
- რათქმა უნდა, რამდნეი რამ მაქვს მოსაყოლი შენთვის.
ბევრი ლაპარაკის შემდეგ მივხვდი რომ ძალიან მომნატრებია, ამიტომ ტელეფონში ავსლუკუნდი.
საღამოს დაჩი ჩემი სახლის წინ მოვიდა, ფანჯრიდან რომ გადავიხედე დავინახე როგორ ამოფარვოდა ერთ ერთ ხეს, თუმცა არ ვიცი რატომ, ჩავიცინე და მასთან ჩავირბინე.
წავედით და სახლსაც გავცდით.
შუა ტრასიდან მან მანქანა გადაიყვანა და ერთ ადგილას სწრაფად გაჩერდა, ცოტაც და ჯანჯარაში ”გავძვრებოდით” ორივე.
- რა გჭირს? რას აკეთებ?
- ცუდად ვარ.
რას ქვია ცუდად ხარ?
- არ ვიცი.
- რას ქვია არ იცი?
- გაჩერდი, ნუ მისვამ ამდენ კითხვას.
ხმის ტონს რომ აუწია ხმა ჩამივარდა, იგი რაღაცნაირად ”მოიკვარჩხნა” და მუცლის არეში ხელი მაგრად მოიჭირა.
- გტკივა?
- ძალიან.
- ამიხსნი რა მოხდა?
- გაჩუმდა, ერთი ღრმად ამოისუნთქა და სახით ჩემკენ შემოტრიალდა.
თავს აქეთ- იქით ”ვაქიცინებდი” რადგან მენიშნებინა მიპასუხე მეთქი მაგრამ მან თვალები დახუჭა და ისევ ღრმად განაგრძო სუნთქვა.
- მასე რატომ სუნთქავ? გააღე კარი, სუნთქვა თუ არ გყოფნის.
ცოტა არ იყოს შევშინდი, ხელები რომ ამოატრიალა მისი ვენწები საშინელ მდგომარეობაში იყო, თვალები გამიფართოვდა, ცოტა არ იყოს ამემღვრა კიდეც, შიშმა საოცრად ამაკანკალა, მისი ხელები ჩემს ხელებში მოვიქციე და ჩუმად ვკითხე.
- ეს რა არის?
- არაფერი, დამანებე თავი.
- მიპასუხე.
- განა ვერ ხედავ? უბრალოდ დაკაწრულია.
- გადაჭრილია, როდის?
- რამოდენიმე დღის წინ.
- რისთვის?
-თათიას გამო.
- რა სისულელეებს ამბობ.
აქ უკვე მწარედ ავტირდი, კარი გავაღე როდესაც ხელები ჩამჭიდა და მითხრა.
- არ ინერვიულო, გესმის?
- რას აკეთებ? რას მეუბნები ხვდები მაინც?
- კი, ჰო.. მე თათიას გამო მოვიქეცი ასე.
- კიდევ ის?
- ჰო, კიდევ ის.
თავი დავაქნიე, თვალები დავხუჭე, მასში ჩამდგარი ცრემლები უცბად გადმომცვივდა, მერე მას ავხედე, მასაც ჩემსავით ამღვრეოდა თვალები და რაღაცის თქმას ცდილობდა.
- მაპატიე.
ეს სიტყვები ისე მომხდა გულზე იმ წამს მხოლოდ სიკვდილი ვინატრე, იმასაც კი ვერ მივხვდი რომ მანქანიდან გადმოვსულიყავი და იგი დამეტოვებინა.
თავი ვეღარ შევიკავე და მის თვალწინ ბოლო ხმაზე ავტირდი.
- არა ღმერთო..
ჩავილაპარაკე, თვალები მოვიწმინდე და კარები გავაღე, მე მისი ხმა არ გამიგია, ერთი ფეხი რომ გადავდგი მითხრა.
- ასე ჯობდა მაიკო.
