ადამიანის ჭეშმარიტი სახე(16)

აღმაშენებლის გამზირზე მისეირნობდა ნოე... როცა 71 ნომრიდან გამოსული პატარძალი დაინახა, თეთრი გრძელი კაბით,რომელიც გვერძე ისე ჩაჭრილიყო,რომ ქალიშვილს თითქმის მთელი ფეხი უჩანდა სიარულისას,გამჭვირვალე ქსოვილის ხელთათმანები ხელებს უფრო კოპწიას უხდიდა და მეტ სინატიფეს ძენდა,მასზე შავი ბრილიანტისგან ნაკეთი,ყვავილის ფორმის სამაჯური და ნიშნობის ბეჭედი ეკეთა. თმა მაღლა აეწია და რეტროს სტილის ციცქნა ქუდი ეკეთა აქსესუარად. მაღალ ქუსლიანები გემოვნბით შეერჩია,შავი,ბრჭყვიალა,ისეთ შთაბეჭდილებას ტოვებდა თითქოს ისიც შავი ბრილიანტით იყო გაწყობილი. ანეტა გახლდათ პატარძალი... ბედნიერებით სავსე,გალაღებული და გახარებული იცინოდა....(შეშურდა ნოეს მისი ბედნიერების..)ხელში თეთრი ვარდები ეჭირა და ხელმკლავი გამოედო მაღალი,მწვანეთვალება,ხვეულთმიანი, ქერა მამაკაცისთვის, მასზე გაცილებთ უფროსი,რომ ჩანდა,იქნებოდა ალბათ, ოცდაათი-ოცდათორმეტი წლის.
მაკიაჟი საგულდაგულოტ გაეკეთებინა დაოსტატებულ ვიზაჟისტს. გოგონა ბრწყინავდა!ანათებდა! თვალისმომჭრელი იყო,ისეთი გრაციოზული მიხვრა-მოხვრა და სიარული ქონდა,ლამის თავიდან შეუყვარდა ნოეს,გული აუჩქარდა,თვალებგაფართოებული შესცქეროდა და ტკბებოდა მისი ყოფილი საყვარლის ენით აურწერელი სილამაზით,სინაზითა და გრანდიოზული ელეგანტურობით.
-ანეტა...-წაიცურჩულა ვაჟმა... ყელში რაღაც უხილავმა ძალამ მოუჭირა და ლამის დაახრჩო.
-ანეტა...-გაიმეორა,ძლივს დაიმორჩილა სხეული და მისკენ წავიდა. გოგონა შავ „ჰამერთან“ იდგა,სიძე უკვე შემჯდარიყო მანქანაში,ის იყო თავადაც ფეხი უნდა შეედგა,როცა ძლიერი ხელი იგრძნო მკლავში და ძალიან ნაცნობი გრძნობა დაეუფლა...
-ანეტა..-სანამ ნოეს ხმა არ გაიგონა არ შეტრიალებულა პატარძალი.
-ნო...-წარმოთქვა თუ არა მარცვალი სახეზე ღიმილი შეაცივდა და აწყლიანებული თვალებით გამოიხედა.
-აქ სადიდან გაჩნდი?
-ბედისწერის გჯერა?
-რას ბოდავ?
-ალბათ, ვიღაცას ან რაღაცას უნდოდა,რომ ამ დღეს მენახე ზუსტად ისეთ ფრომაში როგორშიც ხარ...
-რა გინდა?
-მოლოცვა...
-არამგონია ამისთვის მოსულიყავი...
-იცი? საზიზღრად ლამაზად გამოიყურები...
-ვერ მიგიხვდი?
-არაუშავს,ბევრი რამ არსებობს რასაც ვერ ხვდებოდი,ვერ მიხვდი და ვერც მიხვდები...
სიძემ თავი გამოყო.
-არ მოდიხარ,ანეტ? ეს ვინ არის?
-ნოე გახლავარ!-აგრესიული ტონით უპასუხა ვაჟმა.-როცა შეკითხას სვამ ხუჭუჭ,დაფიქრდი ვის უნდა მიმართო...
-რა ხუმარა ბიჭუნაა...-ჩაიცინა.-მე შალვა ვარ.-ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევათ ნეფემ,მაგრამ ბიჭს იგივე არ გაუკეთებია.
