ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(15)
1 925 ნახვა
-ილია?! აქ საიდან,გადარეულო?!-აღტაცებით წამოიყვირა ცუცამ,სკამიდან წამოხტა და კაფეში წუთის წინ შემოსული ბიჭისკენ გაიქცა.
-ცუციკო?!-გაიღიმა ილიამ და გადაეხვია.
-ღმერთო,მართლაც რა პატარაა საქართველო!
-მეგონა მაგას მაშინ მიხვდი მსოფლიო რუკას რომ დახედე.
-ნოეს გავლენა იგრძნობა...-სევდაშერეული ხმით თქვა გოგონამ.
-რას ჩამოუშვი ეგ ლამაზი ცხვირი?!
-ვისთან ერთად ხარ აქ?-გადაიტანა თემა ცუცამ.
-ნათესავებთან...მალე...-უნდოდა ეთქვა ნოეც ჩამოვაო,მაგრამ გადაიფიქრა და გადააკეთა-წავლენ ისინი და მარტო მომიწევს დარჩენა,ალბათ...
-რამდენი ხნით აპირებ გაჩერებას?
-ათი-თორმეტი დღე... შენ?
-წარმოდგენაც კი არ მაქვს...მე და მამიდა ვართ ჩამოსულები...
-რომ შემოგიერთდეთ შენ და შენ მეგობრებს უხერხული ხომ არ იქნება?!
-არა,რას ამბობ,ილი! პირიქით,მოპატიჟება მინდოდა და დამასწარი.
-გაიცანი,ჩემი ბიძაშვილი-გიორგი.
-სასიამოვნოა...
ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და ცუცას მაგიდისკენ წავიდნენ,სადაც სამი ქალიშვილი იჯდა: ქერა,მაღალი,კარეთი-მაიკო,მოდელი იყო. საშუალო სიმაღლის,გრძელი შავი თმით-მელანო,მეორე კურსის სტუდენტი, ყველაზე ტანმორჩილი და ყავისფერკულულა-კეკე- მასპინძელი.
*********
ოთხმა დღემ შეუმჩნევლად გაიფრინა... ილია ცუცას გვერდიდან არ მოშორებია...დილას ერთად დარბოდნენ,ბანაობდნენ,ირუჯებოდნენ,თამაშობდნენ,შუადღეს ჩაწვებოდნენ ჰამაკში და ცუცას არჩეულ ფილმებს უყურებსნენ ილიას კომპიუტერში, ფიჭვნარში გადიოდნენ,პიკნიკებს აწყობდნენ,საღამოს ბულვარში სეირნოდბენ,არც კაფეს იკლებდნენ,არც დისკოთეკებს...
-რისი გეშინია ყველაზე მეტად?-კითხა მესამე საღამოს ილიამ ცუცას,რომელიც მის წინ იჯდა და შოკოლადს მიირთმევდა.
-რისი და....სიმაღლის!
-გამოდის პარაშუტზე არასდროს დამჯდარხარ,არა?!
-არც კი გამივლია თავში აზრად!
-ხო და ხვალ პარაშუტით დავეშვებით ერთად...
-არა!
-კი!
-არც იოცნებო!
-გადაწყვეტილია!
-„ოცნებას კაცი არ მოუკლავს“,ილია!
ცუცა გულიანად კისკისებდა...იცინოდა ილიაც...ისე კარგად გრძნობდა თავს ცუცასთან ბიჭი,არც კი ესმოდა,როგორ შეიძებოდა ასეთი განძის პარტონი ყოფილიყავი და ვერ დაგეფასებინა,ვერ მოგევლო და ქარისთვის იმ იმედით გაგეტანებინა,ალბათ დაბრუნდებაო...
მეორე დღეს ილიამ სიტყვა შეასრულა..ბევრი იუარა გოგონამ,იკივლა კიდეც,მაგრამ მისმა ყოფილმა კლასელმა მაინც თავისი გაიტანა...
-ჩამკიდე ხელი!-ბრძანების ტონით თხოვა მეგობარმა.
-მეშინია...
-შიში იმისთვის არსებობს,რომ დაამარცხო!
