ღამის წყვდიადი 19 (დასასრული)

იმ დღესერთ წერტილზე თვალი ალბათ მილიონჯერ გამიშტერდა, თუ ნაკლები არა.
”დაჩი” გავიძახოდი წამდაუწუმ და უკვე ჩემი კბილებით შეჭმულ ტუჩებს უფრო ვისისხლიანებდი.
ცოტა რომ გამოვედი მდგომარეობიდან ფეხზე წამოვდექი და სხვლა განვაგრძე.. იცით.. გულში რაღაცამ საკმაოდ ხმამაღლა მკარნახობდა, მოკითხე ცუდად არისო.. მაგრამ ამაოდ.
თავი ამაყად დავიჭირე და მოსაცმელი ტანზე ისე ”შემოვიტმასნე” თითქოს მციოდა
გავლილი გზა უკან გავიარე, სახეზე მიმიკა არ შემცვლია, ზოგჯერ ისიც მეგონა რომ ერთ უბედურ სიზმარში ვიყავი რომელიც ღმერთმა მხოლოდ მე მომივლინა.
სახლში შევედი, დედამ შემატყო როგორი განერვიულებული ვიყავი.
- მოხდა რაიმე?
- ჰო, მე და ის..
ვერ დავასრულე სასოწარკვეთილებისგან ცხარე ცრემლები რომ წამსკდა.
- დედი, დამტოვა გესმის? ისევ ვიღაცის გამო მიმაგდო ერთ კუნჭულში და წავიდა.
რომ დამაწყნარა ყველაფრის თავიდან მოყოლა დავუწყე, შუა გზაში კი მკითხა.
- რა მოუვიდა? კითხე მაინც?
- კი, არ მიპასუხა, არა დედი.
- დამშვიდდი, იქნებ და რა ჭირდა, დაურეკე გაიგე.
- არა, ამას შენ როგორ მეუბნები, რაც მან გააკეთა, ო, ღმერთო ჩემო, რაღა მაინც და მაინცმე.
- ჩვენ ყველა ღმერთის შვილები ვართ, ეს შენ ალბათ ჩემზე უკეთ იცით, მოვლენილი განსაცდები ყველაზე დიდი მაგალითია ადამინისათვის, იქნებ და გამოცას გიტარებს ”ის ზეციერი”, არ გიფიქრია?
- ნუ მაწყნარებ და ნუ ცდილობ ლაპარაკით გონება სხვა რამეზე გადამატანინო, შენც ხომ იცი რომ ტყუი.
- დაურეკე და გაიგე რა ჭირს.
- არა!
ხმამაღლა დავიყვირე და ჩემი ოთახის კარი ისე მივიჯახუნე რომ ლამის ჩამოვარდა.
ჩემს ქვითინს ბოლო აღარ უნჩანდა, ამდენ ნერვიულობაში თავზე შემომაღამდა, მე მაინც ერთ კუთხები ვიყავი გატრუნული და ჩემთვის ვსლუკუნებდი, მას შემდეგ მე დედას აღარ შევუწუხებივარ, თავი რომ ვეღარ შევიკავე საწოლში ჩავწექი და ცრემლები რომელებიც ჩემს ლოყებს უკვე უხეშად ეფერებოდნენ საბნის ქვერით ვიმშრალებდი.
დილით რომ გავიღვიძე, ცოტა ხნით კიდევ მას დავუთმე ჩემი ფიქრები .. მერე ფეხზე წამოვდექი და სარკეში ჩავიხედე, საშინელი შესახედი იყო ჩემი ვიზუალური მხარე, თვალები ჩაწითლებული, ტუჩებიც აწითლებული, ოდნავ გაყინული ცხვირი შეფერებული და ....
ყოველ მასზე გაელვებულ ფიქრს დიდი ტკივილი მოსდევდა თან, აუტანელი გახდა ის სიტუაცია ჩემთვის და გადავწყვიტე სულ ცოტა ხნით მაინც ამომეგდო თავიდან..