”ღმერთო ტყუილი”.. აქა-იქ ხალხი მიდიოდ-მოდიოდა.. რატომღაც განცვიფრებული სახის მიყურებდა ყველა, თითქოს ცრემლი არ ენახოთ, იმასაც კი ვერ ვბედავდი რომ შემოვტრაილებულიყავი და ბოლოჯერ მაინც შემევლო მისთვის თვალი..
სამწუხაროდ ვერ გავბედე..
ბაღში გავიარე, გაშლილი ხის კვირტები ნაზად ირხეოდა და ნიავიც არც თუ ისე უბერავდა..
”ჰოდა, ვფიქრობ გაუჩერებლივ, სულმოუთქმელად ველი შენს დაბრუნებას, რადგან გაპატიებ... გელი რადგან მიყვარხარ, ჩემებურად.. გელი იმიტომ რომ პირველი ხარ, იქნები თქო ვერ დაგპირდები, ახლა შენ მაპატიე.. ოდესღაც იჯექი ჩემს გევრდით, შენი ნელ თბილი ხელები ჩემს შედარებით ცივ ხელებს გამუდმებით ეხუტებოდა და მარადიულობას მპირდებოდა, ჰოი.. ამაოდ.”
ვფიქრობდი ჩემთვის..
”გახსოვს ადრე რომ მიმატოვე? ჰო, მხოლოდ იმის გამო რომ მაიკოს გულს ვატკენო.. სასაცილოა არა? იგივე როლი რატომ გაითამაშე? რა ვერ გავაკეთე შენთვის? გამეცი ხმა ადამიანო” ჩავყვიროდი ჩემს ექოს და თვალებს ყოველ წამს ვიმშრალებდი.
”შენ ხომ იცოდი რომ მე გაუგებარი არასდროს ვყოფილვარ, ჰომ იცოდი რომ გეთქვა გაგიგებდი, არ გადაყვარებიათ განა?!” ვიბოღმებოდი საკუთარ თავზე და სიმწრის ნაპერწკლებს ცრემლის სახით ”ვისვრიდი”..
ბავშვებო ვიცი რომ ზოგი ვერც გაიგებს რა მოხდა, მაგრამ მომდევნო თავში შვეცდები ყველაერი დაწვრილებით ავხსნა და თქვენი ინტერესი დავაკმაყოფილო. მიყვარხართ :))) უბრალოდ მეტი ვერ მოვასწარი.
გაგრძელება იქნება
რომ ვერ მოვითმინე ჩავჩურცულე.
- მომეცი უფლება ვიყო ბედნიერი.
- მე შევეცდები. მიპასუხა და თავი შუბლზე მომადო, მისი გაყინული ტუჩები ისევ ნელ-ნელა მეხებოდნენ სახის არეში.. ის ისე კრთოდა, ისე რომ..
ალბატ ცივა მეთქი გავიფიქრე და მოვეხვიე, მისი გულის ფეთქვა ახლაც შთამბეჭდავად მახსოვს.. როგორი მკვეთრი იყო.. ”ღმერთო ჩემო”.. მერე მიყურა, მიყურა.. მზერა არ აურიდებია, მერე ძირს დავიხედე, ცოტა არ იყოს შემრცხვა.. მან თავი უფრო ჩამოწია ქვემოთ და ძლივს წარმოთქვა.
- მიყვარხარ.
გული გამალებით მიძგერდა, ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, სინაგანი ექო გაჩერებლივ დაძრწოდა ჩემს გულში და ჩუმად ყვიროდა, მოწოლილი გრზნობა და ემოცია ჩემში სრულ ტრაგედიას იწვევდა, ვეღარ გამეგო მეტირა თუ უბრალოდ სიხარულისგან დამეწყო ყვირილი.
მან გაყინული ხელები ჩამკიდა და სასეირნოდ ”დამპატიჟა” ..
”ჩვენ-ერთი” ვფიქრობდი გზაში და მის მხრებს ნაზად ვადებდი თავს.
ბოლო საათს დავხედე და მივხვდი რომ გვიანი იყო ..
- უნდა წავიდე
გადავჩურჩულე და მანაც წინააღმდეგობა არ გამიწია.