-გიჟი ხარ!
-მერე რა! შენც გაგიჟდი!
ილიამ ძლიერად ჩასჭიდა ცუცას ხელი...
-ახლა გავიქცეთ...
-ღმეთო დაგვიფარე!
ერთი....ორი.....სამი...ცუცა და ილია უკვე ცაში იყვნენ და ზემოდან აკვირდებოდნენ ზღვის ტალღებთან ახლოს მოლივლივე,რძისფერ თოლიებს,სანაპიროზე გამოფენილ ხალხს და ზღვაში მოცურავე წერტილებს... ცუცა ჯერ თვალებს ხუჭავდა და კიოდა,მერე გაჩუმდა და გახშირებული სუნთქვაც შეუელდა.
-ნუ გეშინია...გაახილე ეგ ლამაზი თვალები,ნუ ხუჭავ!-ვაჟს ხელი არ გაუშვია.
-როგორი გრძნობაა?-კითხა დაშვებისას ბიჭმა.
-თავისუფალი...ჩიტი მგონია თავი,ოღონდ უფრთო....
*************
ცუცა ზარმა გამოაღვიძა,თვალები არ გაუხელია ისე გადაწია ხელი და ტუმბოზე დადებულ მობილურს წვდა.
-ალო?
-ცუცა...-ილიას ხმა გაიგონა.
-ამ შუა ღამეს რამ დაგარეკინა, ადამიანო?
ოთხი საათი სრულდებოდა.
-შენი ნახვა მინდა...
-გადაირიე?
-არა. კატეგორიულად მოვითხოვ- მნახე. ან მნახავ ან მთელ შენ ოჯახს გავაღვიძებ.
-სად ხარ?
-შენი ეზოს კართან.
-ნასვამი ხარ?
-არა.
-აბა რამ შეგშალა.
-მნახავ ახლა თუ დავიწყო სერენადის სიმღერა?
-მაცადე,ჩავიცმევ და გამოვალ....
-მოიცა,არ გათიშო...
-აბა რა ვქნა?
-მელაპარაკე და ისე ჩაიცვი.
-გაეღვიძებათ გოგონებს..
-კარგი,ხმა არ ამოიღო,ოღონდ არ გათიშო...
-ანგარიშზე გაქვს ძალიან ბევრი და არ იცი როგორ დახარჯო?
-რატომ მელაპარაკები?გოგოებს გაეღვიძებათ!
-მართლა არ გავთიშო?
-მართლა!
ცუცას მობილური არ მოუშორებია,ისე ამოიცვა ჯინსის შორტი,მაისური გადაიცვა და ფეხაკრებით ჩავიდა პირველ სართულზე,იქინდან კი ეზოში გაცუნცულდა და ჭიშკართან მივიდა.
-ახლა შეიძლება გავთიშო?-კითხა მობილურით,მაშინ როცა ილია მის წი იდგა...
-კი.
-და აქამდე დუმილს უსმენდი?
-არა,შენ სუნთქვას...
გოგონა დაიბნა...
ცა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი...ეზოში სიმშვიდე გამეფებულიყო...ქუჩაში ლამპიონები ციმციმებდნენ,ისეთი ლამაზი და ჰარმონიული იყო ყველაფერი,თითქოს დიდებულ ხელოვანს დაეხატოს ათასფერი გუაშითა და ფუნჯით.
-ჰე,მითხარი რაშია საქმე..
-ვერაფრით დავიძინე და ვიფიქრე ცუცასაც ეღვიძებათქო...
-მეძნა...
-ხმაზე მივხვდი,მაგრამ მერე ვიფიქრე გავაღვიძებთქო...
-არ მჯერა,რომ ნასვამი არ ხარ.
-არ ვარ შენ თავს გეფიცები!
-აბა რა ბზიკმა გიკბინა?!
-არ გინდა გავისეირნოთ?
-ასეთ დროს?
-რა მერე?
-ჩემებს რომ გაეღვიძოთ და ლოგინში არ დავხვდე, ხომ ატყდება პანიკა!
-კარგი ერთი,ვერავინ გაიგებს...