ზუსტად მახსოვს მე იმ დრიდან მასზე ლოცვა დავიწყე, არ ვიცი რამ მიბიძგა ამ მოქმედებამდე მაგრამ მისი სახელისათვის ჩემს ოთახში გამუდმებით ენთო ერთი პატარა ყვითელი სანთელი, რომელსაც ჩაწვამდე ვუცქერდი, ისე თითქოს მისი ყურებით ვტკბებოდიო.. ყოველ ღამე, ძილის წინ იღვრებოდა მისადმი მოგონება ცრემლებად..
... და სულ, ბოლოს ვიცოდი ხოლმე.. ”დაბრუნდი”..
მივიღებდი, მე მას აუცილებლად მივიღებდი, იმ ტკივილს ფეხს გადავაბიჟებდი და მხურვალედ მოვეხვეოდი მის სხეულს.. ”მიყვარხარ,მიყვარხარ” ვღიღინებდი გულში და საოცრად მსიამოვნებდა ეს ჩუმი მელოდია..
რატომღაც სულ ვფიქრობდი ისიც აუცილებლად ჩემზე ფიქრობს მეთქი მაგრამ თავს მაინც რაღაც-რაღაცებით ვიმართლებდი ხოლმე..
რამდენჯერ ამიღია მობილური და მიცდია დარეკვა, რამდენჯერ გადამიდგამს არასწორი ნაბიჯი და მითქვამს ”ჩემი ბრალია” მეთქი.. როცა სრულიდ სუფთა ვიყავი მასთან მიმართებაში..
ბოლოს იცით რა მახსოვს? მონატრებამ ბოლომდე რომ იფეთქა ჩემს სხეულში და რეზიკოს დავურეკე.
- რეზი, როგორ ხარ?
- მაიკო შენ ხარ?
- ჰო.. მეთქი მოვიკითხავ თქო.
- არ ვიცი,შენ?
- არ იცი რას ქვია? კარგად ხომ ხარ?
- კი, კი..
ამოისუნთქა.
- რაღაც მინდა გკითხო, ალბათ მე და დაჩის ამბავი უკვე გაიგე, ური კვირაა დავშორდით, ვურეკავდი და არ მპასუხობდა, როგორ არის? ბოლოს რომ ვნახე საშინელმდგომარეობაში იყო.
- კარგად არის.
როგორ დამივიწყა.
დაცის მაგივრად ვუსაყვედურე მას.
- გიყვარს არა?
- ჰო.
რატომღაც თამამად ვუპასუხე.
- ძნელია არა ცალმხრივი სიყვარული?
ისე მტკივნეულად მომხდა ეს სიტყვები გულზე რომ ადგილზე დავდნი.. ”არა” ჩავგუგუნებდი ჩემს თავს გამუდმებით.
- თუ იცოდი რომ არ ვუყვარდი რატომ გამიმეტე უბედურებისთვის?
- მასთან მაინც უბედური იქნებოდი.
- ნუ მეუბნები მაგას, შენ არ იცი რა დრო გვიტარებია, არ იცი, არა.
- მე ყველაფერი დეტალებში ვიცი, რაც არ უნდა გაგიკვირდეს მის დასმულ ყოველ კითხვაზე შენიგაცემული პასუხიც ვიცი, რა მდგომარეობაში ამბობდი მაგ ყველაფერს ეგეც კი ვიცი.
- გიყვებოდა განა?
- დიახ, ის ყველაფერს მიყვებოდა.
- არ შემიძლია.
- ნუ ტირი! დამშვიდდი, აუცილებლად შეგეხმიანები.
გამითიშა, მეც ხელმეორედ ავქვითინდი, ”რა ჯანდაბა გატირებს” გამუდებით ვსაყვედურობდი ჩემს თავს, რომელიც არა და არ ეშვებოდა იმ წყეულზე ფიქრს.
”ბედნიერი ხარ არა? უამრავი გოგო და შენ ერთი, ჰო, მე ალბათ დაგაკელი, რა ვერ დაგანახე? ნუთუ ის მჯობდა, ნეტავ რა მოგცა მან ჩემზე მეტი, რა იყო იმ წამებზე ლამაზი, რა იყო დაჩი რა..”
ვბურდღუნებდი და ვსლუკუნებდი, ისე თითქოს მას ესმოდა ჩემი ხმა..
გადავტრიალდი და დავიძინე.
