ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(14)
2 010 ნახვა
-დედა!-რამდენჯერაც არ უნდა დაეძახა ნოეს ზეკოსთვის, ისეთი გრძნობა ეუფლებოდა,თითქოს კრთებოდა,მაგრამ შეცბუნებას სასწრაფოდ მალავდა და სავსებით მშვიდად პასუხობდა:
-ხო,ნოე?
-ნოე,რატომ დამარქვი დედი?-კითხა ერთხელ ბიჭმა ქალს,მისი სამსახურიდან,როცა მოდიოდნენ ერთად.
-რატომ გაგიჩნდა ეს შეკითხვა?
-დავინტეერსდი საკუთარი სახელით,არ შეიძლება?
-როგორ არა...-გაჩერებაზე დადგნენ.-საქმე იმაშია,ჩემო კარგო,რომ ბებიაშენი ძალიან მორწმუნე ქალი იყო...
-დედაშენი თუ მამიკოს დედა?
-დედაჩემი-მარიამი. მამაშენს,რომ ცოლად გავყევი სამი წელი ბავშვი არაფრით ამყვა,ვიმკურნალე,მაგრამ მაინც,ერთხელ დედაჩემმა მითხრა დამესიზმრა ვითომ შენი ბიჭი მეჭირა ხელში და ეშმაკები მართმევნენო...მართლაც ერთ თვეში გავესინჯე და აღმოჩნდა ორსულად ვიყავი... ძალიან დარდობდა ბებიაშენი,ყოველი ღამე კოშმარად ქონდა ქცეული,საშინელებები აწუხებდა...მოძღვარი ყავდა-მამა საბა,მისთვის გაუზიარებია სადარდებელი... მამაოს ურჩევია წმინდანის სახელი დაარქვით,მხოლოდ ნათლობისთვის კი არა,ყოველდღიური ცოხვრებისთვის და ეკლესიას არ მოაშოროთო, მერე უკვე ყველაფერი კარგად იქნებაო-დაპირდა... დიდხანს ვფიქრობდით რა დაგვერქმია, გაბრიელი,გიორგი,ცოტნე თუ ილია-ბაბუაშენის სახელი... მეცხრე თვეში ვიყავი,როცა მარიამი წინ მეჯდა და ბიბლიას მიკითხავდა... წარღვნაზე ვსაუბრობდით და სწორედ მაშინ მივხვდი ნოე უნდა დამერქვა შენთვის..ნოე!ნოე და არაფერი სხვა... ნოე კაცობრიობის გადამრჩენელია,შენ კი ჩემი მხსნელი უნდა ყოფილიყავი ყოველ განსაცდელში...და ასეცაა,დედას სიამაყევ! ორი წლის იყავი,როცა ბებიაშენი გარდაიცვალა...
-რამ მოკლა,საწყალი?
-გულმა...სანამ მამაშენი ცოცხალი იყო,ხშირად დამყავდი ეკლესიაში,მოძღვარიც გყავდა,მამა ნიკოლოზი,ძალიან კარგი კაცი იყო... გახსოვს?
-მამა ნიკოლოზი?-ნოემ გონება დაძაბა,ისეთი სისწრაფით გადაათვალიერა მოგონებები,თითქოს ფილმი გადაეხვიოს.
-არა...-თქვა ბოლოს.
-როგორ შეიძლება არ გახსოვდეს...
-არ მახსოვს და ჰე!
-ლოცვებიც იცოდი ზეეპირად,ჩემზე მეტიც კი! დილის,ძილისწინა,საკვების მიღების წინა...
-კარგი.
-რა კარგი?
-საკმარისია...
-რას გულისხმობ?
-საკმარისია ზღაპრების მოყოლა!
ავტობუსი მოვიდა...
-მე არაფერს ვიგონებ!
-რათქმაუნდა...ახვალ თუ ავიდე?
-როგორ მელაპარაკები?
-თუ გინდა სულ არ დაგელაპარაკები.
ზეკო ავტობუსში ავიდა,რომელიც როგორც ყოველთვის სავსე იყო და ფეხზე დგომა მოუწია.
-რატომ მოგატყუებდი?
-არ ვიცი.