-არამგონია კარგი იდეა იყოს...-ორჭოფობდა გოგონა და უკან ისე აპარებდა თვალს თითქოს ეშინოდა ხომ არ მითვალთვალებენო.
-სამაგიეროდ მე ვარ დაწმუნებული,რომ არის!-მტკიცედ განუცხადა ვაჟმა ხელი სტაცა და თითქმის ძალით გაიყვანა ქუჩაში...
-სად მივდივართ?-იკითხა მორჩილად.
-სადმე...
-მაინც?
ილია ხელს არ უშვებდა.
-საითაც გული გამიწევს და ფეხები მიმიყვანს...
მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ... „მოგზაურობა“ ზღვის სანაპიროზე დამთავრდა.
-რა ლამაზია ზღვა ღამით...-თქვა ცუცამ აღბრთოვანებითა და ისეთი გულწრფელი აღტაცებით თითქოს მსგავსი სილამაზე პირველად ენახა და უეცრად თვალ წინ ის ღამე დაუდგა,როცა ნოესთან ერთად მტკვრის ნაპირზე,მოაჯირთად ინდგა,მთვარეს შეცქეროდა და ზუსტად იგივე სიტყვებს ამბობდა ღამის მნათობზე..გული შეეკუმშა, ერთბაშად გაცივდა,ყინულს დაემსგავსა,რაღაც ჩაწყდა მის არსებაში,თვალებზე ცრემლები მოადგა,არ იცოდა თავი როგორ შეეკავებინა...
-ზღვა სულ ლამაზია,დღეც და ღამეც..-მოესმა ილიას ხმა და ცრემლები წამოსკდა,ისე უნდოდა ახლა მის ადგილას ნოე მდგარიყო და მისი ხმა გაეგონა.
-ნოე...ნოე...-წაილუღლუღა და ცრემლან სახეზე ხელები აიფარა.
-ცუციკო,რა მოხდა?!-შეიცხადა ბიჭმა,-გაწყენინე რამე? თუ გინდა ახლავე სახლში წაგიყვან,ოღონდ ნუ ტირი,გემის?!ნუ...
-ნოე...ნოე....-ბუტბუტს აგრძელებდა ცუცა,ცრემლები ახრჩობდა,უფრო და უფრო გულამოსკვნით ტიროდა.
ძმაკაცის სახელი გამოარჩია ცუცას ბუტბუტში ილიამ და ცუცასკენ, ჩასახუტებლად გამოწეული გაჩერდა...
-ნოე,არა?მის გამო იგლიჯავ ნერვებს?მის გამო ისიებ თვალებს?!
-მიყვარს...
-ვიცი...
-ძალიან მიყვარს,სულ ყველაზე მეტად...
-არ იმსახურებს...
-რას ამბობ...
-არ იმსახურებს არც შენ სიყვარულს და არც ამ ცრემლებს...
-ვიცი...
-ვერ გაფასებს...
-ნუ მეუბნები...
-სიმართლეს?!
-იცი რამდენი ხანია არ დაურეკავს?
-მე მირეკავს ხოლმე სამაგიეროდ...
-ჩემზე გელაპარაკება?
-არასდროს...
-მენატრება...ყოველ ღამე,დავწვები თუ არა ლოგინში,ჩავაქრობ შუქს,გავინაბები,დასაძინებლად მოვემზადები და მისი სახე წარმომიდგება დახუჭულ თვალს მიღმა...მისი შუბლი,სულ რომ ვეფერებოდი,სევდაჩამჯდარი, გიშრისფერი თვალები,ცოტა კეხიანი ცხვირი,რომელიც მამაკაცურობას მატებს,ტუჩები,რომლის კოცნაც ისე მენატრება,როგორც უბინაოს ბინაში ყოფნა,ნიკაპი,შუაში ოდნავ ჩაჭრილი,ძლიერი კისერსი,ძარღვი,რომ ეჭიმება გაცეცხლებისას...
-როდის მოასწარი ნოეს ასე შეყავრება?
-ბავშვობაში...