_________________________________________
მე და შენ ბაღში ვიჯექით, არც თუ ისე აღელვებულები.. შენი თვალები მე იმ წამს არ მომცილებია, მზერას გამვლელს ვაყოლებდი მაგრამ მის სილუეტს ვერ ვხედავდი, ვცდილობდი შენთვის არ შემოემხედა და უკვალოდ ჩაეარა ყველა ტკივილს ჩემს თვალწინ.. რომ მივხვდი რომ ჩეთან ძალიან ახლოს იყავი ხელები ერთმანეთზე გადავიდე, არ გამექცეს მეთქი..
ვფიქრობდი, იმ წამს შენზე იმდენს.. იმდენს რომმ..
შენს მიერ წარმოთქმული სიტყვები ისე ნაზად მომხვდა გულზე..
- დამივიწყე?
ვსუნთქავდი ჩუმად, თვალებზე მომდგარ ცრემლებს შენ არ განახებდი, არ გაიცინოს მეთქი, მერე შენ ხემლერედ მისაყვედურე.
- რატომ არ მნახულობ?
მე არ მახსოვს რას გპასუხობდი.
-მაიკო.
შენი ხელები ძალაუნებურად შეეხო ჩემს ხელებს და ძველებურად ამიტანა სიყვარულის დიდმა ”ბუშტმა”..
- მომინახულე მაიკო.
ეს მითხარი და დამწუხრებული წახვედი..
___________________________________________
გონს შეშინებული მოვედი, სიზმარმა საშინელი კვალი დამიტოვა გონებაში, ფეხზე წამოვხტი და მასთან გადარეკვა ხელახლა ვცადე.
- მიპასუხე, მიპასუხე.
ვეუბნებოდი ჩემთვის ჩუმად, ის კი ჩემს ზარებს არ პასუხობდა.. მერე ჩემს თავს შთავაგონე: ”ჰოი სულელო გოგონავ, სიზმარი იყო სხვა ხომ არაფერი, ხედავ? ახია შენზე ადამიანო, ისე უნამუსოდ წავიდა შენგან რომ ახლა შენს ზარებსაც კი აღარ პასუხობს, ალბათ ჰგონია რომ ძალიან გიყვარს, ცდება, ცდება”..
ბოლო სიტყვებზე ცრემლები მადგებოდა, ”ჰომ ტყუი ადამიანო.”
მას შემდეგ რაც მე რეზის ველაპარაკე არავის დაჩის სახელი აღარ უხსენებია.
2 - 3 დღეში მართლაც შემეხმიანა თვითონ.
- მაიკო, როგორ ხარ?
- რეზი, როგორ გამახარე, ნორმალურად ვარ, შენ?
- კარგად, შენი ნახვა მინდა.
- რატომ?
- სად ცხოვრობ მითხარი.
- ჯერ მითხარი რატომ გინდა ჩემი ანხვა.
- სად ცხოვრობ, მიპასუხებ ახლა?
მისამართი სწრაფად ვუკარნახე და ადგილზე გავშეშდი. ”რა ხდება?” ვგუგუნებდი ჩემთვის.
დღე იყო როდესაც იგი ჩემს სახლს წინ მოადგა, გულმა რაღაცნაირად ჩამწყვიტა სიცოცხლის ერთი ძაფი რადგან დაცი სახე არ დამინახავს, კიბეებზე არც თუ ისე მხიარულად ჩავედი და მას გადავეხვიე.
- შავები, გარდაგეცვალა ვინმე?
- კი.
- ვიზიარებ.
სახე მოვჭუშე და ვკითხე.
- აბა, რისთვის ჩამომიყვანე.
- შეგიძლია ცოტა ხნით გვერდზე ჩამომიჯდე?
- რა თქმა უნდა.
მან ჯიბიდან პატარა აპარატი ამოიღო და სიცილიც წამსკდა.
- რას აკეთებ?
მას ჩემს ასეთ საქციელზე არ გასცინებია, რაღაც ჭირდა აშკარად, ალბათ გარდაცვლილის მიზეზით იყო გამოწვეული.. თვალები დამიბრიალა და აპარატი გახსნა.
დაჩი დავინახე თუ არა თვალები ამემღვრა მაგრამ მაინც გავიღიმე.
- ჰა, აბა ვის გაუმარჯოს?