-მე ხომ შენთვის არასდროს მიქვამს ტყუილი...
-ეგეც საკითხავია...-ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ფანჯარაში გაიხედა.
-რა თქვი?
-არც არაფერი...მოგესმა ალბათ,რამე...
******
ფიქრია კაკუნმა გამოაღვიძა,თავიდან ეგონა მესიზმრებაო,მაგრამ გონს,რომ მოვიდა მიხვდა კაკუნი ისეთივე რეალური იყო,როგორც მის ოთახში ჩამოწოლილი სიბნელე.
წამოიწია. ღია ცისფერი პერანგი ეცვა,საჯდომს ძლივს,რომ უფარავდა:
-ნოე?!ნოე იქნება!-გაიფიქრა გონებაში,სასწრაფოდ წამოხტა და აივნის კარს ეცა... და მართლად მის წინ ძველებურად შავებში გამოწყობილი ბიჭი იდგა,ისევ თმაშეკრული, მხოლოდ შუშა ყოფდათ,მაგრამ ერთი სული ქონდა ორივეს კარი როდის გაიღებოდა.
-გაგაღვიძე?
-კი...
-ხომ არ ჯობია ძილი შეიბრუნო?
-შემოდი...
-მოგენატრე?
-რატომ უნდა მომნატრებოდი,დემ?
ნოე საწოლთან ჩაიკუზა.
-ლამაზი ფეხები გაქვს,პატარავ...
-ნუ მათვალიერებ!
-მაგაზე უკეთესს რას ვიზამ?
-იცი,დემ? გასაღები ნახა გუშინ დედაჩემმა შემოსასვლელში...ჩვენი არ არის და ვიფიქრე შენი იქნებოდა.
-შეგიძლია მანახო?
-კი,როგორ არა!
ფიქრია კომპიუტერის მაგიდასთან მიტანტალდა,უჯრა გამოაღო და გასაღები ამოიღო. ნოემ გამოართვა და მთვარის შუქზე გახედა.
-ჩემია,ჩემი...დავკარგე და არც მეგონა თუ ვიპოვიდი...
გასაღების დაკარგვაზე ცუცა გაახსენდა,ის დღე სადარბაზოში,რომ ისხდნენ და იჩხუბეს...მერე კი ცუცა წავიდა...წავიდა ისე,რომ ნოეს არც კი უნახავს,გაცილებაზე ლაპარაკი ზედმეტია.
-რაზე ჩაფიქრდი? არ მითხრა არაფერზეო,ვერ ვიტან ამ პასუხს! -მიაყარა ჩქარჩაქარა-ვიცი მამაკაცების საძულველი შეკითხვაა „რაზე ფიქრობ“ და არც ქალებს ამოდით მასზე მზე და მთვარე,მაგრამ მაინც...-ნოემ პირზე ხელი ააფარა და წინადადება გააწყვეტინა.
-რამდენს ლაპარაკობ,პატარავ?! ამძვრა ტვინის კოლოფი! ცოტა ნელა მაინც,რომ გავიგონო რას ამბობ!-სტუმარს გაეცინა,აი ფიქრიას კი წამში დაუსევდიადა თვალები...
-გეწყინა,ხო?
გოგონამ პირიდან მისი ხელი ჩამოიწია.
-არა...-თქვა, საწოლში შეწვა და ნოეს ზურგი აქცია.
-ეს არის შენი სტუმართმოყვარეობა?-იკითხა ჯიბეებში ხელებჩალაგებულმა ვაჟმა.
ქალიშვილს ხმა არ გაუცია.
-წავიდე?
ამ შემთხვევაშიც დუმილი არჩია მასპინძელმა.
-დუმილი თანხმობის ნიშანია...როგორც გინდა,პატარავ, თუ გსურს საერთოდ აღარ მოვალ...
ნოე საძნებლიდან გავიდა,ის იყო მოაჯირზე უნდა შემდგარიყო,როცა მეზობელ აივანზე გამოსული პატარა ბიჭი შენიშნა,თვალებგაფართოებული,რომ შეყურებდა,ალბათ ეგონა მელანდებაო.
-გამარჯობა ვაჟკაც!-მიესალმა ნოე და მოაჯირს იდაყვებით დაეყრდნო.