სიჩუმე ჩამოწვა..მხოლოდ ტალღების ხმა ისმოდა,ზღვის საიდუმლოს რომ უმხელდნენ სანაპიროზე დაყრილ კენჭებსა და ქვებს...
-ნოეს ვიღაც ყავს...-გაიჟღერა სიჩუიმეში ღალატის ბგერებთან ერთად...
-რა?
-ამას წინ,ძალიან გვიან მომაკითხა სახლში,ტაქსითი,ვიღაც გოგოსთან ერთად და ფული მესესხა...
-ვინ იყო ის გოგო?
-წარმოდგენა არ მაქვს.
-როგორი იყო?
-ვერ გავარჩიე...
-იქნებ ნათესავი იყო?
-ნოეს დედას არ ყავდა დედმამიშვილი,მამისიანებს არავის ეხმიანებიან...
-ანუ გამორიცხულია ნათესავი ყოფილიყო,არა?
-ვწუხვარ...წასვლის წინ მთხოვა ცუცას ნურაფერს ეტყვი თუ ძმა ხარო...
-ეშმაკმა დალახვროს! მეტს ვიმსახურებ...-ცუცა ზღვაში ჩავიდა,წყალი წვივებზე სცემდა,ცრემლები თამამად მიიკვლევდნენ გზას მის ლოყებზე. დიდხანს იდგა და ფიქრობდა...
-არ მჯერა...
-შენი ნებაა...-ილიაც წყალში შევიდა.
-მინდა,რომ არ მჯეროდეს...-ისეთოი საცოდავი დასანახი იყო ილიას გული მოეწურა. „იქნებ არ უნდა მეთქვა... იმსახურებს სიმართლის ცოდნას, რატომ უნდა იცოხვროს სიცრუეში, იტანჯოს,იდარდოს იმისთვის რისთვისაც არ ღირს... რა სინდის-ნამუსით უნდა მეყურებინა მის ციმციმა თვალებში,როცა ვატყუებ... უგულობაა ხედავდე როგორ ტკივა მთელი არსება და არ ეუბნებოდე რომ ტყუილად იტანჯავს თავს...ნოეს არ უყვარს ცუცა...არ უყვარს! რომ უყვარდეს დააფასებდა, გააბედნიერებდა...მას ჭირდება ცუცა,მარტოობა რომ გაუქარვოს...იყენებს მის გულუბრყვილობას,ნდობას და საოცრად დიდ სიყვარულს.“
-გგონია ვერ ვაპატიებ ამას?
-მოახერხებ?
-არ არსებობს ისეთი რამ რასაც ვერ ვაპატიებ...
-არ მეგონა მსგავსი სიყვარული რეალურათ თუ არსებობდა...
-ვაპატიებ,მაგრამ ვერ დავივიწყებ ამ საქციელს... თუმცა ეჭვი მეპარება მისთვის რაიმეს ნიშნავდეს ჩემი შეწყალება...სულ ფეხებზე ვკიდივარ,დარწმუნებული ვარ... ასე,რომ არ იყოს არ მიღალატებდა... ეთქვა მაინც სხვა მიყვარსო...ეთქვა...ვიცოდი,რომ არ ვუყვარდი,თავადაც მეუბნებოდა ამას,მაგრამ თავს ვაჯერებდი ხუმრობს,ასეთი ტიპია,არასდროს გამოტყდება,რომ შევუყვარდითქო... იცი ხანდახან როგორი თბილი და მოსიყვარულე იყო? ძლაიან მაგრად მომხვევდა ხელებს და ისე მიკრავდა გულში მეგონა უნდოდა მის სხეულში მოვექციე და ერთი ვყოფილიყავით...
-ნოე ჩამოდის...
-ჩამოდის?
-ხო...
-ჩემ სანახავად?
-არა, დამირეკა, მკითხა სად ხარო,ვუთხარი ქობულეთშითქო და მაშინ მეც მანდ წამოვალ და ერთად ვიგრიალოთო...
-არ გაგიმხელია,რომ ჩემთაბ ერთად ატარებ მთელ დროს?