-ბიჭუნები საძმაკაცოში მოიკითხე,ნაბიჭვარო!-კბილებში გამოსცა დაუპატიჟებელმა სტუმარმა,ანეტა გვერძა გაწია,შალვას ყლინჭში სწვდა,მაგრად მოქაჩა და მანქანიდან გადმოაგდო. ანემ წამოიკივლა! ნოე სასწრაფოდ მოექცა მისი საქმროს ზემოთ და ცემა დაუწყო, ურტყამდა მთელი გამეტებით და სიძულვილით,ზიზღით და ბოღმით, შალვა ცდილობდა თავიდან მოეშორებინა მაგრამ არაფრით გამოდიოდა,იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა მისი საცოლის ნაცნობი,ვიდრე ეგონა.
-მომაშორეთ ეს ვირიშვილი!-დაიღრიალა და წამში ყბაში ისე სასტიკად მოხვდა ეგონა ღრანჭი მომინგრიაო. ხმაურზე საქორწინო ატელიედან გამოცვივდნენ, მეჯვარე კაციც გადმოვიდა მანქანიდან, მძღოლმაც არ დააყოვნა, გაშველება დაუწყეს, ოპერატორი კი შორი ახლოს იდგა და ყველაფერს კამერით იღებდა.
-ესეც თქვენი საქორწილო საჩუქარი ჩემგან!-იყვირა ნოემ და ბოლოჯერ ჩაარტყდა ფეხი სახეში ძირს გართხმულს. მეჯვარესა და მძღოლს ჯერ კიდევ მისი ხელები ეჭირათ და უაკნ ექაჩებოდნენ.
-იცი რა მაინტერესებს ნაბიჭვარო? სხვისი ნახმარი ქალი რად გინდა!-გადაიხარხარა გიჟურად და დააფურთხა.
ნეფე ძლივს წამოაყენეს. მთელი სახე დასისხლიანებოდა,ადამიანის ფერი აღარ ედო.
-ეს ლაწირაკი!მაიმუნი! მაგის დედა ვატირე,რა მიქნა!
გაცეცხლებულმა,აფექტში ჩავარდნილმა ნოემ ისევ გაიბრძოლა მისკენ,მაგრამ ახლა უკვე მესამე კაცმაც წაავლო ხელი.
ანეტა ტიროდა...მთელი მაკიაჟი წათკუპვნოდა, წაშლილიყო მისი უწინდელი სილამაზე და დარჩენილიყო სახეზე წათხუპნული ქაოსი,თვალებში ჩამდგარი იმედგაცრუება და შეურაწყოფილი მიმიკა.
-პოლიციაში დარეკეთ,პოლიციაში!-დაიძახა ვიღაცამ ატელიის კარებიდან.
შალვა დაკავებულ ვაჟთან მიიჭრა და გემრიელად შემოარტყდა სახეში, მერე მუცელშიც უთავაზა მოხრილი მუხლი.
-დავრეკე უკვე!-გამოეხმაურა მეჯვარე გოგონა მანქანიდან.-წუთი წუთზე აქ იქნებიან!
ნოემ ოპერატორი შეამჩნია. ჯერ კიდევ იბრძოდა,მაგრამ უკვე არა იმისთვის,რომ შალვასთვის კიდევ ერთხელ გემრიელად ეთავაზა და ხელი შეებრუნებინა,არამედ თავი,რომ დაეხსნა და გაქცეულიყო.
-დააკავეთ!არ გაუშვათ!-ყვიროდა ხალხი.
-გამიშვით,თქვენი!გამიშვით!-არ ცხრებოდა ბიჭი.
ალბათ, მართლაც არსებობს თავის გაადრჩენის ინსტიქტი,რომელიც ყველაფერს გააკეთებინებს კაცს... მაშინ,ნოე ადამიანზე მეტად ცოხველს გავდა და ცოხველზე მეტად-დემონს! დემონური ძალით აღსავსემ გაინთავისუფლა თავი,ამოიხავლა, ოპერატორისკენ გაიქცა,კამერა წაართვა და მოკურცხლა. გარბოდა რაც ძალა და ღონე ქონდა,მთელი სისწრაფით,ისეთი ჩვეულებრივ ადამიანს,რომ არ ახასიათებს და არ შეუძლია... დაედევნენ,მაგრამ ფუჭი იყო გაკიდება,რადგან ბიჭი მალე თვალს მიეფარა და ისე გაქრა,თითქოს არც ყოფილიყო ამ ქვეყანაზე.