-გა..გა-გიმარჯოს...-ენა დაება ბიჭს.
-აქ რას აკეთებ?
-ცუდი სიზმარი ვნახე,გამეღვიძა,ვიფიქრე სუფთა ჰაერს ჩავისუნთქავთქო და გამოვედი აივანზე...
-ცდები ბიჭუნი,შენ არ გაგღვიძებია,ჯერ კიდევ სიზმარში ხარ...
-ეგ როგორ?
-ჩვეულებრივად...აი ახლა ლოგინში დაბრუნდი და ხვალ დილას მართლა გაღვიძებული მიხვდები,რომ ჩვენი შეხვედრა და დიალოგი,სიზმარი იყო და სხვა არაფერი...
უცნობი ეჭვისთვალით შესცქეროდა.
-მიდი,მიდი რას ეკლოდები?
ბავშვი არ იძვროდა.
-შესვლამდე მითხარი რა გქვია!
-სანდრო.
-რამდენი წლის ხარ,სანდრიკ?
-რვა.
-ხო და ახლა რვამდე დაითვალე და შედი...გინდა ერთად ვცადოთ? ვიწყებ...ერთი!
-ორი!
-სამი!
-ოთხი!
-ხუთი!
-ექვსი!
-შვიდი!
-რვა!-სანდრო მართლად შეტრიალდა და გაღებულ კარებში გაუჩინარდა...
ნოეს გაეღიმა,ცოტა ხანს დაიცადა,ხომ არ გამობრუნდებაო,მერე კი უწინდელივით ჩაძვრა მესამე და მეორე სართულზე,პირველიდან კი ისკუპა...
********
ერთ კვირაზე მეტი გავიდა რაც ფიქრია არ ენახა,ფიქრობდა მასზე,უბრალოდ კი არა ძალიან ბევრს,მაგრამ არაფრით ეკარებოდა იმ მიდამოს სადაც შეიძებოდა მას შეხვედროდა, სრულიად შემთხვევით.
-არ უნდოდა,არა?!-გაიფიქრებდა ხოლმე ხმამაღლა.-ხო და იჯდეს ისე,მოლოდინში...
თბილისში ძალიან ცხელოდა,ისე,რომ სუნთქვა ჭირდა, ოფლი ღვარაღვარა გადიოდა და ვერც დილას იძინებდა,ვერც ღამით.
-შვებულებას მაძლევენ ოცი დღით,დედი და წავიდეთ სადმე...-უთხრა ერთ საღამოს ზეკომ,სალათის გაკეთებისას.
-მთაში გირჩევნია თუ ზღვაზე?
-ზღვაზე, დე...შენ, არა?
-ქობულეთში თუ ბათუმში?
-ილიაც აპირებს წასვლას,გადავურეკავ,გავიგებ სადაა და ჩვენც იქ წავიდეთ.
-სალაპარაკო გაქვს?
-შენ მობილურს მათხოვებ?
-აიღე...
ნოე დედის მობილურს წვდა და საძინებელში გავიდა. გადარეკვამდე გაჩხრიკა,არც მესჯებში და არც ზარებში საეჭვო არაფერი შეუნიშნავს.
-ალო,ილი,ჯიგარო,როგორ ხარ?
-ნოე,შენ ხარ?
-არა,ობამა გირეკავს ამერიკიდან!
-კარგი ერთი,მაგას ჩემი ნომერი ვინ მიცა,გავასაჩივრებ საიდუმლოების გაცემისთვის!
ორივეს გაეცინა.
-შენი იუმორის დედა ვატირე!-გადაიხარხარა ნოემ.
-რაღაც კარგ ხასიათზე მეჩვეები,რა იყო აგრილდა მაქეთ?
-ჩრდილში ორმოცდახუთ გრადუს აცხადებენ.
-რამ გაგახსენა ჩემი თავი?
-მაინტერესებს რა გადაწყვიტეთ,სად მიდიხართ შენი და შენი ნათესავები?
-ქობულეთში,ჭირიმე!
-ძალიან კარგი,მეც მაქით მოვდივარ.
-მე უკვე აქ ვარ.
-როდის ჩახვედი?