-ადამიანი ამხელს იმას რაც საიდუმლოა,ეს ოთხი დღე კი ჩემთვის საიდუმლო კი არა ყველაზე ლამაზი მოგონებებია მთელი ცხოვრების განმავლობაში...
-ცუციკო?!-გაიღიმა ილიამ და გადაეხვია.
-ღმერთო,მართლაც რა პატარაა საქართველო!
-მეგონა მაგას მაშინ მიხვდი მსოფლიო რუკას რომ დახედე.
-ნოეს გავლენა იგრძნობა...-სევდაშერეული ხმით თქვა გოგონამ.
-რას ჩამოუშვი ეგ ლამაზი ცხვირი?!
-ვისთან ერთად ხარ აქ?-გადაიტანა თემა ცუცამ.
-ნათესავებთან...მალე...-უნდოდა ეთქვა ნოეც ჩამოვაო,მაგრამ გადაიფიქრა და გადააკეთა-წავლენ ისინი და მარტო მომიწევს დარჩენა,ალბათ...
-რამდენი ხნით აპირებ გაჩერებას?
-ათი-თორმეტი დღე... შენ?
-წარმოდგენაც კი არ მაქვს...მე და მამიდა ვართ ჩამოსულები...
-რომ შემოგიერთდეთ შენ და შენ მეგობრებს უხერხული ხომ არ იქნება?!
-არა,რას ამბობ,ილი! პირიქით,მოპატიჟება მინდოდა და დამასწარი.
-გაიცანი,ჩემი ბიძაშვილი-გიორგი.
-სასიამოვნოა...
ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და ცუცას მაგიდისკენ წავიდნენ,სადაც სამი ქალიშვილი იჯდა: ქერა,მაღალი,კარეთი-მაიკო,მოდელი იყო. საშუალო სიმაღლის,გრძელი შავი თმით-მელანო,მეორე კურსის სტუდენტი, ყველაზე ტანმორჩილი და ყავისფერკულულა-კეკე- მასპინძელი.
*********
ოთხმა დღემ შეუმჩნევლად გაიფრინა... ილია ცუცას გვერდიდან არ მოშორებია...დილას ერთად დარბოდნენ,ბანაობდნენ,ირუჯებოდნენ,თამაშობდნენ,შუადღეს ჩაწვებოდნენ ჰამაკში და ცუცას არჩეულ ფილმებს უყურებსნენ ილიას კომპიუტერში, ფიჭვნარში გადიოდნენ,პიკნიკებს აწყობდნენ,საღამოს ბულვარში სეირნოდბენ,არც კაფეს იკლებდნენ,არც დისკოთეკებს...
-რისი გეშინია ყველაზე მეტად?-კითხა მესამე საღამოს ილიამ ცუცას,რომელიც მის წინ იჯდა და შოკოლადს მიირთმევდა.
-რისი და....სიმაღლის!
-გამოდის პარაშუტზე არასდროს დამჯდარხარ,არა?!
-არც კი გამივლია თავში აზრად!
-ხო და ხვალ პარაშუტით დავეშვებით ერთად...
-არა!
-კი!
-არც იოცნებო!
-გადაწყვეტილია!
-„ოცნებას კაცი არ მოუკლავს“,ილია!
ცუცა გულიანად კისკისებდა...იცინოდა ილიაც...ისე კარგად გრძნობდა თავს ცუცასთან ბიჭი,არც კი ესმოდა,როგორ შეიძებოდა ასეთი განძის პარტონი ყოფილიყავი და ვერ დაგეფასებინა,ვერ მოგევლო და ქარისთვის იმ იმედით გაგეტანებინა,ალბათ დაბრუნდებაო...
მეორე დღეს ილიამ სიტყვა შეასრულა..ბევრი იუარა გოგონამ,იკივლა კიდეც,მაგრამ მისმა ყოფილმა კლასელმა მაინც თავისი გაიტანა...
-ჩამკიდე ხელი!-ბრძანების ტონით თხოვა მეგობარმა.
-მეშინია...
-შიში იმისთვის არსებობს,რომ დაამარცხო!
-გიჟი ხარ!
-მერე რა! შენც გაგიჟდი!
ილიამ ძლიერად ჩასჭიდა ცუცას ხელი...