************
ნოეს ისე ტკიოდა გულის ფიცარი სუნთქვა უჭირდა,შიგნიდან ისე ეწვოდა თითქოს ვინმეს ცეცხლი შეენთო. სირბილი აღარ შეეძლო,მეტროს ჩასასვლელთან კედელს მიყრდნობოდა და ჩქარა სუნთქავდა...სუნთქვა ტკიოდა,თავი უსკდებოდა,ოფლი ღვარა-ღვარა სდიოდა და მთლიანად დასველებული მაისური ტანზე შემაწუხებლად ეკვროდა. ვიდეო-კამერას დააკვირდა,ძვირიანი იყო,შეეძლო გაეყიდა ან დაემტვრა, არჩევანი მასზე იყო... ფული ხომ არასდროსაა ზედმეტი ადამიანისთვის...
დაახლოებით ნახევარ საათში ფიქრიას ეზოში,ბინის წინ იდგა და აივანს შეცქეროდა, უნდოდა დაეძახებინა,მაგრამ ვერ ბედავდა,განა იმიტომ,რომ ეშინოდა შარში არ გაეყო თავი,ფრთხილობდა,რომ ფიქრიათვის არ შეექმნა პრობლემები. საოცრად უნდოდა მისი ნახვა,ნეტავ, შეძლებოდა მასთან დალაპარაკება...ჭირდებოდა იმ წუთას ფიქრია,ისე,როგორც ადამიანს წამოყენება ჭირდება ხოლმე დაცემისას...
-დემ?-შემოესმა ძალიან ნაცნობი,მელოდიური და მისთვის სასიმოვნოდ ტკბილი ხმა. ფიქრია უახლოვდებოდა...
-პატარავ....-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა, მერე კი შეამჩნია,როგორ აევსო უკუნეთისფერი თვალები ცრემლებით. გააბედნიერა ფიქრიას ხმამ,მისმა სიახლოვემ და სურვილის რეალობად ქცევამ.
-კარგად ხარ,დემ?-უკვე წინ ედგა გოგონა.
-შენ ხომ ის ხარ ვინც ყოველთვის მელოდება?-ძლივს გასაგონად თქვა ვაჟმა და ძალიან ეცადა არ ატირებულიყო.
-რა გჭირს?!რა მოხდა?!-შეეშინდა ქალიშვილს, თვალები გაუფართოვდა და ნერვიულობის ფერმა გადაუბინა შეშფოთებულს სახეზე.
-მიპასუხე...-ცრემლებს ძლივს იკავებდა "დემონი".
-კი,მე ნამდილად ის ვარ ვისა სჯერა,რომ მასთან ყოველთვის დაბრუნდები რა დროც არ უნდა გავიდესდა და არც არ უნდა მოხდეს...ამიტომ მე ის ვარ ვინც მუდამ შენს მოლოდინშია...
ნოე ფიქრიასკენ გაიწია, მკლავები მოხვია და ისე ჩაიხუტა,როგორც არავინ ჩაკრავს გულში, ნაზად,მთელი სისათუთით,რაც კი მის არსებას გააჩნდა და თან სიძლიერით,რომელიც შეუძლებელი იყო არ გამოეჩინა მის ხელებს გოგონას მოალერსებისას... ბიჭს არ ახსოვდა ბოლოს როდის გაუხარდა რაიმე ასე ძლიერად...
-დემ,მეზობლები დაგვინახავენ!
-მაგათი დედა ვატირე!
-მაგათი,ჩემი ხომ არა?
ვაჟი ქალიშვილს განავისუფლების საშუალებას არ აძლვდა...
-მარტო ვარ სახლში და ავიდეთ!
ფიქრია ნოეს გაშორდა,მაგრამ ბიჭს ჯერ კიდევ ეჭირა მისი მარჯვენა ხელი.