-ორი დღეა.
-დამელოდე,ძმაო,მალე ჩამოგიცუნცულებ შენგან ნასესხებ ფულს.
-ხო,ნოე?
-ნოე,რატომ დამარქვი დედი?-კითხა ერთხელ ბიჭმა ქალს,მისი სამსახურიდან,როცა მოდიოდნენ ერთად.
-რატომ გაგიჩნდა ეს შეკითხვა?
-დავინტეერსდი საკუთარი სახელით,არ შეიძლება?
-როგორ არა...-გაჩერებაზე დადგნენ.-საქმე იმაშია,ჩემო კარგო,რომ ბებიაშენი ძალიან მორწმუნე ქალი იყო...
-დედაშენი თუ მამიკოს დედა?
-დედაჩემი-მარიამი. მამაშენს,რომ ცოლად გავყევი სამი წელი ბავშვი არაფრით ამყვა,ვიმკურნალე,მაგრამ მაინც,ერთხელ დედაჩემმა მითხრა დამესიზმრა ვითომ შენი ბიჭი მეჭირა ხელში და ეშმაკები მართმევნენო...მართლაც ერთ თვეში გავესინჯე და აღმოჩნდა ორსულად ვიყავი... ძალიან დარდობდა ბებიაშენი,ყოველი ღამე კოშმარად ქონდა ქცეული,საშინელებები აწუხებდა...მოძღვარი ყავდა-მამა საბა,მისთვის გაუზიარებია სადარდებელი... მამაოს ურჩევია წმინდანის სახელი დაარქვით,მხოლოდ ნათლობისთვის კი არა,ყოველდღიური ცოხვრებისთვის და ეკლესიას არ მოაშოროთო, მერე უკვე ყველაფერი კარგად იქნებაო-დაპირდა... დიდხანს ვფიქრობდით რა დაგვერქმია, გაბრიელი,გიორგი,ცოტნე თუ ილია-ბაბუაშენის სახელი... მეცხრე თვეში ვიყავი,როცა მარიამი წინ მეჯდა და ბიბლიას მიკითხავდა... წარღვნაზე ვსაუბრობდით და სწორედ მაშინ მივხვდი ნოე უნდა დამერქვა შენთვის..ნოე!ნოე და არაფერი სხვა... ნოე კაცობრიობის გადამრჩენელია,შენ კი ჩემი მხსნელი უნდა ყოფილიყავი ყოველ განსაცდელში...და ასეცაა,დედას სიამაყევ! ორი წლის იყავი,როცა ბებიაშენი გარდაიცვალა...
-რამ მოკლა,საწყალი?
-გულმა...სანამ მამაშენი ცოცხალი იყო,ხშირად დამყავდი ეკლესიაში,მოძღვარიც გყავდა,მამა ნიკოლოზი,ძალიან კარგი კაცი იყო... გახსოვს?
-მამა ნიკოლოზი?-ნოემ გონება დაძაბა,ისეთი სისწრაფით გადაათვალიერა მოგონებები,თითქოს ფილმი გადაეხვიოს.
-არა...-თქვა ბოლოს.
-როგორ შეიძლება არ გახსოვდეს...
-არ მახსოვს და ჰე!
-ლოცვებიც იცოდი ზეეპირად,ჩემზე მეტიც კი! დილის,ძილისწინა,საკვების მიღების წინა...
-კარგი.
-რა კარგი?
-საკმარისია...
-რას გულისხმობ?
-საკმარისია ზღაპრების მოყოლა!
ავტობუსი მოვიდა...
-მე არაფერს ვიგონებ!
-რათქმაუნდა...ახვალ თუ ავიდე?
-როგორ მელაპარაკები?
-თუ გინდა სულ არ დაგელაპარაკები.
ზეკო ავტობუსში ავიდა,რომელიც როგორც ყოველთვის სავსე იყო და ფეხზე დგომა მოუწია.
-რატომ მოგატყუებდი?
-არ ვიცი.
-მე ხომ შენთვის არასდროს მიქვამს ტყუილი...
-ეგეც საკითხავია...-ჩაილაპარაკა ბიჭმა და ფანჯარაში გაიხედა.
-რა თქვი?