ხარხარებდა რეზი.
- მაიკოს გაუმარჯოს.
- შეყვარებული ხარ განა?
- ჰო, როგორი საყვარელია..
საყუბრობდა ჩემზე.. ნელ-ნელა ვხვდებოდი როგორ მიჭერდა რეზი თითებს ხელზე და თვალდახუჭული ისმენდა დაცის ლაპარაკს, ალბათ უკვე მერამდენედ.
ისინი აგრძელებდნენ.
- ჰოდა მაიკოს გაუმარჯოს.
ვხედავდი როგორ იცინოდა და მთვრალი როგორ ყვიროდა ჩემს სახელს, როგორ იყუდებდა ჭიქას ჭიქაზე და ჩემზე სადღეგრძელოებს არ ასრულებდა..
- მაგრამ რას ვიზამთ ძმობილო, ცხოვრება ასეთია..
ბოლოს წაიყურყუტა თავისთვის ბიჭმა და რეზის ჩამოეკონწიალა..
- დაჩი, ამ ვიდეოს მაიკოს ვანახებ..
- მოგკლავ იცოდე, დამცინებს..
ისევ ხანხარებდა.. ”ღმერთო” გავჩუმდი და ავტირდი.
-ამას რატომ მანახებ?
ვკითხე რეზის.
- წამოდი წამოდი.
ხელი დამავლო და მანქანაში ჩამსვა.
- დაიცა, დედაჩემი გავაფრთხილო..
მან კარი გამიღო და საშუალება მომცა სახლში ავსულიყავი, დიდი ხნის წუწუნის შემდეგ დედა დავითანხმე და უკან სიხარულით ჩავედი..
მანქანაში რომ ჩავჯექი იგი ისევ იმ ვიდეოს უყურებდა.. ბოლოს თქვა:
- კარგი, გვეყო, წავედით.
- კი მაგრამ სად?
- დაიცადე.
მანქანა დაძრა და მთელი გზა ხმის ამოუღებლად იჯდა საჭესთან..
”რა ხდება ნეტავ?”
ერთ კორპუსს მივუახლოვდით, მანაც მთხოვა გადმოდიო.. მეც უყოყმანოდ დავთანხმდი და კარი გავაე.
- რა ხდება კი მაგრამ?
- დაჩი აქაა, მისი ნახვა არ გინდა განა?
შევყოყმანდი..
- არ მინდა მისი ნახვა, რატომ მომიყვანე აქ?
მიყურა, მიყურა, თვალები ამიბრიალ-დამიბრიალა და გაჩუმდა.
მერე მომიახლოვდა გადამეხვია და ყურში ჩამჩურჩულა.
- ვიზიარებ.
აი მაშინ დამკრა გონებაში საშინელმა ტკივილმა, ტვინში რაღაც გადამიბრუნდა როდესაც მისი ეს ერთი სიტყვა გავიგე, მეხუტებოდა, ისე.. ისე რომ.. ჩემი ტირილის ხმა ესმოდა გარშემო ყველას..
თვალებში დამიბნელდა, რეზის მოსაცმელსჩამოვეკონწიალე და უხმოდ ჩავიკეცე..
მერე ისევ დაიცუცქა და თვალებში შემომხედა..
შევხედე მის თვალებს რომელებიც ტირილისაგან დასიებული იყო.. იგი წინ გამიძღვა და ოთხი საღტული ფეხით ამატარა.
მის კართან მიახლოვება და ჩემი დაუსრულებელი კივილი ერთი იყო.. ჩემთვის უცნობი მისი ძმაკაცები გზა და გზა მეხვეოდნენ და მითანაგრძნობდნენ.
რეზი ნელ-ნელა მომყვებოდა უკან, შევედით თუ არა ისიც ჩემთან ერთად ხელახლა ატირდა და ჩემზე სწრაფად დაემხო მის თეთრ სუდარას..
- რა მოგივიდა ბიჭო?
დავიყვირე, როდესაც მისი თეთრი გაფითრებული სახე დავინახე ირგვლივ ყველაფერი ჩამოწყდა ფარდებივით და თეთრი რამ გადამეკრა მეც..
მის თვალებს ისე ნაზად ვეფერებოდი ისე რომ..