" -ასე უფრო მშვიდად ვარ..."-გაიფიქრა თავისთვის ადამიანის სახით მოსულმა დემონმა,რომლის სულსაც სასწრაფოდ ხსნა სჭირდებოდა. თავის მართლებას გავდა მისი სიტყვები,მაგრამ მართალი იყო. "-ყოველთვის ისეთი განცდა მეუფლება,თითქოს ვიღაცამ რაღაც უნდა წამართვას ან პირიქით-რაღაცამ ვიღაც...ჯერ იყო ბებია-რომელიც ცოცხალი,რომ ყოფილიყო იქნებ სულ სხვანაერად აწყობილიყო ჩემი და დედას ცოხვრება. მამა-რომლის სახეც ნელნელა იშლება ჩემი მეხსიერებიდან,მაგრამ ძალიან ვცდილობ მის შენარჩუნებას(იმის მიუხედავად,რომ არ ვიმჩნევ), საკუთარი თავი-რომელიც გადაგვარდა,მთლიანად შეიცვალა და უწინდეის აღარაფერი დარჩა..ან იყო კი ოდესმე სხვანაერი,არა ისეთი როგორიც დღეს?! ბედნიერება-დაკარგული, არავინ იცის დავიბრუნებ თუ არა ოდესმე...ბაია-ჩემი პირველი სიყვარული და..."
-აი,მოვედით!-ფიქრებიდან ფიქრიას ხმამ გამოარკვია,კვლავ ეჭირა მისი ხელი. ნოეს არ გაუგია,როდის შევიდნენ სადარბაზოში ან როგორ მოხვდნენ რკინის კარების წინ...
მასპინძელმა კარეები დააღო და სტუმარი შეიპატიჟა, სახლში სიმშვიდე სიგრილესთან ჰარმონიული შერწყმით ჩამოწოლილიყო...
-"კონდინციონერი" კარგად გიმუშავებთ ფაქტია!-ჩაილაპარაკა ვაჟმა.
-ხო..-ფიქრიამ ჩანთა შემოსასვლელშივე მოიხსნა და სამხარეულოში შევიდა.
ბიჭი კი დახურულ კართან იდგა და არ იძვროდა.
-მომიყვები ახლა რა მოხდა?!-გამოძახა საქმიანად მოფუსფუსემ.
-ღირს?
-მეგონა მაგისთვის მოხვედი...
-შენი ნახვა მინდოდა...-ნოეც შევიდა სამზარეულოში.
ფიქრიას გაზი ქონდა ანთებული და წყლით სავსე ქვაბი დაედო ზედ.
-პილმენებს ვხარშავ,ხომ დამეწვევი?
-რატომაც არა...
-მოგენატრე,დემ?
-ძალიან...-მთელი გულახდილობა ჩააქსოვა ბიჭმა პასუხში.
-რა ქვია?
-ვის?
-იმას...
-რას გულისმხობ?
-რა ქვია იმ გოგოს...
-ანეტა...
-იჩხუბეთ?
-თხოვდება...-მაგიდაზე თავი ჩამოდო სტუმარმა და მხრებში მოიხარა.
-კუზი გაგიჩდება,გასწორდი!
-გაჩენილი არამაქვს ისედაც?!
-გათხოვეის უფლებას აძლევ?!
-ვინ ვარ რომ დავუშალო...მხოლოდ და მხოლოდ ყოფილი საყვარელი....
-რატომ დაშორდით?
-მიმატოვა...
-გიყვარს?
-მიყვარდა... ან იქნებ არც არასდროს მყვარებია და მეგონა,რომ ასე იყო...
-დღეს ნახე?
-"მარი გოლდიდან" გამოსული,თეთრ კაბაში...იცი რა დამემართა? ყელში მომიჭირა თითქოს რაღაცამ,ვეღარ ვსუნთქავდი,ვიხრჩობოდი,ბოლოს თავი ხელში ავიყვანე და მივუახლოვდი...მანქანაში უნდა ჩამჯდარიყო,როცა ხელში ვწვდი...გაშეშდა...ვიგრძენი,რომ მიცნო...ისე,მიცნო,რომ უკან არც გამოუხედავს,შეხებით,გესმის? როგორ გგონია რეალურია მსგავსი რამ?
-თუ შენთან არის დაკავშირებული რა დაუჯერებელიც არ უნდა იყოს კი!