-ახლა გავიქცეთ...
-ღმეთო დაგვიფარე!
ერთი....ორი.....სამი...ცუცა და ილია უკვე ცაში იყვნენ და ზემოდან აკვირდებოდნენ ზღვის ტალღებთან ახლოს მოლივლივე,რძისფერ თოლიებს,სანაპიროზე გამოფენილ ხალხს და ზღვაში მოცურავე წერტილებს... ცუცა ჯერ თვალებს ხუჭავდა და კიოდა,მერე გაჩუმდა და გახშირებული სუნთქვაც შეუელდა.
-ნუ გეშინია...გაახილე ეგ ლამაზი თვალები,ნუ ხუჭავ!-ვაჟს ხელი არ გაუშვია.
-როგორი გრძნობაა?-კითხა დაშვებისას ბიჭმა.
-თავისუფალი...ჩიტი მგონია თავი,ოღონდ უფრთო....
*************
ცუცა ზარმა გამოაღვიძა,თვალები არ გაუხელია ისე გადაწია ხელი და ტუმბოზე დადებულ მობილურს წვდა.
-ალო?
-ცუცა...-ილიას ხმა გაიგონა.
-ამ შუა ღამეს რამ დაგარეკინა, ადამიანო?
ოთხი საათი სრულდებოდა.
-შენი ნახვა მინდა...
-გადაირიე?
-არა. კატეგორიულად მოვითხოვ- მნახე. ან მნახავ ან მთელ შენ ოჯახს გავაღვიძებ.
-სად ხარ?
-შენი ეზოს კართან.
-ნასვამი ხარ?
-არა.
-აბა რამ შეგშალა.
-მნახავ ახლა თუ დავიწყო სერენადის სიმღერა?
-მაცადე,ჩავიცმევ და გამოვალ....
-მოიცა,არ გათიშო...
-აბა რა ვქნა?
-მელაპარაკე და ისე ჩაიცვი.
-გაეღვიძებათ გოგონებს..
-კარგი,ხმა არ ამოიღო,ოღონდ არ გათიშო...
-ანგარიშზე გაქვს ძალიან ბევრი და არ იცი როგორ დახარჯო?
-რატომ მელაპარაკები?გოგოებს გაეღვიძებათ!
-მართლა არ გავთიშო?
-მართლა!
ცუცას მობილური არ მოუშორებია,ისე ამოიცვა ჯინსის შორტი,მაისური გადაიცვა და ფეხაკრებით ჩავიდა პირველ სართულზე,იქინდან კი ეზოში გაცუნცულდა და ჭიშკართან მივიდა.
-ახლა შეიძლება გავთიშო?-კითხა მობილურით,მაშინ როცა ილია მის წი იდგა...
-კი.
-და აქამდე დუმილს უსმენდი?
-არა,შენ სუნთქვას...
გოგონა დაიბნა...
ცა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი...ეზოში სიმშვიდე გამეფებულიყო...ქუჩაში ლამპიონები ციმციმებდნენ,ისეთი ლამაზი და ჰარმონიული იყო ყველაფერი,თითქოს დიდებულ ხელოვანს დაეხატოს ათასფერი გუაშითა და ფუნჯით.
-ჰე,მითხარი რაშია საქმე..
-ვერაფრით დავიძინე და ვიფიქრე ცუცასაც ეღვიძებათქო...
-მეძნა...
-ხმაზე მივხვდი,მაგრამ მერე ვიფიქრე გავაღვიძებთქო...
-არ მჯერა,რომ ნასვამი არ ხარ.
-არ ვარ შენ თავს გეფიცები!
-აბა რა ბზიკმა გიკბინა?!
-არ გინდა გავისეირნოთ?
-ასეთ დროს?
-რა მერე?
-ჩემებს რომ გაეღვიძოთ და ლოგინში არ დავხვდე, ხომ ატყდება პანიკა!
-კარგი ერთი,ვერავინ გაიგებს...
-არამგონია კარგი იდეა იყოს...-ორჭოფობდა გოგონა და უკან ისე აპარებდა თვალს თითქოს ეშინოდა ხომ არ მითვალთვალებენო.