-არც არაფერი...მოგესმა ალბათ,რამე...
******
ფიქრია კაკუნმა გამოაღვიძა,თავიდან ეგონა მესიზმრებაო,მაგრამ გონს,რომ მოვიდა მიხვდა კაკუნი ისეთივე რეალური იყო,როგორც მის ოთახში ჩამოწოლილი სიბნელე.
წამოიწია. ღია ცისფერი პერანგი ეცვა,საჯდომს ძლივს,რომ უფარავდა:
-ნოე?!ნოე იქნება!-გაიფიქრა გონებაში,სასწრაფოდ წამოხტა და აივნის კარს ეცა... და მართლად მის წინ ძველებურად შავებში გამოწყობილი ბიჭი იდგა,ისევ თმაშეკრული, მხოლოდ შუშა ყოფდათ,მაგრამ ერთი სული ქონდა ორივეს კარი როდის გაიღებოდა.
-გაგაღვიძე?
-კი...
-ხომ არ ჯობია ძილი შეიბრუნო?
-შემოდი...
-მოგენატრე?
-რატომ უნდა მომნატრებოდი,დემ?
ნოე საწოლთან ჩაიკუზა.
-ლამაზი ფეხები გაქვს,პატარავ...
-ნუ მათვალიერებ!
-მაგაზე უკეთესს რას ვიზამ?
-იცი,დემ? გასაღები ნახა გუშინ დედაჩემმა შემოსასვლელში...ჩვენი არ არის და ვიფიქრე შენი იქნებოდა.
-შეგიძლია მანახო?
-კი,როგორ არა!
ფიქრია კომპიუტერის მაგიდასთან მიტანტალდა,უჯრა გამოაღო და გასაღები ამოიღო. ნოემ გამოართვა და მთვარის შუქზე გახედა.
-ჩემია,ჩემი...დავკარგე და არც მეგონა თუ ვიპოვიდი...
გასაღების დაკარგვაზე ცუცა გაახსენდა,ის დღე სადარბაზოში,რომ ისხდნენ და იჩხუბეს...მერე კი ცუცა წავიდა...წავიდა ისე,რომ ნოეს არც კი უნახავს,გაცილებაზე ლაპარაკი ზედმეტია.
-რაზე ჩაფიქრდი? არ მითხრა არაფერზეო,ვერ ვიტან ამ პასუხს! -მიაყარა ჩქარჩაქარა-ვიცი მამაკაცების საძულველი შეკითხვაა „რაზე ფიქრობ“ და არც ქალებს ამოდით მასზე მზე და მთვარე,მაგრამ მაინც...-ნოემ პირზე ხელი ააფარა და წინადადება გააწყვეტინა.
-რამდენს ლაპარაკობ,პატარავ?! ამძვრა ტვინის კოლოფი! ცოტა ნელა მაინც,რომ გავიგონო რას ამბობ!-სტუმარს გაეცინა,აი ფიქრიას კი წამში დაუსევდიადა თვალები...
-გეწყინა,ხო?
გოგონამ პირიდან მისი ხელი ჩამოიწია.
-არა...-თქვა, საწოლში შეწვა და ნოეს ზურგი აქცია.
-ეს არის შენი სტუმართმოყვარეობა?-იკითხა ჯიბეებში ხელებჩალაგებულმა ვაჟმა.
ქალიშვილს ხმა არ გაუცია.
-წავიდე?
ამ შემთხვევაშიც დუმილი არჩია მასპინძელმა.
-დუმილი თანხმობის ნიშანია...როგორც გინდა,პატარავ, თუ გსურს საერთოდ აღარ მოვალ...
ნოე საძნებლიდან გავიდა,ის იყო მოაჯირზე უნდა შემდგარიყო,როცა მეზობელ აივანზე გამოსული პატარა ბიჭი შენიშნა,თვალებგაფართოებული,რომ შეყურებდა,ალბათ ეგონა მელანდებაო.
-გამარჯობა ვაჟკაც!-მიესალმა ნოე და მოაჯირს იდაყვებით დაეყრდნო.
-გა..გა-გიმარჯოს...-ენა დაება ბიჭს.
-აქ რას აკეთებ?