სახლში მშვიდად მიმიყვანა, მანქანიდან რომ გადმოვედი პირჯვარი გადავიწერე და სახლში ავედი, კარი მამამ გამიღო.
- სად იყავი?
- მეგობართან.
- შენ მეგობრები არ გყავს, რატომ მატყუებ?
- ვითომ რატომ?
ვუპასუხე და ფეხსაცმელი გავიხადე.
- სად იყავი?
ხმის ტონს აუწია.
- მე პასუხი უკვე გაგეცი, რა საჭიროა სიუხშე ვერ გამიგია.
ავიბზიკე ცხვირი.
ცოტა ხანში დედა ჩაერია და გადავრჩი, ჩემს ოთახში შევედი და საოცარ ოცნებებში გადავეშვი მასთან ერთად, რეალური ზრაპრიდან გონს კარზე კაკუნმა მომიყვანა.
- შემოდი.
- რა მოხდა.
თინეიჯერივით მომმვარდა დედაჩემი, გვერდზე ჩამომიჯდა და ხელები ჩამკიდა.
მე როგორც ყოველთვის ვუამბე ყველაფერი, რატომღაც მაინც არ დარჩა ბოლომდე კმაყოფილი, შევატყე მაგრამ ალბათ მიხვდა რომ მისი უადდგილო კომპლიმენტი დაჩის მიმართ მე ხასიათს გამიფუჭებდა ამიტომ გაჩუმდა.
დრო გავიდა.. სამწუხაროდ მე მაინც აჩმოვჩნდი ლუსიას მიმართ უნამუსო, ამიტომ სინდისის ქენჯნამ შემაწუხა.
- ლუსი.
- ჰოისაოცრებავ, ნუთუ შენ ცოცხალი ხარ?
- რათქმა უნდა, რამდნეი რამ მაქვს მოსაყოლი შენთვის.
ბევრი ლაპარაკის შემდეგ მივხვდი რომ ძალიან მომნატრებია, ამიტომ ტელეფონში ავსლუკუნდი.
საღამოს დაჩი ჩემი სახლის წინ მოვიდა, ფანჯრიდან რომ გადავიხედე დავინახე როგორ ამოფარვოდა ერთ ერთ ხეს, თუმცა არ ვიცი რატომ, ჩავიცინე და მასთან ჩავირბინე.
წავედით და სახლსაც გავცდით.
შუა ტრასიდან მან მანქანა გადაიყვანა და ერთ ადგილას სწრაფად გაჩერდა, ცოტაც და ჯანჯარაში ”გავძვრებოდით” ორივე.
- რა გჭირს? რას აკეთებ?
- ცუდად ვარ.
რას ქვია ცუდად ხარ?
- არ ვიცი.
- რას ქვია არ იცი?
- გაჩერდი, ნუ მისვამ ამდენ კითხვას.
ხმის ტონს რომ აუწია ხმა ჩამივარდა, იგი რაღაცნაირად ”მოიკვარჩხნა” და მუცლის არეში ხელი მაგრად მოიჭირა.
- გტკივა?
- ძალიან.
- ამიხსნი რა მოხდა?
- გაჩუმდა, ერთი ღრმად ამოისუნთქა და სახით ჩემკენ შემოტრიალდა.
თავს აქეთ- იქით ”ვაქიცინებდი” რადგან მენიშნებინა მიპასუხე მეთქი მაგრამ მან თვალები დახუჭა და ისევ ღრმად განაგრძო სუნთქვა.
- მასე რატომ სუნთქავ? გააღე კარი, სუნთქვა თუ არ გყოფნის.
ცოტა არ იყოს შევშინდი, ხელები რომ ამოატრიალა მისი ვენწები საშინელ მდგომარეობაში იყო, თვალები გამიფართოვდა, ცოტა არ იყოს ამემღვრა კიდეც, შიშმა საოცრად ამაკანკალა, მისი ხელები ჩემს ხელებში მოვიქციე და ჩუმად ვკითხე.
- ეს რა არის?
- არაფერი, დამანებე თავი.