-გამოიხედა და ისე მომმართა,როგორც მაშინ,როცა ერთად ვიყავით...დამიძახა "ნო!" გული გამიჩერდა....მეგონა ჩემი იყო და სხვას მიყვებოდა...მართმევდა ის უცხო,რადგან ფულის იარაღით მებრძოდა... მისმა გაბღენძილმა,ხუჭუჭა საქმრომ თავი,რომ გამოყო შავი "ჰამერიდან" ბიჭუკელაო ჩემზე თქვა...მეც საჩხუბარ მიზეზს ვეძებდი,მომეცა და ხელიდან გავუშვებდი? გადმოვაგდე მანქანიდან,დავახტი და იქამდე ვურტყი სანამ მთელი სახე არ ჩავუსისხლიანე...ერთი ამბავი ატყდა,გაშველება დაგვიწყეს, ძლივს გამომწიწკნეს ხელიდან. ერთი თვითონაც მთხიშა სახეში(ჯერაც წითელკი ქონდა ლოყა ნოეს),მეორედ-მუხლი მუცლში ამომარტყა,მინდოდა ხელი შემებრუნებნა,მაგრამ სამ კაცს ვყავდი დაჭერილი. თავის დახსნაზე უნდა მეფიქრა, ეს იმიტომ,რომ პოლიციას გამოუძახეს...კარგად ქონდათ ჩავლებული მის მეჯვარეს და მძღოლს,მაგრამ მე რისი ნოე ვიყავი თავი რომ არ გამენთავისუფლებინა?! რაღაც,ოხერი ვიდეო-კამერით მიღებდა ქორწილისთვის დაქირავებული ოპერატორი... მივვარდი,გამოვგლიჯე და უკანმოუხედავად მოვკურცხლე იქიდან...
-როგორ გგონია ანეტა გიჩივლებს?
-ანეტა თუ არა მისი ეგრედწოდებული მეუღლე უსათოდ...
-გეშინია?
ბიჭს გაეღიმა:
-მე არასდროს არაფრის მეშინია....
-გადამღები სად წაიღე?
-დავლეწე და გადავაგდე...ისღა მაკლია ქურდობა დამაბრალონ.... შეიძლება დიდი საძაგელი ვინმე ვარ,მაგრამ ქუდრდი ნამდვილად არა,არავისთვის არაფერი მომიპარავს ჩემ დღეში...
-აწი რას აპირებ?
-რას უნდა ვაპირებდე?
-შენიანებს საქმის კურსში ჩააყენებ ალბათ,ხო?
-არასდიდებით! დრო რომ მოვა ისედაც გაიგებს დედაჩემი და იქნებ გულიც გაუსკდეს,არ მინდა მისის აღსასრულის დღე დავაჩქარო, ისედაც ობოლი ვარ მამით...სულ მარტოდმარტო დავრჩები ამ ქვეყნად ზეკოს გარეშე...
-დალევ რამეს?
-ცივ წყალს... გექნება მაცივარში?
ფიქრიამ ცივი წლით სავსე ბოთლი და ჭიქა დაუდო ნოეს მაგიდაზე, ბიჭმაც თავი წამოწია...
-ხომ არ იბანავებდი? მე აბაზანა მშველის ხომე დაძაბულობისას...-კითხა მასპინძელმა და პელმენი ჩაყარა მოთუხთუხე წყალში.
-საშუალება არის?
-პირსახოცებს მოგცემ...დედაჩემი შვიდამდე არ აბრუნდებადა მამაჩემს უფრო შეაგვიანდება,როგორც ჩვეულებრივ.
-კარგი...-წყლის ჭიქა დადგა ნოემ და წამოდგა.-ნამდვილად არ იქნებოდა ურიგო ბანაობა...
ხუთ წუთში აბაზანაში იდგენენ.
-გაგინელო წყალი თუ მოაბამ თავად თავს?
-ცივით დავიბან...
-არ გაცივდე....
-ამ პაპანაქება სიცხში,როგორ უნდა მოვახერხო გაციება,პატარავ?-გადაიხარხარა ბიჭმა,ანეტასთან შეხვედრის მერე პირველად...
-აი, თურმე რა მაკლდა ეს ერთი კვირა...-თქვა ღიმილით და ზედა გაიძრო.
-მაინც რა?
-შენ...-შარვლის ღილიც გაიხსნა.
-ყურებას აპირებ?!
-მეტი საქმე არ მაქვს!
-არ გაქვს როგორც ვატყობ, აბა, აქ რას უდგახარ?!-კვლავ გააიხარხარა ვაჟმა. ფიქრიას წითელი ფერი მოედო მთელ სახეზე და კარისკენ გაიქცა.
-არ მითვალთვალო იცოდე!
-შემეშვი!-გამოძახა მიხრულ კარებს მიღმა ქალისვილმა.
-იცოდე არ გამოგიჭირო თვალთვალისას!-შარავალი გაიძრო.
-ცადე თუ გინდა...-გადაიკისკისა ფიქრიამ და სამზარეულოში,თავის პილმნებს დაუბრუნდა...