ბლოს რეზიმ ხელი მომკიდა და გვერდზე ოთახში გამიყვანა.
- თავს მოვიკლავ.
ვუთხარი და ავწრიალდი..
- მომიყევი.
- იქიდან დავიწყებ რომ მას შენთვის გულის ტკენა არ უნდოდა, გახსოვს ის? მე რომ გითხარი, მანამ ჩამოგცილდა სანამ გულს გატკენდა თქო.
- გააგრძელე.
სწრაფ-სწრაფად ვპასუხობდი მე.
- რაც მას დედა გარდაეცვალა მძიმე ფსიქიკური პრობლემები შეექმნა, ეს შენ არ გეცოდინება, მერე ისე მოხდა რომ ცოტა ხნით პსიქიატრთანაც დავყვებოდი, ცოტა ხნის განმავლობაში წამალზე იჯდა, მერე როგორღაც შეეშვა და თავის მოთოკვა ისწავლა, დრო რომ გავიდა ჯამრთელობის პრობლემები შეექმნა, არ ვიცი მაგრამ სისხლში რაღაც ვერ იყო რიგზე, ერთხელ შენგან მოსული საავადმყოფოში დავაწვინეთ. არც კი გაგიგია, არა?
- მე არაფერი ვიცოდი. ხელებს დავეყრდენი და გავშეშდი.
..
- რატომ არ მითხარი რომ ბოლოს უკვე მზიმედ იყო? მე მისი ნახვა მინდოდა, რამოდენიემ დღის წინ მისაყვედურა კიდეც რატომ არ გახსენდებიო, მისაყვედურა გესმის? მე კი ყურიც არ ვათხოვე.
- მან თვითონ ითხოვა რომ შენთვის არაფერი გვეთქვა, განა მართლა გგონია რომ თათიას გამო გადაიჭრა ის ოხერი ვენები? ცდები მაიკო.
- მას მე ვუყვარდი?
ვკითხე და თვალებში შევხედე.
- აი ნახე.
ისევ ის წყეული აპარატი ამოიღო რომელშიც მოძრავ დაჩის ვხედავდი.. რაღაც მონაკვეთიდან დაიწყო ათვლა და წარმოიშვა სიტყვები..
- ნუ ამწარებ გოგოს, მიდი დაურეკე, რომც კვდებოდე მოვა, დამშვიდდება, ნუ მიატოვებ მასე.
- იგი არ მაპატიებს რომ მოვატყუე.
იმ წამს ბოლოჯერ ვნახე მისი სახე როგორ მიანარცხა უაკნ კედელს და ტუჩები ”მოკეცა”..
ფეხზე ავლასლასდი და მისაღებამდე სწრაფი ტემპით ავათამაშე ფეხები.. უნდა შევსულიყავი და დამენახა..
რო მივუახლოვდი ხალხის სიუცხოვე ვიგრძენი მაგრამ ამას არ უმოქმედია.. მის გაყინულ თვალებს ხელი ჩამოუსვი და გაყინულ და უგრძნობ ყურთან ტუჩების ნაზი მოძრაობით მის ვარაუდს პასუხი გავეცი.
- გაპატიებდი.
როგორ მინდოდა მისი ხმა გამეგო, როგორ მინდოდა ძველებურად შემოეხვია ხელები და მესმინა მისი დაუმთავრებელი ”მიყვარხარ”..

დიდი მადლობა ჩემს მკითხველს, ყველაზე ძალიან მიყვარხართ. ვიცი რომ აზრები ორად გაიყოფა და ზოგი უკმაყოფილოც დარჩება ჩემით მაგრამ რას ვიზამთ, სულ დადებითაც ვერავინ ვერასდროს დაგმუხტავს.. ეს ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო რომელიც თქვენი საშუალებით გავაღრმავე და ამისთვის დიდი მადლობა თითოეულ თქვენგანს.
მზად ვარ თქვენი კრიტიკაც მოვისმინო. პ.ს ბოლო მომენტი როდესაც მთავარი პერსონაჟიდან ერ-ერთი კვდება რეალური ფაქტტიდანაა ამოღებული..


დასასრული. იმედია მოგეწონათ, სამწუხაროდ ავტორი უცნობია