- მიპასუხე.
- განა ვერ ხედავ? უბრალოდ დაკაწრულია.
- გადაჭრილია, როდის?
- რამოდენიმე დღის წინ.
- რისთვის?
-თათიას გამო.
- რა სისულელეებს ამბობ.
აქ უკვე მწარედ ავტირდი, კარი გავაღე როდესაც ხელები ჩამჭიდა და მითხრა.
- არ ინერვიულო, გესმის?
- რას აკეთებ? რას მეუბნები ხვდები მაინც?
- კი, ჰო.. მე თათიას გამო მოვიქეცი ასე.
- კიდევ ის?
- ჰო, კიდევ ის.
თავი დავაქნიე, თვალები დავხუჭე, მასში ჩამდგარი ცრემლები უცბად გადმომცვივდა, მერე მას ავხედე, მასაც ჩემსავით ამღვრეოდა თვალები და რაღაცის თქმას ცდილობდა.
- მაპატიე.
ეს სიტყვები ისე მომხდა გულზე იმ წამს მხოლოდ სიკვდილი ვინატრე, იმასაც კი ვერ მივხვდი რომ მანქანიდან გადმოვსულიყავი და იგი დამეტოვებინა.
თავი ვეღარ შევიკავე და მის თვალწინ ბოლო ხმაზე ავტირდი.
- არა ღმერთო..
ჩავილაპარაკე, თვალები მოვიწმინდე და კარები გავაღე, მე მისი ხმა არ გამიგია, ერთი ფეხი რომ გადავდგი მითხრა.
- ასე ჯობდა მაიკო.
”ღმერთო ტყუილი”.. აქა-იქ ხალხი მიდიოდ-მოდიოდა.. რატომღაც განცვიფრებული სახის მიყურებდა ყველა, თითქოს ცრემლი არ ენახოთ, იმასაც კი ვერ ვბედავდი რომ შემოვტრაილებულიყავი და ბოლოჯერ მაინც შემევლო მისთვის თვალი..
სამწუხაროდ ვერ გავბედე..
ბაღში გავიარე, გაშლილი ხის კვირტები ნაზად ირხეოდა და ნიავიც არც თუ ისე უბერავდა..
”ჰოდა, ვფიქრობ გაუჩერებლივ, სულმოუთქმელად ველი შენს დაბრუნებას, რადგან გაპატიებ... გელი რადგან მიყვარხარ, ჩემებურად.. გელი იმიტომ რომ პირველი ხარ, იქნები თქო ვერ დაგპირდები, ახლა შენ მაპატიე.. ოდესღაც იჯექი ჩემს გევრდით, შენი ნელ თბილი ხელები ჩემს შედარებით ცივ ხელებს გამუდმებით ეხუტებოდა და მარადიულობას მპირდებოდა, ჰოი.. ამაოდ.”
ვფიქრობდი ჩემთვის..
”გახსოვს ადრე რომ მიმატოვე? ჰო, მხოლოდ იმის გამო რომ მაიკოს გულს ვატკენო.. სასაცილოა არა? იგივე როლი რატომ გაითამაშე? რა ვერ გავაკეთე შენთვის? გამეცი ხმა ადამიანო” ჩავყვიროდი ჩემს ექოს და თვალებს ყოველ წამს ვიმშრალებდი.
”შენ ხომ იცოდი რომ მე გაუგებარი არასდროს ვყოფილვარ, ჰომ იცოდი რომ გეთქვა გაგიგებდი, არ გადაყვარებიათ განა?!” ვიბოღმებოდი საკუთარ თავზე და სიმწრის ნაპერწკლებს ცრემლის სახით ”ვისვრიდი”..
ბავშვებო ვიცი რომ ზოგი ვერც გაიგებს რა მოხდა, მაგრამ მომდევნო თავში შვეცდები ყველაერი დაწვრილებით ავხსნა და თქვენი ინტერესი დავაკმაყოფილო. მიყვარხართ :))) უბრალოდ მეტი ვერ მოვასწარი.
გაგრძელება იქნება