-ცუდი სიზმარი ვნახე,გამეღვიძა,ვიფიქრე სუფთა ჰაერს ჩავისუნთქავთქო და გამოვედი აივანზე...
-ცდები ბიჭუნი,შენ არ გაგღვიძებია,ჯერ კიდევ სიზმარში ხარ...
-ეგ როგორ?
-ჩვეულებრივად...აი ახლა ლოგინში დაბრუნდი და ხვალ დილას მართლა გაღვიძებული მიხვდები,რომ ჩვენი შეხვედრა და დიალოგი,სიზმარი იყო და სხვა არაფერი...
უცნობი ეჭვისთვალით შესცქეროდა.
-მიდი,მიდი რას ეკლოდები?
ბავშვი არ იძვროდა.
-შესვლამდე მითხარი რა გქვია!
-სანდრო.
-რამდენი წლის ხარ,სანდრიკ?
-რვა.
-ხო და ახლა რვამდე დაითვალე და შედი...გინდა ერთად ვცადოთ? ვიწყებ...ერთი!
-ორი!
-სამი!
-ოთხი!
-ხუთი!
-ექვსი!
-შვიდი!
-რვა!-სანდრო მართლად შეტრიალდა და გაღებულ კარებში გაუჩინარდა...
ნოეს გაეღიმა,ცოტა ხანს დაიცადა,ხომ არ გამობრუნდებაო,მერე კი უწინდელივით ჩაძვრა მესამე და მეორე სართულზე,პირველიდან კი ისკუპა...
********
ერთ კვირაზე მეტი გავიდა რაც ფიქრია არ ენახა,ფიქრობდა მასზე,უბრალოდ კი არა ძალიან ბევრს,მაგრამ არაფრით ეკარებოდა იმ მიდამოს სადაც შეიძებოდა მას შეხვედროდა, სრულიად შემთხვევით.
-არ უნდოდა,არა?!-გაიფიქრებდა ხოლმე ხმამაღლა.-ხო და იჯდეს ისე,მოლოდინში...
თბილისში ძალიან ცხელოდა,ისე,რომ სუნთქვა ჭირდა, ოფლი ღვარაღვარა გადიოდა და ვერც დილას იძინებდა,ვერც ღამით.
-შვებულებას მაძლევენ ოცი დღით,დედი და წავიდეთ სადმე...-უთხრა ერთ საღამოს ზეკომ,სალათის გაკეთებისას.
-მთაში გირჩევნია თუ ზღვაზე?
-ზღვაზე, დე...შენ, არა?
-ქობულეთში თუ ბათუმში?
-ილიაც აპირებს წასვლას,გადავურეკავ,გავიგებ სადაა და ჩვენც იქ წავიდეთ.
-სალაპარაკო გაქვს?
-შენ მობილურს მათხოვებ?
-აიღე...
ნოე დედის მობილურს წვდა და საძინებელში გავიდა. გადარეკვამდე გაჩხრიკა,არც მესჯებში და არც ზარებში საეჭვო არაფერი შეუნიშნავს.
-ალო,ილი,ჯიგარო,როგორ ხარ?
-ნოე,შენ ხარ?
-არა,ობამა გირეკავს ამერიკიდან!
-კარგი ერთი,მაგას ჩემი ნომერი ვინ მიცა,გავასაჩივრებ საიდუმლოების გაცემისთვის!
ორივეს გაეცინა.
-შენი იუმორის დედა ვატირე!-გადაიხარხარა ნოემ.
-რაღაც კარგ ხასიათზე მეჩვეები,რა იყო აგრილდა მაქეთ?
-ჩრდილში ორმოცდახუთ გრადუს აცხადებენ.
-რამ გაგახსენა ჩემი თავი?
-მაინტერესებს რა გადაწყვიტეთ,სად მიდიხართ შენი და შენი ნათესავები?
-ქობულეთში,ჭირიმე!
-ძალიან კარგი,მეც მაქით მოვდივარ.
-მე უკვე აქ ვარ.
-როდის ჩახვედი?
-ორი დღეა.
-დამელოდე,ძმაო,მალე ჩამოგიცუნცულებ შენგან ნასესხებ ფულს.