-სამაგიეროდ მე ვარ დაწმუნებული,რომ არის!-მტკიცედ განუცხადა ვაჟმა ხელი სტაცა და თითქმის ძალით გაიყვანა ქუჩაში...
-სად მივდივართ?-იკითხა მორჩილად.
-სადმე...
-მაინც?
ილია ხელს არ უშვებდა.
-საითაც გული გამიწევს და ფეხები მიმიყვანს...
მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ... „მოგზაურობა“ ზღვის სანაპიროზე დამთავრდა.
-რა ლამაზია ზღვა ღამით...-თქვა ცუცამ აღბრთოვანებითა და ისეთი გულწრფელი აღტაცებით თითქოს მსგავსი სილამაზე პირველად ენახა და უეცრად თვალ წინ ის ღამე დაუდგა,როცა ნოესთან ერთად მტკვრის ნაპირზე,მოაჯირთად ინდგა,მთვარეს შეცქეროდა და ზუსტად იგივე სიტყვებს ამბობდა ღამის მნათობზე..გული შეეკუმშა, ერთბაშად გაცივდა,ყინულს დაემსგავსა,რაღაც ჩაწყდა მის არსებაში,თვალებზე ცრემლები მოადგა,არ იცოდა თავი როგორ შეეკავებინა...
-ზღვა სულ ლამაზია,დღეც და ღამეც..-მოესმა ილიას ხმა და ცრემლები წამოსკდა,ისე უნდოდა ახლა მის ადგილას ნოე მდგარიყო და მისი ხმა გაეგონა.
-ნოე...ნოე...-წაილუღლუღა და ცრემლან სახეზე ხელები აიფარა.
-ცუციკო,რა მოხდა?!-შეიცხადა ბიჭმა,-გაწყენინე რამე? თუ გინდა ახლავე სახლში წაგიყვან,ოღონდ ნუ ტირი,გემის?!ნუ...
-ნოე...ნოე....-ბუტბუტს აგრძელებდა ცუცა,ცრემლები ახრჩობდა,უფრო და უფრო გულამოსკვნით ტიროდა.
ძმაკაცის სახელი გამოარჩია ცუცას ბუტბუტში ილიამ და ცუცასკენ, ჩასახუტებლად გამოწეული გაჩერდა...
-ნოე,არა?მის გამო იგლიჯავ ნერვებს?მის გამო ისიებ თვალებს?!
-მიყვარს...
-ვიცი...
-ძალიან მიყვარს,სულ ყველაზე მეტად...
-არ იმსახურებს...
-რას ამბობ...
-არ იმსახურებს არც შენ სიყვარულს და არც ამ ცრემლებს...
-ვიცი...
-ვერ გაფასებს...
-ნუ მეუბნები...
-სიმართლეს?!
-იცი რამდენი ხანია არ დაურეკავს?
-მე მირეკავს ხოლმე სამაგიეროდ...
-ჩემზე გელაპარაკება?
-არასდროს...
-მენატრება...ყოველ ღამე,დავწვები თუ არა ლოგინში,ჩავაქრობ შუქს,გავინაბები,დასაძინებლად მოვემზადები და მისი სახე წარმომიდგება დახუჭულ თვალს მიღმა...მისი შუბლი,სულ რომ ვეფერებოდი,სევდაჩამჯდარი, გიშრისფერი თვალები,ცოტა კეხიანი ცხვირი,რომელიც მამაკაცურობას მატებს,ტუჩები,რომლის კოცნაც ისე მენატრება,როგორც უბინაოს ბინაში ყოფნა,ნიკაპი,შუაში ოდნავ ჩაჭრილი,ძლიერი კისერსი,ძარღვი,რომ ეჭიმება გაცეცხლებისას...
-როდის მოასწარი ნოეს ასე შეყავრება?
-ბავშვობაში...
სიჩუმე ჩამოწვა..მხოლოდ ტალღების ხმა ისმოდა,ზღვის საიდუმლოს რომ უმხელდნენ სანაპიროზე დაყრილ კენჭებსა და ქვებს...
-ნოეს ვიღაც ყავს...-გაიჟღერა სიჩუიმეში ღალატის ბგერებთან ერთად...
-რა?
-ამას წინ,ძალიან გვიან მომაკითხა სახლში,ტაქსითი,ვიღაც გოგოსთან ერთად და ფული მესესხა...
-ვინ იყო ის გოგო?
-წარმოდგენა არ მაქვს.
-როგორი იყო?
-ვერ გავარჩიე...
-იქნებ ნათესავი იყო?
-ნოეს დედას არ ყავდა დედმამიშვილი,მამისიანებს არავის ეხმიანებიან...
-ანუ გამორიცხულია ნათესავი ყოფილიყო,არა?
-ვწუხვარ...წასვლის წინ მთხოვა ცუცას ნურაფერს ეტყვი თუ ძმა ხარო...
-ეშმაკმა დალახვროს! მეტს ვიმსახურებ...-ცუცა ზღვაში ჩავიდა,წყალი წვივებზე სცემდა,ცრემლები თამამად მიიკვლევდნენ გზას მის ლოყებზე. დიდხანს იდგა და ფიქრობდა...
-არ მჯერა...
-შენი ნებაა...-ილიაც წყალში შევიდა.
-მინდა,რომ არ მჯეროდეს...-ისეთოი საცოდავი დასანახი იყო ილიას გული მოეწურა. „იქნებ არ უნდა მეთქვა... იმსახურებს სიმართლის ცოდნას, რატომ უნდა იცოხვროს სიცრუეში, იტანჯოს,იდარდოს იმისთვის რისთვისაც არ ღირს... რა სინდის-ნამუსით უნდა მეყურებინა მის ციმციმა თვალებში,როცა ვატყუებ... უგულობაა ხედავდე როგორ ტკივა მთელი არსება და არ ეუბნებოდე რომ ტყუილად იტანჯავს თავს...ნოეს არ უყვარს ცუცა...არ უყვარს! რომ უყვარდეს დააფასებდა, გააბედნიერებდა...მას ჭირდება ცუცა,მარტოობა რომ გაუქარვოს...იყენებს მის გულუბრყვილობას,ნდობას და საოცრად დიდ სიყვარულს.“
-გგონია ვერ ვაპატიებ ამას?
-მოახერხებ?
-არ არსებობს ისეთი რამ რასაც ვერ ვაპატიებ...
-არ მეგონა მსგავსი სიყვარული რეალურათ თუ არსებობდა...
-ვაპატიებ,მაგრამ ვერ დავივიწყებ ამ საქციელს... თუმცა ეჭვი მეპარება მისთვის რაიმეს ნიშნავდეს ჩემი შეწყალება...სულ ფეხებზე ვკიდივარ,დარწმუნებული ვარ... ასე,რომ არ იყოს არ მიღალატებდა... ეთქვა მაინც სხვა მიყვარსო...ეთქვა...ვიცოდი,რომ არ ვუყვარდი,თავადაც მეუბნებოდა ამას,მაგრამ თავს ვაჯერებდი ხუმრობს,ასეთი ტიპია,არასდროს გამოტყდება,რომ შევუყვარდითქო... იცი ხანდახან როგორი თბილი და მოსიყვარულე იყო? ძლაიან მაგრად მომხვევდა ხელებს და ისე მიკრავდა გულში მეგონა უნდოდა მის სხეულში მოვექციე და ერთი ვყოფილიყავით...
-ნოე ჩამოდის...
-ჩამოდის?
-ხო...
-ჩემ სანახავად?
-არა, დამირეკა, მკითხა სად ხარო,ვუთხარი ქობულეთშითქო და მაშინ მეც მანდ წამოვალ და ერთად ვიგრიალოთო...
-არ გაგიმხელია,რომ ჩემთაბ ერთად ატარებ მთელ დროს?
-ადამიანი ამხელს იმას რაც საიდუმლოა,ეს ოთხი დღე კი ჩემთვის საიდუმლო კი არა ყველაზე ლამაზი მოგონებებია მთელი ცხოვრების განმავლობაში...
